ความรักเปรียบเหมือนกะละมัง
ฝนพร่างพรมโปรยปรายกายเปียกชุ่มความอ้างว้าง…เกาะกุม…ในใจฉัน
ให้หวนคิดถึงเธอที่เคยผูกพัน
เราเคยมีกันและกันร่วมทางเดิน…
…………………
บ้านรกต้องกวาด
ผ้าขาดต้องเย็บ
ของตกต้องเก็บ
หัวใจเจ็บต้องจำ
เพื่อนที่ดี ทีหนึ่ง ถึงจะน้อย
ดีกว่าร้อย เพื่อนคิด ริษยา
เหมือนเกลือดี มีนิดหน่อย ด้อยราคา
ยังมีค่า กว่าน้ำเค็ม เต็มทะเล
……………..
ถึงโลกจะพัง
กะละมังจะยุบ
มิตรภาพอันแสนสุข
จะไม่ยุบเหมือนกะละมัง
บรรจงจับ ส่วนปลาย มือไม้สั่น…
ออกแรงดันจนเหงื่อไหล แต่ใจสู้…
ของมันอ่อน แหย่อย่างไร ไม่เข้ารู
อยากจะกู่ ตะโกนก้อง ร้องว่า”เซ็ง!!”
ลองแหย่ใหม่ อีกหน ผลเหมือนเก่า
เราแก่เฒ่า แล้วหรือไร ไม่เหมาะเหม็ง
คนหนุ่มสาว เขาสดชื่น ใจครื้นเครง
แหย่ ตรงเผง ไม่ขมขื่น ชื่นดวงแด
ด้วยดวงตาเลือนลาง มองฟางฝ้า
ความชรา เข้ามาเยือน ชักจะแย่
เส้นด้ายอ่อน รูเข็มเล็ก เฝ้าเล็ง แล
กว่าจะแหย่ เข้าเข็มได้ แทบ วายปราณ ฮ่าฮ่า....ชอบครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะจ้า ชอบกลอนสุดท้ายอ่ะ...อ่านแล้วลุ้น...ตอนจบ.. ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]