หยุดไม่ได้ก็ผมมันคนร่าน บทนำ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย megasst เมื่อ 2023-8-5 16:12หยุดไม่ได้ก็ผมมันคนร่าน
บทนำ
“นี่คุณจะทำอะไร จะพาลูกไปไหนหะ” เสียงตะโดนดังลั่นทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เมื่อผมลืมตามาก็เจอแม่อยู่บนเตียงพยายามจะเขย่าตัวผมให้ตื่น
“แกไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะพาลูกไปอยู่กับฉันฉันเป็นแม่ ยังไงลูกก็ต้องอยู่กับฉัน” ที่แท้สองเสียงที่กำลังตะโกนใส่กันเสียงนึงเป็นเสียงของแม่ผมและอีกเสียงเป็นเสียงของพ่อผม
“หยุดเลยนะ คุณไม่ปัญญาเลี้ยงลูกให้สุขสบายหรอก คุณจะไปก็ไปเถอะส่วนลูกน่ะผมจะเลี้ยงดูพวกแกเอง” พ่อพยายามจะเข้ามาขัดขืนแม่ไม่ให้แม่มายุ่งกับผม
“ปล่อยย ปล่อยย เกล้า เกล้าอยู่ไหนมาพาน้องไปขึ้นรถเร็ว” เสียงแม่ตะโกนเรียกผู้เป็นพี่ชายของผม พี่ชายผมก็เดินเข้ามาพาผมลุกออกไปจากห้องนอน พี่ผมเห็นก็ทำหน้างงๆและไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ผมเองก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกันว่าแม่กับพ่อกำลังคุยอะไรกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมผมถึงโดนปลุกกลางดึกแบบนี้ ผมงัวเงียเดินตามพี่ชายออกมาจนถึงรถคันนึงที่จอดรออยู่บ้าน
“ขึ้นมาเร็วๆเข้า” เสียงผู้ชายที่อยู่ในรถตะโกนดังลั่นออกมา สักพักพ่อก็วิ่งตามพวกเราออกมาจากในบ้าน
“มึงปล่อยลูกกูลงมานะไอสัส ไอเหี้ยย ลูกลงมาหาพ่อเร็วลูกอย่าไปกับพวกมันนะ” เสียงพ่อผมร้องตะโกนและกำลังจะวิ่งเข้ามาที่รถ แต่สักพักพ่อก็ล้มลงฟุบไปกับพื้นพร้อมกับเสียงโอดโอย ด้านหลังของพ่อก็มีแม่ถือท่อนเหล็กยืนอยู่ ผมเห็นพ่อล้มลงนอนบนพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด ทำให้ผมตกใจร้องไห้รีบวิ่งลงจากรถไปดูพ่อที่บาดเจ็บ
“โอ้ยยยย แกจะลงมาทำไมกร” เสียงแม่ของผมร้องขึ้นมาและเดินมากระฉากแขนผมอย่างแรง
“เอะอะอะไรกันน่ะพ่อก้อง” เสียงคุณยายข้างบ้านตะโกนถามขึ้นมา คุณยายเห็นพ่อผมนอนฟุบอยู่บนพื้นและแม่ถือแท่งเหล็กอยู่
“ตายแล้วว นังดารา ตาสิน..ตาสินโว้ยยยตื่นเร็ว นังดารามันพาพวกมาทำร้ายก้อง เจ้าค่าเอ้ยย ช่วยด้วยยยยยย ช่วยด้วยค่า” เสียงคุณยายตะโกนเรียกคนให้มาช่วย พอแม่เห็นแบบนั้นก็โยนท่อนเหล็กทิ้งแล้วปล่อยมือผมไปทันที แม่รีบวิ่งไปขึ้นรถพร้อมกับพี่ชายของผม
และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายของผมที่ได้เจอกับแม่ผู้ให้กำเนิดและพี่ชาย เหตุการณ์วันนั้นผ่านมาเกือบสิบปีตอนนี้ผมอายุ 12 ปี อยู่กับพ่อสองคนอย่างมีความสุข พ่อไม่ได้มีใครใหม่หลังจากนั้นผมเองได้รับความรักและการดูแลจากพ่อเป็นอย่างดี ตอนเด็กกว่านี้เคยร้องไห้หาแม่กลางดึกทั้งคืนเลยก็มีแต่ก็ได้พ่อนอนกอดจนถึงเช้า พอยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ได้ขาดอะไร อาจจะปวดใจอยู่บ้างตอนวันแม่ที่ผมไม่
ได้มีแม่มาร่วมงานแบบเพื่อนๆคนอื่นเขา แต่แค่นี้มันก็มีความสุขมากๆแล้วล่ะครับสำหรับผม
“วันนี้จะกินอะไรดีครับคนเก่งของพ่อ” พ่อถามผมตอนที่มารับผมกลับจากโรงเรียน
“หนูอยากกินผัดมักกะโรนีใส่ไข่จังเลยพ่อ” ผมบอกพ่อไป พ่อก็ยิ้มแล้วเอามือมาลูบหัวผม
“ได้เลยลูก เดี๋ยวกลับบ้านไปลูกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวพ่อจะทำผัดมักกะโรนีไว้รอนะครับ” พ่อยิ้มพูดกับผมแล้วพวกเราก็รีบขับรถกลับบ้านกันครับ คุณพ่อผมประกอบธุรกิจบ้านจัดสรร ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันต้องเรียกว่าอาชีพอะไร แต่เอาเป็นว่าพ่อทำหมู่บ้านจัดสรรขายทำตึกขายอะไรทำนองนี้แหละครับ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลยสำหรับบ้านของเรา มันก็จะมีบ้างทีพ่อทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวสองสามวัน แต่ก็ได้คุณยายขวัญกับคุณตาสินคอยช่วยเหลือดูแลหาข้าวให้ผมกินเวลาคุณพ่อไปไหนนานๆ
ตลอดระยะเวลา 9 ปี พ่อเลี้ยงดูผมจนผมรู้สึกว่าตัวเองมีแค่พ่อก็จะมีชีวิตที่มีความสุขตลอดไปได้แน่นอน ผมรีบอาบน้ำแล้วลงมากินของโปรดของผมที่พ่อทำให้ ผมกินไปคุยกับพ่อไป หัวเราะไปด้วยอย่างมีความสุข นี่มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของผมจริงๆครับ
แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้สวยงามไปได้ตลอดหรอกนะครับ วันนึงผมเดินลงจากห้องนอนที่ชั้นสอง ได้ยินเสียงพ่อคุยโทรศัพท์ดังลั่น พ่อดูสีหน้าท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ดูเหมือนพ่อจะเจอปัญหาอะไรบางอย่างเข้าซะแล้วครับ
“เห้ยยย พี่จะมาทำแบบนี้กับผมไมได้นะพี่ ผมมีลูก ถ้าผมต้องเสียทุกอย่างไปแล้วผมกับลูกจะทำยังไงล่ะพี่” เสียงพ่อพูดกับปลายสาย
“ไม่ได้พี่ ยังไงพี่ก็ต้องกลับมารับผิดชอบสิ่งที่พี่ทำไว้ก่อน ฮัลโหลพี่ อย่าพึ่งวางสาย เห้ยย พี่ พี่ ฮัลโหล” เสียงพ่อตะโกนดังมากขึ้น พ่อจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเขวี้ยงมันลงพื้นอย่างแรงจนมันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
“พ่อจ๋า พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า หนูเห็นพ่อเขวี้ยงมือถือลงพื้น พ่อจ๋า พ่อร้องไห้ทำไม” ผมตกใจรีบวิ่งเข้าไปดูพ่อที่ตอนนี้นั่งทรุดลงไปกับพื้นเอามือยันพื้นไว้พร้อมกับปล่อยน้ำตาไหลออกมาเป็นสายๆ
“พ่อขอโทษลูก พ่อพลาดเองพ่อไม่น่าเชื่อพวกมันเลย ฮืออออออ พ่อขอโทษ” พ่อร้องไห้และกอดผมไว้แน่น ผมก็กอดพ่อตอบและลูบหลังหวังให้พ่อหัวเราะกับผมเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูท่าพ่อจะไม่หัวเราะให้ผมอีกแล้ว
ไม่นานพ่อก็พาผมเก็บกระเป๋าออกมาอยู่ห้องเล็กๆ ผมไม่ชินเลยที่จากอยู่บ้านหลังใหญ่โตต้องมาอยู่ห้องเล็กๆที่มีแค่เตียงนอนห้องน้ำแล้วก็ทีวีเครื่องเล็กๆ ผมร้องไห้โวยวายตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ออกมาอยู่ ผมไม่เข้าใจนักว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมพ่อต้องพาผมออกมาจากบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดด้วย ผมทั้งโกรธทั้งน้อยใจกับสิ่งที่พ่อทำได้แต่บ่นใส่พ่อว่าพ่อไม่รักหนูแล้ว พ่อพาหนูมาอยู่นอกบ้านทำไม พ่อก็สีหน้าไม่ดีเท่าไรนักแต่ก็ปลอบผมจนผมสงบลงทุกวัน
จนวันที่ผมต้องจากกับพ่อมาถึงผมไม่ได้รู้เลยว่าพ่อกำลังจะพาผมไปที่ไหน พ่อพาผมนั่งรถมาไกลมากๆผมหลับแล้วหลับอีกก็ไม่ถึงจะสักทีจนกระทั่งพ่อปลุกผมให้ตื่นเมื่อถึงที่หมาย ผมสะลึมสะลือจำอะไรไม่ค่อยจะได้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น พ่อพาผมมาที่นี่ทำไม
“อยู่กับลุงเขาอย่าดื้อนะลูก เดี๋ยวพ่อจะกลับมารับ พ่อสัญญาพ่อจะกลับมารับไอหนูของพ่อแน่ๆ” พ่อพูดพร้อมกับมีน้ำตาไหลออกมาพ่อกอดผมไว้แน่นอยู่นานแสนนาน จนพ่อปล่อยผมแล้วหยิบกระเป่ากำลังจะเดินออกไป
“พ่อจ๋า พ่อจะไปไหน หนูไปด้วย พ่อจ๋าาาาา พ่อจ๋าทำไมไม่เอาหนูไปด้วย พ่อไม่รักหนูแล้วเหรอ พ่ออออออ” ผมร้องไห้ตะโกนสุดเสียงพ่อก็ไม่หันหลังกลับมามองเลยซักนิด พ่อเดินออกจากที่นี่ไปโดยไม่เอาผมไปด้วยและทิ้งผมไว้ที่นี่
“ลุงจะดูแลหนูอย่างดี หนูไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพ่อเขาก็จะกลับมารับหนูแน่นอนเชื่อลุงสิ” ลุงคนนั้นดึงแขนผมไว้และพูดออกมา ลุงพาผมขึ้นไปบนบ้านและจัดห้องนอนให้เป็นอย่างดี ผมนอนไม่หลับเลยคืนแรก ที่นี่มันที่ไหนแล้วทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่ ผมตื่นเช้ามากำลังเดินงงๆลงมาด้านล่างก็วิ่งชนเข้ากับผู้ชายคนนึง
“เห้ยยยย นึกว่าใคร ที่แท้ก็เด็กพ่อทิ้ง ไอเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฮ่าๆๆๆ เดินระวังหน่อยสิวะ” ไอผู้ชายคนนั้นมันพูดแบบนั้นใส่ผมทำเอาผมโมโหจนหน้าแดงไปหมด ผมโกรธจนตัวสั่น
“อย่ามาพูดแบบนี้นะ หนูมีพ่อมีแม่ เดี๋ยวพ่อก็มารับหนูแล้ว” ผมตะโกนดังลั่นใส่ไอคนที่มันมาว่าผม
“ฮ่าๆๆๆ แทนตัวเองว่าหนูซะด้วย เป็นตุ๊ดหรือเปล่าวะเนี่ยฮ่าๆๆๆ ไอตุ๊ด ไอตุ๊ด ไอตุ๊ด ไอตุ๊ด ฮ่าๆๆๆ” มันทำเสียงล้อเลียนผมไม่เลิก ผมยืนฟังไปก็ยิ่งโมโหมากขึ้นๆผมเลยเดินเข้าไปผลักมันจนมันล้มลงกับพื้น
“อ้าว ไอสัสนี่มึงกล้าผลักกูเหรอหะ ไอตุ๊ดเดี๋ยวกูจะตบให้ฟันร่วงเลย” มันลุกขึ้นและกำลังจะง้างมือตบผม ผมหลับตาปี๋ด้วยความกลัวทันที
“หยุด!! มึงหยุดได้แล้วไอนนท์ นั่นลูกเพื่อนพ่อนะเว้ย น้องเขาจะมาอยู่กับเราอีกนาน มึงก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะเว้ย อยู่มหาลัยแล้วมารังแกเด็กมอต้นไม่อายมั่งหรือไงวะ” เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นมา เป็นเสียงที่เข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ ไม่ให้ผมถูกทำร้ายจากไอคนที่ชื่อว่านนท์
“เหอะๆ อะไรวะพี่นพ พี่ก็ปกป้องมันอีกคนเหรอวะเนี่ย พ่อก็ปกป้องมึง พี่กูก็ปกป้องมึง มึงอย่าเผลอแล้วกันอีตุ๊ดมึงเจอกูแน่” พี่นนท์พูดกับพี่นพแล้วหันมาพูดกับผมแกชี้หน้าผมก่อนจะเดินไปที่อื่น
“เป็นไรไหมครับ พี่ชื่อนพนะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าโดนไอนนท์มันตีตรงไหนไหม” พี่นพเดินมาจับมือผมยกแขนดูซ้ายทีขวาที ผมรู้สึกดีๆมากเลยครับ แกลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนสายตาอันอบอุ่นของพี่นพทำให้ผมคิดถึงพ่อของผมจริงๆ
คืนนั้นผมนอนน้ำตาไหลทั้งคืนผมคิดถึงพ่อของผมเหลือเกิน ทำไมพ่อต้องมาทิ้งผมไว้ที่นี่ด้วย พ่อจ๋าพ่ออยู่ที่ไหน หนูคิดถึงพ่อนะ เมื่อไรพ่อจะมารับหนูสักที หนูไม่อยากอยู่ที่นี่เลย ฮืออออออ พ่อจ๋าหนูคิดถึงพ่อ ผมนอนบ่นและร้องไห้ออกมาจนผมหลับไปโดยไม่รู้ตัว ผมสะดุ้งตื่นก็เพราะได้ยินเสียงดังปั้งเหมือนอะไรมากระแทกประตูอย่างรุนแรง พอลุกไปเปิดประตูก็เห็นไอพี่นนท์มันเดินออกไปไกลแล้ว ผมจะเจอแบบนี้ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เลยใช่ไหมเนี่ย แล้วต่อไปผมจะโดนอะไรมากกว่านี้ไหม ผมต้องอดทนให้ได้ อดทนจนกว่าพ่อของผมจะกลับมารับผม
เปิดมาก็ดราม่าเลย น่าสงสาร สู้ๆ รอบนี้ไรท์เปิดด้วยดราม่าแหะ มาๆฉันจะรับบทมัมหมีน้องเองง รอติดตามครับ โห เริ่มขึ้นมาดราม่าเลย ตายๆๆ แต่หลังจากนี้ไม่ดราม่าละใช่ไหมครับ เดี๋ยวผิดคอนเซปต์หมด 555555
แล้วก็พี่นพกับน้อง! ในที่สุดก็มีบทอีกรอบ อ๊ากกกก เฝ้ารอใจจะขาดเลยคร้าบบบ ขอบคุณครับ. ลุ้นต่อเลย ว่าใครจะได้เปิดซิง........ มาโหมดดราม่าเลยตอนแรก จะดราม่าไปจนจบป่าว แล้วจะเสียวตอนไหนกันล่ะ{:5_140:} โหมดโหด ดราม่าเลยอะ
สงสารน้อง อย่ารังแกน้องเลยครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ตามตรงคือไม่ชอบแนวเรื่องที่มีปัญหาครอบครัวเลย ยังไงก็ตามน่าจะได้เสพความเสียวจากเรื่องของไรต์อยู่แล้วเชื่อมือครับ
ขอบคุณคับ แต่เน้นเงี่ยนดีกว่านะคับ อย่าเน้นดราม่าเลย 555 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Omami เมื่อ 2023-8-5 21:07
อยากจิร้องไห้ เปิดตอนมาดึงอารมณ์ได้ดีมากเลยคับ เดี่ยวแม่จะรับบทมัมหมีหนูเองนะ ใครรังแกบอกแม่ได้เลยลูก555 ขอบคุณครับ สงสารน้องงงเลย เปิดเรืรอลได้น่าติดตามดีครับ ตอตอนต่อไป สนุกมากครับ ความเสียวต้องตามมาแน่นอน