“หัวใจเสริมใยเหล็ก”( 4-2 )

tanya · โพสต์ 2011-12-13 12:14:19

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)

4.2 "ความว่างเปล่า" (จบตอน)
เช้าวันแรกของวันเปิดเรียนทำเอาผมแทบบ้าดันทะลึ่งฝันอะไรพิเรนๆซะอย่างนั้นแล้วตื่นมากลางดึกทำเอาตัวผมเองหลับต่อไม่ลงเลยทีเดียว
ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเข้าพิธีปฐมนิเทศแต่เช้าตรู่พยายามมองหาคนที่พอจะเข้ากันกับเราได้ตามแถวในขณะที่เข้าไปนั่งอยู่ในห้องประชุมผมเรียนสายภาษาเขาประกาศเรียกตามห้องว่าให้อยู่แถวไหนๆ
ระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่ในฝูงคนที่ขวักไขว่ไปมาเพื่อที่จะไปเข้าแถวกับห้องของตนเองผมก็ได้เจอกับสายตาที่คุ้นเคยจ้องมองมาจะๆ ที่หน้าของผม"เหล็ก!!!"เป็นไปไม่ได้! อะไรจะบังเอิญขนาดนี้!
แม้ผมจะหลอกใครต่อใครได้สำเร็จว่าผมตัดขาดจากเหล็กได้แล้วแต่ผมหลอกตัวเองไม่ได้ว่าเวลาที่ผมจ้องเข้าไปในตาของเขาแล้วรู้สึกยังไง...ผมรู้สึกเหมือนกับว่าแรงโน้มถ่วงที่ถ่วงผมให้ยืนติดอยู่กับพื้นโลกนั้นมาจากเหล็กคนนี้คนเดียวเท่านั้น!
เหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันเป็นปีเป็นชาติเหมือนตายแล้วเกิดใหม่เปรียบดั่งคนจมน้ำแล้วได้ผุดว่ายขึ้นมาสูดอากาศเฮือกแรกหลังจากที่จมอยู่ในน้ำลึกไม่สามารถหาอากาศหายใจได้
เหล็กยิ้มเย้าะไปกับใบหน้าที่ตกตะลึงพรึงเพริดของผมทุกคนหาห้องจะเสร็จกันหมดแล้วแต่ผมยังมัวยืนลืมหายใจอยู่กลางห้องประชุมหน้าตื่น
"อ้าว! นายคนนั้นหาห้องตัวเองไม่เจอเหรอไง"เสียงอาจารย์คนหนึ่งพูดประกาศออกไมค์แล้วชี้มาที่ผม
ผมหันซ้ายแลขวาจำที่อาจารย์บอกไม่ได้ว่าห้องไหนอยู่แถวไหนเป็นเพราะอาการตกใจสุดขีดเมื่อกี้เลยทำให้ลืมแม้แต่วิธีการก้าวเดินผมเห็นเหล็กมันกวักมือเรียกไปหาที่แถวของมันผมก็รีบเดินไปเพราะทุกคนมีแถวอยู่กันทุกคนแล้ว
"เหล็ก...นาย นี้ เอ่อ นี้แถวห้องอะไรเนี่ย?" ผมกระอักกระอวนพูดไม่ถูก
"แถวนี้แหละถูกแล้ว เราอยู่ห้องเดียวกันด้วยนะ"เหล็กพูดกระซิบเมื่อเสียงในห้องเงียบลง...
ผู้อำนวยการของโรงเรียนเริ่มพิธีปฐมนิเทศไปตามขั้นตอนเรื่อยๆส่วนตัวของผมเองก็งงอึนว่าฝันไปรึเปล่า เหล็กเนี่ยนะ ห้องเดียวกัน?
ด้วยความสงสัยจึงอดไม่ได้ที่จะถามไถ่
"นายมาเข้าโรงเรียนนี้ได้ไงเนี่ย" ผมพูดขึ้น
"แล้วจะทำไม? ทำไมเหล็กจะมาเข้าโรงเรียนนี้ไม่ได้ละ?"
"ก็ ก็นายอะ เรียนโคตรห่วยเลยไม่ใช่เหรอไง?"
เหล็กมันทำหน้าเหยเกแล้วเบะปากให้ผมสะบัดหน้าหนีนี่หรือหน้าตาของคนที่งอน? 55555555คนอะไรท่างอนเหมือนได้เหมือนเด็กบ้องแบ้วแบบนี้
ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วยืนอยู่ข้างหลังมันนิ่งๆเมื่อพิธีปฐมนิเทศเสร็จลง ทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นห้องของตัวเองผมกำลังจะเดินไปขึ้นห้องและทำเป็นไม่สนใจเหล็กก็มีคนมาสะกิดข้างหลังผม ผมกะแล้ว เหล็กแน่เลย.....
"อย่ามายุ่ง นายอยู่ส่วนของนายไปเถอะ" ผมพูดโดยไม่หันไปมอง
"เอ่อ...ขอโทษครับ นี่หมายถึงใครเหรอครับ?"
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของเหล็ก แต่เป็นเสียงทุ้มลึกๆของชายคนหนึ่ง ผมหันกลับไปดูแล้วตกใจอับอายที่ตัวเองไม่ยอมมองให้แน่ใจก่อนว่าเป็นใคร เสียภาพหมด
"อ้อ! ขอโทษครับ ผมนึกว่าเป็นใครอีกคนหนึ่ง"
ผมหันซ้ายแลขวามองหาเจ้าเหล็ก เห็นมันยืนอยู่ตรงประตูทางออกมองมาที่เราสองคนอยู่
"ไม่เป็นไรครับ! พี่ชื่อแหลม เป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายนะครับ"
"เอ่อ..ครับๆ ผมชื่อเต๋านะครับ"
ผมตอบให้แล้วยิ้มเขินเพราะรุ่นพี่คนนี้น่าร๊ากกกน่ารักผิวขาวร่างสูงกำลังดี น่าตาน่าเอ็นดูเหมือนเด็กน้อยดูไม่ถึกไม่ป่าเถือนเหมือนใครบางคน!
ขณะที่กำลังม้วนอายอยู่นั้น เจ้าเหล็กมันก็เดินเข้ามาผมเห็นแล้วก็รีบมองหน้าพี่แหลมแล้วพูดขึ้นว่า.....
"ขอโทษนะครับ พี่ช่วยพาผมไปที่ห้องหน่อยสิครับผมไม่รู้ว่าห้อง 1/1 อยู่ตรงไหน"
ผมใส่มารยาเต็มที่ มองหน้าทำตาหวานๆ ยีๆ ใส่พี่เขาถึงกับอึ้งชะงัก (ตกใจหรือว่าดีใจวะเนี่ย)แต่เขาก็ยิ้มกว้างให้แล้วรีบจับมือของผมก้าวเดินผ่านหน้าเจ้าเหล็กไป เหล็กหยุดชะงักแล้วหันมองตาขวาง
เมื่อถึงห้องพี่เขาก็ส่งให้ที่หน้าห้อง ผมมองเข้าไปข้างในทุกคนหน้าตาตื่นซุบซิบนินทากันยกใหญ่แล้วมองมาที่ผมผมงงอยู่เล็กน้อย และก็เก้อๆ เขินๆ เพราะยังไม่รู้จักใคร
"พี่ไปก่อนนะ มีอะไรไปติดต่อพี่ได้ที่ห้องชมรมเทควันโดนะ"
"อะ...ครับ" ผมตกใจที่เขาอยู่ชมรมเทควันโดซะด้วย
พี่เขาหันหลังเดินจากไปสวนมากับเจ้าเหล็กบ้าผมทำตาโตใส่มันแล้วรีบเดินไปหาที่นั่ง เหลืออยู่สองที่ด้านหลังแถมติดกันด้วย โอ้...ไม่จริงๆ เป็นไปไม่ได้ พระเจ้ากลั่นแกล้งผมเดินไปนั่งที่ด้วยความสลดใจ แล้วเจ้าเหล็กก็เดินทำหน้านิ่งมานั่งที่ข้างๆ ผม ตอนนี้มันหันมามองผมเต็มตัวทำตาดุใส่ผมทำท่าไม่สนใจแล้วมองไปที่อื่น ไม่นานนักอาจารย์ก็เข้ามาโฮมรูม ผมก็ใช้สมาธิตั้งใจฟังเพื่อที่จะได้ไม่ว๊อกแว๊กไปทางอื่นได้การเรียนในวันแรกไม่ค่อยมีอะไรมากมายอาจารย์ทุกคนเพิ่งจะเข้ามาแนะนำตัวเองแล้วคุยกันเสียมากกว่า...
ถึงเวลาพักกลางวันผมไม่รู้จะไปทานข้าวกับใครกำลังเดินเอ้อระเหยลอยชายออกมาจากห้องคนเดียวโดยไม่สนใจเหล็กที่กำลังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะตั้งแต่ชั่วโมงที่สองแล้วรุ่นพี่ที่ชื่อแหลมรอผมอยู่หน้าห้องพร้อมกับกองทัพสาวๆ ทั้งประเภทที่ 1 และ 2+3 รุมล้อมอยู่ห่างๆผมงงแล้วจะเดินฝ่าวงนั้นไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคนเรียก
"น้องเต๋า..." เสียงของพี่แหลมเรียกดังขึ้น
"อ๊ะ...ครับ!" ผมหันควับไปหาเขา
"ไปกินข้าวด้วยกันปะ" เขาเดินเข้ามากอดหลังผมไว้หเหมือนเพื่อนสนิทผมยิ้มให้เขาแล้วเดินตามเขาไปแต่โดยดีส่วนพวกกองทัพชะนีเก้งก้างกวางเรียงพวกนั้นก็มองตามหลังเราสองคนตาเขียวตาแข็งเชียวผมเดินใกล้จะถึงโรงอาหารแล้วพี่แหลมก็พูดขึ้น
"น้องเต๋าน่ารักขนาดนี้คงมีแฟนแล้วสิ?"พี่แหลมพูดแล้วหัวเราะฮึๆผมตระหนกวูบว่าพี่เขาถามทำไมเนี่ย
"อ๋อ คือ ก็ยังครับ" ผมอึกอักตอบไปผมเพิ่งจะรู้ตัวว่าผมเดินมากับรุ่นพี่แค่สองคนไม่มีคนอื่นเลย พี่เขาไม่มีเพื่อนเลยหรือไงนะ
"พี่ไม่มีเพื่อนมากินข้าวเลยเหรอครับ?"ผมถามซื่อๆ จากนั้นพี่แหลมก็หัวเราะเป็นการใหญ่
"นี่ไงๆ...พี่กำลังจะพาไปนั่งที่โต๊ะกลุ่มพี่นะ"ผมเดินอยู่ในโรงอาหารไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องดังขึ้น
"ว๊ายยย!!!"ตามมาด้วยเสียงโครมครามตามมาเราสองคนหันกลับไปมองแล้วก็พบว่าเจ้าเหล็กมันเปิดประตูโรงอาหารเข้ามาด้วยความแรงยังควาย
จนทำให้นักเรียนที่ยืนอยู่ใกล้ประตูโดนลูกหลงไปด้วยเหล็กเดินสาวก้าวเร็วทำหน้าเครียดมองมาที่ผมผมตกใจว่ามันจะทำอะไรบ้าๆ หรือเปล่านะ?
"เต๋า..." เสียงแข็งกร้าว
"อะ อะไร.." ผมตกใจ
"ไปด้วยกันหน่อย ธุระสำคัญ ด่วนมาก!"
จากนั้นมันก็กระชากมือผมไปอย่างแรงจนผมร้อง
"โอ๊ย! เจ็บ มีอะไรก็คุยกันตรงนี้ก่อนสิ"
รุ่นพี่ยืนงงงวยแล้วโบกมือแล้วยิ้มให้ผมใช้มืออีกข้างโบกกลับแล้วยิ้มให้เหมือนกันเหล็กเห็นก็กระชากผมแขนแทบหลุดเราสองคนเดินกระย่องกระแย่ง
ขึ้นตึกไปจนถึงห้องน้ำร้างชั้นด่านฟ้า
"แฮก...นายพามาที่นี้ทำไมเนีย?"ผมหอบหนักหลังจากที่ต้องวิ่งขึ้นมาถึงชั้น7
---เพี้ยะ!---
เสียงตบหน้าดังขึ้น ผมตกใจที่เหล็กมันตบหน้าผมอีกแล้วผมโมโหในที่แล้วๆ มามันเป็นฝ่ายทำรุนแรงกับผมอยู่ตลอดผมเขย่งเท้าสูงแล้วง้างมือสุดฤทธิ์โถมแรงให้มือตะหวัดเข้าไปที่ใบหน้าของเหล็กอย่างแรงที่สุดอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
---เพี๊ยยยยยะ---
เสียงตบของผมดั่งสนั่นลั่นสะท้อนเสียงในห้องน้ำร้างนั่นเหล็กหน้าหันค้างแล้วค่อยๆ หันกลับมามองที่ผมแล้วน้ำตาไหลผมชะงักไปแล้วเชิดหน้ามองตามันอย่างไม่ราวีกลัวใคร
"กู ไม่ อยาก ยุ่ง กับ มึง อีก" ผมพูดกับมันช้าๆ ชัดๆมันแยกเขี้ยวใส่ทั้งน้ำตาแล้วกระชากผมผลักผมเข้าไปในห้องส้วมแล้วปิดประตู ผมขัดขืนดิ้นรนสุดชีวิต
แต่ไอ้เจ้าเหล็กมันก็กดผมให้ติดกับกำแพงไว้ได้ห้องน้ำร้างนี้มีแต่ฝุ่น ตอนนี้ตัวผมเลอะไปหมดเหล็กมันปลดเข็มขัดผมออกแล้วจัดการล้วงควัก
งัดทะลวงควานกระตุก (ขี้เกียจอธิบายเยอะ)
"อยากลองดีก็ลองขัดขืนดูสิ"เหล็กพูดกระซิบข้างหูผมแล้วกัดหูผมแรงๆ ทีนึงผมตั้งสติแล้วหยุดขัดขืนหันกลับไปเผชิญหน้ามันตรงๆ
"ใจเย็นๆ ไว้ก่อนเหล็ก เอางี้ เรามาคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า"
จากนั้นมันก็กอดผมแน่นจนหายใจไม่ออกไอ้นี้ไม่กลัวผมกระดูกหักบ้างหรือไงน้า ตัวยิ่งบางๆ อยู่จากนั้นเราสองคนก็มานั่งจับเข่าคุยกันอยู่ข้างนอกห้องน้ำร้างนั้นช่างเป็นสถานที่ที่น่ากลัว ตอนหลังได้ยินเรื่องเล่าแล้วไม่กล้าขึ้นไปอีกเลยผมฟังเหล็กมันเล่าแล้วก็จับใจความได้ประมาณว่า....
หลังจากที่ทะเลาะกันครั้งนั้น มันก็ซึมเศร้าไม่พูดไม่คุยกับใครแม้แต่พ่อแม่มันก็เป็นห่วง แต่พวกท่านก็ยังไม่ยอมล้มเลิกความคิดเหล็กบอกผมว่าเหล็กพูดกับพวกท่านว่าเหล็กไม่สามารถมองใครในความรู้สึกอย่างว่านอกเหนือไปจากเต๋าได้อีกแล้ว และเหล็กก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วย ขอร้องให้พวกท่านยอมรับและทำใจให้ได้ส่วนแม่ของผมไม่ต้องพูดถึง เพราะท่านสนับสนุนเต็มที่อยู่แล้ว!โชคดีจังเลยที่เกิดมามีแม่ใจดีแบบนี้ ผมรักแม่ที่สุดเลยละ......
เราสองคนคุยกันอยู่นาน ถามความเป็นอยู่เมื่อตอนปิดเทอมเหล็กยังสงสัยว่าผมอยู่ไปได้อย่างไรในห้องทั้งวี้ทั้งวันโดยไม่ออกไปเที่ยวเล่นเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป
วันนี้เราโดดเรียนช่วงบ่ายทั้งวันจนถึงเวลาเลิกเรียนผมก็เลยยังไม่ได้ทำความสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่เลยสักคนเหล็กขี่รถมอไซค์มาส่งผมถึงที่บ้านแล้วเข้ามาทักทายแม่ผมด้วย
"อ้าว คืนดีกันแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะจ๊ะ"แม่ร้องเสียงใสเมื่อเห็นเราทั้งคู่กลับบ้านมาด้วยกัน
"มันเป็นเหตุบังเอิญนะครับ ฮึๆๆ"เหล็กพูดขึ้นแล้วหัวเราะเบาๆ ดูมีเลศนัย
แม่ของผมและเหล็กมองหน้ากันแล้วในที่สุดผมก็เข้าใจในคำที่เหล็กพูดว่า
"บังเอิญ" ทำเอาผมร้อง "อ๋อ~" ซะดัง
"นี่แม่บอกเหล็กใช่ไหมว่าผมเข้าเรียนโรงเรียนนี้?"ผมทำเสียงติดเหมือนจะตำหนิเล็กน้อยแล้วมองหน้าเหล็ก
"ก็ช่วยไม่ได้ แม่อยากให้คืนดีกันไวๆ แล้วเป็นไง เห็นไหมล๊ะ"แม่ผายมือมาทางเราทั้งสองที่เดินเข้ามาในบ้าน

ผมกอดแม่ทีนึงแน่นๆแล้วกอดเอวแม่กอดคอเหล็กเข้าบ้านด้วยกันตอนนั้นของช่วงชีวิตเป็นอะไรที่มีความสุขมากๆเหล็กเล่าให้แม่ฟังก่อนหน้าที่จะมาเล่าให้ผมฟังตั้งนานแล้วเรื่องของการเป็นที่ยอมรับแต่ยังไงเหล็กก็บอกว่าระยะนี้พ่อแม่ของเหล็กก็คงต้องทำใจอีกนานเหล็กก็สงสารพวกท่านแต่ทำไงได้ในเมื่อเหล็กเป็นแบบนี้มันเปลี่ยนไม่ได้ [คนที่เป็นแบบนี้ย่อมจะเข้าใจว่ามันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ]
"คืนนี้เหล็กนอนค้างบ้านนี้ละกันนะครับ"เหล็กพูดขึ้นเหมือนจะพูดกับแม่แต่มองมาที่หน้าของผม
"งั้นเหล็กนอนชั้นล่างที่โซฟานี้ละกัน"ผมพูดขู่เขา
"ขอนอนกับเต๋าไม่ได้เหรอ?"เหล็กอ้อน
"ไม่!"ผมพูดเสร็จก็วิ่งขึ้นห้องจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าปล่อยให้ลูกเขยคุยกะแม่สะใภ้ไปก่อน

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜田田｜門｜˚★。• ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

somkaite · โพสต์ 2011-12-13 13:10:33

เหล็กกับเต๋ากำลังมีความรู้สึกดีกันครับผม

badin · โพสต์ 2011-12-21 16:17:01

ขอบคุณมากมายครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-1-28 21:39:50

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-12 18:06:53

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-24 23:18:25

ขอบคุนคราฟ

teezajung1 · โพสต์ 2014-4-3 15:50:53

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิออิอิอิอิิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอ

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-4-13 11:59:23

ขอบคุนคับ

hiroshi111 · โพสต์ 2018-5-2 07:22:38

ขอบคุณครับ

wiput · โพสต์ 2021-10-15 19:59:15

ขอบคุณมาก

wiput · โพสต์ 2021-11-10 18:46:30

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

“หัวใจเสริมใยเหล็ก”( 4-2 )

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร