ความบังเอิญ 9
ตอนที่ 9 หน้ามือเป็นหลังมือเรานอนกอดกันพักเหนื่อย ผมเองก็ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงอะไรแล้วตอนนี้ เสียไป 3 น้ำ ติด ๆ กัน เล่นเอาแย่ พอหายเหนื่อยผมก็พยายามกระตุ้นให้แม่เลิกกับไอ้กรอีก แต่ก็ดูเหมือนแม่จะไม่กล้า เพราะกลัวมันจะลงไม้ลงมือกับแม่ ผมเองก็ลืมนึกถึงข้อนี้ไปเหมือนกัน
"ขอเวลาฉันหน่อยนะ และอีกอย่าง.." แม่เงียบไปพักนึง
"ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อคุณได้ซักแค่ไหน ว่าคุณต้องการฉันจริง ๆ หรือต้องการแค่ตัวฉันไว้ปลดเปลื้องอารมณ์แค่นั้น"
ผมดึงมือแม่มาจับไว้
"ผมจะทำให้เหมียวเห็นเอง ว่าผมต้องการเหมียวแค่ไหน"
ผมตอบแม่ไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง แม่มองตาผมเหมือนจะค้นหาว่าผมพูดจริง ๆ หรือเปล่า
"ผมจะให้เวลาเหมียวตัดสินใจนะ แต่ผมขอมาหาเหมียวแบบนี้อีกได้มั้ย"
ผมถามแม่เพราะติดใจอยากจะมามีอะไรกับแม่แบบนี้อีก แม่ยังเงียบไม่ตอบ
"นะครับ ขอให้ผมมาหาเหมียวแบบนี้อีกนะครับ ไม่งั้นผมคงขาดใจตายแน่เลยที่ไม่ได้เจอเหมียว" ผมออดอ้อน
"ไม่ได้มาเจอฉันหรือไม่ได้มาเย็ดฉันกันแน่" แม่ผมค้อน แต่ก็คงจะแค่แซวเล่น ๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร
"และถ้าสามีฉันรู้ขึ้นมาจะทำยังไง"
แม่ดูจะเป็นกังวลในเรื่องนี้
"ผมจะแอบมาหาตอนที่เค้าไม่อยู่ เค้าไม่มีทางรู้หรอกครับ นะครับ"
แม่ถอนใจแต่ก็พยักหน้า ผมดีใจมาก ๆ เลย แม่คงติดใจผมไม่มากก็น้อยล่ะนะ และแม่ก็บอกให้ผมลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เพราะอีกไม่นานไอ้กรก็จะกลับมาแล้ว ผมชวนแม่ไปอาบด้วยกันแต่แม่ปฏิเสธ บอกว่าจะเก็บห้องให้เรียบร้อยก่อน ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ และก็ต้องตกใจเพราะได้ยินเสียงแม่ร้อง
"อ๊ะ"
ผมหันหลังกลับไปก็เห็นแม่เอามือปิดปากไว้ ตาโตเป็นไข่ห่านเลย และที่สำคัญมองมาที่ผมซะด้วย
"มีอะไรเหรอครับ ร้องซะตกอกตกใจเลย"
ผมถามแม่อย่างงง ๆ แม่ส่ายหน้าและลุกหันหลังให้ผม
"ไม่มีอะไรหรอก ไปอาบน้ำ แต่งตัวเถอะ"
เหมือนแม่จะพยายามบังคับเสียงตัวเองให้เป็นปกติ ผมมองแม่อย่างแปลกใจในอาการของแม่ แต่ก็ต้องเลิกสนใจเพราะแม่เร่งมาให้ไปอาบน้ำ
ผมหยิบเสื้อผ้าและเดินไปเข้าห้องอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเสร็จ ก็ปรากฎว่าแม่ยังอยู่ในห้องนอน และปิดประตูซะด้วย ผมเรียกให้แม่เปิดประตู แต่ก็ต้องงงเป็นไก่ตาแตกอีกครั้งเพราะแม่บอกให้ผมกลับไปเลย แม่อยากอยู่คนเดียว อะไรกันล่ะเนี่ย อยู่ ๆ มาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ผมเรียกแม่อยู่อีกหลายครั้งแต่แม่ก็ไม่ตอบ ผมมองนาฬิกาก็ ห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมเลยต้องรีบกลับ กลัวไอ้กรมาเห็นเข้าแม่จะเดือนร้อนอีก ผมกลับถึงบ้านเที่ยงคืนกว่า พ่อผมเข้านอนแล้ว ผมเข้าห้องนอนในหัวยังคิดถึงอาการแปลก ๆ ของแม่ นึกสาเหตุไม่ออกเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่แล้วความเหนื่อยความเพลียก็เข้ามาครอบงำ จนทำให้ผมหลับไปในที่สุด
ผมตื่นมาก็สายโด่ง วันนี้วันอาทิตย์ผมไม่มีเรียน พ่อไปทำงานแล้วเหมือนเคย ผมลุกไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วก็รอเวลาที่จะเข้าไปหาแม่ในตอนเย็น โดยไม่ลืมพกไอ้โม้งติดตัวไปด้วย เผื่อมีอาการอยากขึ้นมาจะได้เข้าไปหาแม่ได้เลย
ผมนั่งรถไปถึงบ้านแม่ประมาณ 5 โมงเย็นได้ และผมก็ต้องแปลกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อแม่มีอาการไม่อยากต้อนรับผม แม่ดูเย็นชา แม่บอกให้ผมอย่าเข้ามาหาแม่ซักพัก ด้วยเหตุผลที่ว่า แม่กลัวไอ้กรจะรู้ จะมีปัญหาตามมาทีหลัง ผมเดินมึนกลับมานั่งที่ป้ายรถเมล์ ไม่เข้าใจเลยว่าเป็นอะไร
ผมจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปหาแม่ในอีกฐานะนึง เพื่อดูอาการว่าแม่จะมีอาการยังไง ผมทิ้งช่วงเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง แล้วก็แอบเข้าไปบ้านแม่อีกครั้ง โดยสวมไอ้โม้งเพื่อปิดหน้าไว้ แต่คราวนี้ผมไม่สามารถเข้าไปในบ้านได้ เนื่องจากหน้าต่างทุกบานปิดสนิทหมด เพราะลืมไปเปิดแง้มเอาไว้
ทำไงดีล่ะทีนี้ ไอ้ครั้นที่ผมจะไปเคาะประตูหน้าบ้านก็คงจะไม่สะดวกนักหรอก เพราะผมมาในฐานะ "สามี" จึงต้องสวมไอ้โม้งมา และถ้าผมใส่ไอ้โม้งไปเคาะประตูหน้าบ้าน มีใครผ่านมาเห็นเข้าล่ะซวยแน่ เพราะเค้าก็ต้องนึกว่าผมเป็นโจรแน่นอนเลย
ผมเลยเคาะหน้าต่างห้องนอนของแม่และเรียกแม่
"เหมียว ๆ"
เงียบ ผมเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นอีก เพราะแม่อาจจะไม่ได้ยิน
"เหมียวครับ"
ก็ยังเงียบอีก หรือว่าแม่ไม่อยู่หว่า แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะผมก็พึ่งมาหาแม่ แม่จะไปไหนได้ไง ผมจึงตัดสินใจเคาะเรียกอีกครั้ง
"เหมียวครับเหมียว"
ถ้าครั้งนี้ไม่มีเสียงตอบอีกก็แสดงว่าแม่ไม่อยู่บ้านแล้ว เพราะคราวนี้ผมเรียกเสียงดังเหมือนกัน ผมได้ยินเสียงคนเดินและผมก็ได้ยินเสียงแม่ถามออกมาเบา ๆ
"ใคร"
ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึกว่าแห้วซะแล้ว
"ผมเอ็มเองครับ เหมียว เปิดหน้าต่างให้ผมเข้าไปหน่อย"
เสียงแม่เงียบไปซักพัก เหมือนผมจะได้ยินเสียงแม่ถอนหายใจ
"คุณกลับไปเถอะ"
ผมใจแป้วเลยครับ จากเมื่อกี้ที่รู้สึกใจชื้น กลายเป็นตรงกันข้ามเลย
"ทำไมละครับเหมียว ขอผมเข้าไปก่อนได้มั้ย แล้วค่อยคุยกัน ผมกลัวคนมาเห็นน่ะ"
น้ำเสียงแม่เริ่มเย็นชา
"ฉันก็กลัวคนจะมาเห็นเหมือนกันนั่นแหละ เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดว่าเราไม่ควรจะมาเจอกันอีก เรื่องระหว่างเราขอให้มันจบลงแค่นี้ก็แล้วกัน ฉันไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้"
ผมอึ้งไปเลยครับเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนี้ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
"เหมียวโกรธอะไรผมเหรอครับ ถ้าผมทำอะไรผิด หรือทำอะไรให้เหมียวไม่พอใจผมขอโทษนะ"
ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้แม่ไม่พอใจหรือเปล่า แต่ผมก็ลองยอมรับผิดไปก่อนเผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น
"คุณไม่ได้ทำอะไรให้ฉันโกรธหรือทำอะไรผิดหรอก แต่ถ้าจะมีคนผิด ก็คงเป็นฉันมากกว่าที่ปล่อยให้เรื่องบานปลายมาจนถึงตอนนี้"
เฮ้อ อะไรกันเนี่ย ผู้หญิงทำไมเข้าใจยากจริง ๆ หรือรอบเดือนแม่จะมาเลยอารมณ์เสียหรือไงก็ไม่รู้
"เอาล่ะครับ ถ้าวันนี้เหมียวอารมณ์ไม่ดี เราค่อยมาคุยกันใหม่วันหลังแล้วกันนะครับ"
ผมตัดบททันที เพราะยังไง ๆ วันนี้คงไม่มีอะไรดีขึ้นแล้วล่ะ แม่ไม่พูดอะไร
ผมคอตกกลับบ้าน พอกลับมาถึงบ้านเจอพ่อนั่งดูโทรทัศน์อยู่
"อ้าวไงมึง วันนี้กลับบ้านเร็วได้ด้วยเหรอ"
พ่อแซว ผมได้แต่ยิ้มแหย ๆ แล้วก็เดินขึ้นห้องไป ไม่อยากต่อปากต่อคำกับแก ผมพยายามข่มตาหลับ แต่ก็ต้องตาค้างหลับไม่ลง นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าแม่เป็นอะไรกันแน่
ผมพยายามนึกทบทวนถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นที่แม่แสดงท่าทางตกใจหรือว่าที่แม่ ตกใจก็เพราะจำได้ว่าเป็นผม แม่เลยแสดงอาการแบบนั้นออกมา แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง ผมไปแสดงพิรุธตรงไหนให้แม่จับได้ล่ะ หน้าผมก็ใส่ไอ้โม้งอยู่ เสียงก็ดัดแล้ว นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จนสว่างผมก็ยังนอนไม่หลับ เลยไม่อยากพยายามที่จะนอนแล้ว
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน วันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะในหัวมีแต่เรื่องท่าทางแปลก ๆ ของแม่ ตกเย็นพอเลิกเรียนผมกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปดักรอขึ้นรถคัน เดียวกับแม่ เพราะบนรถเมล์แม่คงหนีผมไปไหนไม่ได้ ผมจะได้ถามให้รู้เรื่องว่ามันเรื่องอะไรกันแน่
แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เพราะแม่ไม่ได้อยู่บนรถคันนี้ วันรุ่งขึ้น วันมะรืน รวมถึงวันถัด ๆ ไปก็เช่นกัน ผมไม่เจอแม่บนรถอีกเลย นี่มันอะไรกันแน่ แม่หลบหน้าผมทำไม หลังจากนั้นผมก็พยายามเข้าไปหาแม่ที่บ้านอีกหลายครั้งในฐานะ "สามี" แต่แม่ก็ไม่เคยให้ผมเข้าไปในบ้านอีกเลย
ผมก็ไม่กล้าไปหาแม่ในฐานะ "ลูกชาย" เพราะแม่ห้ามไว้แล้วว่าไม่ให้ผมเข้าไป ผมคงหมดหวังซะแล้ว ผมรู้สึกท้อ และคิดว่ามันคงจะลงเอยแบบนี้แล้ว แม่คงไม่ยอมมีอะไรกับผมอีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ฐานะ "สามี" ของผมคงต้องยุติลงแล้ว....
ขอบคุณครับ. เยี่ยมครับ อดดิ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ แม่คงจำ ปาน หรือ ไฝที่ด้านหลังได้แน่ๆ ขอบคุณครับ{:5_144:} มีปานที่เเก้มก้นเหรอ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ {:5_119:} ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]