++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***35

tanya · โพสต์ 2012-5-20 09:33:17

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นยืดยาวอีก ทำเอาคนที่นั่งซบหน้า เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะปล่อยให้หยดน้ำที่รื้นตรงขอบตาค่อยๆซึมออกมาเปรอะสองแก้ม
“ขอบคุณครับแม่ ผมรักแม่ครับ ผมรักแม่ที่สุดผมจะไม่ทำให้แม่ภูมิใจตัวผมในซักเรื่องให้ได้ครับ ผมสัญญา ผมสัญญา”เด็กหนุ่มก้มกราบคนที่ยอมเข้าใจตนอย่างเต็มตื้น ในความรู้สึกที่เหมือนยกภูเขาทั้งก้อนออกจากอกไปได้
จำนวนวันในปฏิทินถูกขีดฆ่าทิ้งไปอีกหนึ่งวัน ก่อนที่คนขีดจะนอนฟุบหน้าไปบนโต๊ะทำงานตัวประจำ จนเผลอหลับในที่สุด
เสียงโทรศัพท์นั่นเองที่ช่วยปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่
มือที่กำลังจะกดรับหลังงัวเงียตื่นขึ้นมาต้องชะงักไปพลัน เมื่อเห็นว่าเป็นรายชื่อคนรักเก่าที่เป็นฝ่ายโทรเข้ามา
“มีอะไรถึงโทรมาแต่เช้านะภูมิ”คำถามนี้ถูกเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่คนเอ่ยจะยอมกดรับสัญญาณ
“มีอะไรหรือเปล่าภูมิ”ชายหนุ่มเอ่ยทักประโยคแรกออกไป
“ภูมิโทรมากวนตฤณหรือเปล่า”เสียงฝ่ายนั้นเอ่ยตอบรับกลับมา
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ภูมิมีอะไรหรือเปล่า”
“คือภูมินอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว มัวคิดแต่เรื่องที่ทำไป ไม่รู้จะพูดจะคุยกับใครดีเลยนึกถึงตฤณ ว่าจะโทรหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เห็นว่าตฤณน่าจะสอนหนังสืออยู่”
“อืม เรื่องมันคงจบแล้วล่ะ อย่าคิดมากเลยนะ”
“ภูมิกลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ”
“ทำไมเหรอ”
“คือก่อนหน้านั้น ภูมิพอจะมีเรื่องกับคุณหนูณิชานั่นอยู่บ้าง ภูมิกลัวว่ามันจะเป็นเบาะแสที่เด็กนั่นจะสาวมาถึงภูมิ”
“คงไม่มั้ง อะไรที่มันยังไม่เกิดอย่าเพิ่งไปคิดถึงมันเลย ตฤณว่าภูมินอนพักก่อนเถอะนะ ตื่นขึ้นมาแล้วอาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“ภูมินอนไม่หลับ ตฤณมาอยู่เป็นเพื่อนภูมิได้มั๊ย”
“ไม่ดีมั้งภูมิ ตอนนี้ตฤณยังไม่สะดวกเท่าไหร่”
“ทำไมเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ตฤณต้องอยู่กับที่บ้านบ้างน่ะ เพราะเดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องออกไปสอนหนังสืออีก”
“ไม่ใช่เพราะตฤณรังเกียจภูมิแล้วใช่มั๊ย”
“มันไม่เกี่ยวกันหรอกภูมิ เอางี้นะ เดี๋ยวตอนบ่ายๆตฤณจะแวะไปหาก่อนไปทำงานแล้วกัน”
“จริงนะ”
“อืม ตอนนี้ภูมิก็พักผ่อนก่อนเถอะนะ”
“โอเค ภูมิจะรอนะ”
การสนทนาจบไปแค่ตรงนั้น ก่อนที่คนที่ถูกโทรหาจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกว่าภาระที่เข้ามาให้คิดให้แก้ไขในชีวิตมันดูจะยุ่งเหยิงเพิ่มขึ้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกในนาทีถัดมา คราวนี้เป็นรายชื่อของหนุ่มน้อยลูกศิษย์โชว์ขึ้นที่หน้าจอบ้าง น่าแปลกที่คราวนี้ชายหนุ่มไม่พร้อมที่จะรับสายขึ้นมาซะเฉย ทั้งๆที่เมื่อก่อน แม้จะโกรธ จะเคืองฝ่ายนั้นซักเท่าไหร่กับเรื่องที่เจ้าตัวทำให้ ก็ไม่มีซักครั้งที่จะเลือกนั่งเฉยอยู่แบบนี้
“ขอเวลาพี่ก่อนนะไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์นั้นจับวางในลิ้นชักเพื่อให้มันช่วยกลบเสียงที่ดังอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไม่รับสายคราวนี้คงไม่เป็นอะไรมากนักหรอก เพราะไหนๆ เย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว
ที่โรงเรียน เตชสิทธิ์เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า ก่อนจะนั่งเอามือลูบใบหน้า เด็กหนุ่มรับรู้ได้เองว่าคนเป็นครูกำลังมีความรู้สึกใดกับตน
“ทำไมพี่จะต้องคิดอะไรมากมายด้วยนะพี่ตฤณ”คำพูดลอยๆถูกเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจในตัวคนที่ตนกำลังรู้สึกผูกพันด้วยอย่างมากมายในตอนนี้
ระหว่างนั่งคิด เสียงพูดคุยของคนสองคนที่ดังมาให้ได้ยินทำให้เด็กหนุ่มต้องหันหน้าไปมอง เมื่อสองเสียงนั่นเป็นเสียงของคนคุ้นเคย
“อ้าว ไอ้ไต๋ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียววะ”หนึ่งในสองคนที่กำลังเดินกันมาเอ่ยทักในตอนที่เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองพอดี
“ไม่มีอะไร เพื่อนๆกูมันยังไม่มากัน”คำตอบส่งเดชถูกตอบออกไป ก่อนที่คนตอบจะหันไปสนใจอีกคนที่กำลังยืนมองตนนิ่งๆอยู่
“เป็นไงบ้างณิชา”เด็กหนุ่มเอ่ยทักออกไป พอเห็นฝ่ายนั้นหันหน้าไปมองหน้าเพื่อนชายที่ยืนครู่กัน จึงเอ่ยออกไปอีกว่า
“ไต๋รู้เรื่องเมื่อวานนี้แล้วล่ะ ณิชาไม่เป็นไรใช่มั๊ย”
“อืม ไม่เป็นไรแล้ว”เสียงเด็กสาวเอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
“มึงอ่ะ ดูแลณิชาเขาดีๆหน่อยสิวะไอ้แซนด์ เดี๋ยวกูแย่งคืนซะนี่”คนได้คำตอบเอ่ยแซวขำๆ เมื่อคิดว่าตนกับคนที่กำลังเอ่ยด้วย น่าจะเป็นเพื่อนกันได้แล้ว หลังจากเขม่นกันมานาน และมันก็เป็นจริงๆ เมื่อฝ่ายนั้นตอบขำๆกลับมาเช่นกัน
“มึงนึกว่ากูกลัวเหรอไอ้เบื๊อก”
“ดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”เสียงอีกคนเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเห็นสถานการณ์ที่แปลกไป เวลาเห็นสองคนนี้เผชิญหน้ากัน
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ขี้เกียจทะเลาะกับมันแล้วกะไอ้เด็กหลังห้องนี่”ศัลชัยเอ่ยตอบออกมายิ้มๆ
“น้อยๆหน่อยไอ้แซนด์ เห็นกูไม่เอาเรื่องนี่แม่งข่มน่ะมึง”เตชสิทธิ์เอ่ยออกไปยิ้มๆเช่นกัน ก่อนที่จะหันมาสนใจเรื่องของสาวน้อยที่ตนเคยคบต่อ
บ่ายแก่ๆ กัณตินันท์ออกไปหาคนรักเก่าในที่พักตามนัด สองคนพูดคุยกันเรื่องที่เจ้าของห้องกำลังหนักใจ จนถึงตอนหนึ่งที่เรื่องหนักใจทำท่าจะเป็นจริงๆ เมื่ออยู่ดีๆที่ทำงานที่สั่งพักงานชายหนุ่ม โทรเข้ามาแจ้งให้เจ้าตัวกลับไปทำงานได้เลยในวันรุ่งขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่ถึงกำหนด
“ที่นั่นต้องรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆตฤณ พ่อของเด็กนั่นต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้แน่ๆ”คนโดนตามตัวเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เมื่อจบการสนทนากับเจ้าหน้าที่บริษัทที่โทรเข้ามาแล้ว
“ใจเย็นๆนะภูมิ ใจเย็นๆ”กัณตินันท์เอ่ยให้กำลังใจ ทั้งๆที่หนักใจอยู่ไม่น้อยว่าถ้าเรื่องมันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วเขาจะช่วยคนๆนี้ยังไง รู้ว่ามันเป็นเรื่องไม่ถูกต้องนักที่เลือกที่จะเข้าข้างคนทำผิดแบบนี้ แต่เขามีเหตุผลของเขาสิในสิ่งที่เลือกทำ แล้วถ้าเขาเอาเหตุผลส่วนตัวของตัวเองไปเอ่ยไปบอกกับบุคคลหลายๆฝ่ายที่กำลังรอที่จะจัดการคนทำผิดคนนี้ ผลมันจะออกมายังไงนะ
“ตฤณบอกจะช่วยภูมิ ตฤณก็จะช่วย ภูมิใจเย็นๆนะ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่ก็ใช่ว่าอาการหวาดกลัวของคนที่ทำผิดจะหายไปง่ายๆ
“ภูมิกลัวน่ะตฤณ ภูมิกลัว ตฤณอย่าทิ้งภูมิไปนะ ตฤณต้องช่วยภูมินะ”ฝ่ายนั้นเอ่ยออกมาอีกอย่างคนหน้าซีด ทำเอาชายหนุ่มไม่อาจที่จะไปไหนได้จริงๆ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงจึงนึกได้ว่าตัวเองมีภาระที่จะต้องทำอีก
พี่ต้องมารับผมทุกวัน..ชายหนุ่มนึกถึงกฎข้อนี้ของลูกศิษย์ขึ้นมา ตายล่ะ ตัวเขาเองตกลงรับปากไปแล้วด้วยว่าจะทำแบบนั้น ตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกเรียนไปนานแล้วด้วย จะยังรอพี่อยู่หรือเปล่านะนายไต๋
ใกล้มืดเต็มทน เตชสิทธิ์ข่มใจนั่งรอคนที่โทรเข้ามาแจ้งว่าอาจจะมาถึงช้าหน่อย เด็กหนุ่มพยายามเอ่ยถามอย่างใจเย็น เมื่อเห็นร่างของคนที่ตนนั่งรอวิ่งกระหืดกระหอบมายังสถานที่นัด
“ไปไหนมา”
“ปะ ไปธุระมานิดหน่อย”คนเพิ่งมาถึงเอ่ยตอบอย่างติดๆขัดๆ
“ธุระที่ไหน ทำไมถึงโทรบอกผมเอาป่านนี้”
“พี่ขอโทษ พี่ลืมน่ะ”
“ง่ายๆแค่นี้นะ”
“แล้วนายจะให้พี่ทำยังไง เรื่องมันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่นายจะมาจ้องจับผิดอะไรพี่เลยนะ”
“ผมไปจับผิดอะไรพี่ล่ะ ผมแค่ถามหาเหตุผล”
“พี่ก็บอกไปแล้วไง”
“บอกแบบนี้ใครก็บอกได้”
“แล้วนายต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”
“รายละเอียดธุระของพี่น่ะแหละ”
“มันจะเกินไปหน่อยมั๊ย ชีวิตพี่ก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวบ้างสิ”
“แต่ไม่ใช่กับผม เราเป็นอะไรกันแล้วพี่ก็น่าจะรู้นี่”
“ไร้สาระ บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้ยินดียินร้ายกับเรื่องแบบนี้”
“อ๋อ จะบอกว่าผ่านมาเยอะจนไม่อยากใส่ใจงั้นใช่มั๊ย”
“อย่ามาพูดกับพี่แบบนี้นะไต๋”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ ทำตัวแบบนี้”
“แบบไหน พี่ทำตัวแบบไหน”
“ก็แบบนี้ไง รู้หรือเปล่าว่าตัวเองเปลี่ยนไปตั้งแต่คนรักเก่ากลับมาญาติดีด้วยแล้วหายไปด้วยกันน่ะ ผมว่าจะไม่รื้อฟื้นอะไรแล้วนะ แต่พี่ก็ทำตัวเองจนได้ ที่หายไปนี่ถ้าให้เดาไปกกอยู่กับไอ้นั่นมาใช่มั๊ยล่ะ”
“พี่จะไปไหนมาไหน มันก็เรื่องของพี่ บอกแล้วไง คนเราต้องมีเรื่องส่วนตัวกันบ้าง”
“เฮอะ พูดแบบนี้ สรุปว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั๊ยล่ะ ผมผิดหวังในตัวพี่จริงๆพี่ตฤณ”
อาจารย์หนุ่มสะอึกไปกับคำพูดของลูกศิษย์ แต่ถ้าจะให้อธิบายถึงเรื่องราวที่ยุ่งเหยิงภายในใจตอนนี้ก็ยังกล้ากลัวๆอยู่ว่าฝ่ายนั้นจะรับได้แค่ไหนกับการกระทำที่เข้าข้างคนผิดของตน
“พี่มีเหตุผลของพี่”ชายหนุ่มตั้งสติเอ่ยบอกออกไป รู้สึกสะท้านไปบ้าง เมื่อเห็นคนยืนฟังส่ายหน้าหน่อยๆ พลางยิ้มเยาะออกมาอย่างคนไม่อยากรับฟังอะไรแล้วทั้งนั้น
“แล้วถ้าพี่พร้อม พี่จะอธิบายให้ฟังนะไต๋ เชื่อพี่เถอะ ว่าพี่ไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างที่นายเข้าใจ ว่าแต่ตอนนี้กลับบ้านก่อนเถอะนะ มืดแล้ว”คำพูดแก้ต่างถูกเอ่ยออกไป ก่อนที่คนเอ่ยจะตัดสินใจเอื้อมมือไปฉุดแขนคนที่ดูเหมือนกำลังจะคิดอะไรกระเจิดกระเจิงอยู่
“พี่กลับไปทำธุระพี่กับคนรักเก่าให้เสร็จก่อนเถอะ แล้วค่อยมายุ่งกับผม”เจ้าของแขนที่ถูกฉุดพยามแกะมือคนฉุดออกจากเนื้อกายตัวเองด้วยอาการแข็งขืน
“ไม่นะไต๋ นายต้องเชื่อใจพี่สิ พี่อธิบายเรื่องทั้งหมดได้จริงๆนะถ้าพี่พร้อม”กัณตินันท์ไม่ยอมปล่อยมือที่โดนแกะ เอาเข้าจริงๆพอเห็นว่าตัวลูกศิษย์จะเริ่มตีตัวออกห่างตนซะเอง ชายหนุ่มก็กลับรู้สึกที่จะให้เป็นอย่างนั้นไปไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้าก็คิดที่จะให้ความสัมพันธ์ของตนกับลูกศิษย์ห่างๆกันดูซักพัก ใช่สินะ ถ้าจะให้ห่างกันจริงๆมันก็ต้องมาจากเหตุการณ์เมื่อคืนสิ ไม่ใช่ว่าจะต้องห่างกันเพราะความไม่เข้าใจของฝ่ายนั้นเกี่ยวกับพฤติกรรมของตนที่มีต่อคนรักเก่า โธ่ไต๋ พี่ไม่มีอะไรกับภูมิแล้วจริงๆ แต่พี่ไม่รู้จะบอกนายยังไงถึงเรื่องที่ชีวิตพี่กับเขาต้องเกี่ยวพันกันอีก
“ปล่อยผมพี่ตฤณ พี่ก็ต้องการให้เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก เมื่อเห็นคนเป็นอาจารย์จับแขนตนแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย
“มันก็ใช่ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้”กัณตินันท์เอ่ยอธิบาย
“ไม่ใช่แบบนี้แล้วแบบไหน พี่เป็นอะไรของพี่ สับสนกับตัวเองเรื่องอะไรเกินไปหรือเปล่า ถ้าชีวิตมันลำบากยุ่งเหยิงจนคิดจะทำจะตัดสินใจอะไรไม่ออกนัก ก็ออกจากชีวิตผมชั่วคราวแล้วไปค้นหาตัวเองให้เจอก่อนเถอะ”
“ทุกอย่างระหว่างพี่กับภูมิตอนนี้ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่นายเข้าใจนะไต๋”กัณตินันท์หลุดปากบอกออกไปในที่สุด รู้สึกใจชื้นอยู่หน่อยๆที่เห็นคนได้ยินหยุดอาการแข็งขืนลงแล้วมองจ้องหน้าตน
“เชื่อพี่นะไต๋ แล้วพี่จะอธิบายทุกอย่างให้นายฟัง”ชายหนุ่มบอกออกไปอีกพร้อมพยายามที่จะยิ้มออกมาหน่อยๆ เพื่อแสดงความจริงใจ แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็ต้องจางหายไปกลายเป็นอาการหน้าซีดตกใจเข้ามาแทนที่ เมื่อมือทั้งมือโดนสะบัดทิ้งจนท่อนแขนของคนที่ตนจับอยู่เป็นอิสระ
“ผมพยายามจะเข้าใจพี่มามากพอแล้วพี่ตฤณแต่ในเมื่อพี่ไม่ชัดเจนอยู่แบบนี้ เราก็เลิกคุยกันเถอะ แล้วเรื่องเมื่อคืนที่พี่พยายามบอกผมให้ลืมตอนแรกผมก็ไม่อยากที่จะลืมนะ เพราะมันเป็นครั้งแรกของผม แต่มาถึงตอนนี้ผมพร้อมที่จะลืมมันแล้วล่ะ กลับไปหาคนรักเก่าของพี่เถอะถ้าคิดว่ามันจะกลับมารักพี่อีกแล้วจริงๆ ลาก่อนครับ”เสียงลูกศิษย์เอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหันหลังเดินหนีไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-20 17:16:53

ขอบคุณครับ

piyanate · โพสต์ 2012-5-21 16:22:38

ขอบคุณครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-5-21 19:56:53

ขอบคุณครับ

imseng · โพสต์ 2012-5-26 14:56:20

ขอบคุณนะคับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-4 15:53:45

ขอบคุณนะคับ

x_man19 · โพสต์ 2012-6-6 02:14:00

ขอบคุณมากจ้า

gigusa · โพสต์ 2012-6-9 23:41:50

ขอบคุนมากคับ

orrick · โพสต์ 2012-9-2 23:00:34

ขอบคุนนะคับ

acolyte · โพสต์ 2012-9-5 01:27:19

ขอบคุณมากครับ

porxv · โพสต์ 2012-9-7 15:28:36

ขอบใจมากๆนะคับ

kangaza · โพสต์ 2012-9-11 16:01:45

ขอบคุงมากมากเลยน่ะคับ

wsdonin · โพสต์ 2012-9-23 15:47:26

ขอบคุณมากคับ

caloprince · โพสต์ 2012-9-24 14:53:31

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-9-24 16:20:13

ขอบคุณขร๊า อานต่อ

nokky · โพสต์ 2012-10-21 10:09:55

ชอบมากมายคัป{:7_210:}

Klong · โพสต์ 2012-11-11 10:28:01

ขอบคุนครับบ

TawanIndy · โพสต์ 2012-11-16 08:12:43

ขอบคุณครับ

adan · โพสต์ 2012-12-20 20:52:45

ขอบคุณครับ

llMAGz · โพสต์ 2013-1-19 16:06:32

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***35

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร