ขอรัก แค่สักครั้ง P2.

tanya · โพสต์ 2012-2-11 13:00:45

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พวกบ้าเอ๊ย ก็ไม่เห็นต้องเอาจริงเอาจังกันขนาดนั้นนี่หว่า”ผมส่ายหัว พลางตักข้าวยัดเข้าปาก
“มึงก็พูดได้หนิหว่าพล  พี่เขาทาบทามมึงให้เป็นตัวจริงซะขนาดนั้นทำไมไม่เล่นวะเป็นนักบอลตัวจริงหญิงตูมเลยนะมึง” เอ็กซ์พูดถึงช่วงที่ผมไปเตะบอลกับพี่ที่อยู่ในชมรมบอล
“กูไม่ชอบผู้หญิง ทำไมต้องให้กูย้ำวะ”
“... ก็มึงเล่นเถื่อนสัดขนาดนี้ ใครจะรู้ว่ามึงเป็นกะเทยวะ” ข้าวไอ้เอ็กซ์มาถึงแล้วมันก็เริ่มลงมือบ้าง
เพี๊ยะ ผมตีกบาลกลมๆ ของไอ้เอ็กซ์ที่ผมเพิ่งขึ้นเนื่องจากบวชไปเมื่อสองเดือนก่อน “เกย์เว้ย เกย์ เชี่ยนี่ เรียกให้มันถูกเพศหน่อยสัด”
“เออ  ไอ้เกย์!” ไอ้เวรนี่พูดซะดัง ผมหนีบไข่ระเบิดมันมาชิ้นใหญ่ ตักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ “เฮ้ยย สาดไข่กูอ่า เดี๋ยวกูไม่อิ่ม”
“บ้านมึง เหลืออีกตั้งเยอะ”
“เชี่ยแม่ง รังแกกู ...แต่เออ ใช่ วันนี้นัดไปเที่ยวกัน ไปป่ะ”
“ไม่อาว  กูไม่อยากกินเหล้า”
“โว้ย ไอ้เกย์!”
เพี๊ยะ -  -  “แจ๊ดแม่พล!”
หลังจากปฎิเสธไอ้เอ็กซ์เสร็จผมก็ดีใจเล็กๆ  คืนนี้ผมว่างและมีเวลาเหลือเฝือสำหรับการอยู่คนเดียว ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยมิตรสหายก็สนุกดีอยู่หรอก แต่มากไปมันก็เบื่อ เหล้าก็รสชาติเดิมๆ เพลงก็เล่นซ้ำถึงจะเป็นดนตรีสดก็น่าเบื่อพอกับเปิดฟังที่บ้าน เรื่องราวในวงสนทนาก็เวียนวนอยู่ไม่กี่หัวข้อ พูดซ้ำไปซ้ำมาไม่มีข้อสรุป ไม่มีการแก้ไข มีแต่คำพูด ความฝันบ้าบอคอแตกล่องลอยอยู่ในอากาศที่จับต้องเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้ สุดท้ายก็หลับไปและตื่นขึ้นมาพร้อมกับความวิงเวียนในสมองและท้องไส้ที่ป่วนปั่น ... วงจรที่น่าเบื่อ จำเจ และซ้ำซาก ผมเลือกที่จะปลีกตัวออกมาอยู่กับความสงบในแบบของตัวเอง
ผมเดินแวะผ่านร้านเช่าหนัง และได้หนังที่อยากดูกลับมา แม้ว่าจะทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะแผ่นหมด แต่อย่างน้อยผมก็โชคดีที่มีคนใจดีเสียสละให้ผมเช่ามาดูก่อน จะว่าไปก็น่ารักดีอยู่เหมือนกัน ท่าทางจะเป็นเด็กเรียน แต่ก็อย่างว่าแหละ อย่าไปยุ่งดีกว่า แค่นี้ชีิวิตผมมันก็วุ่นวายพอตัวอยู่แล้ว นั่งดูหนังดีกว่า ปล่อยให้เรื่องวุ่นวายมันเป็นเรื่องวุ่นวายต่อไปเถอะ...
บทที่1 หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
เช้าวันใหม่มาถึงโดยพละการ แสงแดดอ่อนๆ กระทบเข้าที่เปลือกตาและปลุกผมขึ้นมาจากภวังค์โดยไม่ได้รับอนุญาต ผมเปิดตาและปล่อยให้รูม่านตาปรับตัวอยู่สักพัก ผ้าห่มสีน้ำตาลไหม้เกาะกุมร่างและบดบังแสงอาทิตย์อีกครึ่งที่พยายามจะสาดส่องใบหน้า ผมมองไปที่หมอนอีกใบหนึ่งที่วางอยู่ข้างกัน พื้นที่บนเตียงนอนนี้เคยเพียงพอสำหรับผม แต่เมื่อมีใครอีกคนมานอนข้างๆ มันก็ยังทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี ... น่าแปลกที่ตอนนี้ผมต้องกลับมานอนคนเดียวอีกครั้ง ผมกลับคิดว่าเตียงมันใหญ่เกินไปหรือเปล่านะ
ก็เป็นเหมือนวันเก่าๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมตื่นเช้าไปเรียนพร้อมกับเพื่อน พยายามตักตวงความสุขเอาไว้มากพอที่จะผ่านพ้นเรื่องราวย่ำแย่ที่เป็นอยู่ ตกเย็นเพื่อนสนิทผมคนนึงก็เอ่ยปากชวนไปดูแข่งคัดตัวนักกีฬาของมหาวิทยาลัย เพื่อนคนนี้ของผมชื่อปิง เป็นทั้งเพื่อนสนิทและก็เป็นทั้งแฟนของคนที่ผมเคยชอบ
“เป้ ไปดูคัดตัววันนี้ป่าว” ปิงร้องทักระหว่างดึงข้าวของออกมาจากล็อกเกอร์ จริงๆ แล้วปิงเคยเป็นนักกีฬาตัวจริงฝีมือดีมาก่อน แต่ไม่สบายหนักจนต้องผ่าตัด หลังจากนั้นมาปิงก็ลาออกและทำหน้าที่เป็นผู้ชมแทน แม้ว่าจะไม่ได้ลงเล่นแต่คำแนะนำบางอย่างของปิงก็มีประโยชน์ในทีม ฉะนั้นบ่อยครั้งที่เพื่อนจะชวนปิงมานั่งดู แล้วก็ไต่ถามในตอนสุดท้ายว่าเกมเป็นอย่างไรบ้าง ปรับอะไรตรงไหนดีไหม
พื้นที่ขนาดใหญ่ข้างโรงยิมถูกขุดลงไปเพื่อสร้างสนามฟุตบอลพร้อมกับอัฒจันทร์ แสงแดดยามเย็นในฤดูร้อนสาดส่องผืนหญ้าสีเขียวสด เนื่องจากเป็นการคัดตัว ดังนั้นจึงไม่มีกองเชียร์ ไม่มีหลีดใดๆ คนจำนวนหรอมแหรมนั่งทอดอารมณ์รอดูเพื่อนฝูงเล่นฟุตบอลกันอยู่ประปราย รถเข็นลูกชิ้นทอด แท็คทีมกับรถขายน้ำ มาตั้งรอลูกค้าใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ข้างสนาม  มีลูกค้ากลุ่มเล็กๆ มายืนล้อมวงอยู่ ผมลงจากรถของปิง และนั่งแหมะอยู่ฝั่งที่มีหลังคากันแดด ส่วนคุณปิงวิ่งตึกๆ ลงอัฒจันทร์ไปทักเพื่อนที่กำลังเปลี่ยนชุด ผมโบกมือตอบเพื่อนที่ตะโกนขึ้นมาทักทายจากสนาม
“สู้ๆ นะ” ผมตอบไปพร้อมกับรอยยิ้ม
เวลาผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว ท่าทางปิงจะติดลมบน คุยจ้อกับพวกนักกีฬาไม่หยุด ผมรู้ว่าใจจริงแล้วปิงคงอยากจะลงไปเล่นมาก ไม่ใช่ว่าไม่เคยฝืน หลังผ่าตัดเสร็จหลายเดือน ปิงไปแข่งฟุตบอล แต่เล่นได้แค่ไม่กี่นาทีก็จุกท้องมากจนต้องเปลี่ยนออก หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยเห็นปิงฝืนเล่นกีฬาหรือว่าออกกำลังกายหนักๆ อีกเลย
การแข่งขันกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ชุดที่ใส่ของทั้งสองทีมเหมือนกันเพียงแต่อีกฝ่ายจะมีเสื้อกั๊กสีเขียวสะท้อนแสงจนแสบตาสวมทับ หลังจากวอร์มอัพกันอยู่นาน นักกีฬาทั้งหมดก็เข้าประจำที่ เสียงนกหวีดดังขึ้น และลูกฟุตบอลถูกเขี่ยเป็นสัญญาณของการเริ่มเกม
ผมหันไปหาเสียงนกหวีดเพราะคุ้นหน้าตาของกรรมการ หลังจากนั่งจ้องอยู่นาน ผมก็จำได้ว่าเขาชื่อพล หนุ่มร้านเช่าวีดีโอที่ผมสละแผ่นหนังให้ไป เกมถูกหยุดบ่อยครั้ง และมีการเปลี่ยนตัวผู้เล่นเข้าออกอยู่ตลอดเวลาซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาของการแข่งคัดตัว จุดประสงค์ของมันไม่ใช่ชัยชนะ หากแต่เป็นการดูทักษะของนักกีฬาในตำแหน่งต่างๆ ว่าทำได้ดีเพียงใด อย่างไรก็ตามผมรู้สึกว่าทุกคนเอาจริงเอาจังกันเกินไป มีการเข้าหนักๆ หลายครั้งแม้ว่าจะเพิ่งเริ่มเกมไปได้ไม่กี่นาที ผมดูไปก็หวาดเสียวจะมีคนเจ็บตัวกัน และดูจากสีหน้าวิตกกังวลของกรรมการแล้ว พลเองก็คงคิดเหมือนกัน
“เล่นกันหนักเนอะ”
เสียงดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสของฝ่ามือบนไหล่ของผม
“ว่าไงโฟน เพิ่งมาถึงเหรอ”
“เพิ่งทำแลปเสร็จ เหนื่อยชะมัด”
โฟนเป็นแฟนของปิงครับ... และถ้ามันจะมีคำถามอะไรต่อมา ผมขอตอบเลยว่า... ใช่ ผมเคยชอบเขามาก่อน
โฟนนั่งลงตรงข้างๆ ปลดเปลื้องกระเป๋าและตำราแพทย์กองโตออก
“เป็นยังไงบ้าง” โฟนถาม ผมมองไปที่เขาพร้อมกับบางสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ในใจ แสงสีทองลอบส่องเข้ามาแม้ว่าสักครู่นี้จะยังร่มอยู่ก็ตาม ใบหน้าของเขาเรืองรองขึ้นท่ามกลางแสงจ้า แม้จะไม่ได้บอกให้ผมรู้ แต่คำถามและแววตาแบบนั้นผมคงเดาไม่ผิดว่าโฟนได้รับรู้ถึงความรักที่โบยบินจากผมไปเมื่อไม่นานมานี้ ผมกระอักกระอ่วนและรู้สึกสมเพชตัวเองเป็นบ้า เพราะแม้จะไม่อยากให้คนที่ผมเคยชอบรับรู้เรื่องราวเจ็บปวดของตัวเอง แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าคงไม่มีใครที่จะคลายความทุกข์ยากให้ผมได้มากกว่าคนที่นั่งอยู่ข้างกันตอนนี้
“เป็นอะไรก็บอกกัน นายอย่าหายไปเป็นอาทิตย์แบบนี้” เสียงของโฟนเบาเหมือนสายลม  ไม่ใช่การตัดพ้อต่อว่า เพียงแต่เป็นความห่วงใยที่ห่อหุ้มคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ ทั้งโฟนและปิงเหมือนกันมากตรงความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก ผมเองกลับเป็นฝ่ายที่วิ่งหนีมัน แม้ว่าโหยหาแต่ผมก็รู้ว่าผมไม่มีทางได้มันมา ไม่ว่าจะเป็นโฟน หรือว่าเป็นปิง ทั้งคู่สำคัญกับชีวิตของผมเหลือเกิน มันเลยกลายว่าผมหลงทาง ติดอยู่ตรงกลางของความสัมพันธ์ ระหว่างเพื่อนและความรัก
“ขอโทษนะ” ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องขอโทษ แต่่ความรู้สึกผมบอกให้ผมทำแบบนั้น
“เราห่วงนายนะเป้ อย่าทำแบบนี้อีก  สัญญาได้ไหม”
“อือ สัญญาครับ”
ปรี๊ด! เสียงเป่านกหวีดดังขึ้น แต่คราวนี้ดังเป็นพิเศษ
“พวกมึงเล่น~ตัวเงินตัวทอง~อะไรกัน!” กรรมการเขวี้ยงนกหวีดลงพื้น พร้อมกับเดินไปผลักอกเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ ส่วนนักกีฬาอีกคนนอนโอดครวญอยู่ที่พื้น คนอื่น
ในสนามเริ่มกรูกันเข้ามา
“โฟน ลงมาเร็ว ช่วยหน่อย” เสียงของปิงเรียกจากด้านล่าง
“ไปกันเถอะเป้” โฟนพูดพร้อมกับฉวยกระเป๋าวิ่งลงไป
ยิ่งวิ่งใกล้เข้าไปเท่าไหร่ เสียงของพลก็ยิ่งได้ยินชัดเจนมากขึ้น มากขึ้น
“พวกมึงจะอะไรนักหนา มันสำคัญนักเหรอไงไอ้ตำแหน่งตัวจริง~ตัวเงินตัวทอง~อะไรเนี่ย นี่เพื่อนนะเว้ยที่พวกมึงแข่งกันอยู่เนี่ย แม่ง ถ้าไอ้เอ็กซ์เป็นอะไร กูจะมาต่อยพวกมึงเรียงตัวเลย จำไว้นะ”
ปิงเดินไป บีบไหล่พล “ใจเย็นนาย ให้เพื่อนเราดูคนเจ็บหน่อยนะ”
ปิงเป็นคนที่ควบคุมสถานการณ์ได้ดีเสมอ ผมสังเกตว่านักกีฬาคนอื่นหน้าซีดกันหมด ไม่รู้ว่าเพราะสำนึกได้ว่าเล่นกันแรงไป หรือว่ากลัวคุณกรรมการมาต่อยกันแน่  ผมช่วยโฟนแบกคนเจ็บ (น่าจะชื่อเอ็กซ์) ไปที่ข้างสนาม ข้อเท้าบวมมาก
“ขยับนิ้วได้ไหม” โฟนถาม เจ้าของความเจ็บปวดพยักหน้าและกระดิกนิ้วเท้า แต่เมื่อถูกขอให้ลองยกดู เขาก็ส่ายหน้า
“เป็นไงมั่ง” ปิงกับพลที่เดินเข้ามาสบทบถาม
“ดูท่าทางจะหัก ต้องพาไปที่คณะแล้วล่ะ”
ปิงโยนกุญแจรถมาให้ผม “เป้ฝากหน่อย เดี๋ยวเราเคลียร์ตรงนี้ให้ก่อนเดี๋ยวตามไป”
พลหันมาสบตาในขณะที่ได้ยินปิงเรียกชื่อผม
“อ้าวนาย ..  ขอบใจนะ ต้องให้ช่วยอีกแล้ว”
“คิดมากน่า เดี๋ยวเราไปเอารถก่อน นายช่วยเพื่อนเราดามขาแล้วกันนะ” ผมวิ่งไปขับรถของปิงมาใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ โฟนโทรหาพี่รหัสของมันที่เป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีสุดท้ายไปตลอดทางที่ผมขับรถมุ่งไปคณะแพทย์  พอถึงผมก็เห็นพี่หมอกับพยาบาลอีกคนมายืนรอรับเพื่อนของพล “เดี๋ยวน้องโฟนไปเดินเล่นก่อน ห้องฉุกเฉินตอนนี้คนเยอะ เข้าไปเดี๋ยวโดนดุ ได้ผลยังไงเดี๋ยวโทรไปบอก”
“ฝากเพื่อนผมหน่อยนะพี่” พลพูด
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ดูให้”
โฟนขับรถกลับไปรับปิงมาที่โรงพยาบาล เหลือแต่ผมกับพลนั่งรออยู่ “เอาน้ำอะไรไหม เดี๋ยวไปซื้อมาให้” ผมเปิดการสนทนาด้วยคำถาม
“อืม เรายังคิดไม่ออก เดินไปด้วยกันแหละ ท่าทางไอ้เอ็กซ์คงอีกนาน”
พวกเราเดินตัดห้องฉุกเฉินไปที่ โรงอาหารของโรงพยาบาล สวนทางกับทั้งหมอทั้งพยาบาลที่กำลังจะเดินทางกลับบ้าน ผมเงยดูนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงทางเดินซึ่งบอกเวลาทุ่มกว่า พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือแต่ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มเป็นฉากหลัง ดวงไฟภายในโรงพยาบาลสว่างไสว และโคมไฟตามทางเดินกำลังกระพริบถี่ก่อนจะส่องแสงสีส้มจ้าลงบนทางเดินที่ทอดยาว
“หนังสนุกไหม” พลถาม
“สนุกมากเลย เราไรท์เก็บไว้เลย”
“ดีใจที่ชอบ ไว้ถ้าเจอกันวันหลังเราเลือกเรื่องใหม่ให้”
“ขอบใจมาก”
โรงอาหารกว้างโล่ง มีคนอยู่น้อยและร้านส่วนใหญ่ก็ปิดหมดเหลือเพียงสองสามร้านเท่านั้น  ผมเดินตรงไปที่ร้านน้ำ และซื้อลูกชิ้นทอดมานั่งกินกันอีกนิดหน่อย เพียงผ่านไปไม่กี่นาที ผมก็ค้นพบว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างผมนั่งช่างพูดช่างคุยกว่าที่คิด
“ไอ้เอ็กซ์ มันอยากเป็นตัวจริง เพราะมันบอกว่าจะได้มีสาวมาชอบ เหตุผลปัญญาอ่อนเนอะนายว่าไหม”
“ก็ไม่หรอกนะ ธรรมดานี่นา  ใครๆ ก็อยากให้มีคนมาชอบอยู่แล้ว”
“อือ ใช่ มันก็จริง”
“แล้วที่นายไม่ลงแข่ง นี่เป็นเพราะว่าไม่อยากให้มีสาวมาชอบ หรือว่ามีสาวที่ชอบอยู่แล้วล่ะ”
“ฮ่ะๆ ก็ทั้งสองอย่างแหละ แต่ทางที่ดีเปลี่ยนเป็นมีหนุ่มมาชอบดีกว่านะ”
คงมีเครื่องถามคำถามหลายอันที่คิ้วและใบหน้าจนฝ่ายตรงข้ามต้องตอบคำถาม
“เราเป็นเกย์  ไม่ชอบให้มีสาวมาชอบหรอก”
   “อ...อ๋อ  งั้นเหรอ”  แม้ว่าผมจะเป็นเคยเจอคนขวานผ่าซากมานักต่อนักแล้ว แต่คงต้องยอมรับว่าคนที่นั่งตรงข้ามผมนี่ถือตำแหน่งชนะเลิศ
ผมเริ่มประโยคสนทนาต่อไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องเขินแทนเขาด้วย
“เป้ มาแล้วเป็นไงมั่ง รอนานป่ะวะ” เสียงของปิงที่ตะโกนมา เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิตดังขึ้น
“เอ็กซเรย์ ออกมาแล้ว ไม่มีหักอะไร คงข้อเท้าอักเสบเฉยๆ” โฟนพูดสบทบ
   พลลุกขึ้น “เข้าไปหาได้หรือยังอ่ะนาย”
“ได้แล้วล่ะ ไปด้วยกันหมดนี่เลยแล้วกัน” โฟนตอบ
ผมเดินทางทั้งสามคนไป ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนัก
ตอนที่ 2 บนตักของเพื่อน
พวกแม่งเล่นห่าอะไรกันวะเนี่ย
จะไม่ให้ผมอารมณ์เสียได้ไงนกหวีดที่ได้มาไม่ถึงห้านาที กรรมการจำเป็นแบบผมก็เป่าจนแทบจะพังอยู่แล้วแล้วเป็นไงล่ะ ว่าแล้วก็ต้องเกิดเรื่องจนได้  แถมคนที่เจ็บดันเป็นเพื่อนตัวเองอีก
ผมฟิวส์ขาดไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเล่นแรงกันขนาดนี้ด้วย จริงๆ แล้วก็เพื่อนกันทั้งนั้นยังดีที่มีคนมาช่วยไม่งั้นไม่รู้ว่าจะพาเอ็กซ์ไป

Ifoot-ballZ · โพสต์ 2012-2-12 04:17:23

จะมีมั้ยนะซักครั้งนึงในชีวิต อิ อิ เพ้อตลอดๆ

Aunkuna · โพสต์ 2012-2-12 20:02:46

ขอบคุณครับ

abcdefghij · โพสต์ 2012-3-1 09:58:49

อย่าเอาความจิงที่มันไม่จิงมาเป้ดเผิย

piyanate · โพสต์ 2012-3-1 19:15:49

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-3-8 18:24:18

ขอบคุนนะคับ

ริว · โพสต์ 2012-3-16 00:52:25

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-5-9 15:25:39

ขอบคุนนะคับ ^_______^

game6969 · โพสต์ 2013-1-18 21:16:08

ขอบคุนมากมายคัฟ

chabooae · โพสต์ 2013-2-26 02:53:55

ขอบคุณมากๆนะ

KillTi · โพสต์ 2013-7-4 20:34:31

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

dung · โพสต์ 2013-9-13 00:35:21

ขอบคุณครับผม

kamaji · โพสต์ 2013-9-14 12:39:13

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2014-1-9 22:46:11

ขอบคุนคราฟ

pt200 · โพสต์ 2015-11-14 06:30:37

ขอบคุณครับ

pron · โพสต์ 2015-11-14 07:16:55

ขอบคุณครับ

otheraom · โพสต์ 2015-11-14 09:41:00

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-31 14:05:05

วุ่นวายกันอีก

pongnarak · โพสต์ 2018-5-30 14:57:24

ขอบคุณครับ

tanya · โพสต์ 2018-5-30 15:21:42

ไม่เป็นไรครับทุกคน

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ขอรัก แค่สักครั้ง P2.

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร