ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึก ไม่รู้ว่ากี่โมง รู้อย่างเดียวว่าควยแข็ง ซึ่งเป็นปกติสำหรับผมที่จะควยแข็งในตอนเช้าๆ แม้ว่าพี่เขาจะปิดไฟและท้องฟ้ายังไม่สว่าง แต่ด้วยแสงไฟจากด้านนอก ยังพอให้เห็นอะไรต่ออะไรได้บ้าง ผมแอบหันไปมองไอ้ดก ซึ่งอยู่ห้อง 110 นอนเอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรร้อนก็ร้อนแต่มันก็นอนห่มผ้าแต่ด้วยควยที่แข็งโด่ของมันดันผ้าจะเห็นลำควยชัดเจน จนผมแทบอยากเห็นควยมันตอนแข็งแบบไม่มีอะไรปกปิดแล้วละ ไม่ทันที่ผมจะข่มตานอนหลับตอน เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนโหวกเหวกของบรรดาพี่ปี 4
“ปี 1 ตื่นๆ พวกมึงจะนอนไปถึงไหน กูให้เวลา 15 นาที ไปล้างหน้าแปรงฟัน ทำธุระส่วนตัว แล้วมารวมที่ห้องเชือดนี้” สิ้นเสียงพี่วิทย์หัวหน้าหอสั่ง พวกเราปี 1 วิ่งยังกะผึ้งแตกรัง ไปยังห้องน้ำ เพื่อแปรงฟัน ผมนี้รีบตรงไปยังห้องส้วม เพราะผมแอบปวดขี้อยู่ ระหว่างที่ผมขี้อยู่นั้น ไอ้สิทธิ์เพื่อนโรงเรียนเก่าผมก็มาขี้อยู่ห้องข้างๆ
“เป็นไงบ้างวะมึง” ไอ้สิทธิ์ถาม
“ยังไหวอยู่หวะ มึงละเป็นไง” ผมตอบมันไป
“กูว่ามันแปลกๆนะ แต่ก็ลองสู้กันไปก่อน มึงรีบขี้ไปจะหมดเวลาแล้ว เดี๋ยวไปรวมสายพวกเราจะเหนื่อย”
“เออๆ” ผมตอบมันไป แล้วก็รีบล้างตูด ลุกไปแปรงฟันต่อ
ผมรีบทำธุระของผมโดยที่แทบจะไม่สนใจเพื่อนคนอื่นๆเลย ต่างคนต่างทำธุระของตนเอง ก็มีที่พูดคุยกันบ้างแต่ด้วยเวลาจำกัดก็เลยใส่ใจแต่ภาระกิจของตนเอง ใครเสร็จก่อนก็รีบกลับไปรอเพื่อนคนอื่นที่ห้องเชือด
พอครบ 15 นาที พี่วิทย์สั่งพวกเราจัดแถว เป็น 2 แถวบริเวณกลางห้อง โดยมีพี่ๆปี 4 ยืนล้อมอยู่ข้างๆ
“แค่วันแรกพวกมึงก็ทำตัวไม่ได้เรื่อง ที่บ้านพวกมึงไม่เคยสอนให้เก็บที่นอนเหรอ ดูดิ ความเป็นระเบียบหามีไม่ ถ้าที่บ้านไม่ได้สอนกูจะสอนพวกมึงเอง ให้เวลา 5 นาที เก็บที่นอนให้เรียบร้อยแล้วไปเจอพวกกูที่ลานหน้าหอ” พี่วิทย์พูดด้วยเสียงที่ดุดัน ก่อนที่พวกเราจะรีบไปเก็บที่นอนของตัวเองให้เป็นระเบียบ แล้วรีบไปรวมกันที่หน้าหอ พวกเรารีบเก็บที่นอนให้เป็นระเบียบ ก่อนที่จะไปรวมตัวกันที่ลานหน้าหอ พร้อมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ปี 1 ทุกคนหมอบ” ผมหมอบลงราบลงกับพื้นซีเมนต์หน้าหอ พี่วิทย์สั่งให้พวกเราทุกคนหมอบราบหน้าหอโดยให้ทุกส่วนของร่างกายติดไปกับพื้น
“พวกมึงทำตัวไม่ได้เรื่องเลย ไม่มีระเบียบวินัยเลย ที่นอนก็ไม่เก็บให้เป็นระเบียบ พวกกูตั้งใจเตรียมให้มึงได้นอน จัดวางเป็นระเบียบ แต่ดูพวกมึงดิ พอตื่นก็สดับตูดทิ้งมัน จำไว้ ทุกครั้งที่ตื่นนอน พวกมึงต้องเก็บที่นอนให้เรียบร้อย รวมมึงอีกหน่อยพอย้ายไปนอนตามห้องแล้ว มึงมีหน้าที่ต้องเก็บที่นอนให้รุ่นพี่มึงด้วย เข้าใจไหม”........”อ้าว พวกมึงไม่มีปากเหรอ กูถามว่าเข้าใจไหมทำไมไม่มีใครตอบ ลุก” พวกผมโดนสั่งลุกหมอบอยู่เกือบสิบนาที พื้นจากที่เคยแห้งๆ ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อของพวกผม เศษฝุ่นเศษดินที่ติดตามตัวเริ่มสร้างความคันและความรำคาน
“พวกมึงจำไว้ ถ้ารุ่นพี่ถาม พวกมึงต้องตอบ อย่างเงียบอีกแบบนี้ จำไว้ ถ้าพวกมึงไม่อยากเหนื่อย พวกมึงต้องปรับปรุงตัว รับทราบ” พี่วิทย์ถามพวกเราในขณะที่เรากำลังมุ่งมั่นกับการลุกหมอบ ทันทีที่พี่ถามจบ พวกเราตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ทราบ” และก็เพราะแบบนี้เองละมั้งที่ทำให้พี่วิทย์สั่งให้เราหยุดลุกหมอบ และสั่งให้เรานอนราบคว่ำหน้าไปกับพื้น ผมนึกว่าจะจบ รุ่นพี่ปี 4 ลุมด่าพวกเรา เอาจริง ผมจับใจความอะไรไม่ได้เลย เพราะพี่เขาแย่งกันพูดจนจับใจความแทบไม่ได้ ตอนนี้ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว สักพักพี่วิทย์พวกเรานอนหงาย และสั่งให้พวกเรากลิ้งไปทางซ้าย 10 รอบ และกลิ้งกลับมาทางขวา10 รอบ ด้วยความที่ว่าเราแต่ละนอนแบบไม่เป็นระเบียบจึงทำให้เวลากลิ้งนั้นมีชนกันบ้าง หรือแบบเลวร้ายสุดก็คือต้องกลิ้งทับไปบนตัวเพื่อน ผมไม่รู้ว่าเป็นใครนะ แต่จำได้ว่ามีคนกลิ้งมาผ่านตัวผม ผมสัมผัสได้ถึงควยที่สัมผัสผ่านตัวผมไป ซึ่งในตอนนั้นไม่มีใครคิดอะไรหรอกครับ คิดแค่ว่ากลิ้งไปให้จบๆ แต่เหมือนว่ามันจะไม่จบลงง่ายๆ เหมือนพี่เขายังไม่พอใจ สั่งพวกผมกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นานเล่นเอาผมนี้เวียนหัวแทบจะอ๊วก สุดท้ายนรกนี้ก็ผ่านไป พวกเราสั่งให้นั่งเป็นแถวๆเรียงตามห้อง ก่อนที่พี่วิทย์จะมาพูดเชิงขู่ว่านี้แค่เริ่มต้น เป็นแค่การลงโทษข้อหาที่รุ่นพี่ถามแล้วไม่ตอบ
สนุกมากครับ ต่อเร็ว ๆ นะครับ สนุดมากครับ รอตอนต่อไป ติดตามครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ มาต่ออีกนะ รอเลย ขอบคุณครับ รอตอนต่อไปนะครับ รอตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เหงื่อที่ไหลนองตามตัวผสมกับเศษดินเศษฝุ่นสร้างความทรมานให้กับผมและเพื่อนๆอยู่ไม่น้อย ไม่ทันที่จะได้พักให้หายเหนื่อย พี่วิทย์สั่งให้เราลุกขึ้นและกอดคอกัน ก่อนที่พี่จะถามพวกเราว่ารู้ตัวไหมว่าเมื่อเช้าทำอะไรผิดอีก
“ไหนมีใครรู้ไหมว่าเมื่อเช้าพวกมึงทำอะไรผิดอีก”
“ไม่ได้เก็บที่นอนให้เรียบร้อยครับ” ผมรีบตอบไปเพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่าเป็นสิ่งที่พวกเราทำไม่ถูกต้อง
“ดีมาก 109 ที่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด งั้นกูให้มึงเลือกว่าจะให้กูทำโทษพวกมึงยังๆไง” พี่เข้มพูดพร้อมกับชี้มาทางผม เป็นสัญญาณว่าถึงเวลาแล้วที่ผมจะเป็นผู้เลือกบทลงโทษต่อไปที่พวกเราจะได้รับ ผมไม่ได้รู้สึกดีกับสิทธิ์พิเศษที่ได้รับเลย กับกังวลด้วยซ้ำว่าถ้าเลือกอะไรไปจะทำให้เพื่อนๆรู้สึกไม่ดีกับเรา
“อ้าว 109 มึงจะเลือกหรือไม่เลือก ถ้าไม่เลือกกูจะเลือกเอง อย่ามาหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ” พี่วิทย์ถามผมด้วยอาการหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมตอบเขาสะที
“ลุกนั่ง 20 ครั้งครับ” ผมตอบออกไปเพราะคิดว่าท่านี้น่าจะชิวสุดละ
“’ลุกนั่ง 20 ครั้ง ปฏิบัติ” พี่วิทย์สั่งด้วยเสียงที่ดุดัน จนทำให้พวกเราต้องรีบทำโดยรวดเร็ว แน่นอนว่า 20 ครั้งไม่มีจริงในโลก พวกเราถูกให้ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่หลายรอบ โดยพี่เขาให้เหตุผลว่าไม่พร้อมกันบ้าง นับเสียงไม่ดังบ้าง ย่อไม่สุดบ้าง ตอนนี้กล้ามเนื้อขาผมแทบจะหมดแรงแล้วแต่ใจยังสู้ครับ เพราะเราผิดจริงที่เก็บที่นอนไม่เป็นระเบียบ สุดท้ายสวรรค์ก็ช่วยพี่วิทย์สั่งให้พวกเราหยุด เวลาที่ทุกคนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ด้วยที่เรายังกอดคอกันอยู่ก็เลยประครองให้พวกเรายังพอจะยืนอยู่ได้ ไม่รู้ว่าผมหูฝาดไปหรือเปล่านะ ผมได้ยินเสียงนับอยู่ไกลๆ มารู้ตัวทีหลังว่าเสียงนั้นคือเสียงเพื่อนๆผมที่อยู่หออื่นกำลังโดนทำโทษอยู่เหมือนกัน
“กูหวังว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ทุกครั้งที่พวกมึงตื่นนอน พวกมึงต้องเก็บที่นอนของตัวเองให้เรียบร้อย และอีกหน่อยพอพวกมึงแยกไปนอนกับรุ่นพี่แล้ว พวกมึงต้องเก็บที่นอนของพวกเขาให้เรียบร้อยด้วย ทราบ!!!!” พวกเราตอบอย่างพร้อมเพรียงว่า “ทราบ” เหมือนเป็นการยอมรับในภาระหน้าที่ที่ต้องทำโดยปฎิเสธไม่ได้
“เอาละความผิดสุดท้ายของเช้านี้ที่เราต้องสะสางกันคืออะไรมีใครรู้ไหม” พี่วิทย์ถาม ตอนนี้ในหัวผมไม่รู้จริงๆว่าพวกเราทำผิดอะไรไป ผมได้แต่มองซ้ายมองขวาว่าจะมีเพื่อนคนไหนตอบไหม แต่ดูจากสีหน้าแล้วทุกคนก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน ผมใช้จังหวะที่พี่เขายังไม่ทันจะพูดอะไร ตอบสวนไปว่า “ไม่ทราบครับ” คิดในใจว่าก็กูไม่รู้จริงๆนะ จะโดนอะไรก็โดนทำใจไว้แล้ว แทนที่พี่เขาจะโกรธหรือจะด่านอะไร เขากลับชมกลับมาว่า “ดีมาก 109 ที่กล้าตอบ พวกมึงมีอะไรที่ไม่รู้ ไม่ทราบก็บอกมาตรงๆ พวกกูมีหน้าที่สั่งสอนพวกมึง ดีกว่าถามอะไรไปแล้วเงียบ ไม่ตอบ เอาละกูสงสารที่พวกมึงโดนกูทำโทษมาเยอะแล้ว กูจะบอกให้เอาบุญ กูเข้าใจว่าพวกชั้น 2 คงบอกมึงแล้วสินะว่าเวลาไปห้องน้ำมึงต้องจูงช้างกันไป แต่เมื่อเช้าพอกูไล่ไปห้องน้ำ พวกมึงวิ่งกันไปตัวใครตัวมัน ไม่สนใจเพื่อนฝูงเลย คราวนี้กูจะยังไม่ลงโทษพวกมึง แต่ถ้าพวกมึงลืมอีก อย่าหาว่ากูไม่เตือนละกัน เอาละนี้ก็สว่างแล้ว พวกมึงไปอาบน้ำอาบท่าให้สะอาด แล้วเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเชือด กูให้เวลา 20 นาที ไปได้”
อึดอัดค่ะ รอลุ้นต่อไป คราวนี้ไม่มีพลาดละครับ พวกเรารีบแปรแถวเป็น 2 แถว เรียงตามห้องอย่างที่พี่ปี 2 เขาเคยสอนไว้ ด้วยเหงื่อที่ไหลผสมกับเศษดินที่เกาะตามตัว ทำให้เกิดกลิ่นตัวที่แสนจะเหม็น ตอนที่ผมก้มตัวลงไปหน้าจ่ออยู่ที่ตูดเพื่อนด้านหน้า ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นตัวลูกผู้ชายที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน ด้วยที่มือพวกเราเต็มไปด้วยเศษดินเศษฝุ่นแล้วต้องกำควยเพื่อนแน่นอนว่ามันต้องสร้างความแสบคันให้ควยเพื่อนบ้างไม่มากก็น้อยแหละ ตอนนี้ควยผมมันหดอยู่เนื่องจากความเหนื่อยจากการที่โดนทำโทษทำให้เพื่อนด้านหลังผมต้องกุมทั้งลำควยและพวงไข่ป้องกันมือหลุด บอกเลยว่าจังหวะที่เพื่อนผมออกแรงบีบเพื่อไม่ให้มือหลุดจากควยผม ผมนี้ออกอาการจุกแทบจะหันไปด่าเพื่อนเลย แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วอยากจะให้ถึงห้องน้ำไวไว
ไม่นานพวกเราก็จูงควยกันมาจนถึงห้องน้ำ ผมไม่รู้ว่าเวลาเหลือกี่นาที แต่ทันทีที่ปล่อยมือจากควยเพื่อนแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่ชั้นวางของหยิบขันหยิบสบู่วิ่งไปที่อ่างน้ำ ตักน้ำสาดตัวเพื่อล้างคราบต่างๆออก ความจริงตอนนั้นผมปวดฉี่ด้วย แต่คิดว่าเอาวะ อาบไปฉี่ไป คงไม่มีใครว่า ซึ่งผมเองไม่ใช่คนเดียวที่แอบฉี่ตอนอาบน้ำ ผมเห็นเพื่อนอีก 4 5 คนก็ทำแบบนั้นเช่นกัน ผมรีบฟอกสบู่และล้างตัวให้สะอาด ยังไม่ทันจะได้ล้างดีเลย พี่ปี 4 ก็เป่านกหวีดเตือนว่าเหลืออีก 2 นาที แถมกำชับว่าถ้าหมดเวลาแล้ว มารวมแถวหน้าห้องน้ำไม่ครบพวกเราจะโดนลงโทษ ผมรีบตัดน้ำรดตัวอีก 3 ขัน ก่อนจะวิ่งเอาของไปเก็บที่ชั้น จากนั้นวิ่งออกไปที่ราวตากผ้าหน้าหอ เช็ดตัวพอหมาดๆ แล้ววิ่งไปรอเพื่อนหน้าห้องน้ำ ไม่นานเพื่อนผมก็วิ่งมารวมแถวครบ ก่อนที่สัญญานกหวีดหมดเวลาจะเป่าขึ้น
“ดีมากน้อง ตรงต่อเวลาดี ทำตัวให้ดีแบบนี้ไปตลอดนะ มึงรู้ตัวแล้วใช่ไหมว่าถ้าพวกมึงทำตัวแย่ๆ พวกมึงจะเจออะไร” หลังจากนั้นพี่วิทย์ก็สั่งให้พวกเราจูงช้างเดินกลับไปที่ห้องเชือด พอถึงห้องเชือดพี่วิทย์ให้เรานั่งเป็นวงกลม
“เอาละ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ แถมยังไม่เปิดเทอม ร้านค้าที่โรงอาหารยังไม่มีอะไรขายมาก แถมพวกมึงน่าจะยังไม่พร้อมที่จะออกไปหาอะไรกินนอกหอ พวกกูเลยเตรียมอาหารเช้าไว้ให้พวกมึง รีบกินซะ พวกมึงยังมีอะไรต้องทำอีกมาก” จากนั้นพี่ปี 2 เอาข้าวกล่องมาแจกเป็นข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว กับน้ำส้ม 1 กล่อง พวกเรารีบกินแม้ว่าจะไม่อร่อยมาก แต่อย่างน้อยก็กันตายไปได้ จากนั้นปี 2 เอาถุงดำมาให้เราใส่ขยะ และบอกให้เราส่งตัวแทนมา 1 คน เป็นอาสาสมัครเอาขยะไปทิ้ง ผมมองซ้ายมองขวา ไม่มีใครขยับเลยสักนิด ผมไม่อยากโดนลงโทษอีกเลยรีบยกมืออาสาสมัคร พี่เข้มให้ผมเอาขยะไปทิ้งที่จุดบริเวณทิ้งขยะรวมของหอซึ่งอยู่บริเวณด้านหลังของบริเวณหอซึ่งจุดนี้เป็นจุดที่ทุกหอต้องนำขยะมาทิ้งรวมกัน ที่ทิ้งขยะอยู่ห่างจากหอไปประมาณ 500 เมตร ระหว่างที่ผมเดินไปนั้น ผมไปเจอเพื่อนจากหออื่นอีก 2 คนระหว่างทาง เพื่อน 2 คนนั้นก็ได้รับมอบหมายให้เอาขยะมาทิ้งเหมือนกัน เพื่อนทั้ง 2 อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเหมือนผม ก็เลยสรุปแบบเดาๆได้ว่า ทั้ง 6 หอน่าจะมีการรับน้องแบบเดียวกัน ผมไม่รอที่เพื่อนจะแนะนำตัว ผมรีบแนะนำตัวออกไปก่อน
“ผมชื่อพงษ์นะ หอ 1 คณะเกษตร พวกนายละ”
“ผมชัยนะ คณะวิศวะ หอ 2” เพื่อนอีกคนรีบแนะนำตัวตอบทันทีที่ผมพูดจบ
“แล้วนายละ ผมหันไปถามเพื่อนอีกคน”
“ผมโต้ง หอ 3 คณะพละศึกษา หอพวกนายรับน้องหนักไหมวะ หอ 3 นี้อย่างเดือด แค่วันแรกก็แทบจะหมดแรงแล้ว” โต้งแอบถามผมกับชัยถึงเรื่องการรับน้องของแต่ละหอ ซึ่งผมกับชัยก็ตอบไปแนวทางเดียวกันว่าหนักโดยที่ยังไม่ได้ลงในรายละเอียดมากว่าโดนอะไรกันมาบ้าง
ไม่นานเราก็ถึงที่ทิ้งขยะซึ่งเป็นห้องเก็บมิดชิดและมีการแยกขยะที่เป็นระบบมาก พวกเรารีบเอาถุงขยะไปวางไว้ที่จุดที่เขากำหนดและรีบเดินกลับหอ ซึ่งระหว่างทางกลับเราเจอเพื่อนอีก 3 หอกำลังเดินมาทิ้งขยะ พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันมาก ผมแค่บอกกับอีก 3 คนว่า “สู้ๆ” ก็เท่านั้น ผมเห็นว่ามันช้าแล้วผมเลยขอแยกกับชัยและโต้งวิ่งกลับไปหอ พอไปถึงหอผมเห็นเพื่อนๆแยกออกเป็นกลุ่มๆ แบ่งหน้าที่ทำความสะอาดบริเวณต่างๆรอบหอ รวมถึงห้องน้ำด้วย ผมรีบวิ่งหาหาพี่วิทย์เพื่อจะถามว่าจะให้ผมไปช่วยเพื่อนทำความสะอาดในจุดไหน
“มึงเดินหรือคลานไปวะ ที่ทิ้งขยะอยู่แค่นี้ ใช้เวลายังกะไปทิ้งที่เชียงใหม่ มึงกะอู้หรือเปล่านี้” พี่วิทย์ตะคอกผมด้วยความไม่พอใจที่ผมกลับมาช้า
“ขอโทษครับพี่” ผมตอบพี่เขาไปโดยที่ไม่อยากแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
“ทำผิดจะมาขอโทษอย่างเดียวไม่ได้หรอก มึงต้องได้รับโทษด้วย” จากนั้นพี่วิทย์ก็สั่งผมให้ดันพื้น 30 ครั้ง ผมปฏิบัติติโดยดี แต่ในใจก็คิดน้อยใจว่าเราอาสาไปทิ้งขยะ แต่ก็ยังต้องได้รับโทษ ยังดีที่พี่วิทย์ยังปราณี ไม่ต้องทำซ้ำหลายรอบ จากนั้นพี่วิทย์สั่งให้ผมไปรวมกับเพื่อนอีก 4 คน ที่กำลังกวาดและเก็บเศษใบไม้บริเวณรอบหอ ผมไม่รู้ว่าเราใช้เวลากับการทำความสะอาดหอแต่รู่ว่าอากาศมันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ตัวผมเริ่มชุ่มไปด้วยเหงือ กลิ่นตัวนี้อย่าให้พูดเลยครับ ยืนห่างไป 5 เมตรยังได้กลิ่นเลยครับ ตอนนี้ไม่รู้ว่ากลิ่นใครเป็นกลิ่นใครแล้วครับ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วผมไม่รู้แต่รู้ว่าท้องผมเริ่มส่งสัญญาณว่าหิวแล้ว สักพักพี่วิทย์ก็เป่านกหวีดให้พวกเราเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บแล้วให้มารวมตัวก็ที่ลานหน้าหอ พี่วิทย์ชี้แจงให้พวกเราทราบว่าหน้าที่ทำความสะอาดหอเป็นหน้าที่หลักของพวกเราปี 1 โดยที่เมื่อเราเข้าไปนอนแยกตามห้องแล้ว เรายังต้องดูแลเรื่องความสะอาดภายในห้องของเราอีกด้วย ผมคิดในใจว่าแบบนี้เราจะมีเวลาได้อ่านหนังสือทบทวนวิชาที่เรียนหรือไม่นี้ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ถ้าคิดจะเรียนที่นี้ก็ต้องรับระบบให้ได้
แล้วพี่ปี 2 ก็เอาข้าวมาแจกให้คนละ 1 กล่อง เป็นข้าวผัดไก่กับไข่ต้ม มันก็ไม่ได้ประหลาดเท่าไรครับ แต่ที่ทำให้ผมกับเพื่อนๆงงก็คงเป็นตรงที่ว่าไม่มีช้อนส้อมให้ ยังไม่ทันที่ผมจะงงได้นาน พี่วิทย์ก็สั่งให้พวกเราใช้มือทานข้าวให้หมดแถมขู่ว่าถ้าใครทานหกหรือทานไม่หมดจะโดนลงโทษ ด้วยความหิว ผมไม่รอช้ารีบใช้มือเอาข้าวเข้าปาก โดยที่แทบจะไม่สนใจว่าเพื่อนๆจะยังไง ไม่นานพวกเราก็กินข้าวหมด พี่ปี 2 ก็เอาถุงดำมาให้พวกเราใส่ขยะ แต่คราวนี้พวกเราไม่ต้องส่งใครไปทิ้งขยะ จากนั้นพี่วิทย์ก็สั่งให้พวกเราไปอาบน้ำโดยให้เวลา 20 นาทีแล้วให้ไปรวกันที่ห้องเชือด พวกเราไม่พลาดที่จะจูงช้างกันไปอาบน้ำ ตอนนี้ผมเริ่มชินกับการที่ได้จับควยเพื่อนละครับ สามารถจับได้เต็มไม้เต็มมือโดยไม่รู้สึกรังเกียจอะไร ในทางตรงกันข้ามรู้สึกสัมผัสได้ถึงมิตรภาพที่พวกเรามีให้กันอย่างบอกไม่ถูก ในทางเดียวกัน ผมรู้สึกดีที่มีเพื่อนมาจับควย ควยผมเริ่มแข็งสู้มือเพื่อนละ ข้อดีของการที่มีใครสักคนควยแข็งเวลาจูงช้างแบบนี้คือเพื่อนสามารถจับได้อย่างถนัดทำให้ไม่หลุดมือเอาง่ายๆ ซึ่งแน่นอนว่าถ้ามีพวกเราคนใดคนหนึ่งมือหลุด พวกเราทั้งหมดจะต้องโดนลงโทษอย่างหนัก
พวกเราจูงช้างกันมาจนถึงห้องน้ำ แปลกตรงที่ว่าคราวนี้ไม่มีรุ่นพี่ตามมาคุม ผมรีบปล่อยมือว่าควยเพื่อนแล้ววิ่งตรงไปในส่วนห้องส้วม ข้าศึกของผมมันบุกได้ตรงเวลาพอดี ต่างคนต่างแยกย้ายทำภารกิจของตนเอง จะขี้จะเยี่ยว ไม่มีใครสนใจกัน ผมขี้เสร็จก็เร่งไปอาบน้ำ ซึ่งผมเองก็มีแอบบ่นกับเพื่อนที่อาบน้ำข้างๆกันว่า “นี้แค่วันที่ 2 เองนะ พวกเราไม่รู้จะโดนอะไรกันอีก” ซึ่งเพื่อนผมก็ได้แค่ตอบว่า “กูไม่รู้วะ แต่กูคงต้องสู้แหละ ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่รู้จะไปเรียนที่ไหน” ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบ แล้วผมก็รีบไปที่ราวตากผ้าเช็ดตัวให้แห้ง แล้วไปรวมแถวกับเพื่อนที่บางคนมารออยู่ก่อนหน้าแล้ว ก่อนสัญญาณนกหวีดหมดเวลา 20 นาทีดีงขึ้นไม่เท่าไหร่ พวกเราทั้ง 20 คน เก็มารวมตัวเข้าแถวกันจนครบ รอดจากการโดนทำโทษไปอีก 1 ครั้งจากนั้นพี่วิทย์ก็ให้เราจูงช้างกันไปที่ป้ายหอที่อยู่บริเวณลานด้านหน้าของหอ พอถึงบริเวณป้ายห้องพี่เขาก็ให้เรานั่งคุกเข่าลงแล้วธูปมาแจกให้พวกเราคนละ 3 ดอก จากนั้นพี่วิทย์ก็กล่าวนำให้เราพูดตาม
“กูชื่อนาย... นามสกุล... น้องใหม่ปี 1 หอพักชายที่ 1 ขอสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำหอพักชายที่ 1 ขอท่านจงโปรดคุ้มครองตลอดระยะเวลาที่อยู่หอพักนี้”
จากนั้นพี่เขาก็ให้เราลุกทีละคนเอาธูปมาปักที่กระถางที่พี่เขาเตรียมไว้ แล้วก็ให้เดินเป็นแถวเรียงเดี่ยวไปที่ห้องเชือด ผมก็แอบแปลกใจนะว่าทำไมไม่ต้องเดินจูงควยเพื่อนไปที่ห้องเชือด แต่เอาเถอะพี่เขาว่ายังไงเราก็ทำตามแบบนั้น อย่าไปคิดมาให้มันปวดหัวเลย
หน้า:
[1]
2