++ ***ไฟรัก *** ++ @ 6

tanya · โพสต์ 2012-5-4 08:42:01

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ปรมินทร์หยุดสะอื้น นึกทวนเหตุการณ์ที่ตัวเองทำวันนี้ก่อนจะปาดน้ำตาลวกๆอย่างคนมีความหวัง ใช่สิ เขาต้องมีเหตุผล เขาต้องใจเย็น เขาต้องทำให้วิศรุตกลับมาสนใจเขาดังเดิมดังคืนนั้น คืนที่เขาเคยได้ใจหนุ่มใหญ่มา
เสียงครางของความกระสันต์ของร่างสองร่างที่กอดกายกันอยู่บนเตียงกว้างดังประสานกันลั่นห้องเมื่อต่างฝ่ายต่างบรรเลงเพลงรักกันอย่างถึงรสถึงชาติ
“พี่วิชญ์ยังรักผมอยู่หรือเปล่าครับ”
อธิศรกระซิบกระซาบถามคนที่กอดรัดกายที่เปลือยเปล่าของเขาด้วยน้ำเสียงกระเส่า ไม่ต่างจากคนโดนถามที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกัน
“รักซิครับ อาร์มทำให้พี่มีความสุขมากเลยรู้มั๊ย”
“อย่างงั้นเลยเหรอครับ”
“ครับ พี่ไม่มีความสุขอย่างนี้มานานแล้ว”
“ผมก็เหมือนกันครับ พี่วิชญ์ยังคงเก่งเหมือนเดิม ผมรักพี่วิชย์ครับ”
บทสนทนาขาดหายไปเมื่อต่างฝ่ายต่างบดขยี้ริมฝีปากเข้าหากันและกันอย่างเร่าร้อน ก่อนที่เพลงรักจะบรรเลงไปอย่างที่มันควรจะเป็น
ปรมินทร์นอนกระสับกระส่าย หลายครั้งที่ชายหนุ่มถึงกับใช้มือก่ายหน้าผาก ผุดลุกผุดนั่ง อย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับตัว หัวใจมันอยากรู้ว่าตอนนี้คนที่ตัวเองคิดจะขอโทษกำลังทำอะไรอยู่
วิศรุตจะกำลังคิดถึงเขาอยู่หรือเปล่านะ คิดสิ วิศรุตคงต้องกำลังนั่งคิดนอนคิดถึงเหตุการณ์วันนี้อยู่แน่ๆ ป่านนี้จะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขานี่นะ ไม่น่าทำตัวไร้เหตุผลเลย ถ้าเขามีเหตุผลมากกว่านี้วิศรุตก็คงจะไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเขาแน่ๆ และก็คงจะไม่เฉยชากับเขาแบบนี้ นายอธิศรนั่นก็อาจจะเป็นแค่เด็กที่วิศรุตอาจจะคบแค่ฉาบฉวย เขาไม่น่าลดค่าตัวเองไปใส่ใจกับมันเลยให้ตายสิ
คนคิดได้ค่อยๆเบาใจ ก่อนจะยอมให้ร่างกายหลับลงไปอย่างอ่อนเพลีย คิดว่าพรุ่งนี้อะไรๆคงจะดีขึ้น หากเขาจะทำตัวเป็นคนที่ไม่ขี้วีนอย่างเช่นเมื่อช่วงเย็น
เสียงโทรศัพท์มือถือที่เปิดทิ้งเอาไว้ ดังขึ้นในขณะที่หลับลงได้ไม่ทันไร ชายหนุ่มงัวเงียขึ้นมาเอื้อมมือหยิบมาดู อาการงีบง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อหน้าจอเรืองแสงที่สว่างวาบในความมืดโชว์ชื่อคนที่โทรเข้ามาแผ่หรา
“พี่วิชญ์โทรมา”
ปรมินทร์ครางออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ รอยยิ้มกว้างผุดเต็มใบหน้าชายหนุ่ม ฝ่ายนั้นคงคิดได้ว่าทำผิดอะไรกับเขาไว้แล้วซินะ นี่คงจะโทรมาขอโทษล่ะสิ
“สวัสดีครับพี่วิชญ์”
คนยิ้มกว้างกรอกเสียงใสไปตามสายเมื่อกดรับสัญญาณ ปลายสายเงียบไปอึดใจก่อนจะตามมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“พี่วิชญ์ครับ”
คนทักทักใหม่ก่อนที่รอยยิ้มจะเริ่มจางลง แล้วเปลี่ยนเป็นหุบลงในที่สุด เมื่อได้ยินเสียงปลายสายชัดขึ้นมาเรื่อยๆ มันไม่ใช่เสียงทักที่หวังจะได้ยิน แต่มันเป็นเสียงครางกระเส่าของคนสองคน และเสียงซี้ดส์ปากที่ต่างฝ่ายต่างร้องเรียกชื่อกันระงมระหว่าง
“พี่วิชญ์ เร่งอีกครับ ซี๊ดดดส์ ผม เสียวจังครับ พี่วิชญ์เสียวมั๊ยครับ”
“ครับ อาร์ม ซี๊ดดส์ พี่เสียวครับ อาว์ พี่รักอาร์มจัง”
“ผมก็รักพี่ครับ พี่วิชญ์ ซี๊ดดดดดดส์ พี่วิชญ์ สุดยอดเลยครับโอ้ยยย ผมจะเสร็จแล้วครับ”
ปรมินทร์ตัวชาวูบ หน้าร้อนผ่าว ก้อนสะอี้นไหลรื้นขึ้นจุกหน้าอก ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ถ้อยคำสนทนาที่ปนมากับเสียงครางกระเส่า และเสียงกระแทกกระทั้นเนื้อกายใส่เนื้อกายทำเอาหัวใจเต้นรัวสั่นอย่างยากที่จะคุมอยู่ ชายหนุ่มฟาดโทรศัพท์เปรี้ยงใส่ฝาผนังห้องจนชิ้นส่วนแตกกระจุย ก่อนจะฟูมฟายร้องให้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง โคมไฟหัวเตียง นาฬิกาปลุก หรืออะไรก็ตามที่ใกล้มือถูกจับเหวี่ยงโยนกระแทกพี้น ฝาผนังอย่างคนเสียสติ ปากก็พร่ำเพ้อออกมาปนสะอื้น
“พี่วิชญ์ ทำไมพี่ทำกับผมได้ ทำไมพี่ทำกับผมแบนี้ ทำไม “
อาการบ้าคลั่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อคนคลั่งนึกถึงเสียงสนทนาเมื่อครู่ของคนสองคนที่คงกำลังเสพสวาทกันอย่างสุขสมก่อนที่อาการจะชงักลงเมื่อฝ่าเท้าเหยียบเข้ากับเศษแก้วเศษกระจกที่แตกเกลื่อนห้อง
ด้านนอกเสียงเคาะประตูห้องดังรัวติดกันยาว แต่คนในห้องไม่มีสติที่จะรับรู้หรือมีแรงที่จะพยุงตัวเองไปเปิดได้ เมื่อร่างทั้งร่างเริ่มชักกระตุกก่อนสติจะดับวูบลงไปในที่สุดพร้อมๆกับเลือดที่ใหลโชกเต็มฝ่าเท้า
“อาว์ ผมมีความสุขที่สุดเลยครับพี่วิชญ์”
อธิศรนอนแผ่หราโชว์กายเปล่าเปลือยเมื่อบทรักร้อนแรงได้ผ่านพ้นไปอย่างสุขสม เด็กหนุ่มลอบยิ้มขณะคนข้างตัวหลับตาเพื่อไล่ความเพลีย วิศรุตมัวแต่ถาโถมโรมรันหลับหูหลับตากระแทกกระทั้นเนื้อกายใส่เขาจนไม่รู้ว่าเขาแอบทำสิ่งใดลงไปขณะที่เสียงครางกระสันต์กำลังได้ที่ ป่านนี้ปรมินทร์คงกำลังเจ็บปวดทุรนทุรายแล้วสินะ สาแก่ใจจริงๆ
อานนท์รุดเข้าเยี่ยมปรมินทร์ที่ถูกนำตัวเข้าโรงพยาบาลกลางดึก ชายหนุ่มรับรู้อาการจากหมอว่าเจ้าตัวเกิดอาการเครียดหนักจนถึงขั้นช็อคหมดสติ จากผลการตรวจร่างกายทุกอย่างโดยรวมปกติดีเว้นเสียแต่บาดแผลที่เกิดจากรอยบาดจากของมีคมที่ฝ่าเท้า และรอยปริแยกของแผลเก่าที่นิ้วมือ สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือสภาพจิตใจที่อ่อนแอของเจ้าตัว
“เกิดอะไรขึ้นปักษ์”
คนรุดเยี่ยมเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนนอนบนเตียงลืมตาได้สติขึ้นมาแล้ว
“อานนท์ พี่วิชญ์ พี่วิชญ์”
ปรมินทร์ทำท่าจะฟูมฟายเมื่อเห็นหน้าเพื่อน ชายหนุ่มพยายามจะผุดนั่ง แต่ลำบากที่เข็มน้ำเกลือที่ทิ่มอยู่หลังมือ อานนท์เลยเอ่ยห้าม แต่เจ้าตัวไม่ฟัง รั้นที่จะลุกนั่ง คนห้ามจึงปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะยืนรับฟังถ้อยคำที่คนรั้นระบายออกมาทั้งน้ำตาพลางฟูมฟาย คล้ายๆจะคลั่งขึ้นอีกรอบ
“ปักษ์ ฟังฉันนะ แกใจเย็นๆ ที่แกเป็นแบบนี้เพราะแกควบคุมตัวเองไม่อยู่นะ แกต้องเข้มแข็งสิ”
คนเห็นอาการตรงเข้าปลอบ ยอมรับว่าสะเทือนใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ปรมินทร์ก็น่าที่จะเข้มแข็งกว่านี้
“แกจะให้ฉันเย็นยังไงไหว สองคนนั่นไม่ได้นอนด้วยกันอย่างเดียว พวกมันยังบอกรักกันให้ฉันได้ยินอีก ฉันจะไปดูพวกมันอานนท์ ฉันอยากเห็นหน้าพวกมัน”
ปรมินทร์โวยวายพลางทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงจริงๆ อานนท์จึงรีบเข้ารั้งตัวไว้ แต่ก็โดนสะบัดออก ชายหนุ่มจึงตวาด
“แกบ้าไปแล้วเหรอปักษ์ สภาพแกตอนนี้ดูได้ที่ไหน เข็มน้ำเกลือก็ทิ่มมืออยู่ แล้วฝ่าเท้าแกเป็นแผลเหวอะขนาดนี้แกจะไปไหนได้ยังไง”
“ถึงเดินไม่ได้ฉันก็จะคลานไปอานนท์ พี่วิชญ์ทำกับฉันขนาดนี้ ฉันต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง”
“เคลียร์ยังไง แกรู้เหรอว่าสองคนนั่น เขา เอ่อ นอนด้วยกันอยู่ที่ไหน”
“บ้านพี่วิชญ์ไง ฉันคิดว่าพวกมันต้องอยู่กันที่นั่นวันนี้เป็นไงเป็นกันสิ ฉันจะต้องเคลียร์กับพี่วิชญ์ให้รู้เรื่อง”
“เลิกคิดบ้าๆ แล้วก็นอนพักผ่อนซะปักษ์ ฉันไม่ยอมให้แกไปไหนทั้งนั้น “
“แกห้ามฉันไม่ได้หรอกอานนท์ ยังไงคืนนี้ฉันต้องไปเคลียร์กับพี่วิชญ์ให้ได้”
“ฉันไม่ต้องออกแรงห้ามแกหรอก สภาพแกตอนนี้ แกไปไหนไม่ได้หรอก”
ปรมินทร์ก้มมองสำรวจสภาพตัวเอง นึกสมเพชปนเจ็บปวดกับร่างกายที่ต้องมานอนให้หมอทิ่มเข็มน้ำเกลือ ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างปาดน้ำตาลวกๆ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะยอมนอนราบลงกับเตียง แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามเพื่อนสนิทที่ยืนมองอยู่เมื่อสายตาเหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่โผล่ออกมานอกกระเป๋ากางเกงด้านหน้าของเจ้าตัว
“คืนนี้แกจะนอนเป็นเพื่อนฉันมั๊ยอานนท์”
“ก็ต้องนอนสิ แกเป็นอย่างนี้ ฉันจะกล้าไปไหน”
คนโดนถามตอบพลางเดินเข้าไปใกล้คนถาม หวังจะขยับสายน้ำเกลือให่เข้าที่ แต่ต้องชงักเมื่อโดนถามใหม่
“แกจอดรถไว้ไหน”
“หน้าตึกแกถามทำไม”
“ก็แค่อยากรู้เผื่อพรุ่งนี้ฉันจะติดรถแกกลับบ้าน”
“แล้วไง”
“อ้าว ก็ฉันจะได้รู้ไงว่าฉันจะต้องเดินไปไหนยังไง แกก็เห็นนี่ว่าเท้าฉันเป็นยังไง”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย โรงพยาบาลที่นี่เขาคงไม่ปล่อยให้คนป่วยเดินกระโผกกระเผกไปขึ้นรถเองหรอก”
“ฉันเองก็คงไม่อยู่รอให้เขาเข็นฉันขึ้นรถหรอกอานนท์”
สิ้นคำ ปรมินทร์กัดฟันแน่น ตัดสินใจกระชากเข็มน้ำเกลือออกจากมือจนเลือดพุ่ง ชายหนุ่มร้องโอ้ยเมื่อพ้นพันธนาการ ก่อนออกแรงผลักอานนท์ให้ล้มลงโดยที่ไม่ลืมที่มือจะฉวยหยิบพวงกุญแจรถที่มองเห็นก่อนหน้า ร่างทั้งร่างผุดลุกจากเตียงวิ่งกระเผกๆออกไปด้านนอก โดยไม่รอให้คนที่ล้มลงที่พื้นตั้งตัว
“ปักษ์ แกจะไปไหน แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
อานนท์ลุกผลุนผลันเปิดประตูคิดจะวิ่งตาม แต่แล้วชายหนุ่มถึงกับเข่าอ่อนกับภาพที่เห็น ปรมินทร์วิ่งหลบหลีกการจับตัวทั้งๆที่ขายังกระแผกๆ รอยเลือดที่หยดตามทางทำชายหนุ่มอ่อนใจ พิษรักแรงหึงมันกำลังเล่นงานเพื่อนเขาซะแล้ว
ปรมินทร์พาตัวเองไปที่รถเพื่อนซี้จนได้อย่างเหนื่อยหอบ ชายหนุ่มขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับได้ ก็สตาร์ทเครื่องกระชากเกียร์ออกรถอย่างคนไม่นึกกลัวอะไร จิตใจที่ร้อนรุ่มตอนนี้มันนำหน้าไปถึงจุดหมายที่ตั้งไว้แล้ว
ตอนที่ 5
เสียงออดหน้าบ้านดังยาวสลับกับการถูกกดย้ำเป็นช่วงๆ ทำเอาสองร่างที่กำลังตะกองกอดกันหลับอยู่อย่างมีความสุขต้องงัวเงียลุกขึ้น
“ใครมาดึกป่านนี้”
เจ้าของบ้านเอ่ยก่อนอย่างหัวเสีย นึกสงสัยว่าคงมีใครกดออดผิดบ้าน เพราะยามวิกาลเช่นนี้เขาไม่เคยได้ยินเสียงออดเลย
“ลงไปดูหน่อยสิครับพี่วิชญ์”
อธิศรเอ่ยแนะ พลางซ่อนยิ้มร้ายไว้ในความมืด เสียงออดที่ดังแบบนี้จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เหยื่อวิ่งร่านมาให้เชือด
“อืม เดี๋ยวพี่ไปดูเอง อาร์มนอนต่อเถอะ”
วิศรุตบอก ก่อนจะลุกหยิบชุดคลุมสวมเดินออกจากห้อง คล้อยหลังคนถูกบอกให้นอนกระโดดลงจากเตียง จัดการสวมเสื้อผ้าเดินตามออกไปเช่นกัน
ไฟหน้าบ้านที่ถูกเปิดทิ้งไว้แสงของมันที่สาดเข้าร่างคนกดออดทำเอาวิศรุตชงักเมื่อมองเห็น ภาพที่เห็นคือปรมินทร์กำลังยืนเกาะประตูรั้วหน้าบ้านเขาอยู่ หนุ่มใหญ่แหงนมองขึ้นไปทางที่ตัวเองเดินลงมา เมื่อได้ยินเสียงฝีก้าวตามหลัง
“อะไรกันวะเนี่ย”
ชายหนุ่มสบถเมื่อสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ ปรมินทร์มาหาเขาทำไมตอนนี้ ทั้งๆที่เขาเคยบอกแล้วว่าถ้าเขาไม่ชวนก็ห้ามมา และฝ่ายนั้นก็ปฎิบัติตามมาตลอด แล้วนี่มันยังไง
“ใครมาเหรอครับพี่วิชญ์”
อธิศรแสร้งถามเสียงดังเมื่อเดินมายืนคู่เจ้าของบ้านท้าสายตาคนที่ยืนเกาะรั้ว
ปรมินทร์แทบคลั่งเมื่อมองเห็นภาพบาดตาตรงหน้า ชายหนุ่มเขย่ารั้วตะโกนเสียงดัง
“เปิดประตูนะพี่วิชญ์ ผมต้องการเคลียร์กับพี่”
“นั่นปรมินทร์นี่ครับพี่วิชญ์ ยังไงครับนี่”
อธิศรแกล้งงง วิศรุตคิดว่าคนข้างกายกำลังวิตกงงงวยจริงๆ จึงรีบเอ่ย
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรยังไง”
พูดจบหนุ่มใหญ่จึงเดินออกไปเปิดประตูบ้านก่อนที่คนคลั่งข้างนอกจะเสียงดังให้ใครๆได้ยิน
ผั๊วะ! เสียงฝ่ามือฟาดกระทบใบหน้าคนเปิดประตู ทันทีที่คนข้างนอกผ่านพ้นเข้ามาข้างในได้
“นี่มันอะไรน่ะปักษ์ มาตบพี่ทำไมเนี่ย”
คนโดนตบตวาดถามอย่างโกรธจัด เริ่มรู้สึกชาที่ใบหน้า ก่อนจะกลายเป็นร้อนวูบวาบเมื่อคนตบต่อว่าเสียงดัง
“เลว สารเลวที่สุด พี่ทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั๊ย”
คนต่อว่าเงื้อมือจะตบซ้ำ แต่คราวนี้ต้องหน้าหงายซะเองเมื่อโดนฝ่ามือใหญ่ฟาดสวนกลับมาซะก่อนตามด้วยเสียงตะคอก

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-4 22:00:12

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-5-6 21:14:57

ขอบคุณครับ

akeins · โพสต์ 2012-5-6 22:50:21

ขอบคุณครับ

tamia · โพสต์ 2012-5-7 20:20:37

สนุกดีครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-9 08:50:07

ขอบคุณนะคับ

Klong · โพสต์ 2013-2-3 22:27:20

ขอบคุนครับ

diablo2 · โพสต์ 2013-2-5 09:50:30

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 03:05:52

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-28 02:54:08

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2013-12-4 23:38:27

ขอบคุรคราฟ

tarsii · โพสต์ 2014-1-21 15:33:03

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-4-25 17:02:02

ขอบคุณครับ{:6_176:}

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-9-21 16:42:06

ขอบคุนค้าบบบ

pierce · โพสต์ 2015-6-28 19:19:22

ขอให้ตาสว่างได้แล้วนะปัก

tajarak · โพสต์ 2015-6-28 20:25:59

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-6-28 21:21:45

ขอบคุนนะคับ

arise · โพสต์ 2015-6-28 21:36:49

ขอบคุณครับ

bd1 · โพสต์ 2015-6-30 06:15:58

ขอบคุนครับ

cokebundit · โพสต์ 2015-8-26 08:12:38

ขอบคุณมากครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ไฟรัก ++ @ 6

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร