++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 20

tanya · โพสต์ 2012-5-1 11:04:34

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำอะไร”
“นายเองปล่อยให้ฉันต้องกลับคนเดียวทั้งๆที่เราก็มาด้วยกัน”
“นายอาสามาส่งฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้อง”
“ฉันพูดเหรอว่ามาส่ง ถ้าจำไม่ผิดฉันบอกนายว่าฉันจะมาด้วยไม่ใช่หรือไง”
รณวีย์เงียบเมื่อจนมุม ชายหนุ่มนึกทวนเหตุการณ์การินทร์บอกกับเขาอย่างนั้นจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ขอร้องให้มาด้วยอยู่ดี
“แต่ฉันก็ไม่ได้ขอร้องนาย”
“ฉันมันเสร่อเองใช่มั๊ย”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”
“งั้นนายหมายความว่าไง พอเถอะ ไม่ต้องเสียเวลามาจ้องที่จะเถียงเพื่อที่จะเอาชนะฉันหรอก แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร นายนั่นมันเพื่อนใหม่ ฉันมันแค่เพื่อนเก่า หรือตอนนี้อาจจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานแล้วก็ได้ กลับไปเถอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน”
การินทร์ไม่รอฟังคำพูดใดๆจากรณวีย์ที่กำลังอ้าปากที่จะเอ่ย ชายหนุ่มเปิดประตูรถเข้าไปนั่งในที่คนขับแล้วเคลื่อนมันออกไปอย่างดูก็รู้ว่าอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด รณวีย์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกสับสน
ความรู้สึกกับการกระทำมันจะขัดกันไปอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่กัน
ณภัทธิ์มองสังเกตอาการของรณวีย์ตั้งแต่เจ้าตัวได้กลับเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นผิดจากตอนมาจึงเอ่ยถาม
“ไม่เห็นวีย์ทานอะไรเลยนะครับ ไหนบอกหิวไง”
“อ๋อ พอดีเหนื่อยๆ เพลียๆนะครับ เลยพาลเลิกหิว”
รณวีย์ฝืนยิ้มตอบ ก่อนจะรู้สึกไม่ดีเมื่อคนถามพาลวางช้อนส้อมที่ถืออยู่ไปซะเฉยๆ
“อ้าว ภัทธิ์อิ่มแล้วเหรอครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ก็เห็นวีย์หายหิว ผมก็ชักที่จะอิ่มไปด้วย”
“ผมนี่แย่จัง ทำบรรยากาศเสียหมด ภัทธิ์ทานไปได้นิดเดียวเอง ทานต่อเถอะครับ ผมจะนั่งเป็นพื่อน”
“ผมว่าผมไปส่งวีย์ที่บ้านดีกว่า วีย์จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้จะได้มีแรงลุยงาน งานวีย์ต้องใช้สมองเยอะซะด้วยสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ ว่าแต่ภัทธิ์ทานข้าวก่อนเหอะ”
ณภัทธิ์เงียบ มองสบตาคนตรงหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาใหม่ แต่แทนที่จะตักอาหารให้ตัวเองชายหนุ่มกลับตักให้ให้ฝ่ายนั้นแทน
รณวีย์มองอาหารที่ณภัทธิ์ตักให้อย่างงงๆ เริ่มรู้สึกแปลกๆกับการถูกเอาใจจึงรีบเอ่ย
“ภัทธิ์ทานเถอะครับผมไม่นึกหิวแล้วจริงๆ”
“ไม่ได้ซิครับ มาด้วยกัน ก็ต้องทานด้วยกัน ไม่งั้นผมไม่ยอม ผมจะพาวีย์นั่งจนร้านปิดอยู่นี่แหละ”
รณวีย์อึ้ง พูดไม่ออก จากที่ไม่คิดกลัวสายตาคนตรงหน้า ตอนนี้ชายหนุ่มชักหวั่นๆจนเลี่ยงที่จะมองมัน แล้วเมื่อไม่รู้จะทำตัวยังไง ก็เลยจำใจตักอาหารที่โดนตักให้ขึ้นทาน แต่คนตักให้คงไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มกำลังรู้สึกกลืนไม่เข้า คายก็ไม่ออก
“อร่อยมั๊ยครับ ร้านนี้ผมมาบ่อยถ้าวีย์ชอบ วันหลังผมจะพามาอีก”
พามาอีก...รณวีย์แทบสำลักอาหาร ที่เพิ่งทานเข้าไป เมื่อได้ยินประโยคพูดยิ้มแย้มจากปากณภัทธิ์ ชายหนุ่มฝืนยิ้มเจื่อนๆ เพื่อปกปิดว่าตัวเองหัวใจกำลังลอยไปหาใครอีกคน
การินทร์กลับถึงบ้าน ก็ขึ้นไปขังตัวเองอยู่บนห้อง ภาพเหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้ตัวว่าต้องเผชิญกับโรคร้ายแล่นเข้ามาในห้วงความคิดเป็นฉากๆ
เขากลายเป็นคนติดเหล้าติดบุหรี่ทันทีที่ รับรู้ว่าผู้หญิงที่เขาไว้ใจและคิดว่าจะใช้ชีวิตร่วมอย่างเพียงฝนหลอก รับรู้ว่าเขาลงโทษคนๆหนึ่งโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ผิดอะไรจนสะบักสะบอมอย่างรณวีย์
แล้วที่ร้ายไปกว่าสิ่งใดคือ เขาเคยรับรู้ว่ารณวีย์ตายหายไปจากชีวิตเขาแล้วจริงๆ อย่างที่ไม่มีทางตามหาเจอได้อีก เพื่อจะขอโทษและขอรับผิดในสิ่งที่ทำลงไป
เขารับรู้ความในใจของรณวีย์หลังจากวันนั้น ทุกประโยคทุกคำที่เขาได้อ่านผ่านสายตาจากสมุดเล่มหนึ่งที่ ปลายภู ยื่นให้ มันชัดเจนอย่างไม่ต้องสงสัยว่าตลอดเวลาเขาได้เข้าไปอยู่ในใจรณวีย์มากกว่าครึ่ง มันยิ่งเท่าให้เขารู้สึกผิดขึ้นอีกหลายเท่าตัวจนต้องหันพึ่งสิ่งที่พิษต่อร่างกาย แล้วมันก็เป็นพิษจริงๆ เมื่อเขาช็อคจนหมดสติหลังจากที่เที่ยวดื่มกินติดต่อกันนานนับปี หมอตรวจเจอภาวะหัวใจล้มเหลวในตัวเขาในที่สุด อันเป็นอาการจากลิ้นหัวใจรั่ว
หมอสั่งให้เขาหลีกเลี่ยงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลล์และงดการสูบบุหรี่อย่างเด็ดขาด เพื่อง่ายต่อการเยียวยารักษา แต่คนมันเคยๆ ทุกวันนี้แม้เขาจะไม่ได้แตะต้องมันหนักๆอย่างที่เคย แต่เมื่อไรที่เครียด หรือรู้สึกวุ่นวายสับสน เขาก็ยังคงพึ่งพวกมันอยู่เหมือนเคย คืนนี้ก็คงจะเหมือนกัน
ลิ้นชักหัวเตียงถูกกระชากออกจากแรงคนเปิด ซองบุหรี่ที่โดนแกะแล้วถูกหยิบออกมา
“หมอแนะนำให้คุณผ่าตัด คุณจะได้หายจากอาการที่อาจทำให้คุณเสียชีวิตได้ทุกเมื่อหากปล่อยเอาไว้นานเกินไป”
การินทร์ชะงักมือที่กำลังจะดึงมวนบุหรี่ออกจากซอง อาการเขาถึงขั้นผ่าตัด มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนี่นา
“โธ่โว้ย!”
ชายหนุ่มเหวี่ยงซองบุหรี่นั่นลงพื้นห้องสุดแรง ก่อนจะนั่งกุมขมับ ในใจก็พาลนึกถึงใครอีกคนที่คงกำลังมีความสุขอยู่กับคนใหม่ๆที่ก้าวเข้ามาในชีวิต ป่านนี้จะไปฉลองกับมิตรภาพที่กำลังก่อตัวกันขึ้นถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้.
“ขอบคุณนะภัทธิ์ที่มาส่ง”
รณวีย์เอ่ยกับคนข้างตัวเมื่อฝ่ายนั้นอาสาขับรถมาส่งเขาจนถึงหน้าบ้าน
“ยินดีครับ”
ณภัทธิ์เอ่ยรับยิ้มๆ ก่อนจะมองตามร่างรณวีย์ที่เปิดประตูออกไปยืนมองเขาที่ด้านนอก ชายหนุ่มโบกมือให้เจ้าตัวนิดๆก่อนจะเคลื่อนรถคู่กายออกไป
รณวีย์ถอนหายใจมองตาม ก่อนจะล้วงบางอย่างในกระเป๋าสะพายออกมาดู
ชื่อและเบอร์ติดต่อการินทร์โชว็หราอยู่บนกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆ มันจะดึกมากไปหรือเปล่านะที่เขาจะโทรไปถามไถ่อาการเจ้าตัว แล้วเขาจะโทรไปในฐานะอะไร
การินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนุ่ม เมื่อรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะจากอาการเครียดเมื่อครู่ ชายหนุ่มนอนข่มตานิ่งเพื่อต้องการเอาชนะความเจ็บปวดที่คิดว่ามันคงแล่นเข้ามาทักทายในไม่ช้า หากเขาต้องพึ่งยาไปตลอด ชีวิตจะมีความหมายอะไรกับการอยู่อย่างพะวง
เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างตัวดังรัวติดต่อกัน พร้อมๆกับอาการที่คาดคะเนว่ามันจะเกิดเริ่มคืบคลานเข้าหา มือที่พยายามไม่เกร็งเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
“การินทร์ นี่ นี่ ฉันเอง รณวีย์”
รณวีย์เอ่ยอย่างตะกุกตะกักเมื่อมีเสียงกดรับจากปลายสาย ก่อนจะใจหวิวและสั่นไปกับเสียงที่ตอบกลับมา อย่างคนที่ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ
“วีย์ วีย์ ชะ ช่วยฉัน ด้วย”
“กานต์ นายเป็นอะไร”
รณวีย์พลั้งปากเรียกคนปลายสายอย่างที่เคยเรียก เพราะความรู้สึกห่วงใยแล่นขึ้นมาที่ใจอย่างกระทันหัน
“ระ เรา หายใจไม่อะ ออก”
เสียงการินทร์ตอบกลับมา ทำเอาชายหนุ่มยืนไม่ติด ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างเร่งรีบ
“กานต์ นายทำใจแข็งไว้นะ ยานายก็มี รีบใช้มันนะ เชื่อฉัน ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ”
“วีย์ นายอย่าทิ้งเรานะ เราขะ ขอโทษ........”
รณวีย์แทบช็อคเมื่อได้ยินเสียงเหมือนวัตถุตกพื้นหลังประโยคพูดติดๆขัดๆของการินทร์ ก่อนที่เสียงสัญญาณโทรศัพท์จะตัดหายไป ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ ด้วยใจที่ภาวนาว่าจะไปถึงทันที่จะเอ่ยประโยคที่ว่า
ฉันพร้อมที่จะเป็นคนเดิมที่รักนาย ...การินทร์
ภาพคนคุ้นตานอนยาวเหยียด หายใจอย่างสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้าง แสดงถึงว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท
รณวีย์มองเจ้าของห้องเสร็จ ก็ใช้สายตากวาดมองรอบห้อง ในใจประหม่าจนพาลจะก้าวขาไม่ออก นี่เขาฝันหรือเรื่องจริง ที่ตอนนี้ได้ยืนอยู่ในห้องนอนของการินทร์
“พอทานยาเสร็จ เขาบอกอาการเขาดีขึ้น แม่กับพ่อ บอกให้เขาไปหาหมอ แต่เขาไม่ยอมไป ขอนอนพัก แม่ก็ไม่รู้จะเอายังไง ก็เลยปล่อยเลยตามเลย”
รณวีย์นึกถึงคำพูดแม่ของคนที่นอนอยู่ ตอนที่เขามาแสดงตัวว่าเป็นเพื่อนก็ได้แต่ถอนหายใจ ตัดสินใจเดินเข้าไปมองร่างนั้นใกล้ๆ ในใจก็นึกโล่งอกที่เห็นเจ้าตัวหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ เหมือนคนนอนหลับโดยทั่วไป จึงพาตัวเองไปนั่งโซฟาที่อยู่มุมห้อง
ชายหนุ่มนั่งมองคนนอนหลับได้ซักพัก ก็รู้สึกง่วง การินทร์คงหลับไปนานเพราะฤทธิ์ยา เจ้าตัวคิด เมื่อเจ้าของห้อง ดูเหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว เขาก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม เมื่อคิดได้ ชายหนุ่มจึงลุกยืนเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่พลันสายตากลับไปสะดุดกับสมุดหนึ่งเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง มันคุ้นสายตาเหลือเกินจนอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูใกล้ๆ
ตายล่ะ! รณวีย์แอบอุทานในใจ รู้สึกหวิวๆขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นลายมือตัวเองชัดเจนที่เขียนข้อความโปรยไว้อยู่บนปกสมุดนั่น
...การินทร์.....ชายหนุ่มจำได้แม่น ว่าเขียนชื่อคนๆนี้ไว้บนปกสมุด ในวันนั้น วันฝนโปรย บนภูปลายสาย แล้วข้อความ และเรื่องราวข้างในล่ะ การินทร์คงได้อ่านมันหมดแล้วสิ
“มานานหรือยัง”
คนคิดเพลินสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักดังขึ้น การินทร์กำลังลืมตาหันมองมาที่เขา
“ก็ ก็ กำลังจะกลับ”
รณวีย์บอกอย่างทำตัวไม่ถูก นี่มันห้องของการินทร์ชัดๆ คนอย่างเขาไม่เหมาะ ไม่ควรที่จะเข้ามา เมื่อความห่วงใยคลายลง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่าตัวเองคงไม่มีค่าพอที่จะเข้ามาในนี้ก็ก้าวเข้ามาแทนที่
“ฉันถามว่ามานานหรือยัง ไม่ได้ไล่ให้กลับ”
การินทร์บอกใหม่ พลางยันกายลุกนั่ง รณวีย์รีบเบี่ยงตัวหนีจากสมุดที่กำลังยืนจ้องอยู่ การินทร์จึงไม่เห็นปฎิกิริยาตกใจจากเจ้าตัว
“อาการนายเป็นไงบ้าง”
รณวีย์เดินเข้ามาถาม การินทร์มองหน้าก่อนจะตอบอย่างส่งๆ เพราะนึกเซ็งกับชีวิตตัวเอง
“ก็อย่างที่เห็น เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เมื่อไหร่จะตายให้มันรู้แล้วรู้รอดก็ไม่รู้”
“พูดอะไรก็ให้นึกถึงคนที่ห่วงนายบ้างนะ”
รณวีย์ว่า
“หมายถึงนายหรือเปล่า”
การินทร์ถามตรงๆ จนคนถูกถามสะดุ้ง แล้วรีบบอกปัด
“ฉันหมายถึงพ่อ แม่ และก็ครอบครัวนาย”
“แล้วนายล่ะ ห่วงฉันหรือเปล่า”
การินทร์ถามจริงจัง อย่างต้องการเค้น เอาคำตอบให้ได้ รณวีย์คงไม่เห็นหรอกว่าเขาแอบยิ้มนิดๆที่ลืมตาแล้วเห็นเจ้าตัวอยู่ในห้องของเขา
“ก็ห่วงไง.......ในฐานะเพื่อนร่วมงาน”
รณวีย์แข็งใจตอบ การินทร์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“ถ้าห่วงกันแค่นั้น ก็ไม่เห็นจะต้องลำบากมาเลยนี่”
ชายหนุ่มประชด
“ก็แค่มาดูให้รู้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ก็แค่นั้นงานฉันจะได้ไม่สะดุด”
“เลิกเอาเรื่องงานมาพูดได้มั๊ยวีย์ถ้านายรำคาญหรือว่ากลัวว่าฉันจะทำให้งานนายสะดุดขนาดนั้นก็ขอเปลี่ยนเพื่อนร่วมงานใหม่ซะเลยสิ”
การินทร์เสียงดังขึ้นทันควันรณวีย์จะทำให้เขาเครียดจนหัวใจวายตายหรือไงถึง พูดจาไม่ได้รักษาน้ำใจกันเลยทั้งๆที่รู้ว่าเขาเองตกอยู่ในอาการเช่นไร รณวีย์รู้สึกผิดขึ้นมาแต่จะเอ่ยคำว่าขอโทษ ประโยคนั้นก็ติดอยู่แค่ริมฝีปากจึงคิดจะตัดปัญหาด้วยการก้าวออกจากห้องนี้ไป

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-1 19:29:50

ขอบคุณครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-4 07:46:11

ขอบคุณนะคับ

akeins · โพสต์ 2012-5-4 22:04:46

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น · โพสต์ 2012-5-9 23:30:19

ขอบคุณมากมายครับ

adan · โพสต์ 2012-12-22 21:20:39

ขอบคุณครับผม

Klong · โพสต์ 2013-1-16 17:36:53

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-5-29 02:30:23

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch · โพสต์ 2013-6-8 05:51:29

ขอบคุณมากคับ

harain15 · โพสต์ 2013-6-8 14:58:02

ขอบคุณครับ

waahk01234 · โพสต์ 2013-6-8 16:31:36

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-7-2 23:04:21

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii · โพสต์ 2013-12-21 05:24:34

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-21 17:10:35

ขอบคุนคราห

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-8-26 22:18:18

ขอบคุนค้าบ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-29 20:31:02

เห็นใจนะ แต่โดนมั่งก็ดี

shinecaraff · โพสต์ 2017-3-18 03:19:25

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm · โพสต์ 2018-1-17 04:47:24

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 20

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร