++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 25

tanya · โพสต์ 2012-5-2 09:30:55

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รณวีย์เข้ามาต่อว่าชายหนุ่มหลังจากที่ใครๆกลับกันไปแล้วตามความต้องการของเจ้าตัวแม่ของชายหนุ่มเอ่ยปากฝากเจ้าตัวไว้กับเขาเพราะเข้าใจว่าที่ลูกชายหงุดหงิดไล่ใครๆแบบนี้เพราะยังรับไม่ได้กับอาการตัวเอง
“เข้ามาทำไมฉันกลังจะกลับ”
คนโดนว่าตอบพลางยันกายจะลุกขึ้น แต่รณวีย์ทักก่อน
“นายไปไหนไม่ได้หรอก ฉันบอกหมอแล้วว่าอย่าถือสาอะไรนาย และให้นายพักที่นี่ต่อเพื่อดูอาการ”
“ใครใช้ให้นายมายุ่งกับเรื่องนี้ ไม่เห็นเหรอว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่วูบไปเท่านั้น”
การินทร์บอกเสียงดัง เขาไม่แน่ใจว่ารณวีย์รู้อะไรบ้าง จึงทำเสียงดังข่มให้เจ้าตัวน้อยใจและเลิกสนใจตนอย่างที่เคยๆเป็น แต่ชายหนุ่มคิดผิดเมื่อรณวีย์ตอบกลับมา
“เมื่อก่อนฉันก็ชอบยุ่งเรื่องของนายอยู่แล้วถ้าฉันจะกลับมายุ่งอีกก็ไม่เห็นจะแปลก”
“นายรู้อะไรบ้าง”
การินทร์เอ่ยถามเสียงเบาลงเมื่อเห็นแววตาท้าทายของคนพูด
“ก็รู้อย่างที่หมอรู้”
รณวีย์ตอบนึกเบาใจที่การินทร์ไม่มีท่าทีอาลวาด
“กลัวฉันตายมั๊ย”
คนป่วยถามอีก คราวนี้รณวีย์เดินไปใกล้แล้วเอ่ย
“ฉันไม่กลัวหรอก เพราะฉันเชื่อว่านายไม่มีทางเป็นแบบนั้นถ้า....”
ชายหนุ่มหยุดประโยคเอาไว้เอาเข้าจริงๆก็ไม่กล้าที่จะแนะนำอะไรคนตรงหน้า ก็ขนาดใครๆที่เขาเชื่อว่ามีอิทธิพลต่อเจ้าตัวพูด เจ้าตัวยังไม่ฟัง แล้วถ้าเขาเอ่ยจะไม่กระเด็นออกไปจากห้องนี้ด้วยอารมณ์โกรธของเจ้าตัวเหรอ
“ถ้าอะไร”
การินทร์ถาม
“ถ้านาย เอ่อ ยอมผ่าตัด”
รณวีย์เอ่ยในที่สุด นึกหวั่นกับผลที่จะเกิด ก่อนอารมณ์แปลกใจจะแล่นเข้ามาแทนทีเมื่อคนที่นึกกลัวเลื่อนมือมากุมมือตัวเอง,
“ห่วงกานต์หรือเปล่าวีย์”
“ก็หะ ห่วงไง”
รณวีย์ตอบไม่เต็มเสียง
“งั้นฟังนะ”
การินทร์บอกใหม่ รณวีย์จึงตั้งใจฟัง จึงรู้ว่าคนตรงหน้ารู้อาการตัวเองว่าถึงขั้นนี้มาก่อนหน้าแล้ว แต่ที่ไม่ยอมบอกใครเพราะอยากทำงานกับเขาจนเสร็จ
“เราเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน กานต์กลัว กลัวว่าถ้าผ่าตัดแล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีก”
รณวีย์ถอนหายใจให้ความคิดของอีกฝ่ายก่อนจะกุมมือเจ้าตัวเพื่อปลอบแล้วพูด
“กลัวอะไร ผ่าตัดแค่ไม่กี่ชั่วโมงตื่นมาเราก็เจอกันแล้ว วีย์ไม่หนีไปไหนหรอก”
“แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ”
“มันต้องเป็นแบบนั้นสิเชื่อวีย์นะ ทำตามที่หมอแนะนำเถอะ”
“แล้วงานของเราล่ะยังไปไม่ถึงไหนเลยนะ”
“ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า วีย์เชื่อว่าถ้าทางโรงเรียนรู้ว่ากานต์เป็นแบบนี้ ทางนั้นเขาคงเข้าใจ”
“แต่กานต์อยากทำงานกับวีย์”
ถึงคราวนี้รณวีย์เงียบ ยอมรับว่ารู้สึกหวิวๆอยู่เหมือนกันหากว่าตังเองจะต้องเปลี่ยนเพื่อนร่วมงาน การินทร์พูดถูก ระหว่างเขากับเจ้าตัวเพิ่งเจอกันได้ไม่นานแถมยังพูดจากันดีๆไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างสร้างกำแพงให้กับตัวเอง
“เราต้องยอมรับความจริงนะกานต์”
“แต่กานต์ก็ผ่านมันมาได้นานแล้วนะทนอีกหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง”
“หมายความว่าไง”
“กานต์อยากทำงานชิ้นนี้กับวีย์ให้เสร็จ งานของเรา จากนั้นค่อยมาว่ากันอีกที”
“จะดีเหรอ ทุกคนเป็นห่วงกานต์นะ”
“ก็รู้ว่าห่วง ก็อย่างที่บอกไงว่ากานต์เคยผ่านมันไปได้ ทนอีกหน่อยคงไม่เป็นไรถ้าวีย์ไม่แผลงฤทธิ์ให้กานต์ต้องเครียด”
ประโยคหลังคนพูดเอ่ยล้อๆ รณวีย์มองค้อนก่อนจะนึกตาม การินทร์ดื้ออย่างที่แม่เจ้าตัวเคยบ่นจริงๆ
“กานต์ไม่เบื่อเหรอที่จะต้องอยู่อย่างหวาดระแวงตัวเองว่าจะเจ็บเมื่อไหร่จะทรมานเมื่อไหร่”
“ไม่หรอกถ้ากานต์ไม่เครียดไม่คิด แล้วดูแลตัวเองมันคงไม่เป็นอะไร”
“แล้วที่ผ่านมาทำไมไม่ทำ”
“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ชาวบ้านเขาเครียด”
“ให้มันได้อย่างนี้ วีย์ไปบีบคอกานต์เหรอว่าต้องเครียดต้องคิดมาก”
“ไม่รักก็ไม่เครียดหรอก”
การินทร์บ่นงึมงำ แต่ก็เชื่อว่าคนยืนอยู่ด้วยคงได้ยิน ถึงได้มองสบตาเขานิ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม
“ตกลงจะเอายังไง”
“ก็อย่างที่บอก ไว้เสร็จงานแล้วกานต์จะมานอนให้หมอผ่าคว้านได้ตามสะดวก แต่ตอนนี้กานต์ขอใช้วันเวลาที่หายไปกับวีย์ก่อน ได้มั๊ย”
รณวีย์พูดไม่ออกเมื่อการินทร์ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ เขาคงต้องตามใจการินทร์แล้วมั้ง
หัวใจชายหนุ่มคงได้แต่ภาวนาให้การินทร์อยู่รอดปลอดภัยจนถึงวันนั้น วันที่เขาจะมีความสุขกับความสัมพันธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้เต็มที่
ในนามของความรัก ช่วยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดทีเถอะ
รณวีย์ยอมให้การินทร์ออกจากโรงพยาบาลตามที่เจ้าตัวร้องขอ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าตัวต้องเข้ามาตรวจเช็คร่างกายเป็นประจำอย่างห้ามลืมเด็ดขาดซึ่งการินทร์ก็ยอมรับปากแต่โดยดี
“ถ้ากานต์ผิดนัดหมอแม้แต่ครั้งเดียวก็เลิกคุยกันได้เลย”
คนร่างข้อแม้ถือสิทธิ์ขู่ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนที่คนตรงหน้าเคยสารภาพว่าเปิดใจยอมรับแล้ว
“กานต์ก็รักตัวกลัวตายเหมือนกันนะ”
คนโดนขู่เอ่ยเบาๆ รู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่รณวีย์กล้าเดินเข้ามาในชีวิตเขามากกว่าครึ่ง ชีวิตที่เขาเพิ่งค้นเจอความต้องการของหัวใจตัวเอง หลังจากที่เดินตามหามันมาตลอด
ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนที่เรื่องราวในอดีตเกือบทำให้สูญเสียกันและกันดำเนินไปเรื่อยๆท่ามกลางวันเวลาที่ต่างฝ่ายต่างรอว่ามันจะสมบูรณ์เมื่อไหร่ ทั้งสองไม่ได้มีปัญหาเรื่องคนรอบข้าง ในเมื่อต่างฝ่ายต่างรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ ทุกอย่างน่าจะลงตัวและสวยงามหากว่าใครคนนึงไม่มีสิ่งที่ต้องกังวล
“วันนี้เป็นไงบ้างกานต์”
รณวีย์เอ่ยถามคนข้างกายในเช้าวันหนึ่งขณะกำลังทำงานร่วมกันในสถานที่จริง ที่จะจัดใช้การแสดงละครการกุศลที่เจ้าตัวเขียนบทเสร็จแล้วเรียบร้อย งานที่เหลือส่วนใหญ่จึงตกไปที่คนที่โดนถาม นั่นคือการสร้างฉาก
“ก็เรื่อยๆ ทำไมห่วงเหรอ”
คนโดนถามเอ่ยยิ้มๆ ยอมรับว่าสภาพโดยรวมของตัวเองดีขึ้น หลังจากที่ไม่ต้องปะทะคารมกับคนถาม แถมฝ่ายนั้นยังดูแลเอาใจใส่เสียจนบางทีเขาเองยังลืมว่าชีวิตตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร
“รู้แล้วยังจะถาม”
รณวีย์เอ่ยค้อนๆก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องงาน ซึ่งการินทร์ก็ฟังและเริ่มเสนอแนวคิดของตนหลังจากที่ฟังคนที่กำหนดทิศทางทุกอย่างเอาไว้ในบทละคร
สองคนคุยกันอย่างเข้าขาอย่างที่คนที่ยืนมองเบาใจและมั่นใจว่างานนี้จะจบลงด้วยดี
“เราเลือกคนไม่ผิดจริงๆอาจารย์บุษ”
อาจารย์ผู้มีอำนาจเอ่ยก่อน ซึ่งอาจารย์อีกสองท่านที่ยืนอยู่ด้วยก็คิดเช่นนั้น คนหนึ่งคืออาจารย์สาวที่ปรึกษาและประสานงานทั้งหมด อีกคนเป็นอาจารย์หนุ่มที่คัดเลือกและฝึกสอนการแสดง
“ก็สองคนนี้เขาเคยสนิทชิดเชื้อกันมาก่อนนี่คะอาจารย์ใหญ่”
บุษบาเอ่ยเสริมด้วยรอยยิ้ม ต่างจากอีกคนที่แม้จะเห็นด้วยว่าสองคนตรงหน้าดูจะเข้าขาและทำงานร่วมกันได้อย่างลงตัว แต่ก็อดที่จะนึกเซ็งขึ้นมาไม่ได้ หลังๆรณวีย์แทบจะไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้เข้าหาตัวได้เลย เพิ่งจะมีไม่กี่วันมานี่เองที่เจ้าตัวเอาสำเนาบทละครในส่วนที่เขาจะต้องเอาไปฝึกสอนการแสดงมาให้ แต่ก็ไม่ได้มาเพียงลำพัง คนเขียนบทยังหนีบเอาจิตรกรหนุ่มติดตัวมาด้วย เหมือนย้ำให้เขารับรู้ว่าไม่มีช่องว่างระหว่างสองคนให้เขาเข้าไปแทรกได้
“เออแล้วตอนนี้คัดเลือกเด็กๆที่จะมาแสดงละครครั้งนี้ไปถึงไหนแล้วอาจารย์ณภัทธิ์”
อาจารย์ใหญ่เอ่ยถาม คนที่กำลังเหม่อคิดได้สติยิ้มตอบ
“ก็เกือบจะลงตัวแล้วครับ”
“ยังไงก็เร่งๆมือหน่อยนะ เพราะสองคนนั้นท่าจะไฟแรงน่าดู”
“ครับ”
อาจารย์หนุ่มรับคำไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ ลับหลังเจ้าตัวไม่นาน อาจารย์ใหญ่และอาจารย์บุษบาจึงตามไป ปล่อยให้สองคนในห้องประชุมคุยกันไปต่อจนคล้อยบ่าย
“หิวจังไปหาอะไรทานกันก่อนมั๊ยวีย์”
การินทร์เอ่ยชวนเมื่อรู้สึกหวิวๆขึ้นมา ชักไม่แน่ใจกลัวว่าอาการเก่าจะกำเริบขึ้น จึงอยากจะพัก แต่ถ้าบอกออกไปตามตรงก็กลัวคนรับรู้ไม่สบายใจ
คนถูกชวนละสายตาจากภาพสเก็ตคร่าวๆที่คนชวนวาดให้ดู หันมาเห็นด้วยพลางตั้งคำถาม
“อืม ก็ดีเหมือนกัน ไปที่ไหนกันดีล่ะ”
“อยากทานอะไรล่ะ”
การินทร์ถามอย่างเอาใจ
“ถามตัวเองก่อนเถอะ วีย์ทานอะไรได้ทั้งนั้นแหละ แต่กานต์ ต้องคุมอาหารอยู่ลืมแล้วหรือไง”
“ไม่ได้ลืมหรอก แต่ก็อยากให้วีย์ทานอะไรที่วีย์ชอบบ้าง ไม่ไช่ตามกานต์อย่างเดียว”
“ก็บอกแล้วไงวีย์ยังไงก็ได้”
“อันนั้นน่ะรู้แต่คนมันอดห่วงไม่ได้นี่นา”
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะน่า”
“กานต์เป็นภาระวีย์มากหรือเปล่า”
การสนทนาเงียบไปพัก เมื่อการินทร์เอ่ยคำถามนี้ออกมาตรงๆ ผ่านไปซักพักคนโดนถามตั้งใจมองหน้าคนถามแล้วเอ่ย
“คำว่าภาระมันใช้ไม่ได้กับคนที่เต็มใจทำสิ่งใดๆหรอกกานต์”
การินทร์เปิดยิ้ม รณวีย์มักพูดให้เขามีกำลังใจอยู่เสมอ ชายหนุ่มยื่นปลายนิ้วมือไปสัมผัสริมฝีปากคนพูดเบาๆแล้วเอ่ยอย่างล้อๆ
“พูดเก่งนะเรา อยู่บ้านให้รางวัลแล้วนะเนี่ย”
“รางวัลอะไร ทะลึ่ง”
รณวีย์ปัดมือคนเอ่ยออกรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมากับสายตาที่ฝ่ายนั้นมองการินทร์ลอบยิ้มก่อนจะก้มลงเอ่ยกระซิบ
“อยากรู้คืนนี้ค้างบ้านกานต์สิ”
รณวีย์ถึงกับขนลุกเมื่อการินทร์ไม่ได้แค่พูด แต่กลับปล่อยลมหายใจอุ่นให้ลอยสัมผัสกับใบหูเขาเจ้าตัวจึงต้องรีบผลักคนทำออก
“เกิดมีคนมาเห็นล่ะซวยเลยนะการินทร์”

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-3 22:46:11

ขอบคุณครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-5 16:07:45

ขอบคุณนะคับ

สีฝุ่น · โพสต์ 2012-5-11 23:22:23

ขอบคุณมากมายครับ

adan · โพสต์ 2012-12-22 22:18:59

ขอบคุณครับผม

Klong · โพสต์ 2013-1-16 18:28:01

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-5-29 03:04:08

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch · โพสต์ 2013-6-8 06:49:37

ขอบคุณมากคับ

harain15 · โพสต์ 2013-6-8 15:51:30

ขอบคุณครับ

waahk01234 · โพสต์ 2013-6-8 17:08:08

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-7-2 23:32:19

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii · โพสต์ 2013-12-21 06:39:12

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-21 18:07:58

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-8-27 17:55:25

ขอบคุนค้าบ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-29 21:04:05

ใจเริ่มอ่อนละ

shinecaraff · โพสต์ 2017-3-18 03:53:19

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm · โพสต์ 2018-1-17 05:20:13

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 25

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร