เสน่หาพ่อหม้าย ตอนที่ 2
ในขณะที่ผมถูกมัดและปิดปากอยู่ในรถโดยที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทาาง สมองที่พยายามคิดหาทางหนี และท้องที่จุกจนแรงจะลุกขึ้นไม่มีและตอนนี้ที่บ้านผม
จะรู้หรือยังว่าผมถูกจับตัวมาเป็นเหยื่อทางธุรกิจ
ที่บ้านเจ้าสัวซ้ง
"ขอบใจนะอาเต๋าที่ลื้อขับรถมาส่งอั๊วกับซ้อ"
"ไม่เป็นไรเลยครับเจ้าสัว"
"เข้าบ้านก่อน"
"เอ่อ... จะดีหรือครับผมว่าให้เขาพร้อมที่จะเจอผมก่อนดีกว่านะครับ"
เต๋า ขับรถมาส่งเจ้าสัวซ้งกับซ้อที่บ้านเนื่องจากรถของเจ้าสัวซ้งเสียเต๋าจึงขอ
อาสาเพราะใจลึกๆ ก็อยากเจอต้อมด้วยเช่นกัน แต่ทว่ามาถึงแล้วทำไมบ้านเงียบ
"เอ๊ะเฮีย... เกิดอะไรขึ้นเปล่าเนี่ย บ้านเงียบเชียบแต่ไฟเปิดสว่างโล่ง"
ซ้อกานดา(แม่ของต้อม)เอ่ยขึ้น เต๋าจึงอาสานำเข้าบ้านโดยอุทานออกมาก่อนว่า...
"ต้อม ... เดี๋ยวตามผมมานะเผื่อมีอะไรไม่คาดคิด คุ้มครองเจ้าาสัวและซ้อด้วย"
"ครับ"
เต๋าเดินนำเข้ามาพร้อมด้ววยบอดี้การ์ดของที่คุ้มกันเจ้าสัวและซ้อ ภายในบ้าน
เงียบสนิทคนในบ้านหายไปไหนกันหมด เมื่อเดินมาที่ครัวก็พบว่าลูกน้องและ
คนงานในบ้านนอนสลบโดยบนโต๊ะมีโหลน้ำแดงตั้งวางไว้
"อะไรกันเนี่ย พวกนี้ โดนยาสลบ"
เจ้าสัวพูดขึ้น พร้อมวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของต้อมทันที
"ต้อม ต้อม ต้อมได้ยินเตี่ยไหม ต้อม ต้อม"
และทันทีที่เปิดห้องต้อมเข้ามาก็พบเสื้อต้อมถูกฉีกขาดและกางเกงที่ถูกทิ้งไว้
พร้อมร่องรอยการต่อสู้
"เปิดกล้องวงจร"
เจ้าาสัวสั่งลูกน้องที่ไปงานด้วยเปิดกล้องดูก็พบว่า นาย(ลูกน้องและพี่เลี้ยงของต้อม)
อุ้มต้อมขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยมีแค่เกงในตัวเดียวแถมยังโดนมัดแขนและขา
"ต้อม ลูกแม่"
ซ้อกานดาเห็นภาพจากกล้องก็ถึงกับเป็นลม ทันใดนั้นเจ้าสัวซ้งก็สั่งให้ลูกน้อง
ออกตามล่าตัวนายและช่วยเหลือต้อมซึ่งรถทุกคันของบ้านเจ้าสัวจะติดระบบ
ติดตามเอาไว้ซึ่งนายเองก็โง่ตรงนี้แหละ
"เจ้าสัวกับซ้ออยู่ที่บ้านนี้แหละครับ ผมจะพาต้อมกลับมาเองครับ"
"ฝากด้วยนะเต๋า ไอ้ยักษ์พวกลื้อพาทีมไปช่วยอาเต๋าพาลูกอั๊วกลับมาให้ได้
จะเสียอะไรก็ได้ยกเว้นลูกอั๊วกับอาเต๋า"
"ครับท่าน เชิญครับคุณเต๋า"
เต๋าขับรถตามมาจนใกล้ถึงรถของนาย ต้อมที่อยู่ในรถตอนนี้เริ่มสังเกตจาก
กระจกมองหลังว่ามีรถขับตามมาจึงพยายามดิ้นเพื่อเรียกความสนใจให้นายนั้น
ขับรถช้าลง
"เป็นไรครับคนสวย อ่อลืมไปพูดไม่ได้"
นายเอื้อมมือมาดึงเทปกาวออกจากปากต้อมจึงพูดขึ้นว่า....
"ผมหนาว ขอใส่เสื้อผ้าได้ไหม"
"ก็ใส่อยู่ตั้งตัวนึงแล้วนี่ จะใส่อะไรอีก รู้ไหมว่าตอนนี้ควยกูพร้อมอยากเย็ดมึง
มากเลย"
"แล้วทำไมพี่นายไม่จอดรถเย็ดผมก่อนที่จะให้เสี่ยแจ็คเย็ดหละครับ"
สติมาทางออกก็มีได้ผลครับไอ้พี่นนายขับรถช้าลงและมองแต่ตัวผมที่ลุกขึ้นนั่ง
เผยให้เห็นเรือนร่างและเป้าอูมๆ
"นี่มึงมาไม้ไหนเนี่ย จะให้กูเย็ด"
"เอ้าก็สงสารพี่ไง อยู่กับเตี่ยพี่ก็ได้เป็นแค่ลูกน้อง พอจะไปอยู่กับเสี่ยแจ็คพี่ก็เป็น
ลูกน้องอีกแถมยังต้องกินเดนต่อจากเสี่ย ทำไมพี่ไม่ให้เสี่ยกินเดนจากลูกน้องอย่าง
พี่หละครับ"
"เออหว่ะ แต่แถวนี้ไม่มีโรงแรมแถมยังเป็นทางเปลี่ยวอีกมึงไม่กลัวไง"
"โหมากันคนเก่งๆแบบพี่มีอะไรต้องกลัว อีกอย่างรถไม่มี คนไม่พล่าน เอากัน
กลางถนนก็สนุกดีนะครับ ผมอยากลอง"
"ได้กูจัดให้"
ไอ้นายจอดรถโดยที่ไม่รู้ว่ามีรถตามมาซึ่งรถพวกนั้นก็ปิดไฟหน้ารถและอาศัยแสงไฟ
จากถนนจอดซุ่มอยู่ ผมลงจากรถในสถาพเปลือยกายที่ขาโดนแก้มัดแล้ว
"พี่นายครับ ผมขอใส่กางเกงได้ไหม"
"ใส่ทำเหี้ยไรเดี๋ยวเย็ดกันก็ต้องถอดอีก"
"หือพี่นายครับ นะนะ แค่งเกงบ็อกเซอร์เองพี่ฉีกก็ขาดแล้ว"
ผมพยายามอ้อนมันจนมันเริ่มใจอ่อนสวมกางเกงบ็อกเซอร์สีขาวให้ผมและแขนยัง
โดนมัดอยู่ ผมจึงใช้วิธีการขั้นต่อไป...
"พี่นายครับ"
"เหี้นอะไร ขยันเรียกจัง จะเอาไรอีก"
"ผมอยากได้อารมย์แบบโดนคนเมาเย็ดอะพี่"
"เอ้า แม่งแล้วจะหาเหล้าที่ไหนมาแดกหละ ทางแบบนี้"
"พี่ปั่นจิ้งหรีดก็ได้สัก 10 รอบนะนะ"
"กูไม่ได้โง่ พอกูมึนมึงก็หนีกูไง อีคุณหนูเกย์"
สัตว์บทจะฉลาดก็ฉลาดนะมึง ผมคิดในใจและพูดกับมันว่า...
"โหพี่นายมืดไไปหมดแบนี้ผมจะหนีไปไหนได้ น่ากลัว พี่ก็รู้ว่าผมกลัวความมืด"
ใช่ครับต้อมเป็นโรคกลัวความมืดและที่แคบเพราะตอนเรียนผมเคยโดนแกล้งจับ
ขังในห้องใต้บันไดทั้งมืดทั้งแคบ แต่ก็รอดตายมาได้เพราะเต๋ามาช่วย ซึ่งต้นเหตุ
ก็มาจากความหึงของอีนางปอย แต่ก็ดีผมได้เป็นนางเอกในสายตาทุกคนเพราะมัน
กลับมาที่ถนนต่อครับ....
ผมอ้อนจนไอ้นายยอมปั่นจิ้งหรีดแน่นอนครับว่ามันเริ่มมึนผมจึงจัดการถีบมันแบบ
ไม่ทันตั้งตัวจนหน้าทิ่มและวิ่งหนีสุดชีวิตมาทางรถที่ขับตามมาและภาวนาขอให้เป็น
คนของเตี่ย อต่แล้วก็...
"ฤทธิ์เยอะนะมึง"
ปังงงงงงง
สิ้นเสียงไอ้นายก็ตามมาด้วยเสียงปืนซึ่งผมคิดว่าผมถูกยิงแน่นอนและก็วิ่งจนมาถึง
รถBMWคันหรูของเตี่ย แต่แล้วก็พลิกผันเพราะเสียงปืนนั้นเป็นของคนฝั่งผมและ
เขาก็คือ....
"เต๋า ...."
เต๋าดึงผมเข้ามากอดและรถทุกคันก็เปิดไฟหน้าขึ้น แน่นอนครับว่าไอ้นายถูกเต๋า
ยิงเข้าที่มือเพราะถ้าเต๋าไม่ยิงคงเป็นผมที่ถูกยิง
"ไอ้เหี้ยนาย มึงกล้าหักหลังเจ้าสัว"
เสียงพี่ยักษ์ลูกน้องคนสนิทของเตี่ยพูดขึ้นทันใดนั้นตำรวจก็เข้ามาจับกุมตัวมัน ซึ่ง
ผมตอนนั้นก็ทั้งเขินทั้งอายเพราะมีแค่เกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว
"ขอเชิญคุณไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ คุณปัฐกรณ์"
ตำรวจดูจากบ่าเเล้วน่าจะยศผู้กองเขาพูดขึ้นพร้อมมองมาที่ตัวผมที่เต๋าพยายามกอด
และปกปิดตัว แต่ก็คงไม่ได้ผลเต๋าจึงแก้มัดและถอดเสื้อทหารของเขาออกมาให้ผมใส่
"ใส่ไว้ซะ เดี๋ยวยุงจะกัดเอา ไปโรงพักยุงมันเยอะ"
เต๋าพูดขึ้นพร้อมมองไปที่ตำรวจ คุณตำรวจจึงพูดว่า...
"อือ อันที่จริงผมมีเจ็คเก็ตอยู่ใส่ของผมก่อนก็ได้นะครับ ผ้าไม่หนามากน่าจะสบายตัว
อีกอย่างผมว่าเสื้อคุณมันคงเหม็นเหงื่อ รู้ไหมครับว่ามันดึงดูดแมลงให้มาสนใจ"
คุณตำรวจพูดขึ้นพร้อมยื่นเสื้อเจ็คเก็ตให้ผม ตำรวจทหารจะวางหมัดเพราะผมไหมเนี่ย
โอ๊ะ นี่ผมนี่เสือมาปะอะไรเนี่ยมันใช่เวลาไหมคือกูหนาว ผมซึ่งยังไม่ทันรับเสื้อจากใคร
พี่ยักษ์จึงพูดขึ้นว่า....
"ผู้กองแดนครับ คุณเต๋าเป็นคนของท่านเจ้าสัวซ้งและเป็นเพื่อนกับคุณหนูมาตั้งเเต่เรียน
มัธยม ผู้กองแดนก็น่าจะรู้นะครับ"
ตรงประเด็นครับโจทย์เก่าของเต๋าสมัยเรียน แดน หรือ ร.ต.อ.วัชเรศ เด็กเรียนห้อง 1
ที่เป็นตัวเปรียบเปรยของเด็กแสบห้อง 7 อย่างเต๋า ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนรักกันแต่ก็ผิดใจ
กันเพราะการถูกเปรียบของครูรุ่นเก่าๆ ที่สำคัญเขาก็คือตัวการสำคัญเบื้องหลังปอย
ที่ต้องการแยกเต๋าออกจากผม เฮ้ย...ผมก้ไม่หล่อหรอกนะแต่แรงดึงดูดมันสูงไปนิด
"ผมขอใส่เสื้อของเต๋านะครับ ผู้กองแดน คือผมหนาวครับตอนนี้"
แต่ถ้าให้ผมเลือกผมก็ต้องเลือกคนที่ผมรักถูกต้องไหมครับ ผู้กองแดนให้ผมไปโรงพัก
เพื่อให้การจนเสร็จ เต๋าจึงพาผมกลับบ้านแต่ก่อนจะออกจากโรงพัก...
"ต้อมครับ กลับมาไทยก็เจอเรื่องแย่ๆเลย เป็นห่วงนะ"
"ขอบใจนะ"
"เฮ้ออ ไอ้คนพามานี่ก็ยังไงให้คนที่บอกว่ารักเดินเท้าเปล่าแบบนี้ เจ็บเท้ามากไหม"
ขอให้ได้กัด เต๋าจึงพูดขึ้นว่า...
"แหม ถ้าผู้กองแดนมีใจรักจริงคงหารองเท้าให้ใส่ตั้งแต่ที่เกิดเหตุแล้วไหม กูเห็นนะมึง
มองแต่เป้ากับตูดของต้อม"
"นั้นต้อมรอเดี๋ยว เราเอารองเท้าแตะของเรามาให้"
"ไม่ต้อง กูมีวิธีพาต้อมไปที่รถ"
"เดี๋ยว วิธีอะไรของมึง จะให้ต้อมขี่คอแบบละครไทยหรือไง"
"เออ มันคลาสสิกดี ดูไว้"
และแล้วเต๋าก็อุ้มผมขึ้นเคยเห็นใช่ไหมครับเวลาที่พระเอกอุ้มนางเอกอารมย์มันแบบนั้น
ผมมองใบหน้าและช่วงคอของเต๋ามันก็ยิ่งทำให้ก่อเกิดกำหนัดเพราะเต๋าแม่งหล่อและล่ำ
ขึ้นมากยิ่งใส่เสื้อแขนกุดอวดกล้าามแล้วด้วย โอ๊ยยย ของมันแข็ง
"พี่ยักษ์ครับ เปิดประตูข้างคนขับให้ผมหน่อย"
"ครับ คุณเต๋า"
เต๋ากับแดนมียศเท่ากันคือ เรืออากาศเอกและร้อยตำรวจเอก เทียบกันแล้วก็คง ผู้กอง
เหมือนกัน(ถ้าผิดขออภัย) แต่เต่าจะไม่ชอบให้ใครเรียกผู้กอง เขาไม่ถือยศถือตัว
และดูเรียบง่ายแบบเต๋าคนเดิมที่ผมรู้จักมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกรักมันเข้าไปมากขึ้นอีก
เมื่อมาถึงบ้าน คุณแม่และเตี่ยก็เข้ามากอดและปลอบผมเห็นผมปลอดภัยดีทั้งสอง
ก็สบายใจและปล่อยให้ผมกับเต๋าอยูด้วยกันเหมือนเป็นใจ
"ลื้อกลับมาปลอดภัยทั้งคู่อั๊วก็ดีใจ อายักษ์ ขอบใจลื้อและลูกน้องทุกคนที่ดูแลลูก
อั๊วทั้งสอง ไปไปรีบไปพักผ่อนพรุ่งนี้อั๊วต้องไปโรงพักเอาไอ้สารเลวนั้นให้ถึงที่สุด"
"ครับท่าน"
"เอ่อ เต๋า น่าจะเหนื่อยนี่ก็ตี 3 ละ คืนนี้ก็ค้างที่นี่แหละ เผื่อไอ้เสี่ยแจ็คส่งคนมา
ดักลื้อ อย่างไรก็ปลอดภัยไว้ก่อน"
ผมที่พอรู้ทางจึงพูดขึ้นว่า....
"เตี่ยไม่คิดว่าลูกของมันและคนที่บ้านจะเป็นห่วงมันหรือครับ"
"อั๊วไลน์ไปบอกอานายกตู่ตั้งแต่ลื้ออีออกไปช่วยลื้อแล้ว เฮ้ย อาหนูต้อมลูกลื้อนี่ก็
น่ารักดีนะ เรียกอั๊วอากง อากง เออถ้ามีหลานแบบนี้อั๊วรักตายเลย"
"เตี่ย ผมไม่ชอบเด็กเตี่ยก็รู้"
"เหรอ แต่อั๊วรู้ว่าลื้อชอบอี ไม่งั้นลื้อไม่ดูแลอีหรอก อาใบปอกับอาแชมเป้อีเล่าหมด"
เป็นไงครับผลงานของอีแม่สื่อ แล้วแบบนี้ผมจะไล่มันกลับคงไม่ได้แล้วหละ
ที่ห้องนอนผม เหมือนจะมีคนมันจัดที่นอนให้ใหม่ผมจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูและ
ชุดใส่นอนส่งให้เต๋ามัน....
"อะ ไปอายน้ำเปลี่ยนชุดจะได้นอน เอ่อ....ขอบใจนะที่ไปช่วย"
ผมพูดพร้อมถอดเสื้อเครื่องแบบคืนให้มันแต่มันก็ดึงผมมากอดเอาไว้ และพูดว่า...
"ต้อม กูโคตรคิดถึงมึงเลย เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหม มึงโอเคไหมกับ
พ่อหม้ายลูกติดอย่างกู"
"แทนคำขอตอบ ไปอาบน้ำ"
ผมหอมไปที่แก้มมัน 1 ฟอด จากนั้นมันกับผมก็อาบน้ำด้วยกันและเราก็....
"โอ๊ยยย โอ๊ยยยเต๋า เต๋าโอ๊ยยย โอ๊ยยยย"
"เจ็บเหรอว่ะ"
"เออดิ ไม่ได้โดนมาตั้ง 7 ปี ของมึงใหญ่ขึ้นป่ะเนี่ย"
"ของกูก็เท่าเดิมแหละ แค่ตูดมึงกลับมาซิงมันเลยฟิต"
"โอ๊ะ เต๋า เต๋า โอ๊ยยย เบา ๆ เจ็บ"
"แต่กูเจ็บบยิ่งกว่านะที่รู้ว่ามึงโดนไอ้นายคุกคามทางเพศมาโดยตลอด ทำไมว่ะ"
"ก็เพราะกูสงสารครอบครัวมันไง วงการผู้มีอิทธิพลมึงก็รู้ดี อีกอย่างกูก็อยาก
ลืมมึงด้วย แต่ก็ลืมไม่ลง"
"ต้อม ต่อไปนี้กูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนแล้วนะ กูสัญญาว่ากูจะคาไว้แบบนี้"
"ไอ้บ้า รีบแตกรีบนอนเงี่ยน เอ๊ย ง่วงเเล้ว โอ๊ยย โอ๊ยยยเต๋า โอ๊ยยยย"
และในคืนนี้ผมกับไอ้เต๋าก็ปรับความเข้าใจกันไปถึง 3 ยกจนเกือนตี 5 ผมกับ
มันเพลียหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือผมรู้สึกรักมันมากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งรู้
เรื่องเมียมันแอบเล่นชู้และทิ้งลูกไปตั้งแต่ต้อม(ลูกของเต๋า)ยังไม่รู้ความ ผมก็ยิ่ง
สงสาร ปอยทิ้งเต๋าเพราะเต๋าไม่ค่อยมีเวลาให้มันในเรื่องอย่างว่าเพราะตั้งแต่เต๋า
สอบเข้าทหารอากาศชั้นประทวนได้ เต๋าก็เต็มที่ทั้งเรียนและทำงานเสริมเพื่อเมีย
และลูก แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบเมื่อปอยเลือกความสุขทางเพศมากกว่าการเป็น
คุณนายทหารอากาศ นางจึงแอบคนกับลูกน้องของพี่ชายเต๋า(ผู้กองเต๋อ) จนเรื่อง
ถูกเปิดเผยและก็ต้องรีบหนีไป แต่ก็นะนายกตู่อิทธิพลกว้างขนาดนี้ ยังไงก็ตาม
จนเจอและให้ปอยเซ็นหย่าและยกลูกให้เต๋าเป็นพ่อเพียงผู้เดียวโดยในเอกสารนั้น
ได้ระบุไว้ว่า ปอยคือมารดาอุ้มบุญโดยได้รับสินจ้าง 1 ล้านบาท แต่ปอยยังไม่
เซ็น นาางเซ็นแค่ใบหย่าเท่านั้น คิดเหมือนผมไหมครับว่าปอยต้องการสมบัติ
ของต้อม(ลูกของเต๋ากับปอย)เมื่อต้อมบรรลุนิติภาวะ เพราะต้อมคือหลานคนแรก
ของบ้านนายกตู่ พี่เต๋อเป็นหมันจากการฝึกที่พลาดจนอัณฑะไม่สามารถผลิต
อสุจิได้ ก็มีเพียงเต๋าแค่นั้นที่ทำลูกได้ ฉลาดเหมือนกันนะนางปอย
แต่ก็นะมีหรือที่ผมจะยอมให้มัน ผมยอมมามากพอเเล้วต่อไปผมคงต้องทำในสิ่งที่
ใจของผมต้องการเสียบ้าง ว่าแต่คนอ่านเถอะครับตามกันต่อไหมครับ ถ้าตาม
ผมได้มาต่อ.....
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากค่า
ขอบคุณครับ สนุกกกก สนุกมาก ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_122:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ต่อสิว่าแต่บทเข้าถ้ำนี่ละเอียดหน่อยก็ดีนะครับ ขอบคุณครับ