ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(44)

tanya · โพสต์ 2012-2-4 16:11:11

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ก็ตอนนั้นเอ กับพวกเรากำลังจัดสถานที่อยู่ แล้วก็ได้ยินแอ พูดเสียงดังว่า อะไรนะ  หันกลับไปดูอีกทีเอก็ล้มลงแล้วก็ร้องไห้อยู่บนโซฟา มือก็ปล่อยโทรศัพท์ทิ้ง พี่แหววที่อยู่ใกล้ที่สุดก็รีบวิ่งเข้าไปดู จับตัวเอแต่เอเหมือนไม่รู้สึกตัว มีแต่ร้องไห้แล้วก็เพ้อเรียกคุณพ่อตลอดเลย  ตอนแรกพวกเราก็คิดว่าเอคงเหนื่อยเป็นลมเฉยๆ แต่สักพักตัวเอเริ่มซีด เรียกยังไงก็ไม่ได้สติ แล้วก็น้ำตาไหลเพ้อไม่หยุด ขนาดพี่หมอทีมาปฐมพยาบาลให้ยังไม่ฟื้นเลย พี่นิคเห้นท่าไม่ดีเลยไปบอกชาวบ้านให้เอารถออกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แล้วพวกเราก็ขอพี่นิคตามไปด้วย เราก็หยิบเอาโทรศัพท์เอไปด้วยโอ๊ตก็โทรมาเล่าเรื่องให้ฟังเราเลยบอกว่าเอรู้เรื่องแล้วหมดสติกำลังไปส่งโรงพยาบาลพอไปถึงโรงพยาบาลหมอก็พาเอเข้าห้องฉุกเฉินตั้งนานกว่าจะออกมาแล้วคุณแม่ของเอก็โทรมาเช็คเป็นระยะๆเพราะว่าห่วงเอมาก บอกให้พวกเราช่วยดูเอด้วย”ป่านเล่าแล้วน้ำตา
ก็ค่อยๆไหลออกมา
“เอ ตอนนั้นแกไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ”ไอ้อ๊อฟถาม เพื่อนทุกคนหันไปมองหน้าแบบประมาณว่าถามทำไม
“ไม่อ่ะ มันมึนไปหมดเลย แต่ตอนนี้เราทำไมถึงเจ็บที่ก้นข้างซ้ายจังแล้วก็ง่วงอย่างเดียวเลย”ผมตอบ
“เห็นพี่หมอบอกว่าหมอที่โรงบาลฉีดยาให้เอ ได้นอนหลับมากๆเพราะว่าร่างกายอ่อนเพลียมาก”ปูเป้อธิบาย
“ตายแล้วเพื่อนชั้น  ถูกเขาจับฉีดยายังไม่รู้เรื่องอะไรเลย”อ๊อฟพูดขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนคลายเศร้าลงไปบ้าง แต่เพื่อนทุกคนมองไปประมาณว่า ไม่ใช่เวลานี้  ไอ้โจ้เลยเอามือปิดปากมันไว้ ผมเห็นอย่างนั้นเลยยิ้มออกมานิดๆ  เพื่อนๆเห็นผมยิ้มก็ดีใจพากันยิ้มออกมาบ้าง  แล้วผมก็ให้คนขับรถ
แวะปั๊ม
พวกเพื่อนๆลงจากรถไปเข้าห้องน้ำหาซื้อของกินกัน ผมนั่งคิดอยู่คนเดียวบนรถ เรายังมีอีกหลายคนคอยเป็นห่วง  เราจะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้
เราต้องอดทนและเข้มแข็งเข้าไว้  เพื่อนๆคนลำบากใจซินะที่เห้นเราเป็นแบบนี้ คงวางตัวกันไม่ถูก  เราต้องเป็นเอคนเดิมนะ  ถึงมันยังจะไม่ได้ในตอนนี้แต่เราก็ต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้เพื่อนเห็นอีก  แล้วพวกเพื่อนๆพากันขึ้นรถมาครบ เราก็ออกเดินทางต่อ เพื่อนๆพยายามเอาใจผมสารพัด เอาโจ๊กคัพที่ซื้อมาให้กินผมก็รับไว้ เอาไอติมลูกอมรสโปรดมาให้ ผมก็รับไว้ เอาช็อคโกแลตของชอบมาให้ผมก็รับไว้ เอาน้ำผลไม้สดเย็นมาให้ผมก็รับไว้ ผมพยายามจะฝืนกินเพื่อทำตัวให้เป้นเอคนเดิมเพื่อเพื่อนๆจะไม่ได้เป็นห่วงกันมาก  แตผมก็กินอะไรไม่ลงเลย จนโจ๊กคัพอืดเย็นเต็มถ้วย  ไอติมละลายเป็นน้ำ น้ำผลไม้ที่เย็นๆจนหายเย็น ในใจผมคิดแต่ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงแล้ว  เราจะได้เจอกับคุณพ่อแล้ว  ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญาณก็ตาม
รถวิ่งเข้ามาจอดที่ศาลาใหญ่ภายในวัด ผมมองออกไป ใจผมมันหวิวๆยังไงชอบกล เป็นความรู้สึกที่ได้กลับบ้านแล้วไม่สุขใจดีใจเหมือนทุกครั้ง ผมได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าทำให้ใครเป็นห่วง เราต้องเข้มแข็ง เราต้องอดทน แล้วคนขับรถตู้ก็มาเปิดประตูรถให้หนึ่งที่นั่งติดประตูลงไปก่อน ถัดมาก็เป็นผม แล้วเพื่อนๆค่อยๆทยอยลงจากรถจนครบ  หนึ่งเข้ามาจับมือผมไว้แล้วมองหน้าเชิงให้กำลังใจกับสิ่งที่จะต้องเจอบนศาลา ผมเดินจากที่ลานจอดรถมองไปที่ศาลาใหญ่เห็นผู้คนมากมายดูคึกคักเหมือนมีงานมหกรรมอะไรซักอย่าง ผิดตรงผู้คนพวกนั้นล้วนแต่งชุดสีขาวหรือไม่ก็สีดำ สีหน้าทุกคนบ่งบอกถึงความเศร้าสลด ไม่เหมือนงานมหกรรมทั่วไปที่มีรอยยิ้มสนุกสนาน
“เอ......”คุณแม่วิ่งมาพร้อมกับเจ้าโอ๊ตตามหลังกลางทางระหว่างที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไปศาลาใหญ่
“คุณแม่.....”ผมรีบโผเข้าไปกอดคุณแม่ทันที เพื่อนที่เดินตามหลังมายืนมองเห็นภาพนั้นแล้วก็น้ำตาร่วงไปตามๆกัน
“เอ  เราอยู่กันได้นะ  เราอยู่กันสามคนได้”นั้นคือคำพูดที่คุณแม่บอกแล้วเอาเจ้าโอ๊ตเข้ามากอดด้วย
“ครับ  คุณแม่อยู่ได้ เอก็อยู่ได้”ผมบอกพยายามฝืนน้ำตาแต่สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับคุณแม่
“คุณแม่ยังมีพี่เอ กับโอ๊ตนะครับ”เจ้าโอ๊ตน้องชายผมที่เพิ่งเรียน ม.สี่บอกแล้วก็ร้องไห้ออกมา  เราสามแม่ลูกกอดกันร้องไห้กัน  พยายามพูดให้กำลังใจกันเพราะตอนนี้ครอบครัวเราเหลือกันแค่สามคนแล้ว  จะไม่มีคุณพ่ออีกต่อไปแล้ว  คุณพ่อที่เคยเป็นผู้นำครอบครัว  คุณพ่อที่คอยดูแลพวกเราในทุกๆเรื่อง  จากนี้ไปจะไม่มีแล้ว  ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่มีใครคาดคิด  เราสามแม่ลูกจะอยู่ต่อไปกันยังไง คิดแล้วก็ได้แต่ร้องไห้กอดกันอยู่อย่างนั้น ทุกคนในงานเห้นภาพนั้นก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เพราะเหล่าญาติหรือคนที่รู้จักครอบครัวผม จะรู้ดีว่าครอบครัวเรา
จะรักกันมาก จะเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันสี่คนตลอดตั้งแต่ผมยังไม่อยู่ที่ขอนแก่น  ถึงผมไปแล้วก็ยังพูดถึงและเหมือนมีผมไปด้วยเสมอ
“เดี๋ยวให้อาเอไปเปลี่ยนชุดขาวแล้วขึ้นไปไหว้อาป๊าบนศาลาก่อน”อาโซ้ยกู๋(ลุงคนเล็ก)เป็นคนบอกขึ้น  ผมเงยหน้าออกจากอ้อมกอดของคุณแม่กับโอ๊ต เห็นเหล่าญาติพี่น้องมายืนล้อมตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วผมก็รับเอาชุดขาวไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำก่อนขึ้นศาลาใหญ่ ให้เพื่อนๆขึ้นกันไปก่อนพร้อมกับเหล่าญาติที่มาพาคุณแม่ผมกลับขึ้นไปโดยมีเจ้าโอ๊ตเป้นคนประคองอยู่ข้างๆตลอด หนึ่งขอตามไปเป็นเพื่อนผมที่ห้อง
“เอ เราเข้าใจนะว่าเอรู้สึกยังไง  แต่เอตอนนี้เอต้องเป็นห่วงคุณแม่ให้มากนะ  เราว่าคุณแม่เอเข้มแข็งมากเลย  เอต้องเข้มแข็งให้ได้เหมือนคุณแม่นะ  อย่าทำให้คุณแม่เป็นห่วง”หนึ่งบอกผมหลังจากที่ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดขาวเสร็จแล้ว
“ใช่ซินะ ตอนนี้เราเหลือแค่คุณแม่กับโอ๊ต  ขอบใจมากนะหนึ่ง”ผมบอกหนึ่งแล้วส่งชุดที่ใส่มาให้หนึ่งเก็บให้ (ตามประเพณีคนจีนถ้าเป็นลูกหลานหรือคนสนิทของผู้ตายจะต้องแต่งชุดขาวล้วนไปไหว้ศพ ชุดขาวนี้เป็นชุดเหมือนที่ใส่ทำกงเต็กแต่ไม่ได้มีชุดกระสอบคลุม)
ผมเดินขึ้นไปบนศาลาใหญ่ ญาติพี่น้องหลายคนเห็นผมก็จะเดินเข้ามาหา (เพราะผมเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวและเป็นหลานชายคนโต
ของตระกูล ญาติๆจะให้ความสำคัญและเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ) แต่ได้อาตั่วกู๋(ลุงคนโต)เคลียร์ทางให้บอกว่าให้ผมได้ไปคาราวะศพอาป๊าก่อน
ผมกวาดตามองบนศาลาใหญ่ ผมเห็นเหล่าญาติๆที่สนิทกันนั่งอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด คุณแม่นั่งอยู่กับเจ้าโอ๊ตและพี่น้องของคุณแม่ ห่างออกไปเป็นกลุ่มเพื่อนผม  ที่ชุดโซฟารับแขกมีแขกผู้ใหญ่คนหลักคนโตนั่งอยู่  ส่วนพวกพนักงานบริษัทของคุณพ่อและแขกที่มาร่วมส่วนใหญ่อยู่ด้านล่างศาลา
แล้วสายตาผมก็ไปสะดุดอยู่ที่โลงศพสีขาวที่มีผ้าลูกไม้ลายบางๆสีทองประดับ ก่อนที่จะคลุมด้วยผ้าแพรสีน้ำเงินเข้มที่ปักด้วยไหมจีนเป็นรูปมังกรเขียวกับเสือขาว ข้างๆกันมีของทำกงเต็กอยู่มากมาย อีกข้างเป็นรูปคุณพ่อ และเรียงรายเต็มไปด้วยพวงหรีดไล่ลงมา  ที่หน้าโลงศพมีการจัดดอกไม้เป็นเหมือนสวนมีการทำน้ำตกไหลลงมา ดอกไม้ที่ใช้มีแต่สีขาวล้วนไม่มีสีอื่นเลย  ถัดออกมามีโต๊ะตั้งไหว้คาราวะศพ สองข้างของโต๊ะมีผ้าแพรขาวดำประดับมีการเขียนอักษรจีนไม่ให้ชงกับปีเกิด (ชงแปลว่าไม่ถูกกัน คนจีนเชื่อว่าแต่ละปีเกิดจะมีปีเกิดที่ไม่ถูกกัน  ถ้ามางานศพกันจะทำให้ดวงไม่ดี  ดังนั้นเจ้าภาพจะต้องเขียนป้ายนี้ไว้เป้นการแก้เคล็ด)  เหนือขึ้นไปก็แขวนเต็งรั้ง(โคมกระดาษลูกใหญ่)สีขาวสองข้าง มีตัวอักษรจีนสีน้ำเงินเขียนที่เต็งรั้งสองลูกนั้น ลูกหนึ่งเขียน แซ่ชื่อสกุลของคุณพ่อไว้ อีกลูกหนึ่งเขียนอายุและปีเกิดของคุณพ่อ  ผมเดินตรงเข้าไปนั่งลงตรงเบาะกลมๆสีน้ำเงินเข้มแล้วก็มีอาเจ็กที่เป็นคนคอยจัดการด้านพิธีการจุดธูปหนึ่งดอกส่งให้ผม
ผมรับธูปมาไหว้แล้วมองที่โลงศพสลับกันไปกับรูปของคุณพ่อ ผมนึกในใจ  เอมาแล้วนะครับ  คุณพ่อเอมาแล้ว  คุณพ่อไม่ต้องห่วงอะไร
นะครับ  คุณพ่อไปให้สบายนะครับ  คุณแม่ เอ โอ๊ตเราสามคนอยู่กันได้ครับ  ขอให้คุณพระและบุญที่คุณพ่อเคยทำช่วยนำพาให้ดวงวิญญาณ
คุณพ่อไปสู่สุคตินะครับ  แล้วผมก็ส่งธูปให้อาเจ๊ก อาเจ๊กก็บอกว่าให้ผมคาราวะศพ 3 ครั้ง  ผมเลือกที่จะกราบมากกว่าคาราวะ  ผมเลยก้มลงไปกราบแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา  ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา  ผมก้มกราบจนหนึ่งต้องเดินเข้ามาสะกิดผมเบาๆแล้วพาไปนั่งข้างๆคุณแม่ แล้วพระก็ขึ้นมาสวดอภิธรรม หลังจากนั้นก็มีการเลี้ยงแขกคืนแรกด้วยข้าวต้มกระเพาะหมูตุ๋นยาจีนของโปรดคุณพ่อที่สั่งมาจากโรงแรมหลายหม้อใหญ่  พวกเพื่อนๆผมก็ลงไปช่วยกันเสิร์ฟให้กับแขกที่มาร่วมงาน หยี่อี๊บอกว่าไม่ต้องก็ได้พวกแม่บ้านที่บริษัทก็มาตั้งเยอะ
แต่ผมเข้าใจผมนั้นว่าอยากช่วยเลยบอกหยี่อี๊ว่าไม่ต้องห้าม
หลังจากแขกส่วนใหญ่ทยอยกลับกันหมด ก็เหลือเพียงญาติสนิทก็เกือบๆห้าสิบคนได้ แล้วก็พวกเพื่อนๆของผม พวกญาติๆกับผมเลยประชุมกันเรื่องการจัดงานศพกันว่าจะเอาแบบไหน ยังไง ตั้งศพกี่วัน  หลังจากคุยกันอยู่นานก็ได้ข้อสรุปว่าพิธีศพจะทำแบบทั้งของไทยและของจีนผสมกัน ตั้งศพไว้ 7 วัน ให้พระมาสวดทุกคืนเวลาทุ่มครึ่ง ถวายอาหารพระเณรทุกรูปในวัดตอนเช้า-ตอนเพลทุกวัน  คืนสุดท้ายทำพิธีกงเต็ก  แล้วก่อนออกศพก็ให้มีพิธีคาราวะศพ  แล้วค่อยเผา  ตอนแรกก็มีความเห็นไม่ตรงกันเรื่องจะฝังหรือจะเผา เพราะคุณพ่อไม่เคยสั่งเรื่องนี้ไว้เลย ผมเลยบอกว่าให้เผาเพราะก่อนกลับคุณพ่อบอกว่าจะพาไปเกาะล้าน  เผาเสร็จจะเอาอังคารไปลอยที่นั่น  ด้วยความที่เป็นลูกชายคนโตถึงแม้ผมจะเป็นเด็กอายุ 17ย่าง18 (เรียนก่อนเกณฑ์) ทำให้ทุกคนยอมทำตามผมทุกอย่าง
พอประชุมเสร็จก็สี่ทุ่มกว่าๆ ญาติบางส่วนก็กลับ ส่วนญาติที่มาจากต่างจังหวัดก็ให้พักที่บ้านสวน  (ที่ชลบุรีผมมีบ้านสองหลัง บ้านหลังที่อยู่ประจำอยู่ในบริษัทเลยเป็นบ้านสองชั้น สี่ห้องนอนผมเรียกว่าบ้านใน  และอีกหลังหนึ่งเป็นบ้านเรือนไทยทรงประยุกต์หลังใหญ่อยู่กลางสวนห่างจากหลังแรกออกไปชานเมืองประมาณสิบกิโล ผมเรียกที่นี่ว่าบ้านสวน เพราะที่บ้านหลังนี้ตั้งอยู่กลางสวนมะม่วง ขนุน ฝรั่ง ผลไม้พื้นถิ่นทั่วไป  บ้านหลังนี้ส่วนใหญ่จะพากันมาพักผ่อนในวันเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุด หรือเวลามีการชุมนุมญาติๆ เพราะว่ามีหลายห้องรองรับคนได้ประมาณสามสิบกว่าคน) คุณแม่บอกว่าให้ผมกับเพื่อนๆไปพักที่บ้านใน ให้เอกับโอ๊ตมานอนห้องคุณแม่ ห้องโอ๊ตห้องเอและห้องรับแขกให้เพื่อนๆนอน
“คุณแม่เอขอนอนที่นี่”ผมบอก
“กลับไปนอนที่บ้านก็ได้ ที่นี้มีพวกอากู๋กับอาเจ๊กเขาคอยดูให้แล้ว”คุณแม่บอก (ที่ต้องมีคนนอนเฝ้าเพราะว่าจะต้องคอยต่อธูป เทียนและเติมน้ำมันในตะเกียงหน้าศพห้ามหมดห้ามดับจนกว่าจะเผาศพ เชื่อว่าเสียงแสงสว่างพวกนี้จะพาดวงวิญญาณของผู้ตายให้ไปดี ถ้าดับผู้ตายจะหลงทาง)
“เออยากอยู่กับคุณพ่อให้นานที่สุด นะคุณแม่”ผมบอกเชิงขอร้อง คุณแม่พยักหน้า ไปๆมาๆทั้งคุณแม่ทั้งเจ้าโอ๊ตกับกลุ่มเพื่อนผมไม่มีใครไปนอนที่บ้านเลย พากันนอนที่ศาลาหมด
ผมนึกขึ้นมาได้ว่าพวกเพื่อนๆผมไม่ได้มีเสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวมากันเลย  ผมเลยไปบอกคุณแม่  คุณแม่บอกว่าพรุ่งนี้ให้พาเพื่อนๆไปหาซื้อพร้อมหยิบบัตรเครคิตให้ผมใบหนึ่ง  ผมปฏิเสธที่จะไป บอกให้โอ๊ตพาพวกเพื่อนผมไปแทน  แล้วพวกก็เดินไปบอกเพื่อนๆว่าพรุ่งนี้หลังถวายอาหารเช้าพระเสร็จแล้วจะให้โอ๊ตพาไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ พวกนั้นออกอาการเกรงใจทันทีแต่ทำไงได้ต้องอยู่อีกตั้งหลายวัน
“เนี๊ยะที่ยอมไปเพราะน้องโอ๊ตสุดหล่อจะพาไปหรอกนะ  ไม่งั้นไม่ไปหรอก”อ๊อฟพูดติดตลก ผมยิ้มให้นิดๆ เพื่อนบางคนก็ยิ้มๆบางคนก็หันไปค้อน
“เอ ค่าใช้จ่ายเราออกเองได้นะ”ทรายบอกเมื่อผมบอกว่าคุณแม่เป็นคนออกให้
“ไม่ต้องเกรงใจ  เราซิที่ต้องเกรงใจพวกนายที่ทำไม่ให้ได้กลับบ้านตอนปิดเทอม  ต้องมางานศพพ่อเรา”ผมบอก
“กลับบ้านเมื่อไหร่ก็ได้อีกตั้งสามอาทิตย์กว่าจะเปิดเทอม”น้ำบอก
“เอ เราใส่เสื้อผ้าของเอก็ได้ จะได้ไม่ต้องซื้อให้เปลือง”หนึ่งเสนอ พวกผู้ชายทั้งหมดมีโจ้ เอ็กซ์ ต้าร์ อ๊อฟ บอย ปอนด์เห็นด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก  เสื้อผ้าขาวดำเรามีไม่เยอะ”ผมบอกแล้วห้ามพวกนั้นปฏิเสธอะไรอีก
“เออ....เอ ตอนที่พระสวดอยู่พี่นิคโทรมาบอกว่าพวกองค์การจะมาในวันเผานะ  เอารถตู้ขององค์การมา  แล้วบอกให้พวกเราดูแลเอให้ดีๆด้วย”ป่านบอกผม  ผมพยักหน้าน้อยๆเป็นการรับรู้
“เอ ว่าตาเอไม่กินอะไรหน่อยเหรอ  เราเห็นเอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ออกจากโรงบาลแล้ว”ปูเป้บอก
“เราไม่หิว  เรากินไม่ลง”ผมบอก
“ไม่หิวก็ต้องกินนะ เดี๋ยวร่างกายไม่มีแรง”น้อยบอก  ผมพยักหน้าแล้วบอกให้พวกนั้นเข้านอน

พวกนั้นก็นอนเรียงกันยาวบนศาลาวัดผมหันไปทางคุณแม่เห็นนั่งคุยอยู่กับพวกอาอี๊ทั้งหลาย ในใจก็คิดถึงว่าคุณแม่กับเจ้าโอ๊ตจะได้กินอะไรบ้างหรือเปล่านะ ว่าแล้วก็จะเดินลงไปหาพวกแม่บ้านที่ทำงานในบริษัทให้ไปหาซุปไก่สกัดมาอุ่นร้อนๆให้คุณแม่กับเจ้าโอ๊ต
ผมเดินลงมาเจอแม่บ้านคนหนึ่ง ไม่ทันเอ่ยปากบอกเขากลับถามขึ้นก่อนว่ามีอะไรให้ช่วยไหม  ผมเลยบอกเขาไปเขารีบไปทำทันที แล้วผมก็มองไปที่ลานจอดรถเห็นเจ้าโอ๊ตกำลังเก็บชุดขาวที่ใส่ไว้หลังรถ ผมเดินไปหาทันที

kengee · โพสต์ 2012-2-4 16:18:22

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

body5 · โพสต์ 2012-2-5 08:20:19

ขอบคุณครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-2-5 18:47:33

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-6 09:53:13

สาเหตุการตายของคุณพ่อ(เอ)มันยังไงกันแน่นะ คัยคือผู้อยู่เบื้องหลัง....? โคนันช่วยที!!!!

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-6 12:36:05

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-6 09:53
สาเหตุการตายของคุณพ่อ(เอ)มันยังไงกันแน่นะ คัยคือผู้ ...

ป่าวครับ รอคุยกะพี่1 อิอิ

abcdefghij · โพสต์ 2012-2-8 18:52:45

จบ กับความรักเน่าๆๆๆ

jun2010 · โพสต์ 2012-2-14 12:06:26

ขอบคุณครับ

orrick · โพสต์ 2012-4-26 00:58:19

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro · โพสต์ 2012-4-29 12:32:31

ขอบคุณคับ ^_^

manza555 · โพสต์ 2012-4-29 17:55:50

เศร้าจังงเลย

peemakung · โพสต์ 2012-9-24 22:59:17

ขอบคุณครับ

Klong · โพสต์ 2012-11-17 17:41:54

ขอบคุนครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-11-21 17:28:58

{:sm-46:}ขอบคุณขร๊า อิอิ

TawanIndy · โพสต์ 2012-11-28 19:57:14

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-1 18:53:53

ขอบคุนคราบ

harain15 · โพสต์ 2013-8-11 00:40:35

ขอบคุณครับ

sugaritc · โพสต์ 2013-12-8 20:21:29

ขอบคุณมากครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-9 19:34:54

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-25 07:05:25

ขอบคุนคราฟ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(44)

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร