++ Real Love Story ++ ฿ 14

tanya · โพสต์ 2012-4-23 09:22:04

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อ้าวเขาเคยมาถามหาบอย ตอนบอยไม่อยู่มาแทบทุกวันเลยนะ”ผมนิ่งแต่ถ้าเป็นมันแล้วมันจะมาลำบากนอนบนรถทำไมบ้านช่อง
ไม่ยอมกลับ
“ไปดูให้ป้าหน่อยเหอะ เป็นอะไรขึ้นมาล่ะยุ่งนา”อย่างมันไม่ตายง่ายๆหรอกป้า ผมเถียงอยู่ในใจแต่ก็ยอมไปดู
ต้นจริงๆครับ มันนอนนิ่งอยู่ในรถมันจะบ้าหรือเปล่าเนี่ยเปิดกระจกแค่นิดเดียวเดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี  มันเช้ามาก วันหยุดอย่างนี้คนยังไม่ตื่นกันหรอกครับ ผมจะทำไงดีเนี่ย
“ป้ายืมไม้กวาดหน่อยดิ” ผมพูดกับป้า แกทำหน้างงๆแต่ก็ยื่นให้ผม ผมเลยใช้ไม้กวาดนั่นแหย่เข้าไปตามช่องกระจกโดนที่หัวมันพอดีครับ
“โอ้ย !” มันร้องลั่น ผมชักไม้กวาดกลับโล่งอกขึ้นมานิดๆที่มันมีอาการตอบสนอง ผมยื่นไม้กวาดคืนให้ป้า
“ไปเหอะป้าไม่มีอะไรแล้ว” ผมบอกป้าในขณะที่ต้นมันเปิดประตูรถมายืนงัวเงีย ผมต้องพยุงตัวมันไว้เมื่อมันเซมาหาผม ตายห่าล่ะ
ตัวมันร้อนมากเลยล่ะครับ
“ป้ากลับมาช่วยกันก่อน” ผมตะโกนเรียกป้ากลับมา ตัวมันหนักขนาดนี้ผมเอาคนเดียวไม่ไหวหรอก
“ตัวร้อนมากเลย บอยพาขึ้นห้องเหอะ” ป้าบอกผม ผมเลยต้องทำตาม
“เอายามั๊ยบอยเดี๋ยวป้าเอามาให้” ป้าบอกผมเมื่อเราลากต้นมานอนลงบนเตียงผมเรียบร้อยแล้ว
“ขอบใจป้า แต่ผมพอมี ป้าไปทำงานเหอะครับ”
“งั้นป้าไปนะมีอะไรก็บอกนะ”  ป้าเดินออกไปแล้วผมปิดประตูห้องมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผม  ท่าทางผมกับมันคงหนีกันไม่พ้นแล้วล่ะครับ
“บอยพี่ขอโทษ….พี่ขอโทษ..” ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือละเมอครับ แต่ผมหูไม่ฝาดไปแน่ๆ ผมยืนอึ้งอยู่กับสิ่งที่ได้ยินก่อนที่มันจะไอ
จนสำลัก ผมต้องรีบเข้าไปจับตัวมันไว้เมื่อมันไอไม่ยอมหยุด
ผมกุมมือต้นไว้ตัวมันร้อนมากเลยล่ะครับ ลมหายใจมันก็ร้อนพอกันผมรับรู้ได้เมื่อผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะแตะหน้าผากมันดู
แต่จู่ๆมันก็ลืมตาขึ้นมาทั้งที่หน้ามันกับผมอยู่ห่างกันแค่คืบ มันเลี่ยงไม่ได้เลยล่ะครับที่เราจะมองตากัน
เนิ่นนานทีเดียวที่ผมกับต้นมองตากันอยู่อย่างนั้นจนมันเริ่มไอขึ้นอีก ถึงเรียกสติผมกลับมาได้ผมเลยไปหยิบน้ำมาให้ มันเองก็รับไป
แต่เราก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันอยู่ดี ไม่รู้สิผมไม่รู้จะคุยอะไรดูสภาพมันตอนนี้มันคงจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาราวีกับผมหรอกเราก็เอาแต่มองกันอยู่อย่างนั้น
“มียาแก้ปวดมั๊ย” มันเอ่ยออกมาในที่สุด
มีแต่ยาเบื่อมึงจะกินมั๊ย ผมนึกอยู่ในใจมันโอกาสของผมแล้วนิแต่ก็ได้แต่คิดแหละครับ ผมทำอะไรมันไม่ลงหรอกถ้าเป็นมันทำกับผมน่ะไม่แน่
ผมไปหยิบยาให้ มันมันมองอยู่พักหนึ่งก่อนจะกินเข้าไป กลัวกูจะแกล้งอ่ะดิ…อ้าวไออีก.. มันไอไม่ยอมหยุดเลยล่ะครับ
“ไปหาหมอมั๊ย” ผมเอ่ยออกมามันจำเป็นต้องพูดอ่ะครับ เดี๋ยวมาตายห่าในห้องผม กูไม่ได้ห่วงมึงหรอก….
“ไม่อ่ะนอนพักก็คงหาย”
“แล้วถ้าเกิดไม่หายล่ะ”
“ที่ถามนี่ห่วงหรือเปล่าล่ะ” มันจ้องหน้าผมอีกแล้วอารมณ์ไหนอีกแล้วมึง
“เปล่ากลัวมาตายในห้องผมขี้เกียจย้ายห้อง” ผมก็แปลกครับชอบปากกับใจไม่ตรงกัน ผมเห็นมันส่ายหัวก่อนจะนอนหันหลังให้ผม
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่มันหลับไปผมเองก็เผลอหลับเหมือนกันบนโต๊ะเขียนหนังสือ มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาของผมเองครับ นนท์โทรมาอ่ะครับผมกำลังจะกดรับ แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงมันกำลังจ้องผมเลยล่ะครับ แต่ผมก็ต้องรับอยู่ดี
“อืมว่าไงนนท์” ผมทักออกไปนนท์บอกจะมาหาผมที่ห้อง บอกไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วเพื่อนมันหายไปไหนหมดล่ะเนี่ย
“คงไม่สะดวกหรอกนนท์ไว้วันหลังนะ” ผมบอกออกไปก่อนที่จะวางสายเมื่อนนท์มันยอมฟัง เออนะมันไม่เคยดื้อกับผมเลย
“เดี๋ยวกลับก็ได้นะ” ต้นเอ่ยออกมา
“ไม่ได้ล่ามโซ่ไว้” คราวนี้ผมไม่ได้คิดครับ ผมพูดออกมาจริงๆจนต้นมันผลุนผลันลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงบนเตียงใหม่
“นี่ถ้าไม่ไหวก็นอนต่อเหอะ” ผมบอกมันดุๆ
“ขอน้ำกินหน่อยดิ” มันเริ่มไออีกแล้วมันเป็นโรคอะไรเนี่ย คราวนี้มันไอเป็นเลือดเลยล่ะครับเล่นเอาผมตกใจ
“ไม่ได้แล้วนะพี่ ต้องไปหาหมอนะ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าจะตายนะจะวิ่งออกไปตายนอกห้องนาย”
“มันไม่ใช่เวลามาประชดกันนะ”
“ไม่ได้ประชดพูดจริงประชดไปนายจะรู้สึกอะไรล่ะ” ไอ้นี่มันต้องบ้าแล้วแน่ๆครับ ทำเอาผมจะบ้ากับมันไปด้วย
“เดี๋ยวมานะ” ผมบอกมันก่อนจะหายเข้าห้อง ผมไปล้างหน้าครับอยู่กับมันนานๆ ผมคงประสาทแดกตายตามอารมณ์มันไม่ทันเลยจริงๆ
ผมกลับออกมาอีกครั้ง คราวนี้ต้นมันหลับไปแล้วแต่มันลงไปนอนที่พื้นทำไมล่ะหรือว่า….
ผมวิ่งเข้าไปเขย่าร่างมันทันที ไม่มีอาการตอบสนองคงมีแต่คราบเลือดที่ติดอยู่บนเสื้อมันและก็ที่พื้นบางส่วน ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อเรียกมันเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกตัว…..  ไม่นะมันต้องไม่เป็นอะไร ผมต้องทำอะไรซักอย่าง…………….
ผมยืนคิดอะไรไปเรื่อยอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล หลังจากที่ผมส่งต้นถึงมือหมอเรียบร้อยแล้วและให้ทางโรงพยาบาลโทรติดต่อญาติของมันเอง เดี๋ยวก็คงมากันแหละครับ
ผมก็คงจะทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้ จะอยู่ดูแลมันก็ไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไร จะอ้างว่าเป็นเพื่อนผมก็ไม่กล้าที่จะพูดได้เต็มปาก ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันดูจะห่างกันเหลือเกิน ปล่อยให้คนของมันดูแลมันดีกว่าครับทั้งที่ผมก็ยังห่วงมันอยู่
“บอย !” ผมหันไปมองข้างหลังเมื่อมีเสียงเรียก
“พี่เอกมาได้ไงครับ” ผมดูจะแปลกใจไม่น้อยเมื่อพี่เอกยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าก่อนที่แกจะเดินมาหาผม
“เมื่อกี้นี่เอง”
“แล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไงครับ”
“อ๋อก็พี่โทรหาไอ้ต้นแต่มันติดต่อไม่ได้ ก็เลยโทรไปที่บ้านอามัน เขาบอกว่าที่โรงพยาบาลโทรไปบอกว่ามันอยู่ที่นี่พี่ก็ตรงมาเลย”
“แล้วพี่มาถูกได้ไง”
“ก็นั่งแท็กซี่มากลัวหลงเหมือนกัน แล้วไอ้ต้นมันเป็นไร”
“ผมก็ไม่รู้ เห็นไอไม่ยอมหยุดมีเลือดด้วยผมก็เลยพามาที่นี่ สงสัยหมอกำลังดูอยู่มั้งครับ”
“แสดงว่ามันอยู่กับบอยเหรอ” พี่เอกมองผมแปลกๆ แกคงไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างที่เกิดขึ้นกับผมและต้น แกคงจะจำได้แค่ภาพเก่าๆมั้งครับ
ผมเองก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเรื่องราวมันจะวุ่นวายมาจนถึงวันนี้ จริงๆผมกับมันก็น่าจะจบกันไปตั้งแต่ต่างคนต่างจบมัธยมแล้วล่ะครับ
“ไอ้นี่สำออยไม่เลิก” หาพี่เอกแกว่าใครเนี่ย ไหงมาด่าผมซะงั้น
ผมมองหน้าแกงงๆ พี่เอกสังเกตเห็นเลยรีบแก้ตัวยกใหญ่
“เฮ้ยพี่ป่าวว่าบอยนะ พี่ว่าไอ้ต้นมันต่างหาก”
“พี่ต้นทำไมครับ” ผมถามงงๆ
“ก็ไอ้นี่มันคุณหนูจะตาย โรคเก่ามันกำเริบอ่ะดิ มันคงเป็นไข้ธรรมดานี่แหละ ไอนิดไอหน่อยมันก็เลือดออกแบบนี้แหละ”
“พี่ต้นเป็นบ่อยเหรอครับ”
“ก็เมื่อก่อนก็มีบ้าง อย่าไปเครียดเลย ไอ้นี่มันตายยาก”
“แล้วทำไมผมต้องเครียดด้วยล่ะ” ผมเห็นพี่เอกส่ายหัว
“นายนี่ท่าทางจะร้ายเอาเรื่องเหมือนอย่างที่ไอ้ต้นมันบอกจริงๆแฮะ” ผมมองหน้าพี่เอก นี่สองคนนี่ไปคุยกันตอนไหนเนี่ย
“หมายความว่าไง”
“นี่ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่าต้นมันคิดยังไงกับบอย” มันก็เกลียดกูอ่ะดิถามได้…….
“ผมรู้มาหลายปีแล้วพี่เอกพี่ไม่ต้องย้ำหรอก”
“รู้ว่าไงล่ะ”
“ก็อย่างที่พี่รู้นั่นแหละ”
“เหรอ..อืมแล้วบอยไม่คิดอะไรกับมันแล้วเหรอ”
“แล้วจะให้ผมคิดอะไรอ่ะ”
“ตรงๆเลยนะ บอยไม่รักต้นมันแล้วใช่ป่ะ”
“พี่เอก พี่จะพูดอะไรพี่ก็พูดมาเหอะ ผมงง”  แม่งคนยิ่งง่วงๆอยู่ วันหยุดแทนที่จะได้นอนกลับต้องมาวุ่นวาย
“ไอ้ต้นน่ะมันรักบอย”………  เหมือนโลกเงียบลงชั่วขณะ เมื่อพี่เอกพูดจบเหตุการณ์ต่างๆตีกลับเข้ามาในสมองผมอีกครั้ง
ตั้งแต่ภาพที่ต้นมันบุกต่อยผมในห้องเรียน ภาพที่ผมต่อยกับมันในสนามฟุตบอล เหตุการณ์ในห้องศิลป์…..ภาพที่มันหยอกล้ออยู่กับขวัญ โทรศัพท์ที่มันโยนใส่หน้าผม และวันก่อนที่มันทั้งด่าและชกผมต่อหน้าสายตาหลายๆคู่ ก่อนที่ทั้งหมดมันจะมาหยุดที่มันละเมอเมื่อเช้า…
“บอยพี่ขอโทษ..”
“พี่เอกอย่ามาอำผมมันไม่สนุกหรอกนะ” ยังไงผมก็ไม่เชื่อหรอกครับ
“ทำไมพี่ต้องอำบอยด้วยล่ะ”
“ก็พี่เอกไม่ได้รับรู้นิว่าเขาทำอะไรไว้กับผมบ้าง พี่เอกไม่รู้หรอกว่าผมต้องเจออะไร !” ผมเริ่มเสียงดังทำไมคนพวกนี้ชอบมาทำให้ผมวุ่นวายในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ด้วยนะ
“บอยเองต่างหากล่ะที่ไม่รู้ว่าต้นมันต้องเจออะไรมาบ้าง !” ผมอึ้งเมื่อพี่เอกตะคอกผมกลับ
“พี่เองก็อึ้งไม่น้อยไปกว่าบอยหรอกนะ ในวันที่มันบอกพี่ครั้งแรกมันพยายามต่อต้านตัวเองมาโดยตลอด แต่มันก็ทำไม่ได้ทั้งที่มัน
ไม่เคยมีความรู้สึกใดๆกับผู้ชายด้วยกัน พี่เองก็ยืนยันได้ว่าไอ้ต้นมันไม่ได้เคยแคร์ใครเลยนอกจากบอย”
“เมื่อไหร่” ผมกลั้นใจถาม
“ก็หลังจากที่มันนอนกับบอย” อึ้งสิครับพี่เอกแกรู้ขนาดนี้เลยเหรอ
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พี่จะเล่าให้บอยฟังก็ได้ว่าต้นมันระบายอะไรให้พี่ฟังมั้ง บอกตรงๆสงสารมัน บอยก็เลิกใจร้ายกับมันซักทีเถอะ”
ผมจ้องหน้าพี่เอกนิ่งรอฟังที่แกจะบอกผมด้วยอาการใจสั่น !
…ต้นเหตุคือฉันที่ทำให้เธอต้องปวดร้าว…
....และทำให้เธอทิ้งฉันไป……
...เธอไม่รู้ว่าฉันเจ็บไปทั้งกายเจ็บไปทั้งใจเมื่อขาดเธอ…
…โปรดเข้าใจฉันในทุกอย่างว่ารักเธอไม่เคยเปลี่ยนใป…
……….ฉันทำได้อย่างไร ฉันทำได้อย่างไร……….
………ทำลายหัวใจของคนดีที่สุดของฉัน………..
……….ฉันไม่ได้ตั้งใจก็อยากให้เธอเข้าใจ……
………………อภัยให้ฉัน……………
ผมวิ่งกลับไปทางเดิมอีกครั้งเมื่อพี่เอกเล่าทุกอย่างให้ผมฟังจนจบ การที่ผมมองเหตุการณ์เพียงด้านเดียวมาโดยตลอดมันเกือบทำให้ผมเสียใจไปทั้งชีวิต
ผมขอให้อาการป่วยครั้งนี้ของต้นเป็นเพียงอาการป่วยธรรมดาอย่างที่พี่เอกบอกผม ผมภาวนาให้มันตื่นขึ้นมาเพื่อที่มันจะได้บอกอะไรหลายอย่างกับผมจากปากของมันเองเหมือนที่มันโทรไปคุยกับพี่เอก
ผมจะไม่หนีอีกแล้วครับ ผมจะฟังทุกอย่างที่มันอยากพูด ผมจะยอมฟังผมขอให้ผมได้มีโอกาสเถอะครับ  ขอให้ผมได้มีโอกาสคุยกับมันสักครั้ง….ผมขอแค่นี้จริงๆ…..
ผมชะงักอยู่แค่หน้าทางเดินที่เชื่อมไปที่ห้องที่ต้นนอนพักอยู่ เมื่อเห็นหลังไวๆของคนหลายคนที่เดินเข้าห้องมันไปหนึ่งในนั้นก็มีขวัญ
อยู่ด้วย…ผู้หญิงที่ทำให้ผมเกือบบ้าตาย

ผมเดินไปห้องนั่นช้าๆ หยุดอยู่แค่หน้าประตูผมควรจะเข้าไปดีหรือเปล่าครับผมจะบอกทุกคนว่ายังไงว่าผมรู้จักมันในฐานะไหน
ที่สำคัญขวัญเองก็อยู่ในนั่นผู้ หญิงคนนี้ผมไม่ค่อยไว้ใจในคำพูดสักเท่าไหร่หลังจากที่ผมได้ยินทุกอย่างจากปากพี่เอกมันยังชัดเจน
อยู่ในหูผมครับ!

imanaji · โพสต์ 2012-4-23 12:04:04

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima · โพสต์ 2012-4-23 16:35:14

ขอบคุณครับผม

pongsakron01 · โพสต์ 2012-4-24 16:47:49

ขอบคุณครับ

orrick · โพสต์ 2012-4-29 01:36:49

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi · โพสต์ 2012-4-29 17:35:23

ขอบคุนนะครับ

imseng · โพสต์ 2012-4-29 18:21:59

ขอบคุณนะคับ

imseng · โพสต์ 2012-4-29 18:21:59

ขอบคุณนะคับ

akeins · โพสต์ 2012-5-1 15:57:06

ขอบคุณครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-5-13 18:43:43

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung · โพสต์ 2012-5-14 14:56:30

ขอบคุณครับ

malivb · โพสต์ 2012-5-14 20:05:10

ขอบคุณครับ

piyanate · โพสต์ 2012-5-16 12:00:36

ขอบคุณครับผม

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-5-18 01:26:11

ขอบคุนนะครับ

manza555 · โพสต์ 2012-5-24 16:33:38

สนุกมากๆเลย

Klong · โพสต์ 2013-6-5 14:43:32

ขอบคุนครับ

leopard2531 · โพสต์ 2013-6-7 15:59:06

ขอบคุณมาก

KillTi · โพสต์ 2013-6-7 17:22:09

ขออ่านหน่อยน่ะ

harain15 · โพสต์ 2013-6-7 21:21:08

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-2 12:48:02

ขอบคุนมากนะคราบ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ Real Love Story ++ ฿ 14

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร