หล่อล้ำฟ้า พลาดท่าเป็นทาส: บทเรียนราคาแพงของสองหนุ่มสถาปัตย์
1
ภาพเปิดด้วยมุมกว้างของกรุงเทพมหานคร แสงไฟระยิบระยับจากตึกระฟ้า สะท้อนความเจริญและความทันสมัยของเมืองหลวง
ตัดภาพมาที่ห้องเรียนสถาปัตยกรรมในมหาวิทยาลัยชื่อดัง นิสิตหลายคนกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยาย แต่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่โต๊ะด้านหน้าสุด
ภีม อายุ 22 ปี รูปร่างสูงโปร่งราว 185 เซนติเมตร ผิวขาวเนียนแบบลูกคุณหนู ใบหน้าคมเข้มแบบลูกครึ่งไทย-จีน ผมสีดำสนิทตัดสั้นเท่ แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมราคาแพง กางเกงยีนส์ฟิตพอดีตัว รองเท้าหนังมันวาว ทุกอย่างบ่งบอกถึงความมั่งคั่งและรสนิยมชั้นสูง
ข้างๆ ภีมคือ บอส เพื่อนสนิท อายุ 23 ปี สูงพอๆ กับภีม แต่รูปร่างกำยำล่ำสันกว่า ผิวสีแทนเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาแบบผู้ชายเอเชีย ดวงตาคมกริบ จมูกโด่ง ริมฝีปากหนา แต่งตัวด้วยเสื้อยืดแบรนด์ดังสีขาว ทับด้วยแจ็คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนส์ขาดๆ รองเท้าผ้าใบราคาแพง
ทั้งคู่นั่งฟังการบรรยายอย่างไม่สนใจนัก บอสกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือใต้โต๊ะ ส่วนภีมก็วาดรูปเล่นในสมุด
อาจารย์: "...และนี่คือหลักการออกแบบอาคารเพื่อความยั่งยืน ใครมีคำถามไหมครับ?"
ทั้งชั้นเรียนเงียบกริบ แต่ภีมยกมือขึ้นอย่างไม่สนใจสายตาคนอื่น
ภีม: "ผมว่าการออกแบบแบบนี้มันไม่สวยเลยครับ คนรวยเค้าไม่อยากอยู่หรอก"
เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้อง อาจารย์ทำหน้าไม่พอใจ
อาจารย์: "นิสิตครับ การออกแบบไม่ได้คำนึงถึงแค่ความสวยงามหรือความต้องการของคนรวยนะครับ เราต้องคำนึงถึงสิ่งแวดล้อมและสังคมด้วย"
ภีม: "แต่ถ้าไม่สวย ใครจะซื้อล่ะครับ? ผมว่าอาจารย์ควรสอนวิธีทำให้รวยมากกว่า จะได้ซื้อคอนโดหรูๆ ได้"
บอสหัวเราะเบาๆ และพยักหน้าเห็นด้วย อาจารย์ถอนหายใจ
อาจารย์: "เอาเป็นว่าเรามาคุยเรื่องนี้กันต่อนอกห้องดีกว่านะครับ"
เสียงกริ่งดังขึ้น นิสิตสถาปัตย์ทยอยเก็บของออกจากห้อง ภีมกับบอสลุกขึ้นยืน สาวๆ หลายคนมองตามอย่างหลงใหล
บอส: "เฮ้ย ไอ้ภีม มึงพูดเข้าท่าว่ะ กูเบื่อที่อาจารย์สอนแต่เรื่องไร้สาระจริงๆ"
ภีม: "ใช่ป่ะ? พวกมันไม่รู้หรอกว่าโลกแห่งความเป็นจริงเป็นยังไง"
ทั้งคู่เดินออกจากห้องเรียน ผ่านกลุ่มนิสิตที่มองตามด้วยสายตาผสมระหว่างชื่นชมและริษยา
บอส: "แล้วคืนนี้มึงว่างป่ะ? กูอยากไปผ่อนคลายหน่อย"
ภีม: "ไปดิ แต่อย่าพาไปที่เดิมนะ เบื่อแล้ว"
บอส: (ยิ้มกริ่ม)
ภาพตัอไปmujผับหรูย่านทองหล่อ แสงไฟสลัวและเสียงเพลงดังกึกก้อง ภีมและบอสนั่งอยู่ที่โต๊ะ VIP บนโต๊ะเต็มไปด้วยเหล้าและของกินราคาแพง
ภีม (ยกแก้วช็อตขึ้น): "เฮ้ย บอส ดูสาวโต๊ะนั้นดิ สวยฉิบหายเลย"
บอส (ยิ้มกริ่ม): "เดี๋ยวกูจัดการเอง"
ทั้งคู่ลุกเดินไปที่โต๊ะของสาวสวยกลุ่มนั้น
ภีม (เอียงตัวพูดกับสาวสวยคนหนึ่ง): "สวัสดีครับ น้องๆ อยากมานั่งกับพี่ที่โต๊ะ VIP ไหม?"
สาวสวย (ทำหน้าเบื่อหน่าย): "ไม่ค่ะ ขอบคุณ"
บอส (ยิ้มมั่นใจ): "โอ้โห เล่นตัวเก่งนะ รู้มั้ยว่าพวกพี่เป็นใคร?"
สาวสวยอีกคน: "ไม่รู้ค่ะ และไม่อยากรู้ด้วย"
ภีม (ยังไม่ยอมแพ้): "พวกพี่เป็นสถาปนิกอนาคตไกลนะ เดี๋ยวได้ออกแบบตึกระฟ้าทั่วกรุงเทพฯ แน่ๆ"
บอส: "ใช่ แล้วตอนนั้นน้องๆ จะเสียดายที่ปฏิเสธพวกพี่วันนี้"
สาวสวยทั้งกลุ่มหัวเราะขำ ก่อนที่คนหนึ่งจะพูดขึ้น
สาวสวยคนที่สาม: "พี่ๆ คะ พวกหนูไม่สนใจหรอกว่าพี่จะเป็นใคร ถ้าพี่ไม่รู้จักเคารพคำปฏิเสธของผู้หญิง"
ภีมและบอสยืนอึ้ง สีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
ภีม (พยายามรักษาหน้า): "เฮอะ! ไม่รู้ค่าเลย"
บอส: "ใช่ เสียเวลาเปล่าๆ ไปดื่มกันต่อดีกว่า"
ทั้งคู่เดินกลับมาที่โต๊ะตัวเอง โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาดูแคลน
ภีม (ดื่มอึกใหญ่): "ไอ้พวกผู้หญิงโง่ๆ ไม่รู้จักโอกาสดีๆ"
บอส: "ใช่ รอดูเถอะ สักวันพวกมันจะต้องมาขอเบอร์พวกกูเอง"
ภีม (สีหน้าเบื่อหน่าย): "เฮ้ย แต่กูเบื่อแล้วว่ะ อยากไปหาอะไรสนุกๆ ทำ"
บอส (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "งั้นไปที่ที่กูรู้มาไหม? รับรองว่าสนุกกว่านี้แน่ๆ"
ภีม (ตาเป็นประกาย): "เออ ไปดิ อยู่ที่นี่ก็เซ็งๆ"
ทั้งสองลุกขึ้นจากโต๊ะ จ่ายเงินแล้วเดินออกจากผับ โดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะเผชิญกับเหตุการณ์ที่จะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาล
2
ภาพตัดมาที่ถนนย่านธุรกิจในกรุงเทพฯ ตอนกลางคืน แสงไฟนีออนสาดส่องจากป้ายโฆษณาและร้านค้าต่างๆ ภีมกับบอสเดินออกมาจากร้านอาหารหรู ทั้งคู่ดูเมาเล็กน้อย
บอส: (สะอึก) "เฮ้ย ไอ้ภีม กูรู้จักที่นวดที่ว่าเด็ดมากๆ อยู่แถวนี้เอง ไปกันมั้ย?"
ภีม: (ทำหน้าเบื่อ) "อีกแล้วเหรอวะ? มึงก็รู้ว่ากูไม่ค่อยชอบพวกนี้"
บอส: "เชื่อกูเถอะ ที่นี่ต่างจากที่อื่น รับรองว่ามึงต้องชอบ"
ทั้งคู่เดินเข้าไปในซอยเล็กๆ จนถึงตึกเก่าๆ หลังหนึ่ง มีป้ายไฟกะพริบเขียนว่า "นวดผ่อนคลาย" บอสเคาะประตู
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนอ้วนท้วม ผิวคล้ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย แต่งหน้าจัด สวมชุดรัดรูปสีสดใส
หญิงวัยกลางคน: (ยิ้มกว้าง) "ยินดีต้อนรับค่ะ หล่อๆ ทั้งคู่เลย เข้ามาก่อนสิคะ"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอย่างลังเล แต่ก็เดินตามเข้าไปในร้าน ภายในตกแต่งด้วยผ้าม่านสีแดงและโคมไฟสลัว กลิ่นธูปหอมลอยอวล
หญิงวัยกลางคนอีกคนเดินออกมาจากห้องด้านใน รูปร่างอ้วนกว่าคนแรก ผมย้อมสีแดงสด ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่แต่งหน้าจัด
หญิงคนที่สอง: "โอ้โห! วันนี้ลูกค้าหล่อจังเลยนะคะ"
ภีม: (กระซิบกับบอส) "เฮ้ย ไอ้บอส นี่มึงพามากูมาที่ไหนวะเนี่ย?"
บอส: (กระซิบตอบ) "ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"
หญิงคนแรก: "น้องๆ อยากนวดแบบไหนคะ? เรามีนวดน้ำมัน นวดแผนไทย หรือจะเป็นแบบพิเศษก็ได้นะคะ" (ขยิบตา)
บอส: "แบบพิเศษครับ สองคน"
ภีม: (ทำหน้าตกใจ) "เดี๋ยวก่อนสิ บอส กูว่า..."
หญิงคนที่สอง: (รีบเข้ามาจับแขนภีม) "ไม่ต้องกลัวนะคะ พี่จะนวดให้ผ่อนคลายที่สุดเลย"
ภีมพยายามสะบัดแขนออก แต่หญิงคนนั้นกลับจับแน่นขึ้น บอสถูกหญิงคนแรกจูงมือพาเข้าไปในห้องด้านใน
บอส: (หันมาพูดกับภีม) "สนุกแน่นอน เชื่อกูสิ"
ภีมถูกหญิงคนที่สองลากเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง เขาพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ประตูปิดลงพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักของหญิงทั้งสอง
ภาพประตูห้องนวดทั้งสองบานปิดสนิท เสียงดนตรีแปลกๆ ดังแว่วมาจากภายใน
3
ภายในห้องนวดที่มืดสลัว ภีมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนวด เขาสวมผ้าขนหนูผืนเล็กคลุมสะโพก ท่าทางเกร็งและอึดอัด
ป้าสมศรี (หญิงวัย 60 ปี รูปร่างอวบอ้วน ผิวคล้ำ): "ผ่อนคลายได้เลยค่ะหนุ่มน้อย ป้าจะนวดให้สบายเลย"
ภีม (พูดกับตัวเอง): "เฮ้อ... ไอ้บอสเอ๋ย มึงจะพากูมาติดกับดักอะไรปะวะเนี่ย"
ป้าสมศรีเริ่มลูบไล้แผ่นหลังกว้างของภีม มือที่หยาบกร้านของเธอกดนวดไปตามกล้ามเนื้อที่เกร็งของชายหนุ่ม
ป้าสมศรี: "โอ้โห! หลังกว้างจังเลยนะคะ แข็งแรงมากๆ เลย" (เธอพูดพลางลูบไล้แผ่นหลังของภีมอย่างชื่นชม)
ภีม (พยายามขยับตัวหนี): "เอ่อ... ป้าครับ ผมว่า..."
ป้าสมศรี (จับไหล่ภีมไว้แน่น): "อย่าเพิ่งขยับนะคะ ป้ายังนวดไม่ถึงที่สุดเลย" (เธอเริ่มนวดแรงขึ้น ทำให้ภีมสะดุ้ง)
ในห้องข้างๆ เสียงของบอสดังแว่วมา
บอส: "โอ๊ย! เบาๆ หน่อยครับป้า!"
ภีม (คิดในใจ): "ไอ้บอส! มึงก็โดนเหมือนกันสินะ"
ป้าสมศรีเริ่มนวดลงมาที่เอวของภีม มือของเธอเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนเกือบถึงขอบผ้าขนหนู
ป้าสมศรี (กระซิบข้างหู): "หนุ่มคะ ป้ามีบริการพิเศษนะ อยากลองมั้ยคะ?"
ภีม (ตกใจ พยายามลุกขึ้น): "ไม่ครับ ไม่เอาครับ!"
ป้าสมศรี (กดภีมไว้กับเตียง): "ใจเย็นๆ ค่ะ ป้าจะทำให้มีความสุขแน่นอน"
ภีมพยายามดิ้นหนี แต่ป้าสมศรีกลับแข็งแรงกว่าที่คิด เธอเริ่มลูบไล้แผ่นอกของภีม นิ้วมือที่หยาบกร้านสัมผัสผิวเนียนของชายหนุ่ม
ป้าสมศรี: "ผิวเนียนจังเลยนะคะ ขาวซะด้วย ป้าชอบจัง"
ภีม (หน้าแดง พยายามปัดมือป้าสมศรีออก): "ป้าครับ ผมว่าเรา..."
ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออก บอสวิ่งเข้ามาในสภาพกึ่งเปลือย
บอส (ตะโกน): "ภีม! หนีเร็ว! ที่นี่มันร้านนวดเสียว!"
ป้าสมศรี (หันไปมองบอส): "อ้าว! หนุ่มอีกคนมาได้ยังไงเนี่ย?"
ภีมฉวยโอกาสนี้ผลักป้าสมศรีออก และวิ่งไปหาบอส ทั้งคู่พยายามหาทางออกจากร้าน
ฉากจบลงด้วยภาพภีมและบอสวิ่งหนีออกจากร้านในสภาพกึ่งเปลือย โดยมีเสียงตะโกนของป้าสมศรีและเพื่อนดังไล่หลังมา
4
ภายนอกร้านนวด ในซอยเปลี่ยวยามค่ำคืน ภีมและบอสวิ่งหอบแฮ่กๆ ทั้งคู่สวมเพียงผ้าขนหนูรัดเอว เหงื่อไหลอาบร่างกายที่เปลือยเปล่า
ภีม (หันไปมองด้านหลัง): "เฮ้ย! ไอ้บอส พวกป้าๆ ตามมาแล้ว!"
บอส (หอบ): "วิ่งต่อโว้ย! กูไม่อยากโดนจับ!"
ทันใดนั้น เสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้น ป้าสมศรีและเพื่อนอีกคนขับรถมาดักหน้าพวกเขา
ป้าสมศรี (ลงจากรถ): "หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกหนุ่มๆ!"
ป้าวรรณา (เพื่อนป้าสมศรี อายุ 65 ปี ผอมแห้ง): "จะวิ่งไปไหนล่ะ ในสภาพแบบนี้?"
ภีมและบอสหยุดวิ่ง มองหน้ากันอย่างหวาดกลัว
บอส (พูดเสียงสั่น): "พวกคุณป้าจะทำอะไรพวกเราครับ?"
ป้าสมศรี (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "ไม่ทำอะไรหรอกจ้ะ แค่อยากคุยกันดีๆ"
ป้าวรรณา: "ใช่ๆ แค่คุยเท่านั้นแหละ" (เธอพูดพลางจ้องมองร่างกายของทั้งคู่อย่างสนใจ)
ภีม (พยายามปกปิดร่างกาย): "คุยเรื่องอะไรครับ?"
ป้าสมศรี: "ก็เรื่องที่พวกหนูจะช่วยไม่ให้เรื่องนี้รั่วไหลออกไปไงจ๊ะ"
บอส (ตกใจ): "หมายความว่ายังไงครับ?"
ป้าวรรณา: "ก็ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ร้านเราก็จะเดือดร้อน แต่พวกหนูก็คงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเข้าร้านแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ? ร้านเรามีกล้องวงจรปิดนะจ๊ะ อิอิ"
ภีม (โมโห): "แต่พวกเราไม่รู้นี่ครับว่าเป็นร้านแบบนี้!"
ป้าสมศรี (หัวเราะคิกคัก): "แหม... ไม่รู้จริงๆ เหรอจ๊ะ?"
บอส (พูดเสียงอ่อย): "แล้วพวกป้าจะให้เราทำยังไงครับ?"
ป้าวรรณา (เข้าไปใกล้ๆ บอส): "ก็แค่ให้ความร่วมมือกับเรานิดหน่อย"
ป้าสมศรี: "ใช่จ้ะ แค่ทำตามที่เราบอก แล้วทุกอย่างก็จะเรียบร้อย"
ภีม (มองบอสอย่างลังเล): "แต่ว่า..."
ป้าสมศรี (ตัดบท): "ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น! ตกลงมั้ยล่ะ?"
บอส (ถอนหายใจ): "ก็... ได้ครับ"
ภีม (ตกใจ): "เฮ้ย! ไอ้บอส!"
ป้าวรรณา (ยิ้มกว้าง): "เก่งมากจ้ะ หนุ่มน้อย"
ป้าสมศรี: "งั้นพวกเราก็กลับเข้าร้านกันเถอะ จะได้คุยรายละเอียดกัน"
ภีมและบอสมองหน้ากันอย่างหวาดๆ ก่อนจะเดินตามป้าทั้งสองกลับเข้าไปในร้าน ภาพค่อยๆ มืดลง
5
ภายในร้านนวด ป้าสมศรีและป้าวรรณานำทางภีมกับบอสเดินลัดเลาะไปตามทางเดินแคบๆ ที่อยู่หลังร้าน แสงไฟสลัวทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุก
ป้าสมศรี (เปิดประตูลับที่ซ่อนอยู่): "เข้ามาสิจ๊ะ พวกหนู"
ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในห้องที่มืดสนิท ป้าวรรณาปิดประตูและเปิดไฟ เผยให้เห็นห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แปลกๆ มากมาย
บอส (ตาเบิกกว้าง): "นี่มัน... อะไรกันครับเนี่ย?"
ภีม (กลืนน้ำลาย): "ดูเหมือนอุปกรณ์ทรมานยังไงไม่รู้..."
ป้าวรรณา (หัวเราะคิกคัก): "ไม่ใช่จ้ะ นี่มันอุปกรณ์เสริมความสุขต่างหาก"
ป้าสมศรีเดินไปหยิบแส้หนังสีดำอันหนึ่งมาถือไว้ แกว่งมันเบาๆ
ป้าสมศรี: "พวกหนูรู้มั้ย ว่าทำไมร้านเรายังอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้?"
ภีม (เสียงสั่น): "เพราะ... เพราะอะไรครับ?"
ป้าสมศรี: "เพราะเรามีลูกค้าพิเศษไงล่ะ"
ป้าวรรณาเดินไปที่ตู้เก็บของแล้วหยิบรูปถ่ายออกมา
ป้าวรรณา: "ดูนี่สิจ๊ะ" (ยื่นรูปให้ภีมกับบอสดู)
ในรูปเป็นภาพของนักการเมืองและนักธุรกิจชื่อดังหลายคน ในสภาพที่ไม่น่าดู
บอส (ตกใจ): "นี่มัน..."
ภีม: "พวกคนดังทั้งนั้นเลย!"
ป้าสมศรี (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "ใช่แล้วจ้ะ พวกเขาชอบมาใช้บริการพิเศษที่นี่"
ป้าวรรณา: "แต่ถ้าเรื่องนี้รั่วไหลออกไป ไม่ใช่แค่ร้านเราที่เดือดร้อนนะจ๊ะ"
ภีม (หน้าซีด): "แล้ว... แล้วพวกป้าจะให้เราทำอะไร?"
ป้าสมศรี (เดินเข้ามาใกล้ๆ): "ก็แค่อยากให้พวกหนูช่วยงานเราหน่อย"
บอส: "ช่วยงาน? งานอะไรครับ?"
ป้าวรรณา (ยิ้มกว้าง): "ก็งานบริการพิเศษไงจ๊ะ"
ภีม (ตกใจ): "หมายความว่ายังไงครับ?"
ป้าสมศรี: "พวกลูกค้าคนสำคัญเขาชอบของใหม่ๆ สดๆ อย่างพวกหนูนี่แหละ"
บอส (ส่ายหน้า): "ไม่ได้นะครับ! ผมไม่ทำหรอก!"
ป้าวรรณา (เสียงเย็น): "แน่ใจเหรอจ๊ะ? อย่าลืมสิว่าเรามีหลักฐาน"
ป้าสมศรีชูโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดวิดีโอที่ถ่ายตอนภีมกับบอสอยู่ในห้องนวด
ป้าสมศรี: "ถ้าคลิปนี้หลุด พวกหนูจะเป็นยังไงกันนะ?"
ภีมและบอสมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว
ภีม (เสียงสั่น): "พวกป้าจะให้เราทำอะไรบ้าง?"
ป้าวรรณา (ยิ้มพอใจ): "แค่ให้ความสุขกับลูกค้าเท่านั้นเองจ้ะ"
ป้าสมศรี: "เดี๋ยวพวกป้าจะสอนให้ ไม่ต้องกลัว"
บอส (พูดเบาๆ กับภีม): "เราจะทำยังไงดีวะ?"
ภีม (กระซิบ): "ไม่รู้โว้ย แต่ดูท่าจะไม่มีทางเลือกแล้ว"
ป้าสมศรี: "ว่าไงล่ะ ตกลงมั้ยจ๊ะ?"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม
ภีม: "ตกลงครับ..."
บอส: "เราจะทำตามที่พวกป้าบอก"
ป้าวรรณา (ตบมือดีใจ): "เก่งมากจ้ะ! งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า"
6
ป้าสมศรี (ยิ้มเย็น): "พวกหนูคงไม่คิดจะปฏิเสธหรอกนะ?"
ภีม (กลืนน้ำลาย): "แต่... แต่มันผิดกฎหมายนะครับ"
บอส: "ใช่ครับ เราไม่อยากมีส่วนร่วมกับเรื่องแบบนี้"
ป้าวรรณา (เสียงเย็น): "อย่าลืมสิจ๊ะว่าเรามีหลักฐาน ถ้าไม่อยากให้ชีวิตพัง ก็ต้องทำตามที่เราบอก"
ป้าสมศรี: "นึกภาพดูสิ ถ้าคลิปกล้องวงจรปิดของพวกหนูหลุดออกไป..."
ป้าวรรณา: "ครอบครัว เพื่อน อนาคตการงาน ทุกอย่างจะพังพินาศหมด"
ภีม (หน้าซีด): "แต่ถ้าเราไปแจ้งตำรวจล่ะครับ?"
ป้าสมศรี (หัวเราะเยาะ): "คิดว่าตำรวจจะเชื่อพวกหนูเหรอ? อย่าลืมสิว่าลูกค้าเราเป็นใครบ้าง"
ป้าวรรณา: "แถมยังมีหลักฐานว่าพวกหนูมาใช้บริการที่นี่ด้วย ใครจะเชื่อว่าพวกหนูเป็นเหยื่อ?"
บอส (มือกำแน่น): "แล้วถ้าเราหนีล่ะครับ?"
ป้าสมศรี: "หนีไปไหนได้ล่ะจ๊ะ? เรารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกหนูแล้ว ที่บ้าน ที่ทำงาน ครอบครัว..."
ป้าวรรณา: "ถ้าพวกหนูหายตัวไป เราก็จะปล่อยคลิปออกไปทันที"
ภีม (เสียงสั่น): "พวกป้าจะทำแบบนั้นได้ยังไง? มันเลวร้ายเกินไปแล้ว!"
ป้าสมศรี (ยักไหล่): "ธุรกิจก็แบบนี้แหละจ้ะ ไม่มีอะไรส่วนตัวหรอก"
ป้าวรรณา: "แต่ถ้าพวกหนูให้ความร่วมมือ ก็จะได้เงินเยอะแยะเลยนะ"
บอส: "เงินมันจะมีค่าอะไร ถ้าเราต้องทำในสิ่งที่ผิด?"
ป้าสมศรี: "โอ้ พูดเหมือนคนมีตังค์จังเลยนะจ๊ะ แต่พวกป้ารู้นะว่าพวกหนูกำลังเป็นหนี้"
ป้าวรรณา: "ใช่จ้ะ ทั้งค่าเทอม ค่าเช่าบ้าน หนี้บัตรเครดิต..."
ภีม (ตกใจ): "พวกป้ารู้ได้ยังไง?"
ป้าสมศรี (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "เราตรวจสอบลูกค้าทุกคนอย่างละเอียดจ้ะ"
ป้าวรรณา: "ถ้าร่วมมือกับเรา ทุกอย่างจะจบลงด้วยดี พวกหนูจะได้เงินก้อนโต หนี้สินหมด อนาคตสดใส"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอย่างลังเล
ป้าสมศรี: "แต่ถ้าปฏิเสธ... ก็รู้กันอยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
บอส (กระซิบกับภีม): "เราจะทำยังไงดีวะ?"
ภีม (กระซิบตอบ): "กูว่าเราคงไม่มีทางเลือกแล้วละ"
ป้าวรรณา: "ตัดสินใจได้แล้วหรือยังจ๊ะ?"
ภีม (ถอนหายใจ): "พวกเรา... พวกเราจะทำตามที่พวกป้าบอก"
บอส (พยักหน้าอย่างจำยอม): "ใช่ครับ เราจะร่วมมือ"
ป้าสมศรี (ยิ้มกว้าง): "เก่งมากจ้ะ! งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า"
ป้าวรรณา: "ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พวกป้าจะคอยดูแลพวกหนูเอง"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอีกครั้ง ในดวงตาฉายแววหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
7
ภีมกับบอสนั่งอยู่ในห้องแคบๆ ที่ป้าสมศรีและป้าวรรณาจัดเตรียมไว้ให้ ทั้งสองหนุ่มมีสีหน้าเคร่งเครียด
ภีม (กระซิบ): "เฮ้ย บอส มึงคิดว่าเราควรแจ้งตำรวจมั้ย?"
บอส (ส่ายหน้า): "ไม่ได้หรอกว่ะ คิดดูดิ เราจะบอกตำรวจยังไงว่าเรามาที่นี่ทำไม?"
ภีม: "ก็บอกความจริงไงว่าพวกเราถูกหลอก"
บอส (หัวเราะขื่นๆ): "แล้วใครจะเชื่อวะ? ตำรวจเห็นพวกเราเป็นผู้ชายตัวโตๆ แบบนี้ จะมีใครเชื่อว่าเราเป็นเหยื่อ?"
ภีม: "แต่มันก็เป็นความจริงนะ"
บอส: "ใช่ แต่นี่มันประเทศไทยนะเว้ย ผู้ชายถูกล่วงละเมิดทางเพศก็ยังโดนหัวเราะเยาะเลย"
ภีม (ถอนหายใจ): "จริงของมึง แล้วอีกอย่าง การค้าประเวณีก็ผิดกฎหมาย ถ้าเราแจ้งตำรวจ เราก็อาจโดนจับด้วย"
บอส: "ใช่ เพราะในสายตากฎหมาย เราก็เป็นส่วนหนึ่งของการกระทำผิด ถึงแม้เราจะเป็นเหยื่อก็ตาม"
ภีม: "กฎหมายบ้าบออะไรวะเนี่ย ทำไมมันถึงได้ปกป้องคนผิดแทนที่จะปกป้องเหยื่อ?"
บอส: "นั่นแหละ ระบบมันเน่าเฟะ คนที่ควรได้รับความช่วยเหลือกลับไม่กล้าขอความช่วยเหลือ"
ภีม: "แล้วพวกป้าพวกนี้ก็รู้ดีว่าพวกเราไม่มีทางเลือก"
บอส: "ใช่ พวกมันใช้ช่องโหว่ของกฎหมายมาข่มขู่เรา"
ภีม: "แล้วเราจะทำยังไงดีวะ?"
บอส (ยักไหล่): "ก็คงต้องทนทำตามที่พวกมันบอก จนกว่าจะหาทางออกได้"
ภีม: "หรือจนกว่าพวกมันจะปล่อยเราไป..."
บอส: "ถ้าพวกมันจะปล่อยจริงๆ นะ"
ทั้งสองหนุ่มนั่งเงียบ ความรู้สึกสิ้นหวังและจนตรอกเริ่มครอบงำ
ป้าสมศรี (เปิดประตูเข้ามา): "เตรียมตัวให้พร้อมนะจ๊ะ อีกห้านาทีลูกค้าจะมาแล้ว"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ป้าวรรณา (ตะโกนจากข้างนอก): "อย่าลืมยิ้มด้วยนะจ๊ะ ลูกค้าชอบเด็กหน้าตาดี"
เมื่อประตูปิดลง ภีมกับบอสก็ได้แต่นั่งรอชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง โดยไม่มีทางหนีหรือขอความช่วยเหลือจากใคร
8ลูกค้าคนสำคัญ
ประตูห้องเปิดออก เสียงส้นรองเท้าดังกึกๆ ตามด้วยเสียงแหลมสูงที่คุ้นเคย
รัฐมนตรีสมชาย (เสียงสูง): "โอ้โห! ของดีจริงๆ ด้วย จ๊ะ"
ภีมกับบอสหันไปมองด้วยความตกใจ ตรงหน้าพวกเขาคือรัฐมนตรีสมชาย แต่งตัวด้วยชุดสูทสีชมพูฉูดฉาด ผมทำสีบลอนด์ แต่งหน้าจัดเต็ม
บอส (กระซิบ): "เฮ้ย นั่นมัน..."
ภีม (พยักหน้า): "ใช่ รัฐมนตรีสมชาย..."
รัฐมนตรีสมชาย (เดินเข้ามาใกล้): "โอ๊ย! หล่อจังเลยลูก ป้าชอบจ้ะ"
ป้าสมศรี (ยิ้มประจบ): "ของดีทั้งนั้นเลยค่ะคุณรัฐมนตรี เชิญตามสบายเลยนะคะ"
รัฐมนตรีสมชาย (หัวเราะคิกคัก): "โอ๊ย ไม่ต้องเรียกรัฐมนตรีหรอกจ้ะ เรียกป้าสมชายก็พอ"
ป้าวรรณา: "ค่ะ ป้าสมชาย ทั้งสองคนนี้เป็นของใหม่เลยนะคะ ยังไม่เคยผ่านใครมาก่อน"
รัฐมนตรีสมชาย (ตาเป็นประกาย): "จริงเหรอจ๊ะ? โอ้โห! ป้าชอบ ชอบมากเลย"
ภีมกับบอสนั่งนิ่ง ใบหน้าซีดเผือด พวกเขาไม่คิดว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้
รัฐมนตรีสมชาย (เดินวนรอบภีมกับบอส): "หุ่นดีจังเลยนะจ๊ะ ป้าชอบผู้ชายแบบนี้แหละ แข็งแรง มีกล้าม"
บอส (พยายามยิ้ม): "ขอบคุณครับ... ป้าสมชาย"
รัฐมนตรีสมชาย (หัวเราะคิกคัก): "โอ๊ย! เขินจังเลย"
ป้าสมศรี: "งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ ป้าสมชายเชิญตามสบายเลยนะคะ"
ป้าสมศรีกับป้าวรรณาออกจากห้องไป ทิ้งให้ภีมกับบอสอยู่กับรัฐมนตรีสมชายตามลำพัง
รัฐมนตรีสมชาย (นั่งลงบนเตียง): "มานี่สิจ๊ะ ลูกๆ มาหาป้า"
ภีมกับบอสมองหน้ากันอย่างลำบากใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือก พวกเขาค่อยๆ เดินเข้าไปหารัฐมนตรีสมชาย
รัฐมนตรีสมชาย (ลูบแขนภีม): "โอ้โห! แข็งแรงจังเลยนะจ๊ะ"
ภีม (พยายามยิ้ม): "ครับ... ป้าสมชาย"
รัฐมนตรีสมชาย (หันไปหาบอส): "แล้วหนูล่ะจ๊ะ ชื่ออะไร?"
บอส (เสียงสั่น): "ผม... ผมชื่อบอสครับ"
รัฐมนตรีสมชาย: "บอส... ชื่อเท่จังเลยนะจ๊ะ"
รัฐมนตรีสมชายเริ่มลูบไล้ร่างกายของทั้งสองคน ภีมกับบอสพยายามกลั้นความรู้สึกอึดอัด
รัฐมนตรีสมชาย: "รู้มั้ยจ๊ะ ป้าชอบเล่นแรงๆ นะ แต่ไม่ต้องกลัว ป้าจะเป็นฝ่ายรุกเอง"
ภีมกับบอสตาโต ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้
รัฐมนตรีสมชาย (ยิ้มกว้าง): "ใครอยากเป็นคนแรกจ๊ะ?"
ทั้งสองหนุ่มนิ่งเงียบ ไม่กล้าตอบ
รัฐมนตรีสมชาย: "งั้นป้าเลือกเองนะจ๊ะ... หนูภีม มากับป้าก่อน"
ภีมก้าวเข้าไปหารัฐมนตรีสมชายอย่างช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวและความอับอาย
รัฐมนตรีสมชาย (กระซิบ): "ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ป้าจะเบาๆ"
ภีมหลับตา พยายามทำใจให้ว่างเปล่า ในขณะที่บอสนั่งมองด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง ทั้งสองรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางเลือก และไม่มีใครที่จะช่วยพวกเขาได้ในสถานการณ์
9
รัฐมนตรีสมชายเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างกายที่ไม่สมส่วน ผิวหนังเหี่ยวย่น แต่งแต้มด้วยรอยสักดอกกุหลาบสีชมพูขนาดใหญ่บนหน้าอก
รัฐมนตรีสมชาย (ยิ้มกว้าง): "ชอบมั้ยจ๊ะ? ป้าสักมาตั้งแต่อายุ 50"
ภีม (พยายามยิ้ม): "สวยครับ... ป้าสมชาย"
รัฐมนตรีสมชาย: "ถอดเสื้อผ้าสิจ๊ะ ป้าอยากเห็นหุ่นสวยๆ ของหนู"
ภีมค่อยๆ ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เป็นมัดๆ รัฐมนตรีสมชายส่งเสียงฮือฮาด้วยความตื่นเต้น
รัฐมนตรีสมชาย (ลูบไล้หน้าอกของภีม): "โอ้โห! แข็งแรงจังเลยนะจ๊ะ ป้าชอบ"
ภีมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับมือที่เหี่ยวย่นของรัฐมนตรีสมชาย
รัฐมนตรีสมชาย: "อย่าเกร็งสิจ๊ะ ผ่อนคลายหน่อย"
บอสนั่งมองอยู่มุมห้อง พยายามไม่สบตากับภีม ความรู้สึกผิดและอับอายเริ่มท่วมท้นในใจ
รัฐมนตรีสมชาย (หันไปทางบอส): "หนูบอส มาช่วยป้าถอดกางเกงภีมหน่อยสิจ๊ะ"
บอสลังเลเล็กน้อย แต่ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาภีม
บอส (กระซิบ): "ขอโทษนะเพื่อน..."
ภีม (กระซิบตอบเสียงสั่น): "ไม่เป็นไร เราไม่มีทางเลือก"
บอสค่อยๆ ปลดกระดุมกางเกงของภีม และดึงซิปลง รัฐมนตรีสมชายมองด้วยสายตาเต็มไปด้วยความปรารถนา
รัฐมนตรีสมชาย: "เร็วๆ หน่อยสิจ๊ะ ป้าใจจะขาดแล้ว"
บอสดึงกางเกงของภีมลง เผยให้เห็นขาที่แข็งแรงและกางเกงชั้นในสีดำ
รัฐมนตรีสมชาย (หัวเราะคิกคัก): "โอ้โห! ใหญ่จังเลยนะจ๊ะ"
ภีมหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย พยายามปิดบังร่างกายของตัวเอง
รัฐมนตรีสมชาย: "ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ ป้าชอบแบบนี้แหละ"
รัฐมนตรีสมชายลุกขึ้นยืน เริ่มถอดกางเกงของตัวเองออก เผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สีชมพูสด
รัฐมนตรีสมชาย: "ชอบมั้ยจ๊ะ? ป้าซื้อมาใหม่เลย"
ภีมกับบอสพยักหน้าเบาๆ ไม่กล้าพูดอะไร
รัฐมนตรีสมชาย: "ทีนี้... มาเริ่มกันเถอะจ้ะ"
รัฐมนตรีสมชายเดินเข้าไปหาภีม ดึงเขาเข้ามากอด ภีมรู้สึกถึงผิวหนังที่เหี่ยวย่นและกลิ่นน้ำหอมฉุนๆ
รัฐมนตรีสมชาย (กระซิบ): "ป้าจะทำให้หนูมีความสุขนะจ๊ะ"
ภีมหลับตาแน่น พยายามนึกถึงสิ่งอื่น ในขณะที่บอสนั่งมองด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง ทั้งสองรู้ดีว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่ยาวนานและทรมานที่สุดในชีวิตของพวกเขา
10
ภีมถอนหายใจลึก ยอมรับชะตากรรม เขาหลับตาลงแล้วพยักหน้าเบาๆ
ภีม (เสียงสั่น): "ผม...ผมพร้อมแล้วครับ ป้าสมชาย"
รัฐมนตรีสมชาย (ยิ้มกว้าง): "เด็กดีจ้ะ! ป้ารู้ว่าหนูต้องชอบแน่ๆ"
รัฐมนตรีสมชายเริ่มลูบไล้ร่างกายของภีมอย่างหื่นกระหาย มือเหี่ยวย่นสัมผัสทุกส่วนของร่างกายที่แข็งแรง
รัฐมนตรีสมชาย: "โอ้ย! ควยใหญ่จังเลยนะจ๊ะ ป้าชอบจัง"
ภีมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำหยาบ แต่ก็พยายามทำใจ
รัฐมนตรีสมชาย (เสียงแหลมคิกคัก): "หันหลังให้ป้าสิจ๊ะ ป้าอยากเห็นตูดสวยๆ ของหนู"
ภีมค่อยๆ หันหลังให้ ความอับอายท่วมท้นจิตใจ
รัฐมนตรีสมชาย: "โอ้โห! ตูดสวยจังเลย กลมๆ แน่นๆ"
รัฐมนตรีสมชายตบก้นของภีมเบาๆ พลางส่งเสียงคิกคักอย่างสนุกสนาน
รัฐมนตรีสมชาย: "ป้าจะเอาควยใส่ตูดหนูนะจ๊ะ"
ภีมกัดฟันแน่น พยายามไม่ร้องออกมา
รัฐมนตรีสมชาย (เสียงแหลมสูง): "โอ๊ย! มันเข้าไปแล้วจ้า! รู้สึกดีมั้ยจ๊ะ?"
ภีมพยักหน้าเบาๆ ไม่กล้าพูดอะไร
รัฐมนตรีสมชายเริ่มขยับสะโพก ส่งเสียงครางด้วยความสุขสม
รัฐมนตรีสมชาย: "อ๊ะ! อ๊ะ! ป้าชอบจังเลย! ตูดหนูฟิตมากเลยนะจ๊ะ!"
บอสนั่งมองอยู่มุมห้อง หันหน้าหนีด้วยความอับอาย
รัฐมนตรีสมชาย (หันไปทางบอส): "หนูบอส มาช่วยป้าหน่อยสิจ๊ะ มาดูดนมป้า"
บอสลังเลเล็กน้อย แต่ก็ลุกเดินเข้าไปหารัฐมนตรีสมชายอย่างช้าๆ
รัฐมนตรีสมชาย: "เร็วๆ สิจ๊ะ! ป้าเสียวจะแย่แล้ว!"
บอสค่อยๆ ก้มลงดูดหน้าอกของรัฐมนตรีสมชาย พยายามไม่สบตากับภีม
รัฐมนตรีสมชาย (เสียงแหลมสูง): "อ๊ะ! อ๊ะ! ดีจังเลยจ้า! ป้าชอบ!"
รัฐมนตรีสมชายส่ายสะโพกแรงขึ้น มือจิกเข้าที่สะโพกของภีม
รัฐมนตรีสมชาย: "ควยป้าใหญ่มั้ยจ๊ะ? ชอบมั้ย?"
ภีมพยักหน้าเบาๆ น้ำตาเริ่มไหลออกมา
รัฐมนตรีสมชาย: "ป้าจะแตกแล้วนะจ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ!"
รัฐมนตรีสมชายกรีดร้องด้วยความสุขสม ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
รัฐมนตรีสมชาย (หอบแฮ่ก): "ดีจังเลยจ้า... ป้าชอบมาก"
ภีมและบอสยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับตัว
รัฐมนตรีสมชาย: "เด็กดีทั้งคู่เลยนะจ๊ะ ป้าจะให้รางวัลพิเศษ"
ทั้งสองหนุ่มมองหน้ากันด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
11รัฐมนตรีสมชายเดินออกจากห้องไป ทิ้งภีมและบอสไว้ในสภาพเปลือยเปล่า ทั้งสองยืนงงงัน ไม่รู้จะทำอย่างไร
ภีม (เสียงสั่น): "เราต้องหาทางออกจากที่นี่นะ"
บอส: "แต่เสื้อผ้าเราอยู่ไหนวะ?"
ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก ป้าสมศรีและป้าบุญมีเดินเข้ามา ทั้งสองชะงักเมื่อเห็นร่างเปลือยของหนุ่มๆ
ป้าสมศรี (ตาเบิกกว้าง): "โอ้โห! นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
ป้าบุญมี (ยิ้มกริ่ม): "สวยงามจริงๆ นะคะ"
ภีมและบอสรีบเอามือปิดส่วนสำคัญ แต่ก็ไม่มีอะไรให้ปกปิดมากนัก
ป้าสมศรี: "ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ ป้าเห็นมาเยอะแล้ว"
ป้าบุญมี: "แต่ไม่เคยเห็นหล่อๆ แบบนี้นะคะ"
ภีม (พยายามรักษาความสุภาพ): "ป้าครับ พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ"
ป้าสมศรี: "อ้าว จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ? ป้ายังไม่ได้ชื่นชมเลย"
ป้าบุญมีเดินเข้าไปใกล้บอส มือเหี่ยวย่นลูบแผ่นอกที่แข็งแรง
ป้าบุญมี: "โอ้โห กล้ามแน่นจังเลยนะคะ"
บอส (ถอยหลังเล็กน้อย): "ขอบคุณครับ แต่ผมว่า..."
ป้าสมศรี (ขัดจังหวะ): "รู้มั้ยว่าป้ามีคลิปที่รัฐมนตรีสมชายถ่ายไว้น่ะ"
ภีมและบอสหน้าซีดทันที
ภีม: "ป้าครับ อย่าเผยแพร่มันเลยนะครับ"
ป้าบุญมี: "แล้วพวกหนูจะให้อะไรป้าล่ะ?"
บอส (ลังเล): "พวกเรา...พวกเราจะทำอะไรก็ได้ครับ ขอแค่อย่าปล่อยคลิป"
ป้าสมศรี (ยิ้มกว้าง): "อะไรก็ได้เลยเหรอจ๊ะ?"
ภีม (พยักหน้า): "ครับ อะไรก็ได้"
ป้าบุญมี: "งั้นก็...มาให้ป้าดูใกล้ๆ หน่อยสิคะ"
ทั้งสองหนุ่มมองหน้ากัน แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาป้าทั้งสอง
ป้าสมศรี: "หมุนตัวให้ป้าดูหน่อยสิจ๊ะ"
ภีมและบอสค่อยๆ หมุนตัว ความอับอายท่วมท้นจิตใจ
ป้าบุญมี: "โอ้โห! สวยงามทุกมุมเลยนะคะ"
ป้าสมศรี: "เอาล่ะ ทีนี้มาจูบป้าหน่อยสิจ๊ะ"
ทั้งสองหนุ่มทำตาโต แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
ภีม (เสียงสั่น): "ครับ...ป้า"
บอส: "ขอแค่...อย่าถ่ายวิดีโอนะครับ"
ป้าบุญมี: "ไม่ต้องห่วงจ้ะ ป้าจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ในใจ"
ภีมและบอสค่อยๆ ก้มลงจูบแก้มของป้าทั้งสอง
ป้าสมศรี (หัวเราะคิกคัก): "โอ้ย! ขนลุกเลย"
ป้าบุญมี: "เอาล่ะ พอแล้วจ้ะ ป้าจะลบคลิปให้"
ป้าสมศรีหยิบโทรศัพท์ออกมา กดลบคลิปต่อหน้าทั้งสองหนุ่ม
ป้าสมศรี: "เรียบร้อยแล้วจ้ะ ไม่ต้องกังวลนะ"
ภีมและบอสถอนหายใจโล่งอก
ป้าบุญมี: "แต่ถ้าอยากมาเยี่ยมป้าอีก ก็ยินดีต้อนรับนะคะ"
ทั้งสองหนุ่มพยักหน้า แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก
ป้าสมศรี: "ไป อาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจ้ะ เสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ"
ภีมและบอสรีบเดินไปที่ห้องน้ำ ทิ้งป้าทั้งสองไว้กับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ
12
หนึ่งสัปดาห์หลังเหตุการณ์อันน่าอับอาย ภีมและบอสนั่งจิบเบียร์ที่ระเบียงคอนโดหรูของภีม วิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนทอดยาวเบื้องหน้า แต่ความงามนั้นไม่อาจลบเลือนความทรงจำอันขมขื่น
ภีม (ยกแก้วขึ้นจิบ): "เฮ้อ... นึกว่าดื่มแล้วจะลืม แต่ยิ่งดื่มยิ่งคิดวะ"
บอส (สีหน้าเคร่งเครียด): "เลิกคิดได้แล้วโว้ย มันผ่านไปแล้ว"
ภีม: "แต่มึงจำได้ป่ะ ตอนที่ไอ้รัฐมนตรีกะเทยนั่นมัน... มันเอาเรา"
บอส (ทำเสียงขึงขัง): "กูไม่อยากจำ และมึงก็ไม่ควรจำ"
ภีม (เสียงสั่น): "แต่กู... กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอีตัวให้มันเอา"
บอส (ตวาดเสียงดัง): "หุบปากเดี๋ยวนี้! มึงเป็นผู้ชาย ไม่ใช่อีอะไรทั้งนั้น!"
ภีม (เสียงเบาลง): "แล้วตอนที่เราต้องจูบยายแก่พวกนั้นล่ะ? มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"
บอส (ทำท่าเหยียดๆ): "แค่ริมฝีปากเหี่ยวๆ นั่นน่ะเหรอ? ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"
ภีม: "แต่ตอนนั้นเราเปลือย แล้วพวกเขาก็..."
บอส (ขัดจังหวะ): "พอได้แล้ว! กูยังเป็นกูคนเดิม หล่อ รวย เท่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง"
ภีม (ส่ายหน้า): "มึงโกหกตัวเองชัดๆ"
บอส (ลุกพรวด): "กูไม่ได้โกหก! มึงนั่นแหละที่อ่อนแอ!"
ภีม (เสียงสั่น): "อย่างน้อยกูก็ยอมรับความจริง..."
บอส (ตะโกน): "ความจริงอะไร? ว่าพวกเราโดนกะเทยเอา? ว่าเราต้องจูบยายแก่? ว่าเราโดนป้าๆ จับนู่นจับนี่?"
ภีม (น้ำตาคลอ): "ใช่... และมันทำให้กูรู้สึกสกปรก"
บอส (เดินไปมา): "มึงนี่มันไร้ค่าชิบหาย! ผู้ชายแท้ๆ แท้ๆ ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้วะ?"
ภีม (เสียงเครือ): "เพราะกูเป็นคน ไม่ใช่หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึกเหมือนมึงไง"
บอส (ชี้หน้า): "ระวังนะภีม อย่าให้กูต้องซัดมึง"
ภีม (ลุกขึ้นยืน): "ทำไม? กลัวว่าถ้าแตะตัวผู้ชายแล้วจะชอบเหรอ?"
บอส (ตบโต๊ะดังปัง): "มึงนี่มัน...!"
ทั้งคู่จ้องตากันด้วยความโกรธ แต่แล้วภีมก็ทรุดตัวลงนั่ง
ภีม (เสียงแผ่ว): "กูแค่... แค่อยากให้มันหายไปจากหัว"
บอส (นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วทรุดตัวลงนั่งเช่นกัน): "กู... กูก็เหมือนกัน"
บรรยากาศเงียบงันไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงรถไกลๆ ลอยมาตามสายลม
ภีม: "เราจะทำยังไงต่อไปดีวะ?"
บอส (ถอนหายใจ): "กูไม่รู้... แต่เราต้องผ่านมันไปให้ได้"
ภีม: "มึงคิดว่า... เราควรไปหาจิตแพทย์มั้ย?"
บอส (ทำท่าลังเล): "ไม่รู้ว่าดีรึเปล่า... แต่ถ้ามึงอยากไป กูจะไปเป็นเพื่อน"
ภีม (ยิ้มบางๆ): "ขอบใจนะ... ที่ยังเป็นเพื่อนกู"
บอส (ตบบ่าภีมเบาๆ): "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็ยังเป็นพี่น้องกันวะ"
ทั้งคู่นั่งเงียบ มองดูแสงไฟกรุงเทพฯ ที่ระยิบระยับ ความรู้สึกสับสนและความเจ็บปวดยังคงอยู่ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีกันและกัน
13
ดึกสงัด ในห้องนอนหรูของภีม แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ภีมสะดุ้งตื่นด้วยความรู้สึกมึนเมาและกระหายน้ำ เขาลุกขึ้นอย่างงุ่มง่าม เดินโซเซไปยังห้องน้ำ
ภีม (พึมพำกับตัวเอง): "เวรกรรม... ดื่มมากไปแล้ว"
เขาเปิดประตูห้องน้ำ แสงไฟสว่างจ้าทำให้ต้องหรี่ตา ภีมมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูอิดโรย
ภีม (กระซิบ): "มึงเป็นอะไรไปวะภีม..."
เขาเดินไปที่โถส้วม แต่แทนที่จะปลดทุกข์ตามปกติ ภีมกลับหันหลังให้กระจก ค่อยๆ ถอดกางเกงนอนออก
ภีม (หายใจหอบ): "กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ..."
มือของเขาสั่นเทาขณะเอื้อมไปหยิบแปรงสีฟัน เขาจ้องมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงแน่น
ภีม (กระซิบเสียงสั่น): "ไอ้รัฐมนตรี... มึงทำอะไรกูวะ"
ด้วยความลังเล ภีมค่อยๆ แยกขาออก มือข้างหนึ่งแหวกก้นตัวเอง อีกข้างถือแปรงสีฟัน
ภีม (กัดฟันกรอด): "แค่ครั้งเดียว... แค่อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไง"
เขาค่อยๆ สอดด้ามแปรงสีฟันเข้าไปในรูทวาร ความเจ็บปวดและความสุขปะปนกัน ภีมพยายามกลั้นเสียงครางไว้
ภีม (กระซิบ): "อ๊ะ... อื้อ..."
ภาพของรัฐมนตรีกะเทยผุดขึ้นในหัว เสียงหวานของเขาดังก้องในความคิด
เสียงในหัวภีม: "ผัวขา... ผัวขา..."
ภีม (ครางเบาๆ): "อ๊ะ... ที่รัก..."
เขาขยับแปรงสีฟันเข้าออกช้าๆ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความสุขที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ภีม (หอบหายใจ): "อ๊ะ... อ๊ะ... ไม่ไหวแล้ว..."
แล้วจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
บอส (เสียงงัวเงีย): "ภีม มึงอยู่ในนั้นใช่ป่ะ? กูปวดฉี่ว่ะ"
ภีมตกใจสุดขีด รีบดึงแปรงสีฟันออกและสวมกางเกงอย่างลนลาน
ภีม (เสียงสั่น): "เอ่อ... เดี๋ยว! เดี๋ยวกูออกไป"
เขารีบล้างแปรงสีฟันและล้างมือ ก่อนจะเปิดประตูออกไป
บอส (มองหน้าภีมอย่างสงสัย): "มึงเป็นอะไรวะ? หน้าแดงไปหมด"
ภีม (พยายามทำเสียงปกติ): "ไม่... ไม่มีอะไร แค่เมาหน่อย"
บอสเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ภีมยืนนิ่งอยู่หน้าประตู หัวใจเต้นรัว
ภีม (กระซิบกับตัวเอง): "กูเป็นบ้าอะไรของกูวะเนี่ย..."
เขาเดินกลับไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอน ความรู้สึกผิดและความสุขปะปนกัน ภีมได้แต่ภาวนาว่าคืนนี้จะผ่านไปเร็วๆ และหวังว่าพรุ่งนี้เขาจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น
14
บอสเดินกลับมาจากห้องน้ำ สีหน้ายังคงงัวเงียด้วยความง่วง แต่เมื่อเห็นภีมนั่งตัวตรงบนเตียง สายตาจ้องมองมาที่เขาอย่างจริงจัง บอสก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
บอส (เสียงสงสัย): "มีอะไรหรือเปล่าวะภีม? ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้น"
ภีม (กลืนน้ำลายอึกใหญ่): "บอส... กู... กูมีเรื่องจะบอกมึง"
บอสเดินมานั่งลงข้างๆ ภีมบนเตียง สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้น
บอส: "มีอะไรก็ว่ามาเลยเพื่อน กูฟังอยู่"
ภีม (หายใจลึก): "กู... กูคิดว่ากูอาจจะ... ชอบผู้ชาย"
บอสนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
บอส: "แค่นั้นเหรอวะ? กูนึกว่าอะไรซะอีก"
ภีม (ตกใจ): "เฮ้ย มึงไม่ตกใจเหรอวะ?"
บอส (ยิ้มบางๆ): "จริงๆ แล้ว... กูก็เหมือนกัน"
ภีมอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ภีม: "มึง... มึงก็เหมือนกัน?"
บอส (พยักหน้า): "ใช่... และกูคิดว่ากูรู้ว่ามึงเพิ่งทำอะไรในห้องน้ำด้วย"
ภีมหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุด
ภีม (เสียงสั่น): "มึง... มึงรู้ได้ยังไง?"
บอส (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "เพราะกูก็เคยทำแบบนั้นเหมือนกัน... และกูก็คิดถึงไอ้รัฐมนตรีกะเทยคนนั้นเหมือนกัน"
ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ความตึงเครียดในอากาศเริ่มคลายลง
ภีม: "เฮ้ย กูนึกว่ากูบ้าไปคนเดียว"
บอส: "ไม่หรอก พวกเราบ้าด้วยกันทั้งคู่"
ทั้งสองนั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่บอสจะเอ่ยขึ้น
บอส: "มึงว่าไง... ถ้าเราลองเป็น... ทาสให้พวกกะเทยแก่ๆ พวกนั้นดู?"
ภีม (ตาเป็นประกาย): "มึงหมายถึง..."
บอส (พยักหน้า): "ใช่... เป็นของเล่นให้พวกเขา ให้พวกเขาเย็ดเรา"
ภีม (หายใจหอบเล็กน้อย): "กู... กูว่ามันน่าตื่นเต้นดีนะ"
บอสขยับเข้ามาใกล้ภีมมากขึ้น มือของเขาค่อยๆ วางลงบนต้นขาของภีม
บอส (กระซิบ): "งั้น... เราลองซ้อมกันก่อนดีไหม?"
ภีม (กลืนน้ำลาย): "ลอง... ลองก็ได้"
ทั้งสองค่อยๆ โน้มตัวเข้าหากัน ริมฝีปากแตะกันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกลายเป็นจูบดูดดื่ม มือของทั้งคู่เริ่มสำรวจร่างกายของกันและกัน
ภีม (หอบหายใจ): "บอส... กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย"
บอส: "กูก็เหมือนกัน... มาเถอะ ให้กูสอนมึงว่าต้องทำยังไง"
ทั้งสองค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำของทั้งคู่ บอสค่อยๆ จูบไล่ลงมาตามลำคอของภีม ทำให้ภีมสั่นสะท้านด้วยความสุข
ภีม (ครางเบาๆ): "อ๊ะ... บอส..."
บอส: "ชอบไหม? นี่แหละที่พวกกะเทยแก่ๆ จะทำกับเรา"
ทั้งคู่ดำดิ่งสู่ห้วงแห่งความสุขด้วยกัน ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเองและกัน คืนนั้นเต็มไปด้วยเสียงครางและความรักใคร่ที่พวกเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน
เมื่อรุ่งสาง ทั้งสองนอนกอดกันอยู่บนเตียง เหงื่อท่วมกาย แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ภีม: "บอส... พวกเราจะทำยังไงต่อไป?"
15: การเตรียมตัวเป็นทาส
บอสลุกขึ้นนั่ง มองภีมด้วยสายตามุ่งมั่น แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความกระหาย
บอส: "เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะภีม ถ้าจะเป็นทาสให้สมบูรณ์แบบ"
ภีม (พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น): "ใช่ กูพร้อมทำทุกอย่างเลย"
บอส: "อย่างแรก เราต้องดูแลร่างกายให้ดี ออกกำลังกายหนักๆ ให้กล้ามเนื้อแน่น ผิวเนียนใส"
ภีม: "เข้าใจ แล้วอะไรอีก?"
บอส: "ต้องฝึกการนวดด้วย พวกกะเทยแก่ๆ ชอบให้นวดตัว เราต้องทำให้เขาสบายที่สุด"
ภีมลุกขึ้นนั่งบ้าง เริ่มจดจ่อกับคำพูดของบอส
บอส: "แล้วก็ต้องฝึกการใช้ปาก... มึงรู้ใช่ไหมว่ากูหมายถึงอะไร?"
ภีม (หน้าแดง): "รู้... แต่กูไม่เคยทำมาก่อน"
บอส (ยิ้มเจ้าเล่ห์): "งั้นเรามาฝึกกันเลยดีกว่า"
บอสค่อยๆ ดึงผ้าห่มออก เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของเขา ภีมกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ภีม: "กู... กูต้องทำยังไง?"
บอส: "ค่อยๆ ทำ ใช้ลิ้นเลีย แล้วก็ดูด... แต่ระวังฟันด้วยนะ"
ภีมค่อยๆ ก้มลงไป เริ่มใช้ลิ้นสัมผัสกับอวัยวะเพศของบอส บอสครางเบาๆ ด้วยความพอใจ
บอส: "ดี... แบบนี้แหละ ทำต่อไป"
ภีมเริ่มเรียนรู้จังหวะ การใช้ลิ้น และการดูด บอสคอยแนะนำและให้กำลังใจตลอด
บอส: "เก่งมาก... แบบนี้พวกกะเทยแก่ๆ ต้องชอบแน่ๆ"
หลังจากฝึกฝนไปสักพัก บอสก็ผลักภีมให้นอนลง
บอส: "ทีนี้ก็ถึงคิวมึงบ้าง ให้กูสอนวิธีเตรียมตัวรับการถูกเย็ด"
ภีม (ตื่นเต้น): "โอเค... แต่เบาๆ หน่อยนะ"
บอสค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในทวารของภีม ทำให้ภีมสะดุ้งเล็กน้อย
บอส: "ผ่อนคลาย... หายใจลึกๆ"
ภีมทำตาม ค่อยๆ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อ
บอส: "ดี... แบบนี้แหละ ต่อไปเราต้องฝึกแบบนี้บ่อยๆ ให้ชิน"
ทั้งสองฝึกฝนกันอย่างขะมักเขม้นตลอดทั้งวัน สลับกันเป็นทั้งผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ
เมื่อถึงตอนเย็น ทั้งคู่นั่งพักหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อยล้าแต่พึงพอใจ
ภีม: "กูว่าเราพร้อมแล้วนะ"
บอส: "ใช่ แต่ยังมีอีกอย่างที่เราต้องทำ"
ภีม (สงสัย): "อะไรอีกล่ะ?"
บอส: "เราต้องหาชุดที่เซ็กซี่ๆ ใส่ด้วย ต้องทำให้พวกกะเทยแก่ๆ ตาลุกวาวเลยทีเดียว"
ภีม (หัวเราะ): "เออ จริงด้วย งั้นพรุ่งนี้ไปช็อปปิ้งกัน?"
บอส: "ตกลง พรุ่งนี้เราจะไปหาชุดเซ็กซี่ๆ ใส่ แล้วก็ซื้ออุปกรณ์เสริมด้วย"
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะทาสรักของเหล่ากะเทยแก่
คืนนั้น ภีมและบอสเดินเข้าไปในซอยแคบและมืด สวมชุดบอลราคาแพงที่เพิ่งซื้อมา
ที่มุมหนึ่งของซอย พวกเขาพบกับเจ๊แจ๋ว กะเทยแก่วัย 60 ปี ร่างผอมแห้ง ผิวคล้ำเหี่ยวย่น ใบหน้าแต่งหน้าจัด ผมยาวย้อมสีแดงสด สวมชุดกระโปรงสั้นสีฉูดฉาด นั่งขอทานอยู่บนกล่องกระดาษเก่าๆ
ภีม (เสียงนุ่มทุ้ม): "สวัสดีครับเจ๊ คืนนี้เจ๊สวยจังเลยนะครับ"
เจ๊แจ๋ว (งง): "หา? พวกเอ็งต้องการอะไร?"
บอส (ยิ้มเจ้าเสน่ห์): "พวกผมมาเสนอตัวให้เจ๊เย็ดครับ"
เจ๊แจ๋ว (หัวเราะแหบๆ): "บ้าหรือเปล่า? เจ๊แก่แล้ว จะเย็ดได้ยังไง?"
ภีม (ค่อยๆ เข้าไปใกล้): "เจ๊ครับ เจ๊ยังสวยและเซ็กซี่มากเลยนะ"
บอสเข้าไปอีกด้าน ทั้งสองค่อยๆ ลูบหว่างขาของเจ๊แจ๋วอย่างนุ่มนวล
บอส (กระซิบข้างหู): "พวกผมอยากให้เจ๊สั่งสอนพวกผม... ทำให้พวกผาเป็นผู้ชายที่แท้จริง"
เจ๊แจ๋ว (เริ่มหายใจแรง): "โอ้... พวกเอ็งจริงจังสินะ?"
ภีมและบอสพร้อมใจกันเปิดเสื้อบอล เผยให้เห็นกางเกงในจ็อกสแตรปสีชมพูสด
ภีม: "เจ๊ครับ พวกผมเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว"
เจ๊แจ๋ว (ตาเป็นประกาย): "ว้ายยยยย น่ากินจริงๆ ด้วย"
บอส: "เจ๊ครับ ขอให้เจ๊สั่งสอนพวกผมด้วยนะครับ"
เจ๊แจ๋ว (ลุกขึ้นยืน): "ได้เลยจ้ะ หนูๆ ทั้งสอง เจ๊จะสอนให้รู้ซึ้งถึงความเป็นชายแท้ๆ เลย"
เจ๊แจ๋วนำทั้งสองไปยังมุมมืดของซอย เสียงหัวเราะคิกคักของเจ๊แจ๋วดังแว่วมา
เจ๊แจ๋ว: "ไหนลองโชว์ตูดสวยๆ ให้เจ๊ดูหน่อยซิจ๊ะ"
ภีมและบอสหันหลังให้ ค่อยๆ ถอดกางเกงบอลออก เผยให้เห็นจ็อกสแตรปสีชมพูสด
เจ๊แจ๋ว (เสียงแหบพร่า): "โอ้โห! น่ากินชะมัด"
เสียงฉับๆ ดังขึ้น ตามด้วยเสียงครางเบาๆ ของทั้งสองหนุ่ม
เจ๊แจ๋ว: "เด็กดี... ทนหน่อยนะจ๊ะ เจ๊จะสอนให้รู้ซึ้งถึงความเป็นชายแท้ๆ"
เสียงครางและเสียงหอบดังขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟริบหรี่สาดส่องเงาของทั้งสามที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเร่าร้อน
ภีม: "อ๊ะ... เจ๊ครับ... เบาๆ หน่อย เสียวตุด อ๊าาาาาา"
บอส: "โอ้ย... ทำไมควยเจ๊ใหญ่จัง"
เจ๊แจ๋ว: "ชอบไหมล่ะจ๊ะ? นี่แหละของจริง!"
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเป็นจังหวะ ผสมกับเสียงครางและคำพูดหยาบคายของเจ๊แจ๋ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความตื่นเต้น
เจ๊แจ๋วสั่งให้ทั้งสองเปลี่ยนท่าหมา ภีมและบอสค่อยๆ ขยับตัวตามคำสั่ง สีหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
เจ๊แจ๋ว: "เออ ดี... แบบนี้แหละ ให้มันเห็นๆ หน่อย"
ทั้งสองหนุ่มครางเบาๆ ด้วยความรู้สึกผสมปนเประหว่างความเจ็บปวดและความสุข
ภีม: "อ๊ะ... อ๊ะ... เจ๊ขา..."
บอส: "โอ๊ย... มันแปลกจัง..."
เจ๊แจ๋วเร่งจังหวะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นถี่ขึ้น
เจ๊แจ๋ว: "ใกล้แล้วใช่มั้ยล่ะ? ร้องดังๆ สิ ให้มันสมกับที่อยากเป็นทาส!"
ภีมและบอสเริ่มครางเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงคล้ายสุนัขตัวเมียดังก้องในซอยเปลี่ยว
ภีม: "โฮ่ง! โฮ่ง! เจ๊ขา... หนูทนไม่ไหวแล้ว!"
บอส: "อู๊ด! อู๊ด! เจ๊ครับ... มันเสียวเหลือเกิน!"
ในที่สุด สามคนผัวเมียก็ถึงจุดสุดยอดพร้อมกัน เสียงครางดังสนั่นก่อนจะค่อยๆ เบาลง ซอยแคบมืดสลัวกลับสู่ความเงียบงัน มีเพียงเสียงหอบหายใจและกลิ่นอายของความสำเร็จสมที่ลอยอวลในอากาศ
แสงไฟริบหรี่จากเสาไฟฟ้าที่กะพริบวูบวาบสาดส่องให้เห็นภาพอันน่าสังเวช ภีมและบอส สองหนุ่มหล่อที่เคยภูมิใจในรูปลักษณ์ของตน บัดนี้นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นสกปรก เนื้อตัวเปรอะเปื้อนด้วยคราบสกปรกและของเหลวที่ไม่อาจบรรยาย ชุดบอลราคาแพงกลายเป็นเศษผ้าขาดวิ่นกองอยู่ข้างๆ
เจ๊แจ๋วนั่งพิงผนังตึกเก่าๆ หอบหายใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นฉาบด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ แม้จะดูน่าสมเพชในสายตาคนทั่วไป แต่คืนนี้เธอรู้สึกราวกับเป็นราชินีผู้ครอบครองทุกสิ่ง
ภีมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง มองดูสภาพตัวเองและเพื่อน ความรู้สึกผิดและอับอายเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
บอสยังคงนอนนิ่ง ตาเหม่อลอยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไร้ดาว ในหัวเต็มไปด้วยคำถามว่าชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรหลังจากคืนนี้
ทั้งสามต่างรู้ดีว่า เหตุการณ์ในคืนนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในชีวิตของพวกเขา แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะนำพาพวกเขาไปสู่ที่ใด ในซอยแคบมืดนี้ ความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรี และตัวตนเดิมๆ ของพวกเขาได้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง พร้อมกับการเริ่มต้นของบทใหม่ในชีวิตที่ไม่มีใครคาดคิด
17
ภีมและบอสค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย พวกเขาเก็บเศษชุดบอลที่ขาดวิ่นจากพื้น พยายามสวมใส่อย่างทุลักทุเล แต่เสื้อและกางเกงบอลนั้นเสียหายมากเกินกว่าจะใส่ได้อย่างมิดชิด
ภีม (เสียงสั่น): "บอส... ชุดพังหมดแล้ว จะทำยังไงดี?"
บอส (มองไปรอบๆ): "เออ... เอาผ้าใบนั่นมาคลุมตัวก่อนมั้ย?"
ทั้งสองคว้าผ้าใบเก่าๆ ที่กองอยู่มุมซอยมาคลุมร่าง โดยมีเศษชุดบอลที่ขาดวิ่นอยู่ด้านใน และจ็อกสแตรปสีชมพูสดที่ยังคงสวมใส่อยู่
ภีม (เสียงสั่น): "เจ๊ครับ... นี่เงินห้าพัน... ขอบคุณมากครับ"
เขายื่นธนบัตรให้เจ๊แจ๋วด้วยมือที่ยังคงสั่นเทา
บอส: "พวกเรา... พวกเราขอตัวก่อนนะครับ"
เจ๊แจ๋ว (ยิ้มกว้าง): "ไปเถอะจ้ะ ไอ้หนูทั้งสอง เจ๊เสียวควยมากจ้ะ ฮิฮิ"
ภีมและบอสเดินโซเซออกจากซอยมืด ร่างกายที่เปลือยเปล่าเกือบทั้งหมดถูกปกปิดเพียงบางส่วนด้วยผ้าใบเก่าๆ เผยให้เห็นผิวเนื้อที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและคราบสกปรก พวกเขาเดินอย่างยากลำบาก พยายามปกปิดร่างกายไปตลอดทาง
เมื่อออกมาถึงถนนใหญ่ ทั้งสองรีบเดินตรงไปยังรถสปอร์ตหรูสีแดงสดที่จอดอยู่ไม่ไกล
ภีม (กระซิบ): "เร็วเข้า! ก่อนที่ใครจะเห็น"
บอส (มองซ้ายมองขวา): "โอเค โอเค!"
ทั้งคู่รีบวิ่งโซเซไปที่รถ พยายามรักษาผ้าใบให้คลุมร่างไว้ บอสกดรีโมทเปิดประตูรถ
ภีม: "โอ้ย! ระวังหน่อย ตูดกูยังเจ็บอยู่"
บอส: "กูก็เจ็บเหมือนกันโว้ย!"
ทั้งสองพยายามเบียดตัวเข้าไปในรถอย่างทุลักทุเล ผ้าใบเก่าๆ ทิ้งคราบสกปรกไว้บนเบาะหนังสีครีม
บอสสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์คำรามดังสนั่น ก่อนที่รถจะพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ซอยมืดและเจ๊แจ๋วอยู่เบื้องหลัง
ขณะที่รถแล่นไปตามถนน ภีมและบอสต่างนิ่งเงียบ สีหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสับสนและอับอาย แต่ก็มีประกายบางอย่างในดวงตาที่บ่งบอกถึงความตื่นเต้นและพึงพอใจ
ภีม (พูดเบาๆ): "เฮ้ย... คืนนี้มันบ้าไปหมดเลยว่ะ"
บอส (พยักหน้า): "ใช่... แต่ก็... แปลกดีนะ"
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ รถสปอร์ตหรูแล่นหายไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ค่อยๆ เบาลงในคืนอันเงียบสงบ
ด้านกะเทยแก่มองตามร่างของทั้งสองที่ค่อยๆ หายลับไปในความมืด เธอยิ้มกว้างด้วยความปลื้มปริ่ม นึกถึงประสบการณ์แปลกใหม่ที่เพิ่งผ่านไป พลางลูบแบงก์พันในมือด้วยความพึงพอใจ
กะเทยแก่ (พูดกับตัวเอง): "โอ้โห! ไอ้พวกเด็กหล่อบ้า... เจ๊นี่มันถูกหวยใหญ่ชัดๆ ได้เย็ดตูดหนุ่มหล่อฟรีๆ แถมยังได้ตังค์อีกห้าพัน!"
เธอหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ลูบไล้ธนบัตรในมือ
กะเทยแก่: "อีห่าเอ๊ยยยย! เด็กสมัยนี้ใจป้ำจริงๆ กูต้องไปทำบุญให้หลวงพ่อที่ส่งของดีๆ แบบนี้มาให้"
เธอลุกขึ้นยืน เก็บเงินใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม รอคอยผู้คนที่จะผ่านมาบริจาคเงินให้ เหมือนเช่นทุกคืน แต่คราวนี้ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความภูมิใจ
กะเทยแก่ (พึมพำ): "ถ้าได้แบบนี้ทุกคืนละก็ กูคงรวยเละ ไม่ต้องมาขอทานอีกต่อไปแล้วล่ะ แถมยังอิ่มควยอีก ... ฮิฮิ"
เธอนั่งลงบนพื้นถนน แต่คราวนี้ด้วยท่าทางที่ภาคภูมิใจกว่าทุกคืนที่ผ่านมา เหมือนเธอเพิ่งได้รับรางวัลชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด พลางนึกถึงสิ่งที่จะซื้อด้วยเงินห้าพันที่เพิ่งได้มา
กะเทยแก่: "คืนนี้เจ๊จะกินข้าวอย่างดีซะหน่อย... แล้วก็ซื้อลิปสติกสีใหม่ด้วย เผื่อเด็กหล่อๆ จะมาอีก... ฮิฮิ"
18
รถสปอร์ตหรูสีแดงจอดสนิทในลานจอดรถใต้ดินของคอนโด ภีมและบอสนั่งนิ่งอยู่ในรถ มองดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่วบริเวณ
ภีม (กระซิบ): "เฮ้ย จะทำไงวะ? ขึ้นไปแบบนี้ไม่ได้แน่"
บอส (มองไปรอบๆ): "เดี๋ยว! กูมีไอเดีย"
บอสเปิดช่องเก็บของหน้ารถ หยิบหมวกแก๊ปและแว่นกันแดดออกมา
บอส: "เอาน่ะ ใส่ไว้ปิดหน้า"
ภีม: "แล้วตัวล่ะ?"
บอส: "เดี๋ยวกูโทรให้ไอ้เอกเอาเสื้อคลุมมาให้"
บอสโทรหาเอก เพื่อนที่อยู่ในคอนโดเดียวกัน ขอให้นำเสื้อคลุมมาให้ที่ลานจอดรถ
หลังจากรออยู่สิบนาที เอกก็มาถึงพร้อมเสื้อคลุมสองตัว
เอก (ตกใจ): "พวกมึงเป็นอะไร!?"
บอส: "อย่าถาม แค่ให้กูยืมเสื้อแป๊บนึง พรุ่งนี้จะเอามาคืน"
ทั้งสองรีบสวมเสื้อคลุม หมวกแก๊ป และแว่นกันแดด ปิดบังใบหน้าและร่างกายที่เปลือยเปล่าใต้ผ้าใบเก่าๆ
ภีม: "โอเค ไปกันเถอะ"
พวกเขาเดินอย่างรวดเร็วไปที่ลิฟต์ พยายามทำตัวไม่ให้เป็นที่สังเกต
ในลิฟต์ พวกเขายืนนิ่งๆ หลบสายตาคนอื่นที่เข้ามา
คนในลิฟต์: "กลิ่นอะไรแปลกๆ จัง"
ภีมและบอสได้แต่ยืนนิ่ง หัวใจเต้นรัว
เมื่อถึงชั้นของตัวเอง ทั้งสองรีบเดินเร็วๆ ไปที่ห้อง เปิดประตูแล้วพุ่งเข้าไปทันที
ภีม (ถอนหายใจ): "เฮ้อ... รอดแล้ว"
บอส: "ใช่... แต่คงต้องระวังตัวสักพักนะ"
ทั้งสองทิ้งตัวลงบนโซฟา ถอดหมวกและแว่นออก
ภีม: "คืนนี้... มันบ้าไปหมดเลยว่ะ"
บอส: "ใช่... แต่ก็... รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ นะ"
ทั้งสองมองหน้ากัน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เหนื่อยล้า
บอส (กระซิบ): "เฮ้ย ภีม มึงโอเคป่าววะ?"
ภีม (พยักหน้า): "เออ... แต่รู้สึกแปลกๆ วะ"
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องน้ำ มองสำรวจร่างกายตัวเองในกระจก
บอส (มองตัวเองในกระจก): "กูไม่เคยคิดเลยว่าจะทำแบบนี้ได้วะ"
ภีม (ถอนหายใจ): "นั่นสิ... แต่มันก็... เสียวดีเหมือนกันนะ"
บอส (หัวเราะเบาๆ): "เออ... แต่อย่าบอกใครนะเว้ย"
ภีม (ยิ้มมุมปาก): "มึงคิดว่ากูจะบอกใครรึไง? กูก็โดนเย็ดด้วเนี่ย ไอ้ห่า
ทั้งสองออกจากห้องน้ำ แล้วนั่งลงบนเตียงของตัวเอง
บอส (นอนลง): "เฮ้อ... แต่กูว่านะ มันก็เป็นประสบการณ์ที่แปลกดีเหมือนกัน"
ภีม (พยักหน้า): "จริง... แต่มึงว่าเราควรทำแบบนี้อีกไหมวะ?"
บอส (หันไปมอง): "มึงอยากทำอีกเหรอวะ?"
ภีม (ยักไหล่): "ก็... ไม่รู้สิ แต่มันรู้สึกตื่นเต้นดี"
บอส (หัวเราะ): "ไอ้สัส... แต่ถ้ามีโอกาสอีก กูว่ากูก็อาจจะลอง"
ภีม (ยิ้ม): "เออ... แต่คราวหน้าเราต้องระวังกว่านี้นะ"
บอส (พยักหน้า): "แน่นอน... เอาล่ะ นอนกันเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"
ทั้งสองปิดไฟแล้วเข้านอน แต่ในใจยังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป ความรู้สึกผสมปนเปกันระหว่างความตื่นเต้น ความอาย และความสงสัยในตัวเอง
ภีม (กระซิบ): "บอส... มึงยังไม่หลับใช่ไหม?"
บอส (ตอบเบาๆ): "อืม... ยัง"
ภีม (ลังเล): "กู... กูว่ากูชอบการเป็นทาสกะเทยแก่นะ"
บอส (เงียบไปครู่หนึ่ง): "กูก็... เหมือนกัน"
ทั้งสองนอนเงียบต่อ แต่ในใจต่างรู้ดีว่า ชีวิตของพวกเขาจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป
สุดยอด สนุกมากๆ สนุกๆๆๆ สนุกมากๆครับ ชอบมากเลย ขอบคุณมากครับ สนุกมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ {:5_130:} แมลง ตอบกลับเมื่อ 2024-6-25 06:45
สุดยอด
ขอบคุณมาก ว่าจะเขียนแนวนี้ต่อไป เขียนแนวบทหนังมันบรรยายง่ายดี 5555 แก ยาวจุใจมาก ขอบคุณสุด ขอบคุณครับ สนุกมากครับมายาวสะใจ ขอบคุณครับ ดีมากกครับสนุกมากๆ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เสียวมาก ชอบเลยครับ ชอบมากครับ รอตอนต่อๆไปเลย
ขอบคุณมากครับ ชอบมากเลยลวกเพี๊ยะ