..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 22

โอ๊ต · โพสต์ 2011-8-6 22:51:48

ตอนที่ 22 “เพื่อนใหม่ 2”
แล้วผมสองคนก็กินข้าวเสร็จ จากนั้นไอตั้มมันก็เดินพาผมไปด้านหลังโรงเรียน นี้มันกำลังจะไปไหน ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากคิดอยู่คนเดียว
เอาแล้วไงครับ ไอตั้มครับ ตอนนี้มันกำลังปีนรั่วโรงเรียนสูงเกือบสองเมตรอยู่ แต่ทำไมมันปีนง่ายจังว่ะ
“อ้าว…ยืนทำห่าอะไรหล่ะ” มันด่าผมครับ
“เราอยู่นี้ได้ป่ะ” ผมบอกมันครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะพาผมไปไหน ผมรู้แค่ว่าทำแบบนี้มันผิด
“ไม่ได้…ออกมาเดี๊ยวนี้” มันดุผมใหญ่เลยครับ
“เราปีนไม่ได้” ผมตอบมันได้เลยครับว่าผมปีนไม่ได้
“เออ…มะ…” แล้วมันก็ปีนขึ้นนั่งบนกำแพง แล้วพยายามดึงผมขึ้นไป คราวนี้ผ่านขึ้นตอนการขึ้นแล้วครับ ต่อไปก็การลง อันนี้แหละครับ น่ากลัว แต่ไอห่าตั้มดิครับ มันโดดลงไปเลย แล้วผมทำไงอะ ต้องโดดตามหรอ ไม่เอาอะ กลัว
“ลงมาดิ…” มันเร่งผม
“ไม่อะ…กลัว” ผมตอบแบบไม่อายเลยครับ
“โหไรวะ…เดี๊ยวพ่อมรึงก็มากันหรอก” มันคงหมายถึงอาจารย์มั้งครับ
ความรู้สึกผม มันสูงนะครับ ใช่ว่าไม่สูง แล้วที่ผมข้อเท้าพลิกตอนเข้าค่ายก็ไอเพราะความสูงนี้หละครับ
“เลย์…อาจารย์มา” ไอห่าตั้มมันตะโกนบอกผม แล้วชี้มือไป ผมไม่ทันได้มองตามมือมันหรอกครับ โดดลงไปเลย โดยทีมันนั่นแหละครับรอรับผมอยู
“โอ้ย…เจ็บหว่ะ” นั่งไงครับ ได้เรื่องอีกแล้ว ตอนที่ผมโดดลงมา ผมทิ้งน้ำหนักไปลงที่ไอตั้มเต็มๆ มันก็เลยทำให้ผมกับมันล้มลงทั้งคู่ และตอนนี้ผมก็นอนทับมันอยู่ คิดภาพตามมิวสิกวิดีโอนะครับ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมเจ็บที่ข้อศอกยังไงไม่รู้
“เจ็บแขนอะ…ปล่อยดิ…” ครับ ผมบอกให้มันปล่อยผม เพราะตอนนี้มันกอดผมอยู่ ผมก็กลัวใครจะเห็นด้วย
“ปล่อยดิว่ะ…” มันกอดแน่นขึ้นครับ ทำไมผมต้องเจอไอพวกกวนประสาทแบบนี้เรื่อยๆ เลยก็ไม่รู้ดิครับ
“ปล่อย…เดี๊ยวคนเห็น…เราอายเค้า…” ผมบอกมัน
“กรูไม่ปล่อย…” ผมชักจะไม่ไว้ใจไอห่านี้ซะแล้วสิครับ
“ตัวมรึงหอมดีหว่ะ…” ผมไม่สนุกแล้วดิครับ เป็นเพื่อนกับไอห่าตั้มเนี๊ย
“เออ…เรารู้แล้ว…ปล่อยก่อนดิ” ผมเริ่มทำเสียงอ่อนลง
“เราเจ็บแขนปล่อยเราก่อนดิ” ผมเริ่มขอร้องมัน
“มรึงกลัวแฟนมรึงอะดิ” ผมอึ้งครับ มันพูดเรื่องอะไร
“ไม่มีหรอกโว้ย…แฟนเฟินอะไร” ผมเริ่มจะโมโหหน่อยๆแล้ว และก็เริ่มรู้แล้วว่า ไอคนนี้พูดดีๆ กับมันไม่ได้ ผมก็เลยออกแรงดันตัวเองออกมาจนได้ ผมยืนปัดฝุ่นออกจากตัวอยู่ ไอตั้มก็เหมือนกัน
“เฮ้ย…เลย์…” ไอตั้มมันร้องเสียงตกใจครับ
“ไร…” ผมถามมัน
“นายเป็นไรรึเปล่า” มันพูดพร้อมเข้ามาสำรวจตัวผม
“ไม่เป็นไร…ทำไม” ผมชักรำคาญมันแล้วครับ
“ก็ดูดิ…” แล้วมันก็ให้ผมดูรอยที่เสื้อมันตรงแถวกระเป๋าเสื้อด้ายซ้าย มันเป็นรอยสีแดงๆ เหมือนเลือดครับ
“เออใช้…” ผมพึ่งนึกออก เมื่อกี้ผมรู้สึกเจ็บแขนนี้หว่า แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกเจ็บอีกแล้วหลังจากที่ลืมไปพักนึง
ครับข้อศอกผมครับ เป็นแผล แล้วเลือดไหลลงมาเป็นทางเลยครับ ผมก็ตกใจดิครับ ไอห่าตั้มมันก็รีบเข้ามาดูผมเลย
“นายทำอะไรอะ…” ผมร้องทักไอตั้มครับ
“เงียบ…เงียบ…ก่อนมรึง” แล้วมรึงจะดุกรูทำไมอะ
“เฮ้ย…ไม่ต้อง…ไม่เป็นไรหรอก” ดูเหมือนมันจะเป็นกังวลกับแผลผมมาก
แล้วไอตั้มมันเอาผ้าเช็ดหน้ามันที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาครับ ไอนี้มรึงพกผ้าเช็ดหน้าด้วยหรอวะ
“เจ็บหน่อยนะ” มันบอกผม
“ไม่ต้องหรอก มันสกปรก” ผมร้องห้ามมัน ในขณะที่มันกำลังจะเช็ดเลือดให้ผม
“นิ…ถ้ามรึงคิดว่าเลือดสกปรก…มรึงก็ไม่ต้องใช้เลือดขนถ่ายออกซิเจนและสารอาหารในตัวมรึงนะ” เอากับมันครับ เวลาแบบนี้มันยังสามารถกวงตีงผม แล้วก็มาวิชาการกับผมได้อีก
มันพยายามเช็ดเลือดให้ผมครับ แต่เช็ดเท่าไหร่เลือดมรึงมันก็ไม่ยอมหยุดไหลซะที ไอห่าตั้มมันก็เลยเดินไปดูจุดที่ผมล้มลงไปกับมัน ครับเจอแล้วครับ มันมีขวดแตกอยู่แถวนั้น ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นแค่แผลถลอกเลยไม่ใสใจอะไรนัก แต่พอไอตั้มมันหยิบเศษขวดที่มีเลือดผมติดอยู่ขึ้นมาให้ผมดู ผมก็วูบดิครับ
เมื่อเห็นว่าเลือดผมคงไม่หยุดไหลแน่แล้ว ไอตั้มมันก็เอาผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมของมันนั้นแหละครับมามัดปากแผลผมเอาไว้ แล้วมันก็เดินเข้าไปในพุ่มไม้ใหญ่หลังกำแพงโรงเรียน ครับมันเข็นรถมอไซต์ออกมาสงสัยคงจะเป็นของมันครับ ไอนี้เลวได้ใจจริงๆ
“ไป…เลย์” มันเรียกผมครับ ผมไม่มีทางเลือกนิครับ ก็เลยต้องไปกับมัน
แล้วมันก็ขับรถออกไปเลยครับ โดยที่ผมพยายามนั่งตัวตรงแล้วคอยประคองแขนตัวเองอยู่ ตอนนี้ทั้งมือและผ้าเช็นหน้าชุ่มเลือดแล้วครับ โอ้ย…กรูจะเป็นลม
จนมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
“มาหาใคร…” ผมถามมันครับ
“จะตายห่าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ดูมันเหมือนห่วงผมนะครับ แต่มรึงจะด่ากรูทำไมนิ
“ลงมา” ผมเลยต้องลงตามที่มันบอกครับ
มันดึงแขนผมเข้าไปในโรงพยาบาลเลยครับ นี้มันจะไม่ถามผมซักคำเลยหรอว่าผมอยากจะหาหมอไหม ไอนี้มันเผด็จการนี้หว่า
“รอนี้นะ” มันบอกผมให้รอ แล้วมันก็เข้าไปในห้องพักพยาบาล ผมก็ได้แต่ยืนรอตามที่มันบอกครับ
“เลย์นี้แม่เรา…” มันเรียกผม และแนะนำผู้หญิงชุดขาวท่าทางใจดีคนหนึ่งให้ผมรู้จัก
“สวัสดีครับ” ด้วยความเคยชินครับ ผมก็เลยสวัสดีแม่ไอตั้มไป 1 ครั้ง ดูดิผมพึ่งรู้จักมันวันแรก มันก็พาผมมาหาแม่เลย แม่มันก็รับไหว้ แต่แม่ไอตั้มไม่สนใจผมเท่าไหร่หรอกครับ สนใจแผลผมมากกว่า
“ปะ…ไป…กับแม่” แล้วแม่ไอตั้มก็เดินประคองผมไปห้องๆ หนึ่ง
“รอแม่เดี๊ยวนะลูก” แม่มันน่ารักมากเลยครับ ผิดกับลูกก็คือไอตั้มเพื่อนใหม่ผมเอง
“เดี๊ยวคุณหมอจะเย็บแผลให้นะลูก” ผมก็อึ้งดึรับ
“ต้องเย็บเลยหรอครับ” ผมถามย้ำ แล้วมองหน้าไอตั้ม ตอนนี้หน้ามันเสียๆ ยังไงไม่รู้ดิครับ
“ไปนอนรอที่เตียงนะลูก” แม่ตั้มบอก ผมก็ได้แต่มองหน้าตั้ม แล้วสือสารกับมันทางสายตาว่า กรูไม่อยากเย็บ อะ แต่มันคงอ่านใจผมไม่ออกครับ มันจูงมือผมไปที่เตียงพยาบาลเลย
และแล้วกระบวนการเย็บแขนผมก็เริ่มขึ้น ผมไม่บอกรายละเอียดนะครับ เพราะผมยังสยองอยู่ มันเป็น 40 นาทีแห่งความสยองครับ จนกระทั้งเย็บแผลเสร็จแล้ว ผมก็ออกมานั่งเอ๋อแดกอยู่ครับ คือจะว่าช็อกก็ไม่ใช่ แต่มันเป็นยังไงไม่รู้ดิครับ บอกไม่ถูก
“เลย์…ป่ะ” ไอตั้มมันเรียกผมแล้วครับ ผมก็ว่าง่ายเหมือนโดนยาสั่ง เดินตามมันไปทันที
“เจ็บเปล่า” มันถามครับ ผมไม่ได้ตอบอะไร มันยังงงๆ อยู่ อะไรว่ะมาเรียนวันแรก ก็เอาเรื่องเจ็บตัวมาให้กรุเลยนะมรึง
“นี้ยานะ…เดี๊ยวกรูจะบอกว่ามีอะไรบ้าง” มันชูถุงยาให้ผมดูแล้วดึงแขนผมอีกข้างไปที่รถมอไซต์มัน
ตอนนี้เสื้อผ้าผมเลอะด้วยเลือดครับ แขนข้างขวาก็มีผ้าพันแผลปิดอยู่ โอ้ยกรุ จะใช้งานยังไงนิ ดันเป็นที่ข้อศอกด้วย ตอนนี้เวลามันบ่ายโมงกว่าแล้วครับ ผมคงกลับไปเรียนคาบบ่ายไม่ทันแล้ว คิดไปคิดมาก็โมโหตัวเองไม่น่ามารู้จักมันเลย
แล้วตั้มก็ให้ผมซ้อนท้ายมอไซต์แล้วขับออกไปเลยครับ ผมไม่รู้มันจะไปไหน แล้วตอนนี้ผมก็มึนๆ หัวด้วยก็เลยต้องเอาหน้าซบลงที่แผงหลังมันก่อน มันก็เลยดึงแขนซ้ายของผมไปโอบเอวมันแล้วมันก็จับเอาไว้
มันพาผมมาที่ๆ นึงครับ ผมดูก็รู้ว่าเป็นหอพัก แล้วมันก็พาผมขึ้นไปบนหอพักนั้น
“ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…” มันเคาะประตูห้องๆ หนึ่ง
“ใครว่ะ…” เสียงคนข้างในตะโกนออกมา
“เออ…กรูเอง” มันตอบไปครับ
“เข้ามาดิ…กรูไม่ได้ล็อกประตู” เสียงคนข้างในตะโกนออกมารอบสอง
มันพาผมเข้าไปในห้องครับ สภาพในห้องจัดตกแต่งดีมากเลยครับ ไม่เหมือนหอพักเลย แล้วก็สะอาดและเป็นระเบียบด้วย ไม่น่าเชื่อว่านี้เป็นห้องของผู้ชาย แต่เจ้าของห้องตอนนี้ยังนอนอยู่บนเตียงอยู่เลยครับ
“เป็นไงบ้างมรึง” ไอตั้มมันทักเพื่อนมัน
“ก็เห็นๆ อยู่มรึงจะถามทำไม” กวนตีนพอกันทั้งคู่ครับ
“ไหนดูดิ” ไอตั้มมันเดินไปจับหน้าผากเพื่อนมันครับ
“โห…มรึง ตัวมรึงยังร้อยอยู่เลยนิ” ไอตั้มมันอุทานออกมา ผมก็ถึงบางอ้อ แสดงว่าเพื่อนมันคนนี้คงไม่สบาย แล้วมันคงมาดูเพื่อนมัน
“อะ…แม่กรูให้เอามาให้” แล้วมันก็ยื่นถุงยาอีกถุงในกระเป๋ามันส่งให้เพื่อนมันครับ
“เออ…ฝากขอบคุณแม่มรึงด้วยนะ” เพื่อนไอตั้มพูดแล้วก็หันมามองที่ผม
“ใครอ่ะ…แฟนมรึงหรอ” ไอเพื่อนตัวดีของไอตั้มถามถึงผมครับ แต่ทำไมถามแบบนี้หล่ะ
“เอ้ย…เปล่า” มันรีบแก้ตัวครับ
“แต่อีกไม่นานหรอก” แล้วมันก็หันมายิ้มให้ผมครับ ซวยแล้วกรุ นี้กรูเจอคนประเภทไหนวะ
แล้มตั้มมันก็เริ่มแนะนำครับ
“เลย์…นี้นัท”
“นัท…อันนี้เลย์…ว่าที่แฟนกรู” มันพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ
“เออ…ตามใจมรึง” ไอนัทมันพูดครับ
“แต่กรูว่าเลย์อะ…มีตานะมรึง” ไอนัทท่าทางจะคบได้ครับ เพราะดูๆ แล้วจะกัดกับไอตั้มตลอด
“นั่นแขนไปโดนอะไรมาหน่ะ” ไอนัทครับมันถามผม
“ถามตั้มแล้วกันนะ” ผมตอบนัทครับ
“มรึงไปทำอะไรเค้าวะ” ไอนัทมันทำท่าจะดุไอตั้มครับ
คราวนี้ไอตั้มมันแก้ตัวใหญ่เลยครับ สมน้ำหน้ามัน ที่ผมเจ็บวันนี้ก็เพราะว่ามันเป็นต้นเหตุ แต่มันจะรู้ตัวรึเปล่า แต่ผมก็ไม่โกรธมันนะ
เป็นอันว่าตอนบ่ายผมไม่ได้เข้าเรียนครับ จะเข้าไงหล่ะครับ ผมก็เจ็บ เสื้อผมก็เลอะ ขึนเข้าไปตอนนี้ก็คงมีหวังแตกตื่นกันทั้งห้อง
ผมก็เลยต้องนั่งคุยกับไอสองคนนี้ไปเรื่อยๆ ไม่สิ ผมนั่ง ไอตั้มนั่ง ไอนัทนอนเพราะมันไม่สบายอยู่ แล้วตอนนี้ผมมีเพื่อนแล้ว 2 คน กวงตีงเหมือนกันทั้งคู่ และที่สำคัญนะครับ อยู่ห้องเดียวกับผมทั้งสองคนเลย
“เลย์…ถ้าเลิกกับแฟนแล้วมาคบกรูนะ” เอากับมันครับ ตรงเกินไปรึเปล่ามรึง
“กรูไม่มีแฟนโว้ย” ผมปฏิเสธมันครับ
“โห…ไรว่ะมรึง…พูดกับกรูไม่เพราะเลย” มันสวนมา
“เออ…กับมรึงอะต้องแบบนี้ถึงจะเหมาะ” ตอนนี้ไอนัทมันนอนอมยิ้ม เหมือนกับว่าผมจะเป็นคนที่คอยกัดไอตั้มเป็นเพื่อนมันแล้วครับ
“ตั้ม…” ผมเรียกมัน
“ไร…” มันตอบมากวนๆ
“มรึงดูออกหรอว่ากรูเป็น” ผมถามมันตรงๆ เลยครับ เพราะผมก็เริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้ว
“กรุเห็นมรึงที่ค่ายลูกเสือกรูก็รู้แล้ว” มันตอบมาครับ ผมก็หน้าชาดิ
“รู้จากตรงไหนว่ะ…” ที่ผมถามมันเพราะอยากรู้ว่าคนที่ดูว่าผมเป็นเกย์เค้าดูผมออกตรงไหน
“ก็แฟนมรึงเอาใจมรึงขนาดนั้น กรูโคตรหมั่นไส่เลย” รู้ละครับ มันเข้าใจว่าผมกับไอแม็คเป็นแฟนกัน ก็ดีปล่อยให้มันเข้าใจแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องคิดมาจีบผม อิอิ
“แล้วมรึงอะ…เป็นเกย์รีเปล่า” เอาดิครับ ผมถามมันตรงไปรึเปล่าเนี๊ย
“เออ…อ้าวมรึงไม่รู้หรอ” กรูจะรู้ได้ไง มรึงไม่มีตัวอักษรอะไรติดหน้าผากมรึงเอาไว้นิ
“……………..(เงียบ)” ที่ผมเงียบก็เพราะ ไม่คิดว่ามันจะตรงขนาดนี้
“แล้วนัทหล่ะ…” ผมถามมันบ้าง
“เอ้ย…กรูไม่ได้เป็น” มันตอบผม
“อ้าว…กรูก็คิดว่ามรึงเป็น” จริงๆ ผมคิดว่าไอนัทเป็นเกย์มากกกว่าคิดว่าไอตั้มเป็นเกย์นะครับ เพราะไอนัทมันดูน่ารัก ตัวเล็กๆ หน้าตาจีนๆ หน่อย เสียอย่างเดียวปากไม่ค่อยดีเท่านั้นเอง
แปลกนะครับ ผมสามคนคุยกันถูกคออย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาก่อน ถึงจะไม่เคยเจอหน้ากันแต่ก็รู้สึกถึงความจริงใจที่มีให้กัน เราสามคนนั่งคุยกันนานมากและมันเป็นการคุยที่เปิดอกมากที่สุดเท่าที่ผมเคยคุยมา คือคุยทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง มันไม่มีปิดบังกันเลย
ผมพึ่งมารู้จากปากทั้งสองคนว่า มันทั้งคู่เป็นเด็กเรียนเก่งมากๆ และก็เล่นกีฬาเก่งด้วยโดยเฉพาะบาส แต่คนส่วนใหญ่มักจะคิดว่ามันไม่สนใจเรื่องการเรียน มันบอกว่า เสาร์อาทิตย์มันสองคนต้องไปหาที่เรียนกวดวิชา เอากับมันดิครับ จริงๆ มันก็ชวนผมไปเรียนด้วยนะ แต่เสาร์อาทิตย์ผมไม่ว่างครับ ผมต้องฝึกขับรถกับครูแม็ค
ดูดูไอสองคนนี้ ก็จริงใจกันดี ผมเพียงแต่คิดว่า ไอสองคนนี้คงจะเป็นเพื่อนผมได้ตลอดไป เราคุยอะไรกันอีกมายมายจนได้เวลาที่จะเลิกเรียนแล้ว ผมก็เลยขอให้ไอตั้มพากลับโรงเรียน เพราะผมต้องกลับไปเอากระเป๋านักเรียนที่ห้อง
“เลย์…พรุ่งนี้เจอกันนะมรึง” มันร้องทักผมในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อไปรอไอแม็ค
“เออ…เจอกัน” ผมตอบมันไปพร้อมวิ่งมารอไอแม็คที่ๆ มันนัดผม
แม็คมาแล้วครับขับรถมาแล้ว มันจอดแล้วลงมารับผม
“เลย์…ไปทำอะไรมา” มันทักครับ หน้าตามันตื่นเลยครับ ผมกะเอาไว้แล้วหล่ะครับ ว่ามันต้องถาม
“หกล้มอ่ะ…” ผมตอบมัน
“หกล้มแล้วทำไมเลือดเต็มเสื้อแบบนี้” มันเหมือนจะไม่เชื่อผมครับ
“ก็หกล้มแล้วศอกมันไปโดนเศษแก้วอ่ะ” ผมตอบมันไป
“เจ็บไหม…” นิมรึง ถามจริงถามเล่นเนี๊ย กรูคงสนุกหรอกนะ หกล้มเนี๊ย
“เจ็บดิ เย็บตั้ง 4 เข็ม” ผมตอบมัน แล้วมันก็พาผมขึ้นรถเลยครับ
พอขับรถออกมามันก็ยังไม่พาผมไปที่บ้าน มันแวะทำธุระมันก่อน
“มานี้ทำไม” ผมถามมัน
“มาทิ้งใบสมัครเอาไว้” มันตอบครับ
“ใบสมัครอะไร” ผมสงสัยครับก็เลยถามต่อ
“เรียนภาษาเพิ่ม” มันตอบครับ จริงๆ ผมก็ไม่รู้มันจะเรียนภาษาทำไมเพราะมันกับภาษาอังกฤษโตมาด้วยกัน มันพูดภาษาไทยกับแม่ และมันก็ต้องพูดอังกฤษกับพ่อมันแต่ก็ไม่ได้พูดตลอดหรอกครับ พูดบางโอกาส แต่สำเนียงมันอะดีมากๆ เลย
พอกลับถึงบ้านมันก็จับผมถอดเสื่อผ้าเลยครับ แต่มันไม่มีอะไรอย่างที่เพื่อนๆ คิดหรอกครับ มันเช็ดตัวให้ผมครับ เช็ดอยู่นานมากจนตัวผมจะเปี่อยอยู่แล้ว จากนั้นมันก็จับผมมานั่งสอบปากคำ ว่าไปทำอะไร หกล้มได้ไง กี่โมง ไปหาหมอยังไง มันถามทุกอย่างเลยครับ แต่ผมก็ต้องบอกความจริงมันไปบางส่วนเท่านั้น โดยเฉพราะเรืองโดดเรียนถ้ามันรู้ เป็นเรื่องแน่ๆ เลย
จบตอนแล้วครับ ในตอนนี้เพื่อนๆ คงรู้แล้วว่าผมรู้จัดกับ ตั้มและก็นัทได้ยังไง มันออกจะโหดนิดๆ แต่ก็เป็นเพื่อนที่ผมรักเหมือนกัน ตั้งแต่ตอนนี้ก็จะเริ่มเข้าปัจจุบันมากขึ้นแล้วนะครับ หวังว่าเพื่อนๆ คงจะชอบเพื่อนใหม่ของผมสองคนนี้ด้วยนะครับ

momoo · โพสต์ 2011-8-11 22:17:26

ขอบคุณ คัรบผม

rubrub · โพสต์ 2011-8-12 22:32:18

สนุกมาคับ ชอบมากเรื่องนี้
ติดตามมานานเลย

Metamon · โพสต์ 2012-9-2 14:09:38

มีต่อมั๊ยครับ

bigzerotheera · โพสต์ 2014-8-24 09:32:31

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2014-12-21 20:52:54

ขอบคุนคับ

watsana · โพสต์ 2014-12-24 10:54:42

ติดตามตอนต่อไปครับ

jumboa · โพสต์ 2016-12-25 06:31:14

ขอบคุณครับ...

sugarxxx · โพสต์ 2016-12-25 08:53:48

เจอเพื่อนใหม่ หรือ แฟนดีละครับ

Armoola · โพสต์ 2016-12-25 20:46:17

โห้ ที่อ่านมา 22 ตอน ชอบมากกเลยครับ มาต่อเร็วๆนะครับรอติดตาม

yoyoland · โพสต์ 2016-12-25 22:55:55

ขอบคุณครับ...

tidchoo2 · โพสต์ 2018-1-13 10:53:24

ยินดีต้อนรับตั๊มกับนัทนะครับ อิอิ

krittamm · โพสต์ 2018-1-13 21:42:38

ขอบคุณครับ

thine · โพสต์ 2018-1-14 01:18:46

ขอบคุณมากครับ

Janat · โพสต์ 2018-6-4 03:32:44

ขอบคุณครับ

mario54101 · โพสต์ 2019-5-25 18:25:08

ขอบคุณมากครับ

jumboa · โพสต์ 2019-5-26 04:19:02

ขอบคุณครับ.

wiput · โพสต์ 2021-12-19 17:09:45

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 22

สมาชิกจีโฟกาย 100%