หน้าแรก › บทกลอนอื่นๆ ไม่เข้าพวก › ปรัชญาฝาตึก

tavan โพสต์ 2012-2-1 10:46:13

ปรัชญาฝาตึก

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tavan เมื่อ 2012-2-1 10:48



๐ มนุษย์ผู้อวดโอ้

โอ่ตน


มีจิตคิดวกวน

วุ่นแท้


เช้าค่ำร่ำร้องบ่น

บ้าเบื่อ


หลงผิดสายเกินแก้

กว่ารู้เจียนตาย



๐ เห็นตนเป็นเมฆฟ้า

ฟ่องลอย


สำนึกร่วงหลุดผล็อย

พลาดพลั้ง


กูเก่งแน่ปากคอย

ร้องกู่


โต๊ะนี่เก้าอี้ทั้ง

ตั่งนี้ของกู



๐ ใครอย่านั่งตั่งนี้

กูห้าม


อยู่ไม่อยู่ก็ตาม

อย่าใกล้


หัวโขนหลุดยังพล่าม

เพ้ออยู่


ร้องกู่กูตายไซร้

ส่งให้เผากู



๐ หัวโขนมิใช่เนื้อ

ทองคำ


เพียงกระพี้ระยำ

หลอกไว้


ปริญญาฉาบเงื่อนงำ

โง่ซ่อน ซุกนา


หากจิตระลึกได้

ดุจนั้นจึงเจริญ

ธรรม โพสต์ 2012-2-1 12:26:09

ขอบคุณมากนะครับที่นำสิ่งดีๆมาแบ่งปัน

Blue-Roses โพสต์ 2012-2-2 13:43:49

ขอบคุณมากครับ

kindaieiji โพสต์ 2012-2-18 09:13:31

ขอบคุณมากๆคับ

jwat โพสต์ 2012-2-23 05:41:12

ขอบคุณครับ

Jikko_118 โพสต์ 2012-2-23 13:57:06

ขอบคุณมากนะครับ

nomoney โพสต์ 2012-5-26 19:03:45

ความจริงตามนั้นเลยครับ
โดนใจสุดๆ

chabar0607 โพสต์ 2012-6-19 13:34:39

ขอบคุณมากมาก

ดูในรูปแบบกติ: ปรัชญาฝาตึก