เรื่องสยองของน้องไกด์
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mr.farmui เมื่อ 2024-5-22 16:36'น้องไกด์' เป็นเด็กชายวัย ป.5 พูดจาฉะฉาน ช่างอ้อนช่างคุย เขากับเพื่อนชอบมาขอให้ผมพาออกไปเที่ยว แม้ว่าเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนแต่เราก็สนิทกันอย่างรวดเร็ว ผมเองก็อยากออกไปเที่ยวชมรอบๆหมู่บ้านอยู่แล้ว ช่วงระหว่างหน้าฝนกับหน้าหนาวเช่นตอนนี้บรรยากาศกำลังดีเลย ฟ้าโล่งไร้ฝุ่นควัน มีหมอกในยามเช้า บ่ายร้อนพอให้อยากโดดน้ำ ลำธารก็เอ่อล้น ผมจึงยินดีขับมอร์ไซค์ให้เด็กๆซ้อนท้ายไปตามที่ต่างๆ บางทีก็ขับไปไกลในไร่นา บางทีก็ลัดเลาะไปตามทางที่ไม่รู้ว่าจะไปสุดที่ไหน แต่สถานที่โปรดของพวกเรา คือ สายธารเล็กๆหลังหมู่บ้าน มันไหลออกมาจากโถงถ้ำขนาดพอให้คนเดินผ่านเข้าไปสาม-สี่เมตร เด็กๆเรียกมันว่า "น้ำตกถ้ำงู" ดูเหมือนว่าจะเป็นต้นน้ำเลยนะ ใสและเย็นเจี๊ยบทีเดียว บรรยากาศป่ารอบๆก็เขียวชอุ่มร่มรื่น รู้สึกเป็นส่วนตัวมาก
อยู่มาวันหนึ่งน้องไกด์พาเพื่อนใหม่กลุ่มหนึ่งมาเที่ยวเล่นที่บ้านผม เด็กคนอื่นยังรั้งรอที่หน้าประตูด้วยความเกรงใจ เจ้าไกด์จึงบอกไปว่า "ไม่ต้องห่วง พี่เขาใจดีมากเลยนะ ยอมพาเราไปน้ำตกถ้ำงูมาด้วย" เขากล่าวด้วยรอยยิ้มอันโอ้อวด แต่เด็กพวกนั้นต่างตกใจหน้าถอดสีเมื่อได้ยินชื่อ "ฮ๊ะ นายไป..น้ำตกถ้ำงูมาหรอ" ใครสักคนถามขึ้นมา ละต่างก็ซุบซิบกัน "เอ้ยไปได้ไงอะ" / "เออ พ่อแม่เรายังไม่ยอมให้ไปเลย" / "เขาห้ามไปที่นั่น ไกด์มันไม่รู้อะไรหรือไง" / "เออนั่นดิ" พวกเขาถอยห่างจากบ้านของผมแล้วเริ่มทะยอยแยกย้ายกันไป ผมรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลเลย เมื่อเหลือแต่น้องไกล์จึงเอ่ยปากถามดู "ปกติพ่อแม่ไม่ยอมให้ไปที่นั่นหรอ?"
"ก็..ช่ายยย แต่ผมไม่รู้นะว่าทำไม มันออกจะสวยดี พี่ก็เห็นแล้วหนิ.. แต่พวกผู้ใหญ่ไม่ค่อยพาผมไป" เด็กน้อยหันมาตอบ แววตาใสซื่ออย่างหมดจรด
"ไม่ค่อย? ไหนไกด์เคยบอกว่าพ่อแม่พาไปบ่อยๆตอนเด็กไง"
"นั่นมันนานมาแล้วอะพี่ ส่วนใหญ่จะพาผมไปตอนป่วย โตมาไม่ค่อยป่วย ก็ไม่ได้ไปนานแล้ว"
"ฮ๊ะ ไปตอนป่วย ทำไมอะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
คำตอบของไกด์ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ในหัวผมเริ่มจินตนาการและปะติดปะต่อเรื่องต่างๆเข้าด้วยกัน
อื่มมมม พอมานึกดูแล้ว จะว่าไปก็แปลกนะ ... สถานที่นั่นค่อนข้างสวยเลย จะสร้างเป็นแหล่งท่องเที่ยวก็ยังได้ แต่ทางไปกลับวิบากกันดาร แถวนั้นไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรตั้งไว้เพราะความเชื่อของคนที่นี่คือนับถือผีบรรพบุรุษ นั่นคงเป็นที่มาของเชือกสายสิญจน์และหยดเทียนบนก้อนหินข้างในถ้ำนั่น คล้ายใช้ประกอบพิธีกรรม ครั้งแรกที่ไปก็เหมือนมีสายตาจับจ้อง แต่ผมไม่เคยคิดอะไรมากเพราะเด็กๆต่างว่ายน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"แต่ว่านะ.." เสียงน้องไกด์ทำผมเกือบสะดุ้งเพราะมัวแต่คิดอยู่ในหัวตัวเอง "ตั้งแต่พี่พาผมไปที่นั่นมา มันก็เริ่มมีเรื่องแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้น" น้องไกด์ทำสีหน้าไม่สู้ดี เขาเหมือนเพิ่งจะนึกถึงมันออก
"ยังไงหรอ"
"ก็ ตั้งแต่กลับมาจากที่นั่นอะ ผมก็รู้สึกว่าโดนเขาตามตลอดเลย" ...
"หึย !! เขา ?? เขาไหน ????" ผมรีบถามสวน
"ก็เขา ... คนที่จ้องพวกเราอยู่ที่น้ำตกไง พี่ไม่เห็นหรอ"
ผมส่ายหน้ารัวๆ ขนลุกซู่ !! เชี่ยยย ใช่ละ ใช่แน่ๆ แล้วทำไมไม่ยอมบอกกันเลยสักคำว่ะ ผมนึกสงสัยในใจ แต่ไม่ได้ขัดจังหวะน้องไกด์และปล่อยให้เขาเล่าต่อ "เวลาออกจากบ้านตอนเช้า ผมรู้สึกเหมือนเขาตามมาข้างหลัง ทุกเช้าเลยนะ แล้วพอกลับมาจากโรงเรียน เขาก็ยังตาม" เด็กน้อยเล่า สีหน้าใสซื่อไร้พิรุท ไม่โกหก หรือหยุดคิดเพื่อเติมแต่งคำ
"เอ้ยย แล้ว.. แล้วเจอแบบนี้ไกด์ทำไงอะ"
"ผมลองเปลี่ยนทางกลับบ้าน ไปใช้ทางที่ผ่านหน้าโบสถ์คริสต์ ถ้าใช้ทางนั้นเขาจะไม่ตามมาละ แต่ถ้าใช้ทางเดิมก็เจอเขาอีก"
หื่มม สิ่งนี่ ต้องการอะไรบางอย่างจากไกด์แน่ ๆ คนแถวนี้มีพิธีกรรมมากมายเกี่ยวกับผี ทั้งเวลาป่วยหรือตาย เป็นไปได้ไหมว่า น้ำตกถ้ำงูนั่นจะเก็บงำความลับของพิธีกรรมบางอย่างไว้ เด็กทุกคนในหมู่บ้านจึงถูกห้ามไม่ให้ไปที่นั่น ผมเองก็ไม่ทันสังเกตุเลยว่าไม่เคยเจอใครคนอื่นไปทางนั้นเลย แล้วที่ไกด์บอกว่าพ่อแม่พาไปแค่ตอนป่วย นั่นก็ยิ่งชัดแล้วว่ามันต้องเกี่ยวกับพิธีกรรมแน่ๆ
"แล้วทุกวันนี้ยังเจอ 'เขา' อยู่ไหม"
"เจอสิครับ เนี้ย เมื่อกี้พาเพื่อนมาก็เจอ พี่อยากรู้จักเขาไหมหล่าา" เด็กน้อยดูเหมือนไม่ได้รู้ถึงอันตรายของมันเลย ผมส่ายหน้าอีกครั้ง
"ไกด์ไม่กลัวเลยหรอ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่กลัวครับ" สีหน้าเขาดูมั่นใจมากเสียจนผมอาย น้องไกด์คงต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่กลัว บางที มันอาจเป็นความผูกพันธ์ เพราะความเชื่อของพวกเขาไม่ใช่เชื่อในผีเจ้าป่าเจ้าเขาที่ไม่รู้จัก แต่เชื่อในวิญญาณบรรพบุรุษ ปู่ย่าตายาย
"ไกด์รู้จัก 'เขา' ไหมครับ" ผมลองถาม เผื่อว่าจะเป็นไปตามทฤษฎีที่คิดเอาไว้ นั่นอาจไม่น่ากลัวเท่าไรเพราะวิญญาณบรรพบุรุษมักไม่ได้มีเจตนาร้าย และอาจเป็นสาเหตุที่ผมไม่เจอเรื่องเฮี้ยอะไรด้วยตัวผมเอง
"รู้จักสิ" ไกด์พยักหน้า ช่วยยืนยันสมมติฐานของผมเรียบร้อย "เขาเป็นพี่ ม.ปลาย บ้านอยู่ใกล้ผมนี่เอง"
"ฮ๊ะ พี่ม.ปลายหรอ แล้วเขาตายเมื่อไร ปีก่อนรึเปล่า" ช่วงมาอยู่ใหม่ๆผมได้ยินข่าวลือนี้ ว่าปีก่อนมีเด็กหนุ่มเสียชีวิตในป่า แต่ด้วยความที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องงมงายเลยไม่ได้สนใจอะไร
"ป่าวพี่ เขายังไม่ได้ตาย พี่หมายถึงอะไรเนี้ย น นั่นไง พี่คนนั้น" ไกด์มองออกไปนอกบ้านแล้วชี้เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านประตูรั้วบ้านผมไป เสียงของไกด์ทำให้เขาตกใจจึงออกตัววิ่ง น้องไกด์รีบตามออกไปโดยไม่ทันได้ใส่รองเท้า "เฮ้ยพี่ หยุดก่อนนน" เขาตะโกน ผมตามออกมาทีหลัง แต่ก็ทันเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ ก่อนจะเลี้ยวหลบมุมถนนไปเขาได้หันกลับมามองพวกเรา เอ๋ .. เป็นเด็กม.ปลายหน้าตาดีมากทีเดียวนะ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่งงดงามเลย รูปร่างผอมบาง และสีหน้าเขาเขินจัดเอามากกๆ "ผมไม่เอาไปบอกใครหรอกกก พี่ไม่ต้องห่วงง ไม่ต้องมาตามผมแล้วด้วยย" ไกด์ตะโกนไล่หลัง เด็กคนนั้นดูตกใจอึ้งแล้วยิ่งวิ่งไปไวกว่าเดิมอีก
"ไกด์หมายถึงอะไรเนี้ยยย" ผมสับสนไปหมด
"ก็คราวนั้นที่พวกเราไปกันครั้งแรกไง พี่ไม่เห็นหรอว่าพี่คนนั้นเขา ... แบบว่า โป้ หลบอยู่ในถ้ำ" ไกด์ตัวน้อยเล่าตาแป๋ว
"ฮ๊ะ !!" ผมไม่รู้จะอึ้งอะไรก่อนดี ระหว่าง เข้าใจผิดคิดว่าผี กับ พลาดโอกาสเห็นของดีขนาดนั้น ได้ไงงง !!???
"ผมว่าเขาคงไปทำอะไรวิตถารแบบที่คุณครูเคยเล่าให้ฟังแน่ๆ แล้วพวกเราไปถึงเขาเลยหลบไปแอบในถ้ำ" ผมไม่ถือสาคำว่า วิตถาร ของเด็กหรอกครับ ต้องลองให้โตก่อนถึงจะเข้าใจว่าเอ้าท์ดอร์ หรือ โชว์ น่ะสิที่เสียวสุดยอด แต่เดี๋ยวก่อนนะ ...
"แล้วที่ไกด์บอกว่า พ่อแม่ห้ามไม่ให้ไปหล่ะ หมายความว่าไง"
"ก็มันไกลหนิ ถ้าพี่ไม่ขับมอร์ไซค์พาไป พวกผมก็ไม่เดินไปกันเองหรอกก มันอยู่ในป่า อันตรายด้วย พวกผู้ใหญ่บอก"
"อ้าว แล้วทำไม เพื่อนๆถึงต้องทำท่าทางกลัวๆ ไม่ยอมเข้ามาในบ้านพี่หลังจากได้ยินชื่อน้ำตกถ้ำงูหล่ะ มันหมายความว่ายังไง ??"
"ก็อย่างที่ผมบอกไปไง คุณครูเล่าว่า มันชื่อน้ำตกถ้ำงู เพราะมีแต่พวกโรคจิตวิตถารไปมั่วสุ่ม 'เล่นงู' และทำอะไรไม่ดีไม่งามกันที่นั่น พวกเพื่อนผมมันคงเข้าใจผิดมั้งว่าพี่..เป็นแบบนั้น"
เอ้า คือ นี่กู หลงผิด คิดไปเองหมดเลยงั้นหรอ เด็กน้อยจ้องมองผมแล้วขมวดคิ้วงง "พี่คิดอะไรไปถึงไหนเนี้ย โลกนี้ไม่มีผีหรอออก" ละมันก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด !!!
น่ากลัวจัง น่ากลัวจัง ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]