หมาป่าขี้เงี่ยน PT55 การตามล่า 1 (ฟาวด์)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2023-12-11 11:53ฟาวด์ ฟาวด์ตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดแยงตา ยันตัวขึ้นมานั่งเกาหัวอย่างสะลึมสะลือ ลุกขึ้นจากเตียงเตรียมตัวไปเปิดร้านดอกไม้เหมือนอย่างเคย แต่ฟาวด์ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกตัว รับรู้ความจริงที่ว่าฟาวด์ไม่จำเป็นต้องเปิดร้านอีกแล้ว นั่นสินะ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นเรื่องจริง แม้ฟาวด์อยากจะให้มันเป็นแค่ฝันร้ายแค่ไหนก็ตาม พี่ทันไม่อยู่อีกแล้ว รู้สึกปวดตาไปหมด คงเพราะร้องไห้มาทั้งคืนแน่ๆ ฟาวด์นั่งลงบนเตียงอีกครั้ง รู้สึกว่างเปล่าไปหมด พี่ทันเป็นเหมือนโลกทั้งใบของฟาวด์ เป็นทั้งพี่ชาย พ่อ เพื่อน เป็นคนมาช่วยฟาวด์ในวันที่ฟาวด์อยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต ทำให้ฟาวด์มีพลังที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อบนโลกอันแสนโหดร้ายและไร้ซึ่งความยุติธรรมนี้ แต่เมื่อพี่ทันไม่อยู่แล้วฟาวด์ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม ในหัวมันโล่งไปหมด ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่อยากแม้กระทั่งจะหายใจ ฟาวด์ปีนขึ้นมายืนบนขอบหน้าต่าง มองขึ้นไปบนฟ้าสีครามที่ดูสงบนิ่ง ตอนนี้พี่ทันจะทำอะไรอยู่นะ ปกติป่านนี้ถ้ายังไม่เปิดร้านพี่ทันต้องบ่นจนหูชาไปแล้ว เพราะงั้นช่วยมาบ่นฟาวด์ทีได้มั้ย จะบ่นว่าอะไรก็ได้ ขอแค่กลับมาหาฟาวด์ได้มั้ย พี่ทันมักจะหายไปนั่นนี่บ่อยแต่ฟาวด์ก็ใช้พลังหาเจอได้ตลอด แต่ตอนนี้แม้จะพยายามใช้พลังแค่ไหนก็ไม่มีวันหาเจอ จริงสิ ยังมีวิธีที่จะได้เจออยู่นี่นา ฟาวด์หลับตาลง ปล่อยตัวไปตามกระแสลมที่พัดผ่าน เดี๋ยวก็คงได้เจอแล้วสินะ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง ''ทำอะไรของเธอน่ะ!!?'' ฟาวด์รู้สึกได้ถึงแรงกระชากอย่างแรง ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองถูกท่อนแขนอันกำยำของหมอกรัดตัวเอาไว้ หมอกพาฟาวด์ลอยกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก่อนจะโยนฟาวด์ลงบนที่นอน ''คิดจะทำอะไร!? โง่หรือเปล่า ทำแบบนี้แล้วคิดว่าพี่ทันเค้าจะดีใจหรือไง!?'' หมอกพูดด้วยเสียงเกรี้ยวกราด ตบหน้าฟาวด์อย่างแรงด้วยความฉุนเฉียวจนฟาวด์หน้าหัน หมอกได้ยินเสียงสะอื้นของฟาวด์เลยเย็นลง โกรธจนเผลอทำรุนแรงเกินไปซะแล้ว หมอกคุกเข่าลงที่ปลายเตียง จับฟาวด์ให้หันหน้ามา น้ำตาฟาวด์ไหลอาบแก้มที่มีรอยมือแดงของหมอก ''ไม่ได้โง่สักหน่อย ผมแค่อยากเจอพี่ทันเท่านั้นเอง'' ฟาวด์ปล่อยโฮออกมา หมอกถอนหายใจ ''ชั้นขอโทษ'' ดึงฟาวด์เข้ามากอดซบอกตัวเอง ปล่อยให้ฟาวด์ร้องไห้ทั้งอย่างนั้น เวลาผ่านไปพักใหญ่ฟาวด์จึงสงบลง คิดได้ว่าตัวเองทำเรื่องโง่ๆลงไป ''ผมขอโทษครับ'' ฟาวด์กล่าวขึ้นทำลายความเงียบ หมอกมีสีหน้าที่เรียบเฉย ยันตัวลุกขึ้น ''ช่างมันเถอะ ไปอาบน้ำล้างหน้าซะ วันนี้มีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ'' ''ครับ'' ฟาวด์ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ''ห้ามทำแบบนั้นอีก ไม่งั้นชั้นไม่ให้อภัยแน่'' หมอกพูดขึ้น ''ครับ'' หมอกออกจากห้องไป ฟาวด์อาบน้ำล้างหน้า ความรู้สึกเศร้าในใจยังคงก่อตัวขึ้นอยู่อย่างนั้น จะให้สะบัดทิ้งไปเลยคงทำไม่ได้ ฟาวด์ออกมาจากห้องน้ำ ห้องที่หมอกจัดให้นั้นกว้างขวางมาก เตียงที่นอนก็นุ่มยังกับเมฆ ฟาวด์เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้า1ชุดที่ถูกเตรียมไว้ออกมาใส่ เสื้อผ้าพวกนี้ถึงจะเป็นแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่ก็เป็นแบรนด์หรูที่แค่เห็นผ้ายฟาวด์ยังไม่กล้าจับ ฟาวด์ใส่เสื้อผ้าพวกนั้นแล้วลงมาที่ชั้นล่าง หมอกนั่งทำงานในโน๊ตบุ๊คอยู่ที่โซฟา ''เสร็จแล้วครับ''
หมอก หมอกหันไปมองฟาวด์ที่เดินลงบันไดมา เสื้อยืดตัวโคร่งสีดำทำให้ฟาวดูตัวเล็กกว่าเดิม ''เสื้อผ้าเก่าชั้น ใส่ได้มั้ย'' ''ได้ครับ แต่ว่าเอาของแบบนี้มาให้ผมใส่จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอครับ'' ''มันจะเป็นไรล่ะ ก็แค่เสื้อผ้า'' หมอกพูดเสียงเรียบ ''รีบไปที่ครัว กับข้าวเตรียมไว้นานแล้ว'' ''ครับ'' ฟาวด์เดินตามหมอกเข้ามาในครัว อาหารมากมายถูกวางอยู่บนโต๊ะ เหล่าพ่อบ้านโค้งคำนับให้ทั้งคู่อย่างพร้อมเพรียง ฟาวด์รีบก้มตอบทันที "นั่งสิ" หมอกสั่ง ฟาวด์นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม "มัน..ไม่เยอะไปเหรอครับพี่หมอก" ฟาวด์ถามด้วยความเกรงใจ "กินให้เต็มที่ วันนี้เรามีอะไรหลายอย่างต้องไปทำ" ฟาวด์พยักหน้าแล้วลงมือกินทันที หิวมากจากการหมดแรงร้องไห้ หมอกนั่งมองฟาวด์กินโดยที่ตัวเองกินเพียงนิดหน่อยเท่านั้น หลังจากกินเสร็จ หมอกสั่งให้พ่อบ้านไปเตรียมรถ "เราจะไปไหนกันเหรอครับ" ฟาวด์ถามระหว่างเดินไปที่รถ "ต่อไปนี้เธอจะอยู่ในความดูแลของชั้นแล้ว ก็ต้องจัดการเรื่องต่างๆให้เรียบร้อย" หมอกขับรถออกมาจากตัวบ้าน ฟาวด์นั่งตัวเกร็งอย่างประหม่า รถคันที่หมอกขับนั้นราคาแพงมาก น่าจะแพงกว่าชีวิตฟาวด์ซะอีก หมอกขับมาจอดที่ห้างดังใจกลางเมือง ทั้งสองเข้ามาในตัวห้าง ผู้คนที่เดินไปมาแต่งตัวด้วยเครื่องแต่งกายหรูหราแบรนด์เนม เครื่องประดับและกระเป๋าที่ถือบ่งบอกถึงฐานะได้ชัดเจน นอกจากนั้นกลิ่นอัลฟ่าแรงมากจนฟาวด์คัดจมูกนิดๆ ''จับชายเสื้อชั้นไว้ เค้าจะได้รู้ว่าเธอมากับชั้น'' ''ครับ'' ฟาวด์ทำตามอย่างว่าง่าย จับชายเสื้อแล้วเดินไปตามที่หมอกนำ หมอกเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง ''สวัสดีครับคุณหมอก'' บีเอเดินเข้ามาทักทายหมอกที่เป็นลูกค้าประจำอย่างคุ้นเคย ''วันนี้ก็มาดูสูทเหมือนเดิมเหรอครับ'' หมอกส่ายหน้า ''วันนี้ไม่ได้มาดูให้ชั้น'' หมอกชี้ไปที่ฟาวด์ที่อยู่ข้างหลัง ''ของคนนี้'' บีเอดูมีสายตารังเกียจแวบหนึ่งแต่ก็แสร้งยิ้มต่อ ฟาวด์เองก็เข้าใจต โอเมก้าแบบฟาวด์เขามาในร้านแบบนี้มันดูแปลกๆอยู่ ''อ๋อ ได้เลยครับ ต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ'' ''ขอเป็นเสื้อผ้าธรรมดาสัก20ชุด'' หมอกยื่นบัตรให้แล้วพาฟาวด์ไปนั่งรอที่โซฟาในร้าน ''เป็นอะไร'' หมอกถามฟาวด์ที่ดูประหม่า ''แค่อึดอัดนิดหน่อยครับ'' หมอกมองไปรอบๆร้าน พวกพนักงานต่างมองมาที่ทั้งคู่แล้วซุบซิบกัน หมอกมองบนอย่างปลงๆ ''ได้แล้วครับคุณหมอก'' พนักงานเดินถือถุงมาให้ หมอกกระชากจากมือพนักงานแล้วพาฟาวด์ออกมาจากร้านนั้นทันที ''เธอหิวมั้ย'' หมอกถาม ฟาวด์กำลังจะตอบว่าไม่ด้วยความเกรงใจแต่ท้องก็ดันร้องขึ้นมาซะงั้น หมอกจูงมือฟาวด์เดินเข้าไปในร้านอาหารหรูใกล้ๆ สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ ฟาวด์มองอาหารพวกนั้นตาเป็นประกาย ''กินซะสิ'' ฟาวด์พยักหน้าแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย เกิดมาไม่ค่อยได้กินอะไรแบบนี้บ่อยๆหรอกนะ หมอกยื่นซองเอกสารให้ฟาวด์ ฟาวด์มองอย่างงงๆ ''อะไรเหรอครับ'' ''กรอกประวัติซะ'' ถึงจะไม่เข้าใจแต่ฟาวด์ก็เอาเอกสารข้างในออกมากรอก ตาอ่านที่หัวกระดาษ ''ประวัตินักเรียน?'' ''ใช่'' ''คืออะไรเหรอครับ'' ''ชั้นจะส่งให้เธอไปเรียน'' ''ห้ะ'' ฟาวด์รู้สึกประหลาดใจ ''แต่ว่า คนอย่างผมไม่ต้องเรียนหรอกครับ แค่หางานให้ผมทำแลกกับที่อาศัยอยู่บ้านพี่หมอกก็ได้ครับ'' หมอกขมวดคิ้ว ''อะไรของเธอที่ว่าคนอย่างเธอไม่ต้องเรียนก็ได้'' หมอกว่า ''เอาเถอะ พี่ทันเองถ้ายังอยู่ก็คงจะส่งเธอเรียนเหมือนกัน อีกอย่าง จะได้ไม่คิดมากด้วยถ้ามีอะไรทำ'' ฟาวด์พูดอะไรไม่ออก คนอย่างฟาวด์น่ะเหรอจะได้เรียนหนังสือ แถมยังเป็นโรงเรียนของพวกอัลฟ่าอีก ''ถ้ามีอะไรสงสัย ถามเลิฟได้ รู้จักกันอยู่แล้วนี่'' ''ขอบคุณมากเลยนะครับพี่หมอก'' ฟาวด์ยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มแรกที่หมอกได้เห็นจากฟาวด์ในช่วงนี้ หมอกไล่ความรู้สึกแปลกๆในใจออกไป ''กินเสร็จแล้วก็..หลบ!'' หมอกกดหัวของฟาวด์ลงใต้โต๊ะ แรงกระแทกอย่างแรงปะทะเข้ามาจากกำแพงร้านจนเป็นรู ผู้คนต่างวิ่งหนีกันชุลมุนในหมอกควันจากอิฐปูนที่ถล่ม เงาหนึ่งปรากฏขึ้นบนกองหิน ''มาตามหาคนหายครับ''
ซิน ซินแสยะยิ้มดูน่ากลัว ฟาวด์จำได้ทันทีว่าคนคนนี้คือคนที่ฆ่าพี่ทัน ''สวัสดีครับคุณฟาวด์ แหม คราวที่แล้วรอดไปได้ แต่คราวนี้ไม่ปล่อยไปแล้วนะ'' หมอกหันไปมองฟาวด์ที่ตอนนี้หน้าถอดสี ''มันเป็นใคร'' ''คนที่ฆ่าพี่ทันครับ'' ฟาวด์พูดเสียงสั่น หมอกโกรธขึ้นมาทันที กระแสจิตที่เคยเย็นเชียบของหมอกกลับคุกรุ่น จิตสังหารของหมอกแผ่ไปทั่วบริเวณ ''โอ๊ะ คุณหมอกนี่นา เคยได้ยินแต่ชื่อ วันนี้ได้เจอตัวจริงแล้ว รังสีไม่ธรรมดาเลยนะครับ'' หมอกพุ่งเข้าใส่ซินทันที ซินกระโดดหลบได้แล้วพุ่งเข้าใส่ฟาวด์ที่นั่งอยู่แทน ฟาวด์รีบดีดตัวออกจากตรงนั้นแล้ววิ่งหนี ''วิ่งอีกแล้วนะครับ'' ซินตามฟาวด์มาอย่างรวดเร็วโดยที่หมอกตามมาติดๆ ดวงตาของหมอกเปลี่ยนเป็นสีเทา ร่างของหมอกค่อยๆกลายเป็นหมอกควันสีดำพุ่งเข้าใส่ซินอย่างจังจนกระเด็น ฟาวด์ห้อยตัวลงไปตามบันไดเลื่อนชั้นแล้วชั้นเล่าลงไปข้างล่าง ดวงตาเปล่งประกายสีส้มเรืองรอง หาช่องทางหลบหนีออกจากตัวห้างที่เร็วที่สุด ''ทางนี้ครับ วิ่งออกไปตามทางนี้เลย!'' ฟาวด์ตะโกนเรียกให้ผู้คนที่วิ่งหนีตายกันอลหม่านให้ออกไปจากห้าง แล้วรีบไปเกาะขอบมองลงไปที่ชั้นด้านล่าง ''รุนแรงจังนะครับ'' ซินง้างหมัดอัดเข้าเต็มหน้าของหมอกแต่มันก็ทะลุไปข้างหลัง ''แกแตะต้แงชั้นไม่ได้หรอก'' ''นั่นสินะ ลืมไปเลย ก็ตอนสู้กับรุ่นพี่คุณผมอัดได้เต็มที่เลยนี่นา'' หมอกรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จับหัวของซินกระแทกกับพื้นห้างจนพื้นแตกเป็นวง แต่ซินกลับไม่เป็นอะไรเลย หัวของซินแตกร้าวเผยให้เห็นด้านในที่เป็นมรกตสีเขียวแววาว ''ผมน่ะไม่แตกง่ายๆหรอกนะ'' ซินยิ้มสายตามองขึ้นไปที่ฟาวด์ซึ่งอยู่ด้านบน ''ผมมีธุระกับคุณหนูบนนั้น ไม่ใช่คุณ'' ซินดีดตัวขึ้นไปหาฟาวด์ทันที พวกนักฆ่าในชุดดำพร้อมกับสัญลักษณ์แมงมุมสีแดงกลุ่มใหญ่บุกเข้ามาในตัวห้าง ผู้คนที่ยังหนีออกไปไม่ทันต่างถูกทำร้ายร่างกาย เสียงเด็กร้องไห้ดังระงม ''พี่หมอก! ไม่ต้องห่วงผมครับ!'' ฟาวด์ตะโกนลงมาบอกตามตรงว่าหมอกนั้นสนใจฟาวด์มากกว่าทุกคนตรงหน้าเสียอีก แต่ยังไงก็ต้องช่วงคนพวกนี้ก่อน หมอกพยักหน้ารับคำก่อนจะกลายร่างเป็นควันสีดำพุ่งเข้าใส่พวกนักฆ่าที่กรูกันเข้ามาไม่หยุด ฟาวด์ถอยกรูไปข้างหลังจนล้มเพราะซินกระโดดขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้า ''ไม่เจอกันนาน เป็นยังไงบ้างครับ สบายดีหรือเปล่า'' ซินยิ้มกว้าง ภากของทันในตอนนั้นย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง ฟาวด์ตั้งท่าแล้วออกวิ่งทันที ''หนีไม่พ้นหรอกครับหนูฟาวด์'' ซินไล่ตามมาทันที อ้าปากกว้างโชว์เขี้ยวยาวสีเขียวแล้วกัดเฉียดขาของฟาวด์ไปเพียงเส้นยาแดง ฟาวด์ปีนป่ายขึ้นไปยังชั้นบนโดยมีซินวิ่งตามบันไดเลื่อนขึ้นมาติดๆ ''พวกหัวขโมยนี่มันเร็วจริงๆแฮะ'' ซินหัวเราะ ซินกระโดดพุ่งมากลางอากาศ ง้างกงเล็บกว้างหมายจะตะปปหัวของฟาวด์ ''ห้ะ!?'' ซินอุทานออกมาด้วยความงุนงงเมื่อจู่ๆฟาวด์ก็หายวับไปในชั่วพริบตา ฟาวด์นั่งหอบอยู่หลังกระถางต้นไม้อันหนึ่ง ถึงจะไม่เข้าใจว่าเมื่อกี๊ตัวเองทำไปได้ยังไงแต่ก็โชคดีซะเหลือเกินที่ใช้ถูกจังหวะ เพียงชั่วครู่ก่อนที่กรงเล็บของซินจะถึงหน้า ฟาวด์มองเห็นช่องว่างในการหลบเพียงน้อยนิดและพุ่งไปตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ซินรีบไล่ตามฟาวด์ไปแต่กลับถูกควันสีดำขนาดใหญ่ซัดจนกระเด็นไปอีกทางกระแทกกับกำแพงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ หมอกควันสีดำล้อมรอบตัวของซิน ซินยิ้มเยาะ ''ตามมาเร็วจริงๆนะครับคุณหมอก เป็นห่วงเด็กนั่นขนาดนั้นเลยเหรอ'' ''ไม่ใช่เรื่องของมึง'' เสียงของหมอกก้องไปทั่วบริเวณ ซินล้วงกระเป็าก่อนจะหยิบขวดสีทองใบเล็กออกมา ''คุณคิดว่าผมบุกมาเจอพวกคุณโดยไม่เตรียมตัวมาก่อนเหรอ เห็นยังงี้แต่ผมน่ะ มืออาชีพนะ'' ซินเปิดฝาขวดนั้นออก ลมและฝุ่นทั่วบริเวณถูกดูดเข้าไป รวมถึงร่างกายของหมอกเองก็เช่นกัน หมอกพยายามจะคืนร่างแต่ก็ไม่ทันการ ถ้าคืนร่างตอนนี้ร่างกายต้องแยกออกเป็นส่วนๆแน่ ''ฉึบ!'' เสียงของมีคมฟาดผ่านลมดังขึ้นข้างหูของซิน ซินเหลือบตาไปมองที่หางตาก็เจอกับฟาวด์และเศษกระจกใหญ่เปื้อนเลือดในมือ ความเจ็บแล่นเข้าที่คอของซิน ก่อนที่หัวของซินจะหลุดจากบ่าร่วงลงสู่พื้นพร้อมกับร่างกายที่ทรุดลง ฟาวด์ทิ้งเศษกระจกในมือลงพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ มองมือของตัวเองที่เปื้อนเลือดเต็มไปหมด ฟาวดืดันเผลอฆ่าคนไปแล้ว ฟาวด์ควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นหมอกกำลังตกอยู่ในอันตราย สมองสั่งการให้ร่างกายขยับไปเอง อยู่ๆสายตาของฟาวด์ก็มองเห็นช่องว่างของซินและโจมตีทันที ฟาวด์สงบสติอารมณ์แล้วรีบวิ่งไปหยิบขวดในนั้นขึ้นมาก่อนจะโยนมันลงพื้นจนแตก ร่างกายของหมอกไหลออกมารวมตัวกันขึ้นมา หมอกรีบเข้าไปจับไหล่ของฟาวด์ดูความปลอดภัย ''เธอเจ็บตรงไหนมั้ย!?'' ฟาวด์ที่ยังช็อคอยู่ส่ายหน้าไปมา ''รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกตำรวจน่าจะมาแล้ว'' ฟาวด์พยักหน้า หมอกพาฟาวด์ออกมาข้างนอก มีผู้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยทีเดียวแต่ก็ไม่มีใครเสียชีวิต นอกจากศพของซิน นักฆ่ารับจ้างที่มีประวัติโชกโชนเดี่ยวกับธุรกิจผิดกฏหมาย ''ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ'' พวกนักข่าวเข้ามารุมทั้งคู่ หมอกมองตาขวาง ''ขอโทษนะครับ พอดีคนของผมเจ็บ ขอทางด้วยครับ'' ไม่มีใครกล้าขัดหมอก ต่างหลบทางให้อย่างว่าง่าย หมอกพาฟาวด์มาที่รถ ''กลับไปที่บ้านฝูงกันก่อน ค่อยคุยกันว่าจะยังไงต่อ'' ''ครับ''
เลิฟ
โฬม ''ตรงนี้เดซี่ทำหรือยังอะ'' เลิฟนั่งคุยกับเดซี่ผ่านทางโทรศัพท์อยู่ที่โซฟากลางบ้าน ทั้งคู่กำลังช่วยกันทำการบ้านอยู่ ''ยังเลย ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่'' ''เดี๋ยวเราช่วยมั้ย'' ''เอาสิ อธิบายให้หน่อย ฟังครูไม่รู้เรื่องเลย'' เลิฟอธิบายการบ้านให้เดซี่ฟัง โฬมที่เพิ่งจัดการงานที่บ้านเสร็จเดินลงมาจากห้องทำงานชั้นบน มองเลิฟที่กำลังทำงานอยู่แล้วเดินเข้าไปหา ''พี่โฬม สวัสดีครับ'' เดซี่ที่เห็นโฬมด้านหลังเลิฟกล่าวทักทาย โฬมยิ้มและพยักหน้าตอบรับ ทิ้งตัวลงข้างๆเลิฟ เลิฟไม่ได้หันมามองโฬมเพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำโจทย์อยู่ ''ทำอะไร'' โฬมถาม ''การบ้านครับ'' ''อืม'' โฬมนั่งมองเลิฟทำงานและคุยกับเดซี่อยู่อย่างนั้นพักใหญ่ แต่เลิฟก็ไม่มีท่าทีสนใจโฬมเลย อยู่ๆรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ''ยังไม่เสร็จอีกเหรอ'' ''อีกนิดนึงครับ พี่โฬมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า'' เลิฟหันมามองโฬมหลังจากที่ไม่ได้มองอยู่นาน โฬมรู้สึกชื้นใจขึ้นมาหน่อย ''ก็เปล่า เห็นนั่งนานแล้ว'' ''อีกไม่นานก็เสร็จแล้วล่ะครับ หรือพี่โฬมจะใช้ที่ เดี๋ยวผมย้ายที่ก็ได้นะครับ'' เลิฟเก็บของทำท่าจะลุกขึ้นแต่โฬมกลับรีบคว้าข้อมือเล็กไว้ ''ไม่ได้จะให้ไป'' เลิฟมองมือของโฬมที่ยังจับข้อมือตัวเองไม่ปล่อย ''เอ่อ แล้วพี่โฬมมีอะไรเหรอครับ'' โฬมดึงให้เลิฟกลับลงมานั่งที่เดิม เลิฟมองอย่างไม่เข้าใจ ''ก็แค่'' ''แค่?'' ''ไม่มีอะไรหรอก'' โฬมหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี ''โอเคครับ งั้นผมทำการบ้านต่อนะ'' เลิฟทำท่าจะหยิบหนังสือขึ้นมาแต่โฬมกลับคว้ามันวางไว้ที่เดิม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกทั้งคู่แทบชนกัน เลิฟหน้าแดงเขินจนทำอะไรไม่ถูก ''สนใจพี่บ้างได้มั้ย'' สายตาและน้ำเสียงของโฬมทำเอาเลิฟใจสั่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ''สนใจ...อะไรครับ'' โฬมเลื่อนตัวเข้าไปคร่อมตัวเลิฟ เอาขาของเลิฟเกี่ยวตัวเองไว้ ''จ่าฝูงทำงานมาเหนื่อยๆ ไม่คิดจะเอาใจหน่อยเหรอ'' มือของโฬมลูบไล้ไปตามต้นขาขาวของเลิฟ ค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วสีชมพู เลิฟเอามือดันอกของโฬมเอาไว้ ''พี่โฬมอยากให้เลิฟทำอะไรครับ'' บอกตามตรงว่าเวลาที่เลิฟเรียกโฬมว่าพี่ทีไรทำเอาโฬมอดใจแทบไม่ไหว ไหนจะตาใสแป๋วเป็นประกายกับปากเล็กอวบอิ่มนั่นอีก กลิ่นตัวของเลิฟที่หอมสดชื่นเหมือนมิ้นท์ยิ่งทำให้อารมณืของโฬมพลุ่งพล่าน ''อยาก...'' โฬมยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก ยื่นหน้าไปหอมที่กกหูของเลิฟฟอดใหญ่ เลิฟย่นตัวพยายามหนีแต่ก็ไม่สามารถออกจากวงแขนกำยำของโฬมที่โอบรัดอยู่ได้ โฬมกระชับร่างของทั้งคู่ให้ชิดกันมากขึ้น ''ขอได้มั้ย'' การที่สมาชิกฝูงจะมีอะไรกับจ่าฝูงเพื่อปรนเปรอความสุขนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด เลิฟเพียงแค่เขินเพราะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มาพักใหญ่แล้วเท่านั้น เลิฟพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ลมหายใจของทั้งคู่รดกันไปมา ความเงียบของบ้านทำเอาได้ยินเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ชัดเจน ''ปัง!'' ประตูบ้านเปิดออกอย่างแรงจนทั้งคู่ตกใจสะดุ้งดีดตัวออกจากกันทันที ทั้งคู่มองไปที่ประตูก็เจอกับหมอกที่มองมาด้วยสายตาแปลกๆ ''ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ'' ''ขัดอะไรครับพี่หมอก'' เลิฟรีบแก้ตัว แต่โฬมกลับจิ๊ปากมองบนอย่างรำคาญ ''เออ ขัดชิบหาย'' เลิฟเห็นร่างเล็กด้านหลังของหมอก ''ฟาวด์! ไปทำอะไรมา'' ร่างกายของฟาวด์เต็มไปด้วยแผลฟกช้ำ ที่มือและหน้าเปื้อนคราบเลือด ''ช่วยรักษาให้ที'' ''ได้ครับ'' เลิฟรีบเดินไปจูงมือฟาวด์นั่งที่โซฟา ''โอเคมั้ย เจ็บมากหรือเปล่า'' ''ไม่ค่อยเท่าไหร่'' ''โอเค ยื่นมือมานะ'' เลิฟจับมือของฟาวด์เบาๆ ดวงตาเปล่งประกายเป็นสีเขียว รอยแผลบนตัวของฟาวด์ค่อยๆจางลงจนหายไป ร่ารงกายเริ่มมีแรงขึ้นมา ''รอแปปนึงนะ'' เลิฟหายไปในครัวและกลับมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำ บรรจงเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของฟาวด์อย่างแผ่วเบา ฟาวด์มองหน้าของเลิฟใกล้ๆแล้วรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ความรู้สึกเหมือนกับฉากในนิทานตอนเจอกับนางฟ้าผู้ใจดี เหมือนมีออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย ''ตกลงจะเล่าได้หรือยังว่าไปทำอะไรกันมา'' โฬมถาม หมอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้โฬมกับเลิฟฟัง ''พวกมันชักจะเอาใหญ่เกินไปแล้ว'' โฬมพูดด้วยความโมโห ''แล้วเราจะเอายังไงกันดีครับ'' เลิฟถาม ''ยังไงก็ต้องระวังตัวเอาไว้ก่อน พวกเราไม่ปลอดภัยแล้ว รอปรึกษากับราคานอีกที'' ทุกคนเห็นด้วย ''กลับกัน ขอบใจมาก'' หมอกลุกขึ้น ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณเลิฟ เลิฟยิ้มกว้างให้ ''ขอบคุณนะเลิฟ'' ''ไม่เป็นไรฟาวด์'' ''อ้อ ใช่'' หมอกเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ''ช่วยดูแลฟาวด์ด้วย'' เลิฟงง ''ดูแล?'' ''เดี๋ยวชั้นจะส่งฟาวด์ไปเรียนโรงเรียนเดียวกับเลิฟ'' เลิฟตาโต ''จริงเหรอครับ'' ''อืม ยังไงก็ดูๆกันด้วยละกัน'' เลิฟดีใจมากที่จะมีเพื่อนอายุเท่ากันที่อยู่ใกล้กันขนาดนั้น เลิฟเข้าไปจับมือของฟาวด์เขย่าไปมา ''ไว้เราจะพาชมโรงเรียนเองนะ การบ้านก็จะช่วยทำด้วย มันต้องสนุกมากแน่'' ''เอ่อ อื้ม'' เลิฟดูจะตื่นเต้นยิ่งกว่าฟาวด์ซะอีก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฟาวด์เองก็รู้สึกดีมากที่จะได้มีเพื่อน ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ทั้งคู่กลับไป โฬมหันมามองเลิฟ ''เรามาต่อกันเถอะ'' ''ตะ..ต่ออะไรครับ'' เลิฟรีบเก็บของแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที โฬมหัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเองที่ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปไหนไม่รู้ ราคานช่วงนี้ติดต่อไม่ได้เลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน 'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก' {:5_120:}{:5_120:} โอ้ หายไปนานเลย ดีใจที่กลับมานะครับ ขอบคุณครับ ดีใจมาก เหมือนเจอเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน สบายดีนะครับ ทักทายก่อนเดี๋ยวค่อยอ่าน 555 ขอบคุณครับ หายไปนานเลยครับ ขอบคุณที่มาต่อ แงงงง อยากอ่านฉากโฬมเลิฟฟ ขอบคุณนะครับไรท์ที่มาเขัยนต่อ ขอบคุณครับ มาต่อแล้วว ไรท์ กลับมาแล้วคิดถึงมากก กลับมาแล้ว รออยู่เลยครับ 4554 ตอบกลับเมื่อ 2023-12-11 14:22
{:7_295:}{:7_295:} เย้ ยินดีต้อนรับกลับครับ คิดถึงไรท์จังเลย ต้องกลับไประลึกความหลัง นานเลือนลาง 55 ยินดีต้อนรับกลับมาครับ {:5_122:}{:5_129:} นอคู่เลิฟโรม เลย ขอบคุณที่กลับมาเขียนต่อนะครับ คิดถึงมากเลย ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2