ดีมากครับ{:5_116:}{:5_116:}
ขอบคุณครับ
ขอบคุนมากกก
ขอบคุณคร้าบบบ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ :victory:
สนุกดีคับผม thk
ตอบกระทู้ zantiga ตั้งกระทู้
ขอบคุณมากๆครับ
สวัสดีครับ ทะเลครับ ก่อนอื่นขอขอบคุณเพื่อน ๆทุกคนที่เป็นกำลังใจให้น่ะครับ ยังงัยก็คอยติดตามผมต่อ ๆไปน่ะครับ วันนี้จะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อปีที่แล้วนี้เองครับ
ที่แบงค์มีเจ้านายระดับสูงท่านนึงมาดูงาน เป็นเวลา 5 เดือน เค้ามาวันที่ 1 พย. พอดีครับ เค้าชื่อว่า ฌอง อองลี เดวียอง ครับเป็นคนฝรั่งเศส (แต่เค้าทำงานประจำอยู่ที่สิงค์โปร์) อายุ 40 ปี แต่เป็นคนอายุ 40ที่ดูดีมาก คงเพราะเค้าออกกำลังสม่ำเสมอ ผมสีน้ำตาลแดง สูงสัก 183 ได้ครับหน้าตาหล่อคม หุ่นล่ำสันพองาม ตาสีเทา ๆสวยเชียวครับ ณองมาถึงวันแรกก็มาแนะนำตัวกับทุกคนในฝ่ายงาน (คนอะไรก็ไม่รู้โดนใจจัง)
เนื้อหาถูกซ่อนไว้
และด้วยความที่ผมเด็กที่สุดในฝ่าย พี่ๆทุกคนจึงให้ผมคอยดูแล ณอง อย่างเช่นเค้าจะดื่มกาแฟไหม จะไปไหนหรือป่าว สรุปว่าถ้าเค้ามีปัญหาอะไรก็ให้ถามจากผมได้ทุกอย่าง จากที่ผมดูๆฌองก็ดูเหมือนเกย์ น่ะ ก็มีแอบหวังกินของนอกอยู่นิด ๆ ครับ
วันแรกผมก็ยังไม่คอยพูดคุยกับเค้าเท่าไหร่ เพราะผมไม่รุ้ว่าเค้าเป็นคนยังงัย ชอบอยู่คนเดียวหรือป่าว ผมกลัวว่าถ้าไปยุ่งกับเค้ามาก เค้าจะรำคาญเอา เพราะผมเคยได้ยินมาว่าฝรั่งชอบความเป็นส่วนตัวสูง พักเที่ยงพวกผมแยกกันไปทานอาหารกัน ผมทานที่ในอาคารของแบงค์ คนอื่น ๆไปทานกันข้างนอกผมกลับมาเร็วครับ ผมเห็นเห็นณองยังนั่งทำงานอยู่ไม่ไปกินข้าวเที่ยง แต่ผมก็คิดว่าเดี๋ยวเค้าคงไปทานเองมั่ง ผมเลยไปทำงานต่อจนเพลินพอช่วงบ่าย ฌองเดินมาหาผมและบอกผมว่าขอกาแฟได้ไหม แล้วพอจะมีขนมหรืออะไรที่กินกับกาแฟได้ไหม ผมเลยถามว่าเค้าหิวเหรอ เมื่อตอนเที่ยงเห้นนั่งทำงานอยู่ไม่ได้ทานอาหารเที่ยงใช่ไหม เค้าบอกว่าใช่ ผมเลยบอกเค้าว่าขอโทษด้วยที่ลืมชวน ผมก็บอกเค้าว่าผมไม่กล้าไปวุ่นวายกับเค้ามาก กลัวจะรำคาญ แต่เค้ากลับบอกผมว่า ไม่เลยผมอยากรู้อะไรตั้งหลายอย่างถ้ามีเพื่อนจะดีมากเลย ผมเลยบอกว่าคุณมีแล้วล่ะผมนี้งัย ผมเดินไปในห้องครัว เค้าตามผมไปครับ ฌองว่าผมทำเองก็ได้แค่บอกว่าอะไรอยู่ที่ไหน ผมก็เลยว่าผมทำให้ดีกว่าคุณเป็นแขก เดี๋ยวใคร ๆจะว่าได้ว่าพวกเราไม่ดูแลคุณ (จริง ๆแล้วที่แบงค์มีแม่บ้านน่ะครับ แต่ผมอยากทำให้เค้ามากกว่า) เรานั่งดื่มกาแฟและคุยกันในครัวไม่ถึง 10 นาที ก็กลับไปทำงานต่อ จนเวลาใกล้จะเลิกงาน ฌองมาที่ผมอีกครั้งแล้วถามว่า ที่นี้มีที่ส่งไปรษณีย์ไหม เค้าจะส่งของไปให้ลูกกับเมียของเค้า แค่เค้าพูดออกมา สวรรค์ของผมล่มสลายในพริบตาเลยครับ
ผมก็เลยบอกเค้าว่าที่ข้างๆ แบงค์มีไปรษณีย์ ผมเลยอาสาจะส่งให้เค้า เค้าขอบคุณผมแล้วบอกว่าเย็นนี้ไปกินอาหารเย็นกับเค้าให้เค้าตอบแทนน้ำใจที่ผมมีให้ ผมก็ตอบตกลง หลังเลิกงาน เค้ากับผมก็นั่งแท็กซี่ไปด้วยกัน
เค้าถามผมว่าไปกินร้านไหนดี ผมเลยถามว่าเค้าอยากไปที่แบบไหน เค้าถามว่าปกติผมไปกินข้าวที่ไหนล่ะ ผมเลยนึกได้ที่นึงผมไปทานกับเพื่อนๆบ่อยครับ โป๊ะท่าเตียนครับ ผมพาเค้าไปกินอาหารเคล้าบรรยากาศริมน้ำ
ดูแล้วฌองชอบมากเลยครับ เค้าบอกว่าชอบจริงๆ เลยเค้าไม่ชอบเลยถ้าต้องไปนั่งตามร้านติดแอร์ เพราะมันธรรมดามาก ที่ไหนๆก็มีทั้งนั่น เราทานอาหารกันจนทุ่มกว่า ฌองก็ถามผมว่ามีที่ไหนที่จะพาเค้าเที่ยวอีกมั้ย ผมเลยพาเค้าไปที่ข้าวสารครับ ผมบอกเค้าว่าฝรั่งที่มาเมืองไทยเวลามาเที่ยวก็มาไม่กี่ที่หรอก ข้าวสารก็เป้นหนึ่งในนั้นด้วย เราเดินอยู่ที่ข้าวสารได้ประมาณ ชั่วโมง ฌองก็เข้าไปนั่งในร้านข้าวสารเซนเตอร์ สั่งเบียร์มาดื่ม ส่วนผมก็ต้องดื่มเป็นเพื่อนด้วยความจนใจ ( ผมไม่ชอบเบียร์ครับมันขมถนัดเหล้ามากกว่า ) เรานั่งดื่มนั่งคุยกันสักพัก ฌองพูดกับผมว่า เลคุณน่ารักมากคุณต้องมีแฟนเยอะแน่เลยใช่มั๊ย ผมว่าไม่มีหรอกครับ ผมชอบอยู่คนเดียวดูหนังฟังเพลงมากกว่า เค้าบอกว่าไม่เชื่อหรอก ผมดูแลเอาใจคนเก่งจะตาย ใครได้เป็นแฟนโชคดีมากๆ ผมก็ยังย้ำกับฌองว่า ผมไม่มีแฟนจริง ๆ เค้ายิ้มๆแล้วก็หัวเราะ โอ้พระเจ้าเค้าช่างหล่อน่ารัก โอ้ยอิจฉาเมียเค้าจริง ๆ เวลาล่วงเลยจน 5ทุ่มแล้วผมบอกเค้าว่ากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก เค้าบอกว่าอยากไปส่งผมที่บ้านแต่ผมปฏิเสธครับ เค้าก็เลยตามใจ เราเลยต่างคนต่างกลับ
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมกับฌองก็ยิ้มให้กันและคุยกันอย่างสนิทสนม เพื่อนๆที่ทำงานก็มารุมถามว่าทำไมคุยกันสนิทสนมเชียว ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็ได้แต่บอกว่าไม่มีอะไรก็คุยกันธรรมดา แต่ดูพวกเค้าไม่ค่อยเชื่อหรอก พักเที่ยงผมกับฌองไปทานอาหารกันสองคน บ่ายโมงเรากลับเข้าทำงาน มีโทรศัพท์มาจากสิงค์โปร์ให้
ฌองกลับไปประชุมด่วน เพราะมีปัญหาเกี่ยวกับงาน เองเค้ามาลาผมด้วยครับ แล้วยังบอกว่าไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ และถ้าปัญหามันไม่จบ อาจจะมีคนอื่นมาแทน ผมเศร้าเลยครับ ฌองยิ้มให้ผมก่อนจากไป
เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ ก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะมาอีก ผมก็เลยลืมๆมันไป ทำงานบาง ไปหาเพื่อนบาง จนอาทิตย์ต่อมา ทางฝ่ายงานผมบอกว่าจะทางต้นสังกัดจะส่งคนมาดูงานอีก แต่ครั้งนี้จะเป็นใครยังไม่รู้เพราะทุกครั้งเค้าจะไม่ได้บอกว่าเป็นใครวันนั้นวันศุกร์ครับ ผมรอให้ถึงวันจันทร์เร็วครับว่าใครกันจะมา ในใจก็ภาวนาขอให้เป็นฌอง
จนกระทั่งวันอาทิตย์ ตอน 11 โมงกว่ามีคนโทรเข้ามือถือผม เองครับเค้าโทรหาผมบอกว่าหาคนพาไปทานอาหารกลางวัน ผมรีบเลยครับตกลงทันที ( ทั้งที่รู้ว่าเค้ามีเมียแล้วแต่ใจก็แอบหวังอยู่ ) ผมไปรับฌองที่โรงแรมพาเค้าไปทานอาหารอินเดียกัน เค้าชอบครับแต่ก็มีบางอย่างที่เผ็ดจนเค้าหน้าแดงมาก ผมบอกเค้าว่าเค้าแดงแล้วตลกดี ผมหัวเราะเค้า ฌองก็บอกว่าเวลาผมหัวเราะน่ารักมากครับ ผมงี้ยิ้มในใจแก้มแทบปริเลย ทานอาหารกันเสร็จ ฌอง ถามว่ามีที่ไหนที่น่าเที่ยวอีกไหม ผมก็เลยพาเค้าไปตลาดน้ำตลิ่งชัน ฌองแวะเกือบทุกร้านเลยครับ ดูนั่นดูนี้ ถามผมอีกว่าชอบไหมผมก็เลยได้แต่ตอบว่าก็ดี แล้วเค้าเห็นมีเรือพาเที่ยวด้วย ฌองเลยอยากลงเรือบางผมเลยพาเค้าไปนั่งเรือเล่น ฌองบอกว่าขอบคุณมากที่ผมพาเค้ามาเที่ยวที่แปลก ที่ที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าจะขอบคุณกันจริงๆแล้วขอบคุณประเทศไทยของเราดีกว่าครับ ไม่ใช่ขอบคุณผม ขากลับจากตลาดน้ำ ผมบอกว่าแยกกันกลับดีกว่า ผมจะเรียกแท็กซี่ให้ ฌองเลยบอกว่าให้นั่งแท็กซี่ไปด้วยกัน เค้ามีอะไรจะให้ผมเป็นการแทนการขอบคุณ ผมบอกว่าไม่ต้องหรอกที่ผมทำเนี้ยะเพราะผมเป็นเพื่อนคุณ ฌองเข้ารวบตัวผมไปกอดแล้วเอามือตบหลังผมเบา ๆ เราทั้งคู่นั่งมองกันแปลกในแท็กซี่ระหว่างทางกลับไปโรงแรม ฌองพาผมไปห้องพักของเค้า ฌองขอตัวไปอาบน้ำโดยให้ผมรออยู่ก่อน เรื่องนี้ค่อนข้างยาวครับ ยังงัยแค่นี้ก่อนน่ะครับ เดี๋ยวจะมาลงต่อให้จบน่ะครับ ต้องไปทำงานก่อน
ครับ ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านครับ
ยินดีที่รู้จักครับ
อ่านต่อหน่อยครับ
น่ารักนะครับ
เปลี่ยนมาดูหนุ่มชาวเกาะปินอยกันบ้างดีกว่าครับ
ขอคุณคับ หนุกดี
ขอบคุณครับ
ขอบคุณมากคับ
ขอบคุณคับผม
ขอบคุนมากคับ
ขอบคุณมากคราบ
ขอบคุณมากครับ