ไพรอำพราง ตอนที่ 3 น้ำตาลาไทร
ในยามค่ำคืนที่ดึกสงัด ไม้ก็รู้สึกตัวและตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่คอนโดเเล้ว"ตื่นเเล้วหรือมึง"
"กูมาคอนโดได้ไงว่ะ"
"ก็มึงเป็นลมอยู่โคนต้นไทร กูก็เลยพามึงกลับมา"
"ขอบใจนะมึง แล้วมึง...."
"กูเห็นน้องเขาแล้ว เขาปรากฎกายให้กูเห็นนี่แหละกูถึงไปเจอมึง น้องเขาก็น่ารักมากกว่าน่ากลัวนะไอ้ไม้"
"ไอ้เอก ของกู"
"ไม่กลัวแล้วไงมึง"
"กลัวไม่เจอน้องเขาอีกมากกว่า"
"เออ ไอ้ไม้นั้นกูกลับก่อน มึงก็พักผ่อนซะ"
เทพารักษ์ร่มไทรสาขา อุ้มสมพาน้องไพรมา
ให้ข้าเถิดหนาพระไทร มีน้ำตาข้าหลั่งรินจากใจ
ขอหลั่งไว้ล้างเท้าเทวดา........
ไม้เเวะมาที่ต้นไทรอีกครั้งพร้อมกับวิงวอนต่อต้นไทรเพื่อที่เขาหวังว่าไพรจะออกมาเจอเขาอีกครั้งและแล้ว
ทันใดนั้นก็มีเสียงตอบรับจากไพรแว่วมา
"สิ้นรักจากพี่ น้องขอเป็นผีเฝ้าเรือน
จดจำยำเตือน รักพี่ไม่มีเลือนลาง"
"ไพร ไพรของพี่"
"พี่ไม้"
ทั้งสองโผกอดกันด้วยความรักและความคิดถึง
"พี่คิดว่าไพรจะไม่มาหาพี่แล้ว พี่รักไพรมากนะ"
"พี่ไม้ครับไพรจะมาลา"
"ไม่ไพร อย่าทิ้งพี่ พี่ไม่สนว่าไพรจะเป็นคน ผี หรือเทวดา พี่สนแค่ว่าพี่มีไพรอยู่ด้วยเท่านั้นพอแล้ว"
"ฟังไพรก่อน ตอนนี้บุญและบารมีของไพรขึ้นขั้นรุกขเทวดา ต้นไทรต้นนี้จะเป็นทิพย์วิมาณของไพร"
"ก็ดีแล้วนี้พี่จะได้มาหาไพรทุกวัน"
"ไม่ได้ครับ กฎของเทวดาห้ามีสัมพันธ์รักกับมนุษย์"
ไม้ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าซีดน้ำตาคลอ เเละพูดกับไพรไปว่า....
"นั้นพี่ก็ขออนุโมทนากับไพร ถ้าไพรจะอยู่ที่ต้นไทรพี่ก็จะดูแลต้นไทรต้นนี้ให้ดีที่สุดหากชาติหน้ามีจริง
ไพรเกิดมาเป็นมนุษย์นะ พี่ขอรักไพรทุกภพทุกชาติ"
"พี่ไม้ ไปใหญ่เเล้วพี่ ถ้าพี่ต้องการก็ได้ครับ ผมจะใช้พรข้อสองจากผลบุญ"
"อะไรหรือไพร"
"ไพรจะไปเกิดในร่างมนุษย์และอยู่กับพี่ตามที่บุพเพสันนิวาสกำหนด"
"แล้วการเป็นรุกขเทวดาหละ ไพรไม่เสียดายเหรอ"
"เสียดายสิครับ แต่มันจะมีค่าอะไรถ้าได้เป็นเทวดาแล้วต้องอยู่คนเดียว"
"ไพร พี่จะรอไพรนะครับ ขอแค่ไพรมาอยู่กับพี่ นานแค่ไไหนพี่ก็จะรอไพร"
ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกมาจากป่าลึก
"ไพรเอ่ย ถึงเวลาแล้ว ไปตามผลบุญ ผลกรรม และบุพเพสันนิวาสของเจ้าซะก่อนที่ทุกอย่างจะสาย"
"ครับ ท่านปู่เจ้าที่ พี่ไม้ ไพรต้องไปแล้ว หากวันใดที่ใบไทรหล่นลงมือให้คิดถึงวันดีดีของเรานะครับพี่
เก็บปิ่นนี้ไว้ ไพรรักพี่ไม้นะครับ"
"พี่ก็รักไพร ไพร ไพร ไพร................"
ไพรดึงปิ่นปักผมออกเเล้วส่งให้ไม้ ผมยาวสลวยเป็นเงางามของไพรมันดูช่างติดตราตรึงใจยิ่งนักใครจะคิด
ว่าโลกต่างมิติมันจะมีอยู่จริง เพียงเพราะบุพเพที่นำพามันก็ได้เจอกัน......
6 เดือนผ่านไป.....
"ไงว่ะไม้ โอเคขึ้นบ้างยัง แต่ดูมึงไม่เศร้าเท่าไหร่เลยนะ"
"ความหวังกูยังมีเว้ยไอ้เอก กูหวังว่าไพรจะต้องมาเจอกูอีกครั้ง"
"แล้วถ้าสมมุติไพรเพิ่งคลอดหละ มึงไม่ปาไป 60 เลยเหรอว่ะ"
"เออ กูก็เหมือนมะพร้าวแหละยิ่งแก่ยิ่งมัน 5555"
"เออมึงรู้ข่าวลูกชายท่านประธานหรือยังที่ว่ารถคว่ำ"
"พอได้ข่าวบ้างแล้วตอนนี้เป็นไงว่ะ"
"เห็นว่ารู้สึกตัวแล้วนะ ตอนแรกคิดว่าไม่รอด หัวใจหยุดเต้นระบร่างกายภายในหยุดทำงานแล้ว แต่จู่ๆ
ก็ฟื้นขึ้นมาซะงั้น อะ แล้วมึงยิ้มอะไรว่ะ"
"เปล่า.... ทำงานเว้ย"
เย็นวันนั้นหลังเลิกงานไม้ก็ไปที่ป่าเเห่งเดิมเวลาผ่านไปแต่อะไรก็ยังเหมือนเดิม เขาเอาปิ่นของไพรมาด้วย
และพูดขึ้นว่า......
"ไพร ตอนนี้นายไปเกิดเเล้วหรือยัง พี่รอเจอนายอยู่นะไอ้ดื้อ"
และแล้วไม้ก็เผลอหลับไปที่โคนต้นไทร
"พี่ไม้ พี่ไม้ครับ"
"ไพร ไพรจริงๆด้วย พี่โคตรคิดถึงไพรเลย"
"ไพรก็คิดถึงพี่ ตอนนี้ดวงจิตของไพรได้ร่างแล้วนะครับ พี่คงได้เจอกับไพรในอีกไม่ช้า แต่ทว่า...."
"แต่อะไรครับ"
"ไพรต้องได้น้ำที่ทำให้เกิดชีวิต"
"ก็น้ำเชื้ออะดิ"
"อือ...."
"ได้ดิพี่พร้อมมากไพร"
"โอ๊ยยยพี่ใจเย็น พี่ไม้ พี่ไม้ครับ"
ไม้จัดการเสื้อผ้าของเขาและไพรออกจนหมดจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มบทรักอันเร้ารอน ปากประกบปากโดยที่
ด้านหลังของไพรโดนไม้จัดการสอดยัดเข้าไปอย่างเสียวซ่าน
"โอ๊ยยยยยยพี่ไม้"
"เจ็บหรือครับขอโทษนะพี่จะเบาๆ เป็นไงครับไพร"
"เสียวครับ ไม่เคยเสียวอะไรแบบนี้มาก่อนเลยโอ๊ยยยยยย"
ในที่สุดไม้ก็ปล่อยน้ำรักเข้าไปในกายของไพร และเข้าก็ตื่นขึ้นมาในยามราตรีกาลที่โคนต้นไทร ความฝัน
ที่เหมือนความจริง เสื้อ กางเกงถูกถอดเหลือแค่เกงในที่เปียกน้ำว่าว ไม้ลุกขึ้นแต่ตัวแล้วก็ขับรถกลับคอนโด
เขาดูมีความสุขมาก สุขแบบไม่เคยได้รับมาก่อน เขาจูบลงที่ปิ่นปักผมซึ่งมันเป็นปิ่นทองคำแท้ ๆ ที่ประเมิน
ราคาไม่ได้ ไม้เก็บรักษามันอย่างดี
ที่โรงพยาบาล
"คุณเกรียงไกรครับ เชิญที่ห้องฉุกเฉินครับ"
"หมอครับ ลูกผมเป็นไงบ้าง"
"คุณพนา มีอาการตอบสนองกับการรักษานะครับ แปลกมาเลยผมไม่เคยเจอ ตอนนี้ร่างกายคุณพนาฟื้นตัว
อย่างเต็มที่แล้ว ผมจะย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้นนะครับ"
"ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณจริง ๆ ไพรลูกพ่อ ลูกต้องฟื้นขึ้นมากอยู่กับพ่อนะ พ่อสัญญาว่าพ่อจะไม่ขัด
ขวางระหว่างลูกกับไม้ ฟื้นมาแต่งงานให้พ่อกับแม่ได้เห็นสักครั้งนะลูกพ่อ เจ้าไพร"
เอาหละสิครับพระเอกกับนายเอกจะได้เจอกันในโลกมนุษย์สักที ดูถ้าเรื่องนี้จะไม่จบง่าย ๆ เสียแล้วคนอ่าน
ก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ.......
ไพร ในภพของมนุษย์ เขาคือลูกชายคนเดียวของคุณเกรียงไกร อัครวิชชากูล และคุณหญิงศกุลตลา
เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่ไม้ทำงานอยู่ หลังจากทีกลับมาจากเมืองนอกไพรก็ได้เจอไม้และ
ตกหลุมรักมาตั้งแต่นั้น แต่ก็นะรักเขาข้างเดียวโดยที่ไม้ยังไม่ได้เจอหน้ากับไพรเลยสักครั้ง ก่อนเกิดอุบิตเหตุ
"ไพร พูดกับพ่อให้รู้เรื่องก่อน"
"ไม่ครับพ่อ พ่อไม่มีเหตุผล พ่อจะไล่พี่ไม้ออกเพียงเพราะผมชอบพี่เขามันใช่เหรอครับ"
"พ่อยอมไม่ได้ที่จะให้เเกเป็นเกย์ พ่อมีแกคนเเดียวนะไพร"
"คุณค่ะ ถึงลูกจะเป็นเกย์ แต่ลูกก็ทำความภาคภูมิใจให้เรามาโดยตลอด คุณจะมองไม่เห็นลูกบ้างเลยหรือค่ะ"
"คุณหญิง เราต้องมีทายาท กิจการทรัพย์สมบัติเราต้องมีคนดูแล เจ้าไพร พ่อขอยื่นคำขาดถ้าแกไม่ต้องการ
ให้ไอ้ไม้โดนไล่ออก แกต้องแต่งงานกับผู้หญิงและมีทายาทให้พ่อ"
"ไม่ ผมไม่ต้องการรักปลอม ๆคนเดียวทที่ผมจะแต่งงานด้วยคือพี่ไม้เท่านั้น"
"ไอ้ไพร เออ ไปเลย ไปตายไหนก็ไป........"
"คุณ ลูกเรานะ ไพรลูกกลับมาหาแม่ก่อนลูก ไพร ไพรลูก"
ไพรวิ่งออกจากบริษัทและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว แต่อนิจจารถของไพรเกิดเสียหลักและพลิกคว่ำชนเข้ากับ
ต้นไทรใหญ่ ซึ่งนั้นก็คือต้นเดียวกับที่ไม้และไพรพลอดรักกัน ถ้าไพรกลับไปเป็นเทวดา ไพรที่นอนโรงพยาบาล
ก็ต้องตาย เพราะเขาคือ ไพร เดียวกัน........ ฝากติดตามตอนที่ 4 ด้วยนะครับ อย่าเพิ่งเบอื่อกันนะครับ
นาน ๆที จะเขียนนิยายแบบเซ็กส์ไม่เยอะ อ่านเพลิน ๆ ไม่ต้องน้ำแตกตาม
ขอบคุณครับ ชอบมากแนวนี้ ซึ้งจัง ขอบคุณมากครับผม ขอบคุณมากครับ น่ารักจัง ขอบคุณครับ แฟนตาซีหวานเจี๊ยบ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ แฟนตาซีไปซะงั้น ขอบคุณครับ {:5_141:}{:5_141:}{:5_141:} ขอบคุณคับ สนุกดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะฮะ ขอบคุณครับรอตอนต่อไปครับ ขอบคุณมากครับ {:5_129:}{:5_132:}