++ ***ไฟรัก *** ++ @ 3

tanya · โพสต์ 2012-5-4 08:26:37

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เครียดเรื่องงานเหรอวะแก”
“คนที่สั่งพักงานฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ เขาบอกถ้าฉันไม่พร้อมที่จะทำงานก็สมควรพักไปก่อน”
อานนท์....นิ่ง นึกทวนประโยคเพื่อนซี้....คนที่สั่งพักงานฉันก็คิดอย่างนั้น....แสดงว่าเจ้าตัวไม่ได้เครียดเรื่องงานน่ะสิเอาอีกแล้วนะ ปรมินทร์
“ปักษ์ เมื่อไหร่แกจะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันได้วะ”ชายหนุ่มเตือนเพื่อนเมื่อพอจะเดาสาเหตุ ที่เพื่อน.....ทุบโต๊ะน้ำตาใหล..ได้
“ฉันพยายามแล้วอานนท์ ฉันพยายามแล้ว”ปรมินทร์เอ่ยเสียงสั่น เขาเองก็ไม่อยากที่จะเสียงานเสียการเพราะเรื่องส่วนตัว แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที หลายครั้งพยายามคิดมองอะไรๆในแง่ดี แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บ เจ็บที่สิ่งที่เป็นกับสิ่งที่มองมันขัดกัน วิศรุตเปลี่ยนไปอย่างที่เขารู้สึกได้ ทำไมล่ะ เขาทำอะไรผิด ทำไมความรักที่เขาคิดว่ามันลงตัวและสวยงามแล้วถึงต้องมาลงเอยด้วยความเจ็บปวด
“ใจเย็นๆสิปักษ์ แกอย่าไปคิดอะไรมากมายซิวะ ความรักมันไม่ได้มีด้านเดียวนะโว้ย ฉันรู้ว่าแกเคยได้รับแต่ด้านที่สวยงาม แต่แกต้องเผื่อใจให้กับด้านที่เลวร้ายด้วยสิ”
“แล้วทำไมฉันจะต้องมาเจอด้านที่เลวร้ายด้วยล่ะอานนท์ ฉันเป็นคนเริ่มต้นก่อนเหรอ เท่าที่จำได้เขาเดินมาหาฉันเองนะ ทำไมพี่วิชญ์ต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ถ้าไม่คิดที่จะจริงจังตั้งแต่ทีแรกเขาเข้ามาหาฉันทำไม เขาทำให้ฉันรักเขาทำไม ฉันไม่เข้าใจ”
“พูดยังกะตอนนี้เขาเลิกรักแกแล้วงั้นแหละ”
“เขายังไม่ได้บอกเลิกเป็นคำพูดหรอก แต่การกระทำเขามันฟ้องชัด จนฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“เขาทำอะไร เขาทำอะไร ไหนแกบอกฉันซิ”
“เขาพยามหลบหน้าฉันตลอด โทรหาก็ไม่รับสาย ทิ้งเบอร์ไว้ก็ไม่โทรกลับ แกจะให้ฉันคิดยังไง เมื่อก่อนเขาเป็นแบบนี้ซะที่ไหน”
“แค่นี้น่ะเหรอที่แกมาตีโพยตีพายว่าจะโดนทิ้ง”
“แกไม่ได้เป็นฉันแกไม่รู้หรอกอานนท์ สัญชาตญาณคนเรามันมี ฉันรู้ ฉันรู้ว่าพี่วิชญ์เปลี่ยนไป”
“แล้วแกจะเอายังไง”
“ก็นี่ไงที่ฉันไม่รู้ ฉันรักเขาอานนท์ ฉันรักเขา ฉันคงทนไม่ได้ถ้าพี่วิชญ์บอกเลิกฉันขึ้นมาจริง ๆ”
คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงฝ่ายนั้นสั่น อานนท์รับรู้ได้ทันทีว่าคนปลายสายกำลังร้องให้อย่างคนคับแค้นใจ
“ไม่เอานะปักษ์ แกอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย พี่วิชญ์หน้าที่การงานเขาขนาดนั้น เขาอาจจะไม่ว่างจริงๆก็ได้ แกต้องเข้าใจในตัวแปรหลายอย่างด้วยนะ อย่ามองอะไรด้านเดียว อย่าร้อง อย่าร้อง ไม่เอา แกเคยเข้มแข็งนี่หว่า”
“ฉันพร้อมจะเข้าใจนะอานนท์ถ้าพี่เขาไม่มีเวลาห็ฉันเพราะเรื่องงานจริงๆ”
“แกหมายความว่าไง”
“มันยังมีบางอย่างที่แกยังไม่รู้ก่อนที่ฉันจะคบกับเขา”
“อะไร มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับคนรักของแกเหรอปักษ์”
“กูเชื่อว่าพี่วิชญ์ยังรักกูอยู่ว่ะไอ้กิต”อธิศรโทรรายงานเพื่อนร่วมวงการทันทีที่ตื่นขึ้นมารอบสอง และจัดการภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยจนพาตัวเองมานั่งทานอาหารที่วิศรุตบอกเอาไว้ก่อนออกไป วันนี้ทั้งวันเขาคิดจะไม่ไปไหน ชายหนุ่มจะอยู่รอจนเจ้าของบ้านกลับมาและเจอเขา นั่นมันหมายถึงอะไรๆที่คิดไว้มันน่าจะง่ายขึ้น
“งี้ก็เข้าทางซิวะอาร์ม แล้วมึงแน่ใจว่า`คุณ`โง่ของมึงยังรักมึงอยู่”กิติกรบอกอย่างยินดีแต่ก็อดเคลือบแคลงไม่ได้ ก็มันนานแล้วน่ะสิที่อธิศรร้างลากับวิศรุต นานจนเขาไม่อยากแน่ใจว่าว่าวิศรุตจะยังมีใจให้เพื่อนเขาอยู่
“นี่ถ้ากูถ่ายวีดีโอไว้ได้กูคงถ่ายเก็บไปให้มึงดูแล้วว่าเมื่อคืนพี่วิชญ์เขาโหยหากูขนาดไหน”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ เสน่ห์มึงยังใช้ได้นี่หว่า”
“มันอยู่ที่ฝีมือโว้ย ระดับไอ้อาร์มซะอย่าง ลองใครได้สัมผัสแล้วไม่ติดใจกูไหว้เลยล่ะ”
“เออๆ มึงแน่ ว่าแต่ว่ามึงคง ไม่กลับไปหลงไอ้เกย์นั่นจนลืมเรื่องที่เราเคยทำไว้นะโว้ย”
“เออกูไม่ลืมหรอก รับรองมึงกะกูรอดชัวร์ เงินไม่กี่แสน ถ้าในระยะเวลาสามเดือนกูเอาจากพี่วิชญ์ไม่ได้ มึงเลิกคบกูได้เลย”
“มันง่ายอย่างนั้นเลยเหรอวะ”
“ มึงเชื่อมือกูเหอะน่า รับรองกูจะเอาเงินก้อนนี้ไปฟาดหน้าไอ้พวกนั้นพร้อมมึงแน่”
“เออๆๆกูเชื่อ แต่เร็วๆหน่อยก็ดีนะ ทุกวันนี้กูไปไหนมาไหนก็ผวาว่าไอ้เสี่ยนั้นมันจะส่งคนมาตัดแขนตัดขาเอา”
“ทีอย่างนี้ทำกลัวทีเข้าไปเสี่ยงเล่นน่ะไม่กลัวนะมึง”
“ก็กูมั่นใจนี่หว่าว่าเราจะได้เงินล้านชัวร์ ใครจะคิดล่ะว่ามันจะกลับตาลปัตรแบบนี้”
“เออๆ แล้วไปแล้วก็แล้วไป แค่เรามีทางออกก็บุญเท่าไหร่ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ กูกินข้าวก่อน”
การสนทนากับเพื่อนซี้จบลงแค่นั้น ข้าวในจานคนวางสายยังไม่แตะในทันที ในหัวสมองชายหนุ่มเริ่มครุ่นคิดหาวิธีที่จะกอบโกยเงินหลักแสนจากวิศรุต!!
การประชุมบอร์ดผูบริหารที่เพิ่งจะเลิกไปทำเอาวิศรุตกลับเข้ามานั่งหน้าเครียดในห้องทำงานส่วนตัว ผลงานของเขาที่ผ่านมามันย่ำแย่ถึงขนาดต้องโดนวิจารณ์กลางบอร์ดเลยเชียวเหรอ หนุ่มใหญ่กุมขมับอย่างคนคิดหนักด้วยยังรับไม่ได้กับการโดนเพ่งเล็ง เขาเคยแต่นั่งมองอาการหน้าซีดพูดไม่ออกของเพื่อนร่วมงานคนอื่นเวลาโดนชี้วิจารณ์กลางบอร์ด ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้เขาจะตกเป็นเป้าสายตาซะเอง
อาการสั่นระรัวของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ ปลุกให้หนุ่มใหญ่ตื่นขึ้นมาจากอาการเครียดหนัก เบอร์ที่โชว์หน้าเครื่องทำเขาผ่อนลมหายใจก่อนจะกดรับ
“รับได้แล้วเหรอครับ”น้ำเสียงคล้ายประชดดังมาจากต้นสาย หนุ่มใหญ่ข่มอารมณ์ตอบกลับอย่างใจเย็น
“ถ้าพี่ว่างพี่ก็รับ อย่าหาเรื่องดีกว่าปักษ์”
“ผมจะกล้าหาเรื่องผู้บริหารระดับสูงได้เหรอครับ”
“อย่าอ้อมค้อมปักษ์ มีอะไรก็พูดมา พี่มีงานต้องเคลียร์”
“เย็นนี้พี่ว่างหรือเปล่า”
“ทำไม”
“ก็อยากเจอ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เรื่องอะไรคุยตอนนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไหนบอกว่ามีงานต้องเคลียร์ไงครับ”
“ก็ถ้าไม่นานเกินไปพี่ก็คุยได้”
“แล้วถ้ามันนานล่ะครับ”
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ”
“อ๋อต้องมี....เรื่อง....ใช่มั๊ยครับพี่วิชญ์ถึงจะออกมาเจอผมได้”
วิศรุตนิ่งไปเมื่อปรมินทร์เน้นคำว่า..เรื่อง..ให้ได้ยิน ใช่สินะ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้มีเวลาให้คนรัก ...คนปัจจุบัน..คนนี้
“ที่..เดี๋ยวนะมีสายเข้า”
หนุ่มใหญ่กำลังจะถามถึงสถานที่ที่สะดวกที่จะเจอกัน แต่พลันมีเสียงสัญญาณเรียกซ้อนดังเข้ามา ด้วยความที่คิดว่าเป็นเรื่องงานเลยเลี่ยงไปกดรับ แต่เสียงที่เอ่ยทักมา ไม่ใช่เสียงลูกค้า แต่เป็น
“ผมอาร์มนะครับพี่วิชญ์”
“อืม อาร์ม มีอะไรครับ”หนุ่มใหญ่ทัก
“ก็ไม่มีอะไรครับ คิดถึงเลยโทรมาหา ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ”
วิศรุตเงียบคิด คำทักทายสองคนที่โทรหาเข้าช่างแตกต่างกันซะเหลือเกิน ได้ยินเสียงปรมินทร์ทีไรชายหนุ่มรู้สึกเครียดได้ทุกครั้ง แต่พอได้ยินเสียงอธิศร ทำไมดูอะไรๆมันเบาลงไปเยอะ หนุ่มใหญ่จึงตัดสินใจเอ่ยออกไป
“รอเดี๋ยวนะอาร์ม พี่ติดสายลูกค้าอยู่ ขอพี่เคลียร์แป๊บ เดี๋ยวพี่มาคุยด้วย”
“ครับ”อธิศรตอบรับอย่างว่าง่าย หนุ่มใหญ่ผุดรอยยิ้มตรงมุมปากนิดก่อนจะสลับสายกลับมาคุยกับคนที่โทรเข้ามาก่อน
“ท่าทางจะยุ่งนะครับ”ปรมินทร์ทักก่อนเมื่อได้สัญญาณจากปลายสาย วิศรุตหุบยิ้ม ดูเอาเถอะ เสียงทักปรมินทร์ช่างแข็งกร้าวซะจนอยากจะวางสายมันซะเดี๋ยวนี้ แต่ก็ทำใจเย็นตอบ
“ก็ยุ่งเป็นปกติ”
“แล้วตกลงเย็นนี้ว่างมั๊ยล่ะครับ”
“คงไม่ได้แล้วล่ะ ลูกค้านัดทานข้าว”
ปรมินทร์เงียบไป เขานึกอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่แม้จะ....นึกอยู่แล้ว....แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะใจสั่นไม่ได้
“เอาไว้ถ้าว่างแล้วพี่จะโทรนัดละกัน แค่นี้ก่อนนะ ติดสายลูกค้าอยู่”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ปรมินทร์รู้สึกจุกแน่นขึ้นมาอย่างเจ็บปวด วิศรุต ไม่มีเวลาให้คนที่เคยบอกว่ารักอย่างเขาเลยจริงๆ ชายหนุ่มนึกน้อยใจ หากว่าฝ่ายนั้นรู้ว่าเขาโดนพักงาน เขาจะได้รับคำปลอบใจหรือคำว่า ...สมน้ำหน้ากันนะ
ทางด้านวิศรุต หลังตัดสายคนรัก คนปัจจุบันทิ้งไป หนุ่มใหญ่ก็ไม่รอช้าที่หันมาสนทนากับ คนรักเก่า อย่างคนอารมณ์ดี
“เย็นนี้พี่วิชญ์ว่างหรือเปล่าครับ”อธิศรเอ่ยถาม เมื่อผ่านการสนทนาไปได้พักหนึ่ง คนโดนถามนิ่งคิดซักพัก ก่อนจะตอบออกไปด้วยคำตอบที่ทำให้คนถามผุดยิ้ม
“ว่างครับ อาร์ม มีอะไรหรืออยากไปไหนเหรอ”
“ก็ตอนแรกผมว่าจะรอพี่วิชญ์อยู่ที่บ้าน แต่คิดอีกที ผมว่าผมออกไปหาพี่วิชญ์แล้วเราไปดูหนังฟังเพลงกันดีกว่า”
“อาร์ม อยากไปเหรอครับ”
“คือ เราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันนาน ผมคิดถึงบรรยากาศนั้นน่ะครับ หรือพี่วิชญ์ไม่อยากที่จะไปกับผมแล้ว”
“อาร์มก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับอาร์ม”
“แสดงว่าพี่วิชญ์ตกลง”
“อือหึ อาร์มอยากไปไหนบอกพี่ได้เลย พี่ก็อยากพักสมองเหมือนกัน ช่วงนี้มีเรื่องให้เครียดเยอะ”
“เหรอครับ งั้นก็ดีเลย งั้นเดี๋ยวผมไปหาพี่วิชญ์ที่ทำงานนะครับ”
“ไม่ต้องลำบากหรอก เดี๋ยวพี่ไปรับ แต่งตัวรอพี่ละกัน”
การนัดหมายจบลงด้วยความพึงใจทั้งสองฝ่าย ต่างจากใครอีกคนที่กำลังนั่งจมอยู่กับที่ อย่างกับคนที่ไม่มีแรงขยับไปไหน
ปรมินทร์ นั่งอยู่ที่เดิม นานจนฟ้ามืด ชายหนุ่มโทรกลับไปหาวิศรุตหลายรอบ หวังเพียงว่าฝ่ายนั้นจะมีเวลาให้ แม้เสี้ยวนาทีชายหนุ่มก็ดีใจหากว่าได้เจอหน้า ความรู้สึกเหงา สับสน ตีกันวุ่นวายอยู่ลึกๆภายในใจ แต่ทำไมหนอ ฝ่ายนั้นทำไมไม่ยอมรับสายเขาซักที
“ก็เขาบอกนัดทานข้าวกับลูกค้า เขาก็อาจจะยังทานไม่เสร็จก็ได้ แกก็อย่าไปโทรตามเขามากมายสิปักษ์”
อานนท์ให้เหตุผลเขาเมื่อเขาโทรไประบายความอึดอัดใจให้ฟัง
“เอางี้ วันนี้ฉันยอมเลิกนัดทั้งหมด ฉันจะไปหาแก อยู่กับแก หวังว่าแกคงจะดีขึ้น และหายฟุ้งซ่านได้นะ แกอยากไปไหน บอกฉัน ฉันจะพาแกไปทุกทีเลยเอา”
อานนท์เอ่ยตบท้าย เมื่อรู้สึกว่า อาการฟุ้งซ่านของเพื่อนคงไม่ดีขึ้น
“เราไม่ได้ดูหนังฟังเพลงกันนานเท่าไหร่แล้วอานนท์”ปรมินทร์เอ่ยถาม
“ก็ตั้งแต่แกรู้จักกับพี่วิชญ์นั่นแหละ”อานนท์ตอบ ไม่ได้อยากตัดพ้อนักหรอก แต่มันเป็นความจริงที่ต้องเอ่ย ปรมินทร์รักวิศรุตมากขนาดไหน มันเป็นสิ่งที่เขารู้ดี
“งั้นถ้าแกยกเลิกนัดของแกได้จริงๆ ฉันก็อยากที่จะไปเปิดหูเปิดตาแกสะดวกที่จะไปกับฉันใช่มั๊ย”
“สำหรับแก ฉันสะดวกอยู่แล้วล่ะ เจอกันที่ไหน จะให้ฉันไปรับ หรือต่างคนต่างไป”
“ต่างคนต่างไปดีกว่า เจอกันที่..........แล้วกัน”
“เออ เออ แล้วเจอกัน”อานนท์รับคำเมื่อปรมินทร์บอกสถานที่สถานที่ ที่เขาคิดว่ามันจะคลายเครียดให้เพื่อนซี้

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-4 21:54:47

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-5-6 20:24:28

ขอบคุณครับ

akeins · โพสต์ 2012-5-6 22:34:37

ขอบคุณครับ

tamia · โพสต์ 2012-5-7 18:23:17

ขอบคุณครับ {:4_105:}

imseng · โพสต์ 2012-5-9 08:46:25

ขอบคุณนะคับ

Klong · โพสต์ 2013-2-3 21:40:25

ขอบคุนครับ

diablo2 · โพสต์ 2013-2-4 23:42:47

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 02:54:08

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-28 02:34:05

ขอบคุนคราบ

balllove23 · โพสต์ 2013-8-28 20:25:11

ขอบคุณครับ

kangaza · โพสต์ 2013-9-9 13:55:04

ขอบคุงมากมากคับ

cawee · โพสต์ 2013-12-4 23:10:39

ขอบคุรคราฟ

tarsii · โพสต์ 2014-1-21 15:00:43

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-4-25 16:55:06

ขอบคุณครับ{:6_192:}

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-9-21 16:05:28

ขอบคุนค้าบบบ

pierce · โพสต์ 2015-6-28 19:03:04

พี่วิชเลวเนาะ ขอให้ปักสลัดให้หลุดนะ

tajarak · โพสต์ 2015-6-28 20:03:33

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-6-28 20:55:46

ขอบคุนคับ

arise · โพสต์ 2015-6-28 21:18:08

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ไฟรัก ++ @ 3

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร