เครื่องปลุกศพ
เครื่องปลุกศพมีโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้ซื้อเครื่องล้างอุปกรณ์มาใหม่ ชายต่างวัย2คนสวมเสื้อขาวกำลังยืนชมเครื่องล้างอุปกรณ์ใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากยุโรป "เพื่อนพ่อเขาผลิตได้ก้อขายให้เราราคาพิเศษเลยเพราะประหยัดน้ำยา ประหยัดเวลา แถมล้างได้มากกว่าเดิมอีกตั้งเท่า" "แต่เสียงมันดังพิกลนะครับ วิ้งๆๆๆ ยังไงไม่รู้" คนอ่อนวัยกว่าเลียนเสียงเครื่อง "พรุ่งนี้เซลล์เขาจะมาสอนวิธีใช้ให้เจ้าหน้าที่ของเรา ก่อมาช่วยดูๆหน่อยแล้วกัน" ผู้เป็นพ่อกดสวิตช์หยุดการทำงาน "เมื่อกลางวันมีนายช่างฝรั่งมาตั้งหลายคน"บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเล่า "ฉันไปธุระที่ตึกนั้นพอดี เจอคนหนึ่งถามเข้า ฉันก้อใบ้กิน นึกในใจว่าตายสิ โชคดีหมอก่อแกมาฟุดฟิดฟอไฟกัน ถึงได้รุ้ว่าเขาจะไปห้องน้ำ" คนฟังทำตาโต"โชคดีฉันเข้าเวรกลางคืน ยิ่งเปนโรคกลัวฝรั่งอยุ่ด้วย เออ แล้วเขามากันทำไมหรอ เพื่อนหมอก่อเหรอ" "ไม่ใช่ เขามาสอนเครื่องล้างอุปกรณ์ตัวใหม่น่ะ เขาย้ายไปไว้ที่ตึก3เมื่อตอนบ่าย ใช่สิ แกอยู่ตึก3นี่หว่า" บุรุษพยาบาลเจ้าของเรื่องดูดน้ำจนหมดแก้ว "ฉันกลับล่ะ" เขาลุกหยิบจานและแก้วน้ำไปเก็บไว้ตรงจุดวางภาชนะ ก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหาร บุรุษพยาบาลอีกคนยังนั่งกินต่อไปจนใกล้หมดเวร มานพเข็นเตียงผู้ป่วยรายหนึ่งไปยังห้องผ่าตัดตามทางมีนางพยาบาลและผู้มาเยี่มเดินสวนกันเป็นระยะ แต่ถ้าหลัง2ทุ่มหมดเวลาเยี่ยม บรรยากาศจะเงียบไปถนัดใจ จะมีก้อแต่ที่ห้องพักนางพยาบาลเท่านั้นที่ดูคึกคักสนุกสนานเพราะพวกหล่อนจะเปิดละครโทรทัศน์ดู และวิพากย์วิจารณ์ดารากันเป็นที่สนุกสนาน มานพได้ยินเสียงแปลกๆเขาเงี่ยหูฟังอีกครั้ง วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... "เสียงอะไรน่ะพี่ตาลเขาถามนางพยาบาลรุ่นพี่ที่ห้องผ่าตัด "เสียงเครื่องล้างอุปกรณ์ใหม่น่ะ" มานพพยักหน้าเข้าใจ นี่เองที่เพื่อนเขาเล่าให้ฟังตอนเย็น "แล้วป่านนี้เขายังล้างกันอยู่อีกเหรอ" "เขาบอกเปิดใช้ครั้งแรกต้องให้ถึง15ชั่วโมงน่ะ" มานพถูกใช้ให้ไปเอาของที่ห้องเก็บของชั้น6 ซึ่งเปนชั้นเดียวกับห้องดับจิต เขาคุ้นเคยกับงานและสถานที่จนไม่รุ้สึกกลัวอะไร บานประตูลิฟต์เลื่อนเปิดช้าๆชายหนุ่มก้าวออกมาสู่ทางเดินที่นำไปสู่ห้อวต่างๆ บรรยากาศเงียบสงัด วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... เสียงเครื่องดังมาถึงที่นี่หรือมันก้องอยู่ในหูเขากันแน่ หลังจากได้เครื่องมือที่ต้องการแล้ว มานพก้อออกมาและปิดประตูห้องเก็บของไว้อย่างเดิม เสียงประหลาดดังมาจากห้องท้ายสุด ฟังเหมือนเสียงฮือฮาของคนจำนวนมาก ชายหนุ่มเดินไปมองให้หายแปลกใจ ประตูห้องเปิดแง้มไว้! เขาแนบสายตาที่ช่องว่างระหว่างประตู แทบไม่เชื่อสายตา! มีคนเป็นสิบๆอยู่ในห้อง ทุกคนไม่ได้สวมเสื้อผ้าบางคนเขาจำหน้าได้เพราะเป็นคนเข็นมาไว้ที่ห้องนี้ ศพ! ศพทั้งนั้นเลย! มันลุกขึ้นมามีชีวิตได้อย่างไร และที่ทำให้เขาตกใจแทบสิ้นสติก้อคือ ศพพวกนั้นกำลังรุมทึ้งและกัดกินร่างของวิเชียรเพื่อนร่วมอาชีพซึ่งแน่นิ่งไปแล้ว วิเชียรคงเข็นรถผู้เสียชีวิตมาเก็บ ทำให้เจอเหตุการณ์สยองขวัญนี่ มานพตั้งสติ ค่อยๆปิดประตูและใส่กุณแจทั้งที่มือสั่น จากนั้นเขาก้อวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เสียงเครื่องล้างอุปกรณ์ยังครางเบาๆ นพ.เกียรติ ผอ.โรงพยาบาลกับนพ.ก่อนั่งปรึกษากันหน้าเครียด หลังจากบุรุษพยาบาลคนหนึ่งเสียชีวิต สภาพศพเละ พวกเขาต้องใช้เงินปิดข่าวไปเป็นจำนวนมาก "มานพบอกว่าศพเป็นคนฆ่าวิเชียรครับพ่อ" "เหลวไหลน่ะก่อ คนตายฆ่าคนเนี่ยนะ" "แต่พ่อเห็นไหมครับ มีเลือดคนตายเลอะตามตัวศพ โดยเฉพาะที่...เอ่อ...ปาก" นายแพทย์หนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนจนพูดไม่ออก "ถ้าคนตายฟื้นได้จิงแล้วทำไมตอนนี้มันกลับไปนอนล่ะ" "ผมก้อไม่รู้ครับ" "ถ้าคนตายฟื้นได้จริงก้อเท่ากับโรงพยาบาลเราชุบชีวิตคนได้น่ะสิ" แววตาของผอ.สดใสขึ้น แต่ผู้เป็นลูกชายไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี่เป็นผลดีต่อทุกคน ในช่วงสองวันต่อมาที่ไม่ได้เปิดเครื่องล้างอุปกรณ์แพทย์เครื่องใหม่เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นปกติดี กล้องวงจรปิดที่ผู้อำนวยการสั่งให้ติดตั้งในห้องดับจิดฉายภาพวังเวงมาที่จอ ไม่มีการเคลื่อนไหวหรือวี่แววของสิ่งมีชีวิต "ไอ้มานพมันเพี้ยนไปแล้วจริงๆ ศพที่ไหนจะลุกมาได้" ผอ.บ่น "งั้นก้อยิ่งน่าสงสัยว่าวิเชียรตายได้ยังไง" ไฟที่อินเตอร์คอมกะพริบ ผอ.เอื้อมมือไปกดปุ่มสื่อสาร "ผอ.คะ ตำรวจมาขอตรวจสถานที่เกิดเหตุอีกครั้งค่ะ" เสียงหวานๆของเลขาฯหน้าห้องดังขึ้น "บอกให้พวกเขาไปที่โน่นได้เลย ผมกับหมอก่อกำลังจะตามไป แจ้งให้คนเอากุญแจไปเปิดห้องด้วยนะ" ขณะที่สองพ่อลูกเดินออกไป เครื่องล้างอุปกรณ์แพทย์เครื่องใหม่ที่ตึกสามก้อถูกเปิดใช้งานอีกครั้ง จอแสดงภาพเหตุการในห้องดับจิตก้อเปลี่ยนไป บรรดาร่างซีดเผือดในห้องเย็นเฉียบเริ่มขยับเมื่อเสียงประหลาดดังกระตุ้น พวกมันลุกขึ้นมาเหมือนกลับฟื้นคืนชีพ ทั้งที่เลือดและแววตาในกายแข็งตัวไปนานแล้ว ไม่มีลมหายใจอุ่นๆอย่างมนุษย์ แถมแววตาก้อน่ากลัวราวอสุรกายจากนรก วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... วิ้ง... เสียงที่แทรกไปในอากาศเหมือนทำให้พวกศพยิ่งฮึกเหิม ตำรวจสองนาย ยามเฝ้าตึกที่ถือกุญแจมาเปิดห้อง กับนายแพทย์สองพ่อลูกกำลังจะไปถึงห้องนั้น โดยที่ไม่รู้ว่ามีอะไรรอคอยพวกเขาอยู่
จาก : หนังสือสันหลังวาบ
หน้า:
[1]