ผีเด็ก!!!
ผีเด็ก!!!อยากเล่าประสบการณ์ที่เคยเจอกับตัวเอง เมื่อ ดิฉันอายุ ประมาณ 15 ปี (ขณะนี้ อายุ 50 ปี) ดิฉันเป็นคนอยุธยา อ.บางปะหัน วันนั้นจำได้แม่น 6 โมงตรงของเช้าวัน ศุกร์ หน้าน้ำ (หมายถึง ฤดูฝน) น้ำจะท่วมทุกปี ที่หมู่บ้านนี้ (ขอสงวนชื่อหมู่บ้าน) น้าของฉันปวดท้องจะคลอดลูก ซึ่งเป็นท้องสาว (หมายถึงท้องครั้งแรก) สมัยนั้นยังไม่นิยมไปหาหมอทำคลอดที่โรงพยาบาล ที่สุขศาลา(อนามัยสมัยนี้นั่นแหละ) ก็ไม่มีหมอประจำอยู่เพราะเป็นวันเสาร์ คนส่วนมากก็นิยม หมอตำแย ทำคลอดกันซะส่วนใหญ่ น้าของดิฉันก็ด้วย พ่อของดิฉันพายเรือไปตามหมอตำแย ซึ่งอยู่อีกคุ้งน้ำนึง(คือคนละหมู่บ้านกันแต่ใกล้ๆกัน) น้าร้องว่าปวดท้องจังเลย ร้องปานจะขาดใจ จน ครึ่งชั่วโมง พ่อฉันก็พาหมอตำแยมาถึง พอถึงแกก็สั่ง ต้มน้ำ หาไม้ไผ่ มาเหลาให้แหลมคม (สำหรับตัดสายสะดือเด็ก) ฉันนั่งรอที่หน้าประตู แม่ของฉันบอกว่า อย่านั่งคาประตูบ้านกับหัวบันไดเด็ดขาด แฟนของน้าหน้าตาตึงเครียด เป็นอย่างมาก เดินวนไปวนมาอยู่นอกชานบ้าน แม่หมอตำแยเข้าไปพักใหญ่ ก็ได้ยินเสียงร้องของน้าดังมากๆ จึงวิ่งกรูเข้าไปในห้องทุกคนเลย เข้าไปเห็นเด็กคลอดออกมา แล้วแต่สภาพของเด็ก เนื้อยุ่ยๆ มีกลิ่นเหม็นเน่ากับกลิ่นคาวเลือดปนกัน แม่ของฉันนั่งประครองน้าอยู่ ทุกคน ต่างรู้สึกแบบบอกไม่ถูกแล้วก็เดินออกมาข้างนอก ลุงกับพ่อของฉันพูดออกมาคำเดียวกันว่า กรรมของมันจริงๆ แล้วลุงก็สั่งพ่อให้ไปตาม ตาสระ (หมอผีที่ชาวบ้านแถวนั้นนับถือมาก อายุ 102 ปี ตอนนั้น) บ้านอยู่ไม่ไกลมาก แป๊บเดียวตาสระก็มาถึง จัดการนำเด็กมาห่อผ้าขาว แล้วนั่งพูดว่าคาถา อยู่นานมาก ก็เอาเด็กใส่หม้อดิน แล้วให้แฟนของน้าเอาไปลอยน้ำ (เห็นพายเรือไป ราวๆ 2 ชั่วโมง ก็กลับมา) คงจะเอาไปลอยไกลๆ มั้งฉันนึกอยู่คนเดียว ที่บ้านนั่งคุยกัน พร้อมอยู่เป็นเพื่อนน้าด้วย ตอนนี้ 9 โมงเช้าแล้ว คุยกันว่าแม่ฉันเป็นคนพูดว่า เวรกรรมอะไรของมันนักหนาถึงเป็นแบบนี้ ปากเด็กก็แหว่งตรงมุมปากบนซ้าย แฟนของน้าบอกว่า เมื่อตอน 7 เดือนไปปักเบ็ดกัน (ซึ่งน้าของฉันเป็นคนทำเอง) กำลังเอื้อมเอาเบ็ดออกจากปากปลา ใส่ข้อง(ภาชนะใส่ปลา) พอดีลูกคลื่นมันซัด เลย เรือคว่ำจมน้ำไปทั้งคู่ ก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ครบ 9 เดือนมันก็ยังไม่คลอดอีก ได้แต่สงสัยธรรมดาไม่ได้พูดอะไร จนวันนี้ 10เดือนกว่า ๆ มันถึงคลอด ไม่ใช่จะปวดเองนะ เมื่อเช้าออกไปนอกชานลื่นล้ม จึงปวดนี่แหละ แม่ของฉัน บอกว่าอย่างนี้เองแสดงว่าลูกตายตั้งแต่จมน้ำแล้วหละ แฟนของน้าแย้งขึ้นมาว่า เมื่อเช้ามันยังดิ้นอยู่เลย ยังคลำท้องอยู่ดิ้นจริงๆ ทุกคนได้ฟังทำหน้างง และหวาดๆ พ่อของฉันพูดว่า ถ้ามันเพิ่งตายตอนคลอดจริงเด็กมันไม่เปื่อยหรอก ก็นั่งคุยกันกินข้าวเที่ยวกันที่นั่นเลย กะว่า ค่ำๆ จะกลับบ้านกัน พอใกล้ค่ำ แฟนน้า ชวนแม่ พ่อ ลุง ของฉันอยู่กินข้าวเย็นกันก่อนถึงกลับ กินข้าวได้คนละครึ่งจาน ก็ได้ยินเสียงหมอตำแยตะโกนว่าเอาแหมาล้อมห้องน้าไว้ ตาสระกลับมาอีกครั้ง ร่วมกินข้าวด้วยกัน จนอิ่นข้าวกำลังแยกย้ายกันกลับ ก็ได้ยินเสียง เหมือมีอะไรลอยมาชนเสาใต้ถุนบ้าน เพราะน้ำมันท่วมอยู่ จึงชะโงกมองลงไปเห็นหม้อที่แฟนของน้าเอาไปลอยน้ำ ทุกคนเงียบกันหมด ได้ยินก็แต่เสียงน้าร้องว่า ลูก ขึ้นมาหาแม่สิ ถ้าลูกไม่ขึ้นมาแม่จะลงไปหาหนูเอง แม่ของฉันจับแกมบังคับน้าไว้ไม่ให้ออกจากแหที่คลุมไว้ ตาสระก็จัดแจงจุดธูปจุดเทียน ภาวนาอยู่พักนึง ก็บอกว่า เด็กจะมาเอาแม่ไปอยู่ด้วย และจบคำพูดทุกคนได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมาก น้าฉันยิ่งร้องไห้ แถมยังพูดอีกว่าลูกหิวนมแล้ว จะไปหาลูก ลูกมาเรียกหาแล้ว แม่ของฉันบอกว่า จะเรียกได้ยังไงลูกมึงตายไปแล้ว ตาสระเอาน้ำมาทำน้ำมนต์แล้วพรมที่ตัวของน้า พรมทั่วบ้านครบทุกเสาบ้าน แล้วเอาสายสินธิ์มาผูกให้น้า คืนนั้นไม่มีใครหลับลงเลย เพราะ พอเงียบเสียงชนเสาบ้าน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้เด็ก สลับกันอยู่ทั้งคืน และยังต้องคอยระแวงน้า กลัวว่าน้าจะลงไปหา.... จนเช้า ตาสระทำพิธี เอาพระมาสวด แล้วเอาเด็กไปลอยน้ำอีก ตั้งแต่นั้นก็ไม่ไมอะไรเกิดขึ้นอีก
หน้า:
[1]