นิยาย เรื่อง อ้ายแก้วคำแพง(คนกับควาย)ตอนจบ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-1-8 14:59อ้ายแก้วคำแพง ตอนจบ
ท่ามกลางสมรภูมิสงครามที่ต่างฝ่ายต่างห้ำหั่นกันท้องฟ้ามืดมัวราวกับทุกสิ่งเบื้องหน้ากำลังจะดับสูญ ทันทีที่ได้ลิ้มรสของคมดาบ ความเจ็บแปลบก็แล่นผ่านจนรู้สึกชาไปทั้งร่างคงเหลือเวลาไม่มากแล้วสินะ ที่จะเอ่ยคำลา
ลืมตามองพี่สิเจ้าแก้วเสียงเรียกนั้นชัดเจนราวกับอยู่ใกล้ๆ เขาค่อยๆกระพริบตาถี่พลางกวาดสายตาไปรอบๆเหงื่อเปียกชุ่มหมอนจนเห็นเป็นวงชัดเจนแม้ว่าจะตกใจอยู่หน่อยๆแต่เมื่อครู่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น
ฝันประหลาดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ความรู้สึกเจ็บแปลบยังคงค้างอยู่ในอกอ้ายแก้วค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มที่ไม่ได้พบหน้ากันเสียนานบัดนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา อ้ายแก้วถอยหลังจนชิดมุมห้องด้วยความตกใจเมื่อคนตรงหน้าคือคนเดียวกับในความฝัน
ทั้งโหยหา ทั้งเกลียดชังบางครั้งก็หวาดกลัว หลากหลายความรู้สึกปะปนกันคล้ายกับว่าเป็นเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต เป็นอย่างไรหรือเจ้าแก้วพ่อทองดีในร่างคนถามขึ้น อ้ายแก้วได้แต่สั่นหัวไปมา น้ำตาเอ่อล้นดวงตาคู่สวยริมฝีปากเม้มแน่น ไม่อาจเปล่งเสียงใดออกมาได้
ภาพความฝันเมื่อครู่ยังคงติดตาคมดาบที่พุ่งเข้ามาหา ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วและคำพูดสุดท้ายของชายผู้นั้นก่อนสิ้นใจ มันช่างบีบหัวใจยิ่งนักอ้ายแก้วพยายามเปล่งเสียง แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น ความรู้สึกผิด ความเสียใจความโกรธแค้น และความรัก มันตีรวนอยู่ในอกจนแทบขาดใจ
ท่านเป็นใครกัน อ้ายแก้วเอ่ยถามเสียงแผ่วราวกับเสียงกระซิบที่แทบจะเลือนหายไปกับสายลม เหตุใดท่านถึงตามหลอกหลอนข้าแม้กระทั่งในความฝันคำถามนั้นเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย ไร้ซึ่งความคาดหวังในคำตอบ
มันเป็นเพียงเสียงสะท้อนของความเจ็บปวดความรู้สึกผิด และความรักที่ยังคงกัดกินหัวใจของอ้ายแก้ว แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดบาดแผลในใจก็ไม่เคยเลือนหาย ราวกับเหตุการณ์เลวร้ายนั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ทุกครั้งที่หลับตาภาพความฝันอันน่าหวาดหวั่นก็หวนกลับมา คมดาบที่เปื้อนเลือดใบหน้าอันคุ้นเคยที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด และคำพูดสุดท้ายที่ยังคงก้องอยู่ในหูมันล้วนตอกย้ำความรู้สึกผิด ความสูญเสีย และความรักที่ไม่อาจหวนคืน
อ้ายแก้วจมดิ่งอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์ทรมานไม่สามารถหลุดพ้นจากอดีตอันแสนเจ็บปวด หวาดกลัว สับสน และโหยหา ในเวลาเดียวกันคำถามที่ไร้คำตอบนั้น จึงเป็นเสมือนเสียงร้องไห้ ที่ดังก้องอยู่ในความเงียบงันของหัวใจ
เสียงหมากกะโหล่งกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆเป็นจังหวะตามฝีเท้าที่ค่อยๆย่างก้าวเข้ามาใกล้ พ่อเพิ่มเคลื่อนกายเข้าหาอ้ายแก้วที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ในมุมมืดของห้องใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตา ร่างกายบอบบางราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ
มือหนาของพ่อเพิ่มเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสอย่างแผ่วเบารู้สึกผิดในใจ แต่ก็จำต้องเอื้อนเอ่ยออกมา สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันเป็นเวรกรรมของเราทั้งคู่ ไม่มีใครหนีพ้น ครานี้ก็เช่นกัน ข้ากลับมาเพื่อสะสางเวรกรรมและเพื่อตามหาเจ้า...จนกว่าจะพบ ตามคำสัญญา
คำพูดนั้นเปรียบเสมือนพันธนาการที่ร้อยรัดสองชีวิตเข้าไว้ด้วยกันเป็นดั่งคำสาปที่ตามหลอกหลอน และเป็นดั่งคำมั่นสัญญาที่ไม่มีวันลืมเลือน มันคือเส้นใยแห่งโชคชะตาที่เชื่อมโยงอดีตปัจจุบัน และอนาคตของคนทั้งสองเข้าไว้ด้วยกัน ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใดพวกเขาก็ไม่อาจหลีกหนีจากกันได้
เจ้าแก้วเอ๋ย...ในอดีตชาติเราสองเคยเกิดเป็นคู่กษัตริย์แห่งสองแคว้น ข้าคือพระเจ้าถาวรทัพพ์ผู้ครองเมืองสาละวีอันรุ่งเรือง ส่วนเจ้านั้น คือพระเจ้าศิริโสภณกษัตริย์ผู้เลอโฉมแห่งศิขินนคร
แคว้นของเราเป็นเมืองพี่เมืองน้องกันมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ดุจกิ่งทองใบหยก เราสองเติบโตมาด้วยกัน เคียงข้างกันดุจเงาตามตัว ความผูกพันก่อเกิดเป็นความรัก ความเสน่หา ที่ไม่อาจหักห้ามใจ
ทว่า...โชคชะตากลับเล่นตลกบันดาลให้เกิดศึกสงครามระหว่างแคว้น เราสองผู้เป็นที่รัก กลับต้องมาห้ำหั่นกันด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบต่อบ้านเมือง
ข้าจำได้ดีในวันนั้นท้องฟ้ามืดครึ้ม ราวกับโกรธแค้น เสียงดาบกระทบกัน ดังกึกก้องไปทั่วสมรภูมิข้าและเจ้าต่างต้องทำหน้าที่ของตนแม้ใจจะแหลกสลาย
เมื่อถึงคราวเสียท่าข้า...พระเจ้าถาวรทัพพ์ ก็ต้องยกดาบขึ้น หมายจะปลิดชีพเจ้า พระเจ้าศิริโสภณ หัวใจของข้าแตกสลายราวกับถูกคมดาบกรีดแทง
เจ้าเองก็เช่นกันดวงเนตรคู่งามฉายแววเจ็บปวดแต่ก็ยอมรับชะตากรรม เจ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่าหากจะตายก็ขอตายด้วยน้ำมือของคนที่ตนรักคำพูดนั้นดังกึกก้องในใจข้า
ข้าไม่อาจทำร้ายคนที่ข้ารักได้ร่างกายของข้าแข็งทื่อ ดาบในมือข้าสั่นระริก ทันใดนั้นเอง ข้าก็เห็นคมดาบของพระอนุชาพุ่งมาใส่เจ้าจากทางด้านหลังข้ารู้สึกถึงแรงกระแทกนั้น ก่อนจะเห็นเจ้าทรุดลง
ข้าทิ้งดาบในมือวิ่งเข้าไปประคองร่างเจ้าเลือดไหลนองอาบกายเจ้า ดวงเนตรคู่งามพร่ามัว แต่ยังคงจ้องมองข้าด้วยความรัก
แม้จะเจ็บหนักแต่เจ้าก็รวบรวมสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเพื่อเอ่ยกับข้าหวังว่า...ท่านจะตามหาข้าเจอ ในที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้ ข้าขอเดินทางล่วงหน้าไปก่อนข้า...รักท่านนะ
สิ้นคำร่างของเจ้าก็แน่นิ่งไปข้ากอดร่างไร้วิญญาณของเจ้าไว้แนบอก ร้องไห้ปานจะขาดใจ โลกทั้งใบมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่าง
ข้า...ไม่อาจทนอยู่ได้จึงตัดสินใจปลิดชีพตัวเอง ตามเจ้าไป
ด้วยผลบาปและแรงกรรมทำให้ข้าต้องทุกข์ทรมาณ ชดใช้กรรมมาหลายภพหลายชาติ จนมาถึงชาตินี้ เป็นชาติสุดท้ายเจ้าแก้ว... ในที่สุด ข้าก็ได้พบเจ้าอีกครั้ง
ถ้อยคำของพ่อเพิ่มแม้จะฟังดูเหลือเชื่อ ราวกับนิทานปรัมปรา แต่ทุกถ้วยคำ ทุกจังหวะน้ำเสียงล้วนเปี่ยมล้นไปด้วยความจริงใจและความเจ็บปวด อ้ายแก้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น แม้จะยังคงมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่บ้างแต่ลึกๆในใจอ้ายแก้วก็เริ่มเชื่อในเรื่องราวที่พ่อเพิ่มเล่า
ความระแวดระวังที่เคยมีค่อยๆจางหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ความอบอุ่นและความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับดอกไม้ที่ค่อยๆผลิบานอ้ายแก้วขยับกายเข้าไปใกล้พ่อเพิ่มอย่างช้าๆ ก่อนจะซบหน้าลงกับอกแกร่ง
อ้อมกอดยังคงความอบอุ่นเหมือนเช่นในอดีตแม้กาลเวลาจะล่วงเลย และร่างกายจะเปลี่ยนไปแต่ความรู้สึกภายในยังคงเดิมหัวใจของอ้ายแก้วเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก ความรู้สึกที่หลับใหลกลับตื่นขึ้นอีกครั้ง เป็นเสมือนคำตอบ เป็นการยอมรับโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆเป็นการยอมรับในตัวตนของเขา ในเรื่องราวความรัก และในโชคชะตา ที่ผูกพันพวกเขาไว้ด้วยกัน
ครั้นเมื่อแสงอรุณรุ่งแห่งเช้าวันใหม่สาดส่องทาบทาขอบฟ้าขับไล่ความมืดมิดแห่งราตรีให้สิ้นสุดลง พ่อเพิ่มก็รู้สึกตัวราวกับต้องมนต์สะกดเขารีบลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างเงียบงันโดยไม่เอ่ยคำลา เสียงหมากกะโหล่งยังคงดังแว่วไปตามทาง
อ้ายแก้วรู้สึกตัวตื่นพบว่าร่างของพ่อเพิ่มหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่าและความหนาวเย็นที่ทำให้เขารู้สึกว้าเหว่อ้ายแก้วรีบวิ่งตามเสียงนั้นไปหวังว่าจะพบ สายตาของเขาสอดส่ายไปทั่วทุ่งนากระทั่งไปหยุดอยู่ที่ร่างของชายหนุ่ม ซึ่งกำลังค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆผิวเนื้อกลายเป็นขน แขนขากลายเป็นกีบเท้า ใบหน้ากลายเป็นหัวควายร่างกายขยายใหญ่ขึ้นดำทะมึน
อ้ายแก้วยืนนิ่งมองภาพนั้นด้วยความตกใจและสับสนร่างของพ่อเพิ่มค่อยๆ เลือนหายไป เหลือเพียงควายร่างใหญ่ ยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นหรือพ่อเพิ่มจะเป็นควายทองดีที่เขาเลี้ยงไว้
อ้ายแก้วเอ่ยเรียกพ่อทองดีด้วยน้ำเสียงสั่นเครือควายตัวนั้นหันมามองเขา ดวงตาแสนรู้ฉายแววเศร้าสร้อยราวกับจะบอกอะไรบางอย่างอ้ายแก้วค่อยๆเดินเข้าไปหาควายตัวนั้นอย่างช้าๆมือบางเอื้อมไปสัมผัสที่หัวของมันเบาๆ
เป็นท่านใช่หรือไม่อ้ายแก้วเอ่ยถามเสียงแผ่ว ควายตัวนั้นพยักหน้ารับเบาๆ ราวกับรู้ความเขาทรุดลงนั่งข้างๆ เก็บกั้นความรู้สึกไว้แต่ทันใดน้ำตามันก็ไหลออกมาความจริงเริ่มปรากฏขึ้นทีละน้อย ราวกับเศษภาพวาดที่ถูกนำมาต่อกันอ้ายแก้วเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
พ่อเพิ่มในร่างควายทองดีค่อยๆยื่นหัวใหญ่โตของเขาเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้หัวถูไถเบาๆที่แขนของอ้ายแก้วอย่างแผ่วเบา ราวกับจะปลอบโยนให้คลายความทุกข์ความอ่อนโยนในสัมผัสนั้นเปรียบเสมือนคำพูดที่ไม่มีเสียงหากพ่อทองดีสามารถเอ่ยออกมาเป็นคำได้ ก็คงจะกระซิบว่าอย่าเศร้าไปเลยหนาเจ้า
ใยท่านถึงต้องทนทุกข์เพียงเพราะข้างั้นหรือ แม้จะเสียใจมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่ในเมื่อกระทำลงไปแล้ว ผลที่ตามมาคือบ่วงกรรมที่ฉุดรั้งเราไว้ไม่ให้ไปไหนพ่อทองดีฉุดปลงในชะตากรรมของตน หากแต่ไม่เสียใจเลย เพียงได้พบเจ้าใจพี่ก็เป็นสุขยิ่งนัก
ครานั้นพี่ได้อธิษฐานต่อชั้นฟ้าหากแม้นมีบุญวสานาของให้พานพบเจ้าหากแต่เพียงเป็นชาติภพสุดท้ายในรูปกายเดรัจฉานนี้ พี่ก็จักขออยู่เคียงข้างเจ้าตราบจนสิ้นชีวาลัยเทพพยาดาบนสวรรค์คงทนเห็นความทุกข์ของพี่ไม่ไหวจึงได้เนรมิตกายมนุษย์ให้แก่พี่ เจ้าจะรังเกียจหรือไม่ในรูปกายที่แสนอัปลักษณ์เช่นนี้
ควายทองดีหมอบลงใกล้พลางหยดน้ำตาใสบริสุทธิ์รินไหลจากดวงตาเปียกชื้นเป็นทางอ้ายแก้วเห็นดังนั้นจึงยกชายผ้าขาวม้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ด้วยความอ่อนโยน จากนั้นอ้ายแก้วจึงค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงแนบชิดกับหน้าของทองดีควายผู้ภักดีราวกับต้องการถ่ายทอดความรักและปลอบประโลมใจให้แก่กัน
ทั้งสองอยู่ในความเงียบสงบท่ามกลางสายลมอ่อนโยนที่พัดผ่าน ช่วยชโลมกายและใจให้เย็นสบายเสียงใบไม้กระซิบแผ่วเบาเป็นดั่งทำนองเพลงจากธรรมชาติ ขณะที่ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าทิ้งแสงสุดท้ายให้เหลืองทองพราวพร่าง อ้ายแก้วและควายทองดีดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความผูกพันนี้โดยไม่มีคำพูดใดจำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย
แม้นกายข้าเป็นเพียงเดรัจฉาน
มิอาจเอื้อนเอ่ยวาจาหนักหนา
แต่หัวใจรักเจ้าสุดพรรณนา
หวังเพียงรักจะส่งถึงใจเจ้า สักคราวันใครยังไม่ได้อ่านตอนแรกจิ้มเลย----------------------------------------จบแล้วครับ ขอบคุณที่ติดตามตอนนี้จะคลายปมในอดีตอยากได้ตอนพิเศษ ของอ้ายแก้วกับพ่อเพิ่มกันมั้ยคอมเม้นต์ตอบกันได้นะ
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]