บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.9 ความจริงที่ร่างกายไม่อาจปฏิเสธ
คำเตือนเนื้อหา: เรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ประกอบด้วยฉากเพศสัมพันธ์ที่โจ่งแจ้ง การบังคับจิตใจ การข่มขืน ความสัมพันธ์ที่ไม่ยินยอม และการยอมจำนน เรื่องนี้ท้าทายความเชื่อเกี่ยวกับความงาม ความปรารถนา และอำนาจ เมื่อชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบถูกดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ขัดต่อบรรทัดฐานของสังคม ตัวละครที่สังคมอาจมองว่า “ไม่น่าดึงดูด” ยังมีความปรารถนาและแรงต้องการเช่นเดียวกับคนอื่น การใช้ภาพเหมารวมในเรื่องมีจุดประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นประเด็นที่มักถูกมองข้าม โดยไม่ได้มีเจตนาสร้างความเกลียดชังหรือลดคุณค่าของตัวละครใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านยามเช้าที่บ้านหลังใหญ่ แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านสีครีมเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร วิคเตอร์ในชุดนักศึกษาเดินลงมาจากชั้นบน เสื้อนักศึกษาสีขาวรัดรูปแนบสนิทไปกับกล้ามอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่น กางเกงสแล็คสีดำตัดเย็บอย่างพอดีตัวเน้นช่วงสะโพกสอบและขายาวเรียวสมบูรณ์แบบ ทุกย่างก้าวของเขาส่งแรงสั่นสะเทือนให้พื้นไม้สะท้อนความหนักแน่นของร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาฉายแววสับสนและอ่อนล้า คืนที่ผ่านมาเขานอนไม่ค่อยหลับ ภาพของตัวเองที่ชักว่าวคิดถึงริมฝีปากเหี่ยวย่นของยายแป๊ดยังคงหลอกหลอนจิตใจ ความรู้สึกผิดและความต้องการปะทะกันในใจ ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาสั่นระริกเล็กน้อยเมื่อนึกถึงจูบเมื่อคืน แม้จะพยายามรักษาความสุขุมไว้ แต่แก้มที่ร้อนผ่าวและเหงื่อซึมที่ขมับก็บ่งบอกถึงความหวั่นไหวที่ซ่อนอยู่ภายใน "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวิคเตอร์" ยายแป๊ดทักทายพลางจ้องมองร่างสูงของชายหนุ่มอย่างพึงพอใจ มืออวบเหี่ยวย่นของเธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ "ครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่วพลางทรุดตัวลงนั่ง กลิ่นเวย์โปรตีนรสวานิลลาผสมน้ำสับปะรดที่ยายแป๊ดเตรียมไว้ให้ลอยมาเตะจมูก แต่เขากลับรู้สึกหวั่นไหวกับกลิ่นน้ำหอมกลิ่นฉุนของยายแป๊ดมากกว่า "แป๊ดมีข่าวดีมาบอกค่ะ" ยายแป๊ดยิ้มบางๆ นิ้วอวบเหี่ยวไล้ไปตามหน้าจอโทรศัพท์ "คุณกำลังเป็นที่ฮือฮาในโซเชียลเลยนะคะ มีคนแอบถ่ายคุณตอนเดินเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อวาน แล้วติดเทรนด์ในติ๊กต๊อกเลยค่ะ แฮชแท็ก #วิคเตอร์กลับมาแล้ว มีคนใช้เป็นหมื่นๆ โพสต์" วิคเตอร์ชะงัก มือที่กำลังจะยกแก้วเวย์โปรตีนหยุดค้างกลางอากาศ "แป๊ดเช็คแอคเคาท์ของคุณด้วยนะคะ" ยายแป๊ดพูดต่อ น้ำเสียงภูมิใจ "ไอจีมีคนตามสองแสนห้าหมื่น ติ๊กต๊อกก็สามแสน... แต่คุณไม่ได้โพสต์อะไรเลยเป็นเดือน" เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย "แป๊ดว่าเราควรอัพคอนเทนต์ใหม่นะคะ ให้แฟนคลับได้เห็นว่าคุณกลับมาแล้ว... จริงๆ" วิคเตอร์กลืนน้ำลายเหนียวหนืด เขาไม่ได้แตะต้องโซเชียลมาตั้งแต่... ตั้งแต่ยายแป๊ดเริ่มควบคุมทุกอย่างในชีวิตเขา "เดี๋ยวแป๊ดจะช่วยดูแลโซเชียลให้นะคะ" เธอยิ้มบาง "ต้องโพสต์รูปสวยๆ ลงไอจี ถ่ายคลิปสั้นๆ ลงติ๊กต๊อกบ้าง... แฟนคลับเขารอดูคุณอยู่" "ครับ..." เขาตอบเบาๆ เสียงสั่นเครือ รู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องจัดการเรื่องพวกนี้เอง แต่ก็กังวลว่ายายแป๊ดจะใช้มันควบคุมเขาอย่างไรอีก ดวงตาของเขาเหม่อลอย นึกถึงภาพตัวเองที่กำลังสำเร็จความใคร่พลางครางชื่อของเธอเบาๆ
"คิดถึงอะไรอยู่หรือคะ?" ยายแป๊ดถามยิ้มๆ "หรือว่า... คิดถึงจูบของแป๊ดเมื่อคืน? แป๊ดเห็นนะคะว่าคุณชอบ... ตอนที่คุณแอบ..." วิคเตอร์กำแก้วในมือแน่น ความรู้สึกผิดและความต้องการปะทะกันในอก แต่เสียงหัวเราะเบาๆ ของเธอกลับทำให้หัวใจเต้นแรง ร่างกายเริ่มตอบสนองต่อความทรงจำเมื่อคืนโดยไม่ได้ตั้งใจ "ผมต้องไปมหาวิทยาลัยแล้วครับ" วิคเตอร์ลุกพรวด พยายามหนีจากความรู้สึกที่กำลังท่วมท้น แต่ร่างกายกลับทรยศเขา สั่นระริกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของเธอ "รถลุงสมชายรออยู่แล้วค่ะ... แต่ก่อนไป..." เธอลุกขึ้นยืน มืออวบเหี่ยวย่นลูบไล้แผ่นอกแกร่งของชายหนุ่มผ่านเนื้อผ้าบางๆ สัมผัสที่ทำให้เขาสั่นสะท้าน "คุณต้องให้แป๊ดจัดเนคไทให้เรียบร้อยก่อนนะคะ... เด็กดีของแป๊ด" วิคเตอร์ยืนนิ่ง หายใจไม่ทั่วท้องขณะที่มือเหี่ยวย่นของยายแป๊ดค่อยๆ จัดปกเสื้อและเนคไทของเขา กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ใหญ่ของเธอลอยเข้าจมูก ดวงตาของยายแป๊ดทอประกายวาววับขณะที่เหลือบมองต่ำลงไป เห็นความเปลี่ยนแปลงใต้กางเกงสแล็คที่กระดกตุงขึ้นเป็นจังหวะตามการหายใจถี่ของชายหนุ่ม "อุ๊ย..." เธอแกล้งทำเสียงตกใจ แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มอย่างสะใจ "คุณวิคเตอร์... ดูเหมือนร่างกายคุณจะซื่อสัตย์กว่าปากนะคะ" วิคเตอร์หลับตาปี๋ พยายามควบคุมลมหายใจและความต้องการที่พลุ่งพล่าน แต่ยิ่งสูดดมกลิ่นน้ำหอมของเธอ ยิ่งทำให้ภาพเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัว ร่างกายเขาตอบสนองราวกับถูกสะกดจิต "ยายแป๊ด... ผม..." วิคเตอร์พยายามพูด เสียงสั่นเครือ ก่อนจะรีบก้าวถอยหลัง "ผม... ผมแค่ตื่นเต้นที่จะได้กลับไปเรียน... มันไม่ใช่อย่างที่ยายคิด" ยายแป๊ดยิ้มเยาะ ดวงตาเป็นประกายขณะที่จ้องมองเป้ากางเกงที่ยังคงกระตุกเป็นจังหวะ "แล้วทำไมตรงนี้ถึงได้... ร้อนขนาดนี้คะ?" ยายแป๊ดกระซิบ มืออวบเหี่ยวเลื่อนลงต่ำ แตะผ่านเนื้อผ้ากางเกงเบาๆ วิคเตอร์สะดุ้งเฮือก ลมหายใจสะดุด ขาสั่นระริก "อย่า... อย่าครับ..." เขาพยายามห้าม แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อสัมผัสนั้นอย่างน่าอาย "ทำไมล่ะคะ? ในเมื่อร่างกายคุณกำลังบอกว่าชอบ..." เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย มือยังคงกดเบาๆ วิคเตอร์หลับตาปี๋ พยายามห้ามเสียงครางที่จะหลุดออกมา ก่อนจะรีบผละออก "ผม... ผมต้องไปแล้วครับ" "ไปเถอะค่ะ" ยายแป๊ดยิ้มอย่างสะใจ "แต่จำไว้นะคะ... ไม่ว่าคุณจะพยายามหนีความจริงแค่ไหน ร่างกายคุณก็ไม่เคยโกหกแป๊ดเลย..." "อ้อ แป๊ดเตรียมสูทไว้ให้คุณแล้วนะคะ สำหรับงานเลี้ยงที่สมาคมว่ายน้ำคืนนี้" ยายแป๊ดยิ้มสะใจ "คุณต้องไปในฐานะแชมป์เอเชียนเกมส์... แป๊ดจะแต่งตัวให้คุณเอง" วิคเตอร์รีบเดินไปที่รถ พยายามสงบสติอารมณ์ แต่ความรู้สึกจากสัมผัสของยายแป๊ดยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขานั่งเบียดตัวในมุมเบาะหลัง พยายามซ่อนความผิดปกติของร่างกาย ขณะที่ลุงสมชายขับรถออกจากบ้าน ตลอดทางไปมหาวิทยาลัย เขาได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง พยายามไม่คิดถึงสัมผัสเมื่อครู่ แต่ยิ่งพยายามลืม ภาพและความรู้สึกก็ยิ่งชัดเจน... ราวกับร่างกายเขากำลังทรยศต่อจิตใจ วิคเตอร์หัวใจเต้นระรัว พยายามไม่คิดถึงความจริงที่ว่า... ยายแป๊ดพูดถูก
เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย วิคเตอร์เดินผ่านระเบียงทางเดินคณะบริหารธุรกิจ เสียงกระซิบกระซาบและสายตาของเพื่อนนักศึกษาหญิงชายจับจ้องมาที่เขา ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษายังคงดึงดูดทุกสายตา แม้ว่าในใจจะสับสนวุ่นวายจากเหตุการณ์เมื่อเช้า "วิคเตอร์..." เสียงคุ้นหูดังขึ้น มุกดายืนอยู่ตรงหน้าเขา ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานที่เคยยิ้มให้เขาทุกเช้าดูเย็นชาผิดปกติ "มุกดา ทำไมเราคุยกันไม่ได้เลย?" วิคเตอร์ก้าวเข้าไปใกล้ พยายามข่มความรู้สึกผิดที่ยังคงหลงเหลือจากการถูกยายแป๊ดสัมผัสเมื่อเช้า "เราถูกบล็อกจากทุกช่องทางเลย..." มุกดาพูดเสียงเบา ดวงตาฉายแววน้อยใจ "แม้แต่ไลน์ก็โดนบล็อก เฟซบุ๊กก็โดนบล็อก ไอจีก็..." วิคเตอร์ชะงัก หัวใจเต้นแรง เขาไม่เคยบล็อกเธอ... นั่นหมายความว่า... ยายแป๊ดต้องเป็นคนทำแน่ๆ ความโกรธเริ่มก่อตัวในอกของเขา แต่มันกลับปะปนกับความรู้สึกหวาบหวามที่ยังคงค้างคาจากสัมผัสของยายแป๊ดเมื่อเช้า "เธอต้องเข้าใจเรานะ..." เขาพยายามอธิบาย แต่มุกดาส่ายหน้า "ไม่เป็นไร เราเข้าใจแล้วว่าทำไมนักกีฬาทีมชาติอย่างวิคถึงต้องเก็บตัว" เธอพูดเสียงสั่น ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้วิคเตอร์ยืนนิ่งอยู่กับความรู้สึกผิดและความโกรธที่พุ่งพล่านในอก วิคเตอร์กำมือแน่น ความโกรธต่อยายแป๊ดเริ่มลุกลามในใจ เขารู้ว่าเธอเป็นคนบล็อกมุกดา เป็นคนทำลายความสัมพันธ์ของเขา แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้... ไม่ใช่ตอนนี้ที่ร่างกายของเขายังคงจดจำสัมผัสของเธอได้ดีเกินไป... หลังเลิกคาบวิคเตอร์เดินเข้าไปในห้องพักอาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์สุนันทา หญิงสาววัย 40 ในชุดสูทสีกรมท่า กำลังดูข่าวการแข่งขันเอเชียนเกมส์ครั้งที่ผ่านมาบนจอคอมพิวเตอร์ กลิ่นน้ำหอมกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ลอยมาจากโต๊ะทำงานที่จัดวางเอกสารอย่างเป็นระเบียบ "อ้าว วิคเตอร์" อาจารย์สุนันทายิ้มให้ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนขยับพูดอย่างอ่อนโยน "พอดีเลย อาจารย์กำลังดูผลงานเธอในเอเชียนเกมส์ที่ผ่านมา เหรียญทองของเธอสร้างชื่อเสียงมากเลยนะ เราได้อันดับ 8 ของตารางเหรียญ มี 12 เหรียญทอง และหนึ่งในนั้นมาจากเธอ" "ครับ..." วิคเตอร์ตอบเบาๆ สังเกตเห็นว่าอาจารย์กำลังจัดแจกันดอกไม้บนโต๊ะไปพลางๆ "แล้วตอนนี้ก็ต้องเตรียมตัวแข่ง FINA World Championships เดือนหน้าใช่ไหมคะ?" อาจารย์เอ่ยถามพลางเหลือบมองเอกสารบนโต๊ะ "อาจารย์เห็นในเอกสารที่คุณแป๊ดส่งมา..." วิคเตอร์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อยายแป๊ด แต่พยายามรักษาท่าทีให้เป็นปกติ "ครับ ผมเลยอยากจะขอลาเรียนหลังสอบมิดเทอมเพื่อเตรียมตัวแข่งขัน" "ได้สิคะ" อาจารย์สุนันทาพยักหน้า ผมสีน้ำตาลเข้มที่รวบเป็นมวยหลวมๆ ไหวตามจังหวะการเคลื่อนไหว "เธอเป็นความหวังไม่ใช่แค่คณะและมหาวิทยาลัยของเรา แต่เป็นความหวังของทุกคน หลังจากที่เธอช่วยให้เราทำผลงานดีขึ้นกว่าครั้งที่แล้วถึง 4 อันดับ ทุกคนก็คาดหวังกับการแข่งขันครั้งนี้มากนะคะ" วิคเตอร์นั่งเรียนไปตลอดบ่าย แม้จะพยายามตั้งใจฟังเรื่อง Foreign Exchange Rate แต่ใจก็วนเวียนอยู่กับเรื่องมุกดาและสัมผัสของยายแป๊ดเมื่อเช้า เสียงซุบซิบและสายตาจับจ้องจากเพื่อนร่วมชั้นยังคงตามติดทุกย่างก้าว
พอเลิกเรียนตอนบ่ายแก่ เขาเห็นรถเบนซ์สีดำของลุงสมชายจอดรออยู่หน้าคณะ ยายแป๊ดนั่งอยู่เบาะหลังพร้อมรอยยิ้มที่คุ้นเคย "ยายแป๊ดบล็อกมุกดาทำไม!?" วิคเตอร์เปิดประตูรถพรวดพราด ความโกรธที่สะสมมาตลอดทั้งวันระเบิดออกมา ยายแป๊ดเพียงยิ้มเย็น มืออวบเหี่ยวย่นลูบเบาะข้างๆ "นั่งก่อนค่ะ คุณวิคเตอร์" "ผมถามว่าทำไม!" เขาตะคอก แต่ก็ทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ "ก็แป๊ดบล็อกเองค่ะ" เธอตอบเรียบๆ "คุณจะโกรธก็โกรธไป แต่แป๊ดทำเพื่อคุณทั้งนั้น... เด็กดีของแป๊ด" น้ำเสียงหวานในประโยคท้ายทำให้วิคเตอร์สะท้านวาบ วิคเตอร์กำลังจะตะคอกต่อ แต่จู่ๆ มืออวบเหี่ยวย่นของยายแป๊ดก็เลื่อนมาวางบนต้นขาของเขาเบาๆ สัมผัสนั้นทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด หัวใจเต้นแรง ความโกรธค่อยๆ จางลง แทนที่ด้วยความรู้สึกสับสนวาบหวาม "คุณโกรธแป๊ดจริงๆ เหรอคะ?" เธอกระซิบถาม นิ้วเรียวลูบเบาๆ ผ่านเนื้อผ้ากางเกง "ทั้งๆ ที่ร่างกายคุณบอกว่าชอบที่แป๊ดดูแล..." วิคเตอร์หลับตา พยายามควบคุมลมหายใจที่หอบถี่ขึ้น ความโกรธถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่นที่เขาไม่กล้าจะยอมรับ "ลุง... ลุงสมชายครับ..." เขาพยายามเตือนสติ "ไม่ต้องห่วงค่ะ" ยายแป๊ดยิ้มบาง "ลุงสมชายรู้หน้าที่ของเขาดี..."
"คุณวิคเตอร์อย่าโกรธแป๊ดนานนะคะ" เธอลูบต้นขาเขาเบาๆ "เดี๋ยวคืนนี้แป๊ดจะแต่งตัวให้คุณหล่อที่สุดในงาน... คุณจะได้เป็นดาวเด่นของสมาคม" วิคเตอร์พยายามกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้า แต่หยดน้ำใสก็ไหลลงมาตามแก้มที่ยังคงแดงก่ำ ยายแป๊ดยิ้มอย่างสะใจ ดึงศีรษะของเขาเข้ามาซบกับอกที่แม้จะเหี่ยวย่นแต่ก็อบอุ่น มือเหี่ยวๆ ลูบผมที่จัดทรงอย่างดีของเขาเบาๆ ดวงตาของเธอเป็นประกายวาววับเมื่อเห็นชายหนุ่มรูปงามอ่อนแอลงในอ้อมอกของตน วิคเตอร์รู้สึกสับสนกับความขัดแย้งในตัวเอง ร่างกายกำยำที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักกลับอ่อนระทวยเมื่อสัมผัสกับเนื้อตัวเหี่ยวย่นของหญิงชรา ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยมั่นใจกลับร้อนผ่าวด้วยความอาย แต่ยิ่งพยายามต่อต้าน ร่างกายก็ยิ่งตอบสนอง โดยเฉพาะเมื่อแก้มของเขาสัมผัสกับความนุ่มของเนินอกเธอเป็นครั้งแรก "ไม่เป็นไรนะคะ..." เธอกระซิบ พลางสูดกลิ่นแชมพูจากเส้นผมนุ่มของเขา "แป๊ดจะดูแลคุณเอง..." มืออวบเหี่ยวของเธอเลื่อนลงต่ำ กดเบาๆ ที่ความร้อนผ่าวใต้กางเกงของเขา วิคเตอร์ได้แต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงบนเสื้อของยายแป๊ด ในขณะที่ร่างกายกลับตอบสนองต่อสัมผัสของเธออย่างน่าอาย... รถแล่นผ่านถนนในกรุงเทพฯ ยามเย็น พาเขากลับบ้านไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยง... และอะไรก็ตามที่ยายแป๊ดได้วางแผนไว้สำหรับคืนนี้...
สนุกมาก มาต่อเร็วๆนะคับ สนุกมากครับ ขอขอบคุณ ขอบคุณครับ มาแล้วๆๆๆ สนุกมากค้าบบ รอคอยต่อไปเลยค้าบบ เมื่อไหร่จะถึงตอนที่วิคเตอร์ได้เสียตัวครับ
แต่ขอให้วิคเตอร์เป็นคนคุมเกมส์แทนยายแป๊ดนะครับ ลุ้นกับตอนต่อไปครับ ถูกควบคุมโดยหญิงชราเกือบหมดละ
{:5_133:}{:5_133:}{:5_133:}{:5_133:} เมื่อไรจะได้เสียวครับเนี้ย มาแล้วๆๆ สนุกมากๆฮะ รอตอนต่อไปเลยคับ ต่อเลยได้ไหมครับไม่ไหวแล้วว{:5_120:} อยากอ่านอีก นาวๆไปเลยค่ะ
อยากได้วิคเตอร์!! ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:} ขอบคุณครับ {:5_136:} โอยอยากอ่านตอนต่แไปไม่ไหวแล้ววว อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว มาต่อเร็วๆนะ
หน้า:
[1]
2