หยุดความสัมพันธ์ที่อยู่ด้วยกันมา "10 ปี" ด้วยความเข้าใจ ... แต่ยากสำหรับความรู้สึก
เมื่อคืนเพิ่งตัดสินใจคุยกับแฟนที่คบกันมาประมาณ 10 ปี เพื่อทำความเข้าใจและตัดสินใจขอยุติความสัมพันธ์กันในฐานะแฟนลงก็ต้องบอกตามตรงว่าเราทั้งสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่ครับ จุดเริ่มต้นในการรู้จักกันมันเริ่มตั้งแต่ปี 2555 ตอนที่ผมยังเป็นทหารเกณฑ์ผ่านทางเฟสบุ๊คนี้แหละครับซึ่งเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกที แรกๆเราก็คอมเมนท์แซวกัน หมาหยอกไก่กันเรื่อยๆ จนวันนึงมีโอกาสได้ไปเจอกันโดยบังเอิญแล้วก็ตกหลุมรักในความขี้เล่นและเป็นกันเองของเขา หลังจากนั้นเราก็คุยกันมากขึ้นและเริ่มจีบกันเป็นแฟน แรกๆของการคบการมันก็ตามธรรมชาติครับ มีทั้งเรื่องสุข เรื่องทุกข์ รักกันโกรธกัน มีเรื่องมีราวกันตามประสา ตั้งแต่เรื่องเล็กเท่าไม้จิ้มฟัน ยันเรื่องใหญ่เท่าเรือรบ แต่ต่างคนก็ต่างปรับตัวและอยู่กันมาได้เรื่อยๆจนถึงก่อนที่จะตัดสินใจหยุดความสัมพันธ์
ในช่วงตลอดเวลาที่คบกันมาเราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันครับ ต่างคนต่างอยู่ในที่ของตัวเอง ตัวผมอยู่ห้องเช่าส่วนเขาอยู่บ้านของเขาอีกอำเภอนึง ก็ไปมาหาสู่กันอาทิตย์ละครั้งโดยประมาณ (เราจะได้เจอกันช่วงเย็นๆ ของวันหยุด และแยกย้ายกันไปทำงานในเช้าอีกวัน) ซึ่งตัวผมก็พยายามคิดว่ามันโอเคแล้วสำหรับตัวเอง คนที่อ่านอยู่อาจจะตั้งคำถามว่า "ทำไมถึงไม่มาอยู่ด้วยกัน" ตัวผมออกจากบ้านมาใช้ชีวิตคนเดียวในเมืองตั้งแต่อายุ 21 แล้วครับ (ปัจจุบัน 35) ส่วนอีกคนเขาเคยมีครอบครัวมาก่อน มีลูกแล้ว 2 คน ส่วนลูกเขาฝ่ายหญิงเป็นคนดูแล (แต่บ้านของเขากับบ้านที่ลูกเขาอยู่นั้นห่างกันแค่ 2-3 หลัง) จึงค่อนข้างเป็นข้อจำกัดใหญ่มากที่ทำให้ไม่สามารถไปอยู่ด้วยกันได้
ด้วยระยะทางที่ค่อนข้างห่างกัน ด้วยเวลาที่จะเว้นว่างจากหน้าที่การงาน และด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่าง มาถึงวันนี้ตัวผมเองรู้สึกว่ามันไม่โอเคแล้วที่จะอยู่กันแบบนี้ ผมไม่อยากจะเรียกร้องหรือขอให้เขาทำอะไร หรือเปลี่ยนแปลงอะไรอีกแล้ว เพราะคิดว่า 10 ปีที่เขาพยายามเปลี่ยนนั้นเขาก็เหนื่อยและลำบากกับมันมากๆ และหากฝืนกันอยู่แบบนี้ต่อไปกลัวว่าความรู้สึกดีๆที่เราเคยมีให้กันมันจะจางหายไปหรือเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกแย่ๆแทนก็เลยตัดสินใจคุยกับเขาด้วยเหตุผลเพื่อขอหยุดความสัมพันธ์นี้ลงไป
ตอนที่คุยกันกับเขามันดูง่ายสำหรับผมมากๆเลยครับ อาจจะเพราะว่าเราสะสมและอยู่กับมันมานานจนรู้สึกเฉยชากับมันและคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะตัดสินใจแล้ว แต่เมื่อคืนนี้ผมนอนแทบไม่หลับเหมือนหลับไม่สนิท (กึ่งหลับกึ่งตื่น) และวันนี้ก็รู้สึกแย่กับความรู้สึกตอนนี้มากๆ และปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกคิดถึงเขามากๆ ปกติเราจะทักหากันทุกเช้า ไปไหนมาไหนก็จะบอกกันตลอด วันนี้ตื่นมากับแชทที่ว่างเปล่า พยายามจะไม่คิดถึงมันแต่ก็ทำไม่ได้เลย อยากทักไปหาเขาแต่ก็กลัวว่าจะไปทำให้อะไรๆมันแย่ลงไปอีกและมันก็ไม่แฟร์กับเขาเลยที่เราเป็นฝ่ายขอหยุดแล้วยังไปวอแวเขาอีก วันนี้ก็ไม่ได้ลางานเอาไว้ล่วงหน้า (ผมทำงานเกี่ยวกับแผนกบริการลูกค้าสัมพันธ์) ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำงานวันนี้ออกมาแย่หรือเปล่า บ่ายวันนี้เขาจะส่งกุญแจห้องและคีย์การ์ดมาคืน (ส่งผ่านบริการส่งของในแอพฯ) ทุกอย่างก็คงจะหยุดโดยสมบูรณ์วันนี้แล้วล่ะครับ
สุดท้ายแล้วเราก็คงต้อง "ยอมรับในผลของการกระทำ" ที่เราได้เลือกไปแล้ว และหวังว่าเขาจะโอเคกว่าผมในตอนนี้และก้าวเดินต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง ... ตอนที่พิมพ์อยู่นี่ก็น้ำตาไหลไม่หยุดเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าต้วเองควรปลอบตัวเองยังไงดี
หาก "คุณ" บังเอิญได้ผ่านมาเห็นข้อความเหล่านี้ หรือข้อความเหล่านี้ออกไปสู่โลกภายนอกและคุณมีโอกาสได้อ่านมัน ผมก็อยากจะบอกว่าผมรักคุณมากๆนะ คุณดีกับผมมากๆ และคุณไม่ได้ผิดอะไรเลยนะครับ ขอบคุณสำหรับความรักที่คุณมีให้ผมมาตลอด 10 ปี เราแค่แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตแค่นั้นเอง และจะขอเป็นคนที่หวังดี เป็นกัลยาณมิตรที่ดีกับคุณไปตลอดชีวิตครับ
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ชีวิตคนับ lekthai ตอบกลับเมื่อ 2024-9-24 14:44
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ชีวิตคนับ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาดู / เข้ามาอ่าน มากๆเลยครับ อัดอั้นมากเลย :'(
หน้า:
[1]