กลิ่นไฟเก่า | EP1 | อิฐ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DevilBoi เมื่อ 2024-6-30 14:47ลูกไม่มีพ่อแม่ ลูกกะหรี่ ตัวประหลาด...
สารพัดคำด่าทอหยามเหยียดเหล่านี้ ถูกใช้เพื่อล้อเลียนเด็กคนหนึ่งมาทั้งชีวิต ยิ่งน่าเศร้าที่คำพวกนั้นเป็นเรื่องจริง และตัวเด็กน้อยเองก็รู้ตัวมาตลอด จึงทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับในโชคชะตาของตัวเอง
อีอ้อย เด็กสาวบ้านนอกตัวต้นเรื่อง เข้ากรุงมาเพื่อหมายจับฝรั่งรวยๆ หวังจะได้ลงเอยเป็นคุณนายไปอยู่เมืองนอก แต่หลังทำงานในคลับบาร์มาหลายปี ก็ยังไม่มีฝรั่งอัปโชคคนไหนมาหลงอ้อย จนต้องลองเปลี่ยนมาทำงานร้านนวด เปลี่ยนกลุ่มเป้าหมายเป็นฝรั่งสูงวัย และเมื่อมีโอกาส อ้อยก็จะบรรเลงเพลงกามอย่างสุดฝีมือ หวังเพียงให้อีกฝ่ายติดใจ แต่แล้วสิ่งที่อ้อยได้รับก็คือ...
"ไอ้มารหัวขน มึงจะเกิดขึ้นมาขัดกูตอนนี้ทำไมวะ"
"แล้วมึงจะเอายังไง" เจ๊ศรี เจ้าของร้านนวดเข้ามาร่วมวงทันทีที่ได้ยินว่าเด็กในร้านท้อง
"หนูก็คงต้องเอามันออกแหละ ใครจะเลี้ยง"
"มึงหยุดเลย อย่าสร้างบาปเลย เชื่อถูเถอะ มึงคลอดมันออกมา ถ้ามึงไม่เลี้ยงเดี๋ยวกูเลี้ยงให้เอง" อิเจ๊ที่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องนี้มาดี เห็นความบรรลัยจากกรรมของการทำแท้งมาหลายหน เชื่อว่าหากเปลี่ยนใจอ้อยให้เก็บเด็กไว้ได้ ตัวเองก็จะได้รับการไถ่โทษไปด้วย
แต่ไม่รู้ว่าเป็นบุญหรือบาป ที่ทำให้ "อิฐ" เด็กน้อยผิวขาวหยวกดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ได้คลอดออกมาในที่สุด และอีกไม่กี่วันต่อมา อ้อยก็หายหัวไปจากร้าน ทิ้งลูกชายที่ไม่ได้อยากให้เกิด ไว้กับเจ๊ศรีที่เผลอปากไวออกตัวรับไว้แต่แรก
ร้านนวดเล็กๆ ในย่านแออัดพรุกพร่านแห่งนี้ ที่เด็กน่าสงสารเติบโตขึ้นด้วยความเอ็นดูจากหมอนวดในร้าน และเจ๊ศรีที่แม้จะเลี้ยงอย่างทิ้งๆขว้างๆ เพราะตัวเองก็เพิ่งมีลูกกับผัวคนล่าสุด แต่ก็เพียงพอที่อิฐจะรอดชีวิตมาได้จนโต อิฐไม่เคยได้เรียนหนังสือ และต้องทำงานดูแลทุกอย่างในร้าน ทำให้เขาได้รู้เห็นเรื่องราวคาวโลกีย์ ความรู้สึกรังเกียจทุกอย่างที่นี่ แม้แต่กลิ่นไหม้ของน้ำมันหอมระเหยถูกๆ รวมถึงเซ็กส์ที่ทำให้เขาต้องเกิดมาทั้งที่ไม่มีใครต้องการ
ด้วยเชื้อต่างชาติของพ่อพันธุ์ ทำให้อิฐดูผิดแผกจากเด็กรุ่นเดียวกันในย่านสลัมแห่งนี้ เป็นเหตุให้ถูกล้อเลียน ถูกกลั่นแกล้งมาตลอด ใครจะคิดว่าเมื่อเด็กน้อยเริ่มโตขึ้น แววความหล่อแบบลูกครึ่งก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นตาม จากที่เคยโดนล้อเลียน กลายเป็นสายตาที่แอบจับจ้อง และเสียงซุบซิบนินทาแทน
เหมือนอย่างตอนนี้ อิฐที่กำลังเก็บของเพื่อปิดร้าน ดึกขนาดนี้หน้าร้านแทบไม่มีคนเดินผ่าน แต่ความรู้สึกความอึดอัดจากสายตาแปลกๆ ที่ชายคนหนึ่งยืนจ้องเขาอยู่สักพัก ทำให้เขาเริ่มระแวง ไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง
"ใช่อิฐหรือเปล่า" ชายนิรนามเอ่ยถามในที่สุด อิฐได้ทีหันไปมองก็พบร่างสูงใหญ่ แต่เขาไม่น่ารู้จักใครที่แต่งตัวดูทันสมัยแบบนี้ อาจจะเป็นลูกค้าในร้านแต่ก็ไม่น่ารู้ชื่อเขาได้
"กูแม็คไง" อีกฝ่ายรีบเฉลย เมื่อเห็นหน้าฉงนอย่างหนักของอิฐ
แม้ความล่ำสันและผิวสีเข้มของแม็คจะเหมือนเดิม แต่เสื้อผ้าที่ดูสะอาดมีสไตล์ ผมเผ้าที่จัดแต่งเข้าทรง ทำเอาเขาเกือบจำเด็กหนุ่มรุ่นพี่ไม่ได้ จริงอยู่ที่อิฐไม่ได้สนิทสนมกับใครทั้งนั้น แต่เพราะแม็คเคยช่วยให้เขารอดจากหลายครั้งที่โดนกลั่นแกล้ง จึงเป็นไม่กี่คนที่เขาเคยพูดคุยด้วย
"อ้าว พี่แม็ค กลับมาแล้วเหรอ เห็นว่าหนีออกจากบ้านไป" ความดีใจที่ได้เห็นหน้าคนคุ้นเคย นานแล้วที่เขาได้ยินพวกสาวๆ ในร้านเม้ามอยว่าแม็คหนีออกจากบ้าน ไปเป็นลูกน้องพวกนักเลง
"เอ่อ.. พอดีเอาเงินมาให้แม่น่ะ เราล่ะเป็นไงบ้าง"
"ก็เหมือนเดิมแหละพี่...
เดี๋ยวผมปิดร้านก่อน กลับมาก็ดีแล้ว ไว้เจอกันครับ"
อิฐได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองขณะปิดประตู อะไรกันที่ทำให้เด็กเกเรในสลัมอย่างแม็ค ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นได้ขนาดนี้ ย้อนมองที่ตัวเอง เขายังจมปลักอยู่ในสภาพเดิม และมองไม่เห็นทางอื่นใดที่จะหลุดพ้นไปจากที่นี่
ด้านแม็คที่เดินจากมา เขาต้องยอมรับว่าอิฐโตขึ้นเร็วมาก ภายใต้เสื้อผ้าเก่าอาจทำให้ดูซอมซ่อ แต่หากมองดีๆ เด็กคนนี้จัดว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว น่าเสียดายที่ต้องมาติดแหงกอยู่แบบนั้น
พลันความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว เขาหยุดเดินเพื่อตั้งสติให้ชัดเจน ทุกอย่างมันช่างประจวบเหมาะ หรือบางทีโชคชะตาอาจกำลังบอกอะไรกับเขาอยู่...
static/image/hrline/line3.png
ตอนที่ 1-2 ทำความรู้จักตัวละครหลักกันก่อนนะครับ ลองเขียนไปเรื่อยๆ ฝากติดตามและแนะนำได้นะครับ ^^
:D
ขอบคุณมากนะครับ
ขอบคุณมากนะครับ ปูเรื่องมาดีมากเลยครับ เรื่องน่าสนใจครับ น่าติดตามมากมาย ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ รอเนื้อเรื่องตอนต่อไป อิฐจะเจออะไรข้างหน้าบ้างนะ ขอบคุณ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ เขียนโอเคดีครับ เสียดายตอนสั้นไปหน่อย ยังไม่ทันไรจบละเร็วไปนิดให้กำลังใจคนรับ รอติดตาม เรื่องราวน่าสนใจดีครับ อยากให้แต่ละตอนยาวขึ้นอีกหน่อย เป็นกำลังใจ และรอติดตามครับ ขอบคุณค่ะ มันดี ขอบคุณนะครับ ตอนหน้าขอยาวกว่านี้ครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]