กาพย์นี้ชื่อว่า ปาล์ม
กาพย์ยานี 11ใครเล่าจะโง่เง่า เท่าตัวเราที่รักมึง
คอยเฝ้าคอยคิดถึง ทั้งคอยหึงอยู่บางครา
รักอยู่แม้รู้ว่า มันไร้ค่าที่โหยหา
ให้ตายไม่ได้มา คือรักที่มาจากมึง
กาพย์นี้ผมแต่งตอน ม.3 ให้เพื่อนสนิทคนหนึ่งที่ผมเผลอรักหมดทั้งใจ
ตอนนี้เพื่อนกำลังจะแต่งงานแล้วครับ ทำได้แค่ยินดี
เพราะมาก โคตรชอบเลย น่าเสียดายจังครับ งื้อออ คงได้แต่เก็บเป็นความทรงจำไปครับ แต่งได้ดีมากสุดยอดครับ
หน้า:
[1]