ชีวิตม.ต้น!ของเรา3คน 13
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ิbababorbor เมื่อ 2011-9-13 14:01แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ิbababorbor เมื่อ 2011-9-13 13:58
บทที่ 13 วันวาน... (จะไม่ซ่อนกระทู้อกต่อไปครับอนยากรู้ว่าใครอยากอ่านจริงๆบ้างถ้าอยากอ่านจริงๆผมก็ยินดีให้อ่านจะไม่ซ่อนแล้วครับ)
เสียงอื้ออึงไปทั่วทั้งบริเวณแต่ชั่วครู่ก็ค่อยคลายลงเสียงหนึ่งกำลังชัดขึ้นเรื่อยๆ
"ต้น..ต้น!"
อือ..ใครเรียกเรา?
โสตสัมผัสทั่วร่างกายค่อยๆฟื้นขึ้นอีกครั้งความคิดอย่างแรกเลยคือ...ที่นี่ที่ไหน?
ต้นลืมตาขึ้นพบว่านอนอยู่บนทุ่งหญ้าแต่ทำไมร่างกายถึงได้แปลกๆไปจากที่เคยเด็กชายนึกและเริ่มพินิจร่างกายตัวเองแต่ยังได้คำตอบก็มีเสียงหนึ่งเรียกขึ้นจากข้างๆ
วิน: ต้น!เป็นไรละเมอเหรอ?
ต้น: วิน!
วิน: อะไรของนายเนี่ยทำหน้าอย่างกับเห็นผี5555+
ต้น: นาย...ทำไม..?
วิน: เฮ้ย!ยังไม่ตื่นเหรอ5555+นายนี่น้าไปกลับบ้านกันเดี๋ยวเดินไปส่ง
ต้น: อะ..อือ
แม้จะเต็มไปด้วยความพิศวงแต่ต้นก็ยอมให้วินพามาส่งที่บ้าน
ต้น: นี่มันอะไร?ทำไมวินแล้วไหนจะตัวเราอีกมันมีอะไรแปลกๆขณะกำลังคิดก็เปิดน้ำที่อ่างล้างหน้าไปพลางวักน้ำมาลูบหน้าแล้วมองมาที่กระจกแต่ทว่าทำไมกระจกถึงอยู่สูงนักเงาที่ออกมาเลยเหลือแค่ครึ่งหัวเอง...เดี๋ยว!บางทีมันไม่ใช่กระจกแต่อาจเป็นพลางถอดเสื้อผ้ากองไว้แล้ววิ่งไปที่กระจกบานใหญ่ที่สามารถสะท้อนเงาได้ทั้งตัวเมื่อเห็นภาพในกระจกต้นก็ต้องทรุดตัวลงนั่งมันไม่ได้สะท้อนภาพเด็กที่กำลังจะเป็นวัยรุ่นออกมาแต่อย่างใดหากแต่มีเพียงภาพเด็กชายตัวเล็กๆยืนเปลือยเปล่าเท่านั้น....
ต้น: นี่มัน...อย่าบอกนะว่าเขาเหลือบมองปฎิทินใช่อย่างที่เขากลัวจริงๆ10/กพ/25XXก่อนหน้าเหตุการณ์นั้นเพียงไม่กี่วันพลางเหลือรอบๆก็พบกระเป๋าเดินทางและชุดลูกเสือแขวนอยู่แล้ว.ไม่นะไม่!ถ้านี่เป็นฝันล่ะก็ตื่นทีเถอะ...ได้โปรด
ทำไม?เรื่องราวมากมายและคำถามวนเวียนเข้ามาในหัวของต้นอย่างไม่หยุดหย่อน...คิดสิคิด..ตอนนี้ยังไงๆเราก็ต้อง..ต้อง..ฮัดเช้ย!ฟืด...หาเสื้อผ้าใส่ก่อนดีกว่า หลังจากหาอะไรใส่เป็นที่เรียบร้อย..ต้นก็กลับมายืนหน้ากระจกเช่นเดิมยืนพินืจพิจารณาตัวเอง...เด็กชายคนหนึ่งน่าจะอยู่ราวๆป.5-ป.6ใส่เสื้อยืดมาสค์ไรเดอร์คาบูโตะกางเกงขาสั้นสีดำยาวแค่ต้นเข่าผมทรงนักเรียนแววตาไร้เดียงสาดูยังไงๆเราก็เป็นเด็กประถม...จะยังไงก็ช่าง...พรุ่งนี้เราจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นซ้ำอีกเด็ดขาด!
~~~~เช้าวันรุ่งขึ้น~~~~
ต้นลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการง่วง...สุดขีดไม่ใช่เพราะเขาต้องตื่นเช้าแต่เป็นเพราะเขากังวลจนนอนแทบไม่หลับต่างหาก....แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยันตัวลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำเอื้มมือกดสวิทช์ไฟ....มันว่างเปล่าจริงสินะ..เราตัวหดเล็กลงนี่นาเด็กชายจึงเปลี่ยนเป็นกระโดดตบสวิทช์ไฟแทน"แปะ!"ไฟสว่างขึ้นต้นถอนหายใจเฮือกใหญ่"ตัวเล็กนี่อะไรๆมันก็เล็กไปฟมดน่ารำคาญสิ้นดี.."
หลังจากนั้นก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วมายืนหน้ากระจกอีกครั้งเมื่อเห็นตัวเองแล้วก็อดคิดไม่ได้"มันเคยเล็กอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย "หลังจากแต่งตัวด้วยชุดลูกเสือเรียบร้อยต้นก็เพิ่มของ2-3อย่างเข้าไปในกระเป๋าใบเล็ก(แบบกระเป๋าเก็บตังค์ทอนของแม่ค้าน่ะครับ)แล้วออกเดินทางไปที่โรงเรียนต้นนั่งรถเบาะเดียวกับวินตลอดทางต้นได้แต่ครุ่นคิดเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ไปตลอดทางไปตลอดทางไม่นานเมื่อไปถึงค่ายเขาก็ต้องเดินทางไกล...
ต้น:วิน...อย่าอยู่ห่างเรานะ
วิน:อะไรของนายจริงจังไปป่าวเนี่ย5555+
ต้น:วิน!เราไม่พูดเล่นนะขอร้องไม่งั้นเราต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!
วิน:อะไรนายเนี่ย...ก็ได้ๆตกลงๆ
ต้น:ขอบใจนะ
~~~~กิจกรรมเดินทางไกลเด็กๆมาถึงกลางภูเขาจู่ๆฝนก็ตกเพื่อนๆวิ่งหลบฝนหายกันไปเหลือเพียงต้นและวินที่พลัดหลงอยู่กลางป่า~~~~
วิน:.....หายไปไหนกันหมดน้าแล้วฝนจะต้องมาตกอะไรตอ..
ต้น: (กลืนน้ำลายพลางมองนาฬิการำพึงเบาๆ"ถึงเวลาแล้วสินะ..")คว้าตัววินออกวิ่งทันที
วิน:อะ..อะไรนายเนี่ย!
ต้น:อย่าเพิ่งถามวิ่งเถอะน่าวิ่งให้เร็วที่สุด
วิน:หา?วิ่งหนีอะไรเนี่ยเฮ้ย!
~~~~ขณะนั้นเองวินเริ่มสังเกตุว่าดินบนภูเขากำลังถล่มลงมาเรื่อยที่สำคัญถล่มไล่หลังกระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ~~~~
วิน:มะ...มันอะไรกันเนี่ย!
ต้น:พอเราบอกโดด!โดดนะ!
วิน:โดด?โดดไหนโดดทำไม
ต้น:โดด!
วิน:เฮ้ย!(ทั้งที่ไม่รู้เหตุผลแต่ก็กระโดด)
ต้น:เมื่อกี๊นี้มีรากไม้ดูเผินๆไม่รู้หรอกนายจะขาแพลงตรงนั้นแล้วมันจะแย่ลงเรื่อยๆ..
วิน:นายกำลังทำให้เรากลัวนะ...นายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย?
ต้น:เอาเถอะ
~~~~ทั้งคู่มาถึงถ้ำขนาดใหญ่~~~~
วิน:ถ้ำนี่!เข้าไปกันเถอะ!
ต้น:เดี๋ยวก่อน....(หยิบไฟฉายกับมีดออกจากกระเป๋า)
วิน:จะทำอะไรน่ะ!?!
ต้น:เราจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก...
วิน:....
เมื่อเดินเข้ามาในถ้ำก็พบกับชายคนหนึ่งต้นสาดไฟฉายไปที่ชายคนนั้นแล้วกระชับมีดในมือให้แน่นขึ้น
ต้น: (ชูมีดขึ้น)ถอย...ไปนะ
วิน:ทำอะไรน่ะไปขู่เขาทำไม
ต้น:ไอ้นี่มันฆาตกรโรคจิตที่ฆ่าข่มขืนเด็กผู้ชาย..ที่ตำรวจกำลังต้องการตัวอยู่ไงนายหลบไปก่อน...
วิน:หา!?!
ฆาตกร:อะไรกันตัวแค่นี้มาทำอะไรกันที่นี่มาหาลุงมา....ลุงจะพาไปบ้านลุง....(ค่อยๆเดินเข้ามาทางต้นและวิน)
ต้น:หุบปาก!บ้านบ้าอะไรกันถอยไปนะ!(ฆาตกรชะงักไปชั่วครู่)
วิน:ต้นอย่าเลยเราไปกันเถอะ(ดึงแขนต้นจนเสียหลัก)
ต้น:วิน!ไม่อย่า!
"ฉึก!"
"อั่ก"
วิน:ต้น...ต้น!ต้นน~
ผลที่เกิดขึ้นคือฆาตกรเข้ามายื้อมีดจากต้นและแทงสวนไปที่ลำตัวช่วงบริเวณหน้าท้องของต้นทันที
ต้น:อึก..ตำรวจ..กำลัง..จะมา..ตรงนั้น(ชี้มือไปที่ทางออก)รีบ..ไป
วิน:ไม่...มันทำร้ายนาย!เราจะแก้แค้น!มันเป็นเพราะเรา!(ถลาเข้าหาฆาตกรทันที)
ต้น:ไม่!อย่าาา~
~~~~ฆาตกรชกท้องวินอย่างแรงจนสลบไปและหอบตัววินวิ่งหนีออกไปตรงทางเข้าขณะนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้ามาพร้อมทีมแพทย์~~~~
ต้น:ไม่!ปล่อยผม!มันเอาเพื่อนผมไปแล้ว!มันต้องไม่เกิดขึ้นอีกไม่!
แพทย์สนาม:เด็กเสียเลือดมากเริ่มเพ้อแล้วต้องให้ยาสลบก่อนล่ะ
ตำรวจ:มองไปทางที่ต้นชี้ที่นั่นดินได้ถล่มปิดทางไปแล้ว...เด็กคงเพ้อจริงๆทางนั้นเป็นทางตัน
ต้น:(น้ำตาคลอเบ้า)ไม่!อย่าทำผมอย่าให้ยาสลบผมผมต้องไปช่วยเพื่อนผม(แพทย์สนามแทงเข็มฉีดยาลงที่แขนต้น)โอ๊ย!คุณ..คุณทำอะไรลงไป!ไม่นะมันเกิดขึ้นอีกแล้ว!ปล่อย..ผม...อืออ...ปล่อย..ผะ..ผม...ไป...(มือที่ทุบตีแพทย์สนามค่อยลดความถี่ลงและเบาลงเรื่อยๆตอนนี้แม้แต่จะกำมือยังไม่มีแรง...สายตาของต้นปิดสนิทและหลับลึกลงเพราะฤทธิ์ยา....)
ขอบคุนคราฟ ขอบคุณมากครับ อดีตร้ายที่ฝั่งใจ ขอบคุณครับ {:5_135:} ขอบคุณมากครับผม ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณครับ วินคิดว่าต้นทิ้งตน สนุกดีครับ สับสนจัง สนุกดีครับ ขอบพระคุณมากครับ
หน้า:
[1]