พลทหารกับความทรมาน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย onex99 เมื่อ 2024-5-21 21:14ในยามวิกาลพลทหารโอ๊คกำลังเข้าเวรยามตามปกติ แสงไฟจากหอคอยยามส่องสลัวไปทั่วบริเวณ เงียบสงัดไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น ทันใดนั้นเขาถูกทหารรุ่นพี่และนายสิบลักพาตัว พลทหารโอ๊คถูกกระชากและจับใส่กุญแจมือ ก่อนถูกพาไปยังห้องใต้ฐานกระโดดหอที่มืดมิดและน่ากลัวพลทหารโอ๊คถูกจับใส่กุญแจมือแขวนไว้กับโครงเหล็กฐาน ข้อเท้าถูกล่ามโซ่ตรวนเอาไว้กับพื้น เพื่อให้เขาต้องยืนตลอดเวลาเขารู้สึกเจ็บปวดจากการถูกบีบรัด ร่างกายเหนื่อยล้าและอ่อนแรงนายสิบเข้ามาในห้องพร้อมแสงไฟส่องหน้าเขา**นายสิบ:**"มึงรู้ไหมว่ามึงทำผิดร้ายแรงขนาดไหน?"พลทหารโอ๊คพยายามตอบแต่เสียงของเขาถูกกลบด้วยความเจ็บปวดและความกลัว**นายสิบ:**"เราจะให้มึงเล่นเกม ถ้ามึงรอดจากการอดข้าวอดน้ำ 7 วัน มึงก็จะรอด ถ้าไม่มึงก็ตายอยู่ที่นี่"นายสิบพูดด้วยเสียงเยือกเย็นพลทหารโอ๊ครู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ นายสิบเดินออกไปจากห้องและล็อกประตูเหล็กปล่อยให้พลทหารโอ๊คอยู่ในความมืดมิดและความเงียบสงัด
วันแรก
ของการทรมานผ่านไปอย่างช้าๆพลทหารโอ๊คยังมีแรงพอที่จะต้านทาน แต่ความหิวและกระหายเริ่มเข้ามาเยือนร่างกายเขาเริ่มสั่นเทาจากความหิวและการขาดน้ำ
นายสิบ:"นี่คือบทเรียนสำหรับคนที่กล้าขัดคำสั่ง!"
พลทหารโอ๊คพยายามอ้อนวอนขอชีวิตแต่คำพูดของเขากลับถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะและคำด่าทอของนายสิบพวกเขาไม่สนใจความเจ็บปวดหรือความทุกข์ทรมานของเขาในทุกๆ วัน พลทหารโอ๊คจะต้องเผชิญกับการเยี่ยมเยียนอันโหดร้ายจากครูฝึกหรือไม่ก็นายสิบ ที่เข้ามาต่อยสั่งสอนเขาด้วยวิธีการที่โหดร้าย พวกเขาจะใช้กระบองเหล็กฟาด พลทหารโอ๊คถูกเตะต่อยเหมือนกระสอบทรายเสียงกระบองเหล็กกระทบกับร่างกายของเขาดังก้องในห้องแคบๆ ความเจ็บปวดและความทรมานทวีคูณขึ้นทุกครั้งที่ถูกทำร้ายและจากไป ทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดและบาดแผลที่ไม่มีวันหาย
วันที่สอง
ความอ่อนล้าเริ่มเข้าครอบงำ พลทหารโอ๊คเริ่มรู้สึกเวียนหัวและมึนงงเขาพยายามดื่มน้ำจากหยดน้ำที่เกาะบนผนังห้องขังแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความกระหายพลทหารโอ๊คนอนอ่อนแรงอยู่บนพื้นห้องใต้ฐานกระโดดหอเมื่อประตูเหล็กหนักถูกเปิดออกอย่างแรง แสงไฟส่องเข้ามาทำให้เขาต้องหรี่ตาครูฝึกคนหนึ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่เย็นชาครูฝึก: "มึงยังไม่สำนึกผิดใช่ไหม? ที่มึงทำมันสมควรตาย"ครูฝึกไม่รอช้าเขาต่อยเข้าที่หน้าของพลทหารโอ๊คอย่างแรงร่างกายที่อ่อนล้าของเขาไม่สามารถต้านทานแรงได้พลทหารโอ๊ค: "ขอร้อง...พอเถอะ...ปล่อยผมไป"แต่คำขอร้องของเขาไร้ความหมายครูฝึกกระชากเขาขึ้นมาและต่อยซ้ำที่ท้องหลายครั้งพลทหารโอ๊คกระอักเลือดและทรุดลงไปทำให้กุญแจมือนั้นรัดข้อมือพลทหารโอ๊คต้องพยายามพยุงตัวขึ้นมายืน ครูฝึกก็เดินออกไปจากห้องและล็อกประตูเหล็ก วันที่สาม
ร่างกายของพลทหารโอ๊คเริ่มอ่อนแรงลงอย่างมากเขารู้สึกเจ็บปวดจากการถูกแขวนและการยืนตลอดเวลา กล้ามเนื้อแข็งเกร็งและปวดร้าวหัวใจเต้นแรงและไม่เป็นจังหวะ ความหิวโหยทำให้เขารู้สึกเหมือนมีไฟเผาในท้องเสียงประตูเหล็กดังขึ้นอีกครั้งนายสิบเข้ามาด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น เขายืนมองพลทหารโอ๊คที่ถูกแขวนคอยืนอยู่ด้วยความเวทนานายสิบ: "มึงคิดจะหนีทหารเหรอ? นี่คือสิ่งที่มึงสมควรได้รับ"นายสิบกระชากพลทหารโอ๊คและเริ่มต่อยเขาอีกครั้งพลทหารโอ๊คพยายามหลบแต่ร่างกายของเขาอ่อนแรงเกินไปนายสิบต่อยเขาจนเลือดออกที่มุมปากและดวงตาบวมปูด
วันที่สี่
สติสัมปชัญญะของพลทหารโอ๊คเริ่มพร่าเลือนเขาเห็นภาพหลอนและได้ยินเสียงที่ไม่มีอยู่จริงร่างกายของเขาเริ่มเข้าสู่ภาวะขาดน้ำอย่างรุนแรง ผิวหนังแห้งแตกและปากแห้งจนเจ็บปวดครูฝึกอีกคนเข้ามาเขาไม่ได้พูดอะไรมาก แต่การกระทำของเขาชัดเจน เขาเตะพลทหารโอ๊คที่ถูกแขวนยืนอยู่ด้วยความโกรธพลทหารโอ๊คส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดครูฝึก: "มึงยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ?"ครูฝึกกระชากพลทหารโอ๊คและต่อยเขาที่หน้าซ้ำอีกครั้งพลทหารโอ๊ครู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆเขารู้สึกว่าร่างกายเขาไม่สามารถทนทานต่อความทรมานนี้ได้อีกต่อไป วันที่ห้า
พลทหารโอ๊คแทบจะไม่สามารถยืนได้อีกต่อไปเขาถูกบังคับให้อยู่ในท่ายืน มอทั้งสองข้างทุกถูกล็อคกับกัญแจมือแขวนเขาไว้ความเจ็บปวดทำให้เขารู้สึกเหมือนจะขาดใจเขาพยายามหายใจแต่ลมหายใจของเขาตื้นและอ่อนแรงนายสิบอีกคนเข้ามาคราวนี้เขามาพร้อมกับแส้หางกระเบน เขามองพลทหารโอ๊คด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมนายสิบ: "วันนี้มึงจะได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง"นายสิบเริ่มเฆี่ยนพลทหารโอ๊คด้วยแส้หางกระเบนทุกครั้งที่แส้ฟาดลงไปที่ผิวหนังของเขา พลทหารโอ๊คร้องด้วยความเจ็บปวดผิวหนังของเขาแตกเป็นแผลลึก เลือดไหลซึมออกมา วันที่หก
ร่างกายของพลทหารโอ๊คอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ เขาสูญเสียความรู้สึกที่ปลายมือและเท้ากล้ามเนื้อเริ่มอ่อนล้าอย่างมาก ความหิวโหยและการขาดน้ำทำให้เขาเกือบจะหมดสติพลทหารโอ๊ครู้สึกว่าเขาไม่สามารถทนทานต่อไปได้อีกร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและความเจ็บปวด แต่เขายังคงถูกครูฝึกและนายสิบเข้ามาทรมานต่อไป วันที่เจ็ด
พลทหารโอ๊คอยู่ในภาวะที่ใกล้ตาย สติสัมปชัญญะของเขาเริ่มดับลงร่างกายอ่อนแรงจนไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดและความทรมานทำให้เขาหมดหวังเขาหวังเพียงว่าจะพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้โดยเร็ววันนี้เป็นวันที่เขาจะได้พบกับความทรมานที่มากกว่าที่เคย ครูฝึกเข้ามาพร้อมกับนายสิบหลายคน พวกเขามองพลทหารโอ๊คด้วยความสมเพชนายสิบ1:"มึงจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน?"พลทหารโอ๊ค: "พอเถอะ...ผมขอโทษ...ได้โปรดปล่อยผมไป"นายสิบ2:"ไม่มีใครจะช่วยมึงได้ มึงต้องทนทุกข์ทรมานไปจนกว่าจะตาย"นายสิบและครูฝึกเริ่มทุบตีพลทหารโอ๊คอีกครั้งพวกเขาเตะต่อยเขาเหมือนกระสอบทราย พลทหารโอ๊คร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่มีใครฟังเขา**นายสิบ:**"มึงทนได้ถึงขนาดนี้ ก็ถือว่ามึงมีใจสู้ แต่สุดท้ายแล้วมึงก็หนีไม่พ้นความตาย"ร่างที่อ่อนแอและใกล้ตายของเขาพลทหารโอ๊คไม่มีพลังที่จะต่อต้านหรือร้องขอชีวิตอีกต่อไปความทุกข์ทรมานที่เขาเผชิญตลอด 7 วันเป็นบทเรียนที่โหดร้ายและทารุณที่สุดนายสิบ: "มึงไม่รอดใช่ไหม ไอ้หนู? นี่คือบทเรียนสำหรับคนที่กล้าขัดคำสั่ง!"เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของนายสิบดังก้องในความมืดขณะที่พลทหารโอ๊คใช้ลมหายใจสุดท้ายของเขาในสภาพที่เจ็บปวดและสิ้นหวังความเงียบงันและความมืดกลับคืนสู่ห้องใต้ฐานกระโดดหออีกครั้งพลทหารโอ๊คจากไปอย่างไม่มีใครรู้ ไม่มีใครจำได้แต่ความโหดร้ายที่เขาเผชิญจะยังคงอยู่ในที่แห่งนั้นตลอดไป
ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม ชอบ เสียวสะท้านเลย ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]