เจ็บเกินที่จะรักษา
คนึงถึง เรื่องราว คราวอดีตดั่งมีดกรีด ดวงใจ ให้ชอกช้ำ
เพราะพี่นี้ หลงไหล ในน้ำคำ
ถ้อยวาจา เจ้านั้น พรรณนา
ศรรักปัก กลางใจ ไร้หมอเย็บ
หนาวเหน็บเจ็บ ยับเยิน เกินรักษา
มีเพียงเสียง สะอื้น กลืนน้ำตา
อยากมาลา เป็นกลอน ก่อนสิ้นใจ
เอาใจช่วยครับพี่ชาย ขอบใจหลายๆครับ ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]