รู้หน้า..อย่ารู้ใจ….นำเรื่อง
@@เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นโปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน@@***กลับมาอีกแล้วนะครับกลับเรื่องใหม่***
***ผมเอครับ ปัจจุบันอายุ 23 ปีครับ ผมเป็นคนตัวเล็กสูง 168 ซม ผิวขาวเนียน(ได้มาจากแม่ที่เป็นคนไทใหญ่) ผมอาศัยอยู่กับพ่อ และย่าของผม ส่วนแม่ผมนั้นได้เสียชีวิตตั้งแต่ผมอายุ14 ปี พ่อผมเป็นคนยกข้าวสารในโกดังขายข้าวสารในตัวจังหวัด รับจ้างเลี้ยงผมตลอดมา โดยให้ผมอาศัยอยู่กับย่า 2 คนที่บ้าน บ้านผมห่างจากตัวจังหวัดประมาณ 80 กิโล พ่อจึงไปพักหอที่ในเมือง ผมอยู่กับย่าจนกระทั่งเรียนจบ ม. 3 เพื่อนสนิทที่เป็นเกย์สาวของผม เลยชวนกันไปเรียนเทคนิค ผมเลยขอพ่อกับย่า พ่อผมนั้นคัดค้านแต่ย่าผมกลับสนับสนุน พ่อจึงตกลงให้ผมไปเรียน ย่าจึงต้องอยู่บ้านเพียงคนเดียว โดยมีลุงพี่ชายพ่ออยู่บ้านข้างๆ จึงไม่ห่วงมากนัก ผมได้เข้าเรียนเทคนิคกับเพื่อนสนิทผม เราขอพ่อไปอยู่หอด้วยกัน พ่อผมจึงบอกว่า ค่าใช้จ่ายมันสูง ให้ผมไปอยู่กับพ่อแทน เพื่อนผมเข้าใจสถานภาพครอบครัวผมดีจึงไม่คัดค้าน เพื่อนสนิทผมคนนี้มันเลยไปอยู่หอคนเดียวบ้านมันค่อนข้างรวยเลยไม่เดือดร้อน ใกล้ๆ เปิดเทอม ผมจึงย้ายไปอยู่ห้องแถวกับพ่อที่อยู่ค่อนข้างนอกเมือง เพราะพ่อต้องการเซฟค่าใช้จ่ายซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัยมากเท่าไหร่ผมย้ายเข้าไปพ่อก็แนะนำให้ผมรู้จักกับห้องข้างเคียงที่เป็นเพื่อนพ่อ ชื่ออาเอก อายุแกเท่าพ่อเลย 41 ปี อาเอกอยู่กับเมีย 2 คนอายุเท่ากัน มีลูก 2 คน อายุไล่ๆ กันกับผม แกทั้งสองทำงานที่เดียวกับพ่อผม อาเอกจะมีหน้าที่เดียวกันกับพ่อ ส่วนเมียแกเป็นแม่บ้าน และ ห้องที่ติดกับผมคือหลานชายอาเอกชื่อพี่หนุ่ม ทำงานด้วยกัน ผมยกมื้อไหว้และนิ้มทักทายทุกคน บรรยากาศห้องพักของผมจะมีแค่ 6 ห้อง แต่มีคนอยู่แค่ 3 ห้องเท่านั้นเพราะไม่มีคนอยากมาอยู่ แต่ด้วยฐานะและรายได้ พ่อผมจึงเลือกที่จะมาอยู่ พ่อผมกับอาเอกเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เป็นทหารด้วยกัน อาเอกจึงจะรู้เรื่องครอบครัวผมเยอะ แต่แกไม่เคยไปบ้านผม ผมเลยไม่เคยเจอแก ผมอาศัยอยู่กับพ่อเรื่อยๆ มา และด้วยหน้าตาจิ้มลิ้มของผม ผิวขาวเนียน เรียบร้อย เรียนเก่งยิ้มเก่งและนิสัยดีจึงทำให้ทุกๆ คนรักและเอ็นดูผม จนกระทั่งผมขึ้น ปวช.ปี2 เทอมที่2 เกิดเหตุขึ้นกับครอบครัวผม นั่นคือพ่อผมประสบอุบัติเหตุตอนไปส่งข้าวสาร ทำให้พ่อผมเสียชีวิตคาที่ ตอนนั้นผมแทบสติแตกแบบไร้ที่พึ่ง ผมร้องไห้ในงานศพพ่อตั้งแต่วันแรกจนวันเผา ทุกคนต่างสงสารผมที่ต้องเสียพ่อไป จนจบงานศพพ่อเรียบร้อย ย่าจึงเข้ามาปลอบให้ผมทำใจให้สงบ และเริ่มต้นใหม่ มีสติและตัองเข้มแข็งด้วยแลตัวเองให้ได้ ผมได้ยินโผเข้ากอดย่าอีกครั้ง ย่าบอกผมให้ไปเรียนให้จบเพื่ออนาคต ผมเลยบอกย่าว่าไม่มีเงิน ย่าเลยบอกจะส่งเสียผมเอง ซึ่งลุงกับป้าได้ยินก็ขึ้นเสียงคัดค้านบอกว่าเปลื้อง แกทั้งสองคนนิสัยค่อนข้างร้าย ย่าผมเลยด่าและบอกว่าผมก็หลานทำไมจะส่งไม่ได้ ผมได้ยินดังนั้นจึงกลับมาเรียนต่อ จนจบ ในช่วงที่ผมเรียน ย่าได้ส่งเงินมาให้บ้างแต่มันก็ไม่พอเพราะมีค่าใช้จ่าย เพื่อนสนิทผมก็ให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยไม่ต้องเสียค่าเช่า ผมเองก็เกรงใจ ผมคืดได้จึงหางานกลางคืนทำ ผมเลยได้งานเป็นเด็กเสิร์ฟ ก๋วยเตี๋ยวอยู่ตลาดไนท์ ผมทำงาน 18-23.00 น. ป้าเจ้าของร้านแกรู้ประวัติผมเลยสงสารจึงจ้างมาให้ช่วยงาน ให้วันละ 200 บาท ผมทำทุกวันยกเว้นช่วงสอบจะขอป้าหยุด ป้าแกเลยอนุญาติ แม้จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแต่ผลการเรียนของผมก็ติดระดับท๊อปของสาขาวิชา จึงทำให้ผมได้ทุนด้วย พอจบ ปวช. ก็ได้ทุนเรียนต่อ ปวส. ผมจึงรับไว้แล้วตั้งใจเรียน พอวันหนึ่งผมอายุ ครบ 18 ปี ย่าโทรมาหาบอกให้ผมกลับบ้านหน่อยไม่ได้กลับนานแล้ว พอผมกลับไปถึงบ้านย่าจึงบอกว่าพ่อผมทำประกันอุบัติเหตุไว้ โดยระบุผู้รับคือผม ย่าเลยเก็บเงินยี้ไว้ให้เป็นเงิน 1.0 ลบ. ย่าบอกว่าอย่าบอกใครนะเพราะเดี๋ยวมีคนอยากได้ ผมพยักหน้าเข้าใจทันที ย่าบอกให้ผมเลิกทำงานแล้วเอาเงินนี้เรียน ผมบอกว่าไม่จะขอทำงานและเรียนเหมือนเดิมส่วนเงินนี้ผมเก็บไว้ยามฉุกเฉินและเป็นทุน ย่าเลยไม่ว่าผม จนกระทั่งผมขึ้น ปวส. 2 ใกล้จบแล้ว ผมก็ต้องมาเสียใจอีกครั้ง เพราะย่าคนที่ผมรักที่สุดที่เหลือแค่คนเดียวนั้น กลับช็อคหมดสติและเสียชีวิตไปอย่างกระทันหัน ผมร้องไห้เสียใจอีกครั้ง ทุกคนต่างเวทนาและสงสารผม จนกระทั่งเสร็จงานศพย่า ธาตุแท้ของลุงชาญ พี่ชายพ่อผมกับป้าแก้วเมียแกก็ออก แกทั้งสองหุบเอ่เงินฌาปณกิจของย่าทั้งหมด และหน่ำซ้ำแกยังยืดเอาบ้านที่ย่าอยู่และที่ดินที่ย่าจะแบ่งแต่แกไม่แบ่งกลับหุบไว้คนเดียว ซ้ำยังไล่ผมออกจากบ้านอย่างไม่ใยดี ผมร้องไห้นึกถึงคำยาาบอกว่าเรื่องเงินไม่ให้บอกใครเพราะย่าคงกลัวจะเป็นแบบนี้ ผมร้องไห้สะพายกระเป๋าขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกจากบ้านหลังนั้นทันทีทั้งน้ำตา ชาวบ้านที่รู้ข่าวต่างสงสารผม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมขับรถมา 80 กิโลเพื่อกลับห้องแถวของผม พอถึงห้องผมนั่งร้องให้จนอาเอกและเมียแกมาถาม ผมเล่าให้แกฟังทั้งหมด แกทั้งโกรธลุงทั้งสงสารผมด้วย ผมเลยปาดน้ำตาลุกขึ้นแล้วบอกแกว่าผมจะเข้มแข็งแกทั้งสองคนยิ้มให้ผม ผมกลับไปเรียนต่อเพื่อนสนิทก็รีบเข้ามากอดและปรอบผม มันบอกว่ารู้เรื่องทั้งหมดละพ่อกับแม่มันเล่าให้ฟัง ผมเลยยิ้มตอบมันไปว่าไหว กูเก่ง มันหัวเราะ และเข้ามากอดผม เราสองคนเรียนจนจบ ปวส. ด้วยกันทั้งคู่
......ชีวิตผมจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามไว้นะครับ.......
รอครับสนุกดี ขอบคุณครับ จอบคุยครับ น่าสงสาร ขอบใจครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ดราม่ามาก ขอบคุณค้าบ ขอบคุณครับ ต้องเอาคืนให้สาสม รอตอนต่อไปเลย เยี่ยม
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ โหตายหมดเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ