คำปลอบโยนอันแสนอบอุ่น6
สามปีผ่านไปแล้วนับตั้งแต่ผมย้ายมาที่หมู่บ้านแม่แมะ ชุมชนเล็กๆ ที่ห้อมล้อมด้วยขุนเขาและป่าไม้เขียวชอุ่ม ผมกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ มีชีวิตเรียบง่ายท่ามกลางธรรมชาติอันเงียบสงบ หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในอำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งแม้ว่าจะเป็นชุมชนที่ห่างไกล แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและน้ำใจจากผู้คนทุกเช้าผมจะออกไปทำงานเป็นแพทย์ประจำศูนย์อนามัยหมู่บ้าน เด็กๆ มักจะวิ่งมาเรียกผมไปเดินเล่นด้วยกัน บางครั้งพวกเขาพาผมไปเก็บผลไม้ที่สวน หรือไปนั่งริมลำธารเพื่อฟังเสียงน้ำไหล ความสุขของที่นี่ไม่จำเป็นต้องใหญ่โต แต่เป็นสิ่งเล็กๆ ที่ให้ความรู้สึกเต็มอิ่ม
วันนี้ ผมนั่งอยู่ใต้ต้นลิ้นจี่ที่บ้านของคุณยายอิน ซึ่งเป็นคนที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดในหมู่บ้าน คุณยายเป็นหญิงชราที่ใจดีและเอื้อเฟื้อเสมอ ผมมักมานั่งคุยกับยายเวลาเหนื่อยหรือมีเรื่องในใจ วันนี้ก็ไม่ต่างกัน
"ภัทรเอ้ย หนูชื่อจริงว่าอะไรนะยายจำไม่ได้" ยายทักขึ้นมาขณะนั่งตากลมเย็นสบายใต้ต้นไม้
"ชื่อผมโหลจะตายครับยาย" ผมหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับ ยายก็หัวเราะตามเหมือนชอบใจ
"นั่นสิเนอะ มีคนบอกยายว่า ตอนนี้มีทายาทเศรษฐีหมื่นล้านกำลังตามหาคนที่ชื่อเหมือนหนูด้วยนะ ไม่ใช่หนูหรอกหรือ?"
ผมหัวเราะกับคำพูดนั้น แต่ลึกๆ แล้วใจสะดุดนิดหนึ่ง ทายาทเศรษฐี… มันทำให้ผมนึกถึงธัน แต่ผมก็รีบสะบัดความคิดนั้นออกไป
"เศรษฐีอะไรกันครับยาย ผมก็เป็นแค่หมอชนบท อยู่ที่นี่กับยายกับเด็กๆ ก็มีความสุขแล้วครับ" ผมยิ้มแล้วตอบไป
"จ้ะ นั่นแหละดีแล้ว คนบ้านเราไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่มีความสุข มีคนดูแลกันก็พอ" ยายตอบอย่างอบอุ่น และเราทั้งคู่ก็หัวเราะกันเบาๆ ท่ามกลางลมเย็นๆ ของเช้าวันใหม่
จู่ๆ เสียงพ่อหลวง ซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านดังขึ้นจากทางเดินเข้ามา "อ้าว ยายอิน หมอภัทร นั่งกันอยู่ตรงนี้เองเหรอ?"
"จ้ะพ่อหลวง มีอะไรรึเปล่า?" ยายทักทายพ่อหลวงอย่างสนิทสนม
"คือพรุ่งนี้จะมีแขกมาจากกรุงเทพ เขาจองที่พักเอาไว้ อาจจะแวะมาเที่ยวบ้านยายด้วยนะ เห็นว่าเป็นคนทำธุรกิจเพชรพลอย"
หัวใจผมเต้นแรงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า "เพชรพลอย" ผมพยายามเก็บอาการแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม "แขกคนนั้น เขามาจากไหนกันหรอครับพ่อหลวง?"
"มาจากกรุงเทพ เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทเพชรพลอยใหญ่โตเลยล่ะ" พ่อหลวงตอบเรียบๆ แต่คำพูดนั้นกลับสะท้อนก้องในใจผม
ยายอินยิ้มกว้าง "งั้นพ่อหลวงมาทานข้าวกับเราพรุ่งนี้นะ บ้านยายลิ้นจี่ออกผลเต็มต้น พอจะมีให้แขกได้ชิมบ้าง"
พ่อหลวงพยักหน้าและตอบตกลง ผมยิ้มตาม แต่ลึกๆ แล้วใจผมกลับเริ่มกระวนกระวาย ความสงบสุขที่ผมสร้างไว้ที่นี่เหมือนจะสั่นคลอนลงอีกครั้ง ความคิดถึงธัน ความทรงจำที่ผมพยายามฝังไว้ในส่วนลึกของหัวใจกลับโผล่ขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
คืนนี้ ผมนั่งมองพระอาทิตย์ตกหลังภูเขา คิดถึงสิ่งที่พ่อหลวงพูด ความคิดถึงธันและชีวิตที่ผมทิ้งไว้เบื้องหลังเริ่มท่วมท้นในใจ ผมตัดสินใจหนีจากทุกอย่างเพราะผมไม่อยากเป็นอุปสรรคในชีวิตของเขา แต่ถ้าเขามาที่นี่... ผมจะต้องทำยังไง?
วันรุ่งขึ้น แขกจากกรุงเทพเดินทางมาถึงหมู่บ้าน ผมไม่กล้ามองตรงๆ แต่ก็อดที่จะคอยฟังไม่ได้ เสียงทักทาย เสียงหัวเราะ และการสนทนากับชาวบ้านฟังดูคุ้นเคยเกินไป
จนกระทั่ง...
"ภัทร!" เสียงที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครั้ง ธัน...
ผมหันไปช้าๆ และก็เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงใหญ่ที่ผมเคยจำได้ชัดเจน ยังคงเป็นธันคนเดิม แต่อะไรบางอย่างในแววตาของเขาบอกว่าธันเปลี่ยนไปแล้ว ผมรู้ว่าเวลาผ่านไปสามปี แต่ความรู้สึกที่ผมเคยมีต่อเขากลับไม่เปลี่ยนเลย
"ธัน..." ผมพยายามพูด แต่เสียงผมเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
ธันเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเขามองลึกเข้ามาในสายตาผม "ผมตามหาคุณมานานมากภัทร ทำไมคุณถึงหนีผม?"
ผมหลบสายตา เขารู้คำตอบดีว่าทำไม "เพราะผมไม่อยากทำให้ชีวิตคุณลำบาก"
"แต่คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องการคุณมากแค่ไหน" ธันพูดต่อด้วยเสียงหนักแน่น "ผมจัดการทุกอย่างแล้ว ผมยกเลิกการหมั้น ผมกลับมาทำงานที่บ้าน รับช่วงต่อจากพ่อ เพราะผมอยากอยู่กับคุณ ผมมาที่นี่เพราะผมต้องการคุณกลับไปอยู่ข้างๆ ผม"
ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป ทุกความรู้สึกที่ผมเก็บไว้มันพรั่งพรูออกมา "แต่ชีวิตของคุณมีค่าเกินกว่าจะเสียไปเพราะผม..."
ธันจับมือผมแน่น "ชีวิตของผมมีค่าก็ต่อเมื่อมีคุณอยู่ด้วย"
ผมไม่รู้จะตอบอะไรดี เพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา พร้อมกับที่ธันดึงผมเข้าไปกอดแน่น ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้รอบตัวเรา ความรักที่เคยถูกฝังไว้ในอดีตกลับฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ในที่สุดดดดด ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]