++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 9

tanya · โพสต์ 2012-4-10 19:00:52

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ต้องพาไอ้อาร์ตไปโรงพยาบาล ก่อนที่เลือดมันจะไหลออกมาหมดตัว เปี๊ยกกับโรจน์พาอาร์ตออกมาจากห้องโอ๋เดินตามมาแบบเงียบๆ
ทั้ง 4 คนไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้นในขณะที่นั่งรถไปโรงพยาบาล ไอ้เปี๊ยกกับไอ้โรจน์หันไปมองหน้าไอ้อาร์ตกะไอ้โอ๋เป็นระยะแผลที่ข้อมือไอ้อาร์ตเกิดจากอุบัติเหตุ โดนมีดบาดแต่ทำไมพวกมันต้องร้องไห้เสียใจเป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้
คงไม่ใช้อย่างที่ไอ้โอ๋มันบอกแน่ๆ มันคงทะเลาะกันจนเกิดการนองเลือดอย่างที่เห็น
พอมาถึงแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลศรีนครินทร์ พี่พยาบาลในแผนกก็เข้ามาดูแลแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ที่แรกพี่พวกเขาเข้าใจว่ากินเหล้าเมาชกต่อยกันมา แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ ก็รีบรายงานแพทย์ให้มาดูอาการอย่างรวดเร็ว
เรื่องราวเหมือนจะไม่มีอะไรใหญ่โต  ก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่งมีแผลที่ข้อมือซ้าย แล้วก็มาทำแผล-เย็บแผลที่แผนกอุบัติและฉุกเฉินของโรงพยาบาล ถึงแม้แผลจะไม่ลึก แต่ถ้าหากเจ้าตัวกดใบมีดหนักกว่านี้เล็กน้อย เอ็นกล้ามเนื้อและเส้นเลือดที่ข้อมือก็คงจะถูกตัดจนขาดอย่างแน่นอน แต่กระนั้นแล้วก็มีเอ็นกล้ามบางเส้นที่โดนคมมีดบาดลงไปลึกเกือบครึ่ง แพทย์เจ้าของเวรเย็บแผลให้อย่างสวย  พร้อมให้แนะนำเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อย
แต่อาร์ตยังต้องถูกซักประวัติด้านจิตเบื้องต้นโดยแพทย์เจ้าของเวรในห้องแยกเป็นส่วนตัว เนื่องจากมีการทำร้ายตัวเอง อาร์ตยอมรับว่าทำไปเพื่อประชดคนที่รัก เนื่องจากความน้อยใจที่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ และไม่ได้มีความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายด้วยวิธีการดังกล่าว แต่ทำไปเพียงเพื่อเรียกร้องความเห็นใจเท่านั้น และไม่คิดที่จะทำร้ายตนเองอีก
" หมอคงต้องแจ้งอาจารย์ที่ภาควิชาของคุณนะคะ เพราะว่ายังอยู่ในความดูแลของอาจารย์ "
คุณหมอผู้หญิงอายุ  คงมากกว่าอาร์ตไม่เกิน 5 ปี พูดด้วยสีหน้าแจ่มใสทั้งที่ตอนนี้ก็เกือบจะข้ามไปวันใหม่แล้ว ดูคุณหมอมีความสุขกับการทำงานมากๆ
" ไม่แจ้งได้ไหมครับ " อาร์ตก้มหน้าเล็กน้อยไม่กล้ามองหน้าคุณหมอ
" แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าคุณไม่จะทำมันอีกครั้ง หมออุตส่าห์ไม่ส่งคุณไปพบผู้ให้คำปรึกษาทางด้านจิตนะคะ ..... เพราะเห็นว่าคุณยอมรับและมีสติอยู่ตลอดในขณะที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมดขึ้น "
ดูคุณหมอใจเย็นมากๆ ดูสุขุมเกินกว่าอายุ
" ครับ " อาร์ตยังคงก้มหน้า  สายตาอยู่ที่โต๊ะ
" เรื่องบางเรื่องเราควรที่หาคนช่วยคิดนะคะ อย่างน้อยก็ควรที่จะระบายกับคนที่เราไว้ใจได้ จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบ
วันนี้ "
คุณหมอบิดตัวเหมือนกำลังจะลุกขึ้น แต่หันกลับมาทิ้งท้ายด้วยสีหน้าแห่งความเมตตาเหมือนกำลังสอนน้องชายคนหนึ่งอยู่
" รู้ไหมเขาคนนั้นก็ยังเป็นคนสำคัญของคุณเสมอ  ถึงแม้คุณไม่ใช่คนสำคัญของเขาก็ตาม  ..
คุณควรว่าหัดมองเห็นความสำคัญของตนเองให้เป็นนะ " คุณหมอยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ
แล้วดึงแขนเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดขึ้นจนปลายแขนเสื้อพ้นข้อมือ พร้อมกับพลิกหงายข้อมือขึ้น แล้วดึงแขนเสื้อปิดลงในทันที
" รู้ไหมมันไม่คุ้มค่ากันหรอกที่คุณทำแบบนั้น "
ถึงแม้จะแค่แวบเดียว แต่อาร์ตก็มองเห็นแผลที่ข้อมือของคุณหมอ  มันลึกและยาวน้อยกว่าแผลของอาร์ตเล็กน้อย
แต่แผลประมาณ 4 - 5 แผลนั่น มันพาดทับกันไม่เป็นระเบียบ จนรู้ได้ว่าแผลแต่ละเส้นมันไม่ได้ถูกกรีดพร้อมกันในครั้งเดียว
" คุณหมอคะ... มีเคส head injury ค่ะ " พยาบาลคนหนึ่งเดินมารายงานผู้ป่วยให้คุณหมอทราบ
แล้วคุณหมอก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว เดินออกไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ
" น้องคะ .. กลับได้เลยนะคะ เพื่อนของน้องไปรับยาให้แล้ว "
พยาบาลคนเดิมทำให้อาร์ตรู้สึกตัวขึ้น หลังจากที่อึ้งกับแผลบนข้อมือของคุณที่ยังติดตาอยู่ไม่หาย
" คะ .. ครับ "
อาร์ตเดินอุ้มมือซ้ายออกมาจากห้องแยก เห็นไอ้เปี๊ยกไอ้โรจน์ยืนรออยู่ตรงนั้นสองคน ไม่เห็นไอ้โอ๋ เปี๊ยกกับโรจน์ยืนรอทำสีหน้าเดาไม่ออก มันสองคนทั้งสงสัยทั้งตกใจและเป็นห่วง
" เป็นไงมึง " เปี๊ยกถามพร้อมจับไหล่อาร์ตเบาๆ
" ดีที่เอ็นกล้ามเนื้อไม่ขาดนะมึง ... พวกกูเป็นห่วงแทบแย่ ..ยิ่งไอ้โอ๋นะมันแทบจะร้องไห้ " โรจน์เสริม
แต่อาร์ตไม่อยากรู้สึกอะไรกับโอ๋อีกแล้ว ถึงแม้จะได้ยินว่าอย่างนั้น
" ว่าแต่.. พวกมึงพอบอกได้หรือยัง.. ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
ไอ้สองคนนั้นก็เงียบกันไปอีก นานพอควรกว่าที่ไอ้อาร์ตจะตอบออกมา
" ...... กูมีปัญหาที่บ้าน " พอได้ยินคำตอบแบบนี้ ทั้งเปี๊ยกกับโรจนก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวไปแล้วหละ
" อืม กูเข้าใจ .. แต่เพื่อนทุกคนเป็นห่วงมึงนะ "
" ใช่  .. มึงมีปัญหาอะไรถ้าพอเล่าให้เพื่อนฟังได้ มึงอย่าเก็บไว้คนเดียวจะดีกว่า อย่างน้อยมึงก็ระบายให้ไอ้โอ๋มันฟังก็ดีนะ "
แต่สำหรับอาร์ตต่อไปนี้คงจะพูดคุยกับโอ๋น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเจ็บที่อาร์ตรู้สึกมันมากมายจนต้องขอไม่เจอกันอีกนานแบบไม่มีกำหนด
โอ๋เดินเข้ามาพร้อมถุงยา ด้วยสีหน้าของคนสำนึกผิด แล้วยื่นถุงยาให้อาร์ตแบบเก้ๆ กังๆ บรรยากาศดูมันเครียดชอบกล นานพอสมควรที่อาร์ตยืนมองถุงยาในมือโอ๋
จนเปี๊ยกสะกิดให้อาร์ตหยิบถุงยาและพากันเดินกลับไปขึ้นรถ ไม่มีคำพูดใดเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางกลับพอพัก
จนกระทั่งอาร์ตลงจากรถและขึ้นหอพักไป เปี๊ยกขับรถมาส่งโอ๋ที่อีกหอพัก
" ไอ้โอ๋ มึงเล่ามาเลย " เปี๊ยกถามโอ๋ตั้งแต่ยังไม่เหยียบเบรค เดาได้เลยว่าโอ๋มันต้องรีบหนีขึ้นห้องแน่
" กูจะรีบ.. " โอ๋กำลังจะหนีออกจากรถ เนื่องจากไม่มีคำตอบที่เปี๊ยกต้องการ แต่โดนดักคอครั้งที่สอง
" ไอ้โอ๋ ! กูขอหละ!  มึงอย่าหนี " เปี๊ยกตะโกนเหมือนพี่กำลังว่าน้อง
" กูก็ไม่รู้ ! ตั้งแต่มันกลับจากบ้านมามันก็ไม่ได้เล่าอะไร ..มันคงมีปัญหากับพ่อแม่มันมั้ง "
ดวงทั้ง 2 ข้างที่มองหลบลงด้านล่างยังแดงช้ำอยู่ เสียงโอ๋ยังสั่นอยู่นิดๆ
" กูไปได้ยัง " ไม่อยากให้พวกมันถามอะไรอีก โอ๋เปิดประตูโดยใช้มือซ้ายผลักประตูออกไป แล้ววิ่งขึ้นหอพัก
" ดูมัน .. ยังกะผู้หญิง " โรจน์บ่นและมองตามไอ้โอ๋ที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดไป
เปี๊ยกเคลื่อนรถออกจากหน้าหอพักโอ๋  จนกลับมาถึงที่จอดรถที่พอพักของพวกเขา
" มึงเห็นอะไรไหม ที่มือไอ้โอ๋ "
" เห็นอะไร "
" มันมีแผลที่หลังมือมัน... มือซ้ายอะ กูเห็นมันพันผ้าก็อตไว้ มีเลือดซึมแดงๆ "
" เหรอ ... ไอ้สองคนนี้มันยังไงกันวะ "
" หลังๆ มานี่พวกมันสองคนดูสนิทกันดีกว่าเก่า แล้วไหงมาวันนี้เป็นแบบนี้วะ ...
กูว่ามันคงจะโกรธกันวะ ไม่ใช่หรอกที่ไอ้อาร์ตมีปัญหาที่บ้าน "
" อืม ..อีกอย่างไอ้คนที่โกรธกันจนกรีดข้อมือตัวเองนี่ มันพวกทำประชดแฟนนะเว้ย "
โรจน์วิเคราะห์จนเข้าทางที่เปี๊ยกสงสัยไว้
" กูสงสัยพวกมันมานแล้ว .. มันต้องแอบรักกันแน่ๆ "
" เฮ้ย .. อะ ....... เฮ้อ " โรจน์ก็สงสัยอยู่เหมือนกัน  แต่พอรู้สึกว่ามันจะโอกาสเป็นจริงสูง ก็ตกใจจนพูดไม่ออก ทั้งสองคนลงจากรถ แล้วเดินขึ้นห้องพักไปพร้อมกัน
" แต่มึงอย่าเพิ่งปากบอนไปบอกใครนะไอ้โรจน์ "
" เออๆ กูไม่พูดหรอกน่า ถ้ามึงหยุดร้องเพลงก่อนนอนนะ กูปิดปากเงียบแน่นอน ไม่เชื่อมึงลองดูดิ "
" ไอ้เวร ได้ทีเลยนะมึง "
บทที่ 8
" อาร์ต! ปล่อยกู! "
โอ๋ตวาด และสะบัดตัวออกอ้อมแขนของเพื่อนสนิท ตั้งแต่เข้าห้องมา อาร์ตก็พยายามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวโอ๋ อาร์ตปล่อยแขนออกจากตัวโอ๋ ความจริงแค่เขาออกแรงกอดรัดอีกซักหน่อย โอ๋ก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว
" มึงกลัวอะไรโอ๋ .. มึงเลิกปิดตัวเองซะทีเถอะ ... ปากมึงก็บอกเป็นเพื่อนกู
แล้วเมื่อคืนที่มึงทำกะกูหละ ที่มึงยอมกูง่ายๆ แบบนั้น .. ถ้าใจมึงไม่ได้คิดอะไรกะกู มึงกะกูคงไม่ได้กันครั้งที่สองหรอก "
คำพูดทุกอย่างดูมีเหตุผลหนักแน่น มันทิ่มเข้าไปในใจโอ๋ทุกๆ พยางค์ จนโอ๋เองก็เถียงไม่ออก
" มึงจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีกหละ! "
" กูไม่รู้โว้ย ..! กูรู้แค่กูเป็นเพื่อนมึง! "
" แต่กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพื่อนกู! กูรักมึงไง ไอ้โอ๋ มึงได้ยินไหม.. "
" แต่กูไม่ได้รักมึง! ...... ที่กูทำกับมึงก็แค่.. อารมณ์ชั่ววูบ! "
" กูไม่เชื่อ! .. กูรู้จักมึงดี มึงกลัวคนรู้ว่ามึงเป็นเกย์  .. แค่นั้นหนะเหรอที่มึงกลัว "
" ไม่ใช่! ถึงกูจะกลัว ... แต่กูก็ไม่เคยคิดที่จะรักเพื่อนตัวเอง "
การโต้เถียงระหว่างคนสองคนที่ ณ ตอนนี้ ระบุความสัมพันธ์ไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างใช้อารมณ์ แทบจะไม่ได้ฟังคำพูดของอีกฝ่ายที่ตวาดกลับมา ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ โอ๋ก้มหน้าลงพยายามสงบสติอารมณ์
" ผิดที่กูเอง ที่กูยอมมึงก็แค่ความพลั้งเผลอ .. แต่กูพูดจริงๆ กูไม่เคยรักมึงเลย .. ทุกอย่างที่มึงคิดมันไม่ใช่นะอาร์ต "
" กลับไปเถอะอาร์ต " โอ๋หันหลังให้กับอาร์ตเป็นการบอกลา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมง่ายๆ
" กูไม่กลับ " ทันทีที่พูดจบอาร์ตก็คว้าโอ๋เข้ามากอดไว้อีกครั้ง แขนทั้งสองข้างรวบรัดไว้อย่างหนาแน่น เขาซบลงตรงซอกคอของคนรัก แต่เจ้าของร่างเล็กๆ นั่นกลับก้มหน้าลงต่ำ
" ปล่อยกูเถอะอาร์ต " โอ๋พูดเสียงอ่อน
" ไม่ ...  กูจะไม่ยอมปล่อยคนที่กูรัก "
" ตั้งแต่กูเข้ามหา'ลัยมา ชีวิตของกูก็มีแต่มึง  กูจำไม่ได้ว่ากูไปอ่านหนังสือก่อนสอบกับใครนอกจากมึง ..... กูจำไม่ได้ว่ากูนั่งกินข้าวเที่ยงกับใครนอกจากมึง กูจำไม่ได้ว่าใครนั่งซ้อนรถกูนอกจากมึง กูไม่รู้ว่าจะอยู่ยังงัยถ้าไม่มึง .. โอ๋.. มึงรู้สึกเหมือนกูไหม "
น้ำเสียงของอาร์ตเริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ
" ถึงมึงจะทำยังงัยกูก็รักมึงแบบนั้นไม่ได้หรอกอาร์ต .. ปล่อยกูเถอะ "
" ไม่... "
" ปล่อยกู " โอ๋พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมแขนที่รัดแน่นมากขึ้น
อาร์ตไม่พูดอะไร เขาได้แต่กอดคนรักแน่นมากขึ้น
โอ๋พยายามแกะแขนของอาร์ตออกจากตัวด้วยมือที่ยังพันก็อตเปื้อนเลือด
ทันทีที่อาร์ตเห็นแผลที่มือนั่น เขาปล่อยโอ๋ออกแล้วดึงมือข้างนั้นมาขึ้นมาดูอย่างเจ็บช้ำ
" มือมึงเป็นอะไร!! " เขาตวาดและเพ็งไปที่ดวงตาแดงช้ำของโอ๋
" บอกกูมาสิ ! ... ใครทำอะไรมึง! .. หรือมึงทำร้ายตัวเอง.. ใช่ไหม! "
ทุกอย่างที่เป็นตัวโอ๋เป็นทุกอย่างที่อาร์ตหวงแหน เจ็บใจที่สุดที่เห็นคนรักต้องบาดเจ็บ
" ปล่อยกู! " โอ๋ดึงมือกลับ แขนอีกข้างหนึ่งผลักอาร์ตเซล้มลงไปที่เตียงของรูมเมตถ้วยชามที่ตั้งวางไว้บนเตียงเป็นชั้นๆ ล้มลงตามแรงชนของอาร์ต
โอ๋พลิกตัวหันหลังให้อาร์ตก้มหน้าสะอื้นเหมือนกำลังจะร้องไห้ ดูทุกอย่างมันเลวร้ายลงเรื่อยๆเขาคิดว่าอาร์ตน่าจะยอมรับได้และกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย ตอนนี้อาร์ตเหมือนคนบ้าที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น
อาร์ตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
" กู... รักมึงมากรักมากกว่าที่มึงคิด กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง แม้แต่เลือดเนื้อของกูก็แลกได้เพื่อมึง "
กว่าโอ๋จะหันกลับมาดูอาร์ตที่อยู่ด้านหลังคมมีดก็ถูกกดลงบนข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตแล้ว เป็นมีดที่น้ำเพิ่งซื้อมาวันนี้ความคมของมันที่ถูกใช้งานครั้งแรกกับข้อมือของอาร์ต โอ๋ก้มลงไปมองมีดที่ถูกกดเน้นลง คมมีดจมลงไปในผิวหนังของอาร์ต เขาดึงรูดมีดออกไปด้านข้างเกิดรอยเนื้อสีขาวๆเป็นทางยาว

ดูโพสต์ทั้งหมด · โพสต์ 2012-4-16 19:15:01

หมายเหตุ: ผู้โพสต์ถูกแบนหรือถูกลบ โพสต์นี้ถูกปิดโดยอัตโนมัติ

imanaji · โพสต์ 2012-4-17 00:54:38

ขอบคุณมากครับ

kan17825 · โพสต์ 2012-4-17 16:04:28

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-4-20 15:26:45

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-4-28 17:03:56

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-12-1 15:38:52

ขอบคุนมากครับ

kangaza · โพสต์ 2012-12-3 06:52:43

ขอบคุงมากมากคับ

Klong · โพสต์ 2012-12-10 13:24:19

ขอบคุนครับ

adan · โพสต์ 2012-12-27 23:24:30

ขอบคุนมากครับ

dung · โพสต์ 2013-1-19 14:44:00

ขอบคุณครับ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 03:58:13

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-6 09:48:49

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-7 07:03:04

ขอบคุนคราฟ

Sirakan · โพสต์ 2013-12-15 10:47:35

ขอบคุนก๊าบ

harain15 · โพสต์ 2013-12-15 15:09:55

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-11 18:29:01

ขอบคุนคับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-14 14:39:49

โอ๋ไม่ยอมกรีดข้อมือร่วมสาบานกับอาร์ตนะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

benz00 สมาชิกนี้ถูกลบไปแล้ว	โพสต์ 2012-4-16 19:15:01 \| ดูโพสต์ทั้งหมด สมัครสมาชิกพิเศษ (M.D.A.) ไม่ต้องตอบกระทู้ก็เห็นข้อความ/รูปภาพได้ทันที, ไม่ต้องจ่ายค่าดูกระทู้, เข้าแซ๊บโซนได้ทันทีไม่ต้องสะสมคะแนน, และสิทธิพิเศษอื่นๆอีกมากมาย สมัครclick! หมายเหตุ: ผู้โพสต์ถูกแบนหรือถูกลบ โพสต์นี้ถูกปิดโดยอัตโนมัติ
benz00 สมาชิกนี้ถูกลบไปแล้ว
	ตอบกลับ ใช้ไอเท็ม รายงาน

++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 9

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร