เมียกลางเมือง2
หลังจากงานแต่งงานสิ้นสุดลง รวิศกลับมาที่คอนโดหรูของตัวเอง เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนล้า ความเงียบในห้องทำให้ทุกอย่างยิ่งว่างเปล่า สายตาของเขาจ้องมองเพดานเบื้องบน แต่ภาพของกันต์และพิมพ์พลอยในงานแต่งงานยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา มันเป็นวันที่สมบูรณ์แบบสำหรับคนภายนอก แต่สำหรับเขา...มันคือวันที่หัวใจถูกบีบคั้นแทบจะทนไม่ไหวรวิศยกมือขึ้นปิดหน้า พยายามกดความรู้สึกเจ็บปวดที่ล้นออกมา แต่ยิ่งกดก็ยิ่งเจ็บ เสียงในหัวถามเขาซ้ำไปซ้ำมา “ทำไมคุณถึงยอม? ทำไมคุณต้องยอมอยู่ในเงามืดแบบนี้?” คำตอบนั้นมันชัดเจนอยู่ในใจเขาเสมอ เพราะเขารักกันต์ และความรักนั้นมันลึกซึ้งเกินกว่าที่จะปล่อยไปได้ง่ายๆ แม้ว่าจะต้องทนอยู่ในความลับ แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับ เขาก็พร้อมที่จะรับมันทั้งหมด
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา รวิศเหลือบมองหน้าจอที่แสดงชื่อของกันต์ ใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที ทุกครั้งที่กันต์โทรมา มันเป็นเหมือนความหวังเล็กๆ ที่จะได้ยินเสียงของเขา แม้จะรู้ดีว่ามันไม่ใช่เวลาที่ควรจะรู้สึกแบบนั้น แต่เขาก็อดไม่ได้
รวิศกดรับสาย เสียงของกันต์ดังมาจากอีกฝั่ง
“รวิศ…ผมอยู่ข้างล่าง ขึ้นไปหาได้ไหม?” น้ำเสียงของกันต์ฟังดูเหนื่อยล้า รวิศรู้ทันทีว่ากันต์ไม่สบายใจ การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่กันต์ต้องการ แม้แต่กันต์เองก็ต้องทนฝืนอยู่ในกรอบที่ตระกูลวางเอาไว้
“ขึ้นมาเถอะ” รวิศตอบกลับไปเบาๆ แล้ววางสายลง หัวใจของเขายังเต้นแรง แต่ความรู้สึกซับซ้อนนั้นก็ยังคงอยู่ เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้ไม่มีทางจบลงอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างมันเป็นเพียงการเล่นละครตามกรอบสังคม แต่นั่นแหละ รวิศยังคงเลือกที่จะอยู่ตรงนี้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่ถึงห้านาทีต่อมา รวิศลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู และเห็นกันต์ยืนอยู่ตรงนั้นในชุดสูทที่ยังคงดูดีเหมือนเดิม แต่ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยความกังวล
“เข้ามาสิ” รวิศพูดเบาๆ กันต์เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ และทิ้งตัวลงบนโซฟาโดยไม่พูดอะไร รวิศนั่งลงข้างๆ เขา สายตาของพวกเขาสบกันเป็นครั้งแรกหลังจากงานแต่งงานจบลง มันไม่มีคำพูดใดๆ แต่ความรู้สึกก็ชัดเจนอยู่ในสายตาของกันต์
“ผมขอโทษ” กันต์พูดออกมาหลังจากความเงียบยืดยาว รวิศรู้ดีว่ากันต์ขอโทษเพราะอะไร เพราะการแต่งงานครั้งนี้ เพราะความฝืนที่ต้องยอมรับชะตากรรมที่ไม่ได้เลือกด้วยตัวเอง
รวิศส่ายหัวเบาๆ “คุณไม่ต้องขอโทษหรอก กันต์ ผมเข้าใจดี” เขาพยายามยิ้มให้แม้ในใจจะเจ็บปวด แต่ก็ต้องฝืนมันไว้ เขารู้ว่ากันต์ต้องเจอกับความกดดันมากมาย ทั้งจากครอบครัวและสังคม รวิศไม่อยากให้กันต์รู้สึกผิดมากไปกว่านี้
“ผมแค่...ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้” กันต์ถอนหายใจ “ผมอยากมีชีวิตที่เลือกเอง อยากอยู่กับคุณแบบที่เราเคยเป็น แต่ผมก็ทำไม่ได้...”
คำพูดของกันต์เหมือนคมมีดที่บาดลงในหัวใจของรวิศ มันคือสิ่งที่เขาเองก็รู้ดี แต่ก็เลือกที่จะเงียบ เพราะเขาไม่อยากให้กันต์ต้องหนักใจไปมากกว่านี้ เขารู้ว่ากันต์พยายามทำทุกอย่างเพื่อทุกคน แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้เขาต้องทนอยู่ในเงามืดต่อไป
รวิศยื่นมือไปจับมือของกันต์เบาๆ “ไม่เป็นไรนะ ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ อยู่เพื่อคุณ” แม้จะต้องทนเจ็บปวดแค่ไหน รวิศก็พร้อมจะรับมัน เขาเลือกที่จะอยู่ข้างหลังในเงามืด เพราะกันต์คือคนที่เขารักและไม่มีวันจะปล่อยไป
กันต์หันมามองรวิศ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจและขอบคุณ “รวิศ...ผมไม่รู้ว่าคุณทำได้ยังไง แต่ขอบคุณมาก” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่ความจริงใจในนั้นชัดเจน รวิศรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมือของกันต์ มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทำให้เขารู้สึกถึงความใกล้ชิดอีกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่ต้องถูกซ่อนไว้ในเงามืด
“กันต์ คุณเองก็ต้องอดทนมากเหมือนกัน” รวิศพูดต่อ แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องอยู่ในสถานะนี้ แต่เขาก็ไม่อาจโทษกันต์ได้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของใคร
ทั้งสองคนนั่งเงียบๆ กันอยู่สักพัก ในหัวของรวิศเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขารู้ว่าตัวเองกำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่ไม่มีวันได้รับแสงสว่าง แต่เขาก็เลือกแล้วที่จะยอมรับมัน
“ผมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าคุณจะต้องทำอะไร ไม่ว่าคุณจะต้องแต่งงานกับใคร...ผมจะอยู่ตรงนี้เพื่อคุณเสมอ”
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ รอตอนต่อไป
ขอบคุนคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอติดตามต่อครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม {:5_119:}ขอบคุณครับ{:5_119:}
หน้า:
[1]