ใช้ชีวิตให้คุ้ม
ถ้าคุณใช้เวลานอน ๖ ชั่วโมงต่อวันก็แปลว่าคุณมีเวลาใช้ชีวิตได้ทั้งหมดหนึ่งในสี่
สมมุติว่าอายุขัยของคุณคือ ๘๐
คุณก็มีเวลาทำอะไรเท่าที่หนึ่งสมองสองมือจะทำได้
เพียง ๖๐ ปีเท่านั้น ไม่ใช่ว่ามีอายุ ๘๐ ก็ได้ใช้ชีวิต ๘๐
ยังครับ... ไม่ใช่แค่นั้น
ถ้าแต่ละวันคุณเอาแต่เฝ้าเสียดายอดีตสัก ๑ ชั่วโมง
แล้วใช้เวลาอีกร่วม ๕ ชั่วโมงในการฟุ้งซ่านถึงอนาคต
รวมทั้งหมด ๖ ชั่วโมงที่หายไปในแต่ละวัน
ก็แปลว่า "เวลาจริงๆ" ที่คุณมีโอกาส "ใช้ชีวิต" นั้น
เหลือแค่ ๓๐ ปี บวกลบกว่านั้นไม่มาก
ถ้านึกว่าตัวเลขนี้เกินจริง ก็ลองเฝ้าสังเกตกันเอาเอง
ตอนปล่อยใจให้เหม่อลอยตามสบายเป็นพักๆนั้น
เมื่อรวมกันแล้วมันได้เป็นจำนวนชั่วโมงสักเท่าไหร่
คุณอาจคิดว่าไม่เห็นจะเสียดาย
ได้ใช้ชีวิตสบายๆเรื่อยเปื่อยก็พอแล้ว
ซึ่งตอนยังมีโอกาสคิดสบายๆเรื่อยเปื่อยก็น่าจะอย่างนั้น
แต่พอถึงเวลาโดน "เช็คบิลตอนจบ"
เรื่องไม่น่าเสียดายก็อาจกลับตาลปัตรกันได้มากทีเดียว
นโยบายที่เหมาะสำหรับการ "เริ่มต้นใช้ชีวิตให้คุ้ม"
ควรนับจากการตัดสินใจบางอย่าง เช่น
ไม่มัวสมมุติว่าย้อนเวลาได้จะแก้อะไรดี
แต่สมมุติว่าถ้าสำนึกได้เดี๋ยวนี้
มีความคิดไหนให้เปลี่ยนบ้าง!
อีกอย่าง คือการตัดสินใจจะไม่กังวลเกี่ยวกับพรุ่งนี้
แต่ขยันทำทุกอย่างในวันนี้เพื่อให้สบายใจ
ว่าได้ทำรากของวันพรุ่งนี้ไว้ดีที่สุดแล้ว
เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะเอาแต่วันนี้
เมื่อวานไม่เอา พรุ่งนี้ไม่เอา
ก็จะพบว่าการหลงใช้ชีวิตแบบ "สมมุติว่า" จะหายไป
เหลือแต่การมีสติใช้ชีวิตแบบ "กำลังมีอะไรต้องทำ" ทันที
บางคนก็ติดอยู่ในอดีตและอนาคต
เพียงเพราะโดนบั่นทอนกำลังใจ
ประมาณตอกย้ำให้คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก
ทำไม่ได้หรอก ไม่ต้องพยายามหรอก
ก็ขอให้เข้าใจว่าเสียงใครบั่นทอนกำลังใจเรา
ก็ไม่เท่าเสียงในหัวบั่นทอนกำลังใจตัวเอง
การทวนกระแสหรือการขึ้นที่สูงต้องมีแรงต้านเป็นธรรมดา
ถ้าไม่ภายนอกก็ภายใน
จงมองว่าแรงเสียดทาน ต่อต้านไม่ให้เราทวนกระแสนั้น
ชนะได้ก็เข้มแข็งมาก
ตรงข้าม หากขาดแรงต้านเสียบ้างเลย
เราก็คงไม่รู้จักรสชาติของความเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงได้เป็นแน่
ถ้าจะใช้ชีวิตให้คุ้ม ต้องทุ่มเทกับการมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันไปเรื่อยๆ
ไม่ใช่ "ใช้ชีวิตซ้ำอยู่ในหัว"
และไม่ใช่ "ใช้ชีวิตล่วงหน้าอยู่ในฝัน"
แล้วไปพบที่จุดจบว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรให้จับต้องได้จริงสักกี่เดือนกี่ปี
ขอบคุณครับ ได้แง่คิดดีครับ
หน้า:
[1]