ลุ้นรัก...นักว่ายน้ำ (25+) ตอนที่ #4 ตาวิเศษเห็นนะ
ตอนที่ #4 ตาวิเศษเห็นนะ
ช่วงเวลายามเย็นของสระว่ายน้ำมหาวิทยาลัย เป็นช่วงเวลาที่มีผู้คนหนาแน่นขึ้นมากกว่าช่วงเวลาอื่นๆ บางคนมาว่ายน้ำเพื่อสุขภาพ ส่วนบางคนก็พาลูกหลานมาเรียนเพื่อเป็นทักษะติดตัว
ถัดออกไปไม่ไกลมากนัก มีสระว่ายน้ำอีกสระหนึ่งที่ถูกกั้นด้วยกรวยสีขาวแถบส้มพร้อมกับขึงเชือกเป็นทางยาวเพื่อแบ่งเขตไว้แบบง่ายๆ สระดังกล่าวเป็นพื้นที่สำหรับใช้ซ้อมแข่งขัน ผมเดินขึ้นไปบนอัฐจรรย์ฝั่งนั้นก่อนจะมองลงมาเห็นคนที่ผมชอบกำลังตั้งใจซ้อมอยู่ในสระ
“จะใจแข็งไปถึงไหนกันนะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง มองไปยังคนที่ผมชอบด้วยสีหน้าละห้อย
หลังจากมองเอสไปสักพัก ผมก็เปลี่ยนไปมองรอบๆอัฐจรรย์ดูบ้าง มีบางคนนั่งมองลงไปในสระสำหรับแข่งเหมือนกันกับผม และแน่นอน เป้าหมายสำหรับพวกเขาก็คือเอสเหมือนกัน
“ชอบคนหล่อนี่มันยุ่งยากจังเลยเว้ย!” ผมสบถกับตัวเอง ถ้าภายในเดือนนี้เอสยังจำชื่อผมไม่ได้ ผมก็คงต้องถอดใจยอมแพ้แล้วล่าถอยออกมา คิดเสียว่าชาตินี้เราคงไม่มีบุญวาสนาต่อกัน
ผมนั่งมองสุดหล่อของผมซ้อมว่ายน้ำไปแบบนั้น จนเวลาล่วงเลยถึงพลบค่ำ หนุ่มสาวค่อยๆทยอยกันขึ้นจากสระแล้วเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อทำการชำระคราบคลอรีนก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน
ผมกะว่าจะกลับแล้ว หากสายตาไม่เหลือบไปเห็นหนุ่มหน้าขาวท่าทางเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง แอบวิ่งเข้าไปยังห้องอาบน้ำด้วยท่าทางมีพิรุธ
“ห้องไม่ว่างเลยว่ะ มึงอาบก่อนก็ได้เพื่อน มึงซ้อมหนักสุดเลย” เสียงผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้น เป็นเพื่อนที่ซ้อมว่ายน้ำด้วยกันกับเอส ก่อนหนุ่มหล่อจะหยิบผ้าเช็ดตัวจากในกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
หลังจากประตูห้องน้ำปิดลง ผมก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทำทีว่าลืมของเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกตุ ผมมองต่ำผ่านช่องประตูด้านหน้า เท้าใครบางคนกำลังหันชิดเข้าหากำแพงฝั่งที่เอสอาบน้ำอยู่อย่างน่าสงสัย
ก่อนที่เท้าคู่นั้นจะลอยหายไป แล้วผมก็เห็นหนุ่มหน้าขาวคนเดิมชะเง้อหน้าออกมาผ่านช่องว่างระหว่างห้องอาบน้ำด้านบน พร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือ
“เห้ย ทำไรวะ!!!” ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโห ของสงวนของเอสที่ถ้าผมไม่มีโอกาสได้เห็น ก็อย่าหวังว่าใครจะได้เห็นมันเหมือนกัน
หนุ่มหน้าขาวคนนั้นตกใจเสียงตะโกนก่อนจะร้องกรี๊ดออกมา ผมได้ยินเสียงดังตุ๊บ! ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
สุดหล่อของผมแทบจะพุ่งออกมาจากในห้องน้ำทันที เอสพันผ้าเช็ดตัวสีดำไว้บริเวณเอวแบบลวกๆ มันต่ำมากเสียจนผมแอบเห็นขนหมอยตรงหัวหน่าวแพลมออกมาด้วย
“เชี่ย! โรคจิตเหรอวะ!” หนุ่มหล่อมองมายังผม แล้วหันกลับไปมองห้องต้นเหตุที่ไม่กล้าออกมาสู้หน้า เพื่อนนักกีฬาชายคนอื่นๆที่ได้ยินเสียงทยอยกันเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“พวกถ้ำมองเหรอมึง?” เพื่อนชายที่ยอมเสียสละให้เอสอาบน้ำก่อนถามขึ้น เจ้าตัวพยักหน้าด้วยสีหน้าโมโหก่อนจะทุบประตูเรียกให้คนด้านในออกมา
“ออกมา ไม่งั้นผมจะแจ้งความ!” น้ำเสียงของเอสแข็งกร้าวแบบที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาคำรามดังราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย จนผมแอบคิดไปไกลว่าถ้าเรามีอะไรกันแล้วเอสคำรามกับผมแบบนี้คงจะเสียวดีไม่น้อย
ประตูห้องน้ำค่อยๆเลื่อนเปิดออก ใบหน้าของชายหน้าขาวซีดเผือด เขาประนมมือไหว้พร้อมพร่ำกล่าวขอโทษซ้ำไปมาเพื่อไม่ให้สุดหล่อของผมเอาเรื่องนี้ไปแจ้งตำรวจ
“ระ เราผิดไปแล้ว ระ เราขอโทษ อย่าเอาเรื่อง ระ เราเลยนะ เอสนะ ฮือออออออ” หนุ่มหน้าขาวคนนั้นร้องไห้ออกมา ผมยืนมองเหตุการณ์อยู่ภายในห้องอาบน้ำ ทุกสายตามองมายังหนุ่มหล่อเพื่อรอคำตัดสิน
“ถ่ายอะไรไว้บ้าง ลบให้หมด” เสียงของเอสดูอ่อนลง แต่ยังแฝงไปด้วยความไม่พอใจ หนุ่มหน้าขาวมองทุกคนที่มายืนมุงดูเหตูการณ์ด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“ละ ลบ ลบจ่ะ ยังถ่ายไม่เห็นอะไรเลย แต่ลบให้จ่ะ” หนุ่มหน้าขาวโชว์คลิปในมือถือที่ดำเนินไปไม่กี่วินาที ภาพในคลิปเห็นเพียงศีรษะของเอส ก่อนจะมีเสียงของผมดังตามมา แล้วทุกอย่างก็ตัดไป
“อย่าให้ผมเห็นว่าทำแบบนี้อีกนะ! ไปได้แล้ว!” สิ้นเสียงของเอส หนุ่มหน้าขาวก็รีบโกยสัมภาระทุกอย่างแล้วเผ่นแน่บฝ่าฝูงชนหายไป ผมที่ตอนนี้เผลอมองผ้าขนหนูเอวต่ำของเอสก็เดินเข้าไปประชิดบอกเจ้าตัวเงียบๆ
“ผ้าจะหลุดแล้ว อยากโชว์หรือไง?” คำพูดของผมทำเอาหนุ่มหล่อรีบก้มมองต่ำ เขาใช้มือดึงผ้าขนหนูขึ้นมาพันใหม่จนแทบจะแน่นรัดเอว ทำเอาผมเกือบหลุดขำ
“ขอบใจนะ” คำพูดของเอสแฝงไปด้วยความจริงใจจนผมอยากจะยิ้มออกมาให้แก้มปริ แต่มันคงจะดูไม่ค่อยดี ผมจึงเลือกที่จะวางมาดใส่หนุ่มหล่อแทน
“เรื่องเล็กน้อยน่ะ” ผมบอกออกไป พยายามวางมาดให้เคร่งขรึมเอาไว้
“ขอบใจทั้งสองเรื่องเลย” เจ้าตัวคงจะหมายถึงเรื่องที่ผมร้องเตือน และเรื่องผ้าขนหนูเอวต่ำโชว์ขนหมอย ผมพยักหน้ารับคำของคุณก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยว!” เสียงของหนุ่มหล่อทำเอาเท้าที่ผมก้าวอยู่ผมชะงัก ผมหมุนตัวหันกลับไปมองต้นเสียงก่อนจะเห็นเอสเดินเข้ามาใกล้ จนเรา 2 คนห่างกันเพียงแค่ก้าวเดียว
“นายชื่อ ติณ ใช่ไหม?” ผมตาเบิกโพลง ไม่คิดว่าสุดหล่อจะจำชื่อของผมได้ ใบหน้าของผมพยักน้อยๆแทนการตอบคำถาม
“พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ” หนุ่มหล่อพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันหลังกลับไปอาบน้ำต่อ บทสนทนาที่แสนเรียบง่าย แต่มันกลับทำให้ใจผมเต้นจนลิงโลด ไม่คิดเลยว่าฟ้าจะประทานโอกาสมาให้ผมในรูปแบบนี้
—-----------------------------------------
เช้าวันถัดมา ผมนั่งอยู่ที่ร้านขนมปังปิ้งเจ้าเดิม นาฬิกาข้อมือบอกเวลาตี 5.10 นาที แม่ค้าร่างท้วมท่าทางใจดียกอาหารมาให้ผมถึงโต๊ะแบบที่ไม่ต้องสั่ง เพราะมันเป็นเมนูเดียวกับเอส และตอนนี้ผมก็สนิทสนมกับแม่ค้าเป็นอย่างดี
รถ Taxi คันหนึ่งขับตรงเข้ามาเทียบจอดบริเวณหน้าร้าน แค่ขาที่ก้าวออกมาก็ทำให้ผมรู้แล้วว่าบุคคลนั้นคือใคร หนุ่มหล่อของผมยืนขึ้นเต็มความสูงในชุดเสื้อและกางเกงวอร์มสีแดงเข้ม เอสเดินตรงมาหาแม่ค้าที่จัดเตรียมอาหารไว้ให้ทันทีโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง
ทว่าวันนี้ต่างออกไปจากทุกๆวันที่ผมมาดักรอเอสในตอนเช้า หนุ่มหล่อเดินตรงมายังโต๊ะที่ผมนั่ง เขามองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ว่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถือวิสาสะดึงมันออกมาแล้วนั่งลง ทำให้ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารร่วมกันเป็นครั้งแรก
“กินก่อนไปออกกำลังกายไม่จุกเหรอ?” นั่นเป็นคำถามของคนที่ผมแอบชอบ ผมลืมไปว่าคงไม่มีใครเขากินข้าวเช้าหนักขนาดนี้แล้วไปออกกำลังกายกันหรอก
“กะ ก็กินไปก่อน กว่าจะวอร์มเสร็จอาหารก็ย่อยพอดี” ผมแถไปแบบสดๆ ทั้งที่กว่าอาหารจะย่อยต้องใช้เวลาร่วม 2 ชั่วโมง
“เหรอ?” หนุ่มหล่อพูดออกมาแค่นั้น มันทำให้ผมที่เริ่มเขินใช้โอกาสนี้ก้มหน้าก้มตากัดขนมปังปิ้งในมือต่อไป จนแม่ค้านำถุงอาหารมาวาง เอสถึงทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะ
“ดะ เดี๋ยวสิ!” ครั้งนี้เป็นผมที่เอ่ยทักคนข้างหน้าบ้าง เอสหมุนตัวกลับมาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนผมจะพูดในสิ่งที่ถูกเตรียมไว้ในแผนการจีบ เพียงแค่ผมใจร้อน ชิงบอกมันก่อนจะโอกาสอันควรก็เท่านั้น
“พรุ่งนี้ให้ไปรับไหม?” ผมพูดโพล่งออกไป เหตุการณ์เมื่อวานทำให้ผมได้เห็นมุมอ่อนโยนของหนุ่มหล่อ และมันทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าเอสคงจะเริ่มเปิดใจให้กับผมบ้างแล้ว
“มารับ?” หนุ่มหล่อยืนทำหน้างง ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปที่ตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
“อือ” ผมตอบกลับพร้อมพยักหน้า พยายามข่มอารมณ์ตื่นเต้นทั้งหมดไว้ข้างใน
“รู้เหรอว่าบ้านอยู่ไหน?” เอสถามพลางเดินกลับมาหาผมที่เริ่มตัวแข็งทื่อ ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถาม
“มีเพื่อนอยู่หมู่บ้านนั้นพอดี” ผมพยายามตอบให้น้ำเสียงเรียบนิ่งมากที่สุด สายตาของเอสมองหน้าผมไป-มาเหมือนพยายามจะจับผิด
“ยังคิดจะจีบผมอยู่เหรอ?” หนุ่มหล่อถามซ้ำ ช่างเป็นพ่อคนฉลาดที่เลือกคำถามได้จี้ใจดำผมเหลือเกิน
“..................” ผมยืนนิ่งไม่ตอบคำถามนั้น คิดอยู่แล้วว่าโอกาสนี้คงจะยังไม่เหมาะสมเท่าไหร่
“ตี 5.00 ช้ากว่านี้ผมไม่รอ” เอสบอกผมเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนรถ Taxi คำตอบเมื่อครู่ทำเอาผมอ้าปากค้าง ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าที่ผมได้ยินเมื่อครู่นี้เป็นความจริงหรือความฝัน จะมาแน่ใจอีกทีก็ตอนที่แม่ค้าเดินมาแซวผมถึงโต๊ะ
“พรุ่งนี้ก็ไปรับเค้า มาซื้อของที่ร้านป้าแล้วกันนะ” คุณป้าเจ้าของร้านขนมปังปิ้งพูดกับผม กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็เผลอกระโดดกอดป้าร้องโวยวายด้วยความดีใจไปแล้ว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ฝากติดตามต่อใน "ธัญ" และ "ฟิคชั่น" ด้วยนะครับ Searh ชื่อเรื่องตามหัวข้อด้านบนได้เลยขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ น่ารักอะ ข อ บ คุ ณ ค รั บ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ฟินแล้ว 1 สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]