Revenge doctor เพลิงแค้นหมอหนุ่ม เซนXภาคิณ EP.5
ตอนที่ 5: เงาในความมืด
เซนกับภาคินเดินออกมาจากตึกด้วยความมุ่งมั่น บรรยากาศยามค่ำคืนเย็นเยียบ แต่ภายในใจของเซนกลับร้อนรุ่มไปด้วยความสงสัย“หมอคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้?” เซนถามขณะที่เดินข้าง ๆ ภาคิน
ภาคินเหลือบมองเซนก่อนจะตอบเสียงเรียบ “เธอคิดว่าเป็นใครล่ะ?”
เซนนิ่งคิด “ผมไม่แน่ใจ… แต่ต้องเป็นคนที่มีอำนาจพอสมควร และต้องการควบคุมผม”
ภาคินพยักหน้า “ถูกต้อง และฉันคิดว่าคนที่สามารถกดดันเอกได้ขนาดนั้น คงไม่ใช่แค่ใครธรรมดา”
ขณะที่ทั้งสองเดินไปตามทางเปลี่ยว เซนรู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ ที่จับจ้องมาจากที่ไกล ๆ เขาหันขวับไปมองรอบตัวแต่กลับไม่เห็นอะไรนอกจากเงามืด
“เป็นอะไรไป?” ภาคินถาม
เซนขมวดคิ้ว “ผมรู้สึกเหมือนมีคนกำลังตามเราอยู่”
ภาคินหันไปมองรอบ ๆ เช่นกัน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างแนบเนียนแล้วเปิดกล้องส่องไปทางด้านหลัง
ในจังหวะนั้นเองเงาตะคุ่มหนึ่งเคลื่อนตัวเร็ว ๆ เข้าไปในตรอกข้างทาง!
“มีคนจริง ๆ” ภาคินพูดเสียงเบา “แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วว่าเราจับได้”
เซนกำมือแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาที่เราต้องหาคำตอบกันจริง ๆ สักที”
ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินไปยังเงาปริศนาที่เพิ่งหลบหนีไป ทว่า…พวกเขาจะตามทันหรือไม่?
เซนกับภาคินเร่งฝีเท้าตามเงาปริศนาเข้าไปในตรอกที่มืดสนิท เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องอยู่ในความเงียบสงัด อากาศเย็นเฉียบ แต่ความตึงเครียดกลับทำให้เซนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง“หมอ เห็นอะไรไหม?” เซนกระซิบถาม
ภาคินกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กน้อย “ถ้าเขาวิ่งเข้ามาทางนี้ แสดงว่าเขาต้องจนมุม”
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหยุดลงอย่างกะทันหัน! เงาลึกลับที่พวกเขาไล่ตามยืนแน่นิ่งอยู่ตรงสุดทางตันของตรอก สายตาของเซนปรับเข้ากับความมืดและเริ่มเห็นรูปร่างของอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น
ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมมีฮู้ดปกปิดใบหน้า ท่าทางระแวดระวัง เขาหันกลับมามองพวกเขาช้า ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ตามฉันมาทำไม?”
เซนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดวงตาฉายแววแข็งกร้าว “นายเป็นใคร? และทำไมนายถึงแอบตามพวกเรา?”
ชายปริศนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ฉันต่างหากที่อยากถามนาย… นายไม่ควรเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”
ภาคินกอดอก พูดเสียงเรียบ “แปลว่านายรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้สินะ”
ชายปริศนาไม่ตอบ แต่ค่อย ๆ ถอยหลังไปช้า ๆ ทันใดนั้นเขาหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วขว้างลงพื้น!
เสียงดัง ‘ปัง!’ ทำให้เซนสะดุ้ง เงาควันสีขาวกระจายตัวปกคลุมตรอกในพริบตา
“ระวัง!” ภาคินคว้าข้อมือเซนแล้วดึงให้ถอยหลัง แต่เมื่อควันจางลง… ชายปริศนาก็หายไปแล้ว!
เซนกัดฟันแน่น “บ้าชะมัด! เกือบจับมันได้อยู่แล้ว”
ภาคินถอนหายใจ “แต่เรารู้แล้วว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองเรา และเขาไม่ต้องการให้เราสืบต่อ”
เซนกำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะรู้ว่าเบื้องหลังเรื่องนี้คือใคร!
หลังจากเหตุการณ์ในตรอกมืด เซนกับภาคินกลับมานั่งที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเพื่อรวบรวมความคิด ทั้งคู่ยังคงเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเซนจิบกาแฟพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขาสะท้อนความมุ่งมั่น “หมอคิดว่าเราจะหาตัวหมอนั่นได้ยังไง?”
ภาคินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะตอบ “ถ้าเขาตั้งใจตามเรามา แปลว่าเขาต้องรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเรา”
เซนพยักหน้า “นั่นหมายความว่า… มีใครบางคนใกล้ตัวเราที่ให้ข้อมูลกับเขา”
ภาคินยิ้มบาง ๆ “เธอเริ่มคิดเหมือนฉันแล้วล่ะ”
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเซนก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบขึ้นมาดูและพบว่าเป็นข้อความจากเอก
เอก: ‘เซน… ฉันมีอะไรจะบอก มาหาฉันที่หอพักคืนนี้’
เซนขมวดคิ้ว “เอกส่งข้อความมา บอกให้ผมไปหา”
ภาคินมองโทรศัพท์ของเซนแล้วพยักหน้า “เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะมีข้อมูลใหม่… หรืออาจจะเป็นกับดัก”
เซนเม้มปากแน่น รู้ดีว่าเอกยังคงเป็นเพื่อนของเขา แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เขาไม่สามารถไว้ใจได้เต็มร้อย
“ถ้ามันเป็นกับดัก ผมก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนวาง” เซนพูดเสียงหนักแน่น
ภาคินยิ้มมุมปาก “งั้นคืนนี้เราก็มีภารกิจแล้วสินะ”
ยามค่ำคืน หอพักของเอกเงียบสงัด เซนกับภาคินเดินไปตามทางเดินที่มีแสงไฟสลัวจนไปหยุดอยู่หน้าห้องของเอก
เซนเคาะประตูเบา ๆ “เอก… ฉันมาแล้ว”
ไม่มีเสียงตอบรับ เซนหันไปมองภาคินอย่างสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู…
มันไม่ได้ล็อก
ประตูแง้มเปิดออกช้า ๆ และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เซนต้องเบิกตากว้าง!
เอกนั่งอยู่บนพื้นห้อง ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขณะที่ในมือของเขาถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นข้อความข่มขู่
“เซน… พวกมันรู้แล้วว่าฉันกำลังจะบอกนาย…”
เซนรีบพุ่งเข้าไปหาเอกทันที ดวงตาของเขาสั่นไหวเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสนิทที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“เอก! นายเป็นอะไรไป?” เซนถามพลางนั่งลงข้าง ๆ
เอกเงยหน้าขึ้นมามองเซน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความลังเล ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้เซน
ภาคินเดินตามเข้ามาในห้อง ปิดประตูอย่างระมัดระวัง ก่อนจะยืนกอดอกมองสถานการณ์ตรงหน้า
เซนคลี่กระดาษออกและอ่านข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ
‘อย่าแส่รู้ไปมากกว่านี้ ถ้าไม่อยากจบแบบเพื่อนของแก’
เซนกำกระดาษแน่น ขณะที่เอกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“พวกมันรู้ว่าฉันกำลังจะบอกนายเรื่องอะไรบางอย่าง… และก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร มันก็ส่งคนมาขู่ฉัน”
“มันเป็นใคร?” ภาคินถามเสียงเย็น
เอกส่ายหน้า “ฉันไม่รู้… ฉันไม่เคยเห็นหน้ามันชัด ๆ มันใส่หมวกคลุมหน้ามาตลอด”
เซนหันไปสบตากับภาคิน ทั้งสองคนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ อีกต่อไป
“เอก นายต้องบอกฉัน… นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?” เซนพูดเสียงหนักแน่น
เอกลังเล ก่อนจะถอนหายใจยาว “ฉันได้ยินพวกมันพูดถึงอะไรบางอย่าง… มันพูดถึง ‘คนที่อยู่เบื้องหลัง’”
ภาคินขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?”
เอกกลืนน้ำลายอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงเบา “มันบอกว่า… คนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ ไม่ใช่แค่ใครธรรมดา… แต่เป็นคนที่เราคาดไม่ถึง”
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสามคน
“พวกเรากำลังเผชิญหน้ากับบางอย่างที่ใหญ่กว่าที่คิด…” เซนกระซิบ
ภาคินพยักหน้า “และตอนนี้พวกมันก็รู้แล้วว่าเรากำลังตามเรื่องนี้”
เซนมองไปยังเอกที่ยังคงตัวสั่น ก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่
“ฉันจะไม่หยุด… จนกว่าจะรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง”
หลังจากออกจากห้องของเอก เซนกับภาคินเดินกลับไปที่รถด้วยความเงียบงัน ทั้งสองคนต่างครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับมา“ภาคิน นายคิดว่ายังไง?” เซนเอ่ยถามขณะสตาร์ทรถ
ภาคินพิงเบาะ ดวงตาคมฉายแววครุ่นคิด “ถ้าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนที่เราคาดไม่ถึงจริง ๆ แสดงว่าเขาต้องอยู่ใกล้ตัวเรามาก”
เซนกำพวงมาลัยแน่น “แต่ใครกันล่ะ?”
ภาคินมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ “เราต้องเริ่มจากคนที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้มากที่สุด”
เซนนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า “งั้นเราต้องหาข้อมูลเพิ่มเติม”
รุ่งเช้า เซนและภาคินไปที่โรงพยาบาลที่ภาคินทำงานอยู่ พวกเขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของคาเฟ่ภายในโรงพยาบาล หาข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลที่เกี่ยวข้องกับคดีที่พวกเขากำลังสืบอยู่
ขณะที่เซนกำลังเปิดเอกสารบางอย่างในโทรศัพท์ ภาคินก็ได้รับข้อความหนึ่งจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
‘อย่าหาเรื่องใส่ตัว ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่’
ภาคินยิ้มเย็นก่อนจะหันโทรศัพท์ไปให้เซนดู “พวกมันเริ่มกดดันเราแล้ว”
เซนอ่านข้อความแล้วขมวดคิ้ว “แบบนี้ยิ่งยืนยันว่าพวกเรามาถูกทาง”
ภาคินพยักหน้า “และพวกมันกำลังกลัว”
ก่อนที่เซนจะพูดอะไร โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากหมายเลขไม่รู้จัก
เซนลังเลก่อนจะกดรับ “ฮัลโหล?”
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังขึ้น “หยุดเถอะเซน… นายกำลังเล่นกับไฟ”
เซนกำโทรศัพท์แน่น หัวใจเต้นแรง “แกเป็นใคร?”
เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้น “คนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย”
จากนั้นสายก็ตัดไป ทิ้งไว้เพียงเสียงสัญญาณว่างเปล่าในความเงียบงันของเช้าวันใหม่…
เซนวางโทรศัพท์ลงช้า ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดระแวง คำพูดของบุคคลปริศนายังคงดังก้องอยู่ในหัว ‘คนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย’ภาคินจับสังเกตสีหน้าของเซนแล้วเอ่ยขึ้น “ว่าไงล่ะ? มีอะไรที่เราต้องกังวลหรือเปล่า?”
เซนถอนหายใจยาว “หมอนั่นพูดเหมือนกับว่า… มันเฝ้าดูฉันมาตลอด”
ภาคินพยักหน้า “นั่นหมายความว่า เราไม่ได้แค่เข้าใกล้ความจริง แต่มันเองก็กำลังจับตามองเราอยู่เช่นกัน”
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงัน ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนคอยจ้องมองทำให้เซนขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“งั้นก็หมายความว่า… เราไม่มีเวลาให้ลังเลแล้ว” เซนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เราต้องเคลื่อนไหวก่อนที่พวกมันจะเล่นงานเราก่อน”
กลางดึกคืนนั้น เซนและภาคินกลับไปที่คอนโดของเซน พวกเขาทบทวนหลักฐานทั้งหมดที่มีอยู่ ทุกข้อมูล ทุกเบาะแส ทุกการเชื่อมโยง
“เอกบอกว่า ‘คนที่อยู่เบื้องหลัง’ อาจเป็นคนใกล้ตัวเรา” เซนพึมพำ ขณะที่พลิกดูเอกสารในมือ
ภาคินพยักหน้า “ลองคิดดูสิ… ใครกันที่มีทั้งอำนาจและแรงจูงใจพอที่จะทำเรื่องพวกนี้?”
เซนขมวดคิ้ว ขณะเดียวกันโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เบอร์เดิมที่โทรมาเมื่อเช้า
หัวใจของเซนเต้นแรงขึ้น แต่คราวนี้เขาเลือกจะเปิดลำโพงและรับสาย
“นายยังไม่หยุดอีกเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันเตือนแล้วนะ เซน”
เซนกลั้นใจถามกลับ “แกเป็นใครกันแน่?”
มีเสียงหัวเราะแผ่วเบาตามสาย ก่อนที่เสียงปริศนาจะตอบกลับมาเบา ๆ
“ลองมองออกไปที่หน้าต่างสิ”
เซนชะงักไปชั่วขณะก่อนจะหันไปสบตากับภาคินที่ทำหน้าตึงเครียด ทั้งสองค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่างของคอนโด พลางเปิดม่านออกช้า ๆ
ทันทีที่มองออกไปด้านนอก หัวใจของเซนแทบหยุดเต้น
ใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น… ในเงามืด… กำลังมองตรงมาที่พวกเขา
เงาร่างนั้นไม่ขยับ ไม่พูดอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น… เหมือนกำลังรอคอยบางอย่างอยู่…
ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ Thank you somach อินี่มันบ้าปะ แกดึงเขาเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ มาวุ่นวาย แต่บอกว่าอย่ายุ่ง เอ้า คุณน้า แกมาเอาอะไร
หน้า:
[1]