หนุ่มน้อยปากดี กะ เพื่อนซี้สุดหื่น นิยายรักเกย์แบบเบาๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คัดลอกมานะครับ หากว่าเคยอ่านแล้วต้องขออภัยด้วยนะครับ
"ไอ้พีท นี่คะแนนสอบเมิงเหรอวะ! ถามจริง ตอนสอบเมิงใช้สมองคิดหรือใช้ส้นตรีนคิดกันแน่เนี่ย.."
พีทเงื้อมือเตรียมเบิ๊ดกะโลหกคนตัวเล็กที่ชะโงกหน้าข้ามไหล่มาดูคะแนน แต่อีกฝ่ายเหมือนนกรู้ เอี้ยวตัวหลบได้ทันควัน..
"ถ้ากรูได้คะแนนเท่าเมิงนะ ป่านนี้กรูไปโดดสะพานพระราม 8 ตายแล้ว"อีกฝ่ายยังไม่วายเยาะเย้ย
พี ทเก็บกระดาษผลสอบลงใต้โต๊ะ พอได้จังหวะเหมาะเด็กหนุ่มก็คว้าคอคนตัวเล็กแต่ปากดีมาล็อคไว้แน่น..บอสดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแข็งแรงขณะที่พีทหัวเราะชอบใจ..
"ปากดีนักนะไอ้บอส กรูจะรัดให้คอหักเลยเมิง.."
"เฮ้ย! ปล่อยกรูซักทีสิวะ เดี๋ยวเสื้อแพงๆกรูยับหมด" คนตัวเล็กเริ่มโวยวายเสียงดังจนเพื่อนในชั้นเรียนเริ่มหันมามองชั่วขณะหนึ่งที่คนในวงแขนส่ายหัวไปมา พีทก็แอบสูดกลิ่นแชมพูหอมๆ จากกระหม่อมของคนที่ถูกล็อคคออยู่..-
ในที่สุดบอสก็สลัดจากวง แขนล่ำๆได้สำเร็จ หรืออาจเป็นเพราะคนตัวโตกลัวว่าจะเกิดเหตุฆาตรกรรมในห้องเรียนก็เป็นได้บอสหายใจหอบหน้าขาวๆเริ่มแดงก่ำ เพราะต้องออกแรงสู้กับคนที่สูงกว่าเกือบสิบเซ็นต์!
"เพราะเมิงเอาแต่ชอบใช้แรงอย่างนี้น่ะซี้ เมิงถึงได้โง่ลงทุกวัน" คนตัวเล็กยังไม่วายเลิกแขวะพีทพยามตีหน้าขรึมใส่ แต่ก็ไม่สำเร็จ
"กรูต้องซ้อมบาสทุกวันนี่หว่า ไม่ได้ว่างเหมือนเมิงนิ"
"กรูก็ซ้อมปิงปองทุกวัน ไม่เห็นได้คะแนนห่วยแตกเหมือนเมิงเลย..ถามจริง เมิงจะซ้ำชั้นม.4อีกปีป่ะเนี่ย.."
"ปิงปอง มันกีฬาเด็กอนุบาลบาสมันเหนื่อยกว่าเยอะเลยเว้ย.."พีทเถียงหน้าตาย ดึงแขนให้บอสลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ เผื่อว่าเกิดขัดใจจะได้เขกหัวถนัดๆ
"เมิงขี้เกียจอ่ะดิ ถ้าเกรดตกปีหน้าโดนย้ายห้อง กรูจะหัวเราะเป็นภาษาเขมรเลยเมิง."
พีทอมยิ้ม รู้ดีว่าที่บอสทำเป็นถากถางเรื่องคะแนน เพราะห่วงว่าคนเกรดตกจะต้องถูกย้ายไปอยู่ห้องที่อ่อนกว่า
พี ทนั่งเรียนข้างบอสตั้งแต่ม.1จนถึงม.4 จนใครๆก็เรียกทั้งสองคนว่าแฝดนรกทั้งที่ไม่มีอะไรเหมือนกันซักอย่าง พีทเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าหล่อคมเข้มเกินวัยนอกจากมีหน้าตาหน้าที่คอยเรียกคะแนนนิยมแล้วพีทยังเป็นนักบาสทีมโรงเรียนที่มีสาวๆกรี๊ดกันค่อนโรงเรียน
ส่วนบอสเป็นอาตี๋หน้าขาวใสตัวเตี้ย ตาตี่ หูกาง ชอบกินไอติมกับแอบเบิ๊ดกะโหลกเพื่อนเป็นกิจวัตร
และ มีงานอดิเรกคือหาความสุขด้วยการแขวะเพื่อนทุกครั้งที่มีโอกาส และเสียอย่างเดียวของบอสที่พีทนึกออกคือ ชอบทำให้เพื่อนเหงาหูเวลาที่บอสหยุดเรียน
"ถ้าเมิงไม่อยากให้กรูย้ายห้อง เมิงก็ติวให้กรูดิ
"เมิงอยากให้กรูติวให้ เมิงก็เลี้ยงไอติมกรูดิ..
พอบอสพูดถึงไอติม ความคิดทะลึ่งก็แวบเข้ามาในหัวพีทขึ้นมากระทันหัน2
"แค่ไอติมเองเหรอมากกว่านั้นกรูก็ให้ได้นะ"พีทตีฝีปาก แต่บอสส่ายหน้า$
"กรูเอาแค่ไอติมนี่แหละ เมิงไม่ต้องแบ่งหญ้าที่เมิงกินมาให้กรูหรอก.."
"ได้คร้าบ..เพ่บอส... พี่บอสอยากได้อะไร น้องพีทยอมหมดเลยคร้าบ..เริ่มเย็นนี้เลยมั้ยเพ่.."
"เฮ้ย วันนี้กรูไม่ว่าง งั้นวันศุกร์เมิงซ้อมบาสเสร็จ เมิงมารอกรูที่ห้องชมรมเปิงปองแล้วกัน"
พีททำหน้าเหมือนลูกหมาที่กำลังจะกระโดดเลียหน้าเจ้าของ แต่ก่อนที่บอสจะทันได้พูดอะไรต่อ อาจารย์ประจำวิชาถัดไปก็เดินเข้าห้องมาพอดี..
พอ เริ่มคาบใหม่ บอสหันกลับไปตั้งใจเรียนตามเดิมพีทลอบมองคนข้างตัวถึงจะนั่งเรียนข้างกันทุกวันจนพีทนึกไม่ออกว่าจะเป็นยังไงถ้าต้องนั่งเรียนคนเดียวหรือกับคนอื่นที่ไม่ ใช่บอส แต่ช่วงสองเดือนให้หลังมานี้ ทุกอย่างก็เริ่มไม่เหมือนเดิม
พีทเริ่มรับรู้ถึงอาการแปลกๆในความรู้สึกของตัวเอง..
กลิ่นแป้งเด็กที่บอสชอบทาดูจะหอมขึ้นทุกวันๆจนพีทเกือบจะเผลอยื่นหน้าเข้าไปสูดลมหายใจใกล้ๆซอกคอบอส
(เวลาโดนบอสเหนี่ยวคอเล่น พีทเคยนึกอยากรวบร่างผอมๆนั้นมากอดเล่นๆนานๆ)
หลังจากเลิกเรียนพอกลับถึงบ้าน พีทก็อยากจะโทรหาบอสทันที ทั้งที่คุยกันที่โรงเรียนแทบจะทั้งวัน'
เสาร์อาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ดูจะนานขึ้นกว่าปกติ
แต่ ที่ร้ายที่สุดก็คือ พีทมักจะฝันถึงบอสในแบบที่เจ้าตัวก็ไม่กล้าบอกใคร เป็นฝันที่พีทแน่ใจว่า คงไม่มีเพื่อนซี้คู่ไหนฝันถึงกันแบบนี้แน่ๆ..เย็นวันศุกร์ หลังจากซ้อมบาสเสร็จ พีทก็แบกเป้มาคอยบาสที่สนามซ้อมปิงปอง ถึงจะเหงื่อซ่กเต็มตัว แต่ใบ้หน้าคมเข้มนั้นก็ยังคงหล่อจัดจนสาวๆที่กำลังซ้อมปิงปองเริ่มเสีย สมาธิ..
"เมิงจะรีบมาทำไมเนี่ย ไอ้พีท กรุยังซ้อมไม่เสร็จเลย.." บอสโวยวายทั้งที่ยังจดจ่ออยู่กับเกมส์ตรงหน้า พีทอมยิ้ม ยืนดูบอสซ้อมอย่างตั้งใจ ปิงปองดูเหมือนจะเป็นกีฬาที่ขนาดตัวไม่มีผลได้เปรียบเสียเปรียบ เป็นกีฬาอย่างเดียวที่พีทไม่เคยเอาขนะบอสได้
"เมิงเลิกซ้อมได้แล้ว ถึงไงเมิงก็แพ้อยู่ดี ไว้สูงพ้นขอบโต๊ะเกิน 10เซ็นต์เมื่อไหร่ เมิงค่อยตั้งใจซ้อมแล้วกัน..
พีทตะโกนแซว ตั้งใจทำลายสมาธิโดยเฉพาะ
"ไอ้..!!!"บอสเถียงไม่ออก แต่ตบลูกปิงปองใส่หัวพีทอย่างแม่นยำ สุดท้าย..เจ้าตัวก็หมดอารมณ์เล่เอาดื้อๆ หิ้วเป้เดินนำหน้าคนตัวโตออกจากชมรม..
"ทำไมเป้เมิงใหญ่ขนาดนั้นวะ ไปติวหนังสือนะ ไม่ได้ไปออกค่าย" บอสทำหน้างงๆเมื่อเห็นสัมภาระของคนตัวโตพีทแบกเป้ใบใหญ่กว่าที่ใช้ตามปกติ ข้างในอัดของไว้แน่นจนตุง
"อ้าว..กรูยังไม่ได้บอกเมิงเหรอ ว่าคืนนี้กรูจะไปนอนบ้านเมิง"
"เมื่อไหร่เมิงจะเลิกนิสัยทำอะไรตามใจชอบซะทีเนี่ย..บ้านกรูนะ ไม่ใช่ศาลาวัด นึกจะมานอนเมื่อไหร่ก็มาได้.."
"จะเป็นไรไปเล่า ตอนม.1กรูไปนอนบ้านเมิงออกจะบ่อย.."
"ก็ตอนนั้นเมิงยังไม่ตัวควายขนาดนี้เนี่ย ถ้าเมิงนอนดิ้น กรูถีบตกเตียงจริงๆด้วย"
พีทหัวเราะเสียงดัง เร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเคียงบอส ยกมือขึ้นไปโอบไหล่คนตัวเล็กกว่า..ลืมความรู้สึกเร้นลับที่เก็บซ่อนไว้ไปสนิทใจ..
พีทหันไปมองรอบตัว ถึงไม่ได้มานานแล้วแต่บรรยากาศในห้องนอนของบอสยังให้ความรู้สึกคุ้นเคยไม่ เปลี่ยนแปลงกีต้าร์โปร่งยังวางพิงที่มุมเดิมของห้องหนังสือเรียนวางเรียงบนชั้นอย่างเป็นะเบียบ โมเดลรถจำลองที่บอสสะสมวางเรียงกันที่ชั้นบนสุดคันที่บอสรักมากที่สุดคือคันที่พีทให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน บอสโยนเป้ไปบนเตียงพูดเสียงเนือยๆ
"วันนี้พ่อกับแม่กรูไม่อยู่บ้าน สั่งพิซซ่ามากินแล้วกันนะ"
"เฮ้ย! ไม่ต้อง เดี๋ยวกรูทำกับข้าวให้เมิงกินเอง" พีทอาสาแข็งขัน บอสทำหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบออกมาสั้นๆ.
..... " แหวะ !! "
หลัง จากจัดการกับมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว บอสก็เอาโต๊ะญี่ปุ่นออกมากาง พร้อมขนหนังสือมากองบนโต๊ะมากพอที่จะติวให้พีทได้จนจบเทอม คนตัวโตมองกองหนังสือด้วยท่าทีสยดสยอง
แค่คิดว่าจะต้องอ่านให้จบก็แทบ จะไข้ขึ้นบอสลงนั่งขัดสมาธิที่โต๊ะด้านหนึ่งพลางหยิบหนังสือฟิสิกส์เล่มหนาเตอะขึ้น มาพลิกหน้าหาบทเรียนที่ต้องการอย่างรวดเร็ว พีททรุดตัวลงนั่งตรงข้ามทำหน้าเหมือนกำลังจะถูกวางยาเบื่อแต่ก่อนที่จะทันได้อ้าปากพูดอะไรบอสก็เริ่มติวหนังสือให้พีทอย่างเอาจริงเอาจัง
....สองชั่วโมงผ่านไป คนตัวโตทำท่าจะสัปหงกลงไปบนกองหนังสือให้ได้หลังจากทำแบบฝึกหัดฟิสิกส์ไปได้แค่ครึ่งบท
"เจี๊ยก!!"
คนที่ทำท่าจะหลับต้องร้องออกมาสุดเสียงเพราะถูกโขกด้วยสันหนังสือเข้าที่หน้าผากเต็มแรง)
พีทครางอู้ เอามือลูบหน้าผากป้อยๆ/
"เมิงอ่านให้จบเรื่องโปรเจคไตน์ก่อนดิ อุตส่าห์หอบผ้าหอบผ่อนมาอ่านหนังสือ อ่านได้สามหน้าแค่เนี้ยนะ?"
"พอเหอะ ขืนเมิงให้กรูอ่านต่ออีกหน้าเดียว สมองกรูระเบิดแน่.." คนตัวโตโอดครวญ ทำท่าเหมือนจะลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้นจริงๆ
"สมอง เมิงไม่ได้ใช้นานน่ะสิ เลยแฮ้งค์ไว อ่านต่อให้จบ ไม่งั้นเมิงโดนกรูถีบจริงๆด้วย" เห็นสายตาคาดโทษจากบอสแล้วพีทก็นึกแหยงจำจใก้มหน้าอ่านต่อจนจบบทแต่โดยดี
หลังจากที่นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม กว่า ในที่สุดบอสก็ยอมแพ้ เพราะไม่สามารถป้อนข้อมูลใดๆเข้าสู่สมองพีทได้อีกเจ้าตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่ง เตรียมอาบน้ำนอนชั่วขณะที่บอสจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง พีทหักใจไม่ให้มอง เสเดินไปหยิบกีต้าร์ที่มุมห้องมาเล่นบนเตียง ตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน..บอสหายไปเกือบยี่สิบนาที พอกลับมาอีกครั้งก็ทำเอาพีทเกือบหัวเราะออกมาดังๆชุดนอนของบอสยังแบบเดิมเหมือนเมื่อสี่ปีก่อน เสื้อเชิ้ตแขนสั้นติดกระดุม กับกางเกงขายาวเอวยืดที่ยังอุตส่าห์มีกระดุมสองเม็ดโชคดีที่เป็นลายทางไม่ใช่ลายหมีน้อยเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ
บอสประแป้งที่แก้มลายพร้อยเหมือน พึ่งไปเล่นสงกรานต์มาหมาดๆ ดูจากชุดและรูปร่างหน้าตา บอสสามารถไปนอนรวมกับนักเรียนอนุบาลช่วงพักกลางวันได้สบาย..,
พีทอาบ น้ำเปลี่ยนชุดนอนบ้างเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงบ็อกเซอร์ทำให้เห็นรูปร่างกำยำได้ชัดเจน บอสมองด้วยสายตากึ่งหมั่นไส้ กึ่งอิจฉา..
"โห..เมิงนี่ล่ำจริงๆว่างๆยืมไปไถนาหน่อยดิ".
พีทหัวเราะตามองเตียงที่เล็กไปถนัดใจสำหรับสองคน พูดเสียงอ่อยๆ..
"กรูนอนพื้นก็ได้นะ จะได้ไม่ลำบากเมิง.."
"ไม่เป็นไร เมิงห้ามกรนแล้วกัน ไม่งั้นกรูเอาหมอนอุดปากเมิงแน่"
พูดจบคนตัวเล็กก็ชิงกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงพีทเดินไปปิดไฟ ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่เตียงอย่างระวัง...
เที่ยง คืนแล้ว..แต่พีทยังคงนอนกระสับกระส่ายอย่างไม่มีท่าทีว่าจะข่มตาหลับได้ลงทั้งที่ตอนอ่านหนังสือง่วงจนแทบจะหลับกลางอากาศ คนข้างตัวหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องไปนานแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสร้างความกระวนกระวายใจให้ใครต้องนอนไม่หลับกลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนที่โชยเข้าจมูกรบกวนจิตใจให้ฟุ้งซ่าน..นอนเบียดกัน อย่างนี้ยิ่งทำให้พีทสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเนื้อนุ่มๆพีทพลิกตัวไปหาบอส แสงไฟสลัวที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เห็นใบหน้าขาวใส กับดวงตาหลับพริ้มอย่างเป็นสุข
คนตัวโตรู้สึกปั่นป่วนในอกอย่าง ประหลาด... อารมณ์บางอย่างที่ที่พยามสะกดกลั้นดูจะพลุ่งพล่านขึ้นมาทีละน้อยจนยากจะควบคุมได้ ..พีทพยามนึกถึงเรื่องอื่น เด็กหนุ่มบอกตัวเองอย่างร้อนรนว่า สิ่งที่ต้องการจะทำนั้นอาจทำลายความเป็นเพื่อนที่บอสมีให้ แต่อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่นั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
พีทค่อยๆยืนหน้าเข้าไปใกล้ ลมหายใจอุ่นๆปะทะแก้มเนียน แต่อีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว!
พี ทนึกอยากสัมผัสริมฝีปากที่เผยอน้อยๆใจจะขาด ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นอีกทีละนิด คนตัวโตใจเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาจากอกคิดว่าแค่ได้จูบเบาๆที่ริมฝีปากบางสวยครั้งเดียวก็พอแล้ว,
...ชั่วเสี้ยววินาทีที่พีทหลับตาลงและริมฝีปากสัมผัสกันความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่น้อยนิดก็พังทลาย
รสจูบนั้นทำให้คนตัวโตสติขาดผึงพีทใช้อ้อมแขนเหนี่ยวคอบอสให้เข้ามาใกล้ บดขยี้ริมฝีปากรุนแรงจนอีกฝ่ายตกใจตื่น...
ทันทีที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บอสออกแรงขืนตัวตามสัญชาติญาณ สองมือยันแผ่นอกล่ำสันให้ออกห่างตัวสุดแรงแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อยพีทสอดลิ้นอุ่นๆเข้าไปในปากบอส ริ้มรสความหอมหวานจากรสจูบ.. เด็กหนุ่มครางต่ำๆในลำคออย่างพึงพอใจ.. นี่มันดีกว่าที่จินตนาการไว้เสียอีกร่างสูงใหญ่พลิกตัวขึ้นทาบทับอยู่ด้านบน ตรึงร่างผอมไว้อย่างแน่นหนาจนอีกฝ่ายแทบจะจมหายไปกับฟูก พีทใช้อุ้งมือใหญ่ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อที่เนียนแน่นอบอุ่นของบอสอย่างเมา มัน สันชาติญาณดิบในตัวพลุ่งพล่านรุนแรงจนไม่อาจควบคุมตัวไว้ได้บอสพยามดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่งทุกวิถีทาง รู้สึกว่าร่างกายทุกส่วนกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆเหมือนกำลังจับไข้
เนื้อ ตัวสั่นเทาจนแทบจะไม่มีแรงต้านทานการจู่โจมของอีกฝ่าย พีทใช้สองมือรูดกางเกงบอสให้หลุดไปจากเอวอย่างง่ายดายแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยาม เอี้ยวตัวหนีสุดกำลัง ก่อนจะก้มลงมองแก่นกายของบอสที่กำลังตื่นตัวอย่างพึงพอใจ
เจ้าตัวรูด บ็อกเซอร์ของตัวเองให้เลื่อนไปกองที่หัวเข่าก่อนใช้สองขาสลัดให้ไปกองที่ ปลายเตียงอย่างไม่ใยดีใช้สองมือตรึงสะโพกบอสไว้แน่น เบียดแก่นกายแข็งขมึงเข้ากับจุดที่ร้อนที่สุดในตัวบอส เด็กหนุ่มหอบหายใจกระเส่า บดขยี้เอวเข้าหากันรุนแรงจนจนท่อนลำร้อนระอุแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ความรู้สึกตื่นเต้นกำลังจะไต่ระดับขึ้นถึงขีดสุด พีทก้มหน้าลงจูบไปที่แก้มขาวใสจู่ๆก็สัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆที่ไหลนองเต็มหน้าบอสความรู้สึกอึกเหิมวูบหายไปเกือบจะทันทีพีทคลายมือที่ยึดเอวคอดเพรียวลงเล็กน้อย บอสฉวยโอกาสสลัดตัวจนหลุดจากร่างสูงใหญ่ ตะกายหนีลงจากเตียงไปยืนหอบด้วยสีหน้าตื่นตระหนกพีทจ้องหน้าบอสด้วยความรู้สึกผิด แต่ก่อนที่จะทันได้แก้ตัวอะไร บอสก็ชิงพูดออกมาก่อนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา..
"ไอ้พีท เมิงนอนไปคนเดียวแล้วกัน กรูจะไปนอนห้องแม่กรู.."
"บอส เดี๋ยวก่อน กรูไม่ได้ตั้งใจ..
พี ทตะโกนด้วยน้ำเสียงร้อนรนแต่สายไปแล้ว บอสคว้ากางเกงขึ้นมาสวมแต่ไม่ยอมละสายตาจากพีทดวงตาคู่นั้นฉายแววระแวดระวัง ชั่วอึดใจที่พีทพยามเค้นสมองคิดหาทางแก้สถานการณ์ให้ดีขึ้น บอสก็เผ่นลับหายไปจากห้องนอน..
ระหว่างคาบพระพุทธศาสนาอันแสนน่าเบื่อพีทก้มหน้าลงเขียนอะไรขยุกขยิกบนสมุด ก่อนจะเลื่อนไปอยู่ในระดับสายตาบอส..:
"เราดีกันนะ เมิงไม่พูดกับกรูตั้งสองอาทิตย์แล้ว..."
บอสเลื่อนสมุดออกห่างตัวอย่างไม่ใยดี ละสายตาขึ้นไปมองกระดานอย่างไม่แยแสกับคนที่นั่งข้างตัวเลยแม้แต่น้อย
คน ตัวโตไม่ยอมแพ้ ก้มหน้าลงเขียนบนสมุดอีก แล้วยกสมุดขึ้นมาคั่นระหว่างหน้าบอสกับกระดานดำเพื่อให้ลายมือไก่เขี่ยปรากฏอยู่ในสายตาบอส..0 O6 k8 G" H: c4 K% Y
"กรูขอโทษอย่าโกรธกรูเลยนะ นะ.
"นี่นายปฐพี เธอจะบ้ารึไง ถึงได้เอาหนังสือไปบังหน้าเพื่อนแบบนั้นน่ะ.."
เสียงอาจารย์ประจำวิชาดังลั่นมาจากหน้าห้องทำเอาพีทสะดุ้งจนเกือบตกเก้าอี้ แต่ยังไม่วายยื่นหน้าไปหาคนข้างตัว..
"กรูโดนด่าเลยเห็นมั้ย..หายโกรธกรูเถอะ น่า..นะ นะ.."
"งี่ เง่าเอ๊ยกรูอุตส่าห์ติวหนังสือให้เมิง เสือกมาทำเรื่องอุบาทว์กับกรูอีก กรูไม่อยากเห็นหน้าเมิงแล้ว เข้าใจมั้ย!" บอสเค้นเสียงพูดลอดไรฟัน สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง.."
"ก็กรูรักเมิงนิ"พีททำหน้าละห้อย..แต่ก็ยังดีใจที่อย่างน้อยบอสก็ยอมเปิดปากพูดจนได้..
บอสมองคนพูดด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อหู "ไอ้พีท เมิงบ้ารึเปล่าเนี่ย.."
"กรู พูดจริงๆ"พีทยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น "กรูนั่งเรียนกับเมิงทุกวัน กินข้าวกับเมิง กลับบ้านพร้อมเมิง แล้วเมิงก็คอยช่วยกรูทุกอย่างไม่รักเมิงแล้วจะให้กรูไปรักหมาที่ไหนวะ..?"
บอสอึ้งไปอีกพักใหญ่อยู่ๆ...หน้าขาวๆก็แดงก่ำไปถึงหู..
"บอสเมิงรักกรูบ้างรึเปล่า.."พีทถามเสียงอ่อนโยนใจเต้นตึ้กตั้กรอฟังคำตอบ ...
"นายปฐพีถ้าเธอไม่เลิกคุยแล้วตั้งใจเรียน ก็ออกไปข้างนอกห้องไป "
อาจารย์ประจำชั้นขู่ฟ่อจ้องมองพีทด้วยสายตาคาดโทษคนตัวโตลุกขึ้นอย่างหงอยๆเดินคอตกออกไปจากห้องเรียน..
แดดโรยแสงลงมากแล้วในตอนที่พีทซ้อมบาสเสร็จแต่เจ้าตัวไม่มีแก่ใจจะรีบกลับบ้านยังคงซ้อมบาสอย่างเอาจริงเอาจังภายในโรงยิมที่ว่างเปล่าสุดท้ายเด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนแผ่บนพื้นสนาม เหงื่อโทรมตัว ถึงร่างกายจะล้าอย่างหนัก แต่ความคิดภายในหัวกลับวิ่งวุ่น..ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำลงไปกับ บอส แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าความต้องการที่แท้จริงของตัวเองคืออะไร..
ภาพ เหตุการณ์ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนแทบทุกครั้งที่อยู่ตามลำพังรูปร่างผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งกับผิวเนียนแน่นของบอสทำให้พีทแทบ คลั่งทุกครั้งที่นึกถึง..ใครนะที่บอกว่าเล่นกีฬาหนักๆจะช่วยกำจัดความ หมกมุ่นในเรื่องนั้นออกไปได้ สำหรับพีทแล้วมันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงดูเหมือนว่าฮอร์โมนยิ่งจะพลุ่งพล่านมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
พีทหลับตาลงนึกด่าตัวเองในใจ เพราะความหื่นแท้ๆที่ทำให้ต้องเสียคนสำคัญไปแบบนี้
เจ้าตัวยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากไม่นึกอยากกลับบ้านเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ..
เสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามาพีทดีดตัวลุกขึ้นนั่ง พอเห็นว่าใครกำลังเดินตรงเข้ามารอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคร้ามเข้ม..
"ทำไมเมิงไม่เข้าเรียนฟิสิกส์"บอสถามเสียงเครียดหน้าตาบึ้งตึง "คะแนนก็ห่วยจะตายชักยังมีหน้าโดดเรียนอีก.."
"ก็เมิงบอกว่าไม่อยากเห็นหน้ากรูนิ.."พีทพูดเสียงอ้อนๆ ถ้ากระดิกหางเหมือนลูกหมาได้ก็คงทำไปนานแล้ว..
"อย่ามาปากดี ขี้เกียจก็พูดมาเหอะ.."
บอสยื่นกระดาษผลสอบเก็บคะแนนให้พีทพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตามเดิม..
"นี่ผลสอบเมิง คะแนนห่วยชิบหา..กรูว่า เมิงลาออกไปทำนาดีกว่า.."
พี ทรับกระดาษมาดู ก็สมควรแล้วที่ได้คะแนนไม่ถึงครึ่ง นับตั้งแต่วันที่บอสติวให้จนถึงวันที่สอบเก็บคะแนน ก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือซักกะตัว หยิบหนังสือฟิสิกส์ขึ้นมาดูทีไร ภาพวันนั้นก็คอยแต่จะผุดขึ้นมาในหัว..
"บอส ตั้งแต่เมิงไม่พูดกับกรู กรูก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเนี่ย เห็นมั้ย..อ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่อง เราดีกันเหอะนะ นะ"'
บอสสั่นหั่วอย่างเอือมระอา"เมิงอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะเมิง ไม่ตั้งใจอ่านน่ะสิกรูว่าเมิงเอาสมองไปห่วงเรื่องคะแนนสอบดีกว่ามั้ง"
"กรู ไม่มีเมิง กรูเรียนซ้ำชั้นดีกว่า.. บอส...เมิงก็เป็นห่วงกรูใช้มั้ย" พีทส่งสายตาอ้อนวอนอีกฝ่ายไม่ตอบ ไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ ราวกับพีทจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของอีกคนเด็กหนุ่มยิ่งรุกเร้าหนัก
"เมิงชอบกรูบ้างมั้ยบอส..เมิงเคยคิดถึงกรูบ้างรึเปล่าเวลาที่เราไม่เจอกัน กรูรู้ว่าเมิงเป็นห่วงกรูนะบอสเวลาที่กรูทำอะไรแย่ๆ"
"เมิง รู้ก็ดีแล้วกรูจะได้ไม่ต้องพูดมาก.." บอสย้อนห้วนๆอยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมากระทันหัน พีทยิ้มแป้นก่อนจะโน้มตัวไปดึงอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กระซิบพึมพำข้างหูบอสอย่างนุ่มนวล..
"เราเป็นแฟนกันนะกรูสัญญา ถ้าเมิงตกลง กรูจะทำตัวดีๆ ไม่ให้เมิงต้องกลุ้มใจบ่อยๆ""
"อีก ไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบกลางภาคอยู่แล้ว กรูว่าเมิงห่วงเรื่องสอบดีกว่า..เพ้อเจ้ออยู่ได้" บอสยันตัวออกจากอ้อมแขนคิดในใจว่าไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้ ต้องถึงเนื้อถึงตัวทุกที..
"ไม่เอาอ่ะ กรูไม่มีกำลังใจ.."
คนตัวโตงอแงไม่สมกับรูปร่าง บอสถอนใจ ยอมแพ้ในที่สุด..
"เอาเป็นว่า กรูเป็นห่วงเมิง พอใจมั้ย แล้วกรูก็จะกลับมาติวหนังสือให้เมิงเหมือนเดิมด้วย..ถ้าเมิงสอบตกกรูถีบเมิงแน่""
"บอส เมิงช่วยต่อยกรูที..." พีททำตาลอยๆ เปลี่ยนอารมณ์กระทันหัน ทำเอาอีกฝ่ายตั้งตัวไปติด..
"ต่อยทำไมวะ เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย.."
"ก็กรูจะได้รู้ว่ากรูไม่ได้ฝันไปไง.."คนตัวโตตีฝีปาก ทำเอาบอสหมั่นไส้ทนไม่ไหวจนต้องเตะหน้าแข้งไปหนึ่งที
"เอ้า! นี่ อยากโดนเตะใช่มั้ยเมิงกลับบ้านได้แล้ว คุยกับเมิงนี่เสียเวลาจริงๆเลย.."
บอสหิ้วกระเป๋าเดินนำหน้าตามเคย... คนตัวโตวิ่งเหยาะๆตามไปติดๆ ท่าทางเปลี่ยนกลับมาหูตั้งหางกระดิกตามเดิม
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของบอสกลับคืนมาอีกแล้ว ยิ่งได้รู้ว่ามีอีกคนคอยเป็นห่วง
หัวใจของพีทก็พองโตคับอก..
พีทเดินขึ้นมาเคียงบอส เอื้อมมือไปโอบไหล่อย่างสบายอารมณ์
"บอส..เราจะมีลูกกี่คนดี..."
"เมิงบ้าป่ะเนี่ย?"
"กรูล้อเล่นขอหอมแก้มหน่อยดิ.."
"ไอ้หื่น..เมิงนี่มันหื่นไม่เลิกจริงๆ..".
"บอส...กรูรักเมิงนะ.."
"อื้อ
.......
the end จบแบบไม่พูดอะไร อิอิ..
ว้าว กำลังมัน {:5_137:} ขอบคุณคร๊าฟ ขอลองอ่านนะครับ ขอบคุณครับผม สนุกมั้ยเด๋วมาเม้นนะครับ สั้นจัง นี่จบแระใช่มั้ยครับ {:5_130:}{:5_130:}{:5_130:} หนุกดีครับ ขอบคุณครับ น่ารักมากมายครับ ขอบคุนนะคับ{:5_119:} ขอบคุนนะครับผมม อยากอ่านคับ ชอบมันดีอ่ะ {:5_135:}สนุกอ่าครับ
ขอบคุณนะครับ อยากอ่านคับ ชอบมันดีอ่ะ ขอบคุณครับ ขอบคุนตราฟ ชอบมากเลยคับ สั้นจังอะมีต่อหรือเปล่านี่ ขอบคุณครับผม
ขอบคุณมากๆนะคับผม
ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ