++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 36 ตอนจบ

tanya · โพสต์ 2012-4-22 14:08:33

ต่อระบายออกมาอย่างเหลืออดเมื่อสถาณการณ์บีบบังคับให้เขาต้องพูดบ้าง แม่ได้แต่ยืนค้างนึกเสียใจในสิ่งที่ทำโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของลูกชายเลยต่อมองไปที่พี่สาวที่ยืนร้องไห้เมื่อน้องชายได้ระบายสิ่งที่มันบีบคั้นในใจออกมาภาพที่เธอเคยต่อว่าเอ็มย้อนกลับมาภาพที่เอ็มหลบและเลี่ยงตัวไปเงียบๆทุกครั้งที่เห็นต่อเริ่มไม่สบายใจกับการที่ต้องยืนอยู่ในกลุ่มญาติของต่อมันทำให้เธอสะเทือนใจขึ้นมาและนึกห่วงเอ็มอยากให้เอ็มตื่นขึ้นมารับรู้ว่าต่อได้ต่อสู้และทำเพื่อเขาเพื่อนที่ดีคนหนึ่งคนที่ทำเพื่อต่อเสมอมาแม้ตัวเองจะเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม
“ต่อพี่ขอโทษพี่ขอโทษ” เตยโผลเข้ากอดน้องชายพลางร้องไห้อย่างไม่อายใคร แก้วถึงกับน้ำตาซึมกับภาพที่เห็นในขณะที่พ่อของเอ็มมองต่อนึกชื่นชมในความกล้าที่จะพูดอะไรๆให้มันชัดเจนขึ้นมา
“ต่อแม่ขอโทษ” ในที่สุดคำขอโทษก็หลุดออกจากปากแม่ ต่อถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อแม่โผลเข้ากอดอีกคนพ่อเอ็มเอื้อมมือไปตบหัวแก้วเบาๆเป็นเชิงปลอบเมื่อเห็นแก้วกลั้นน้ำตากับภาพที่เห็นเอาไว้ไม่อยู่ก่อนจะผละไปหาเพื่อนหมอที่เปิดประตูห้องออกมา
“ลูกข้าเป็นไงบ้างไอ้หมอ”
แม่ ต่อ และเตยผละออกจากกันรอฟังคำตอบจากปากหมอที่มองสบตากับทุกคนแล้วไปหยุดอยู่ที่ต่อพักหนึ่งทำให้ต่อถึงกับใจเสียก่อนที่หมอจะหันไปตบไหล่พ่อเอ็ม
“ลูกเอ็งนี่มันหัวแข็งเหมือนเอ็งเลยว่ะ สบายใจได้พ้นขีดอันตรายแล้วตอนนี้ฟื้นแล้วเดี๋ยวจะพาไปห้องพักฟื้น”
น้ำตาต่อไหลออกมาด้วยความดีใจอยากที่จะเจอหน้าเอ็มเร็วๆ เหมือนฟ้าจะเริ่มสดใสเมื่อแม่กับพี่เตยพลอยยิ้มยินดีไปกับเขาด้วย
เอ็มลืมตาขึ้นช้าๆมองสบตาคนที่กำลังยืนมองเขาอยู่รอบๆเตียง
“พ่อ” เขาเอ่ยเสียงเบาเพราะยังมีอาการเจ็บที่หัวอยู่ แต่เห็นรอยยิ้มพ่อเขาก็รู้สึกดี ข้างๆพ่อเขารู้สึกคุ้นหน้ากับชายร่างท้วมในชุดแพทย์
“ไงจำอาได้มั๊ยเรา” เอ็มยิ้มเมื่อจำได้ขึ้นมาว่าคนถามเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยเจอตอนที่ต่อเข้าโรงพยาบาล
“คุณน้า พี่เตย” เอ็มทักเมื่อมองเห็นแม่ต่อกับเตยยืนยิ้มให้
“เรียกแม่ได้มั๊ยลูก” แม่ต่อบอกพลางเอื้อมมือไปลูบผมเอ็มอย่างเอ็นดู เอ็มแปลกใจแต่แล้วหัวใจกลับพองโตขึ้นมาเมื่อหันไปเห็นต่อยืนยิ้มให้เขาคู่อยู่กับแก้ว
“ต่อ” เอ็มพยายามจะยิ้มแต่ก็ได้เพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็ทำให้ทุกคนในห้องหันมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจกันเดินออกจากห้อง
“พ่อไปไหนครับ” เอ็มรีบทักพ่อไว้เมื่อจะเดินออกไปกับเขาด้วย
“ไม่ได้ไปไหนหรอกอยู่ข้างนอกนี่แหละ ต่ออาฝากไอ้เด็กหัวแข็งนี่ด้วยนะ”  ต่อยิ้มรับเมื่อพ่อเอ็มหันไปบอกก่อนที่จะออกไปจากห้องเอ็มจึงหันกลับไปมองต่อ
“กูยังไม่ตายมึงจะตาแดงทำไม” เอ็มแซวเมื่อเห็นต่อตาแดงๆ
“เอ็มกูดีใจที่มึงไม่เป็นไรมึงรู้มั๊ย กูกลัวแทบตายกลัวมึงจะจำอะไรไม่ได้อีก” ต่อนั่งลงข้างๆเตียงจะเอื้อมมือไปกุมมือเอ็มแต่เอ็มชักมันหนี
“มึงก็รู้ว่าเราทำแบบนี้อีกไม่ได้” เอ็มเริ่มเศร้าขึ้นมา
“มึงไม่รักกูแล้วเหรอ” ต่อถาม
“รักแล้วได้อะไรได้แต่ความเจ็บมึงอย่าพูดแบบนี้อีกดีกว่า วันดีคืนดีมึงก็มาบอกเลิกกูอีกบอกตรงๆกูเหนื่อย”
“โกรธกูเหรอ”
“เปล่า”
“เปล่างั้นก็หันหน้ามามองกูหน่อยสิหลบตาแล้วจะให้คิดว่าไง”  เอ็มถอนหายใจไม่มีอารมณ์ที่จะรู้สึกไปกับคำพูดของต่อ
“พอเหอะกูไม่เป็นไรแล้วมึงอย่ามาแกล้งกูหน่อยเลย”
“เฮ้ยกูไม่ได้แกล้งนะเมื่อกี้แม่กูบอกให้มึงเรียกเขาว่าไงมึงไม่ได้ยินเหรอ”  เอ็มหันมามองต่อนึกคิดตาม
“มึงจะบอกอะไรกูไอ้ตี๋”
“อย่างงี้ดิค่อยเป็นไอ้เอ็มของไอ้ต่อ กูจะบอกว่ามึงกะกูไม่ต้องหลบซ่อนใครอีกแล้วนะ”
เหมือนไม่เชื่อหูตัวเองเอ็มถึงกับจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องโอ้ยกลับไปนอนท่าเดิมเมื่อร่างกายไม่เอื้อที่จะให้นั่ง
“จะลุกทำไมล่ะมึง” ต่อติง
“ก็ที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูด”
“มึงอย่ากวนกูดิวะเดี๋ยวทิ่มด้วยเข็มน้ำเกลือเลยมึง”
“ยังดุเหมือนเดิมเลยนะมึง”
“ก็มึงพูดไม่รู้เรื่องทำไมล่ะ”
“แม่กูเขาไม่ว่าแล้วว่ากูจะคบอะไรกับใครยังไง ขอให้กูเรียนจบในปีหน้าให้ได้ก็พอ มึงก็ด้วยไอ้เอ็มเดี๋ยวพ่อมึงคงพูดกับมึงเองแหละว่ากูน่ะจองตัวมึงไว้แล้วเรียนจบเมื่อไหร่มึงเสร็จกูแน่”
ต่อแซวเอ็มแต่มันก็ไม่ต่างไปจากสิ่งที่พ่อเอ็มได้บอกกับเขานักที่บอกว่า ตอนแรกก็รู้สึกรับไม่ได้กับเรื่องที่ได้รับรู้และก็สายตาตัวเองที่มองอยู่ห่างๆตอนที่เอ็มกลับไปเยี่ยมบ้านและพาต่อไปที่บ้านไม้แต่วันนี้ที่ได้เห็นต่อแสดงตัวตนที่ชัดเจนและก็หวังดีกับเอ็มจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะกันไม่ให้ต่อคบกับเอ็ม ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคตที่ต้องตามดูกันแต่ความผูกพันธ์ที่ต่อแสดงออกมาวันนี้ในสายตาผู้ใหญ่เชื่อว่ามันไม่ได้ฉาบฉวยเลวร้ายอย่างที่หวาดกลัวกันตรงกันข้ามมันกลับเป็นแรงผลักดันให้สองคนก้าวเดินไปอย่างไม่ต้องหวาดระแวงและเก็บกดจนอาจจะหาทางออกให้ตัวเองในทางที่ผิดๆ
“รีบๆหายนะกูอยากไปบ้านไม้ของมึงอีก” ต่อกุมมือเอ็มไว้ในขณะที่เอ็มไม่ต่อต้าน
“มึงอ่ะหมดสิทธิแล้ว” เอ็มแกล้งว่า
“ได้ไงวะมึงนอกใจกูเหรอ”
“มึงต่างหากล่ะที่ทำกูเสียใจไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ”
“แต่มึงก็ทนได้ตลอดเลยนี่”
“มีครั้งต่อไปกูไม่ทนแน่”
“ขู่กูเหรอ”
“กูไม่ได้ขู่แต่เอาจริงโว้ย”
“กลัวแล้วครับผมจะไม่เป็นคนอ่อนแออีกแล้วครับ” ต่อทำหน้าเศร้า
“ทั้งปีแหละมึง” เอ็มดุ
“แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งครอบครัวมึงกับครอบครัวกูรับรู้กันแล้วมึงจะกลัวอะไร ถ้าคราวหน้ากูทำมึงเสียน้ำตาอีกมึงจะทำอะไรกูกูยอมหมด”
“จริงอ่ะ” เอ็มเริ่มมีรอยยิ้ม
“จะโกหกแฟนตัวเองทำไมล่ะครับ”
“เออกูถอนทุนคืนแน่ไอ้ตี๋ไม่ต้องรอคราวหน้าหรอกกูหายดีเมื่อไหร่มึงเจอกูแน่”
“กูพร้อมอยู่แล้วโว้ย” ต่อยิ้มเจ้าเล่ห์ยักคิ้ว
“ไอ้ทะลึ่งกูนอนเจ็บอยู่ยังมาทำหน้าหื่นใส่กูอีกนะมึง”
“ก็ยิ่งมองมึงก็ยิ่งน่ารักนี่หว่า”
“แล้วเด็กมึงล่ะ”
“ใครวะ”
“ก็ไอ้ตั้มสุดสวาทของแม่มึงไง”
“ปากมึงนี่มันจนได้นะไอ้นั่นอย่าไปพูดถึงมัน ต่อไปมันคงไม่กล้ามายุ่งกับเราแล้วล่ะ”
“ทำไมเหรอมึงไปทำอะไรมัน”
“แก้แค้นให้มึงไงซ่าส์ดีนักเจอกูจัดการซะจะได้รู้สึก”
“มึงไปทำอะไรมันวะ”
“เออน่าอย่าสนใจเลยป่านนี้มันคงใส่ฟันปลอมไปแล้วมั้ง”
ต่อบอกปัดรู้สึกมีความสุขที่ต่อไปเขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก เด็กหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มคนที่นอนอยู่เมื่อรู้สึกอดใจไม่ไหวกับสายตาที่มองจ้องเขา
แสงดาวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมสายลมอ่อนๆสร้างบรรยากาศให้ร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าที่กำลังกอดรัดกันอยู่บนที่นอนนุ่มๆสัมผัสจากลิ้นที่ไล้ไปทั่วร่างกายของกันและกันทั้งนุ่มนวลและร้อนแรงตามอารมณ์ปราถนาของหัวใจ ทำให้สองคนแทบจะหลอมละลายเป็นร่างเดียวกันเสียงครางกระเส่าของทั้งสองแสดงออกถึงความสุขที่ต่อเติมให้กันทดแทนช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเจอเรื่องหนักๆที่เมื่อพอเอ็มหายดีบ้านไม้จึงเป็นที่แรกที่ทั้งสองเลือกที่จะมาทบทวนเรื่องราวก่อนที่จะจบลงด้วยสัมผัสแห่งความสุขที่ต่างคนต่างเฝ้ารอเนิ่นนานเกมรักได้ดำเนินไปอย่างเร่าร้อนจนแม้กระทั่งจบลงแต่ริมฝีปากและปลายลิ้นไม่ได้หลุดออกจากกันไปด้วยยังคงส่งสัมผัสให้กันเหมือนจะปลุกไฟรักให้มันลุกโชนขึ้นมาอีกรอบ
“กูรักมึงว่ะเอ็ม” ต่อถอนปากออกมาพูดเสียงกระเส่า
“กูก็รักมึงต่อ”
เสียงเอ็มก็กระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่แรงปราถนาจะถาโถมเข้าหากันอีกรอบเกมรักครั้งนี้ไม่มีใครคุมมันเมื่อต่างฝ่ายต่างยอมให้อีกฝ่ายทำได้ทุกอย่างตามที่ใจปราถนาก็เพราะหัวใจมันได้หลอมกลายเป็นดวงเดียวกันแล้วและคงยากที่จะมีเรื่องราวหรือเหตุการณ์ใดๆที่จะพรากให้ใจที่หลอมรวมกันแยกเป็นเสี่ยงออกไปได้อีกเมื่อบททดสอบจากฟากฟ้าหลายบทที่ผ่านมามันเป็นบทพิสูจน์ว่า
รักแท้ยังมีอยู่รอบตัวเราถ้าเราซื่อสัตย์และจริงใจกับมัน………และรักแท้คงไม่ได้มีแค่ในนิยาย………………                                                                            The end

karnny · โพสต์ 2012-4-22 15:01:06

ขอบคุงคับ
สำหรับ เรื่องราว
ที่สนุก เเละ เศร้า

pongsakron01 · โพสต์ 2012-4-24 21:11:33

ขอบคุณมากครับ

imanaji · โพสต์ 2012-4-28 15:34:29

ขอบคุณมากๆครับ

khonthai52 · โพสต์ 2012-4-29 16:24:10

ขอบคุณมากครับผม

imseng · โพสต์ 2012-5-2 02:25:23

ขอบคุณนะคับ

peemakung · โพสต์ 2012-5-21 20:59:49

ขอบคุณครับ

arttylovely · โพสต์ 2012-6-30 23:12:17

ขอบคุนครับสำหรับนิยายสนุกๆๆที่หามาให้อ่าน

เศร้ากินใจมากๆครับ

skasszzi · โพสต์ 2012-7-1 00:26:06

ขอบคุณครับ

airline · โพสต์ 2012-10-19 08:10:03

สุดยออดไปเลยคับผม

Klong · โพสต์ 2012-11-14 13:54:06

ขอบคุนครับ

adan · โพสต์ 2013-1-6 19:08:35

ขอบคุงคับ
สำหรับ เรื่องราว
ที่สนุก เเละ เศร้า

bluelove · โพสต์ 2013-1-9 23:09:36

ขอบคุนมากมาย

llMAGz · โพสต์ 2013-1-12 22:26:41

ขอบคุณครับ

llMAGz · โพสต์ 2013-1-12 22:38:42

ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลย

dung · โพสต์ 2013-1-13 05:48:34

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny · โพสต์ 2013-5-17 21:05:28

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

mario401 · โพสต์ 2013-5-19 19:11:06

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-27 21:46:49

สุดยอดเลยอ่ะึคร๊าฟ

kamaji · โพสต์ 2013-10-12 14:46:04

ขอบคุนคราบ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 36 ตอนจบ

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร