++ ***ไฟรัก *** ++ @ 4

tanya · โพสต์ 2012-5-4 08:31:30

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“งั้นถ้าแกยกเลิกนัดของแกได้จริงๆ ฉันก็อยากที่จะไปเปิดหูเปิดตาแกสะดวกที่จะไปกับฉันใช่มั๊ย”
“สำหรับแก ฉันสะดวกอยู่แล้วล่ะ เจอกันที่ไหน จะให้ฉันไปรับ หรือต่างคนต่างไป”
“ต่างคนต่างไปดีกว่า เจอกันที่..........แล้วกัน”
“เออ เออ แล้วเจอกัน”อานนท์รับคำเมื่อปรมินทร์บอกสถานที่สถานที่ ที่เขาคิดว่ามันจะคลายเครียดให้เพื่อนซี้
ตอนที่ 3
ภายในร้านอาหารกึ่งหรู อธิศรก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่วิศรุตสั่งให้อย่างเอาใจคนสั่ง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายนั้นเป็นระยะๆ ซึ่งทุกครั้งก็เจอแต่สายตาที่ถูกมองมาอย่างคนมีความสุขของคนมอง
“ไม่เห็นพี่วิชญ์ทานอะไรเลยครับ”
คนถูกมองถามเมื่อรู้สึกตึงหน้าท้องขึ้นมา
“พี่สั่งมาให้อาร์มทานนี่ครับ อีกอย่างอาร์มก็รู้ว่าพี่แพ้อาหารพวกนี้”
วิศรุตตอบยิ้มๆ อธิศรจึงเพิ่งสังเกตอาหารแต่ละอย่างที่เป็นของโปรดของเขา แต่เป็นของมีพิษสำหรับคนตรงข้ามจึงเอ่ยแย้งว่า
“พี่วิชญ์ไม่เห็นจำเป็นต้องสั่งอาหารรสจัดมาซะเต็มโต๊ะอย่างงี้เลยนี่ครับ”
“ก็พี่ยังจำได้นี่ว่าอาร์มชอบทาน”
หนุ่มใหญ่ตอบอย่างเอาใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับอธิศรเขายังไมลืม แล้วยิ่งปรมินทร์ก็เป็นคนทานอาหารรสชาติเดียวกับเจ้าตัวยิ่งทำให้เขาลืมรสนิยมของเจ้าตัวในข้อนี้ลำบาก แรกๆทีคบกับปรมินทร์ชายหนุ่มก็มักที่จะเห็นปรมินทร์สั่งอาหารแบบนี้มาทาน แต่เขาไม่เคยคิดที่จะสั่งให้เลย ก็ในเมื่อเขาเกลียดอาหารพวกนี้แล้วเขาจะสั่งให้มันมารกตาให้พาลทานอย่างอื่นไม่ลงไปทำไม อีกอย่างปรมินทร์ก็ไม่ใช่อธิศร แม้ว่าครานั้นความรักของเขากับนายแบบหนุ่มจะร้างลา แต่เขาก็อยากที่จะเก็บความทรงจำดีๆบางอย่างไว้กับตัวเอง
ปรมินทร์เคยถามว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบอาหารรสจัด ก็มันเคยทำให้เขาเกือบตายน่ะสิตอนสมัยเด็กๆ กับรสชาติที่เผ็ดร้อน เขายังจำได้ถึงอาการปวดท้องทุรนทุรายดั่งไส้จะขาดจนถูกหามเข้าโรงพยาบาลเมื่ออาเจียนออกมาเป็นเลือดจนตัวซีด
“อิ่มแล้วเหรอ ทานเยอะๆสิ เหลือเวลาตั้งเยอะ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยต่อเมื่อเห็นคนตรงหน้ารวบช้อนส้อมไว้บนจาน
“ไม่เอาแล้วครับ เดี๋ยวอ้วนล่ะแย่เลย ว่าแต่พี่วิชญ์จะไม่ทานอะไรจริงๆเหรอครับ”
“ปกติพี่ก็ไม่ค่อยทานข้าวเย็นอยู่แล้ว ว่าแต่อาร์มเถอะ อิ่มจริงๆนะ”
อธิศรพยักหน้ายิ้มๆแทนคำตอบ สองคนจึงลุกออกจากร้านเมื่อจัดการเรื่องค่าอาหารเรียบร้อย โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้เลยว่าการกระทำที่แสดงออกต่อกันด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขนั้น มีสองสายตาได้มองเห็นทุกอริยาบท
“จะไปไหนน่ะปักษ์”
อานนท์เข้ารั้งตัวปรมินทร์เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังจะก้าวตามสองคนที่เดินคู่กันไปด้วยท่าทีสนิทสนม
“แกก็เห็นเหมือนที่ฉันเห็นนี่อานนท์”
ปรมินทร์ตอบอย่างขุ่นเคือง เขาอยากจะตามไปถาม......คนของตัวเอง...........ว่าไอ้ตี๋หน้าเด็กที่เดินคู่นั่นเป็น......ลูกค้า....อายุน้อยหรือยังไง
“แกจะตามพี่วิชญ์ไปเหรอ”อานนท์ถาม คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็ไม่รอที่จะตอบคำถามใดๆอีก สองขาก้าวพรวดตามจุดมุ่งหมายไปทันที อานนท์ไม่รอช้าที่จะวิ่งตาม แต่พอตามไปถึงก็ต้องใจเสียเมื่อเห็นปรมินทร์กระชากแขนวิศรุตไว้ซะแล้ว
“เฮ้ย ปักษ์ใจเย็นๆนี่มันในห้างนะแก”
คนใจเสียเข้ารั้งเพื่อน แต่โดนสะบัดออกด้วยสายตา ก่อนที่เจ้าของสายตาจะหันมามองหน้าคนที่ตนนึกโกรธและนึกน้อยใจอย่างเอาเรื่อง
“ปล่อยพี่ก่อนปักษ์ เดี๋ยวคนมอง”
วิศรุตแกะมือชายหนุ่มออก ผ่อนลมหายใจอย่างคนนึกเบื่อ ก่อนจะหันไปมองสบตาคนข้างตัวที่ตีสีหน้างงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกอาร์ม น้องที่ทำงานน่ะ”
หนุ่มใหญ่อธิบาย มันเป็นคำอธิบายที่ทำเอา...น้องที่ทำงาน....อึ้ง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงกล้าเอ่ยประโยคที่กรีดใจเขาได้ แล้วเด็กหนุ่มอีกคนนั่นเป็นใครกัน
“ทำไมพนักงานบริษัทพี่วิชญ์ทักทายกันแรงจัง”
คนที่ปรมินทร์นึกสงสัยเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ พลางสู้สายตาที่โดนมองก่อนแล้วอย่างไม่สะท้าน
“ฉันไม่ไช่พนักงานบริษัทพี่วิชญ์”
คนถูกมองสถานะผิดๆตอบเสียงเข้ม มันเป็นน้ำเสียงที่คนกลางอย่างวิศรุตรู้ว่าคนพูดกำลังรู้สึกเช่นไร อาการขี้ระแวง น้อยใจ นิสัยผู้หญิง มันกำลังจะเกิดขึ้นนั่นเอง
“มีอะไรค่อยคุยกันปักษ์ หนังจะฉายแล้ว พี่รีบ”
หนุ่มใหญ่บอกปัด ก่อนจะทำทีหันไปชวนคนข้างกายเดินหนีให้พ้นจากตรงนี้ เพราะเชื่อว่าคงมีคนเริ่มมองแล้ว
“นี่พี่จะไปดูหนังเหรอ”
ปรมินทร์ถามเสียงดังขึ้นทันควัน พอๆกับที่อานนท์เข้ารั้งตัวอีกรอบเพื่อเตือนสติให้เจ้าตัวรับรู้ว่ากำลังยืนอยู่ในที่สาธารณะ และก็กำลังจะตกเป็นเป้าสายตา
“คนเริ่มมองแล้วล่ะพี่วิชญ์”
อธิศรเข้ากระซิบคนโดนถาม อานนท์มองภาพนั้นอย่างนึกรู้ทันว่าเกมนี้ใครมาเหนือใคร เด็กหนุ่มที่กระซิบวิศรุต คงมีอะไรมากว่าที่เห็น เขาไม่ได้ปล่อยให้ความโมโหบังตาอย่างปรมินทร์จนมองอะไรไม่ถี่ถ้วนก่อนโวยวาย
“ปักษ์ ฉันว่าเรากลับกันก่อนเถอะ มีอะไรค่อยเคลียร์กันวันหลัง”
ชายหนุ่มออกแรงดึงเพื่อนให้ถอยทัพก่อนที่อะไรๆจะบานปลาย แต่ทว่าคนโดนดึงไม่ถอนตัวเอาง่ายๆ
ปรมินทร์สะบัดมืออานนท์ออกพลางส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจไปยังวิศรุต ก่อนจะเอ่ยถาม
“ไหนพี่บอกพี่ไม่ว่างไงพี่วิชญ์”
“จะอะไรกันนักหนาหะปักษ์ ก็บอกแล้วไงมีอะไรค่อยคุยกันวันหลัง”
วิศรุตตอบอย่างไม่สะท้าน เพราะคนที่เขาแคร์ตอนนี้คืออธิศร นายแบบหนุ่มที่อาจมีหลายสายตารู้จัก และอาจกำลังจ้องมองอยู่ เขาจึงอยากที่จะพาเด็กหนุ่มไปให้พ้นจากจุดล่อแหลมที่จะโดนซุบซิบในวงการของเจ้าตัวนั้นโดยเร็ว
“วันหลัง วันหลัง พี่เคยมีเวลาให้ผมหรือไง”
ปรมินทร์ไล่ต้อนต่ออย่างคนหมดความอดทน อานนท์นึกขัดใจว่าทำไมเพื่อนไม่ยอมควบคุมอารมณ์ ยังไม่ทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ดันโวยวายออกมา แล้วอย่างนี้จะไปเหลือค่าอะไรให้วิศรุตได้มองเห็นล่ะ
“ท่าทางเรื่องจะยาว ผมขอตัวก่อนนะพี่วิชญ์ แถวนี้น่าจะมีคนรู้จักผมอยู่บ้าง”
อธิศรเอ่ยออกมา หลังจากที่นึกประมวลสถานการณ์ ชายหนุ่มที่ออกอาการวีนแตกตรงหน้าคงจะเป็นคนที่ก้าวเข้ามาแทนที่เขา เฮอะ พี่วิชญ์นะพี่วิชญ์ ถ้าจะหาคนมาแทนที่เขาทำไมไม่หาคนที่มันใกล้เคียงเขานะ เกย์นิสัยผู้หญิงน่ารำคาญแบบนี้คบเข้าไปได้ยังไง หรือว่าไอ้เกย์ขี้วีนนี่มันจะเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาพี่วิชญ์เอง ใช่สิ มันต้องเป็นอย่าง
นี้แน่ๆ อย่างพี่วิชญ์คงไม่แลตาคบใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้แน่
“ดังมาจากไหน ถึงกลัวว่าใครจะรู้จัก”
ปรมินทร์ตวัดเสียงถาม ด้วยอารมณ์หึงที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงพาลไม่ชอบขี้หน้า...คนดัง...เอาดื้อๆ
อธิศรไม่โต้ตอบอะไรทั้งๆที่รู้ว่าโดนว่ากระทบเด็กหนุ่มเลือกที่จะแสร้งมองหน้าวิศรุตอย่างงๆ คนถูกมองเริ่มเอือมระอาในคำพูดหาเรื่องของปรมินทร์จนทนไม่ได้
“อยากคุยอยากเคลียร์อะไรก็ตามมา ทุกอย่างมันจะได้จบๆซะที”
หนุ่มใหญ่บอกกับคนหาเรื่องด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มอารมณ์ไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยขอตัวและขอโทษกับคนที่โดนหาเรื่องและมองหน้าเขางงๆ แล้วออกเดินนำไปเพื่อให้คนที่เขานึกไม่พอใจได้เดินตามเพื่อเคลียร์ข้อข้องใจ
ปรมินทร์มองอธิศรด้วยหางตาก่อนจะตามวิศรุตไป ลับหลังคนถูกมองหน้าแอบยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างสมเพชคนมอง แต่ท่าทีดังกล่าวไม่พ้นสายตาอานนท์
“ยิ้มอะไร”คนมองเห็นท่าทียิ้มเยาะเอ่ยถาม
“สมเพชคนไง”อธิศรตอบตรงๆ วิศรุตไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วนี่ เขาจะแสร้งสีหน้าและคำพูดเพื่อเรียกคะแนนไปทำไม ข้างหน้าที่ยืนสบตาเขาอยู่ก็แค่เกย์ออฟฟิสรากหญ้าดีๆนี่เอง
“นายเป็นอะไรกับพี่วิศรุต”
อานนท์เอ่ยถามอย่างใจเย็น อธิศรมองหน้าคนถามแค่แวบก่อนจะตอบออกมาอย่างกวนโทสะ
“ไปถามพี่วิชญ์ดิ”
“มันต่างกันตรงไหนล่ะถ้านายจะตอบหรือพี่วิชญ์จะตอบ”อานนท์ไล่ต่อ
“ไม่ต่างหรอก แค่ผมไม่อยากเสียเวลาคุยกับคุณก็แค่นั้น”
ก่อนจะเดินจากไปเมื่อพูดจบ อธิศร มองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มเหยียดออกมาในที่สุด
“ท่าทางชีวิตแกจะวุ่นวายหนักแล้วล่ะปักษ์”
คนถูกยิ้มเหยียดนึกเห็นใจเพื่อนขึ้นมาเมื่อนึกคาดการณ์อะไรไว้ล่วงหน้าจากแววตาของคนที่เดินหนีเมื่อครู่
“หวังว่าพี่วิชญ์คงจะไม่บอกเลิกแกหรอกนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยต่อเมื่อมองตามทางที่เพื่อนซี้เดินตามวิศรุตไป
ปรมินทร์ตามวิศรุตไปยังลานจอดรถที่อยู่ชั้นใต้ดิน คนนำหน้าเลือกที่จะหาที่หลบมุมเพื่อเคลียร์เรื่องคาใจของคนเดินตาม
“อะ มีอะไรจะโวยวายจะบ้าดีเดือดก็ระบายออกมาให้หมด”
หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้นเมื่อแน่ใจว่าพ้นสายตาผู้คนแล้ว
“เด็กนั่นเป็นใคร”
ปรมินทร์ถามถึงคนที่ทำให้เขาข้องใจจนพาลที่จะหึง
“อธิศร”
วิศรุตตอบอย่างเสียไม่ได้
“เขาเป็นอะไรกับพี่”
“ถามทำไม”
“มันเป็นสิทธิที่ผมต้องรู้ไม่ใช่เหรอครับ”
“สิทธิอะไร”
“สิทธิในการเป็นแฟนพี่ไง”
“นิสัยแบบนี้ยังจะคิดว่าตัวเองจะยังมีสิทธิอยู่หรือไง”
“พี่พูดแบบนี้พี่หมายความว่าไง”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ คนไม่มีสติ ทำอะไรไม่รู้จักคิด พี่ไม่อยากที่จะยุ่งด้วยหรอกนะ”
“พี่วิชญ์ ทำไมพี่พูดกับผมแบบนี้”
“ก็มันจริงมั๊ยล่ะ ถ้าปักษ์ยังคิดว่าตัวเองเป็นแฟนพี่อยู่ ทำไมทำตัวไม่ให้เกียรติพี่บ้าง บอกตรงๆนะว่าที่ปักษ์ทำเมื่อกี้พี่รู้สึกไม่ดีเอามากๆ”
“แล้วที่พี่ทำ พี่คิดว่าผมรู้สึกดีนักหรือไง”
“ทำอะไร พี่ทำอะไร”
“ก็พี่ปฎิเสธที่จะออกมาเจอผม แต่พี่กลับมาทานข้าวหน้าระรื่นอยู่กับใครก็ไม่รู้ “
“แล้วไง เรื่องแค่นี้มันควรมั๊ยที่ปักษ์จะออกอาการวีนแตกกลางห้าง ให้ได้อับอายใครๆเค้า”
“ควรสิทำไมจะไม่ควร ที่แท้ที่พี่พยายามหลบหน้าผมมาตลอด เพราะสาเหตุนี้ใช่มั๊ย”
“คิดบ้าอะไรของนายเนี่ยปรมินทร์ เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยจับผิดขี้ระแวงแบบนี้ซะที พี่ไม่ได้ทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับอย่างนายนะที่จะเอาเวลามาเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้”
“อ๋อ จะยังนั่งยันนอนยันงั้นสิ ว่านายอธิศรนั่นคือลูกค้าที่พี่บอกว่านัดทานข้าว”
“อาร์มจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่รู้ไว้เถอะ ว่าเขาวางตัวได้ดีกว่านายเยอะ”
“อย่างงั้นน่ะนะดี ไปออฟมาจากไหนล่ะครับท่านผู้บริหาร ดูยังไง ไอ้นั่นมันก็เด็กขายชัดๆ”
“หยุดเลยนะปรมินทร์ อาร์มไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด”
วิศรุตชี้หน้าตะคอกอย่างโมโหสุดขีดที่ปรมินทร์กล้ามองอธิศรไปในทางนั้นแถมถ้อยคำเมื่อครู่มันช่างดูถูกเขาอย่างร้ายกาจ หนุ่มใหญ่ไม่อยากจะเชื่อว่าปรมินทร์จะพาลได้ขนาดนี้
ปรมินทร์ปัดมือคนชี้หน้าออกอย่างโมโหสุดขีดเช่นกัน ทำไมล่ะ ทำไมเขาถึงแตะต้อง`คุณ`อ่อนนั่นไม่ได้ตกลงมันเป็นอะไรกับวิศรุตกันแน่

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-4 21:55:25

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-5-6 20:52:23

ขอบคุณครับ

akeins · โพสต์ 2012-5-6 22:38:47

ขอบคุณครับ

tamia · โพสต์ 2012-5-7 18:35:48

ขอบคุณครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-9 08:48:29

ขอบคุณนะคับ

Klong · โพสต์ 2013-2-3 21:59:35

ขอบคุนครับ

diablo2 · โพสต์ 2013-2-5 00:39:05

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 02:59:18

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-28 02:40:59

ขอบคุนคราบ

balllove23 · โพสต์ 2013-8-28 20:35:07

ขอบคุณครับ

kangaza · โพสต์ 2013-9-9 14:02:47

ขอบคุงมากมากคับ

cawee · โพสต์ 2013-12-4 23:17:07

ขอบคุรคราฟ

tarsii · โพสต์ 2014-1-21 15:11:17

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-4-25 16:56:51

ขอบคุณครับ{:6_192:}

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-9-21 16:16:50

ขอบคุนค้าบบบ

pierce · โพสต์ 2015-6-28 19:08:54

ปักษ์ไม่ดี อย่าทำแบบนั้นมันดูไร้ค่า
เราต้องเชิ่ด แล้วบอกลาด้วยคำพูดกระแทกหน้าเจ็บๆเซ่~~~~~

tajarak · โพสต์ 2015-6-28 20:11:44

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-6-28 21:04:22

ขอบคุนคับ

arise · โพสต์ 2015-6-28 21:23:50

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ไฟรัก ++ @ 4

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร