ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(76)

tanya · โพสต์ 2012-2-11 10:51:41

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับ เพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนนั้นผมยังไม่ตอบอะไรออกไปได้แต่คิดว่าทำไมเรามันซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ว่ะ ถึงว่าหน้าพี่นิคเมื่อครู่ดูยุ่งยากมาก ผมได้แต่คิดว่าเราควรที่จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคราวนี้ เราจะปล่อยไปเฉยๆให้ทุกคนเข้าใจผิด หรือเราจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ยอมให้ใครเขามาดูถูกผม มาว่าผมได้ในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ โดยเฉพาะใช้สิ่งที่เรียนมาทำเรื่องไม่ดีอย่างนี้“พี่หมอทีครับ พี่หมอทีช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ”ผมบอก
“น้องเอจะให้พี่ช่วยอะไรครับ”พี่หมอทีถาม
“พี่หมอทีช่วยหาทางให้ผมได้เข้าไปดูคอมในองค์การได้ไหมครับ”ผมบอกออกไป เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็ไม่ได้เข้าองค์การเลย และรู้ดีว่า
ทุกคนที่นั่นคงไม่อยากให้ผมเข้าไปด้วย
“ก็....มันก็.......”พี่หมอทีบอกอย่างติดขัด ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่หมอที ที่เป็นถึงอุปนายกคนที่สองแค่พาคนเข้าไปดูคอมที่องค์การคงไม่เป้นเรื่องอะไร ถ้าคนนั้นไม่ใช่ผมที่ทุกคนในองค์การคิดว่าเป้นตัวปัญหาและเป็นต้นเหตุของเรื่องต่างๆ
“ผมเข้าใจพี่หมอทีนะครับ แต่ว่าถ้าผมแก้ไวรัสครั้งนี้ได้ ผมจะได้ใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเองเพราะผมเองก็อยากไปอย่างบริสุทธิ์ แต่ถ้าทำให้
พี่หมอทีลำบากใจมากก็ไม่เป็นไรครับ”ผมบอก
“น้องเอพูดเหมือนกับจะไปไหนเลยครับ”พี่หมอทีถาม
“ครับ ผมยังไม่ได้บอกใครเลยครับ บอกพี่หมอทีเป็นคนแรกก็ได้ครับ ผมตัดสินใจจะเอ็นท์ใหม่ครับ แต่จะใช้คะแนนเดิม ผมจะไปเรียนที่มอบูครับ อยากกลับไปอยู่กับคุณแม่ ผมเห็นคุณแม่อยู่กับโอ๊ตแล้วผมเป็นห่วงครับ”ผมบอกออกไปแล้วก็เหมือนอะไรมันมาอุดอยู่ตรงลำคอ ผมใช้เรื่องคุณแม่เป็นข้ออ้างมากกว่าที่จริงแล้วผมอยากหนีปัญหาหนีเรื่องวุ่นวายที่มันเกิดขึ้นต่างหาก
“พี่ว่าพี่เข้าใจน้องเอนะครับ ไม่ว่าน้องเอจะไปด้วยเหตุผลอะไร เอาเป็นว่าวันนี้ตอนเย็นคนในองค์การเขาจะไปเลี้ยงส่งพวกนักศึกษาที่มาในโครงการเรียนรู้ พี่คิดว่าตอนเย็นวันนี้คงพาน้องเอเข้ามาดูได้ครับ แต่ยังไงพี่ขอดูสถานการณ์อีกทีนะครับ”พี่หมอทีบอก
“ครับ ขอบคุณมากครับ แล้วผมจะรอครับ”ผมบอกแล้ววางสายไป แล้วผมก็ต่อสายหาไอ้ปอนด์เพื่อนที่คณะทันทีเพื่อให้มันมาช่วยงานนี้ เพราะมันเก่งเรื่องแฮคข้อมูลและเชี่ยวชาญเรื่องไวรัส มันก็รับปากผมทันทีเพราะผมบอกว่าจะซื้อบัตรเกมออนไลน์ให้มัน ก็ไอ้นี่มันบ้าเกมครับ
ผมเดินกลับไปที่โต๊ะบอกขอโทษพี่เก่งที่วันนี้คงไม่ได้ไปถ่ายรูปด้วย แล้วฝากให้พี่เก่งไปส่งหนึ่งที่หอให้ด้วย ส่วนผมมีธุระด่วยต้องรีบไปทำ ระหว่างที่ผมเดินออกมาผมเห็นสองมองผมอย่างไม่ละสายตา แต่พี่นิคเมินเฉยเอามากๆ
แล้วเวลาทุ่มกว่าๆพี่หมอทีก็โทรมา ผมซึ่งมาที่หอไอ้ปอนด์ได้ปรึกษาวางแผนกันดีแล้ว ก็ออกไปที่องค์การทันที พอไปถึงผมกับไอ้ปอนด์ก็ลงมือจัดการทันที พี่หมอทีนั่งเฝ้าที่หน้าประตูองค์การ ปล่อยให้ผมไอ้ปอนด์อยู่ในองค์การ ไอ้ปอนด์แฮ็คข้อมูลที่มากับตัวไวรัส ส่วนผมก็พยายามกู้ไฟล์คืนกลับมา ใช้เวลาอยู่ชั่วโมงกว่าๆภารกิจก็สำเร็จลง
“แม่ง เสียชื่อกูหมดเรื่องแค่นี้ทำให้กูใช้เวลาเป็นชั่วโมง มึงเอามาเลย 20 ชั่วโมง”ไอ้ปอนด์บ่นพร้อมทวงบัตรเกมออนไลน์จากผม
“เออ.......มันต้องรอบคอบหน่อย แล้วได้สิ่งที่ต้องหรือเปล่าว่ะ”ผมถาม พร้อมกันกับที่พี่หมอทีเดินเข้ามาดู
“โห ไอ้นี่พูดอย่างนี้ดูถูกกูนะเนี่ยะ เดี๋ยวแม่งไม่ให้ กูนะปอนด์แห่งวิดคอม เจ้าพ่อเกมออนไลน์นะโว้ย เรื่องแค่นี้ขี้ปะติ๋ว”ไอ้ปอนด์ทำคุย
“ได้อะไรเหรอครับ”พี่หมอทีถาม
“ไม่มีอะไรครับ เสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้วครับ ใช้งานได้เป็นปกติ”ผมบอกไป ไอ้ปอนด์มองหน้าผมอย่างงงๆ
“อ้าวไอ้เชี่ยะนี่ แล้วมึงให้กูแฮ็คข้อมูลกับเซิฟเวอร์ของคนที่เอาไวรัสมาปล่อยไหมว่ะ รู้งี้กูฆ่าเสร็จไปนานแล้ว ไม่มานั่งหาให้มึงหรอก เนี่ยะกูถอดออกมาเป็นเบอร์โทรด้วยนะโว้ย โคตรโชคดีมันใช้โทรศัพท์บ้านเล่นเลยถอดง่ายหน่อย”ไอ้ปอนด์ปากโป้งบอกไปหมด ไม่ได้ดูผมที่ขยิบตาส่งสัญญาณบอกว่าอย่าพูด
“แฮ็คข้อมูล เซิฟเวอร์ เน็ท เบอร์โทร”พี่หมอทีทวนสิ่งที่ได้ยินอย่างเบาๆเหมือนยังงงๆอยู่
“ไม่มีอะไรครับพี่ ผมว่าเรารีบออกไปจากองค์การดีกว่าครับ”ผมเสนอ เพราะไม่อยากให้พี่หมอทีรู้ว่าผมกำลังทำอะไร แต่คนฉลาดอย่างพี่หมอทีมีเหรอที่จะไม่รู้
“อย่างนี้เราก็รู้นี่ครับว่าใครเป็นคนทำ พี่ขอเบอร์โทรที่ได้มาได้ไหมครับน้อง”พี่หมอทีบอกไอ้ปอนด์ ผมตกใจเล็กน้อยเพราะไม่ได้อยากให้
พี่หมอทีรู้เรื่องนี้เลย ไอ้ปอนด์ก็ส่งกระดาษที่จดให้
พี่หมอทีรับมาดูแล้วกดหมายเลขนั้นทันที “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าที่นั่นที่ไหนครับ”พี่หมอทีถาม
“บ้าน................ค่ะ เรียนสายกับใครค่ะ”ปลายสายตอบกลับมา
“คือผมอยากทราบว่าที่บ้านหลังนั้นมีคนเรียนที่มหาวิทยาลัยขอนแก่นหรือเปล่าครับ”พี่หมอทีถาม
“มีค่ะ แต่ว่าเรียนจบไปแล้ว ตอนนี้ทำงานอยู่ที่กรุงเทพค่ะ”ปลายสายตอบ
“ผมขอทราบชื่อได้ไหมครับ”พี่หมอทีถามต่อ
“ได้ค่ะชื่อเด็ดเดี่ยว .................. ค่ะ มีธุระหรือเปล่าค่ะ”ปลายสายถามคืน
“คือผมโทรจากองค์การนักศึกษาของมหาลัย โทรมาเพื่อตรวจสอบข้อมูลศิษย์เก่าครับ ขอบคุณมากครับที่ให้ความร่วมมือ สวัสดีครับ”พี่หมอที
ปดไหลไปตามน้ำ
“เป็นศิษย์เก่ามอขอ จบไปแล้วด้วย ชื่อเด็ดเดี่ยว ............... เขาจะทำ ทำไมนะ แต่นามสกุลนี้เหมือนคุ้นๆที่ไหน”พี่หมอทีบ่นออกมา ทำเอาผมถึงบางอ้อ ทำไมพี่หมอทีจะไม่คุ้นกับนามสกุล ก็สองนามสกุลเดียวกับพี่เด็ดเดี่ยว แล้วผมก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ ถ้าไม่ผิดตัวต้องเป็นสองแน่ๆ
ผมแน่ใจอย่างนั้น แต่ว่าสองจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร
“พี่หมอทีครับ เรื่องนี้อย่าบอกใครนะครับ ผมขอร้องนะครับ ผมอยากให้เรื่องมันจบไปพร้อมกับที่ผมจะไป”ผมบอก ดึงเอาพี่หมอทีที่กำลังคิดหาเหตุผลว่าเขาทำไปทำไม โดยที่คิดว่าคนชื่อเด็ดเดี่ยวที่เป็นศิษย์เก่าเป็นคนลงมือทำ
“แต่มันเป็นโอกาสที่น้องเอ จะใช้พิสูจน์ข้อกล่าวหานะครับ”พี่หมอทีท้วงขึ้น
“ผมพิสูจน์ในใจผม แล้วก็ให้พี่หมอทีเป็นพยานแล้วไงครับ ผมว่าผมทำตัววุ่นวายเป็นปัญหามามากพอแล้วครับ นะครับพี่หมอที อย่าบอกใครนะครับเรื่องนี้”ผมพูดออกไป พี่หมอทีพยักหน้ารับ
(ที่ผมไม่อยากให้พี่หมอทีไปบอกใครไม่ใช่เป็นเพราะว่าผมเป็นคนดีอะไรหรอกนะครับ แต่ผมคิดว่าถ้าสืบกันไปสาวกันมาต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ผมเองที่เพิ่งมีเรื่องไปหยกๆ ไม่อยากมาปวดหัวอีก แล้วก็ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะเอ็นท์ใหม่เปลี่ยนมหาลัย ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา
ผมอาจจะไม่ได้เปลี่ยนมหาลัยก็ได้ เพราะต้องมีคดีติดค้างกับทางมหาลัยนี้อยู่ ผมเลยอยากให้มันจบๆไป)
แล้วพี่หมอทีก็แยกไปเข้าเวร ส่วนไอ้ปอนด์มันไปตั้งแต่ให้เบอร์โทรพี่หมอทีแล้วครับ มันบอกว่าให้ผมเอาบัตรไปให้มันที่ร้านด้วยเสียเวลาเล่นเกม ส่วนผมพอแยกกับพี่หมอทีก็โทรหาพี่เก่งเพราะมันเพิ่งสามทุ่มว่าจะชวนไปหาอะไรกินฉลองซักหน่อยที่ผมได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจให้กับตัวเองแล้วผมว่าเรื่องบางเรื่องให้เรารู้แล้ว ไม่ต้องไปบอกใคร ก็ทำให้เราสบายใจได้เหมือนกัน ผมโทรหาพี่เก่ง ที่ไปเลี้ยงฉลองงานวันเกิดเพื่อนที่บาร์กึ่งผับหลังมอ ผมเลยตามไปทันที
ผมเดินเข้าไปในร้านที่เป็นบาร์กึ่งผับ ในร้านถูกจัดให้เป็นบรรยากาศแบบเป็นกันเองสบายๆ มีคนนั่งเกือบเต็มร้าน เพลงในร้านก็เปิดตามแต่คนขอหรือจะร้องสดก็ได้เพราะมีเหมือนเป็นเวทีเล็กอยู่ตรงมุมด้านในของร้านแล้วมีตู้เพลงให้หยอด ผมมองหาพี่เก่งเห็นนั่งอยู่โต๊ะเกือบในสุดกับเพื่อนอีกสี่ห้าคน ผมเดินไปแล้วก็ไปสะดุดที่โต๊ะหนึ่ง ทางร้านได้เอาโต๊ะมาต่อให้ยาวขึ้นเพื่อให้นั่งเป้นกลุ่มเดียวกันได้ประมาณสิบกว่าคน ผมมองไปก็เห็นพี่นิคนั่งหัวโต๊ะ มีสองนั่งข้างๆแล้วก็พี่ริช พี่ปอ พี่แหวว แล้วพวกพี่ๆในองค์การอีกหลายสิบคน ผมพยายามเดินก้มหน้าหลบไปที่โต๊ะของพี่เก่ง แต่ก็มีหลายคนส่งสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรมาให้ผม มีแต่พี่แหววกับพี่ปอพี่ริชที่ยิ้มทักทายให้
ผมนั่งลงข้างพี่เก่ง แล้วพี่เก่งก็แนะนำผมให้เพื่อนๆรู้จัก เพื่อนพี่เก่งแต่ละคนดูอัธยาศัยดี เป้นกันเองคุยสนุก อารมณ์เป็นศิลปินกันมากๆ แล้วเครื่องดื่มพวกแอลกอฮอล์ก็ถูกสั่งมา แต่ผมไม่ดื่มพี่เขาเลยสั่งเป็นน้ำอัดลมมาให้ผมแทน ตลอดเวลาพี่เก่งคอยดูแลผมเหมือนเดิมจนบางครั้งผมอายเพื่อนๆพี่แก แต่เพื่อนพี่แกเริ่มเมานิดหน่อยเลยไม่ทันได้สังเกตที่พี่เก่งเอาใจผมจนผิดปกติ ผมนั่งฟังพวกพี่ๆเขาคุยกันมั้ง ฟังเพลงที่เปิดไปเรื่อยๆหรือมีคนขึ้นไปร้องบ้าง ผมไม่ได้ส่งสายตาไปมองที่โต๊ะของพี่นิคเลย แต่ผมรับรู้ได้ถึงว่ามีคนจ้องมองมาทางผมตลอดเวลา
...........ได้ชิดเพียงลมหายใจ แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ลึกๆเธอคิดยังไง รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน
อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้  มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย
เธอจะมีใจหรือเปล่า เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร ........
“เพลงท่อนนี้โดนใจพี่จังครับ”พี่เก่งพูดออกมา แล้วผมก็ตั้งใจฟังเพลง
(http://www.imeem.com/people/j0xp ... /voice_male_mp3mp3/ ---ฟังเพลงอยากรู้แต่ไม่อยากถาม ของ Calories Blah Blah)
...................เธอจะมีใจหรือเปล่า เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า  ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป (กลัวรับมันไม่ไหว)
ไม่ถามยังดีซะกว่า เพราะฉันรู้ถ้าเราถามกัน
กลัวคำคำนั้น อาจทำร้ายหัวใจ
เธอจะมีใจหรือเปล่า มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว.............
พี่เก่งพูดจบก็มาหอมที่แก้มผมเบาๆ ทำเอาผมม้วนอาย พวกเพื่อนพี่เก่งบางคนเมาหลับไปแล้ว บางคนก็นั่งอ้อแอ้ไม่มีสติ มีคนเดียวที่เห็นก็หันมายิ้มๆให้กับผม สิ่งที่พี่เก่งพูดออกมากับเพลงที่ผมกำลังฟังทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่เก่ง พี่เก่งไม่เคยถามผมเลยตั้งแต่วันนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น
กับผม ไม่ถามถึงพี่นิคทั้งๆพี่เก่งเองก็รู้ว่าผมคบกับพี่นิคเป็นแฟนแล้ว ก่อนเพลงจบเล็กน้อยผมบอกพี่เก่งว่า
“ขอบคุณนะครับพี่ ขอบคุณที่พี่เข้าใจผม เพลงต่อไปนี้ที่ผมจะร้องเป็นคำตอบที่ผมจะบอกพี่ครับ”พูดจบผมก็เดินไปบอกเจ้าของร้านว่าผมจะร้องเพลง แล้วก็เดินขึ้นไปบนเวทีเล็กที่มุมร้าน
(http://www.imeem.com/people/i0oe ... 3Z/boyd_kosiyabong/ ---ฟังเพลงที่ฉันรู้ ของ Boyd Kosiyabong)
.................ทุกคนคงเคยมีความจริงที่ปิดบังไม่ให้ใครรู้  ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
ก็ซ่อนไว้ภายใน เจอะใครก็ต้องทำเป็นเฉย  รู้สึกกลัวจนไม่อยากเปิดเผย
ก็สิ่งที่ฉันนั้นเป็นอยู่ เป็นความจริง ที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู
      อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง อยากจะขอให้เหลือ
หนทางให้ฉันยังเดินได้อยู่  โปรดอย่าถามกันเลย  อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่ไม่อยากจะพูดจะบอก  ไม่มีเหตุผลจะตอบ ฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้    เขาไม่รักฉันแล้ว ที่ฉันรู้
น้ำข้างในดวงตามันพลอยเอ่อมาเวลามีคำถาม เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะอะไร เหตุผลนั้นเป็นยังไง  อยากจะอยู่ลำพังเฉยๆ กับการที่จะเปิดเผย  ก็ฉันเองแค่เสียใจอยู่  เพราะความจริง
อยากให้มันเป็นจริง ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอ ก็ไม่หันกลับมามอง............

ผมที่ร้องเพลงไปก็มองหน้าพี่เก่งไปพี่เก่งก็ได้แต่ยิ้มบางๆมาให้เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างตาผมมองไปเห็นสองที่กำลังป้อนอะไรซักอย่างให้พี่นิค ทำเอาผมจะร้องต่อไปไม่ได้ปากผมร้องไปตามเพลงแต่สายตาผมหยุดอยู่ตรงนั้น จนทำให้พี่เก่งหันไปดู
.........................ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร ฉันไม่รู้ต้นเหตุเพราะใคร
ฉันไม่รู้ฉันนั้นผิดหรือไม่  ฉันนั้นยังไม่รู้.....  เธอไม่ได้รอให้ฉันถาม
  เธอไม่ได้รอให้ฉันพยายาม    ไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้
   อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง  อยากจะขอให้เหลือ
หนทางให้ฉันยังเดินได้อยู่  โปรดอย่าถามกันเลย โปรดอย่าถามฉันเลย
เรื่องราวของเขาทั้งคู่
   ไม่อยากจะพูดจะบอก  ไม่มีเหตุผลจะตอบ  ฉันเองก็ไม่คิดว่าเรื่อง
อย่างนี้จะเกิดกับฉัน  ไม่เคยรู้...เขาไม่รักฉันแล้ว.ที่ฉันรู้.....

kengee · โพสต์ 2012-2-11 11:24:08

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-12 01:24:48

สองจะร้ายกาจเกินไปแล้วนะ ออกไปจากนิยายเรื่องนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-13 00:27:41

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-12 01:24
สองจะร้ายกาจเกินไปแล้วนะ ออกไปจากนิยายเรื่องนี้เดี ...

ไม่เหนต้องถอนหายใจเลยอ่ะ อินนิดหน่อยเอง

pongsakron01 · โพสต์ 2012-2-16 04:58:11

ขอบคุณครับ

abcdefghij · โพสต์ 2012-2-18 17:25:16

อาจ เป็น เพราะ รัก นะ

jun2010 · โพสต์ 2012-3-4 22:05:56

ขอบคุณครับป๋ม

orrick · โพสต์ 2012-4-27 00:14:26

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro · โพสต์ 2012-4-29 23:15:03

ขอบคุณครับ ^_^

manza555 · โพสต์ 2012-5-6 14:31:19

สนุกมากๆเลย เอสู้ๆ

peemakung · โพสต์ 2012-9-25 21:54:50

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-9-28 18:59:46

ขอบคุุณมากคับ

Klong · โพสต์ 2012-11-18 12:43:05

ขอบคุนครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-11-24 21:51:41

ขอบคุณขร๊า อิอิ ฆ่ามานๆ ฆ่าให้ตายไปเลย(ไวรัส)

TawanIndy · โพสต์ 2012-11-30 01:49:25

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-2 00:07:02

ขอคุนมากนะคราบ

harain15 · โพสต์ 2013-8-12 01:41:41

ขอบคุณคนรับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-10 14:03:09

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-26 06:48:54

ขอบคุนคราฟ

sensedevil · โพสต์ 2014-3-30 16:02:30

ขอบคุณมากนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(76)

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร