ขอโทษที่ทำให้เสียใจ
ทุกวันนี้ผมมีความสุขดีครับ ได้อยู่กับคนที่รักและเขาก็รักผมแต่แล้วความสุขของผมก็กําลังจะหายไปเมื่อ ผมพบว่าตัวเองกําลังป่วยผมเป็นมะเร็งในเม็ดเลือด โชคดีที่ไม่ได้เป็นระยะหนักๆ ถ้ารักษาอาจจะหายได้ ผม ไม่กล้าบอกเขาเลยกลัวเขาเป็นห่วง “บอสเย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันนะ”พี่แทนแฟนผมครับ“ครับ ไปก็ไป โอกาสอะไรอะครับ” “เดี๋ยวก็รู้”พี่แทนพาผมมาที่ร้านแห่งหนึ่งผมจําได้ดีแล้วก็จําได้ด้วยว่าวันนี้เป็นวันที่พี่แทนขอผมเป็นแฟน แล้วก็ที่นี่ผมแค่แกล้งทําลืม “ร้านนี้เหมือนเคยมาพี่เคยพาผมมาเหรอ”พี่แทนยิ้มๆ “ไม่รู้เหมือนกันเอ้ เคยพามารึเปล่านะ”นั้น แสดงว่าจับได้แล้วว่าผมโกหก“อะ พี่ให้”พี่แทนยื่นกล่องของขวัญเล็กๆมาให้ผมรับมาเปิดดู เป็นสร้อยเส้นเล็กๆมีจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวที่ผม ชอบด้วย “ขอบคุณครับ”“แล้วของขวัญให้พี่หละ” “ไม่ได้เตรียม”“โห อะไรอะ เอาเปรียบ” “กลับไปที่คอนโดแล้วจะให้”ผมพูดทําหน้าหื่นๆใส่ พี่แทนยิ้มๆเวลาที่พีแทนยิ้ม มันทําให้ผมมีความสุขจัง ทําให้ผมมีกําลังใจที่จะทําทุกอย่างมาจนทุกวันนี้ ชีวิต ผมไม่ได้มีความสุขเหมือนคนอื่นหรอกมามีความสุขก็ตอนได้พบกับพี่แทนเนี่ยแหละ ผมเป็นเด็ก กําพร้าครับแม่ผมเป็นคนใช้ที่บังเอิญไปหลงรักลูกชายคนเล็กของเจ้าของบ้านที่เคยทํางานพอคุณหญิง เจ้าของบ้านรู้ก็ไล่แม่ออกมาแม่ไม่รู้เลยว่าท้องผมมารู้มันก็สายไปแล้ว แม่ลําบากมากเลี้ยงผมจนโตมา หา เลี้ยงผมด้วยน้ําพักน้ําแรงดีที่ตั้งตัวได้แล้วแม่ก็จากผมไปเมื่อวันที่ผมสอบเข้ามหาลัยได้ด้วยโรคเดียวกับที่ ผมเป็นอยู่นี้ทั้งๆที่แม่บอกว่าจะรอผมแต่มันก็ไม่ทัน วันนั้นเป็นวันที่ผมดีใจที่สุดแล้วก็เสียใจที่สุด แล้วพี่ แทนก็เข้ามาในชีวิตผมวันนั้นเข้ามาปลอบผมและให้กําลังใจผมทําให้ผมไม่ท้อแล้วอยู่มาถึงทุกวันนี้ วันนี้ เป็นวันที่ผมมีความสุขมาก 2 ปีแล้วที่เราคบกันพี่แทนไม่เคยทําให้ผมเสียใจเลย ไม่เคยแม้แต่จะนอกใจผม จึงรักและไว้ใจพี่แทนทุกอย่างแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าความรักครั้งนี้มันจะอยู่ได้นานเท่าไหร่ซักวันเราคงต้อง จากกันไป เช้านี้แยกย้ายกันไปเรียนตามปกติพี่แทนเรียนปีสุดท้ายแล้ว ผมเรียนอยู่ปี 2 เรียนกันคนละคณะพี่แทนเรียน วิศวะผมเรียนนิเทศ “บอส ช่วงนี้แกเป็นอะไรรึเปล่าหน้าตาดูซีดๆ”แหวน สาวมั่นในกลุ่มพูดขึ้น “จริงเหรอไม่ได้เป็นอะไรนะ สงสัยพักผ่อนน้อยมั้ง”บ่ายเบี่ยงไปยังไม่อยากบอกใครว่าผมป่วย “พี่แทนไม่ให้มึงพักบ้างเหรอวะ”ไอ้วอนครับซึ่งผมต่อชื่อมันว่าไอ้วอนตีน ขากวนของกลุ่มเรา แม่งมันกวน แต่เช้าเลย“บ้างเหรอมึง วอนตีนแท้ๆ พูดให้มันดีๆใครจะไปหื่นอย่างมึง” “อ้าว กูพูดเรื่องจริง”แน้มันยังไม่ยอมหยุด “แล้วแต่มึงจะคิดแล้วกันเออนี่เรื่องโครงการประกวดภาพถ่ายหละพวกมึงไปถึงไหนแล้ว”ผมหันไปถาม เพื่อนๆต่อ คุยกันสัพเพแล้วพี่แทนก็โผล่เข้ามาโดนแซวซะยกใหญ่ “บ่ายมีเรียนรึเปล่า”“ไม่มีครับ” “งั้นไปบ้านพี่นะ”หะผมได้ยินไม่ผิดใช่รึเปล่า 2 ปีที่คบกันมาพี่แทนไม่เคยชวนผมไปที่บ้านเลยวันนี้นึก ยังไงถึงจะพาไปบ้าน แล้วผมก็มาที่บ้านพี่แทนครั้งแรกในชีวิตบ้านหลังใหญ่มากแค่บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย เข้ามาในบ้าน มีชาย หญิงวัยกลางคนนั่งคุยกันอยู่พอผมเข้าไปมองมาที่ผมนิ่งๆ“พ่อครับแม่ครับนี่บอสครับ”ผมยกมือไหว้ตามมารยาทนั่งลงที่พื้นกับพี่แทนครับ เดี๋ยวจะหาว่ามารยาทไม่ดี ท่านสองคนรับไหว้ไม่ว่าอะไร“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ”พ่อพี่แทนพูดสั้นๆแล้วสองท่านก็ลุกออกไป บรรยากาศมื้อค่ํากดดันจัง “บ้านเราอยู่ไหนหละเป็นลูกเต้าเหล่าใคร”แม่พี่แทนถามขึ้น มีสายตาอีก 2คู่มองมาเป็นพี่ชายกับน้องสาวพี่ แทน “อยู่ศรีนครินทร์ครับเอ่อ” “ทานนี้ดีกว่านะครับ ของที่แม่ชอบเลย”พี่แทนตัดบทไปช่วยลดความกดดันผมไปได้เยอะ จนการกินมื้อเย็น แบบเงียบๆถามคําตอบคําจบลง “ว่างๆก็พากันแวะมาที่นี้บ้างนะ”พ่อพี่แทนพูดค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ลาท่านทั้งสองกลับบ้าน “พ่อแม่พี่ก็เป็นแบบนี้แหละอย่าคิดมาก”พี่แทนพูด ตอนขับรถออกมา “ครับ”ผมตอบสั้นๆไม่ได้คุยอะไรกันอีก ที่บ้านพี่แทนคงจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่มั้ง คงต้องทําใจแหละ เผื่อใจไว้แต่แรกแล้ว วันนี้วันเสาร์ไม่มีเรียนพี่แทนออกไปทํางานข้างนอก ผมเลยอยู่ที่คอนโดพักผ่อน ทําความสะอาดครั้งใหญ่ เลย เสร็จก็บ่ายๆแล้วเสียงกริ่งห้องดังจะว่าพี่แทนก็มีกุยแจเลยเดินมาเปิด “คุณแม่ สวัสดีครับ”เธอรับไหว้ผมพอเป็นมารยาทแล้วผมก็หลีกให้เดินเข้ามาข้างใน คุณแม่พี่แทนเดิน สํารวจห้องดีนะที่พึ่งทําความสะอาดไป เห็นเอามือลูบตามตู้ไปด้วย “พี่แทนไม่อยู่ครับออกไปข้างนอก”ผมพูดพลางวางแก้วน้ําเย็นๆให้“ฉันรู้แล้ว ที่มาเนี่ยมีธุระกับเธอ นั่งก่อนสิ”ผมนั่งลงตรงหน้า“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ฉันมีเวลาไม่มาก”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆรู้สึกไม่ค่อยดีเลย “ฉัน ไม่รู้ว่าเธอสองคนรักกันมานานแค่ไหนฉันเข้าใจว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้แต่เธอเข้าใจหัวอกของ คนเป็นแม่รึเปล่าแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ในสิ่งที่ดีที่ควร ถ้าเธอรักเค้าจริงฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจ”แม่พี่ แทนลุกออกไปแล้วแต่ผมยังนั่งอยู่ผมเข้าใจเหตุผลของท่านดีผมทําใจไว้แล้วว่าวันนี้มันต้องมาถึงแน่ๆ วันที่ผมต้องออกไปจากชีวิตของพี่แทนพี่แทนจะได้มีชีวิตที่ถูกต้องเสียทีน้ําตาผมมันไหลออกมาผมนั่งอยู่ ตรงนี้ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่คิดไปเรื่อยรู้ตัวอีกทีไฟห้องเปิดขึ้นพี่แทนเดินเข้ามา “อ้าว นึกว่าไม่อยู่ ทําไมไม่เปิดไฟหละ”“เอ่อ ผม ผมเผลอหลับไปครับ”ไถไปก่อนแล้วกัน“กินข้าวรึยัง พี่ซื้อมาฝากด้วยนะ” “ยังครับแต่พี่กินเหอะ ผมไม่หิว” “ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกแล้วยังไม่ยอมกินข้าวอีก”พี่แทนนั่งลงข้างๆดึงตัวผมไปกอดคืนนี้ผมนอนไม่ หลับเลยคําพูดของแม่พี่แทนมันวิ่งวนอยู่ในหัว มันก้องอยู่ในหูไม่หยุด “เป็นอะไรรึเปล่านอนไม่หลับเหรอ” “ครับ สงสัยนอนกลางวันเลยนอนไม่หลับพี่แทนหลับเหอะครับ เดี๋ยวผมคงหลับไปเอง”พี่แทนดึงตัวผมไป กอดไว้คงจะเป็นอ้อมกอดสุดท้ายของพี่ที่ผมจะได้รับแล้วสินะพรุ่งนี้ผมคงต้องไปจากชีวิตพี่ซักทีข้อความ ในมือถือที่ส่งมาตอนเย็นผมยังจํามันติดตา...ถ้า เธอรักแทนจริง ไปจากแทนซะ...เป็นข้อความที่แม่พี่แทนส่งมาให้ผม เช้ามาพี่แทนก็ออกไปทํางาน กลุ่มกับเพื่อนผมนั่งดูข้อความในมือถือที่ถูกส่งมาตอกย้ําอีกครั้งในเช้านี้แล้วเลื่อนดูเบอร์เพื่อนๆอยากจะ ระบายให้ใครฟังแต่คงจะโดนสมน้ําหน้ามากกว่าแล้วผมก็ไปหยุดที่เบอร์ของโอม เพื่อนที่เรียนมัธยมมา ด้วยกัน ตอนนั้นมันจีบผมแต่ผมไม่เล่นด้วยผมกดโทรออก โชคดีที่มันยังไม่เปลี่ยนเบอร์ “สวัสดีครับ”เสียงปลายสายตอบมา“ฮัลโหล โอมเหรอ” “อื่มใครเนี่ย” “เราบอสไง จําได้รึเปล่า” “อ้าวบอสว่าไง หายหน้าหายตา” “ออกมาเจอเราได้รึเปล่า”“ได้สิ ที่ไหนหละ”นักสถานที่แล้วผมก็ออกมาเจอบอสตามนัดโห เปลี่ยนเป็นหนุ่มหล่อใสเลยตอนนี้ หล่อ ขึ้นเป็นกอง“หวัดดี นึกยังไงนัดเราออกมา นึกว่าลืมกันซะแล้ว”ผมยิ้มๆให้“คิดถึงเลยนัดออกมา ไม่ได้เจอซะนาน” “แต่เราว่าบอสต้องมีเรื่องอะไรให้เราช่วยแน่ๆงั้นคงไม่ชวนมาแบบนี้แค่เราดูสายตาบอสก็รู้แล้วอย่าลืมสิ ว่าเรารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับบอส”ผมถอนหายใจเบาๆ“อื่ม เรามีเรื่องให้ช่วย” “ว่าแล้วไงเรื่องอะไรหละ เรายินดีที่จะช่วยบอสทุกอย่างเลยนะ”แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้วขอให้ บอสช่วยแกล้งเป็นแฟนใหม่ของผมให้พี่แทนตัดใจเพราะพี่แทนคงไม่ตัดใจไปจากผมง่ายๆหรอก “นะโอมช่วยเราหน่อยนะ” “มั่นใจแล้วเหรอบอส ว่าจะไม่เสียใจ”“เราทําใจไว้นานแล้วแหละถ้างานนี้สําเร็จไม่แน่เราอาจรับโอมเข้ามาเป็นตัวเลือกก็ได้นะ” “จริงๆนะงั้นตกลงเลย”ขั้นที่หนึ่งสําเร็จไป หลังจากวันนั้นผมก็อ้างนู้นอ้างนี่ไม่ค่อยได้กลับมาคอนโดเท่าไหร่ไปค้างที่บ้านซะมากกว่าแล้วบอกว่าไป ทํางานค้างบ้านเพื่อนถ้ากลับมาคอนโดก็แกล้งทําเป็นเหนื่อยๆ พี่แทนก็ดีนะไม่ว่าอะไรผมซักคํามันทําให้ ผมรู้สึกผิดจังแบบนี้ เจ็บด้วยที่ต้องทําแบบนี้ วันนี้เลิกเรียนผมให้ไอ้โอมมารับที่มหาลัยกะเวลาที่ปกติพี่แทนจะมารับแล้วก็ให้มันมาส่งที่บ้าน กลับมา คอนโดก็ดึกๆ“ไปกับใครมา”พี่แทนถามเสียงนิ่งๆคงโกรธแน่ๆเลย “เพื่อนครับ” “แล้วทําไมกลับดึกพี่ถามเพื่อนๆที่คณะเราแล้ว วันนี้ไม่มีงาน” “เพื่อนอเก่าที่โรงเรียนวันเกิดมันเลยพาไปเลี้ยง”ผมพูดแล้วทําอารมณ์เสียเดินเข้าไปอาบน้ําออกมา “พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่นะ” “ผมไม่ได้โกรธพี่ซักหน่อยคิดมากน่า” ตอนเข้านอนพี่แทนดึงผมไปกอดก็บอกว่าอยากพัก 2 อาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่แทนเลยผมไม่ค่อยกลับไปนอนที่คอนโดมาค้างที่บ้าน ข้อความ จากแม่พี่แทนยังส่งมาเรื่อยๆตอนนี้เกือบ 10 ข้อความแล้วผมยังเก็บมันไว้ย้ําว่าผมต้องให้พี่แทนลืมผมวันนี้ เลยกลับมานอนที่คอนโดมาถึงพี่แทนนั่งอยู่ที่โซฟา “ทําไมกลับดึก”“ผมไปทํางานบ้านเพื่อน” “บอสมีคนใหม่เหรอ”พี่แทนถามขึ้นมันเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงผมนับพันๆเล่ม ผมไม่ได้ตอบอะไรเดินเข้า ไปอาบน้ํา แต่งตัวแล้วก็นอนพี่แทนมานอนข้างๆหันหลังให้ “ถ้าบอสเจอคนที่ดีกว่าพี่ พี่ก็พร้อมที่จะปล่อยบอสไป พี่จะไม่รั้งบอส”พี่แทนพูดขึ้นเจ็บจัง ผมขอโทษครับ พี่แทนมันเป็นทางออกที่ดีสําหรับเรา พี่ควรจะมีชีวิตที่ดีที่ถูกต้อง ดีกว่ามาจมอยู่กับผมผมพยายามกลั้น น้ําตาเอาไว้แต่มันก็ไม่อยู่จนมันไหลออกมาพยายามที่จะไม่ให้พี่แทนรู้..............แทน..................................................... บอสไม่ค่อยกลับบ้านเลยวันนี้เลยไปดักรอหน้าคณะ เจอเพื่อนบอสจําได้ว่าชื่อน้องผึ้ง “น้องผึ้งสวัสดีครับ”“อ้าวพี่แทน สวัสดีคะ” “บอสหละ”“อ้าว ออกไปแล้วนี่คะ นึกว่าพี่มารับไปแล้วซะอีก”ผมเลยเดินกลับออกมาเห็นบอสนั่งหน้ารถไปกับใครอีก คนคงเป็นเพื่อนกันมั้ง บอสคงไม่เหลวไหลหรอก “ไปกับใครมา”ผมถามทันทีที่บอสมาถึงเพราะนี่มัน 3 ทุ่มแล้ว “เพื่อนครับ”“แล้วทําไมกลับดึก พี่ถามเพื่อนๆที่คณะเราแล้ววันนี้ไม่มีงาน”ก็ผมถามจริงๆ “เพื่อนเก่าที่โรงเรียนวันเกิดมันเลยพาไปเลี้ยง”บอสดูโกรธๆเข้าห้องไปหรือว่าผมคิดมากไปเอง หึงไม่เข้า เรื่องอีกแล้วบอสอาบน้ําออกมา “พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่นะ” “ผมไม่ได้โกรธพี่ซักหน่อยคิดมากน่า”บอสยิ้มๆ เลยดึงมากอด หลายวันผ่านบอสไม่ค่อยกลับมานอนที่คอนโด โทรหาก็ไม่ค่อยรับ ผมเลยแอบไปดูที่คณะไอ้หน้าอ่อนนั้น มารับทุกวันความเข้าใจของผมมันเริ่มชัดเจนขึ้นบอสคงเจอคนใหม่แล้วสินะผมก็ทําใจเผื่อเอาไว้แล้ว แต่ ทั้งๆที่ผมก็ดีกับบอสทุกอย่างทําไมบอสถึงทํากับผมแบบนี้ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมนั่งรอบอสกลับมาก็ 4 ทุ่มกว่า “ทําไมกลับดึก”“ผมไปทํางานบ้านเพื่อน”ตอบแบบเดิมทั้งๆที่ผมถามน้องผึ้งแล้ว ไม่มีงานอะไรซักหน่อย “บอสมีคนใหม่เหรอ”ผมตัดสินใจถามคําถามนี้บอสไม่ตอบเดินเข้าห้องไป คงเป็นความจริงสินะ ผมนอน หันหลังให้บอสมันเจ็บจังที่บอสทําแบบนี้กับผม แต่ทําได้หละ “ถ้าบอสเจอคนที่ดีกว่าพี่พี่ก็พร้อมที่จะปล่อยบอสไป พี่จะไม่รั้งบอส”ผมพูดออกไปบอสเงียบไม่ตอบ ตอน เช้าบอสออกไปก่อนแล้วแต่เช้าผมก็มานั่งเรียนมันเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยเรื่องของบอสมันวนเวียนอยู่ในหัวผมเต็มไปหมด จนหมดเวลาผมรีบตรงมาที่คณะของบอสกําลังเลิกพอดี มองหาเจ้าตัวเลยกําลังเดินไปที่ ลานจอดรถ“บอส พี่ขอคุยด้วยหน่อย” “พี่มีอะไร”“พี่ขอโทษเรื่องเมื่อคืน พี่ใจร้อนไปหน่อย”“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นเรื่องจริง”อึ้งไปเลยครับมือผมหมดเรี่ยวแรงที่จะรั้งแขนบอสเอาไว้ มันพูดไม่ออก บอสไม่มองแม้แต่หน้าผม“อ้าวบอส จะไปกันรึยังครับ”เสียงอีกคนดังมาข้างหลังผมบอสยิ้มๆ “ไปสิโอม” “คนนี้ใช่รึเปล่า”ผมถามแต่ไม่ได้หันไปมอง“ใช่”บอสตอบแล้วเดินจากไปผมหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มันเจ็บจัง ทั้งๆที่ทําใจไว้ บ้างแล้วแต่มันก็เจ็บจังผมโทรเรียกไอ้เนสเพื่อนผมมารับพามาส่งที่บ้าน ยังไม่อยากกลับไปที่คอนโดตอนนี้ มันเจ็บร้าวไปหมด ผมไม่ได้กลับมาที่คอนโดไม่ได้เจอบอสมา 3 วันแล้ววันนี้เลิกเรียนแล้วก็กลับมาห้องยังเหมือนเดิม แต่ที่ เปลี่ยนไปคือข้าวของๆบอสมันไม่เหลืออะไรแล้ว มีเพียงแค่กล่องใบใหญ่วางอยู่ ผมเปิดออกดูเป็นข้าวของที่ ผมเคยให้บอส ผมนั่งลงบนโซฟามองไปรอบๆภาพเก่าๆมันผุดขึ้นมามันทําให้ผมเจ็บอีกแล้ว น้ําตาผมมัน ไหลออกมา หลังจากวันนั้นผมก็เปลี่ยนตัวเอง หันมาควงผู้หญิงที่แต่ละคนพร้อมที่จะมาพลีกายให้ผม 2 อาทิตย์แล้ว ไม่ได้เจอบอสอีกไม่อยากเจอด้วยวันนี้นึกอยากมากินข้าวที่โรงอาหารเลยควงน้องแก้วสาวสวยจากคณะ นิเทศมานั่งกินข้าว สายตาก็ไปเจอกับบอสเข้าดูมีความสุขดีจังยิ้มสดใสเลย คงมีความสุขกับรักครั้งใหม่สินะ “มีความสุขดีสินะกับไอ้หมอนั้น”แล้วผมก็อดไม่ได้เห็นบอสเดินเข้าห้องน้ําเลยมาดักรอ “ใช่ครับผมมีความสุขดี ดีมากด้วย”บอสพูดแล้วก็ออกไปผมจะมาถามทําไมนะ ทั้งๆที่รู้คําตอบอยู่แล้ว ยังไงมันก็คงไม่กลับไปเป็นอย่างเดิมผมมาดักดูบอสทุกเย็น ไอ้หน้าหล่อนั้นมารับทุกวันจริงๆ ...................ภู................................ ในที่สุดวันที่ผมต้องตัดใจก็มาถึง พี่แทนมาดักรอผมที่หน้าคณะแต่ผมเดินเลี่ยงออกมา “บอส พี่ขอคุยด้วยหน่อย” “พี่มีอะไร”“พี่ขอทาเรื่องเมื่อคืน พี่ใจร้อนไปหน่อย”“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นเรื่องจริง”พี่แทนนิ่งไปมือที่จับแขนผมอยู่หลุดไป “อ้าวบอส จะไปกันรึยังครับ”ไอ้โอมมาได้จังหวะพอดีแถมทําเสียงเนียนมาก “ไปสิโอม” “คนนี้ใช่รึเปล่า”พี่แทนถามผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วตอบออกไป “ใช่”พี่แทนไม่ได้หันมามองหรือรั้งผมเลยถ้าพี่รั้งผมซักนิด ผมจะไม่จากพี่ไปไหน ผมจะไม่ยอมให้ใครมา พรากเราไปหรอกแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาผมเดินมาจากตรงนั้น พยายามที่จะไม่ร้องตรงนั้นให้พี่แทนเห็น ขึ้นรถมากับโอม“จะร้องทําไมวะ ในเมื่อมึงเลือกเอง”ผมไม่ได้ตอบยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ จนมันมาส่งถึงที่บ้าน “จะเอายังไงต่อ”มันถาม“มันยังไม่จบหรอก คงต้องทําแบบนี้ต่อไปอีกซักพัก”มันไม่ตอบอะไรกลับไป หลังจากวันนั้น ที่คณะก็ลือเรื่องผมเลิกกับพี่แทนแล้วพี่แทนก็หันไปควงหญิงไม่เลือก ผมไม่ได้เห็นกับตา หรอกแค่ได้ยินพักเที่ยงก็มานั่งกินข้าวกับเพื่อนๆ ไม่มีใครถามเรื่องพี่แทนเพราะคงเข้าใจผมแล้วผมก็หันไป เจอกับพี่แทนที่มากับสาวสวยข้างๆเจ็บเหมือนกัน มันคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วนี่นา แล้วมันเป็นสิ่งที่ผมต้องการ ผมไม่ได้หันไปมองต่อ แต่ก็ทําร่าเริงไว้ไม่สนใจพี่แทน จนกินข้าวเสร็จเลยจะไปห้องสมุด ผมเลยจะแวะไป เข้าห้องน้ําก่อนออกมาเจอพี่แทน “มีความสุขดีสินะกับไอ้หมอนั้น”พี่แทนพูดแบบเหยียดๆ“ใช่ครับ ผมมีความสุขดี ดีมากด้วย”ผมตอบแล้วเดินออกมาทําไมพี่ต้องมาตอกย้ําผมด้วยนะ ยิ่งทําให้ผม รู้สึกผิดที่ทําแบบนี้น้ําตาผมไหลออกมารีบวิ่งออกมาโทรบอกเพื่อนๆว่าไม่สบายแล้วก็กลับบ้าน ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ตื่นมาอีกทีเย็นๆ รู้สึกปวดหัวครั้นเนื้อครั้งตัว สงสัยจะเป็นไข้ กินข้าวกินยา แล้วก็นอน ตื่นมาตอนเช้าก็ยังปวดหัวอยู่เลยมาหาหมอ “เอ่อ หมอยากให้คุณทําใจนะครับคืออาการของคุณมันทรุดลงเร็วมากคงต้องเข้ารับการรักษาโดยด่วน”ผม กลับมาที่บ้านผมคงไม่มีปัญญาหาเงินไปรักษาตัวเองหรอกค่าเทอมที่ผ่านมาพี่แทนเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด เงินที่แม่เหลือไว้ให้ก็คงไม่พอดีเหมือนกันผมจะได้หมดทุกข์ซักที “ไอ้บอสรูปที่มึงส่งเข้าประกวดได้ที่ 2 เว้ย”ไอ้กายเพื่อนที่คณะวิ่งมาบอกรูปที่ผมส่งเข้าประกวดดีใจมากแต่ ผมก็ต้องเศร้าเพราะรูปที่ส่งเข้าประกวด คือรูปที่พี่แทนเลือกให้จากรูปที่ผมไปถ่ายมา.............วันเวลาผ่านไป...................... วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้วผมคงจะไม่ได้เจอพี่แทนอีกต่อไปแล้วผมก็อาจจะไม่ได้เจอเพื่อนๆอีกผม รู้ตัวดีว่าผมเริ่มจะไม่ไหวแล้วคงถึงเวลาที่ผมจะจากทุกคนไปซะทีสอบเสร็จเพื่อนๆมีเลี้ยงฉลองกัน ผมก็มา นัดกันที่ผับแห่งหนึ่ง มีเพื่อนๆพี่ๆมาที่นี่เยอะแยะผมไม่ดื่มคอยชงแจกเครื่องดื่มให้เพื่อนๆแทน “อ้าวไอ้เชี่ยแทนครับทางนี้ครับ”เสียงโต๊ะด้านหลังผมเรียก “กวนตีนแต่หัวค่ําเลยนะมึง”เสียงนี้ผมคุ้นเคยดีเสียงพี่แทน ผมไม่ได้เจอพี่แทนมาหลายเดือนแล้ว ค่อยๆหัน ไปมองพี่แทนผอมไปมากแถมไว้เคราด้วย แต่ก็หันกลับมา “บอสไปเต้นกัน”ไอ้เพื่อนๆเชี่ยทั้งหลายลากผมออกมาผมรู้สึกเหนื่อยๆช่วงนี้ ร่างกายมันไม่ค่อยไหวเต้นอยู่ แป๊บเดียวก็กลับมานั่ง“ไม่สนุกเหรอแทน ไม่สบายรึเปล่าหน้าซีดๆ”ออยเพื่อนในกลุ่มยื่นหน้ามาถาม“เปล่า อ่านหนังสือดึกไปหน่อย เลยไม่ได้พักหนะ”“ถ้าไม่ไหวก็กลับได้นะ เดี๋ยวเราบอกเพื่อนให้”“อื่ม”ผมกดเรียกไอ้โอมให้มารับขืนออกไปคนเดียวพี่แทนคงสงสัย ไม่ถึง 10 นาทีมันก็มาเพราะมันดิ้นอยู่ บาร์เกย์แถวนี้ ควงแขนมันผ่านกลุ่มพี่แทนออกไป“เป็นอะไรรึเปล่าวะ ดูสีหน้าไม่ค่อยดี” “อ่านหนังสือหนักไปหน่อยพักซักวันสองวันคงหาย” “เอ่อ กูได้ยินไอ้โต๊ะข้างๆคุยกันว่าไอ้พี่แทนของมึงมันจะไปเรียนต่อเมืองนอกพรุ่งนี้แล้วนะ”“เหรอ ช่างเหอะ”ผมตอบสั้นๆเหนื่อยจัง ไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว กลับมาถึงบ้านผมกินยาแล้วก็ นอน เช้านี้แอบมาที่บ้านพี่แทนพอดีกับทุกคนกําลังจะออกจากบ้าน เห็นเอากระเป๋าขึ้นรถกัน ผมแอบตามมา จนถึงสนามบิน จนเห็นพี่แทนเข้าเช็คอินท์ไปพี่แทนกวาดตามองรอบๆก่อนที่จะเดินเข้าไปลาก่อนครับพี่ แทนผมขับรถกลับมาที่บ้าน ทิ้งตัวลงบนโซฟาเบาๆ รู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกมีเสียงคนเข้ามาเอะอะจํา ได้ว่าเสียงไอ้โอมแต่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นเลย ไม่มีแม้แต่จะขยับปากพูดหรือขยับมือแล้วผมก็จําอะไร ไม่ได้เลย ตื่นขึ้นมาอีกทีอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วมองไปรอบๆไม่มีใครอยู่ความเหงามันเริ่มกลับมาครอบงําผมอีกแล้ว เสียงประตูเปิดออกไอ้โอมมันเดินเข้ามาหน้าเศร้า“ทําไมหละบอส ทําไมมึงไม่บอกกู” “มันไม่มีประโยชน์หรอกโอม”“ไม่มียังไง อย่างน้อยมึงก็น่าจะรักษาทันไม่ใช่ให้มันผ่านมาขนาดนี้”“มันคือทางที่กูเลือกเอง” “ทําไมมึงต้องทําแบบนี้มึงไม่เห็นกูเป็นเพื่อนมึงนึไง” “มึงยังเป็นเพื่อนกูนะโอมเป็นเพื่อนที่กูจะไม่ลืม กูขอบใจมึงนะ มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกู”มันร้องไห้ ออกมา สภาพผมตอนนี้มันคงแย่มากสินะเรี่ยวแรงมันไม่มีเลยแล้วหมอก็เข้ามา ผมทําใจแล้วถามหมอ หมอ บอกว่าผมยังจะอยู่ได้อีกนานแต่ผมรู้ว่าผมคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว “โอมโทรศัพท์กูอยู่ไหน” “มึงจะโทรหาใครกูบอกเพื่อนๆมึงหมดแล้ว” “เอามาเหอะกูอยากโทร”โอมยื่นมือถือมาให้ผม ผมกดเบอร์พี่แทนที่ไม่เคยลบออกไปเลยจากมือถือมีเสียง สัญญาณข้อความ“พี่แทนครับ เมื่อพี่ได้รับข้อความนี้พี่คงถึงเมืองนอกแล้วผมขอให้พี่โชคดีนะครับ เรื่องของเรามันเป็นไป ไม่ได้แต่แรกแล้ว พี่ควรที่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ไม่ควรมาจมอยู่กับผมผมขอบคุณสําหรับความรู้สึกดีๆที่พี่มีให้ผม ความสุขที่พี่มอบให้ผมทุกกําลังใจของพี่มันจะอยู่ในใจและความทรงจําผมตลอดไปผมขอโทษสําหรับ เรื่องที่ผ่านมานะครับ จากบอสของพี่แทน”ผมกดวางไปข้อความของผมพี่แทนคงจะได้รับตอนที่อยู่เมือง นอกผมรักพี่นะครับและจะรักตลอดไป.........................แทน.............................................. คืนนี้เลี้ยงฉลองสอบเสร็จ จบซักทีพรุ่งนี้ผมจะต้องไปเมืองนอกแล้วแต่ผมดันไปเจอบอส แถมควงกับไอ้ หมอนั้นออกไป ทั้งๆที่ผมจะลืมบอสได้แล้วแท้ๆทําไมต้องกลับมาด้วยนะ เช้านี้ผมมาที่สนามบินกับครอบครัวที่มาส่งใจผมยังไม่อยากไปหรอกแต่เป็นความต้องการของแม่ผม คงขัด ไม่ได้เช็คอินท์แล้ว ตรวจเอกสารเรียบร้อยผมรู้สึกเหมือนบอสจะมาส่งผม หันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่เห็น แม้แต่วี่แววคงคิดไปเองเค้ามีคนใหม่แล้วจะมาสนใจผมทําไม เครื่องบินใช้เวลา10 กว่าชั่วโมง มาถึงจุดหมาย ผมลงเครื่องมาพี่สาวผมมารับที่สนามบิน มาถึงบ้านที่พ่อกับ แม่ซื้อไว้ให้ทิ้งตัวลงบนเตียงเบาๆง่วงจังเพราะปรับเวลาไม่ทันหลับไป ตื่นมาอีก บ่ายๆ เปิดมือถือว่าจะโทร หาแม่ แต่ข้อความเสียงก็เข้าก่อนเป็นเบอร์ที่ผมจําได้ไม่เคยลืมถึงแม้ว่าจะลบชื่อเจ้าของเบอร์ออกไปแล้ว ตอนแรกจะไม่กดฟัง แต่ก็อดใจไม่ไหวกดฟังมันทําให้น้ําตาผมไหลออกมาเมื่อข้อความจบบอสยังรักผม บอสทําเพื่อผมผมกดโทรกลับไป สัญญาณดังอยู่นาน “สวัสดีครับ”ไม่ใช่เสียงบอสนี่หรือว่าเสียงหมอนั้น “พี่แทนใช่รึเปล่าครับอย่าพึงวางนะครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่”ผมกําลังจะกดวางแต่ก็สะดุด“ผมกับบอสเราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกครับบอสทําทุกอย่างเพื่อพี่ เค้าอยากให้พี่ได้มีชีวิตที่ดี เลยต้องทํา แบบนี้” “ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง”“ผมไม่ได้ขอให้พี่เชื่อผม แต่ขอให้พี่เชื่อบอสบอสรักพี่เสมอกลับมาได้รึเปล่าครับ บอสคงอยกาเจอพี่ ก่อนที่เค้าจะไม่ได้อยู่กับพวกเรา”“ผมคงไม่กลับไปหรอก เค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของเค้า”เสียงมือถือดังกุกกัก“พี่แทน กลับมานะคะ บอสคงอยากเจอพี่พี่กลับมาหาบอสนะคะ บอส บอสกําลังจะตาย”เสียงน้องผึ้งร้องไป พูดไป “บอสเป็นอะไร”“บอสเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดระยะสุดท้ายหมอบอกว่าบอสกําลังจะตาย”มือถือในมือผมหลุดร่วงลงไปอะไร นะบอสกําลังจะตายหมายความว่ายังไงน้ําเสียงที่ปนร้องไห้ของน้องผึ้งคงไม่ได้โกหกผมใช่รึเปล่าผมรีบ กลับเมืองไทยทันทีตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องผมใจไม่ดีเลย ทันทีที่ออกมาจากด่านตรวจผมก็ตรงมาที่ โรงพยาบาลทันทีเพื่อนๆของบอสนั่งกันอยู่ในห้องน้องผึ้งเดินเข้ามาหาผม “บอสเค้าฝากไว้ให้คะ”น้องผึ้งพูดพร้อมกับยื่นสร้อยที่ผมให้บอสกับมือถือให้ผม ผมกดดูมีข้อความที่พิมพ์ แต่ไม่ได้ส่งให้ผมเยอะมากผมกดอ่านยิ่งทําให้ผมเสียใจแล้วสายตาผมก็ไปสะดุดกับข้อความที่เป็นเบอร์ที่ ผมคุ้นเคยอยู่ 10 กว่าข้อความผมค่อยๆอ่านๆไป แม่ ทําไมแม่ถึงทําแบบนี้ทั้งๆที่ผมคุยกับแม่เข้าใจแล้วแท้ๆ“พี่แทน เข้าไปหาบอสเถอะครับบอสคงเหลือเวลาอยู่กับพวกเราอีกไม่มาก” น้องๆเริ่มปล่อยโฮกันออกมา ผมเดินเข้ามาในห้องบอสนอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเซียว ดูเศร้าจัง ผมนั่งลงข้างๆ กุมมือบอสไว้เบาๆ บอ สลืมตาขึ้นมอง “พี่แทนพี่จริงๆใช่รึเปล่าครับ”บอสพูดด้วยน้ําเสียงอิดโรย “ใช่บอสพี่เอง พี่มาหาบอสแล้ว” “ผมขอโทษนะพี่”“ทําไมต้องขอโทษ บอสไม่ได้ทําผิดอะไรซักหน่อยอย่าโทษตัวเองเลยนะ” “ผมขอโทษที่โกหกพี่ขอโทษที่ทําให้พี่เสียใจ ถ้าผมไม่อยู่แล้วพี่ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”บอสพูดร้อยยิ้มบน คราบน้ําตามันทําให้ผมรู้สึกแย่จัง “อย่าพูดแบบนี้สิพี่ไม่โกรธบอสหรอก บอสยังแข็งแรงอยู่เลย อีกซักวันสองวันก็ออกไปอยู่บ้านได้แล้ว”“ผมรู้ตัวเองดีครับพี่ว่าผมคงไม่ไหวแล้ว” “ไม่ต้องห่วงบอสต้องหาย หมอที่นี่เก่งๆทั้งนั้น พี่จะอยู่ข้างๆบอสนะ” “ขอบคุณครับพี่ผมรักพี่นะครับ” “พี่ก็รับบอสนะ”บอสค่อยๆหลับตาลงเบาๆมือของบอสค่อยๆคลายออกช้าๆ ไม่นะบอสพี่มาหาบอสแล้วไง ทําไมบอสทิ้งพี่ไปแบบนี้น้ําตาผมมันไหลออกมา ทําไมนที่รักผมขนาดนี้ถึงต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย บอสจาก ผมไปแล้ว บอสจะอยู่ในใจพี่ตลอดไปนะรักบอสเสมอครับสนุกมากครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]