++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 22

tanya · โพสต์ 2012-5-2 08:27:11

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นึกเหรอว่าฉันอยาก”
รณวีย์สวนกลับ การินทร์ชะงักทำไมรณวีย์ถึงได้ไม่ต่อล้อต่อเถียงเขาได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเย็น
“ท่าทางฉันจะปล่อยให้ปากนายว่างไม่ได้แล้วมั้งวีย์”
“ฉันขอโทษ ฉันจะนอนแล้ว”
รณวีย์รีบบอกปัด เมื่อรู้สึกเสียววาบขึ้นมากับคำพูดที่ได้ยิน ชายหนุ่มรีบเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บ การินทร์ถือโอกาสนั้นรีบเดินเอาสิ่งที่ซ่อนไว้ด้านหลังไปใส่ไว้ในลิ้นชักด้วยเช่นกัน ก่อนจะรีบหันมาเผชิญหน้ากับรณวีย์ที่หันมาพอดีเมื่อเก็บผ้าเช็ดไว้ในที่ของมันเสร็จ
สองหนุ่มยืนเผชิญหน้ากัน การินทร์ยักคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อไม่มีอะไรต้องพะวงหลบซ่อน รณวีย์ทำหน้าไม่ถูก จึงรีบเดินไปที่เตียงนอน การินทร์เดินตาม คนนึกกลัวอยู่แล้วรีบหันมาตวาดอย่างลืมตัว
“คิดจะทำอะไร”
“อะไร ประสาทหรือไงเนี่ย ฉันก็จะนอนสิเอ้อ คิดว่าฉันจะทำอะไรนายอีกแล้วเนี่ย หลงตัวเองไม่เบาเลยนะ”
การินทร์ถือโอกาสว่า รณวีย์อายจนอยากแทรกกายหนีออกจากห้อง ที่เผลอแ สดงอาการให้อีกฝ่ายจับได้ว่าคิดไปไกลต่างๆนาๆ บ้าจริงเชียว การินทร์มันคงไม่บ้าบิ่นขนาดที่จะทำอะไรได้หรอกน่า คุมตัวเองให้อยู่สิรณวีย์
“นะ นอนได้ไง ตัวนายมีแต่เหงื่อ”
ชายหนุ่มหาคำพูดเอ่ยแก้อาย การินทร์ก้มมองตัวเอง ก็จริงอย่างที่รณวีย์ว่า ชายหนุ่มคิดถึงวินาทีเมื่อครู่ที่เขาพยายามต่อสู้กับความเจ็บปวด ถ้ารณวีย์ได้เห็น เจ้าตัวจะสงสารเขาหรือเปล่านะ หรือว่าจะสะใจ ท่าทางจะเป็นอย่างหลังมากกว่าแน่
รณวีย์ตกใจ ที่อยู่ๆการินทร์ลงมือ ถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาเขา แสงไฟกลางห้องสาดให้เห็นเนื้อกายชายหนุ่มที่แน่นสมวัยกับผิวเนียนสะอาด คนมองรู้สึกร้อนๆหนาวๆจึงหลบตาต่ำลง แล้วก็ออกอาการเหวอเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยคำพูดที่เหลือเชื่อว่าจะกล้าเอ่ย
“อยากให้ถอดข้างล่างอีกอ่ะดิ ถึงได้ก้มมอง”
“จะถอดทำไม ไอ้บ้า”
รณวีย์หลุดปากว่า
“อ้าว ผู้ชายที่ไหนเขาจะใส่กางเกงอาบน้ำกัน คิดไปไหนอีกแล้วรณวีย์”
คนโดนว่าแทบคลั่งเมื่อโดนล้อเลียนเป็นครั้งที่สอง ยิ่งพูดยิ่งเสีย ชายหนุ่มจึงคิดจะหันหนี แต่แล้วก็ต้องหันมาเผชิญคนว่าใหม่ เมื่อโดนเจ้าตัวดึงแขนรั้งตัวเข้าหา
“คืนนี้นายไม่รอดหรอกรณวีย์”
การินทร์เอ่ยเบาๆ รณวีย์ใจสั่นเมื่อเนื้อกายปะทะกับอกเปลือย ชายหนุ่มเงยหน้ามองเจ้าของอกแน่นนั่นช้าๆ เจอฝ่ายนั้นมองอยู่ก่อนแล้วด้วยประกายตาที่เหมือนตรึงให้เขาไม่มีแรงขยับหนี ...................
“ไง จะไม่ดิ้นหน่อยเหรอ”
การินทร์แกล้งล้อเมื่อเห็นรณวีย์นิ่งงันอยู่บนอกเขา โดยที่ไม่รู้ว่าที่เจ้าตัวเป็นอย่างนั้นก็เพราะสัมผัสได้กับสิ่งผิดปกติบางอย่าง
“ตอนฉันอาบน้ำอยู่ นายหายไปไหน”
รณวีย์เงยหน้า ตัดสินใจถาม เมื่อสังหรณ์ใจบางอย่าง สีหน้าการินทร์ดูปกติ และเจ้าเล่ห์พร้อมที่จะยั่วโมโหเขาได้ตลอด แต่ทำไมหน้าอกด้านซ้ายที่เขากำลังสัมผัสมันถึงเต้นรัวผิดจังหวะ
“ถามทำไม”
การินทร์ถามเสียงเครียด รณวีย์ตัดสินใจยกมือทาบที่หน้าอกเปลือยนั่นเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าสบตาเจ้าของแล้วเอ่ย
“ฉันคงไม่ทำให้นายตื่นเต้นได้ขนาดนี้”
“อย่ามาจับผิดอะไรหน่อยเลยรณวีย์”
การินทร์ผลักคนในอ้อมกอดออกจากตัวอย่างเร็ว รณวีย์ไม่สะท้าน แต่กลับเอะใจในสิ่งที่คิด
“อาการนายกำเริบอีกแล้วใช่มั๊ย”
ชายหนุ่มถาม
“ฉันจะอาบน้ำ”
การินทร์บอกปัด พลางหมุนตัวจะเดินหนี แต่ช้ากว่ารณวีย์ที่รีบคว้ามือเอาไว้พลางเอ่ย
“นายไม่ตอบคำถามฉัน”
“แล้วจะมายุ่งอะไรล่ะ”
การินทร์ตวาด พลางจะสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ไม่เป็นผล
“ฉันจะไม่ยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่เป็นคนขอให้ฉันมา”
เงียบ การินทร์ไม่มีคำโต้ตอบ นอกจากมองสบตาคนพูด
“ไปหาหมอดีกว่ามั๊ย”
รณวีย์เอ่ยเสียงเบา การินทร์รู้สึกดีที่ฟังน้ำเสียงนั่นเหมือนห่วงใย แต่ก็ปากแข็งปฎิเสธ เพราะไม่อยากให้ฝ่ายนั้นรับรู้อาการของตัวมากกว่านี้
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“นายแน่ใจนะ”
“แน่”
“ไปหาหมอมา ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“ถามทำไม”
“แม่นายบอกว่านายไม่ค่อยไปหาหมอ”
“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”
“ไม่ได้ถามว่าจะตายเมื่อไหร่”
“ก็แล้วทำไมล่ะ ฉันจะไปหาหมอตอนไหน เมื่อไหร่ มันเกี่ยวอะไรกะนาย ฉันมันก็แค่เพื่อนร่วมงานนายไม่ใช่เหรอ”
รณวีย์เงียบบ้างเมื่อเจอคำพูดสวนกลับ การินทร์จะเอาไงกันแน่ พอเขาเฉยชาไม่ใส่ใจ ก็พูดจาสกระทบกระทั่ง พอจะแสดงความห่วงใย ก็กลับผลักใสซะอย่างนั้น
“งั้นก็ขอโทษ ที่วุ่นวาย”
มือที่เกาะกุมกันอยู่หลุดออกจากกันทันที ที่ประโยคนั่นได้หลุดออกจากปากคนนึกน้อยใจ การินทร์ลอบถอนหายใจ เมื่อรณวีย์หมุนตัวหันหลังให้เขาเดินไปที่เตียงนอน ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าเช้ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องนำเมื่อเห็นคนเดินหนีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างนุ่มของเขา
รณวีย์นอนหลับตาหายใจอย่างสมำเสมอ การินทร์มองภาพนั้นด้วยยิ้มนิดๆ รู้ว่ามันไม่ถูกต้องนักกับการเปิดใจรับคนๆนี้ให้มีอิทธิพลเหนือความรู้สึก แต่ชีวิตเขาจะสั้นจะยาว ยังไม่รู้ เวลาที่เหลืออยู่เขาก็ขอชดใช้และชดเชยในสิ่งที่เคยทำไม่ดีลงไป
คนเผลอยิ้มเอนตัวลงนอนข้างๆคนที่หลับไม่รู้เรื่อง คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่เขาฝันดี จะดีไม่น้อยถ้ารณวีย์จะเป็นอย่างนั้นด้วย
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ปลุกให้สองคนต้องตื่นจากการนอนในตอนสาย รณวีย์รู้สึกผิดที่โทรศัพท์ตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนที่นอนข้างๆต้องลืมตาขึ้นมาด้วย ชายหนุ่มลุกนั่งไล่ความมึนหัวชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมหยิบตัวต้นเหตุนั่นมาดู
ณภัทธิ์โทรมาทำไม?
“สวัสดีครับ”
ชายหนุ่มกรอกเสียงทักทายหลังจากกดรับ หันกลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงที่ตอนนี้หลับตาลงไปใหม่ ด้วยความไม่อยากส่งเสียงรบกวน เลยเลือกที่จะเดินเปิดประตูห้องไปคุยทางด้านนอก โดยไม่รู้ว่าลับหลังคนที่หลับตาได้ลืมตาขึ้นมามอง
เวลาผ่านไปได้ซักพัก รณวีย์กลับเข้ามาในห้อง ชะงักไปนิดเมื่อเห็นการินทร์นั่งมองอยู่แล้วบนขอบเตียง
“สายแล้ว ฉันคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มบอก
“ก็เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้อง”
รณวีย์ปฎิเสธ เพียงเพราะอยากให้คนการินทร์ได้พักผ่อน แต่การินทร์กลับชะงัก อดไม่ได้ที่จะถาม
“กลับบ้านแน่นะ”
รณวีย์หันสบตา พยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็ต้องอึ้งไปนิดเมื่อการินทร์เอ่ยขึ้นใหม่
“ดี ฉันอยากไปบ้านนายมานานแล้ว”
“ฉันต้องทำงานการินทร์”
“ก็ทำไปสิ ใครไปว่าอะไร”
“งานฉันต้องการสมาธิ”
“กลัวฉันไปทำลายสมาธิหรือไง”
“ก็ทำนองนั้น”
“ข้ออ้างน่ะสิไม่ว่า”
“ข้ออ้างอะไร”
“ฉันรู้นะใครโทรมา จะไปหามันใช่มั๊ยล่ะ”
“ไปหาใคร”
“ก็อาจารย์มนุษยสัมพันธ์ดีนั่นไง”
“ไปทำไม เขาไม่ได้ชวนฉันออกไปเจอซักหน่อย”
“ถ้าชวนก็ไปงั้นสิ”
“แล้วไง ฉันต้องรายงานนายด้วยเหรอ”
“ถ้าฉลาดก็น่าจะทำ”
“บังเอิญฉันโง่”
“เก็บกดมามากหรือไงเนี่ย ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาเถียงฉันได้ขนาดนี้รณวีย์”
“ก็พอดู”
“รณวีย์!”
การินทร์ตวาด รณวีย์ไม่ได้มีความรู้สึกดีๆที่เมื่อคืนได้หลับเคียงข้างกันกับเขาอย่างที่เขารู้สึกเลยหรือไง ตื่นเช้ามาเจอหน้าแทนที่จะยิ้มให้กัน ดันแยกเขี้ยวแทนซะนี่ จะมาถือสาอะไรกะคำพูดของคนที่เริ่มหึงหวงอย่างเขาขึ้นมา
“ตกลงจะให้ไปด้วยมั๊ย”
คนตวาดเอ่ยถามใหม่ เมื่อรณวีย์เงียบเสียงลง
“นายหายดีแล้วหรือไง”
รณวีย์ถาม
“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ”
รณวีย์ยืนมองหน้าคนตอบอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยในที่สุด
“ไปก็ได้ แต่ต้องมีข้อแม้”
“อะไร”
การินทร์ถามงงๆ
“นายต้องไปโรงพยาบาลก่อน ตกลงหรือเปล่า”
“ไปทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“นี่นะไม่ได้เป็นอะไร ถ้าร่างกายนายปกติมีเหรอฉันจะมาหานายที่นี่ได้”
“นายหมายความว่าไง”
รณวีย์อึกอัก เมื่อหลุดปากเอ่ยในสิ่งที่เคยอัดอั้นตันใจการินทร์จะนึกถึงเขา ก็ตอนที่เขามีประโยชน์เท่านั้นแหละ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-3 22:39:13

ขอบคุณครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-3 22:39:48

ขอบคุณครับ

akeins · โพสต์ 2012-5-4 22:23:26

ขอบคุณครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-5 16:05:14

ขอบคุณนะคับ

สีฝุ่น · โพสต์ 2012-5-11 00:26:36

ขอบคุณมากมายครับ

adan · โพสต์ 2012-12-22 21:44:15

ขอบคุณครับผม

Klong · โพสต์ 2013-1-16 17:56:52

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-5-29 02:43:45

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch · โพสต์ 2013-6-8 06:10:07

ขอบคุณมากคับ

harain15 · โพสต์ 2013-6-8 15:13:05

ขอบคุณครับ

waahk01234 · โพสต์ 2013-6-8 16:41:47

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-7-2 23:19:04

ขออ่านหน่อยนะ

tarsii · โพสต์ 2013-12-21 05:42:04

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-21 17:42:20

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-8-26 22:56:09

ขอบคุนค้าบ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-29 20:41:54

เหนื่อยเนาะวี

shinecaraff · โพสต์ 2017-3-18 03:30:38

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm · โพสต์ 2018-1-17 04:59:32

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 22

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร