++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 15- 16

tanya · โพสต์ 2012-3-23 11:32:48

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แล้วมันก็กินซะหมด ไม่หมดได้ไงล่ะก็ผมจับไว้ซะขนาดนั้น คายได้ก็เก่งและ ฮ่าๆ
ผมค่อยๆ จับแขนไอ้น่ารัก ค่อยๆ ลุกขึ้นมา ทำตาแป๋วใส่ผม...สร่างเลยดิ เจอเข้าไปเต็มแม็กซ์ อิอิ
“ค้าบ” อ่ะ ทำเสียงน่ารักใส่กรูทำมายเดี๋ยวเจอรอบสองหรอก หุหุ
“ค้าบ” อ่ะ เอาบ้างๆ ทำน่ารักบ้างและแล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มันค่อยๆ จับบ่าผม กด กด กด เย้ยไม่อ้าวไม่นะ..................... เต็มปากเต็มคำเลยกู ...ฟ้องแม่แน่
ตอนที่ 15 : กีฬาสี...วันที่สอง
วันนี้คือวันที่ทุกคนรอคอย หากใครเคยผ่านชีวิตเด็กม.ปลาย (ส่วนใหญ่ก็คงเคยแหละน้า) คงรู้ว่าวันกีฬาสีที่จะมีการแข่งสแตน แข่งลีด ประกาศผล ชิงบอล ชิงบาส ชิงวอลเลย์ อะไรต่างๆ มากมาย ที่ทำให้โรงเรียนดูจะมีเสียงเฮฮา รอยยิ้ม มากเป็นพิเศษ พวกผม 5 คน มาโรงเรียนด้วยกัน ไอ้เต้มันตกรอบแบดไปแล้ว ก็เลยค่อนข้างว่าง ลอยไปลอยมา ได้สบาย ผมเลยได้อยู่กับมันมากหน่อย ส่วนเฟก็ยุ่งด้วย เพราะวันนี้ต้องแข่งจริงแล้ว แต่งตัวกันแต่เช้า...งี้ก็ทางสะดวก หุหุ
“ไปโรงอาหารป่ะ” ผมชวนพวกมันไปหาอะไรกินกัน เนื่องจากว่างงาน สแตนผมก็ทำเสร็จไปหมดแล้วตั้งแต่ก่อนวันงาน
“กูต้องไปเตรียมลงบอลว่ะ” ไอ้ต้าบอก มันเป็นนักกีฬาน่ะ แต่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ร้อนจะตาย เล่นบาสยังพอไหว
แต่บาสสีผมก็เก่งจัด ตกรอบไปตั้งแต่แรกแล้ว ผมยังไม่ทันลงด้วยเลย เพราะเป็นแค่ตัวสำรอง ประมาณว่าใส่ชื่อไปให้มันเต็มๆอ่ะนะ
สรุป ไอ้โค๊ก ไอ้ต้น ไอ้ต้า ต้องไปลงบอล ส่วนไอ้โก้ไปหาเด็กมัน ผมก็เลยอยู่กับเด็กผม ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้ ไอ้เต้นั่นเอง
“เฮ้ยไม่ไปช่วยเพื่อนคุมแสตนเลยนะมึง” คุณนายฟ้าบ่นผม ที่นอนกลิ้งอยู่บนโต๊ะในโรงอาหาร กับไอ้เต้
“เดี๋ยวไปๆ” ขอสวีทนิดนึงดิ
“แล้วมึงมาทำไรเนี่ย” ผมถามมันต่อ
มันก็ชูถุงขวดน้ำเปล่าในมือให้ดู อ่อ...อย่างนี้นี่เอง
“คนอื่นไปไหนหมดวะ ไมเหลืออยู่สองคน” คนอื่นไม่ได้ไปไหนหรอกคร้าบผม แต่จงใจอยู่กันสองคนมากกว่า ผมก็ทำโง่
“ไม่รู้ว่ะ ตั้งแต่มาก็ยังไม่เห็นใคร”
ไอ้ฟ้าก็ดูไม่สนใจอะไรแล้วก็เดินกลับไปที่สแตน เวลาแห่งความสุขผ่านไปได้ไม่นาน ไอ้คุณโอต กับไอ้คุณปริ๊นก็เดินมาแต่ไกล
พอมันมาถึง ไอ้โอตก็ชวนผมเดินไปซื้อน้ำ ระหว่างทางมันก็พูดขึ้น
“เฮ้ย มึงไปทำไรประเจิดประเจ้อวะ”
ผมก็งงดิ อารายวะ ทามราย
“ไรวะ”
“เมื่อกี้กูไปดูบอลแล้วไอ้ต้าก็มาคุยกับกูเรื่องมึงอ่ะ”
อ้าวซวยแล้วไง ...ร้องไม่ดังนะค้าบ
“ว่าไงบ้างอ่ะ”
“มันบอกว่า มึงกับไอ้เต้แปลกๆ ทำไมดูสนิทกัน”
“อ่ะ ก็น้องเพื่อน”
“ไม่อายปากเลยนะมึง น้องเพื่อน”
อ้าวก็ช่ายน่ะสิ หรือผมเข้าใจผิดหรอคั๊บ... ก็เต้เป็นน้องไอ้ต้า
“แล้วมึงตอบว่าไงอ่ะ”
“กูก็บอกตามความจริงดิวะ” ไอ้โอตมึงไม่ฆ่ากูหรอก กูรู้มึงร้ากกู
“เอาดีๆ” เริ่มขำไม่ออกละ
ยังไม่ทันตอบ ก็เดินมาถึงร้านน้ำพอดี มันทำทีซื้อน้ำ ปล่อยผมกระวนกระวายเล่น ไว้อาลัยให้ตัวเอง 1 นาที
“ก็บอกว่ามันคิดมาก ไอ้เต้มันสนิทกับมึงเพราะคงคุยกันเรื่องปัญหารักมั้ง”
เฮ่อ...ค่อยโล่ง ว่าแต่มันเชื่อป่าววะ
ยังไม่ทันที่ผมจะถามต่อ ไอ้โอตก็ปล่อยหมัดเด็ด
“แต่...ไอ้ต้ามันรู้อยู่แล้วนะว่าน้องมันเป็นแบบไหน มันเคยไปเจอหนังในห้องไอ้เต้ตอนมันไปเชียงใหม่ปีที่แล้ว”
.....................ตอนนั้นอากาศกำลังดี แต่เหงื่อผมไหลมาอย่างกันอุณหภูมิ 42 องศา กลางเมษายน.......................
ทิ้งบอมบ์เสร็จมันก็เดินนำไปที่โต๊ะ เล่นกับไอ้ปริ๊นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...แต่ผมนี่สิ โถ่ว้อย ไม่อยากคิด
นั่งไม่ติดที่เลย เจอแบบนี้ ไอ้เต้ขอตัวไปหาเพื่อนๆ ที่สี ผมและไอ้คู่รักก็พากันมาที่สแตน ช่วยงานเพื่อนๆเสียหน่อย
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่ประจำปี
นาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมง การแข่งขันบอลรอบชิง ระหว่างสีเขียว กับ สีฟ้า กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีนี้
นักเรียนเกือบทั้งหมดพากันมาจับจองรอบๆสนาม ตามสแตนสีใครสีมัน หรือตามมุมที่ตนปราถนา ลีดก็แต่งตัวเสร็จละ เลยมาเตรียมเชียร์กันหน้าสแตนสีใครสีมัน
“ไง น่ารักนะเรา” ผมยิ้มให้เฟ ที่เดินมาที่สแตนที่ผมนั่งอยู่
“แหงล่ะสิ เจ๊กัสทั้งคน” อ่ะ ไม่ได้ชมเมิงงง
เฟเดินอายๆ ไปข้างหน้าสแตน แล้วไม่นาน เชียร์ลีดเดอร์สีเขียวก็เริ่มก่อนใครเพื่อน...ก็ไอ้กัสเป็นหัวหน้าทีมนี่นา ไม่ก่อนได้ไง
1..2..3..4..5..6..7..8...รัว ไม่นานนัก สีอื่นก็ตาม
“ต่อไป คือการแข่งขันบอลรอบชิงระหว่าง สีเขียว กับ สีฟ้า ขอให้นักเรียนแข่งขันกันด้วยความสนุก มีน้ำใจนักกีฬานะคับ แล้วกองเชียร์ก็ด้วยล่ะ สีเขียวก็เพลาๆหน่อยนะคับ อ่อนข้อให้สีฟ้าบ้าง” มาสเซอ พูดแซว เนื่องจากตัวเองปีนี้อยู่สีฟ้านั่นเอง เรียกเสียงฮือฮา ได้จากกองเชียร์เป็นอย่างดี
ปี๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้น ลูกกลมๆกลางสนาม เริ่มถูกส่งผ่านไปตามเท้าของนักกีฬา ความสนุกเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น แต่มันกลายเป็นมากกว่าที่ควร เมื่อ
เฮ้ย ปุก ปัก พลั่ก แอ็ก โอ้ย อ๊อก ตะลุบตุบตับ... ปี๊ด ปี๊ด อ้า โอ้ย เฮ้ย `ตัวเงินตัวทอง` วิ่ง เฮ้ย ไอ้ต้า... ไอ้โค๊ก... ไอ้พวกที่เหลือ สองทีม บรรจงฟาดแข้งกันเองอย่างเมามัน พวกลีดจากที่ร้องเพลงอยู่ก็เปลี่ยนมาส่งเสียงกรี๊ด ไม่รู้เชียร์หรือห้าม ผมก็งง วิ่งเข้าไปช่วยพวกมันตะลุมบอน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันทะเลาะเรื่องอะไรกัน ... กูช่วยเพื่อน
จนในที่สุด มาซเซ่อแยกได้สำเร็จ รู้สึกตัวอีกที ก็แสบๆที่หางคิ้ว เดินกลับมาที่สแตนตัวเอง เห็นเฟจ้องหน้าหน้าผมแบบอึ้งๆ ผมก็ได้แหะๆ แล้วเฟก็รีบวิ่งเข้ามา
“พี่เซนๆ” เฟรีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับที่คิ้วผม
“โอ้ย!” ร้องดิคับ แสบเอาการอยู่แฮะ พอเฟเอาผ้าเช็ดหน้าออกนั่นล่ะ ถึงเห็นเลือดเต็มเลย
ผมเลยโชคดีได้เข้าห้องพยาบาลแทนห้องปกครอง เฟก็คอยมานั่งดูผมอยู่ตอนที่ มิสพยาบาลทำแผลให้ แป๊บนึงไอ้ปริ๊นก็ตามเข้ามา
“เฮ้ย มาซเซ่อจะให้ไม่ให้แข่งต่อว่ะ” เวรละ อุตส่าแข่งไปได้เกือบจบ
“อ้าว แล้วงี้” ยังไม่ทันที่ผมพูดจบ มันก็ว่าต่อ
“ก็มันเสมอ 1:1 เค้าก็ให้เสมอไป” มันพูดหน้าเซ็งๆ
เซ็งดิคับ รอกันมาตั้งนานเพื่อกาลนี้โดยเฉพาะ
“เออเฟ ไอ้กัสตามตัวอยู่อ่ะ เค้าจะแข่งลีดกันแล้ว”
ผมดูเวลาก็บ่ายสามพอดี ได้เวลาแข่งลีด การแข่งขันรายการสุดท้าย ที่หนุ่มๆทุกคนรอคอย ฮ่าๆ
เราสามคนเลยพากันเดินออกไปที่สแตน ไอ้พวกนั้นก็ออกมาจากห้องปกครองแล้ว ได้ความว่ามาซเซ่อไม่เอาเรื่องเพราะเห็นเป็นกีฬาสีแล้วก็ไม่ได้มีเรื่องร้ายแรงอะไร นี่แหละคับข้อดีของโรงเรียนผม ยอมความกันได้ อิอิอิ
ลีดพร้อม! สแตนพร้อม! สาม สี่! เรียกเสียงฮือฮากันไปมากโขล่ะคร้าบ สำหรับสีเขียว ...ก็แฟนใครเต้นล่ะให้มันรู้ซะบ้าง เง้ออออ ไม่ช่ายและๆ
“เป็นไงบ้างอ่ะ” เฟถามผมเมื่อเดินกลับเข้ามาที่สแตนหลังเต้นเสร็จไปเป็นสีสุดท้าย
บอกไม่ดีก็ไม่ได้ดิ ... ตามบทก็ต้อง “สวยคร้าบ น่ารักดีๆ” ก็ดีจริงๆนะคับ ไม่ได้แกล้งชม แต่แอบรู้สึกว่าสีแดงดีกว่า... งุงิๆ
“แล้วชั้นล่ะ...” ไอ้กัสเดินตามมา ทำเสียงเหมือนในละครหรือโคนาอะไรสักอย่าง ไม่แน่ใจ
ไอ้ชิงมันอยู่ตรงนั้นพอดีเลยเป็นตัวช่วย ตอบให้ “มึงก็สวย อย่างกับในหนัง bring it on เลยล่ะ” (ท่านผู้อ่านคงนึกออกนะคับ หนังเรื่องนี้ไม่เก่าไปน้า อิอิ)
“จริงดิ” อ่ะมันทำหน้าเป็นปลื้ม
“มึงก็ไปหลอกมัน” ผมเลยแกล้งแซวไอ้ชิง
“เอ๊ะ ไอ้เซน พาแฟนมึงไปนั่งพักไป ปากไม่ดี” ไปก็ได้วะ ไล่จริงเชียว ไปนั่งได้ไม่นาน และไม่ไกล ไอ้โอตกับไอ้แนทก็เดินมาตาม
“เฮ้ยมึงๆ มาซเซ่อให้เตะลูกโทษตัดสินแล้วเว้ย”
มันหน้าบานกันมาทั้งคู่ รีบวิ่งมาบอกข่าวดีให้ผมกับเฟฟัง
“อ้าว แล้วเตะตอนไหน” ผมตะโกนถามก่อนมันจะเดินมาถึงโต๊ะ
“ตอนนี้ไงมึงรีบไปเลยๆ”
“อ่อ ตามกูไปเปิดงานนี่เอง”
แล้วพวกเราก็พากันไปที่สนามอีกรอบ...
ฝั่งขวาคือพวกผมและสีเขียวทั้งหลาย ฝั่งซ้ายคือไอ้เต้และสีฟ้าทั้งมวลตรงกลาง ไอ้ต้ากำลังจะซัดลูกโทษสะท้านโรงเรียน
ตรงโกล คือ ผู้รักษาประตู
ตรงชั่ววินาทีนั้น...................................................ปุ้งงง ซัดเข้าไปเต็มๆตีนเลยคับ แต่..นายทวารรับไว้ได้
ซัดกันไปซัดกันมา สรุป ลูกสุดท้ายตัดสิน
ตีนใครสักคนในชุดสีเขียวค่อยๆบรรจง ประทับไปที่ลูกบอลหนัง แล้วแรงส่ง + แรงเครียด + แรงเค้น + แรงเฉื่อย + แรงเสียดทาน + แรงเยอร์...ก็ทำให้
เฮ้................................................................................ สีเขียว ชนะ ไปฉิวเฉียดคร้าบ
ผลสรุปเย็นวันนั้น
สีเขียวชนะบอล บิ๊กแมตช์ แน่นอน...ต้องฉลอง
สีแดง ชนะลีด ตามที่ผมคาด ส่วนสีเขียวของผม ที่เฟได้เต้นด้วย ได้ที่สอง ตามคาดเช่นกัน
สีฟ้า สีไอ้เต้ ชนะกีฬารวม ได้เหรียญเยอะสุด
สีชมพู สีสุดท้ายได้พาเหรดยอดเยี่ยมไป
และ แท่น แทน แท๊นซ ทะแด๊นนนซ์ สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด สแตนสีเขียว โดฟชนะเลิศคร้าบ
“เจ็บมากมั้ยคับ” ไอ้เต้เดินมาถามผมที่ใกล้ๆ ก็อกน้ำข้างสนาม ตอนที่ชาวบ้านเค้ากำลังถ่ายรูปเฮฮากัน หลังจากงานเลิก
“นิดหน่อยอ่ะ” เห็นหน้าเราก็หายแล้ว รู้มั้ย ไอ้น่ารัก
มันก็มองๆดูที่คิ้วผม ที่มีผ้ากลอสเล็กๆปิดไว้ “อย่าโดนน้ำดิ” เสียงไอ้เต้ร้องบอก พอผมกำลังจะเปิดก็อก
“รู้แล้วค้าบ จะล้างมือ” ผมก็เลยเปิดน้ำแล้วเอามือวักน้ำสาดใส่มันซะเลย ฮ่าๆ แล้วมันก็วิ่งหนีไป กลับเข้าไปในสนามบาส
ผมมองตามไป แล้วก็ไปเจอสายตาคู่หนึ่งเข้า ......... ไอ้ต้า ................มองไรวะ ไม่เคยเห็นคนหล่อไง๊
ตอนที่ 16 : ไอ้เพื่อนเลิฟ
ช่วงเวลาแห่งความสนุกผ่านไปแล้ว ต่อไปคือการเตรียมตัวสอบไฟนอลและเอนท์สะท้านนั่นเอง ใครๆเค้าบอกกันว่า มันคือช่วงเวลาหฤโหดของชีวิต อดหลับอดนอน อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำ แต่... ทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้กับไอ้เซนหรอกคร้าบบ
พอกีฬาสีผ่านไป ผมก็บริหารเวลา 24 ชั่วโมงให้ดียิ่งขึ้น โดยการ นอนหลับ 5 ชั่วโมง ไปโรงเรียน 8 ชั่วโมง เถลไถลอีกสักแปร๊บ กินข้าว อาบน้ำ มานั่งอ่านหนังสือ 1 ชั่วโมง คุยโทรศัพท์กับเฟครึ่งชั่วโมง และก่อนนอนก็คุยกับไอ้เต้อีกมากกว่าหนึ่งชั่วโมง กว่าจะได้นอนก็ราวๆตี สามแทบทุกวัน ... เหนื่อยเจงๆ ใครก็ได้ช่วยแบ่งเบาภาระหน่อยดิคร้าบ
“วันนี้อ่านวิชาไรไปอ่ะคับ” เต้ถามขึ้นระหว่างคุยโทรศัพท์กันในคืนหนึ่งของปลายกันยายน
“สังคมอ่ะ”
“อ่ะค้าบ เหนื่อยป่ะค้าบผม”
“ไม่อ่ะ มีไรเนี่ย ทำเสียงอ้อน” ทำเสียงเป็นแมวน้อยแบบนี้ จะขอไรหว่า
“พี่เซนลองเดินออกไปคุยที่ระเบียงดิคับ” มันว่าต่อ
“ทำไม วันนี้อยาก out door หรอ”
“ทะลึ่งและๆ”
“ก็ให้ไปที่ระเบียงไมล่ะ บนเตียงก็ได้นี่นา”
“พี่เซน คนละเรื่องและ คนเค้าจาโรแมนติคซะหน่อย”
“อ้าวหรอ งั้นเดี๋ยวปรับโหมดก่อน” จะมาสวีทอะไรกันตอนตีสองล่ะเนี่ย ง่วงเฟ้ย
“อ่ะนะ”
แล้วผมก็ลุกจากเตียง เดินออกมาที่ลานระเบียงชั้นสอง ลมเย็นพัดมาสบายๆ มีความหนาวของปลายปีปนมาเล็กน้อย พอเป็นกระสัย
“ออกมาถึงระเบียงแล้ว อ่ะไงต่อล่ะ”
“อ่ะ ค่อยๆ เงยหน้านะค้าบ”
แล้วผมก็แหงนหน้ามองไปข้างบนแบบว่านอนสอนง่าย
“อืมๆ แหงนและ”
ผมเงยไปก็จังกับพระจันทร์ดวงโตพอดี สงสัยมันจะให้ผมเดินออกมาดูพระจันทร์เต็มดวงนี่แหละ กรูนึกว่าอาราย ทำเป็นอ้อนซะ
“สวยเป่า”...อ่ะ ทำเสียงเด็กปัญญาอ่อนใส่ น่ารักนะเราเนี่ย
“ไรอ่ะ หน้าต่างบ้านตรงข้ามหรอ กำลังถอดเลย”
“อ้าว เต้จำได้ว่า ระเบียงบ้านพี่เซน มันจะเดินออกมาเห็นดวงจันทร์ไม่ใช่หรอ”...กูว่าแล้ว
คิดมุกแกล้งไรมันดีหว่า
“มานอนบ้านไอ้โอตอ่ะ”
“อ้าว แล้วก็ไม่มีบอกนะคนเรา” อ่ะเสียงเริ่มขุ่นและ เชื่อคนง่ายเจงๆ
“อ้าวไม่ได้บอกหรอ ลืมๆโทดนะ” ผมทำน้ำเสียงไม่สนใจมันเท่าไหร่ มันก็คงรู้แล้วมั้งว่าโดนแกล้ง แต่ก็ไม่แน่ ไอ้นี่เชื่อคนง่ายซะด้วย
“อืมๆ”
อืมๆ ของไอ้เต้แปลว่า งอน...
“สวยดีนะ มองอยู่ป่าว”
ไอ้เต้ยังคงเงียบไม่ตอบ
“ยิ้มให้อยู่นะ เห็นเค้าป่าว”
ไอ้เต้ยังคงเงียบ ...
“เตเต้ เค้าอยู่บ้านนี่แหละ มองเตงอยู่ด้วยนะ ยิ้มให้เค้าหน่อยดิ… … ..(ผมกลั้นหายใจสักพัก แล้วรวบรวมลมปราณ)... ... ที่รักคับ”
“ไอ้บ้า”
...แหม เฟยังไม่เคยพูดไอ้บ้าเลยนะเนี่ยขนาดผู้หญิงแท้ๆ
“พรุ่งนี้สอบเสร็จไปไหน” ผมถามคนปลายสาย
“ก็ ไม่รู้อ่ะ”
“ไม่มีใครชวนเหรอ”
“เพื่อนมันคงไปโยนโบวล์ต่อมั้ง” เหอๆ ไร้สาระเจงๆ
“ไปถนนพระอาทิตย์มั้ย”
อ่ะ ไอ้เต้ ขอเวลาเล่นตัวแป๊บนึงแล้วค่อยตอบ
“แล้วพี่เซนไม่ไปกินเหล้าต่อหรอ”
“ไม่รู้ว่าพวกมันจะรอสอบเอนท์เสร็จก่อนป่าว”
“เต้ว่ามีต่ออยู่แล้วล่ะ ไม่เห็นพวกพี่จะเครียดกันเลย”
เครียดนะเฟ้ย แต่ไม่แสดงออก หุหุ และแล้วหลังจากสอบเสร็จของวันรุ่งขึ้น ไอ้เต้ก็ทายถูก...
“เฮ้ยคืนนี้เจอกัน” ไอ้โอตคนเก่งเริ่ม
“ไม่เตรียมเอนท์หรอวะ” ไอ้แนทยื้อไว้ กลัวเพื่อนๆ จะเสียเวลาอ่านหนังสือ แล้วไอ้ชิงก็พูดประโยคถูกใจผม
“คิดว่าไม่ไปแล้วพวกมึงจะอ่านป่ะล่ะ” ...รู้ใจกรูเจงๆ เพื่อนเลิฟ
สองทุ่มครึ่ง พวกเราจึงมาอยู่ที่ร้านเหล้าบนถนนพระอาทิตย์แห่งเดิม สิบสามชีวิตในร้าน (พวกผมแปดคน เฟ เต้ อีกเป็นสิบ กิ๊กใหม่ไอ้โค๊ก ไอ้ฟ้า ไอ้ชิง รวมทั้งหมดสิบสามชีวิต) ก็เมามันส์กับการดื่มด่ำ สุรา ดนตรี บุหรี่ โซดา เฉกเช่นเคย
พอร้านปิดก็ไปเดินเล่นต่อสะพานพระรามแปด ส่งเสียงดังเอะอะโวยวายกันสนุกสนาน ช่างน่าสงสารคนที่เค้าเดินกันเป็นคู่ คงหวัง
มาสวีท แต่วันนี้ดันเจอไอ้เด็กนรกพวกนี้ทำเสียบรรยากาศซะ...
ผมเดินมากับไอ้ต้า ส่วนไอ้เต้ก็ดันไปเดินเล่นกับเฟซะงั้น คุยไรกันวะ หัวเราะกันใหญ่... อยากรู้เฟ้ย
“อ่านหนังสือจบยังวะ จะสอบแล้วนะมึง” ไอ้ต้าชวนคุยระหว่างที่เราสองคนเดินนำกลุ่มมาซะไกล จะสุดอีกฝั่งสะพานอยู่แล้ว
“จบแล้ว มึงอ่ะ” วันนี้ท่าทางทุกคนเจรจากันรู้ภาษาดี ไม่มีใครเมามากมาย
“รอบสองละเว้ย” ไอ้ต้ายิ้มแบบว่า เป็นไง กูขยันมั้ย...
กูรอบเดียวแบบผ่านๆ มีปัญหามะ ว่าแล้วผมก็ตอบประชดๆมันไป “เออ เมิงเก่ง ไอ้ว่าที่เด็กวิดวะ”
“เออ สมพรปากเถอะมึง”
“เฮ้ยไอ้เซน”... อ่ะเฮ้ยไรวะ เสียวนะเนี่ย
“มึงว่าเราจะได้อยู่มหาลัยเดียวกันมั้ยวะ” มันว่าต่อ เฮ้อ โล่ง นึกว่าจะถามเรื่องน้องมึง
“ถ้ามึงติดจุฬาก็ได้แหละ” ผมตอบมันไป อย่างมั่นใจมาก ฮ่าๆ
มันก็หันมามอง “มึงเนี่ยนะ”
อ่ะดูถูกกูเหรอ เห็นงี้ซุ่มนะมึง อ่านหนังสือทุกวัน ไม่เชื่อถามน้องมึงได้ หุหุ
“มึงก็เลือกๆในกรุงเทพดิวะ ไปไกลกูเหงา” ผมแกล้งอ้อนๆมัน
“คงไม่เหงาล่ะมั้ง” มันทำหน้าแบบแปลกๆ
“เหงาดิ ไม่มีมึงกูจะอยู่กับใคร” อารมณ์นั้น ยังกล้าอ้อนมันต่อด้วยฤทธิ์สุราเมรัย
“รีบๆเลือกละกันว่าจะอยู่กับใคร” มันพูดแล้วหันมามองสบตาผมเล่นเอาหลบตาแทบไม่ทัน ไม่ใช่เขิลนะคับแต่ ...กึก เลือก...เลือกไรมึง
มันคงเห็นผมทำหน้าเซ่อเลยช่วยเตือนสติ
“อย่าทำน้องกูร้องไห้อีกนะ ไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงแน่” มันพูดเสียงไม่ดังแต่ผมฟังชัดเลยคับ เข้าหูซ้ายไม่มีกระเด็นออกหูขวาสักกะคำ สร่างเลยกู หมัดเดียว
เรานั่งมองแม่น้ำกันสักพัก ผมชะโงกหน้าไปมองสายน้ำเบื้องล่าง มันสูงและทะมึนเกินกว่าจะเห็นเงาสะท้อน แต่เห็นได้ว่าสายน้ำมันเชี่ยวแรงกว่าปกติ
พอตีสองเราก็ชักชวนกันกลับ ผม ไอ้ต้า เฟ ไอ้เต้ กลับด้วยกันเหมือนเคย เราเลยไปส่งเฟก่อน พอส่งเสร็จก็วนกลับมาส่งไอ้สองพี่น้อง
“นอนบ้านกูป่าวคืนนี้” ไอ้ต้าชวน...เหอๆ มึงจะหลอกให้กูค้าง แล้วซัดกรูแก้แค้นที่ทำน้องมึงร้องไห้ใช่มะ
“เอ่อ...” ผมก็ได้แต่อึกๆอักๆ
“อย่ามัวลังเลไอ้`ตัวเงินตัวทอง` จะถึงแล้ว เอาไง” ด่ากูทางอ้อมป่าววะ ไอ้เพื่อนเลววว
“เออ นอนก็ได้วะ มึนๆ” อ้างมึนหน่อยให้ดูดี หุหุ เหมือนบ้านไกลกลับไม่ไหวเลยเนาะกรูอีกไม่ถึงสิบซอย
ไอ้เต้ก็ยังคงนิ่งเงียบ มองผมบ้างมองไอ้ต้าบ้าง มันคงงงว่าไอ้สองคนนี้เล่นไรกัน
สักพักพอลงมาไอ้ต้าก็ทำตัวเป็นพิธีกรรายการฝันที่เป็นจริง
“นอนห้องไอ้เต้ก็ได้นะมึง ห้องกูรกชิบหาย”...มันพูดตอนเดินจะเข้าบ้านปล่อยให้ผมกับไอ้เต้ที่เดินตามหลังมองหน้ากันแล้วกลืนน้ำลาย....แว๊กก ไอ้สาดเดี๋ยวน้องมึงก็โดนปล้ำหรอก หุหุ

Sundayalone · โพสต์ 2012-3-23 13:31:01

ขอบคุณค้าบ

abcdefghij · โพสต์ 2012-3-24 12:32:40

รัก แปร ว่ารัยหรอ งง ไปหมดแล้ววว

whywhy · โพสต์ 2012-3-27 18:36:12

โคร ต อ่ะ Smile :')

imseng · โพสต์ 2012-5-7 00:50:42

ขอบคุณนะคับ

imseng · โพสต์ 2012-5-7 00:50:42

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-7 10:36:44

ขอบคุณครับ

kengee · โพสต์ 2012-5-7 12:46:44

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi · โพสต์ 2012-5-8 00:30:29

ขอบคุนนะครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-12 21:56:26

ขอบคุณมากคับ

Klong · โพสต์ 2013-9-17 21:44:00

ขอบคุนครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-16 17:26:26

ขอบคุนคราฟ

GBOMK · โพสต์ 2013-12-17 22:41:08

ขอบคุนคับบ

tarsii · โพสต์ 2013-12-21 13:49:58

ขอบคุณมากนะ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-14 14:11:16

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 15- 16

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร