ณ ร้านกาแฟเล็กในชนบทแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มกำลังวุ่นวายชกน้ำปั้นและกาแฟที่ลูกค้าสั่งทั้งลูกคค้าในตำบลและลูกค้าขาจรที่มาอุดหนุน “พี” เห็นชื่อของเด็กหนุ่มเนื่องจากทางบ้านมีฐานะยากจน พีจึงไม่ได้เรียกสูงมากนึกจบมอหกก็ต้องออกหางานทำในตัวเมือง เมื่ออยู่ที่นั้นได้สองสามปี ทางบ้านก็แจ้งข่าวว่าพ่อของพีได้ล้มป่วยลงจึงทำให้พีที่เป็นลูกสุดท้องต้องออกจากงานที่ทำมาเปิดร้านกาแฟที่บ้านด้วยเงินก้อนสุดท้าย ซึ่งก็เป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นและวัยทำงานซึ่งร้านกาแฟของพี่มีเมนูที่หลากหลายให้เลือก จนถึงเวลาบ่ายแก่ลูกค้าก็เริ่มน้อยลงรึบางคนก็สั่งและกลับบ้านเลย ทำให้พีมีเวลาพักหายในหายคอบ้าง สักครู่พีก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซมาจอดที่หน้าร้านทำให้พีมองออกจากที่เก้าอี้ที่ตัวเองนั่งพักอยู่ ได้พบเจอกับ “มานพ” หนุ่มชาวกะเหรี่ยงที่มีอาชีพขายลอตเตอรีมาแวะขายลอตเตอรี่หรือมาซื้อกาแฟเป็นประจำ ซึ่งสายตาของพีก็แอบมองเป้าของมานพที่ตอนนี้กำลังคล้อมมอเตอไซอยู่มันช่างโปงนูนน่าสัมผัสจริงๆ ถ้าได้จับรึเอาเข้าปากคงจะอร่อยมันปากน่าดู