ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(43)

tanya · โพสต์ 2012-2-4 13:05:46

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

พี่หมอทีไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปแล้วกลับมาพร้อมกับหมอ คุณหมอมาถามผมว่าตอนนี้เป็นยังไง  ปวดหัวไหม
มีแรงหรือยัง แล้วก็อะไรสองสามก่อนที่จะวัดไข้ วัดความดัน แล้วค่อยถอดสายน้ำเกลือออก พร้อมบอกให้มีคนไปรับยาน้ำก็เสนอตัวไป
กับน้อย พอถอดสายน้ำเกลือได้ผมก็จะลุกลงจากเตียงท่าเดียว แต่เหมือนไม่มีแรงเลย“นอนอีกเดี๋ยวนะครับ พี่ดูหมอเขาวัดความดันของน้องเอ ความดันยังต่ำอยู่เลยนะครับ ให้เพื่อนไปรับยากลับมาก่อนค่อยออกไป”พี่หมอทีบอก
ผมทำตามที่พี่เขาบอก แล้วบอกให้ไอ้เอ็กซ์ต่อสายหาอาอี๊
“อาซิ้มเหรอครับ ผมเอ็กซ์นะครับ เอจะคุยด้วยครับ”เอ็กซ์ส่งโทรศัพท์มาให้ผม
“อาอี๊...เอ...ฮื้อ...ๆ....ๆ....”ผมแค่ได้ยินเสียงอาอี๊ก็พูดอะไรไม่ออกอีก ได้แต่ร้องไห้ออกมา
“อาเอ อาเอของอาอี๊ ต้องเข้มแข็งซิ  ม่ายต้องร้องไห้แหล้วน่า เดี๋ยวอาป๊าอีเป็นห่วงน้า  อาป๊าอีไปซาบายแหล้ว แหล้วอาเอเป็นยางงาย ถึงกับต้องเข้าโรงบาลเลยเหรอ”
อาอี๊ถาม
“ไม่..อื้อ..ๆ...ไม่เป็นไรแล้วอี๊...ฮื้อๆ....อี๊ เพื่อนเอจะไปชลด้วย”ผมบอก
“ล่ายๆ กี่คน เดี๋ยวอี๊ให้อาแก้วอีจองตั๋วเพิ่ม”
“หลายคนอี๊ อี๊หารถตู้ให้ดีกว่า แล้วอี๊ไปเครื่องก่อน เอกำลังจะออกจากโรงบาลแล้วกลับขอนแก่นพร้อมเพื่อน”ผมฝืนไม่ให้ตัวเองร้องไห้อีก
กลัวทำให้คนอื่นเป็นห่วง  โดยเฉพาะดวงวิญญาณของคุณพ่อคงต้องเสียใจแน่ เพราะคุณพ่อจะสอนให้ผมเข็มแข็งและอดทนเสมอต่อไปจะได้เป็นหลักแทนคุณพ่อได้  แล้วผมก็วางสายจากอาอี๊
“เอ ที่จริงพวกเราไปรถทัวร์กันเองก็ได้ เอไปเครื่องกับอาอี๊เถอะ ลำบากเปล่าๆ เอจะได้ไปถึงเร็วๆไง”ป่านบอกผม
“ไม่เป็นไรหรอก ไปถึงช้าหรือเร็วยังไง คุณพ่อก็ไม่ได้คอยเราแล้ว...คุณพ่อเขาไปแล้ว..ฮื้อๆ”พูดถึงตรงนี้ผมก็อดร้องไห้ไม่ได้อีก  เพื่อนก็ร้องตาม จนน้ำกับน้อยกลับจากเอายามา ผมก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงอีก
“แล้วเราจะไปขอนแก่นกันยังไง”ปูเป้ถามขึ้น
“ถ้าไปรถประจำทางก็มีอยู่นะแต่ต้องคอยอีกชั่วโมง เพราะตอนนี้มันสิบโมงกว่า รถออกทุกต้นชั่วโมง”น้อยคนในถิ่นพื้นที่บอก ผมลืมคิดข้อนี้ไปเลยว่าเราอยู่ที่ชัยภูมิ มาออกค่ายที่ชัยภูมิ ตอนมาก็มีรถบัสของทางมหาวิทยาลัยมาส่ง แล้ววันกลับถึงจะมารับ ผมคิดว่ามีแต่จะกลับท่าเดียว
ติ๊ด.....ติ๊ด............เสียงโทรพี่หมอทีดังขึ้น
“พี่ว่ากำลังจะโทรหาอยู่พอดีเลย.............น้องเอไม่เป็นไรแล้ว...........ก็ว่าจะพากันกลับขอนแก่นเลย........แหววช่วยติดต่อรถที่มาส่งน้องเอมาที่โรงพยาบาลหน่อยซิ  พี่ว่าจะให้ไปส่งพวกน้องๆที่ขอนแก่น  คอยรถประจำทางมันจะนาน ถ้ากลับไปที่ค่ายก็คงไม่สะดวก กว่าจะปิดค่ายแล้ว
ได้กลับก็บ่ายๆ....ขอบใจมากเลย...ได้ๆ .....เดี๋ยวพี่บอกให้”แล้วพี่หมอทีก็ว่างสาย
“ได้รถแล้วนะ เป็นรถกระบะคันที่มาส่งน้องเอมาโรงบาลนี่แหละ  อีกสิบกว่านาทีคงมาถึง  พี่แหววกับทุกคนในค่าย ฝากความเป็นห่วงถึงน้องเอด้วย เดี๋ยวพวกเรากลับขอนแก่นพร้อมน้องเอเลยก็ได้นะ  เสื้อผ้าข้าวของที่ค่ายพี่จัดการให้เอง เพราะพี่คงจะกลับไปที่ค่ายแล้วจะตามไปทีหลัง
พี่ว่าระหว่างคอยรถมาเราไปหาอะไรรองท้องดีไหมครับ ยังไม่ได้ทานอะไรกันเลยนี่ ตั้งแต่เช้าแล้ว”พี่หมอทีบอก
ตั้งแต่เช้าตอนนั้นผมรับโทรศัพท์ประมาณหกโมงเห็นจะได้แล้วนี่จนสิบโมงกว่า ผมหมดสติไปถึงสี่ชั่วโมงเลยเหรอนี่  ทำไมผมไม่เข็มแข็งเลย  ไม่สมกับเป็นลูกชายคนโตของคุณพ่อที่ฝากฝังทุกอย่างไว้กับผม แถมยังต้องมาเข้าโรงพยาบาลทำให้หลายคนต้องเป็นห่วงอีก ถ้าเราไม่หมดสตินานขนาดนี้เราคงถึงขอนแก่นหรือไม่ก็ชลบุรีไปแล้ว
ทำไมเราอ่อนแออย่างนี้  คุณพ่อสอนให้เราเข็มแข็งและอดทนนะ  คุณพ่อ....คุณพ่อ......เอ คิดถึงคุณพ่อ.....คุณพ่อทำไมไม่คอยเอ  ......ก็ที่คุยโทรศัพท์กันไง  เอบอกคุณพ่อว่ากลับจากค่ายที่ชัยภูมิแล้วจะกลับบ้านที่ชลบุรีไปหาคุณพ่อ  คุณพ่อยังบอกเลยว่าถ้ากลับมาจะพาไปเที่ยวด้วยกัน เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันทั้งครอบครัวตั้งแต่เอเข้ามหาวิทยาลัย แล้วทำไมคุณพ่อไม่คอย  คุณพ่อทิ้งคุณแม่ ทิ้งเอ ทิ้งโอ๊ตไป  คุณพ่อ............ผมคิดแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกให้กับความอ่อนแอของตัวเองและความคิดถึง
คุณพ่อ ทุกคนที่กำลังจะออกไปหาซื้ออะไรมารองท้อง ก็ไม่มีใครออกไปเลยเดินกลับเข้ามาปลอบใจผมอีกจนรถมาถึง เพื่อนๆพยุงผมขึ้นจากเตียง
ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรง เดินแต่ละก้าวอยากล้มลงเสียให้ได้(ทำไมเราไม่เข็มแข็งเลย ทำไมเราอ่อนแอ  ยังมีอีกหลายคนคอยเราอยู่นะ เราจะล้มไม่ได้  ผมคิดบอกตัวเอง) พอมาถึงรถเป็นรถกระบะ(เป็นตอนเดียวไม่มีแค็ป) พวกนั้นให้ผมนั่งข้างหน้า ส่วนพวกที่เหลือทั้งหมดนั่งกระบะหลัง พวกเราแยกกับพี่หมอทีตรงนี้ พี่หมอทีนั่งรถประจำทางกลับไปที่ค่าย
รถวิ่งประมาณครึ่งชั่วโมง(ผมหลับตลอดทาง)ก็มาถึงหน้าบ้านอาอี๊ ผมเห็นไอ้เอ็กซ์กับไอ้โจ้มันรวมเงินกันแล้วส่งให้ลุงชาวบ้านคนที่ขับรถมาส่งเรา  ลุงคนนั้นปฏิเสธบอกว่าแค่มีนักศึกษามาในหมู่บ้านเขาก็ดีใจแล้ว แต่ไอ้โจ้ก็ยัดเงินลงในกระเป๋าเสื้อของลุงแกบอกว่าค่าน้ำมันแล้วรีบเดินหนี ลุงทำท่าเดินตามผมบอกว่าให้ลุงรับไว้ แล้วลุงก็บอกกับผมว่าลุงเสียใจด้วยแล้วก็ปลอบใจผม
ผมลงจากรถโดยมีต้าร์กับบอยมาประคอง ป่านรายงานว่ามีใครโทรมาแล้วว่ายังไงบ้าง บอกบอกกลับไปว่ายังไงบ้าง (ผมให้ป่านถือและคอยรับโทรศัพท์แทนผมเพราะตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยยังมึนงง สมองยังเบลอๆไม่เข้าที่) ไอ้อ๊อฟไปกดกริ่งหน้าบ้าน ผมเห็นป้าต้อยวิ่งมาอย่างเร็ว
“คุณเอ  ฮื้อ...ๆ....คุณเอของป้า”ป้าต้อยรีบเปิดประตูแล้วมากอดผมอย่างแรงพร้อมปล่อยโฮทั้งๆที่ต้าร์กับบอยยังประคองผมอยู่
“คุณพ่อเขาไปสบายแล้วนะป้า”ผมพูดได้แค่นั้น เพราะกลัวถ้าพูดไปกว่านั้นผมจะร้องไห้อีก
“ทำไม ๆ ทำไมไม่มาเอาป้าไปแทน ทำไมคนดีๆถึงไปเร็วนัก”ป้าต้อยร้องห่มร้องไห้ปนพูดไป
“ป้า..คุณพ่อ..ฮื้....อ.....”ผมไม่พูดอีกแต่เริ่มสะอื้นแทน  อ๊อฟเห็นท่าไม่ดีกลัวผมร้องไห้จนหมดสติไปอีกเลยไปสะกิดบอกป้าต้อยให้หยุดร้องไห้แล้วปล่อยตัวผมออก  ไอ้เอ็กซ์ ไอ้โจ้ ไอ้ปอนด์เข้ามาช่วยพยุงผมอีก
เพื่อนๆพยุงผมเข้ามานั่งในบ้าน ป้าต้อยเดินตามนั่งลงร้องไห้ไม่ทันหยุด ลุงชัยก็เดินเข้ามา
“ลุงแล้วอาอี๊ล่ะ”ผมถามแบบเหนื่อยๆแทบไม่มีแรงพูด เพราะว่าถ้าถามป้าต้อยเอาแต่ร้องไห้คงไม่ได้เรื่องแน่
ลุงชัยตาแดงกล่ำไม่บอกก็รู้ว่าร้องไห้มา แต่ลุงพยายามทำเสียงให้เป็นปกติเวลาตอบผม
“อาเนี๊ยะขึ้นเครื่องไปกับแก้วแล้วครับ ตอนแรกจองไว้ให้คุณเอ แต่คุณเอจะไปรถตู้ผมเลยให้แก้วตามไปดูแลอาเนี๊ยะ รถตู้มาคอยแล้วนะครับ
ลุงหาแบบรถตู้พิเศษนั่งได้ 15 ที่นั่งพอไหมครับ ถ้าไม่พอลุงจะไปติดต่อมาเพิ่ม แต่ลุงดูคุณเอแล้ว จะไหวเหรอครับ  ลุงว่าพักที่บ้านก่อนสักคืนค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้นิ่ครับ เดี๋ยวลุงนัดรถให้ใหม่ก็ได้ ถ้าคุณเอเป็นอะไรไปอีกคนจะแย่นะครับ”ลุงชัยบอกด้วยความหวังดีเพราะสภาพผมตอนนั้นคงแย่เอามากๆ
“ไปได้ เดี๋ยวเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ”ผมทำท่าจะลุกไปบ้านผมเพื่อเก็บเสื้อผ้า
“เอ เดี๋ยวเราไปเก็บให้ เอนั่งอยู่นี่แหละ”หนึ่งบอกแล้วลุงชัยก็พาไป
โทรศัพท์ผมดังขึ้นเป็นระยะๆ ป่านก็รับสายแล้วมารายงานว่าใครโทรมาว่าอะไรบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกพี่เพื่อนๆที่ไปออกค่ายด้วยกันแล้วรู้เหตุการณ์ของผมก็โทรมาแสดงความเสียใจ ญาติพี่น้องของผมที่เป็นห่วงผม อยากรู้อาการของผมเพราะรู้ว่าผมถึงกับเข้าโรงพยาบาลเลยพอทราบข่าวการจากไปของพ่อ อยากรู้ว่าตอนนี้ผมเดินทางถึงไหนแล้ว ฯลฯ
“เอ คุณแม่ของเอโทรมา”ป่านบอกพร้อมยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“ครับ คุณแม่”ผมรับ
“ตอนนี้ถึงไหนแล้ว  หยี่อี๊มาถึงแล้วนะ  กำลังจะออกไปวัดกัน  บ่ายสามจะรดน้ำให้คุณพ่อ เอจะมาทันไหม”คุณแม่พูด
ผมมองนาฬิกาจะเที่ยงแล้ว จากขอนแก่นไปชลบุรีถ้ารถตู้ก็ประมาณ 5 ชั่วโมงกว่า “กำลังจะออกจากขอนแก่น เอคงไปไม่ทัน ฝากให้โอ๊ตรดแทนเอด้วย  บอกให้โอ๊ตกราบที่เท้าคุณ....ฮื้อๆ....ฮือ......พ่อให้เอด้วย.....ฮื้....อๆๆ.......”ผมพูดแล้วก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่อีก ส่งโทรศัทพ์คืนให้ป่าน ป่านคุยกับคุณแม่ต่ออีกนิดหน่อยแล้ววางสาย พร้อมบอกว่าอาเตี๋ยวกำลังออกจากกรุงเทพเดี๋ยวคงจะมาถึงแล้ว
“คุณเอทานข้าวต้มก่อนนะคะ อาเนี๊ยะสั่งให้ป้าทำไว้ กำชับด้วยว่าให้ทานก่อนออกเดินทาง แล้วของเพื่อนๆคุณเออยู่ที่โต๊ะทานข้าวนะคะ”ป้าต้อยยกข้าวต้มมาให้ผมแล้วบอกเพื่อนๆผมด้วยเสียงที่ยังสะอื้นอยู่ผมพยักหน้ารับ แล้วก็ได้แต่มองชามข้าวต้ม  แม้แต่น้ำตอนนี้ยังกลืนไม่ลงเลย เพื่อนๆเห็นอย่างนั้นเลยพากับไปยกข้าวต้มออกมานั่งที่ห้องรับแขกกะว่าจะกินเป็นเพื่อนผม
“กินกันเลยนะ เรายังไม่หิว เราว่าจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไปถึงโน่นจะได้เข้าไปที่วัดเลย จะได้ไม่ต้องแวะบ้าน”ผมบอก ทุกคนมองหน้าผมแล้วก็ไม่มีใครกิน ตอนนี้ผมยังอยู่ในชุดนอนสีฟ้าอ่อนตั้งแต่เมื่อคืนอยู่เลย
“เออ....เราก็น่าจะอาบแล้วเปลี่ยนชุดเลยนะ ไปชุดนี้  สีพวกนี้คงไม่เหมาะ”อ๊อฟพูดขึ้น เพราะทุกคนเรียกได้ว่ายังอยู่ในชุดนอนและมีสีสันเป็นส่วนใหญ่ หนึ่งเก็บเสื้อผ้าผมมาถึงพอดี
“เดี๋ยวป้าเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นะคะ  มีกันกี่คนคะ”ป้าถาม
“12 คนครับ”อ๊อฟนับแล้วบอก
“เสื้อผ้าของเราเลือกใส่เลยนะ ป้าต้อยครับช่วยหาเสื้อของแก้วให้เพื่อนผู้หญิงใส่ได้ไหมครับ”ผมถาม
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าหามาให้ แก้วมีเสื้อสีขาว สีดำเยอะค่ะ”ป้าต้อยบอกพร้อมเดินออกไป
“เดี๋ยวกูกับไอ้ต้าร์ ไอ้โจ้และมึงด้วยไอ้อ๊อฟไปอาบน้ำบ้านกู  จะได้ไปแบ่งใส่เสื้อผ้าของกู”ไอ้เอ็กซ์บอก เพราะบ้านมันถัดออกไปอีกไม่กี่หลัง
ผมเข้าใจเหตุผลที่มันเลือกสามคนนี้เพราะเป็นเพื่อนเก่าสนิทใจกันแล้ว
กว่าพวกเราจะออกเดินทางกันได้ก็เที่ยงกว่าๆ ทุกคนอยู่ในชุดขาวดำ ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของบางคนจะใหญ่ไปบ้าง เล็กไปบ้างเพราะไม่ใช่เสื้อผ้าของตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครบ่นอะไร ลุงชัยกับป้าแก้วออกมาส่งที่รถตู้แล้วบอกว่าจะนั่งรถทัวร์ตามไปวันพรุ่งนี้ อาเนี๊ยะจองตั๋วไว้ให้แล้ว
ระหว่างทางที่ไปส่วนใหญ่ผมก็หลับ คงเป็นเพราะผมเหนื่อยและเพลียมาก (ทั้งร่างกายและจิตใจ ร่างกายที่เข้าค่ายนอนดึกตื่นแต่เช้าทำงานหนักมาห้าวัน จิตใจที่ยังยอมรับการสูญเสียในครั้งนี้ยังไม่ได้)  ผมตื่นขึ้นมาเป็นระยะๆเห็นเพื่อนๆคนอื่นก็คุยกันบ้าง  หลับกันบ้าง  พอเพื่อนๆเห็นผมตื่นก็พยายามที่จะยิ้มให้ พูดปลอบใจให้กำลังใจ ไม่พยายามพูดถึงเรื่องพ่อผม  ชวนผมคุยดูวิวข้างทาง ชวนผมคุย ผมก็ได้แต่พยักหน้า ชวนผมแวะปั๊มซื้อของกิน ผมก็ส่ายหน้า ในใจตอนนี้ขอให้ได้ไปถึงชลบุรีเป็นพอ ผมมานั่งคิดๆดู ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณพ่อเป็นอะไรถึงเสีย  แล้วเหตุการณ์หลังรับโทรศัพท์จากโอ๊ต ทำไมผมถึงมาฟื้นที่โรงพยาบาลได้ ผมตัดสินใจถามป่าน เพราะป่านคุยโทรศัพท์กับคุณแม่และเจ้าโอ๊ตเยอะที่สุดน่าจะรู้เรื่อง
“ป่าน คุณแม่ได้บอกหรือเปล่าว่าทำไมคุณพ่อถึงเสีย”ผมถามขึ้นอย่างอ่อนแรง  ทุกคนในรถเงียบทันที  ป่านหันมามองหน้าผมมองหน้าเพื่อนๆประมาณว่าจะบอกดีไหม
“ป่าน บอกมาเถอะ เราทำใจได้แล้ว”ผมบอกขึ้นเบาๆ
“คือเห็นโอ๊ตน้องเอ บอกว่า คุณพ่อ..จมน้ำ”ป่านบอกแล้วเงียบ  (คุณพ่อจะจมน้ำได้ยังไง  คุณพ่อออกจะว่ายน้ำเก่ง  คุณพ่อยังเคยเอาเหรียญทองตอนสมัยหนุ่มๆที่แข่งว่ายน้ำมาให้ดู --- ผมคิด)
“แล้วเราไปอยู่โรงบาลได้ไง”ผมถามต่อ
“ก็ตอนนั้นเอ กับพวกเรากำลังจัดสถานที่อยู่ แล้วก็ได้ยินแอ พูดเสียงดังว่า อะไรนะ  หันกลับไปดูอีกทีเอก็ล้มลงแล้วก็ร้องไห้อยู่บนโซฟา มือก็ปล่อยโทรศัพท์ทิ้ง พี่แหววที่อยู่ใกล้ที่สุดก็รีบวิ่งเข้าไปดู จับตัวเอแต่เอเหมือนไม่รู้สึกตัว มีแต่ร้องไห้แล้วก็เพ้อเรียกคุณพ่อตลอดเลย ตอนแรกพวกเราก็คิดว่า เอคงเหนื่อยเป็นลมเฉยๆ แต่สักพักตัวเอเริ่มซีดเรียกยังไงก็ไม่ได้สติ  แล้วก็น้ำตาไหลเพ้อไม่หยุดขนาดพี่หมอทีมาปฐมพยาบาลให้ยังไม่ฟื้นเลย พี่นิคเห้นท่าไม่ดีเลยไปบอกชาวบ้านให้เอารถออกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ แล้วพวกเราก็ขอพี่นิคตามไปด้วยเราก็หยิบเอาโทรศัพท์เอไปด้วย โอ๊ตก็โทรมาเล่าเรื่องให้ฟังเราเลยบอกว่าเอรู้เรื่องแล้วหมดสติกำลังไปส่งโรงพยาบาลพอไปถึงโรงพยาบาลหมอก็พาเอเข้าห้องฉุกเฉินตั้งนานกว่าจะออกมาแล้วคุณแม่ของเอก็โทรมาเช็คเป็นระยะๆเพราะว่าห่วงเอมาก  บอกให้พวกเราช่วยดูเอด้วย”ป่านเล่าแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา

kengee · โพสต์ 2012-2-4 14:35:05

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

body5 · โพสต์ 2012-2-5 08:19:47

ขอบคุณครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-2-5 18:45:45

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-6 09:41:34

อ่ะพ่อเอตายได้ไงนิ คนเขียนใจร้าย

abcdefghij · โพสต์ 2012-2-8 18:51:19

ความรัก มันปังคับกันไม่ได้้ๆๆ

jun2010 · โพสต์ 2012-2-14 11:43:05

ขอบคุณครับ

orrick · โพสต์ 2012-4-26 00:28:00

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro · โพสต์ 2012-4-29 12:31:53

ขอบคุณคับ ^_^

manza555 · โพสต์ 2012-4-29 17:55:11

สนุกมากๆเลย

peemakung · โพสต์ 2012-9-24 22:48:02

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-9-27 21:59:01

ขอบคุณมากคับ

Klong · โพสต์ 2012-11-17 17:27:27

ขอบคุนครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-11-20 23:09:02

ขอบคุณขร๊า ฮือๆๆ{:sm-44:}

TawanIndy · โพสต์ 2012-11-28 19:37:01

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-1 18:41:27

ขอบคุนคราบ

harain15 · โพสต์ 2013-8-11 00:28:05

-ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-9 17:34:47

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-25 06:57:56

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer · โพสต์ 2014-1-29 09:33:03

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(43)

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร