++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 22
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว“เฮ้ยในไร่มึงมีเรือนคนงานด้วยเหรอวะ” ต่อทักเมื่อเอ็มพาเขาเข้ามาในเขตไร่ที่ติดแสงไฟสลัว แต่ก็พอทำให้เห็นเรือนคนงานที่ปลูกเป็นแถวยาวทางด้านหนึ่งของไร่
“กูถึงบอกว่ามึงไม่ต้องกลัวไง คนงานพ่อกูไว้ใจได้”
“พ่อมึงนี่เก่งว่ะ” ต่อบอกแต่เอ็มรู้ว่าคนข้างหลังเขาคงกำลังคิดถึงพ่อขึ้นมา
“ไม่เอาน่ามึงกูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่”
“ก็มันอดคิดไม่ได้ถ้าพ่อกูอยู่ก็คงดี” ต่อบอกเศร้าๆ
“ก็ถือซะว่าพ่อกูเป็นพ่อมึงละกัน เขาจะได้มีลูกชายเพิ่มอีกคน”
“ถ้าได้ก็ดี” ต่อบอกยิ้มๆเพราะคิดว่าเอ็มคงปลอบใจเขาเล่นๆก่อนที่เด็กหนุ่มจะนึกชอบกับสิ่งที่เห็นเมื่อเอ็มพารถมาจอดหน้าบ้านไม้ยกสูงเตี้ยๆจากพื้นที่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า
“เฮ้ยสวยว่ะเอ็มน่าอยู่ดี” ต่อบอกก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้าน
“บ้านไม้กูเองแหละ กูให้พ่อสร้างให้สมัยเรียนอยู่ที่นี้ เวลาอ่านหนังสือหรือเบื่อๆกูก็จะมาอยู่ที่นี่แหละไม่เคยมีใครเข้าไปข้างในได้เลยนะมึงอ่ะคนแรก”
เอ็มเดินมากอดคอต่อหลวมๆมองดูที่ๆที่เขาขลุกอยู่มาตั้งแต่เด็ก ป่านนี้ข้างในจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เขาไม่อนุญาติให้ใครเข้ามาทำความสะอาดหรือยุ่งวุ่นวายในที่ของเขาซึ่งทุกคนก็รู้ดี จึงไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวบริเวณนี้เลยโลกส่วนตัวของเขา
“กูคิดว่าคนแรกที่กูจะพามาเป็นคนที่กูรักจริงๆและมึงก็คือคนนั้น” เอ็มหันไปสบตากับต่อที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“ถือว่ากูโชคดีหรือโชคร้ายวะเนี่ย” ต่อแกล้งพูดกลบเกลื่อน
“แล้วแต่มึงจะคิดปะเข้าไปข้างในเหอะ” เอ็มเลื่อนมือมากุมมือต่อพาเดินขึ้นบันไดไม้ที่ยังแข็งแรงเด็กหนุ่มไขประตูเปิดออกทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิมไม่มีการเคลื่อนย้ายเมื่อแสงไฟถูกเปิดสิ่งอำนวยความสะดวกยังคงมีอยู่ในห้องในมุมนั่งเล่นที่สามารถเปิดหน้าต่างมองลอดออกไปดูบรรยากาศด้านนอกตัวบ้านได้
“ตอนเช้ามึงจะเห็นแสงแรกของตะวันก็ตรงนั่นแหละ สวยนะมึงถ้ามึงอยากเห็นก็ตื่นเช้าๆหน่อยนะแต่กูรับรองว่ามึงตื่นได้แน่ถ้าเปิดหน้าต่างทิ้งไว้” เอ็มบอกต่อเมื่อต่อไปหยุดยืนตรงมุมนั้น
“ทำไมวะ” ต่อถามงงๆ
“ก็เสียงนกร้องน่ะสิมึงแต่กูไม่รำคาญนะ มันได้บรรยากาศบ้านป่าดี” เอ็มพูดจบก็เปลี่ยนจากแสงไฟนีออนในห้องให้เป็นแสงสลัวจากตะเกียงแทนแล้วเดินเข้าไปชิดตัวต่อ
“แต่ตอนนี้มีแต่แสงดาวกับพระจันทร์เท่านั้นที่มองเราอยู่” ต่อแหงนมองท้องฟ้าตามสายตาของเอ็มก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อเอ็มกอดเขาไว้ ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าเข้ามาประกบปากจูบอย่างอ่อนโยนต่อตอบสนองอารมณ์นั้นตามบรรยากาศที่เป็นใจ แล้วสองร่างก็กลายเป็นร่างเดียวกันอีกครั้งภายใต้แสงตะเกียงในห้องและพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวกับหมู่ดาวที่กำลังทอแสงระยับ
อาจเพราะว่าความรักที่ฉันและเธอฝัน
ดูมันไม่ค่อยงดงาม
และเหมือนที่ใจนั่นเกิดคิดเป็นคำถาม
นี่เรายังทำอะไรน้อยไป
ทบทวนและคิดมานาน
แล้วมันก็เข้าใจ
สิ่งดีๆทำไมดูเหมือนช้า
…….ในเมื่อต้นไม้ไม่โตในวันเดียว…….
ก็เหมือนความรักที่เราปลูกด้วยใจ
อาจดูว่าช้าก็ไม่เคยสายไป
ให้รักเราผลิใบค่อยๆโตอย่างแข็งแรง
ต้นไม้ที่ดูสูงยิ่งสูงจนเสียดฟ้า
จะปลูกต้องใช้…..เวลา…..
ก็เหมือนดังความรักอยากเห็นมันผลิบาน
ต้องหมั่นรินความ….อดทน…เข้าไป
ทบทวนและคิดมานาน
แล้วมันก็เข้าใจ
สิ่งดีๆทำไมดูเหมือนช้า
…….ในเมื่อต้นไม้ไม่โตในวันเดียว…….
ก็เหมือนความรักที่เราปลูกด้วยใจ
อาจดูว่าช้าก็ไม่เคยสายไป
ให้รักเราผลิใบค่อยๆโตอย่างแข็งแรง………“เฮ้ยเข้ามานอนได้แล้วต่อ ไปยืนตากลมทำไมวะ”
เอ็มตะโกนเรียกต่อที่กำลังยืนเปลือยท่อนบนรับสายลมอยู่ด้านนอก หลังจากที่ผ่านการกอดรัดอยู่กับเขาบนที่นอนเมื่อซักชั่วโมงที่ผ่านไป
“อากาศมันเย็นดีว่ะ” ต่อหันมาบอกพลางมองร่างเปลือยของเอ็มที่มีเพียงผ้าห่มคลุมท่อนล่างเอาไว้
“ชอบอ่ะดิมึงกูว่าแล้ว” เอ็มบอกยิ้มๆ
“อืมมันน่าอยู่ดี”
“อยู่กะกูมั๊ยล่ะ”
“ตลกล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็ต้องไปหาแม่กูอีกไ ปเป็นไกด์จำเป็น”
“เฮ้ยเรื่องนำเที่ยวกูถนัดให้กูช่วยป่าว” เอ็มอาสาเพราะเขาเกิดที่นี่เขาก็ย่อมรู้จักสถานที่ท่องเที่ยวดีกว่าต่อแน่นอน
“มึงอยากไปเจอพี่เตยเหรอ” ต่อบอกทำเอาเอ็มหงอย
“เออว่ะแล้วมึงจะพาเขาเที่ยวไงมึงก็ไม่ใช่เด็กที่นี่”
“กูก็พอรู้บ้าง”
“กูว่ากูไปช่วยมึงดีกกว่า แค่พี่สาวมึงกูรับมือไหว”
“อย่าเลย” ต่อปฎิเสธเพราะเชื่อว่าเอ็มคงไม่ได้เจอแค่แม่กับพี่สาวเขายังมีอีกคนที่เขาไม่อยากให้เอ็มเจอ
“ทำไมวะ”
“เออนะกูบอกว่าไม่ก็ไม่อย่าถามเลยน่า”
“ไอ้นี่แปลกมึงเบื่อกูหรือไง” ต่อมองเอ็มยิ้มๆที่เห็นท่าทางเอ็มเคืองๆ
“มึงนี่ชักงอนเป็นแล้วว่ะ”
“มึงอย่ามาคิดบ้าๆกะกูนะไอ้ตี๋ ยังไงกูก็เป็นผู้ชายโว้ย กูไม่ได้งอนกูเคือง”
“อ่ะครับคุณเอ็มผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย”
“พูดมากถ้าจะนั่งตากลมก็ใส่เสื้อซะเดี๋ยวไม่สบาย” เอ็มบอกอย่างห่วงใยเพราะรู้ว่าดึกๆอากาศจะเย็นมาก
“ใส่ทำไมเดี๋ยวก็ได้ถอดอีก” ต่อมองเอ็มเจ้าเล่ห์จนเอ็มทำอะไรไม่ถูก
“หอกแน่ะมึงกูจะนอนแล้วง่วง” เอ็มควานหาเสื้อมาใส่แต่ก็ช้ากว่าที่ต่อพุ่งมาหาที่ตัวพร้อมๆกับแย่งเสื้อออกจากมือ
“ได้ไงวะกว่าที่จะได้อยู่กันเงียบๆสองคนมันไม่ได้ง่ายนะ”
“แล้วมึงจะเอาไง”
เอ็มถามทั้งๆที่หน้าต่อเข้ามาชิดจนได้สัมผัสถึงลมหายใจแทนคำตอบ ต่อโน้มตัวเข้ากอดเอ็มก่อนจะดันร่างให้นอนลงบนที่นอนแล้วทิ้งตัวเองลงไปกอดรัดตามแรงปราถนาของหัวใจที่เอ็มไม่อาจที่จะขัดขืนได้ต้องยอมปล่อยให้ร่างกายเกร็งสั่นเคลิ้มไปกับสัมผัสที่อ่อนโยนของต่ออีกครั้ง………..
แสงแดดลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ทั้งคืน ต่อพลิกกายขยับเมื่อเสียงนกร้องได้ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นคนข้างๆยังคงหลับสนิทเขามองภาพนั่นยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกคนงานเริ่มที่จะทยอยกันเข้ามาในไร่ผลไม้ที่ปลูกเรียงเป็นแถวยาวดูเป็นระเบียบไกลออกไปเหนือไร่มีฉากหลังเป็นเนินเขาสูงเตี้ยสลับกันที่เอ็มเคยบอกว่าเป็นจุดแรกที่ดวงอาทิตย์จะทอแสงขึ้นต่อนึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นแสงแรกของวันแต่แสงสีทองที่สาดส่องจากเนินเขาเข้ามาสู่ไร่ก็เป็นภาพที่งดงามเด็กหนุ่มเผลอยืนกอดอกมองทิวทัศน์ที่สวยงามนั่นจนคนที่อยู่บนที่นอนเริ่มพลิกกายเอ็มลืมตาขึ้นก่อนจะงัวเงียลุกนั่งมองหาคนที่นอนกอดเขาไว้ทั้งคืน
“เฮ้ย..ไปยืนโชว์หุ่นทำไมตรงนั้นนี่มันเช้าแล้วนะ เดี๋ยวคนงานไร่กูก็ตาถลนกันพอดี” เอ็มร้องทักเมื่อเห็นว่าต่อยืนนุ่งแค่กางเกงขาสั้นของเขาตัวเดียวและกำลังเหม่อไปข้างนอก
“ทำไมมึงจะเก็บกูไว้ดูคนเดียวหรือไง” ต่อหันมาแซวแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ
“ตื่นก็ดีแล้วไปล้างหน้าเลยไปกูจะต้องไปหาแม่กู”
“โหนี่มึงพอเช้าแล้วก็จะไปจากกูเลยนะ”
“แหงล่ะมึงมันเป็นได้แค่นี้” ต่อแกล้งพูดจนเอ็มนึกเคือง
“ทำเป็นปากดีเดี๋ยวเหอะมึง ถึงเวลาต้องแยกกันจริงๆมึงอย่าร้องไห้ให้กูเห็นนะ”
“กลัวตายล่ะ มึงจะไปไหนพ้นถ้ากูไม่ให้มึงไปซะอย่างไอ้เอ็ม”
ต่อยักคิ้วบอกก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำอีกรอบ เอ็มนอนแผ่หราลงบนที่นอนอีกครั้งมันถึงเวลาอีกแล้วเหรอที่เขาจะต้องแยกกันกับต่อ เด็กหนุ่มหลับตาลงนึกถึงความอบอุ่นเมื่อคืนที่เพิ่งผ่านไป…….
“พี่เอ็มล่ะพ่อ” อิมถามหาพี่ชายเมื่อไม่เห็นลงมานั่งร่วมโต๊ะทานขาวเช้า
“หลับอยู่มั้งเห็นเมื่อคืนออกไปกับเพื่อนคงกลับมาดึก”
“หลับหรือไม่ได้กลับกันแน่” อิมเดาไปตามความรู้สึก
“อย่ายุ่งกะพี่เขามากเลยน่ายัยอิม รีบๆกินเข้าพ่อเขาสายแล้วนะ ไหนจะไปส่งเราแล้วยังจะเข้าไร่ต่ออีก”
แม่ติงอิมจึงก้มหน้าก้มตาจัดการกับชามข้าวต้มตรงหน้าโดยไม่สนใจว่าพ่อกับแม่กำลังมองสบตากันอยู่เสมือนกำลังคิดอะไรกันอยู่ในใจ
อยู่ไหนอ่ะต่อ ทำไมเสียงลมมันดังจัง” เตยเอ่ยถามต่อที่ปลายสายเมื่อต่อยอมรับโทรศัพท์หลังจากที่เธอกดโทรหาหลายรอบ
“นั่งมอไซค์อยู่พี่เตยจะถึงแล้วแป็บนึง” ต่อบอกแข่งกับเสียงลมที่พัดมากระทบร่างดีที่ได้ร่างของเอ็มช่วยบังเอาไว้เขาจึงพอคุยโทรศัพท์ได้บ้าง
“อืม…เร็วๆหน่อยก็ดีนะอย่าให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน” เตยติงต่อได้แต่รับคำก่อนจะวางสายเมื่อแรงลมมันเริ่มพัดเข้ามาจนไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย
“ไอ้เอ็มมึงจะรีบอะไรกันนักหนาวะ” ต่อตะโกนแข่งกับเสียงลมบอกเอ็มที่กำลังเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ตะโกนตอบต่อ
“ก็เดี๋ยวมึงสายไง”
“สายแล้วไงกูไม่ได้ไปสอบนะไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น”
“ก็กูกลัวมึงโดนว่าอ่ะดิ”
“ไม่ต้องห่วงกูหรอก ป่านนี้ที่บ้านมึงก็คงกำลังรอมึงอยู่เหมือนกันแหละ” เอ็มหยุดคิดเขาลืมไปเสียสนิทว่าเขาไม่ได้บอกใครว่าเขาเข้าไปค้างที่ไร่
“เออว่ะกูลืมไป งั้นกูต้องรีบแล้วล่ะมึงจับดีๆนะ” เอ็มเร่งความเร็วขึ้นอีกจนต่อต้องกอดเอวเขาไว้แน่นพลางก้มหน้าซุกลงตรงแผ่นหลังเพื่อหลบแรงลมโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจรถที่กำลังวิ่งสวนมาว่าคนในรถกำลังมองภาพที่เห็น
“พ่อ…นั่นพี่เอ็มนิ” อิมบอกพ่อที่กำลังขับรถอยู่ก่อนจะมองไปตามสายตาลูกสาวจังหวะเดียวกับที่เอ็มขับรถสวนในระดับสายตาที่มองเห็นชัดเจนว่าต่อกำลังกอดเอวและซุกแผ่นหลังเขาไว้แน่น
“อะไรจะกอดกันขนาดนั้นอ่ะ” อิมพูดพลางเอี้ยวตัวมองหลังเมื่อรถสวนกันไปแล้ว
“เมื่อคืนเอ็มมันไปไร่มาแน่ๆ” อิมหันกลับมามองพ่อที่พูดลอยๆออกมาโดยสังเกตเห็นว่าพ่อตัวเองก็กำลังมองผ่านกระจกมองหลังไปยังภาพที่พี่ชายเขาโดนเพื่อนชายกอดเอวแน่น
“ถ้าพ่อเห็นผมพาใครมาบ้านไม้ของผมคนนั่นแหละแฟนผม”
ชายสูงวัยนึกถึงคำพูดของลูกชายในวันหนึ่งที่เคยพูดคุยกันภายในไร่บนสีหน้าเรียบเฉยนั่นอิมไม่สามารถเดาได้เลยว่าพ่อตัวเองกำลังคิด
ขอบคุณมากๆครับ เอาแล้วเอ็มเอ๊ยยยยยยย งานเข้าแน่ๆ
ขอบคุณครับ ขอบคุุณครับ ขอบคุนคราบ ขอบคุนค้าบ ขอบคุนคับ{:5_130:} ขอบคุณครับ พ่อเอ็มเอาตายแน่ ขอบคุณมากมายครับ มีคนเริ่มรู้แล้วนะเอ็ม ตัวแปรสำคัญด้วย ความรักของพวกนายจะเป็นอย่างไรนะ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]