++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 32
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้วต่อยอมปล่อยมือ เอ็มส่ายหัวมองต่อยิ้มๆแต่ก็หยิบช้อนตักข้าวนป้อนให้ต่ออย่างเก้ๆกังๆเพราะเกิดมาก็ไม่เคยทำไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะต้องมานั่งป้อนข้าวผู้ชายด้วยกัน แต่ในเมื่อหัวใจมันขัดไมได้ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย
“มึงนอนเป็นเพื่อนกูนะ” ต่อบอกเอ็มที่นั่งอยู่ข้างๆหลังจากที่ให้ต่อทานยาและพยาบาลเก็บของออกไปจากห้องแล้ว
“ทำไมแล้วเด็กมึงล่ะ” เอ็มหมายถึงตั้มนึกขึ้นมาทีไรเขายังข้องใจไม่หายกับการกระทำของต่อคราวนั้น“อยู่กันสองคนอย่าพูดถึงคนอื่นหน่อยเลยน่า มึงก็เคยบอกกูเองนะ”
“เออไม่อยากจะกวนไม่พูดก็ได้วะ เดี๋ยวจะหัวใจวายตายขึ้นมาอีก” เอ็มส่ายหัวมองล้อๆ
“มีมึงอยู่กูก็ไม่กลัวแล้วเพราะกูเชื่อว่ามึงไม่ยอมให้กูตายง่ายๆหรอก” ต่อยักคิ้วบอกอย่างเจ้าเล่ห์นึกถึงวินาทีที่เขาจะหลับขึ้นมาทีไรก็ยังรู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง
“กวนประสาทกูมากๆมันก็ไม่แน่หรอก”
“มึงนี่มันโครตดุเลยว่ะ” ต่อเริ่มจะจ๋อยเมื่อเอ็มบอกดุๆจนเขาต้องก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เอ็มต้องเกิดเรื่องกับคนของตั้ม
“เอ็มกูขอโทษนะถ้าที่ผ่านมามึงต้องมีเรื่องวุ่นวายเพราะกู” ต่อเงยหน้าขึ้นบอกเอ็มคิ้วขมวดเพราะสงสัยในคำพูด
“คิดมากน่าไม่สบายอยู่อย่ามาถือสากูเลย ถ้ากูบอกว่ารักก็แสดงว่ากูรักที่ผ่านมากูก็แค่อยากให้มึงรู้สึกว่ากูก็น้อยใจเป็นเหมือนกันเห็นอย่างนี้กูก็คนนะไม่ใช่ก้อนหินที่จะรับได้ทุกเรื่อง”
“แล้วมึงรู้มั๊ยว่าที่มึงโดนดักทำร้ายน่ะเพราะใคร”
เอ็มมองหน้าต่อก่อนจะถาม
“กูไม่เคยไปมีเรื่องกับใครมึงรู้เหรอ”
“เพราะกูรู้ไงกูถึงมาหามึง กูเป็นห่วงมึงนะ” ต่อเอื้อมมือไปจับมือเอ็มอีกครั้งเอ็มบีบมือตอบพลางยิ้มจางๆ
“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดมึงอย่าห่วงเลย”
“กูก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นแต่นี่มันไม่ใช่” ต่อส่ายหัว
“หมายความว่าไง”
“ตั้มเป็นคนทำพวกนั้นเป็นเพื่อนของตั้ม” เอ็มก้มหน้าพยายามข่มอารมณ์ร้อนเมื่อรู้เรื่องต่อพอจะเข้าใจอารมณ์ก็เลยรีบปลอบ
“ถ้าเขาไม่มาก่อกวนอีกก็ปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปเหอะเอ็ม กูไม่อยากให้มึงมีปัญหา”
“กูรู้ว่าต้องทำไงมึงอย่าห่วงเลย ที่ผ่านมากูนิ่งแล้วยังจะมาหาเรื่องกูอีกถ้ากูไม่ทำอะไรซักอย่างมันก็คงจะไม่รู้สึก”
ต่อนึกกังวลเมื่อเห็นแววตาของเอ็ม
“มึงอย่าวู่วามนะเอ็ม ทำอะไรนึกถึงพ่อแม่กะน้องมึงบ้างหรือ นึกถึงกูบ้าง” ท้ายประโยคต่อบอกออกมาเบาๆจนเอ็มออกแรงกระชับมือเขาแน่นขึ้น
“ไม่นึกถึงมึงแล้วกูจะไปนึกถึงใครไอ้ตี๋ นอนเหอะคืนนี้กูจะอยู่ข้างๆมึงเอง”
“มึงสัญญากับกูก่อนดิว่ามึงจะทำอะไรโดยไม่ใช้อารมณ์”
“สัญญาครับ” เอ็มบอกยิ้มๆเอื้อมมือไปปัดไรผมให้คนที่นอนมองเขาก่อนจะเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้
“นอนพักเถอะพรุ่งนี้เราจะเป็นเหมือนเดิม”“แม่รอเตยตรงนี้นะ เดี๋ยวเตยติดต่อเจ้าหน้าที่ก่อน” เตยบอกกับแม่หลังจากที่ลางานเพื่อที่จะมารับต่อกลับบ้าน ในเช้านี้แม่พยักหน้ารับแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งรอลูกสาวตรงที่นั่งพักสายตาก็มองไปรอบๆ ระหว่างรอนึกแปลกใจเมื่อหันไปสบตากับนางพยาบาลกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนคุยกันอยู่ความรู้สึกบางอย่างบอกให้รู้ว่าคนกลุ่มนั้นคงกำลังพูดถึงตนเมื่อทุกคนต่างหลบวูบกับสายตาที่มองไป
“มองอะไรอ่ะแม่” เตยถามเมื่อเดินมาแล้วเห็นแม่มองเหม่อๆ
“อ๋อเปล่าจ๊ะเสร็จยังไปหาต่อเถอะ” เตยพยักหน้าทั้งๆที่รู้สึกแปลกๆกับอาการที่เห็นก่อนที่จะเดินตามหลังแม่ที่เดินนำไปก่อน
“ไงเมื่อคืนหลับสบายป่าว” ต่อถามเอ็มที่พอลืมตาขึ้นเขาก็เห็นเอ็มนั่งอยู่ข้างเตียงแล้ว
“ใครว่ากูนอน” เอ็มยักคิ้วบอกทำเอาต่อขมวดคิ้วถาม
“ไม่นอนแล้วมึงทำไร”
“กูก็นั่งมองมึงทั้งคืนไง”
“หยอดกูแต่เช้าเลยนะมึง” ต่อเอื้อมมือไปผลักหัวเอ็มเบาๆแต่เอ็มกลับยิ้มแล้วดึงมือต่อไปกุมไว้มองลึกเข้าไปในแววตานั่น
“หายแล้วมึงอย่าเพิ่งกลับเชียงใหม่นะ”
“เออกูยังไม่กลับหรอก ทีตอนนี้ทำพูดดีนะมึงตอนชกกูล่ะไม่คิด นี่ถ้าไอ้พีไม่ห้ามไว้มึงไม่เอากูตายหรือไง”
“ก็คนมันหึงนี่หว่าช่วยไม่ได้ มึงอยากทำให้กูรักทำไม”
“รักด้วยเลือดอ่ะดิ เห็นแผลกูหรือเปล่าน่ะฝีมือมึงเองนะ”
เอ็มมองที่มือที่เขากุมไว้เห็นรอยแผลจางๆจากการบาดของเศษแก้ว วันนั้นเด็กหนุ่มใช้มือตัวเองลูบที่แผลนั่นเบาๆก่อนจะถาม
“กูนี่ร้ายกับมึงมากไปหรือเปล่าต่อ”
“ไม่หรอกกูเองแหละที่ทำตัวให้มึงระแวงเอง”
“ต่อไปกูไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้นอีกเลยว่ะ”
“กูก็เหมือนกัน” ต่อบอกยิ้มๆแล้วเอื้อมมืออีกข้างไปกุมมือเอ็มที่กำลังกุมมือเขาอยู่รอยยิ้มที่มาจากหัวใจถูกส่งให้กันอีกครั้งก่อนที่ประตูจะถูกเปิดพรวดเข้ามา มือที่กุมกันอยู่หลุดออกจากกันโดยทันทีเมื่อทั้งคู่หันไปเห็นบุคคลที่เข้ามา
“แม่ พี่เตย มาเช้าดีนะครับ” ต่อทักยิ้มๆทั้งๆที่เห็นสองคนกำลังยืนนิ่งอยู่แค่หน้าประตูเอ็มเลยรีบลุกขึ้นยกมือไหว้แล้วถอยออกไปยืนอยู่ที่มุมห้องเมื่อสองแม่ลูกเดินเข้ามาเด็กหนุ่มมองเห็นแววตาของหญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ข้างๆเตยก็พอจะเดาออกว่าเขาควรที่จะออกไปนอกห้อง
“กูไปข้างนอกเดี๋ยวนะ” เอ็มบอกต่อที่ยิ้มให้เขาจางๆพลางพยักหน้ารับรู้
“เป็นไงบ้างเราอาการดีขึ้นมั๊ย” เตยถามน้องชายเมื่อลับหลังเอ็ม
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับพี่เตย เมื่อวานคงเพลียมากไปหน่อยเลยเดี้ยง”
“เราน่ะมีหน้าที่เรียนก็เรียนไปมีอะไรให้คิดนักหนา หมอบอกว่าเราน่ะเครียดหนักและร่างกายก็ไม่ได้พักผ่อนมันก็เลยวูบดีนะที่มีคนเห็นถ้าเกิดอยู่คนเดียวไม่มีโอกาสมานอนอยู่แบบนี้หรอก” แม่ติงจนต่อรู้สึกผิด นี่ถ้าแม่เขารู้ว่าเขาเครียดเรื่องอะไรเขายังไม่อยากจะคิดว่าแม่จะรู้สึกยังไง
“ผมจะพยายามไม่เครียดแล้วครับ” ต่อให้สัญญา
“แล้วเมื่อคืนนี้เพื่อนเรานอนเฝ้าทั้งคืนเลยเหรอ” แม่ถามอีก เตยหันไปมองนึกแปลกที่แม่เริ่มสนใจในตัวเอ็มทั้งๆที่ผ่านมาน้อยมากที่จะถามถึงเอ็ม
“ก็ครับ” ต่อตอบแบบไม่เต็มเสียงเตยจึงรีบตัดบทก่อนที่แม่จะถามอะไรอีก
“อย่ามัวคุยอะไรกันตรงนี้เลยค่ะ ต่อไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเร็วจะได้กลับกัน” ต่อรับถุงที่เตยเตรียมมายื่นให้ก่อนจะลุกเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
“ว่าไงนะยัยอิม พ่อเนี่ยนะจะมาหาพี่ที่กรุงเทพ” เอ็มถามน้องสาวอย่างงๆผ่านโทรศัพท์ที่เขาโทรเข้าไประหว่างที่รอต่ออยู่ข้างนอก
“ก็จริงอ่ะดิพี่เอ็ม ไม่รู้นึกเคลิ้มอะไรขึ้นมาถึงนึกอยากจะไปหาพี่” อิมบอกเสียงใส
“อะไรกันพี่ก็เพิ่งจะลงมาจากบ้านไม่นานเลยนะ”
“ก็นั่นดิมันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ”
“มันจะมีอะไรล่ะพี่งงนะเนี่ย”
“เออๆงงก็รอถามพ่อเอาเองละกัน แค่นี้ก่อนนะอิมรีบ” น้องสาววางสายไปแล้วเอ็มได้แต่ยืนเกาหัว ร้อยวันพันปีพ่อเขาไม่เคยคิดที่จะมาหาเขาที่กรุงเทพเลยมีอะไรก็โทรคุยหรือไม่ก็ให้เขาขึ้นไปหาที่เชียงใหม่ เด็กหนุ่มหมุนตัวจะเดินกลับเมื่อยิ่งคิดยิ่งงงเอาเขาคิดว่าเจอพ่อแล้วก็คงจะมีคำตอบเอง
“เอ็ม หรือเปล่าเรา” หนุ่มใหญ่ท่าทางสุขุมใส่แว่นหน้าตาผิวพรรณสะอาดร่างท้วมๆพอๆกับพ่อของเอ็มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเอ็มหันไปเจอะเข้าพอที่ดีขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของต่อ
“รู้จักผมเหรอครับ” เอ็มถามงงๆพลางมองดูชุดที่คนที่ยืนตรงหน้าสวมอยู่นึกงงว่าหมอโรงพยาบาลนี้รู้จักเขาได้ไง
“อืมถ้าพ่อเราทำไร่ที่เชียงใหม่และเราก็มีน้องสาวชื่ออิมก็น่าจะใช่ ว่าอาทักคนไม่ผิดอาเป็นเพื่อนของพ่อเราเห็นชื่อและนามสกุลที่เรากรอกตอนพาเพื่อนมารักษาก็เลยเอะใจ โทรถามพ่อเราดูว่ามีลูกชายเรียนอยู่กรุงเทพหรือเปล่าหล่อเหมือนพ่อเลยนะเรามิน่าล่ะพยาบาลสาวๆถึงได้บ่นกันระงม”
เอ็มรับรู้ได้แค่นั้นยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรก็มีพยาบาลมาตามคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนพ่อไปดูคนไข้เสียก่อน
“อะไรกันวะเนี่ยนี่กูฝันหรือกูตื่น” เอ็มบ่นกับตัวเองเมื่อมีเรื่องให้งงถึงสองเรื่องในเวลาไล่เลี่ยกันเด็กหนุ่มสลัดความคิดทิ้งแล้วเดินตรงไปที่ห้องของต่อ
“อ้าวจะกลับกันแล้วเหรอครับ” เอ็มทักทันทีที่เห็นต่อเดินออกมาพร้อมกับแม่และพี่สาว
“เออมึงไปกะกูป่าว” ต่อบอกเอ็มหันไปมองแม่ของต่อที่ยืนข้างๆแล้วตอบ
“คงไม่สะดวก สายๆกูมีเรียนด้วยมึงไปเหอะพักผ่อนที่บ้านล่ะมึงอย่าไปตะลอนที่ไหน” ต่อทำหน้าผิดหวัง เตยรับรู้แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ก่อนที่ใครจะพูดอะไรตั้มก็เดินเข้ามาก่อนพร้อมกับเดินไปจับมือต่อแล้วพูด
“โหนึกว่าจะไม่ทันซะแล้วหายดีแล้วเหรอต่อ ทำไมไม่นอนพักอีกคืนล่ะ”
“ไม่อ่ะไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลเท่าไหร่” ต่อตอบแต่ตากลับมองไปที่เอ็มที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“แล้วนี่นายยังไม่กลับอีกเหรอ” ตั้มทักเอ็มเมื่อเห็นว่าต่อเอาแต่มองไม่เลิก
“กำลังจะกลับ” เอ็มบอกเสียงแข็งแล้วยกมือไหว้เตยกับแม่หันมองต่อแวบนึงก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่แล้วต้องชงักเมื่อต่อเรียกเอาไว้
“เอ็มรอก่อนดิ”
“ทำไมมีไรป่าว” เอ็มหันมาถาม ต่อแกะมือตั้มออกแล้วบอก
“เดี๋ยวกูจะกลับกะมึง” ต่อกำลังจะเดินออกไปหาเอ็มแต่เสียงที่ทำให้เขาต้องหยุดชงักได้ทันทีก็ดังขึ้น
“กลับไปกับแม่ ต่อ แม่มีอะไรอยากจะคุยด้วย”ต่อหันไปมองพี่สาวที่ยืนพยักหน้าให้เป็นเชิงไม่ให้เขาขัดใจแม่เด็กหนุ่มเลยต้องถอยกลับเอ็มพยายามไม่คิดมากกับภาพที่เห็นแต่ก็ได้แค่คิดเมื่อเขาเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาลึกๆที่ได้เห็นตั้มยืนรวมอยู่กับครอบครัวของต่อได้อย่างสนิทใจเขาเลยต้องรีบจำใจเดินหนีก่อนที่จะแสดงท่าทีใดๆที่อาจทำให้ต่อไม่สบายใจ เตยมองหน้าน้องชายที่มองตามหลังเอ็มที่เดินออกไปจนลับตาพอที่จะเข้าใจในแววตาหม่นเศร้านั่นจึงรีบหันไปทางแม่แล้วเอ่ย
“เตยว่าเรารีบกลับกันเถอะแม่”
“แล้วตั้มล่ะกลับไง” หญิงสูงวัยหันไปถามตั้ม
“อ๋อตั้มเอารถมาครับให้ตั้มขับไปส่งต่อก็ได้นะครับ พี่เตยกับแม่จะได้นั่งรถกันไปสบายๆ” ตั้มตอบพลางออกความเห็นแต่ต่อรีบชิงปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก พี่เตยเอากุญแจมาผมขับให้พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย” ประโยคหลังต่อหันไปบอกพี่สาวตั้มรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ทำได้แค่ยิ้มรับกับสิ่งที่ได้ยิน
“ดีเหมือนกันว่าแต่ตั้มไม่มีเรียนหรอกเหรอ” เตยพูดกับน้องแล้วหันไปถามตั้มที่ยิ้มแห้งๆก่อนจะบอก
“ไม่มีครับตั้มว่าเราไปกันดีกว่านะครับ”
ไม่มีใครตอบอะไรอีกเมื่อแม่ออกเดินนำไปก่อนทุกคนจึงรีบตามไปโดยไม่รู้ว่าด้านนอกเอ็มได้ลอบมองภาพคนทั้งสามอย่างเจ็บปวดเด็กหนุ่มยิ้มเหงาๆให้ตัวเองที่พบคนที่รักได้เฉพาะเวลาที่ไม่มีใครอยู่ด้วยเท่านั้น….
“แม่มีอะไรจะคุยกับต่อหน่อยเตยไปหาอะไรทำก่อนไป” แม่บอกเสียงนิ่งเมื่อมาถึงบ้านก่อนที่ตั้มจะตามมาถึงเตยมองหน้าน้องชายก่อนแล้วหันไปหาแม่ถามออกมาเบาๆ
“เตยอยู่ด้วยไม่ได้เหรอแม่”
“อย่าเลยแม่ไม่ได้คุยกับต่อนานแล้วมีหลายเรื่องที่อยากจะคุย”
“ไม่มีไรหรอกพี่เตยแม่คงคิดถึงผมมั้ง” ต่อพยายามล้อทั้งๆที่ดูสีหน้าแม่แล้วก็รู้สึกใจไม่ดีเตยจึงผละขึ้นข้างบนทันทีที่ลับตาแววตาที่ต่อไม่เคยเห็นของแม่ก็ถูกมองมาที่เขา
“แม่มองผมแปลกๆมีไรหรือเปล่าครับ” ต่อเปิดฉากถาม
“เข้าไปนั่งข้างใน” แม่บอกเสียงนิ่งเดินเข้าไปก่อนต่อผ่อนลมหายใจแล้วเดินตามไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ต่อมีแฟนหรือยัง” คำถามแรกที่ได้ยินต่อถึงกับใจหล่นวูบหน้าเริ่มร้อนแต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน
แม่เอาจริงอ่ะ ขอบคุณครับ ขอบคุนคับ ขอลคุนคับ{:5_130:} สู้นะต่อ ไงแม่ก็รักต่อ ขอบคุณมาก แม่ต่อจะรับได้ไหมน้อ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]