Revenge doctor เพลิงแค้นหมอหนุ่ม เซนXภาคิณ EP.4
ตอนที่ 4: ประตูที่ถูกเปิดออก
เซนกำมือแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ สมองของเขาตะโกนให้หนีไป แต่ร่างกายกลับไม่ขยับตาม
“เซน เร็วเข้า!” เอกกระซิบกระตุ้นพร้อมดึงแขนเขา แต่เซนกลับสะบัดออก
เขาสูดหายใจลึก ก่อนจะเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู แล้วหมุนมันออกอย่างช้า ๆ
เมื่อประตูเปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็นคือดวงตาคมกริบของหมอภาคินที่จ้องตรงเข้ามา แววตานั้นอ่านไม่ออก แต่กลับทำให้หัวใจของเซนกระตุกวูบ
“ในที่สุด…” ภาคินพึมพำ ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง โดยที่เซนยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร
เอกถอยหลังไปทันที สีหน้าตื่นตระหนก “เซน! นายทำอะไรลงไป!?”
ภาคินปรายตามองเอกแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองเซน “เธอเลือกเปิดประตูให้ฉันเองนะ” เสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง
เซนกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดักจนมุมไปเรียบร้อยแล้ว
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ เซน” ภาคินพูด ขณะที่ประตูปิดลงช้า ๆ อยู่ด้านหลัง
เอกกำมือแน่น รู้ดีว่าตอนนี้ สถานการณ์ไม่เป็นไปตามแผนของเขาอีกต่อไปแล้ว…
บรรยากาศภายในห้องเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคน เซนมองหน้าภาคิน ขณะที่อีกฝ่ายค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาของหมอหนุ่มยังคงนิ่งสงบ แต่ภายใต้ความสุขุมนั้นกลับทำให้เซนรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล“เราต้องคุยกัน” ภาคินพูดเสียงเรียบ “เธอกำลังยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง”
เอกถลันเข้ามาขวางระหว่างเซนกับภาคิน “หมอภาคิน... อย่าคิดว่าเราจะกลัวคุณนะ”
ภาคินยิ้มมุมปาก แต่แววตายังคงเย็นชา “ฉันไม่เคยต้องการให้พวกเธอกลัว... ฉันแค่ต้องการให้เซนเข้าใจว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร”
เซนกำหมัดแน่น “หมอกำลังพูดถึงอะไร?”
ภาคินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมา เขากดเปิดบางอย่างบนหน้าจอแล้วหันมาให้เซนดู
บนหน้าจอ...เป็นภาพถ่ายของเซนและเอกในมุมที่ดูเหมือนถูกแอบถ่าย
หัวใจของเซนกระตุกวูบ เขาหันไปมองเอก ซึ่งหน้าซีดเผือดไม่แพ้กัน
“ใครทำแบบนี้?” เซนถามเสียงสั่น
ภาคินไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม “เซน เธอควรตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะอยู่ข้างไหน”
เอกดึงแขนเซนทันที “อย่าไปฟังเขา!”
แต่ในใจของเซนตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสน… ภาพถ่ายพวกนั้นมาจากไหน? แล้วใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้?
เซนจ้องมองภาพถ่ายบนหน้าจอ ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามและความหวาดระแวง "หมอภาคิน... หมอได้ภาพพวกนี้มาจากไหน?"ภาคินยกโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า สูดหายใจลึกก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ฉันไม่ใช่คนถ่าย...แต่ฉันรู้ว่าใครเป็นคนทำ"
เอกกำหมัดแน่น ดวงตาฉายแววไม่ไว้วางใจ "แล้วทำไมคุณถึงเอามาให้เซนดู? คุณต้องการอะไรกันแน่?"
ภาคินเลิกคิ้ว ก่อนจะยื่นมือไปแตะไหล่เซนเบา ๆ "ฉันต้องการให้เซนรู้ความจริง ว่าเขากำลังถูกจับตามองอยู่... ไม่ใช่แค่ฉัน แต่ยังมีใครบางคนที่อยากควบคุมเขา"
เซนสะอึก รู้สึกถึงแรงกดดันที่โอบล้อมเข้ามา "หมายความว่ายังไง? ใครเป็นคนทำเรื่องนี้?"
ภาคินไม่ได้ตอบในทันที แต่กลับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว "เซน... เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเอกคือคนที่เธอไว้ใจได้?"
คำพูดนั้นทำให้เซนชะงัก หันไปมองเอกอย่างลังเล
"อย่าฟังเขานะ เซน!" เอกพูดขึ้นอย่างร้อนรน "เขาแค่พยายามจะใส่ร้ายฉัน!"
ภาคินยิ้มบาง ๆ "ฉันไม่ได้ขอให้เธอเชื่อฉัน... แต่เธอลองถามตัวเองดู ว่าเธอเคยรู้จักเอกดีแค่ไหนกันแน่?"
เซนกำหมัดแน่น สายตาสับสนเต็มไปด้วยความกังวล ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าควรเชื่อใคร... หรือแท้จริงแล้วทั้งสองคนต่างก็มีความลับที่ปกปิดไว้?
เซนเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาไหววูบด้วยความลังเล เขาหันไปมองเอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของเอกเต็มไปด้วยความตึงเครียด ผิดกับภาคินที่ยังคงสงบนิ่งและเยือกเย็นอย่างน่ากลัว“ผมไม่เข้าใจ… ทำไมต้องทำให้ผมสงสัยเอก?” เซนถามเสียงเครียด “หมอมีหลักฐานอะไรงั้นเหรอ?”
ภาคินมองเซนด้วยแววตาลึกล้ำ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เขาเปิดวิดีโอบางอย่างและยื่นให้เซนดู
หน้าจอแสดงให้เห็นภาพเอกกำลังยืนคุยกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่เหมือนคนที่กำลังสนทนาเรื่องทั่วไป เซนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินบทสนทนาในวิดีโอ
“แน่ใจเหรอว่าหมอภาคินไม่รู้เรื่องนี้?” เสียงชายปริศนาดังขึ้น
เอกในวิดีโอขบกรามก่อนตอบเสียงเบา “เขาไม่รู้แน่นอน… ฉันจัดการให้เซนอยู่ห่างจากเขาแล้ว”
หัวใจของเซนกระตุกวูบ เขาหันไปมองเอกอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “นี่มันอะไรกัน เอก?”
เอกหน้าซีดเผือด “เซน… มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด ฉันอธิบายได้!”
ภาคินกอดอก มองเอกด้วยสายตาคมกริบ “ยังจะกล้าโกหกอีกงั้นเหรอ?”
เซนหันไปจ้องหน้าเอก ความรู้สึกไว้วางใจที่เคยมีเริ่มสั่นคลอน “ฉันอยากได้คำอธิบาย เอก… นายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่?”
เอกถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือกำแน่น ดวงตาฉายแววร้อนรนราวกับกำลังถูกบีบให้จนมุม
สุดท้าย… เขาจะเลือกบอกความจริง หรือเลือกจะโกหกต่อไป?
บรรยากาศในห้องเงียบงันราวกับเวลาหยุดเดิน เซนจ้องมองเอกอย่างคาดคั้น ขณะที่ภาคินยังคงยืนมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่แววตากลับเฉียบคมไม่ต่างจากนักล่าเอกกำหมัดแน่น ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ “เซน… ฉันขอโทษ”
เซนรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบ “ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไร เอก?”
เอกหลบตาไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเผชิญหน้ากับเซน “ฉันโกหกนาย… ฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริง ๆ”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของเซน “นาย…หมายความว่าไง?”
เอกเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะสารภาพออกมา “ฉันรู้ว่าใครเป็นคนแอบถ่ายนาย… ฉันเป็นคนบอกพวกเขาเอง”
เซนเบิกตากว้าง ความรู้สึกเหมือนถูกแทงซ้ำ “ทำไมนายต้องทำแบบนี้?”
“ฉันไม่มีทางเลือก!” เอกพูดเสียงสั่น “พวกนั้นรู้เรื่องของฉัน… ถ้าฉันไม่ทำตาม ฉันจะเป็นฝ่ายเดือดร้อน”
ภาคินกระตุกยิ้มเล็กน้อย “งั้นเหรอ? แล้วเซนล่ะ? นายไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะนาย?”
เอกเงียบไป ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ เซนกำมือแน่น หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง
“แล้วพวกนั้นเป็นใคร?” เซนถามเสียงแข็ง “ใครที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้?”
เอกกลืนน้ำลาย ริมฝีปากซีดเผือด “ฉันบอกไม่ได้… ถ้าฉันพูด พวกมันจะไม่ปล่อยฉันไว้แน่”
ภาคินหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาไร้รอยยิ้ม “งั้นก็แสดงว่านายยังเลือกตัวเองก่อนเซนเหมือนเดิม”
เอกเงียบกริบ ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ
เซนมองเพื่อนสนิทที่เขาเคยไว้ใจมาตลอด ตอนนี้ทุกอย่างพังทลายลงไปหมดแล้ว…
เซนกำหมัดแน่น หัวใจเต้นระรัวด้วยความโกรธและผิดหวัง “ถ้านายไม่บอก ฉันจะหาคำตอบเอง”เอกเงยหน้าขึ้นมองเซน ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล “เซน… อย่าทำแบบนี้เลย มันอันตราย”
ภาคินหัวเราะในลำคอ “อันตรายงั้นเหรอ? แปลว่านายรู้ใช่ไหมว่าคนพวกนั้นเป็นใคร”
เอกเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไร แต่แววตาที่ไหววูบทำให้เซนมั่นใจว่าเขารู้อะไรบางอย่างแน่นอน
“งั้นฉันจะไปหาคำตอบเอง” เซนพูดเสียงแข็งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง
ภาคินมองตาม ก่อนจะเดินตามออกไปพร้อมเสียงถอนหายใจเบา ๆ “เด็กดื้อจริง ๆ”
เอกยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความบางอย่าง ดวงตาของเขาฉายแววเคร่งเครียด
เซนเดินออกมาจากตึกอย่างหัวเสีย มือกำแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ สมองของเขาพยายามประมวลผลทุกอย่างที่เกิดขึ้น ใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้?
เสียงฝีเท้าด้านหลังทำให้เขาต้องหยุดกะทันหัน “ฉันไม่คิดว่าเธอจะรีบร้อนขนาดนี้นะ เซน”
เซนหันกลับไปเจอภาคินที่ยืนกอดอกอยู่ “หมอจะตามมาทำไม?”
ภาคินยิ้มบาง ๆ “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครอยู่เบื้องหลัง”
เซนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผมไม่ไว้ใจหมอ”
ภาคินหัวเราะเบา ๆ “เธอไม่จำเป็นต้องไว้ใจฉัน แต่เธอคงต้องยอมรับว่าฉันมีประสบการณ์มากกว่านิดหน่อย”
เซนกัดริมฝีปาก รู้ดีว่าภาคินพูดถูก ถึงเขาจะอยากสืบเรื่องนี้เอง แต่เขาก็ไม่มีข้อมูลอะไรเลย
สุดท้ายเขาก็ยอมพยักหน้า “ก็ได้… แต่หมอต้องบอกผมทุกอย่างที่รู้”
ภาคินยิ้ม “ข้อตกลงที่ยุติธรรม”
ทั้งสองคนสบตากันก่อนจะเดินออกไปด้วยกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่า…มีใครบางคนกำลังจับตามองอยู่จากที่ไกล ๆ
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ Thank ภาคิณทำอะไร
แต่ถ้าแค่ ไปหลงรัก คาสโนวา(แบบภาคิน)แล้วมาแค้น ก็เกินไปปะ หรือภาคินตั้งมจหลอก? แค่ถ้าเป้นคนรักสนุก แล้วมาหลงเอง ก้บ้าเกินถ้าจะขนาดนั้น รอรู้ความจริง
หน้า:
[1]